Psyche
alle pijlers
sociale fobie en morgen feestje :(
vrijdag 3 september 2010 om 20:46
Hoi,
Zit hier een beetje te sippen en te stressen in m'n up. Vol negatieve gedachten en emoties.
Morgen dus een feestje waar ik als een berg tegenop zie. Al jaaaaren last van sociale angst, negatief zelfbeeld, depressiviteit. Al jaren ga ik dingen uit de weg. Is het meer een kwestie van overleven dan leven.
En nu dus weer een feestje waar ik wel/niet naar toe wil. Ik zou me prettig willen voelen, veilig en de moeite waard. Ik wil zo'n sociale bijeenkomst leuk vinden zoals anderen dat vinden. En ik weet dat er een grote kans is dat ik mezelf een vreselijke loser ga vinden, tijdens en na de avond, omdat ik niet doe zoals ik zou 'moeten' doen. Het is veilig om niet te gaan. Maar ik wil niet weer een uitnodiging afslaan, de zoveelste, komt mijn sociale leven ook niet ten goede. Bovendien wil ik genieten van het leven! Maar ja, of dat met een feestje kan...
Op dit feestje kan ik me ook niet echt aan iemand 'vastklampen', onbekenden, vage bekenden, foute scharrel van me komt ook en een goede vriendin, maar die zal het heel druk hebben.
Pfffff wel/niet gaan? Heeft iemand een tip, advies???
Wil mijn leven niet laten leiden door angst...Maar wil me ook veilig voelen. Moet ik mezelf dwingen?
btw, loop al bij een psycholoog, haha
Zit hier een beetje te sippen en te stressen in m'n up. Vol negatieve gedachten en emoties.
Morgen dus een feestje waar ik als een berg tegenop zie. Al jaaaaren last van sociale angst, negatief zelfbeeld, depressiviteit. Al jaren ga ik dingen uit de weg. Is het meer een kwestie van overleven dan leven.
En nu dus weer een feestje waar ik wel/niet naar toe wil. Ik zou me prettig willen voelen, veilig en de moeite waard. Ik wil zo'n sociale bijeenkomst leuk vinden zoals anderen dat vinden. En ik weet dat er een grote kans is dat ik mezelf een vreselijke loser ga vinden, tijdens en na de avond, omdat ik niet doe zoals ik zou 'moeten' doen. Het is veilig om niet te gaan. Maar ik wil niet weer een uitnodiging afslaan, de zoveelste, komt mijn sociale leven ook niet ten goede. Bovendien wil ik genieten van het leven! Maar ja, of dat met een feestje kan...
Op dit feestje kan ik me ook niet echt aan iemand 'vastklampen', onbekenden, vage bekenden, foute scharrel van me komt ook en een goede vriendin, maar die zal het heel druk hebben.
Pfffff wel/niet gaan? Heeft iemand een tip, advies???
Wil mijn leven niet laten leiden door angst...Maar wil me ook veilig voelen. Moet ik mezelf dwingen?
btw, loop al bij een psycholoog, haha
maandag 6 september 2010 om 14:14
maandag 6 september 2010 om 15:30
Jammer hè, dat je waarschijnlijk hier gewoon levenslang last van hebt, maar als het tenminste maar op een acceptabel niveau komt, dat is dan het doel...
En het is echt een hele ware: 'men lijdt het meest onder het lijden dat men vreest'
Ik ben saved bij the bell want ik krijg net een uitnodiging voor een verjaardag van een oude schoolvriendin van me a.s. zaterdag, nou da's véél leuker want die ken ik al heel lang, ik kan dus niet naar die borrel nou hoe jammer
Dus toch een feestje maar dan één waar ik mensen ken en ik echt lol in heb, ik heb er zin in!
En het is echt een hele ware: 'men lijdt het meest onder het lijden dat men vreest'
Ik ben saved bij the bell want ik krijg net een uitnodiging voor een verjaardag van een oude schoolvriendin van me a.s. zaterdag, nou da's véél leuker want die ken ik al heel lang, ik kan dus niet naar die borrel nou hoe jammer
Dus toch een feestje maar dan één waar ik mensen ken en ik echt lol in heb, ik heb er zin in!
maandag 6 september 2010 om 15:50
Angela,
Wat anderen ook tegen je mogen zeggen: Doe dingen op je eigen manier. Dat werkt het beste.
Je bent nu naar dit feestje gegaan en het viel gelukkig best mee. Da's hartstikke mooi en natuurlijk een gigantische overwinning.
Mijn moeder heeft jarenlang een sociale fobie gehad. Dat werkt door in je gezin, dat kan ik je vertellen.
Op zich hoeft dat niets negatiefs te betekenen, maar je merkt het wel.
Je leert ook hoe je er als gezin mee om moet gaan.
Mijn moeder heeft zichzelf langzaam maar zeker weer uit dat diepe dal weten te halen, wel met hulp en ondersteuning van ons (en bepaalde dingen blijven altijd), maar wel op haar eigen manier en tempo. Het is haar leven, haar gevoel.
Wat voor mij heel gemakkelijk is --> kledingzaken inlopen... was voor haar tot voor een paar jaar terug echt een crime.
Om een voorbeeld te noemen: Toen mijn zus en ik een jaar of 13 resp. 15 waren moest mijn moeder nieuwe kleding hebben. Allereerst stapten we in de auto... Dat was geen probleem. Toen reden we richting de kledingzaak (was een speciaalzaak). Mijn moeder reed er langs, durfde niet te stoppen. Bij het tweede rondje durfde ze wel te stoppen, maar reed ze vervolgens toch door. Bij het derde rondje durfde ze uit te stappen... maar ze kwam maar tot de deur van de winkel. Ze rende bijna terug naar de auto en reed terug naar huis... waar wij.. als puberdochters... haar natuurlijk duidelijk maakten dat we heel erg teleurgesteld in haar waren omdat ze zo dichtbij was... (nu ik beter weet wat een fobie inhoudt vind ik dat nog steeds heeeeeel erg dat we dat toen gezegd hebben...)
Het resulteerde er in haar geval in dat ze weer in de auto stapte en met ons alsnog naar die winkel ging (en ook naar binnen). Wij waren heel erg trots toen en dat hebben we haar ook uitvoerig verteld. Maar wat een moeite moet dat hebben gekost....
Vanaf dat moment ging ze wel onder begeleiding van ons en mijn vader winkels in, maar nooit alleen...
En dat is jaren zo gegaan.... En nu gaat het wel weer redelijk goed... ze gaat zelfs wel eens een kleine boodschap halen in een supermarkt.
Maar dit alles ging wél op háár tempo. Dat wil ik er maar mee zeggen... Iemand anders heeft natuurlijk heel makkelijk praten... En dat geldt ook voor een psycholoog... Het is zo verrekte makkelijk om tegen iemand te zeggen dat ie meer prikkels moet zoeken... maar die ander moet het wel 'even' doen.
Moraal: Doe dingen op jouw manier. Is een feest je te groot, ga dan niet en ga een andere keer als het wat rustiger is. Bouw dat langzaam op en probeer dan, als je voelt dat je er aan toe bent, om eens een keer een iets groter feestje te bezoeken.
Maar blijf bij jezelf... Je moet je er zelf prettig bij voelen...
Wat anderen ook tegen je mogen zeggen: Doe dingen op je eigen manier. Dat werkt het beste.
Je bent nu naar dit feestje gegaan en het viel gelukkig best mee. Da's hartstikke mooi en natuurlijk een gigantische overwinning.
Mijn moeder heeft jarenlang een sociale fobie gehad. Dat werkt door in je gezin, dat kan ik je vertellen.
Op zich hoeft dat niets negatiefs te betekenen, maar je merkt het wel.
Je leert ook hoe je er als gezin mee om moet gaan.
Mijn moeder heeft zichzelf langzaam maar zeker weer uit dat diepe dal weten te halen, wel met hulp en ondersteuning van ons (en bepaalde dingen blijven altijd), maar wel op haar eigen manier en tempo. Het is haar leven, haar gevoel.
Wat voor mij heel gemakkelijk is --> kledingzaken inlopen... was voor haar tot voor een paar jaar terug echt een crime.
Om een voorbeeld te noemen: Toen mijn zus en ik een jaar of 13 resp. 15 waren moest mijn moeder nieuwe kleding hebben. Allereerst stapten we in de auto... Dat was geen probleem. Toen reden we richting de kledingzaak (was een speciaalzaak). Mijn moeder reed er langs, durfde niet te stoppen. Bij het tweede rondje durfde ze wel te stoppen, maar reed ze vervolgens toch door. Bij het derde rondje durfde ze uit te stappen... maar ze kwam maar tot de deur van de winkel. Ze rende bijna terug naar de auto en reed terug naar huis... waar wij.. als puberdochters... haar natuurlijk duidelijk maakten dat we heel erg teleurgesteld in haar waren omdat ze zo dichtbij was... (nu ik beter weet wat een fobie inhoudt vind ik dat nog steeds heeeeeel erg dat we dat toen gezegd hebben...)
Het resulteerde er in haar geval in dat ze weer in de auto stapte en met ons alsnog naar die winkel ging (en ook naar binnen). Wij waren heel erg trots toen en dat hebben we haar ook uitvoerig verteld. Maar wat een moeite moet dat hebben gekost....
Vanaf dat moment ging ze wel onder begeleiding van ons en mijn vader winkels in, maar nooit alleen...
En dat is jaren zo gegaan.... En nu gaat het wel weer redelijk goed... ze gaat zelfs wel eens een kleine boodschap halen in een supermarkt.
Maar dit alles ging wél op háár tempo. Dat wil ik er maar mee zeggen... Iemand anders heeft natuurlijk heel makkelijk praten... En dat geldt ook voor een psycholoog... Het is zo verrekte makkelijk om tegen iemand te zeggen dat ie meer prikkels moet zoeken... maar die ander moet het wel 'even' doen.
Moraal: Doe dingen op jouw manier. Is een feest je te groot, ga dan niet en ga een andere keer als het wat rustiger is. Bouw dat langzaam op en probeer dan, als je voelt dat je er aan toe bent, om eens een keer een iets groter feestje te bezoeken.
Maar blijf bij jezelf... Je moet je er zelf prettig bij voelen...
donderdag 9 september 2010 om 22:13
He Angela,
Goed dat je al bij een psycholoog loopt!
Ik denk dat, als je zelfbeeld positiever is, de rest ook komt (gestaag en in de loop van maanden/jaren). Maar hoe krijg je je zelfbeeld beter? Dat is natuurlijk niet iets wat binnen een paar weken gebeurd. Naast dat je naar de psycholoog gaat, zou je aandacht kunnen besteden aan je lichaamshouding (heb je daar ook niet cursussen voor???), en sociale happenings zou ik wel een beetje opbouwen. Wat heb je er aan als je naar je eigen idee, slecht overkomt bij andere mensen en je dan slechter over je zelf gaat denken? Kun je niet kleiner beginnen? Bijvoorbeeld een bekende bij jou thuis uitnodigen, dan bij bekende thuis (of als dat een eitje voor je is, een paar mensen). En dat steeds uitbouwen. Sport je bijvoorbeeld, of anders wandelen, fietsen? Voel je je lijf, of zit je alleen in je hoofd???
Meis, ik hoop dat het snel beter met je gaat. Je kunt slagen, echt waar! Maar het heeft tijd nodig.
Goed dat je al bij een psycholoog loopt!
Ik denk dat, als je zelfbeeld positiever is, de rest ook komt (gestaag en in de loop van maanden/jaren). Maar hoe krijg je je zelfbeeld beter? Dat is natuurlijk niet iets wat binnen een paar weken gebeurd. Naast dat je naar de psycholoog gaat, zou je aandacht kunnen besteden aan je lichaamshouding (heb je daar ook niet cursussen voor???), en sociale happenings zou ik wel een beetje opbouwen. Wat heb je er aan als je naar je eigen idee, slecht overkomt bij andere mensen en je dan slechter over je zelf gaat denken? Kun je niet kleiner beginnen? Bijvoorbeeld een bekende bij jou thuis uitnodigen, dan bij bekende thuis (of als dat een eitje voor je is, een paar mensen). En dat steeds uitbouwen. Sport je bijvoorbeeld, of anders wandelen, fietsen? Voel je je lijf, of zit je alleen in je hoofd???
Meis, ik hoop dat het snel beter met je gaat. Je kunt slagen, echt waar! Maar het heeft tijd nodig.
vrijdag 10 september 2010 om 00:00
Heey,
Ik heb zelf ook een sociale fobie gehad. Durfde op een gegeven moment haast nergens meer naartoe te gaan, uit angst voor een angstaanval (trillen, zwaar ademen, weke benen en het gevoel hebben dat je weg wilt rennen.
Uiteindelijk was ik het zat en ben ik hypnotherapie gaan doen na veel onderzoek ernaar te hebben gedaan wat ik er kon van verwachten etc.
En dit heeft mij supergoed geholpen! Ik heb sindsdien geen angstaanval gehad. Wel spanning dat was echt stukken minder en gewoon mee te dealen. Ik voel mij ontzettend vrij in mijn doen en laten nu en ga overal naar toe zonder angst.
Wel wil ik nog iets aan mijn denkwijze doen dus dat ga ik doen d.m.v. RET therapie omdat het soms toch nog moeilijk is om mijn negatieve gedachtes naar positieve om te draaien. Maar hypnotherapie heeft mijn leven echt totaal verandert. Ik ben van een bang vogeltje naar een bijna 90% zelfverzekerd iemand gegaan. Hoop dat je hier iets aan hebt.
Groetjes!
Ik heb zelf ook een sociale fobie gehad. Durfde op een gegeven moment haast nergens meer naartoe te gaan, uit angst voor een angstaanval (trillen, zwaar ademen, weke benen en het gevoel hebben dat je weg wilt rennen.
Uiteindelijk was ik het zat en ben ik hypnotherapie gaan doen na veel onderzoek ernaar te hebben gedaan wat ik er kon van verwachten etc.
En dit heeft mij supergoed geholpen! Ik heb sindsdien geen angstaanval gehad. Wel spanning dat was echt stukken minder en gewoon mee te dealen. Ik voel mij ontzettend vrij in mijn doen en laten nu en ga overal naar toe zonder angst.
Wel wil ik nog iets aan mijn denkwijze doen dus dat ga ik doen d.m.v. RET therapie omdat het soms toch nog moeilijk is om mijn negatieve gedachtes naar positieve om te draaien. Maar hypnotherapie heeft mijn leven echt totaal verandert. Ik ben van een bang vogeltje naar een bijna 90% zelfverzekerd iemand gegaan. Hoop dat je hier iets aan hebt.
Groetjes!
