Psyche
alle pijlers
In de herfst zijn er eikels, dus wat zeik ik nou?
donderdag 14 oktober 2010 om 09:44
Ik vind het superstom om dit onder een nieuwe nick te doen, maar ik wil echt echt echt niet ook nog hier gevonden worden. En ik weet ook al geen fatsoenlijke topictitel, dus als er nog iemand genegen is om überhaupt even mee te denken dan ben ik al heel blij .
Ik heb niet zo'n hele feestelijke jeugd gehad. Door ellende thuis niet zo gek weerbaar opgegroeid en met mijn eerste 'vriendje' (ik was toen 14) daardoor vette pech gehad. Ik zei nee, hij wilde ja. Ik zei nee, hij deed ja. Ik zei nog één keer nee maar deed uiteindelijk mijn ogen dicht, mijn verstand op nul en hoopte dat het zo snel mogelijk voorbij zou zijn.
Dat was het ook, want hij was 18 . Alleen bleek 'voorbij' een rekbaar begrip, want wat het met me deed nam ik nog heel lang met me mee. Hij is niet het ergste dat me is overkomen, en daardoor merk ik dat het een beetje lastig is om de recente turn of events te plaatsen.
Ik ben niet blijven wonen in de plaats waar ik ben opgegroeid. Sterker nog, om oude dingen te vergeten en uit angst om me te hechten aan iets nieuws waar ik in geval van ellende ook weer afscheid van zou moeten nemen ben ik inmiddels een keer of 15 verhuisd. Al die tijd heb ik heel zorgvuldig gezorgd zo onzichtbaar mogelijk te zijn. Geheime telefoonnummers, nooit met 'nieuwe' mensen afspreken in mijn huis maar eerst tig keer op neutraal terrein, en zèker niet vindbaar zijn op internet.
Een opgejaagd en relatief leeg leven met zo min mogelijk verbinding met de rest van de wereld. Niet erg goed houdbaar, en uiteindelijk werd ik dit dus ook zat genoeg om hulp te zoeken. Heel veel hulp. Die krijg ik nu, en dat gaat goed. Zo goed dat ik langzaam maar zeker zichtbaar word (hoera!).
Een paar weken geleden maakte ik, onder mijn eigen, echte en volledige naam (net als alle normale mensen ) een Facebook account aan. Kennelijk niet lang nadat hij dat had gedaan, want binnen een paar dagen ontving ik een vriendschapsverzoek van hem. Na 22 jaar, al mijn verhuizingen en het sociale isolement dat ik voor mezelf had gecreëerd was het voor mij heel duidelijk dat het ondenkbaar was dat hij me bij een gezamenlijke 'vriend' had zien staan (weinig gezamenlijks te doen namelijk, met één Facebookvrienden ). Hij had dus gewoon bewust gezocht op mijn naam. Iets waar mijn maag redelijk van omdraaide.
Het contact dat volgde was een soort gesprek tussen een ijsklont en Jochem Meijer. Oh wat was hij réuze blij mij gevonden te hebben. Na twee of drie prikbordberichtjes van hem had ik wel in de gaten dat hij niet al zijn moed bij elkaar had verzameld om sorry tegen me te zeggen, en besloot ik hem en mail te sturen.
In die mail schreef ik onder andere:
Jij was 18 en studeerde. Ik was 14 en zat nog op school. Toen was dat een wereld van verschil. Nu ik 36 ben weet ik dat je met 18 ook nog maar een kind bent, en dat hormonen complexe dingen met je doen. Mijn hoop tegen beter weten in was denk ik dat jij dat ook zou weten. En dat je me zou zeggen; “weet je LFS, dat was lullig, maar ik was zo jong en zo geil, het had niet mogen gebeuren, maar dat deed het wel. Nu ben ik een man, en zeg ik je vanuit dit perspectief ‘sorry’”.
En wat schetst mijn verbazing? Nog geen dag later zit zo ongever letterlijk die tekst in mijn inbox.
En nu weet ik het gewoon niet. Moet ik nou blij zijn omdat ik precies heb gekregen wat ik dacht te willen hebben? Is het logisch dat ik hem nu eigenlijk nog tien keer harder in elkaar wil schoppen?
Het voelt heel stom. Alsof hij de legitimering van dit stukje pijn weghaalt en ik nu ga lopen zeiken dat er een gat zit.
- Ja maar eerst zat er pijn, dan is dit toch beter?
- Ja boeien, wat een verschrikkelijk stom gat!
Die discussie doet mijn hoofd een beetje. Opnieuw en opnieuw en opnieuw.
Heeft iemand een ander argument om er in te slingeren zodat die kapotte plaat weer verder kan draaien?
Ik heb niet zo'n hele feestelijke jeugd gehad. Door ellende thuis niet zo gek weerbaar opgegroeid en met mijn eerste 'vriendje' (ik was toen 14) daardoor vette pech gehad. Ik zei nee, hij wilde ja. Ik zei nee, hij deed ja. Ik zei nog één keer nee maar deed uiteindelijk mijn ogen dicht, mijn verstand op nul en hoopte dat het zo snel mogelijk voorbij zou zijn.
Dat was het ook, want hij was 18 . Alleen bleek 'voorbij' een rekbaar begrip, want wat het met me deed nam ik nog heel lang met me mee. Hij is niet het ergste dat me is overkomen, en daardoor merk ik dat het een beetje lastig is om de recente turn of events te plaatsen.
Ik ben niet blijven wonen in de plaats waar ik ben opgegroeid. Sterker nog, om oude dingen te vergeten en uit angst om me te hechten aan iets nieuws waar ik in geval van ellende ook weer afscheid van zou moeten nemen ben ik inmiddels een keer of 15 verhuisd. Al die tijd heb ik heel zorgvuldig gezorgd zo onzichtbaar mogelijk te zijn. Geheime telefoonnummers, nooit met 'nieuwe' mensen afspreken in mijn huis maar eerst tig keer op neutraal terrein, en zèker niet vindbaar zijn op internet.
Een opgejaagd en relatief leeg leven met zo min mogelijk verbinding met de rest van de wereld. Niet erg goed houdbaar, en uiteindelijk werd ik dit dus ook zat genoeg om hulp te zoeken. Heel veel hulp. Die krijg ik nu, en dat gaat goed. Zo goed dat ik langzaam maar zeker zichtbaar word (hoera!).
Een paar weken geleden maakte ik, onder mijn eigen, echte en volledige naam (net als alle normale mensen ) een Facebook account aan. Kennelijk niet lang nadat hij dat had gedaan, want binnen een paar dagen ontving ik een vriendschapsverzoek van hem. Na 22 jaar, al mijn verhuizingen en het sociale isolement dat ik voor mezelf had gecreëerd was het voor mij heel duidelijk dat het ondenkbaar was dat hij me bij een gezamenlijke 'vriend' had zien staan (weinig gezamenlijks te doen namelijk, met één Facebookvrienden ). Hij had dus gewoon bewust gezocht op mijn naam. Iets waar mijn maag redelijk van omdraaide.
Het contact dat volgde was een soort gesprek tussen een ijsklont en Jochem Meijer. Oh wat was hij réuze blij mij gevonden te hebben. Na twee of drie prikbordberichtjes van hem had ik wel in de gaten dat hij niet al zijn moed bij elkaar had verzameld om sorry tegen me te zeggen, en besloot ik hem en mail te sturen.
In die mail schreef ik onder andere:
Jij was 18 en studeerde. Ik was 14 en zat nog op school. Toen was dat een wereld van verschil. Nu ik 36 ben weet ik dat je met 18 ook nog maar een kind bent, en dat hormonen complexe dingen met je doen. Mijn hoop tegen beter weten in was denk ik dat jij dat ook zou weten. En dat je me zou zeggen; “weet je LFS, dat was lullig, maar ik was zo jong en zo geil, het had niet mogen gebeuren, maar dat deed het wel. Nu ben ik een man, en zeg ik je vanuit dit perspectief ‘sorry’”.
En wat schetst mijn verbazing? Nog geen dag later zit zo ongever letterlijk die tekst in mijn inbox.
En nu weet ik het gewoon niet. Moet ik nou blij zijn omdat ik precies heb gekregen wat ik dacht te willen hebben? Is het logisch dat ik hem nu eigenlijk nog tien keer harder in elkaar wil schoppen?
Het voelt heel stom. Alsof hij de legitimering van dit stukje pijn weghaalt en ik nu ga lopen zeiken dat er een gat zit.
- Ja maar eerst zat er pijn, dan is dit toch beter?
- Ja boeien, wat een verschrikkelijk stom gat!
Die discussie doet mijn hoofd een beetje. Opnieuw en opnieuw en opnieuw.
Heeft iemand een ander argument om er in te slingeren zodat die kapotte plaat weer verder kan draaien?
donderdag 14 oktober 2010 om 10:57
Mijn vraag is wat je er verder mee wil?
Je geeft zelf al aan dat je niets kunt met de "sorrie".
Ik denk dat je dit graag wilde horen om ook af te kunnen sluiten. Maar dit bleek dus niet zo voldoenend te zijn.
Mijn advies; de gebeurtenis begraven. Je zult verder moeten en in mijn ogen kun je er ook niks meer mee.
Je geeft zelf al aan dat je niets kunt met de "sorrie".
Ik denk dat je dit graag wilde horen om ook af te kunnen sluiten. Maar dit bleek dus niet zo voldoenend te zijn.
Mijn advies; de gebeurtenis begraven. Je zult verder moeten en in mijn ogen kun je er ook niks meer mee.
donderdag 14 oktober 2010 om 11:06
In mijn geval ben ik ook via hyves benaderd door een mannelijk persoon waar ik geen contact mee wens te hebben met een enorme plaat voor zijn kop (geen ex ofzo, maar opdringerig persoon). Wou vrienden worden, daarna nog een berichtje hoe het in zijn leven was en "toevallig" net wat zakelijke overeenkomsten met die van mij. Ik ben totaal ontvindbaar op hyves. Mijn profiel is totaal afgeschermd, ook voor vrienden van vrienden. Ik ben er op mijn privacy gesteld. Zelfs een vriendin die als rechercheur werkt bij de politie kon mij niet vinden, maar dit soort types lukt het natuurlijk wel. Ik heb de uitnodiging en het bericht natuurlijk genegeerd, wat denkt die sukkel wel niet?! Helaas zat er bij jou een stukje oud zeer. Mocht je het nodig vinden dan kan je nog sturen dat je zijn excuses accepteert, of hebt ontvangen (net wat jij wil) en vertel dat hiermee de kous af is en je geen concact meer met hem wil. Van mij part wens je hem het beste toe. Gooi alle berichten weg. Zorg dat hij niet via vrienden op jouw site kan kijken en jou zo in de gaten kan houden. En hierna nooit meer contact met hem hebben. Zo zou ik het doen.
donderdag 14 oktober 2010 om 11:29
De vraag wat ik er verder mee wil is een interessante merk ik.
Niks volgens mij. Als ik iets met hem gewild had was ik hem wel gaan zoeken neem ik aan. Hem vertellen wat het met me heeft gedaan vind ik als ik heel eerlijk ben parels voor de zwijnen en dus bij voorbaat al teveel moeite. Hoewel ik heb gedacht dat dit mijn kans is om dingen te vragen als 'Waarom?' heb ik in de afgelopen twee weken niet één keer de drang gevoeld om daadwerkelijk zo'n soort mail te schrijven.
Schrijven ordent, en ik denk inmiddels dat ik misschien wel gewoon pissig ben dat hij de brutaliteit heeft gehad om zomaar la-di-da mijn leven binnen te walsen.
Niks volgens mij. Als ik iets met hem gewild had was ik hem wel gaan zoeken neem ik aan. Hem vertellen wat het met me heeft gedaan vind ik als ik heel eerlijk ben parels voor de zwijnen en dus bij voorbaat al teveel moeite. Hoewel ik heb gedacht dat dit mijn kans is om dingen te vragen als 'Waarom?' heb ik in de afgelopen twee weken niet één keer de drang gevoeld om daadwerkelijk zo'n soort mail te schrijven.
Schrijven ordent, en ik denk inmiddels dat ik misschien wel gewoon pissig ben dat hij de brutaliteit heeft gehad om zomaar la-di-da mijn leven binnen te walsen.
donderdag 14 oktober 2010 om 11:36
quote:hiltje schreef op 14 oktober 2010 @ 10:31:
Zijn sorry, kan jouw leven en jouw emoties en gevoel niet veranderen. Zelfs als hij op zijn knieen voor je gaat en duizend keer om vergiffenis vraagt, kan dat niets veranderen.
Wat gebeurd is, is gebeurd en daar helpen woorden niet meer bij.
Advocaten van de duivel zijn altijd bijzonder welkom bij mij, dus dank.
Bovenstaande irriteert me mateloos. Maar ik ontkom er niet aan denk ik. Zelf leren leven met wat er in mijn jeugd is gebeurd gaat best prima eigenlijk. De 'hinder' die ik van zijn acties heb ondervonden is inmiddels wel verledentijd. Ik ben gewoon boos dat ik het werk heb moeten doen (wat me echt een hoop inspanning heeft gekost) en hij vlekkeloos door is gegaan.
Zijn excuus kan nooit als een soort gum de lelijke stukken uit mijn verleden weghalen. Waarom is dat nu opeens zo vanzelfsprekend? Of beter, waarom zag ik dat eerder niet?
Zijn sorry, kan jouw leven en jouw emoties en gevoel niet veranderen. Zelfs als hij op zijn knieen voor je gaat en duizend keer om vergiffenis vraagt, kan dat niets veranderen.
Wat gebeurd is, is gebeurd en daar helpen woorden niet meer bij.
Advocaten van de duivel zijn altijd bijzonder welkom bij mij, dus dank.
Bovenstaande irriteert me mateloos. Maar ik ontkom er niet aan denk ik. Zelf leren leven met wat er in mijn jeugd is gebeurd gaat best prima eigenlijk. De 'hinder' die ik van zijn acties heb ondervonden is inmiddels wel verledentijd. Ik ben gewoon boos dat ik het werk heb moeten doen (wat me echt een hoop inspanning heeft gekost) en hij vlekkeloos door is gegaan.
Zijn excuus kan nooit als een soort gum de lelijke stukken uit mijn verleden weghalen. Waarom is dat nu opeens zo vanzelfsprekend? Of beter, waarom zag ik dat eerder niet?
donderdag 14 oktober 2010 om 11:39
quote:Lunari schreef op 14 oktober 2010 @ 10:20:
Zijn er mensen (ouders, vrienden, psycholoog etc) met wie je over jouw situatie kan praten? Lijkt mij wel erg belangrijk.Ja, die zijn er. En dat is inderdaad belangrijk. Maar zoals ik al schreef is hij niet het ergste dat me is overkomen. In de praktijk praat ik dus eerder/meer over andere dingen dan hier over. Ook omdat ik het een beetje zonde van de zendtijd vind (vond).
Zijn er mensen (ouders, vrienden, psycholoog etc) met wie je over jouw situatie kan praten? Lijkt mij wel erg belangrijk.Ja, die zijn er. En dat is inderdaad belangrijk. Maar zoals ik al schreef is hij niet het ergste dat me is overkomen. In de praktijk praat ik dus eerder/meer over andere dingen dan hier over. Ook omdat ik het een beetje zonde van de zendtijd vind (vond).
donderdag 14 oktober 2010 om 11:40
donderdag 14 oktober 2010 om 11:42
donderdag 14 oktober 2010 om 11:47
Ik kan me heel goed voorstellen dat je woedend bent dat hij denkt dat jullie even gezellig kunnen bijkletsen for old times sake.
En wat dat betreft heb je er goed aan gedaan om je tanden te laten zien en te laten merken dat er voor jou geen 'old times sake is'.
En de gedachte dat hij gewoon even sorry zegt en dat dat het is terwijl jij zo je handen aan jezelf vol hebt, is klote. Maar onvermijdelijk. En bovendien weet je niet of hij er zo makkelijk van af komt. Je kunt niet in zijn hoofd kijken. Je weet niet waar hij mee moet dealen. Maar slachtoffer en dader zijn vaak niet zo geschikt om samen hun emotionele sores uit te zoeken.
Laat hem maar..... geloof desnoods in karma. Maar blijf vooral bij jezelf. Het gaat om jou en om jouw pijn. Of hij nu lijdt of door het leven glijdt, jouw ervaring wordt er niet anders van.
Natuurlijk ben je geschrokken dat hij ineens opdook. Natuurlijk ben je pislink en van slag nu. Dat betekent dat je je eigen gevoelens serieus neemt. Goed ook dat je dit topic opent om het te ordenen. Je had ook je schouders kunnen ophalen en jezelf kunnen verbieden er een gedachte aan te besteden. Maar dat werkt vaak een stuk minder goed.
En wat dat betreft heb je er goed aan gedaan om je tanden te laten zien en te laten merken dat er voor jou geen 'old times sake is'.
En de gedachte dat hij gewoon even sorry zegt en dat dat het is terwijl jij zo je handen aan jezelf vol hebt, is klote. Maar onvermijdelijk. En bovendien weet je niet of hij er zo makkelijk van af komt. Je kunt niet in zijn hoofd kijken. Je weet niet waar hij mee moet dealen. Maar slachtoffer en dader zijn vaak niet zo geschikt om samen hun emotionele sores uit te zoeken.
Laat hem maar..... geloof desnoods in karma. Maar blijf vooral bij jezelf. Het gaat om jou en om jouw pijn. Of hij nu lijdt of door het leven glijdt, jouw ervaring wordt er niet anders van.
Natuurlijk ben je geschrokken dat hij ineens opdook. Natuurlijk ben je pislink en van slag nu. Dat betekent dat je je eigen gevoelens serieus neemt. Goed ook dat je dit topic opent om het te ordenen. Je had ook je schouders kunnen ophalen en jezelf kunnen verbieden er een gedachte aan te besteden. Maar dat werkt vaak een stuk minder goed.
donderdag 14 oktober 2010 om 11:49
@ Nike, wat ellendig. Fijn dat je meteen wist wat je wilde (of nou ja, niet wilde).
Ik vind het geen probleem als hij mij in de gaten houdt. Al spuit hij zijn plafond iedere avond opnieuw wit bij het aanzien van mijn profielfoto (dat is alles wat hij kan zien nu). Ik ben ook in de verste verte niet bang voor een herhaling van ellende hoor. Knappe (en heule domme) vent die mij nog denkt te kunnen lastigvallen.
Ik vind het geen probleem als hij mij in de gaten houdt. Al spuit hij zijn plafond iedere avond opnieuw wit bij het aanzien van mijn profielfoto (dat is alles wat hij kan zien nu). Ik ben ook in de verste verte niet bang voor een herhaling van ellende hoor. Knappe (en heule domme) vent die mij nog denkt te kunnen lastigvallen.
donderdag 14 oktober 2010 om 11:51
donderdag 14 oktober 2010 om 12:33
Je zegt dat je een "waarom" wilt. Heel logisch want het is verhelderend om een antwoord te krijgen. Maar zoals die sorrie zal ook het antwoord op de waarom waarschijnlijk niet voldoenend zijn. En wellicht kan hij dat antwoord ook helemaal niet geven. Nog waarschijnlijker is er geen antwoord, want waarom doet een mens een ander zoiets aan? Daar is geen logisch antwoord voor.
Als je voor jezelf helder hebt dat je er niks mee wil, en je zegt kwaad te zijn op hem dat hij jou verstoord, dan zeg je volgens mij ermee dat je er klaar mee bent en rust wilt.
Schrijven zet inderdaad dingen op een rij en ik denk dat je heel ver al bent met het een plek te geven.
Sommige zaken kun je feitelijk oplossen. Maar dit is een van de dingen in het leven dat je niet kunt oplossen.
In jouw geval is het ooit geweest en daar kun je nu niks meer aan doen.
Het is tijd om het af tesluiten en te begraven. Misschien wil je dit wel letterlijk doen, met een doosje in de tuin waar je al de overgebleven emotie in stopt met de bedoeling het niet meer naar boven te halen.
Als je voor jezelf helder hebt dat je er niks mee wil, en je zegt kwaad te zijn op hem dat hij jou verstoord, dan zeg je volgens mij ermee dat je er klaar mee bent en rust wilt.
Schrijven zet inderdaad dingen op een rij en ik denk dat je heel ver al bent met het een plek te geven.
Sommige zaken kun je feitelijk oplossen. Maar dit is een van de dingen in het leven dat je niet kunt oplossen.
In jouw geval is het ooit geweest en daar kun je nu niks meer aan doen.
Het is tijd om het af tesluiten en te begraven. Misschien wil je dit wel letterlijk doen, met een doosje in de tuin waar je al de overgebleven emotie in stopt met de bedoeling het niet meer naar boven te halen.
donderdag 14 oktober 2010 om 13:02
Even iets technisch: Ik weet niet of je ergens een mailadres van hem had (in een hotmail-adresboek ofzo) maar dan kan facebook jullie zelf aan elkaar koppelen en hem een 'idee' geven met: Is dit een vriend van je?
Ik ben ook eens stomverbaasd geweest wat voor suggesties hyves mij gaf van allerlei 'vrienden' waar ik geen contact meer mee had, ook niet via andere mensen. Maar ik had hun e-mailadres nog in t adresboek staan en daar gaat het systeem zelf mee aan de slag.
Verder: wat naar om te lezen dat je iedereen zo op afstand houdt. Wat moet dat eenzaam zijn. Ik hoop dat je dat kunt veranderen.
Ik ben ook eens stomverbaasd geweest wat voor suggesties hyves mij gaf van allerlei 'vrienden' waar ik geen contact meer mee had, ook niet via andere mensen. Maar ik had hun e-mailadres nog in t adresboek staan en daar gaat het systeem zelf mee aan de slag.
Verder: wat naar om te lezen dat je iedereen zo op afstand houdt. Wat moet dat eenzaam zijn. Ik hoop dat je dat kunt veranderen.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
donderdag 14 oktober 2010 om 13:59
quote:flatscreen schreef op 14 oktober 2010 @ 12:33:
Je zegt dat je een "waarom" wilt. Heel logisch want het is verhelderend om een antwoord te krijgen. Maar zoals die sorrie zal ook het antwoord op de waarom waarschijnlijk niet voldoenend zijn.
Ik denk inderdaad dat ik me dat ergens heb gerealiseerd en dat ik daarom niet meteen woest ben gaan tikken aan een mail. Inmiddels ben ik namelijk wel redelijk bedreven in het op mijn strepen staan en iemand desnoods helemaal klem lullen . Misschien is juist het feit ik weet dat ik dat kan de reden dat ik het niet zo nodig hoef.
Dat begraven in een pakje. Pfff, voor mijn gevoel moet mijn zweef-modus dan heel erg aan, en daar voel ik altijd verschrikkelijk veel weerstand tegen. Dat klinkt overigens lulliger dan ik het bedoel. Ik weet dat precies die weerstand en dat 'oordeel' mijn Achilleshiel zijn.
Je zegt dat je een "waarom" wilt. Heel logisch want het is verhelderend om een antwoord te krijgen. Maar zoals die sorrie zal ook het antwoord op de waarom waarschijnlijk niet voldoenend zijn.
Ik denk inderdaad dat ik me dat ergens heb gerealiseerd en dat ik daarom niet meteen woest ben gaan tikken aan een mail. Inmiddels ben ik namelijk wel redelijk bedreven in het op mijn strepen staan en iemand desnoods helemaal klem lullen . Misschien is juist het feit ik weet dat ik dat kan de reden dat ik het niet zo nodig hoef.
Dat begraven in een pakje. Pfff, voor mijn gevoel moet mijn zweef-modus dan heel erg aan, en daar voel ik altijd verschrikkelijk veel weerstand tegen. Dat klinkt overigens lulliger dan ik het bedoel. Ik weet dat precies die weerstand en dat 'oordeel' mijn Achilleshiel zijn.
donderdag 14 oktober 2010 om 14:18
quote:Moonlight82 schreef op 14 oktober 2010 @ 13:02:
Even iets technisch: Ik weet niet of je ergens een mailadres van hem had (in een hotmail-adresboek ofzo) maar dan kan facebook jullie zelf aan elkaar koppelen en hem een 'idee' geven met: Is dit een vriend van je?
.
Even iets technisch wat voor iemand uit '73 logischer is dan voor iemand uit '82 (jahaa, nu gaat oma typen). De laatste keer dat ik hem sprak was 22 jaar geleden. Toen hadden we geen van beiden een e-mailadres. Mijn vader had een computer waarop ik Tetris mocht spelen, en internet was nog alleen voor universiteiten en héééle hippe menschen.
Overigens heeft hij in zijn berichten ook aangegeven specifiek naar mij op zoek te zijn gegaan toen hij zich had aangemeld bij Facebook. Dat vond ik naast ziek ook wel weer grappig. Zelfs ik met al mijn verbrande schepen en sociaal isolement kan zonder moeite meer dan 500 mensen bedenken naar wie ik eerder op zoek zou gaan dan naar hem.
Raar dat we alletwee kennelijk een rol zijn blijven spelen in elkaars leven, maar dan zo enorm haaks op elkaar.
Met dat afsluiten gaat het trouwens al heel erg veel beter hoor . Ik woon al bijna vier jaar op dezelfde plek en ik ben zelfs pasgeleden lid geworden van een sportschool in mijn buurt (meteen voor een jaar!) zodat ik nu dus mensen kan tegenkomen die ik 'ken' en ik daadwerkelijk een nieuw (hier-hoor-ik-)'thuis' creëer.
Even iets technisch: Ik weet niet of je ergens een mailadres van hem had (in een hotmail-adresboek ofzo) maar dan kan facebook jullie zelf aan elkaar koppelen en hem een 'idee' geven met: Is dit een vriend van je?
.
Even iets technisch wat voor iemand uit '73 logischer is dan voor iemand uit '82 (jahaa, nu gaat oma typen). De laatste keer dat ik hem sprak was 22 jaar geleden. Toen hadden we geen van beiden een e-mailadres. Mijn vader had een computer waarop ik Tetris mocht spelen, en internet was nog alleen voor universiteiten en héééle hippe menschen.
Overigens heeft hij in zijn berichten ook aangegeven specifiek naar mij op zoek te zijn gegaan toen hij zich had aangemeld bij Facebook. Dat vond ik naast ziek ook wel weer grappig. Zelfs ik met al mijn verbrande schepen en sociaal isolement kan zonder moeite meer dan 500 mensen bedenken naar wie ik eerder op zoek zou gaan dan naar hem.
Raar dat we alletwee kennelijk een rol zijn blijven spelen in elkaars leven, maar dan zo enorm haaks op elkaar.
Met dat afsluiten gaat het trouwens al heel erg veel beter hoor . Ik woon al bijna vier jaar op dezelfde plek en ik ben zelfs pasgeleden lid geworden van een sportschool in mijn buurt (meteen voor een jaar!) zodat ik nu dus mensen kan tegenkomen die ik 'ken' en ik daadwerkelijk een nieuw (hier-hoor-ik-)'thuis' creëer.
donderdag 14 oktober 2010 om 16:35
Nee dan is dat het niet LFS
Het had gekund dat je in '98 ooit eens gemaild had met m en dat hij daardoor nog in je adresboek stond.... maar dat lijkt me dan niet. Zeker als hij zelf zegt je gezocht te hebben.
(was wel leuk he... tetris )
Fijn dat je je nu ergens thuis voelt. Ben zelf ook vaak verhuisd (maar niet zo vaak) en weet dat het lastig kan zijn telkens nieuwe mensen te moeten leren kennen.
Uit je titel spreekt voor mij overigens een vrij duidelijk: ik-weet-dat-ik-zeur, maar je zeurt toch helemaal niet? Dit is iets waar je echt last van hebt, en dat kan. Dat mag.
Helpt het als je voor jezelf dit gevoel mag hebben bij deze nare ervaring met deze jongen? Dat je dit gevoel accepteert?
(volgens mij word ik zweverig...)
Het had gekund dat je in '98 ooit eens gemaild had met m en dat hij daardoor nog in je adresboek stond.... maar dat lijkt me dan niet. Zeker als hij zelf zegt je gezocht te hebben.
(was wel leuk he... tetris )
Fijn dat je je nu ergens thuis voelt. Ben zelf ook vaak verhuisd (maar niet zo vaak) en weet dat het lastig kan zijn telkens nieuwe mensen te moeten leren kennen.
Uit je titel spreekt voor mij overigens een vrij duidelijk: ik-weet-dat-ik-zeur, maar je zeurt toch helemaal niet? Dit is iets waar je echt last van hebt, en dat kan. Dat mag.
Helpt het als je voor jezelf dit gevoel mag hebben bij deze nare ervaring met deze jongen? Dat je dit gevoel accepteert?
(volgens mij word ik zweverig...)
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
donderdag 14 oktober 2010 om 17:48
quote:LFS schreef op 14 oktober 2010 @ 13:59:
[...]
Ik denk inderdaad dat ik me dat ergens heb gerealiseerd en dat ik daarom niet meteen woest ben gaan tikken aan een mail. Inmiddels ben ik namelijk wel redelijk bedreven in het op mijn strepen staan en iemand desnoods helemaal klem lullen . Misschien is juist het feit ik weet dat ik dat kan de reden dat ik het niet zo nodig hoef.
Dat begraven in een pakje. Pfff, voor mijn gevoel moet mijn zweef-modus dan heel erg aan, en daar voel ik altijd verschrikkelijk veel weerstand tegen. Dat klinkt overigens lulliger dan ik het bedoel. Ik weet dat precies die weerstand en dat 'oordeel' mijn Achilleshiel zijn.
Als je daar letterlijk niks bij voelt moet je het ook niet doen!
Maar soms helpt het om het echt visueel te doen.
Begraven doe je ook door te zeggen, dit was er, ik kan er niks meer mee dus het is klaar. Het hoeft mij verder geen gevoel meer te geven en dus is het begraven om nooit meer opgehaald te worden.
Hoofdstuk gesloten.
Veel mensen blijven in emoties hangen en daardoor draag je het heel lang met je mee. Als je er rationeler mee omgaat door vragen te stellen als wat wil ik ermee wat kan ik er nog aandoen etc. dan kom je erachter hoever je erin staat en wat je ermee moet.
Maar dit vergt vaak een heel lang proces! En is verdomde moeilijk!!
Ik vind je een kei hoe je erin staat
[...]
Ik denk inderdaad dat ik me dat ergens heb gerealiseerd en dat ik daarom niet meteen woest ben gaan tikken aan een mail. Inmiddels ben ik namelijk wel redelijk bedreven in het op mijn strepen staan en iemand desnoods helemaal klem lullen . Misschien is juist het feit ik weet dat ik dat kan de reden dat ik het niet zo nodig hoef.
Dat begraven in een pakje. Pfff, voor mijn gevoel moet mijn zweef-modus dan heel erg aan, en daar voel ik altijd verschrikkelijk veel weerstand tegen. Dat klinkt overigens lulliger dan ik het bedoel. Ik weet dat precies die weerstand en dat 'oordeel' mijn Achilleshiel zijn.
Als je daar letterlijk niks bij voelt moet je het ook niet doen!
Maar soms helpt het om het echt visueel te doen.
Begraven doe je ook door te zeggen, dit was er, ik kan er niks meer mee dus het is klaar. Het hoeft mij verder geen gevoel meer te geven en dus is het begraven om nooit meer opgehaald te worden.
Hoofdstuk gesloten.
Veel mensen blijven in emoties hangen en daardoor draag je het heel lang met je mee. Als je er rationeler mee omgaat door vragen te stellen als wat wil ik ermee wat kan ik er nog aandoen etc. dan kom je erachter hoever je erin staat en wat je ermee moet.
Maar dit vergt vaak een heel lang proces! En is verdomde moeilijk!!
Ik vind je een kei hoe je erin staat
