Psyche
alle pijlers
vader ernstig ziek maar wil geen hulp
donderdag 23 september 2010 om 22:36
Mijn vader heeft sinds vorig jaar vermoedelijk kanker. Ik zal jullie de medische geschiedenis besparen, maar het komt erop neer dat zijn longen steeds slechter worden, maar uit onderzoek is feitelijk nog niet gebleken dat het inderdaad kanker is. De longarts gaat er wel van uit, gezien het beeld en de bijeffecten. Er is geen enkele prognose van hoe het verder verloopt. Hij is te zwak voor fysiek belastende onderzoeken, en hij heeft de laatste afspraken voor onderzoek in het ziekenhuis (rontgen en bloedafname) afgezegd.
Mijn vader is in juli opgenomen geweest vanwege longontsteking en zogenaamde delieren (wanen/psychoses) ten gevolge van zijn fysieke toestand. Mijn vader woont alleen, is weer thuis maar kan nauwelijks meer uit de voeten. Ik doe zijn boodschappen, hang zijn was op en nog wat andere kleine klusjes. Hij wil mij niet belasten. Hij zou thuishulp moeten krijgen maar dat gaat om voor mij onduidelijke reden steeds niet door. Hij eet zeer weinig en slecht, drinkt nog wel een borrel, is veel afgevallen.
Anderhalve week geleden ben ik met hem naar de huisarts geweest. Die adviseert dat hij zich op laat nemen in een verpleeghuis voor revalidatie, zodat hij weer aan kan sterken. Mijn vader wil niet. Hij wil eigenlijk dood. Hij vind er geen klap meer aan, kan nauwelijks nog uit de voeten en ziet geen toekomst meer. Wat we nog wel hebben kunnen afspreken is dat hij de thuiszorg zou bellen voor tafeltje dekje. Een ergotherapeut zou bij hem langsgaan om eventuele aanpassingen te doen in huis.
Ik heb hem zojuist gesproken, ik ga zaterdag een paar dagen weg en wil hem 'voor zover mogelijk' voorzien van eten. Hij heeft nu alleen 4 pakken vla besteld. Hij ademt zwaar en zegt dat hij dood gaat. Hij heeft pijn in zijn rug en longen. Hij heeft voor de derde week geen thuiszorg gehad, heeft tafeltje dekje niet geregeld, ik mag me er niet mee bemoeien.
Mijn vader heeft door zijn moeilijk karakter veel mensen tegen zich in het harnas gejaagd, ook mensen die hem best willen helpen. Ik voel me zo alleen hierin. Hij doet zo onaardig tegen me. Hij vindt dat ik moeilijke vragen stel, is geirriteerd als ik hem niet begrijp of versta. Hij neemt van niemand iets aan. Ik weet gewoon dat anderen ook de wind van voren krijgen, dus ik durf niemand op hem af te sturen. Hij heeft vanavond de hoorn erop gegooid, hij voelt zich zo ziek en onbegrepen.
Ik voel me schuldig omdat ik niet meer tijd aan hem besteed. Ik werk 32 uur, heb een kleintje, en heb na overbelast te zijn geweest nu weer redelijk de energie die ik had voor mijn bevalling.
Een heel verhaal. Ik weet niet hoe ik hier mee moeten dealen. Hoe ga je om met een ouder die niet voor zichzelf zorgt, maar ook geen zorg wil aannemen? Wie heeft hier ervaring mee?
Mijn vader is in juli opgenomen geweest vanwege longontsteking en zogenaamde delieren (wanen/psychoses) ten gevolge van zijn fysieke toestand. Mijn vader woont alleen, is weer thuis maar kan nauwelijks meer uit de voeten. Ik doe zijn boodschappen, hang zijn was op en nog wat andere kleine klusjes. Hij wil mij niet belasten. Hij zou thuishulp moeten krijgen maar dat gaat om voor mij onduidelijke reden steeds niet door. Hij eet zeer weinig en slecht, drinkt nog wel een borrel, is veel afgevallen.
Anderhalve week geleden ben ik met hem naar de huisarts geweest. Die adviseert dat hij zich op laat nemen in een verpleeghuis voor revalidatie, zodat hij weer aan kan sterken. Mijn vader wil niet. Hij wil eigenlijk dood. Hij vind er geen klap meer aan, kan nauwelijks nog uit de voeten en ziet geen toekomst meer. Wat we nog wel hebben kunnen afspreken is dat hij de thuiszorg zou bellen voor tafeltje dekje. Een ergotherapeut zou bij hem langsgaan om eventuele aanpassingen te doen in huis.
Ik heb hem zojuist gesproken, ik ga zaterdag een paar dagen weg en wil hem 'voor zover mogelijk' voorzien van eten. Hij heeft nu alleen 4 pakken vla besteld. Hij ademt zwaar en zegt dat hij dood gaat. Hij heeft pijn in zijn rug en longen. Hij heeft voor de derde week geen thuiszorg gehad, heeft tafeltje dekje niet geregeld, ik mag me er niet mee bemoeien.
Mijn vader heeft door zijn moeilijk karakter veel mensen tegen zich in het harnas gejaagd, ook mensen die hem best willen helpen. Ik voel me zo alleen hierin. Hij doet zo onaardig tegen me. Hij vindt dat ik moeilijke vragen stel, is geirriteerd als ik hem niet begrijp of versta. Hij neemt van niemand iets aan. Ik weet gewoon dat anderen ook de wind van voren krijgen, dus ik durf niemand op hem af te sturen. Hij heeft vanavond de hoorn erop gegooid, hij voelt zich zo ziek en onbegrepen.
Ik voel me schuldig omdat ik niet meer tijd aan hem besteed. Ik werk 32 uur, heb een kleintje, en heb na overbelast te zijn geweest nu weer redelijk de energie die ik had voor mijn bevalling.
Een heel verhaal. Ik weet niet hoe ik hier mee moeten dealen. Hoe ga je om met een ouder die niet voor zichzelf zorgt, maar ook geen zorg wil aannemen? Wie heeft hier ervaring mee?
donderdag 23 september 2010 om 22:47
Wat een ontzettend moeilijke situatie voor jou en je gezin. Het probleem is dat je geen gedwongen hulp op kunt leggen (behalve als hij in een psychose/delier zit). Ik ben dan ook bang dat je weinig kunt veranderen, als hij niet wil dan wil hij niet.
Het enige wat je wel kunt doen, is toch hulp vragen aan jouw/zijn omgeving. Als ze het niet voor hem willen doen, dan willen ze dat misschien wel voor jou als jij hen vertelt hoe zwaar dit op jou en je gezin drukt.
Sterkte!
Het enige wat je wel kunt doen, is toch hulp vragen aan jouw/zijn omgeving. Als ze het niet voor hem willen doen, dan willen ze dat misschien wel voor jou als jij hen vertelt hoe zwaar dit op jou en je gezin drukt.
Sterkte!
donderdag 23 september 2010 om 22:50
Mijn vader is 62. Hij staat positief tegenover euthanasie, en ik heb daar ook geen problemen mee. Maar er is geen sprake van ondraaglijk lijden. En er is ook geen beeld van hoe ziek hij momenteel is. Omdat hij zo verzwakt is mede door onvoldoende en slechte voeding en te weinig beweging adviseert huisarts revalidatie in verpleeghuis, met de gedachte dat hij daarna weer beter uit de voeten zou kunnen. Maar mijn vader denkt dat hij volgende week niet haalt (en dat denkt hij al lang). Hij wil niet, wil zijn borrel, internet en sigaartje niet missen, is bang er niet meer uit te komen en wil een ander niet tot last zijn (hij hoest veel).
donderdag 23 september 2010 om 22:52
Ik heb precies hetzelfde meegemaakt...
mijn vader is in totaal 7 jaar ziek geweest en wilde op een gegeven moment ook geen hulp meer, geen onderzoeken meer en heeft periodes gehad dat hij ook iedereen tegen zich in het harnas joeg.
Bij mijn vader kwam dat omdat hij depressief was geworden.
Ik en mijn zus hebben het niet geaccepteerd dat hij niet geholpen wilde worden.
Mijn vader wilde ook geen thuishulp, dit hebben ik en mijn zus voor hem geregeld, ook de aanpassingen in zijn huis hebben wij voor gezorgd dat dat geregeld werd.
Gewoon doen, mijn vader heeft mij ook een poos afgebekt.. ik heb dat maanden volgehouden en toen heb ik uiteindelijk wat teruggezegd... gezegd dat ik teveel van hem houd om hem zo te zien, hem gevraagd wat hij zou doen als het mij zou overkomen.. als ik er zo bij zou zitten...
Dit heeft bij mijn vader zijn ogen geopend.
Het laatste jaar heeft mijn zus hem in huis genomen.
3 weken geleden bleek dat hij leverfalen had en niet lang meer had.
Mijn zus en ik hebben de zorg volledig op ons genomen.
13 september is hij overleden..
Ik kan je zeggen dat ik heel blij ben dat we het in ieder geval hebben geprobeerd... al is het voor je eigen gemoedsrust.. we hebben hem overal naartoe gesleept en gedaan wat we konden om het hem makkelijker te maken.
Ik weet niet wat voor je band je verder hebt met jouw vader?
Ik had een hele goede en supersterke band met hem.. we waren echt de 3 musketiers ik mijn zus en mijn vader... dus ja dat telt natuurlijk ook mee...
hoe dan ook een hele moeilijke situatie!! doe wat je hart je ingeeft... dan doe je het altijd goed...
succes
mijn vader is in totaal 7 jaar ziek geweest en wilde op een gegeven moment ook geen hulp meer, geen onderzoeken meer en heeft periodes gehad dat hij ook iedereen tegen zich in het harnas joeg.
Bij mijn vader kwam dat omdat hij depressief was geworden.
Ik en mijn zus hebben het niet geaccepteerd dat hij niet geholpen wilde worden.
Mijn vader wilde ook geen thuishulp, dit hebben ik en mijn zus voor hem geregeld, ook de aanpassingen in zijn huis hebben wij voor gezorgd dat dat geregeld werd.
Gewoon doen, mijn vader heeft mij ook een poos afgebekt.. ik heb dat maanden volgehouden en toen heb ik uiteindelijk wat teruggezegd... gezegd dat ik teveel van hem houd om hem zo te zien, hem gevraagd wat hij zou doen als het mij zou overkomen.. als ik er zo bij zou zitten...
Dit heeft bij mijn vader zijn ogen geopend.
Het laatste jaar heeft mijn zus hem in huis genomen.
3 weken geleden bleek dat hij leverfalen had en niet lang meer had.
Mijn zus en ik hebben de zorg volledig op ons genomen.
13 september is hij overleden..
Ik kan je zeggen dat ik heel blij ben dat we het in ieder geval hebben geprobeerd... al is het voor je eigen gemoedsrust.. we hebben hem overal naartoe gesleept en gedaan wat we konden om het hem makkelijker te maken.
Ik weet niet wat voor je band je verder hebt met jouw vader?
Ik had een hele goede en supersterke band met hem.. we waren echt de 3 musketiers ik mijn zus en mijn vader... dus ja dat telt natuurlijk ook mee...
hoe dan ook een hele moeilijke situatie!! doe wat je hart je ingeeft... dan doe je het altijd goed...
succes
donderdag 23 september 2010 om 22:53
donderdag 23 september 2010 om 23:06
@whatever: gecondoleerd. Zeven jaar, dat is pittig zeg! Moedige meiden zijn jullie hoor. Ik heb twee broers, waarvan de ene geen contact meer heeft en wil, de andere vindt het te zwaar en haakt (deels) af. Na de laatste ziekenhuisopname was er een psycholoog betrokken, maar ook dat heeft hij afgewezen, helaas.
@sorcha: ja, heeft hij altijd gehad. Dat heeft ook veel impact gehad op mij. Ik denk dat ik van al zijn contacten het beste met hem uit de voeten kan, ik had tot nu toe de meeste invloed en toegang. Dat is overigens pas sinds hij vorig jaar januari ziek werd.
@margriett: Had ik hem ook al gezegd. Ik zal een revalidatiecentrum bellen en informeren. Dan weet ik het zeker.
@sorcha: ja, heeft hij altijd gehad. Dat heeft ook veel impact gehad op mij. Ik denk dat ik van al zijn contacten het beste met hem uit de voeten kan, ik had tot nu toe de meeste invloed en toegang. Dat is overigens pas sinds hij vorig jaar januari ziek werd.
@margriett: Had ik hem ook al gezegd. Ik zal een revalidatiecentrum bellen en informeren. Dan weet ik het zeker.
donderdag 23 september 2010 om 23:10
Fijn al jullie reacties.
Diaantje/Tickel: We hebben niet vastgesteld of hij ziek genoeg is voor een hospice, dan moet je terminaal zijn met een levensverwachting van nog geen maand.
Ik word er gek van, ik blijf maar in cirkels ronddraaien voor mijn gevoel. Hij wil gewoon niets. En wat wil ik? Hem dwingen? Mensen bij hem over de vloer laten komen zonder dat hij dat wil? Zijn wens respecteren en hem laten afzwakken? Hem in liefde loslaten of hem uit liefde er met zijn haren bijslepen?
Diaantje/Tickel: We hebben niet vastgesteld of hij ziek genoeg is voor een hospice, dan moet je terminaal zijn met een levensverwachting van nog geen maand.
Ik word er gek van, ik blijf maar in cirkels ronddraaien voor mijn gevoel. Hij wil gewoon niets. En wat wil ik? Hem dwingen? Mensen bij hem over de vloer laten komen zonder dat hij dat wil? Zijn wens respecteren en hem laten afzwakken? Hem in liefde loslaten of hem uit liefde er met zijn haren bijslepen?
vrijdag 24 september 2010 om 01:58
Ga eens met zijn huisarts praten. Ook als dat niet jouw dokter is, kun je wel vaak een gesprek aanvragen. Het zou heel goed kunnen dat je vader depressief is (ontzettend logisch ook). Het klinkt zo stom en makkelijk, maar veel mensen knappen dan toch op van een pilletje antidepressiva in die situatie.
Sowieso kun je zijn huisarts vragen om hem ook meer achter zijn vodden aan te zitten, te helpen met thuiszorg (dat kun jij ook doen, maar je hebt al een hele hoop op je bord). En jij kunt je zorgen ook ergens kwijt.
Sowieso kun je zijn huisarts vragen om hem ook meer achter zijn vodden aan te zitten, te helpen met thuiszorg (dat kun jij ook doen, maar je hebt al een hele hoop op je bord). En jij kunt je zorgen ook ergens kwijt.
vrijdag 24 september 2010 om 05:57
Heeeel moeilijk, meid!
Je hebt hem zoveel aangedragen, hij wil niets. Je hebt je best gedaan, en verder mag hij gewoon zelfs beslissen. Baken de 'taken' die je voor hem doet wel goed af. Bijv: Je doet de boodschappen, maar gaat hem niet lichamelijk verzorgen. Ik noem maar iets.
als hij merkt dat jij een grens stelt aan wat je voor hem doet, mss dat hij dan wel hulp aanvaardt.....
En verder.. het is ZIJN leven, dus als hij echt niets wil dan laat het maar los. Hij is niet dementerend. Als hij dood wil, kan je dat alleen 'respecteren', hoe moeilijk ook...
Je hebt hem zoveel aangedragen, hij wil niets. Je hebt je best gedaan, en verder mag hij gewoon zelfs beslissen. Baken de 'taken' die je voor hem doet wel goed af. Bijv: Je doet de boodschappen, maar gaat hem niet lichamelijk verzorgen. Ik noem maar iets.
als hij merkt dat jij een grens stelt aan wat je voor hem doet, mss dat hij dan wel hulp aanvaardt.....
En verder.. het is ZIJN leven, dus als hij echt niets wil dan laat het maar los. Hij is niet dementerend. Als hij dood wil, kan je dat alleen 'respecteren', hoe moeilijk ook...
vrijdag 24 september 2010 om 08:18
Ik ga vandaag de huisarts bellen. En de thuiszorg. En mijn broertje. En nu maar hopen dat hij er het komend weekend niet tussenuit piept. Vandaag werken, ik heb de hele dag een zgn. 'heissessie'. Miijn hoofd staat er echt niet naar. Maar goed, misschien dat mijn paniekgevoel wel zakt als ik diverse mensen heb gesproken. I hope so.
vrijdag 24 september 2010 om 11:14
quote:Eierdoppie schreef op 23 september 2010 @ 23:10:
Fijn al jullie reacties.
Diaantje/Tickel: We hebben niet vastgesteld of hij ziek genoeg is voor een hospice, dan moet je terminaal zijn met een levensverwachting van nog geen maand.
Ik weet het Eierdoppie, ik had alleen het idee dat Diaantje dit niet wist.
Ik vraag me alleen af of je vader niet gedwongen opgenomen kan worden zodra hij weer in een psychose terecht komt, of misschien al eerder.
Je beschreef dat hij deze al eerder heeft gehad, en mensen in die toestan kunnen een gevaar voor zichzelf en/of anderen vormen.
Fijn al jullie reacties.
Diaantje/Tickel: We hebben niet vastgesteld of hij ziek genoeg is voor een hospice, dan moet je terminaal zijn met een levensverwachting van nog geen maand.
Ik weet het Eierdoppie, ik had alleen het idee dat Diaantje dit niet wist.
Ik vraag me alleen af of je vader niet gedwongen opgenomen kan worden zodra hij weer in een psychose terecht komt, of misschien al eerder.
Je beschreef dat hij deze al eerder heeft gehad, en mensen in die toestan kunnen een gevaar voor zichzelf en/of anderen vormen.
“Don’t look back – you’re not going that way.”
vrijdag 24 september 2010 om 22:38
Vandaag is mijn partner naar mijn vader geweest. Dat lucht op, want ik sta nu te dichtbij en voel me te kwetsbaar. Hij heeft met mijn vader gesproken over revalidatie in een verpleeghuis. Dat heeft nog niet geleid tot een ander besluit van mijn vader, maar er is weer een zaadje geplant. Ik heb de huisarts gebeld, weer het verhaal dat iemand een gevaar voor zichzelf moet zijn voor ze kunnen ingrijpen. Mijn broer belt niet terug, balen. Het voelt weer wat rustiger. Maar jemig zeg, na een niet zo heel gezellige jeugd had ik toch gewild dat mijn vader zijn gedrag niet meer zo'n impact op mij zou hebben.
@ Tickel: interessant artikel. Ik kan mij zomaar voorstellen dat mijn vader depressief is, ziet er geen gat meer in. Hij is eigenlijk altijd wel zo'n ouwe zeurdoos geweest. Maar nu zit hij in een vicieuze cirkel.
@ Tickel: interessant artikel. Ik kan mij zomaar voorstellen dat mijn vader depressief is, ziet er geen gat meer in. Hij is eigenlijk altijd wel zo'n ouwe zeurdoos geweest. Maar nu zit hij in een vicieuze cirkel.
