Psyche
alle pijlers
Verdrongen herinneringen
zaterdag 16 oktober 2010 om 09:51
Hallo allemaal,
voor mijn studie Psychologie schrijf ik een paper over verdrongen herinneringen. Het is geen onderzoek, maar een paper waarin ik een link maak tussen de bestaande theorieen over verdrongen herinneringen enerzijds en de maatschappij anderzijds.
Het eerste deel lukt wel, maar het tweede is iets lastiger. Daarom ben ik op zoek naar mensen die ervaring hebben met een verdrongen herinneringen. Het gaat hierbij om onbewust verdrongen herinneringen. (Voorbeeld: iemand die als kind iets traumatisch heeft meegemaakt, dat verdrongen heeft en later in het leven er weer last van heeft, evt. zonder zich het voorval precies te kunnen herinneren, of dat het juist ineens weer boven komt).
Ik hoop dat jullie mij kunnen helpen. Andere ervaringen die hierop lijken zijn ook welkom.
Wil je iets niet posten? Dan kun je ook mailen naar kimniessen@hotmail.com.
Alvast bedankt voor jullie hulp!
voor mijn studie Psychologie schrijf ik een paper over verdrongen herinneringen. Het is geen onderzoek, maar een paper waarin ik een link maak tussen de bestaande theorieen over verdrongen herinneringen enerzijds en de maatschappij anderzijds.
Het eerste deel lukt wel, maar het tweede is iets lastiger. Daarom ben ik op zoek naar mensen die ervaring hebben met een verdrongen herinneringen. Het gaat hierbij om onbewust verdrongen herinneringen. (Voorbeeld: iemand die als kind iets traumatisch heeft meegemaakt, dat verdrongen heeft en later in het leven er weer last van heeft, evt. zonder zich het voorval precies te kunnen herinneren, of dat het juist ineens weer boven komt).
Ik hoop dat jullie mij kunnen helpen. Andere ervaringen die hierop lijken zijn ook welkom.
Wil je iets niet posten? Dan kun je ook mailen naar kimniessen@hotmail.com.
Alvast bedankt voor jullie hulp!
zaterdag 16 oktober 2010 om 09:56
zaterdag 16 oktober 2010 om 11:30
Buiten dat oproepjes op het forum inderdaad niet mogen lopen de meningen nogal uiteen over het al dan niet bestaan van verdrongen herinneringen.
Zoals iemand anders ook al aangeeft wordt er in Maastricht veel onderzoek naar gedaan (ook bijvoorbeeld naar wat je je herinnert wanneer je een bekentenis af moet leggen over een misdrijf). In de regio Utrecht wordt ook onderzoek uitgevoerd/gewerkt met het idee dat verdrongen herinneringen wel zouden bestaan.
De controverse is nogal groot en het lijkt me goed daar aandacht aan te besteden in je paper.
Via google kom je bergen informatie tegen.
Zoals iemand anders ook al aangeeft wordt er in Maastricht veel onderzoek naar gedaan (ook bijvoorbeeld naar wat je je herinnert wanneer je een bekentenis af moet leggen over een misdrijf). In de regio Utrecht wordt ook onderzoek uitgevoerd/gewerkt met het idee dat verdrongen herinneringen wel zouden bestaan.
De controverse is nogal groot en het lijkt me goed daar aandacht aan te besteden in je paper.
Via google kom je bergen informatie tegen.
zaterdag 16 oktober 2010 om 13:12
zaterdag 16 oktober 2010 om 14:50
zaterdag 16 oktober 2010 om 16:58
quote:meds schreef op 16 oktober 2010 @ 13:12:
[...]
de psychologie is anders heel hard op haar schreden teruggekeerd bij deze " verborgen herinneringen"
Niet op verborgen herinneringen maar op de wijze waarop deze werden 'bovengehaald'. De gevallen waarin het mis is gegaan zijn allemaal gevallen die aan de hand van suggestie of simpelweg doordat een 'therapeut' vertelde dat het 'wel zo gegaan zal/moet zijn'. Herinneringen dus die er eerst (volledig) niet waren omdat de gebeurtenissen nou eenmaal niet hebben plaatsgevonden. Maar mensen die in al hun verdriet en ellende om Joost mag weten watvoor oorzaak beïnvloedbaar waren door hun vertrouwenspersoon.
Tijdens traumatische momenten kunnen je hersenen kiezen voor verschillende 'beveiligingsmanieren'. Ze kunnen onder andere niet vitale functies uitschakelen. Een voorbeeld daarvan is bijvoorbeeld dat heel veel mensen denken dat het kort na een heftige gebeurtenis opeens doodstil was. Of dat het lijkt alsof alles in slow motion gebeurde, of in zwart-wit, of dat 'de rest van de wereld helemaal was verdwenen en alleen de overvaller/tegenligger/verkrachter er nog was. Wanneer dat gebeurt beschermt je brein zichzelf tegen een 'overload', en dat gaat (deels) ten koste van herinneringen.
Een andere mogelijkheid die hersenen hebben om om te gaan met traumatische gebeurtenissen is te zorgen voor het ontbreken van een koppeling van het korte en het lange termijn geheugen. Een herinnering komt dan (deels) niet in het lange termijn geheugen waardoor het voor de hersenen onmogelijk wordt om een herinnering 'terug te halen'. Probleem hierbij is dat de (delen van) herinneringen die niet in het lange termijn geheugen terecht zijn gekomen in het korte termijngeheugen blijven rondspoken en daar vroeg of laat tegen een trigger aan kunnen lopen waardoor ze alsnog iemands hele leven op z'n kop kunnen zetten.
Ik volg zelf een traumatherapie voor een complexe posttraumatische stressstoornis. Gewoon in een reguliere psychiatrische kliniek. Een jaar lang, meerdere dagen per week. Niet voor het verkeerde kleur fietsje dus. In de groep waarin ik zit, zit geen enkele vrouw die een compleet beeld heeft van haar verleden/herinneringen. Maar er zit ook niet één vrouw die helemaal géén herinneringen had toen ze aan de behandeling begon.
[...]
de psychologie is anders heel hard op haar schreden teruggekeerd bij deze " verborgen herinneringen"
Niet op verborgen herinneringen maar op de wijze waarop deze werden 'bovengehaald'. De gevallen waarin het mis is gegaan zijn allemaal gevallen die aan de hand van suggestie of simpelweg doordat een 'therapeut' vertelde dat het 'wel zo gegaan zal/moet zijn'. Herinneringen dus die er eerst (volledig) niet waren omdat de gebeurtenissen nou eenmaal niet hebben plaatsgevonden. Maar mensen die in al hun verdriet en ellende om Joost mag weten watvoor oorzaak beïnvloedbaar waren door hun vertrouwenspersoon.
Tijdens traumatische momenten kunnen je hersenen kiezen voor verschillende 'beveiligingsmanieren'. Ze kunnen onder andere niet vitale functies uitschakelen. Een voorbeeld daarvan is bijvoorbeeld dat heel veel mensen denken dat het kort na een heftige gebeurtenis opeens doodstil was. Of dat het lijkt alsof alles in slow motion gebeurde, of in zwart-wit, of dat 'de rest van de wereld helemaal was verdwenen en alleen de overvaller/tegenligger/verkrachter er nog was. Wanneer dat gebeurt beschermt je brein zichzelf tegen een 'overload', en dat gaat (deels) ten koste van herinneringen.
Een andere mogelijkheid die hersenen hebben om om te gaan met traumatische gebeurtenissen is te zorgen voor het ontbreken van een koppeling van het korte en het lange termijn geheugen. Een herinnering komt dan (deels) niet in het lange termijn geheugen waardoor het voor de hersenen onmogelijk wordt om een herinnering 'terug te halen'. Probleem hierbij is dat de (delen van) herinneringen die niet in het lange termijn geheugen terecht zijn gekomen in het korte termijngeheugen blijven rondspoken en daar vroeg of laat tegen een trigger aan kunnen lopen waardoor ze alsnog iemands hele leven op z'n kop kunnen zetten.
Ik volg zelf een traumatherapie voor een complexe posttraumatische stressstoornis. Gewoon in een reguliere psychiatrische kliniek. Een jaar lang, meerdere dagen per week. Niet voor het verkeerde kleur fietsje dus. In de groep waarin ik zit, zit geen enkele vrouw die een compleet beeld heeft van haar verleden/herinneringen. Maar er zit ook niet één vrouw die helemaal géén herinneringen had toen ze aan de behandeling begon.
zaterdag 16 oktober 2010 om 17:02
Oh, ik heb me ook wel eens een herinnering gehad die ik straal was vergeten die anderen ook als heftig zouden kunnen bestempelen. Ik ben het vergeten omdat het blijkbaar geen indruk heeft gemaakt. Haske mooi, ik heb er ook totaal geen last van. Dit zal ongetwijfeld meer voorkomen. Waar je geen last van hebt, moet je ook geen last van maken. Zeker niet bij wat mensen die al dan niet tijdelijk wat instabieler zijn. Je kunt trauma's maken. Lang leve voetjes op aarde. Dat wordt enorm onderschat.
zaterdag 16 oktober 2010 om 17:12
quote:Schattekop schreef op 16 oktober 2010 @ 17:02:
Waar je geen last van hebt, moet je ook geen last van maken. Zeker niet bij wat mensen die al dan niet tijdelijk wat instabieler zijn. Je kunt trauma's maken. Lang leve voetjes op aarde. Dat wordt enorm onderschat.
Dit is natuurlijk wel een enorme simplificering van de zaak. Mensen die in therapie terechtkomen omdat ze helemaal vastgelopen zijn, zijn lang niet altijd bij machte om te herleiden of vertellen, wat de aanleiding daarvan is. Een therapeut zal in zo'n geval toch iets moeten aanvangen om te achterhalen wat er loos is.
Er is dus in die gevallen weldegelijk last. Er is alleen niet duidelijk wat de aanleiding van die last is.
Waar je geen last van hebt, moet je ook geen last van maken. Zeker niet bij wat mensen die al dan niet tijdelijk wat instabieler zijn. Je kunt trauma's maken. Lang leve voetjes op aarde. Dat wordt enorm onderschat.
Dit is natuurlijk wel een enorme simplificering van de zaak. Mensen die in therapie terechtkomen omdat ze helemaal vastgelopen zijn, zijn lang niet altijd bij machte om te herleiden of vertellen, wat de aanleiding daarvan is. Een therapeut zal in zo'n geval toch iets moeten aanvangen om te achterhalen wat er loos is.
Er is dus in die gevallen weldegelijk last. Er is alleen niet duidelijk wat de aanleiding van die last is.
zaterdag 16 oktober 2010 om 17:31
quote:twinkeling schreef op 16 oktober 2010 @ 17:12:
[...]
Dit is natuurlijk wel een enorme simplificering van de zaak. Mensen die in therapie terechtkomen omdat ze helemaal vastgelopen zijn, zijn lang niet altijd bij machte om te herleiden of vertellen, wat de aanleiding daarvan is. Een therap\]ut zal in zo'n geval toch iets moeten aanvangen om te achterhalen wat er loos is.
Er is dus in die gevallen weldegelijk last. Er is alleen niet duidelijk wat de aanleiding van die last is.
Denk je dat de wetenschap dat er iets ergs gebeurd is zal helpen? Of zet het het leven nog meer op zijn kop? Er kunnen gevolgen zijn. De gevolgen in het hier en nu en die zijn zichtbaar. Je kunt om leren gaan met gevolgen en ze zelfs compleet herstellen zonder dat je perse moet achterhalen wat is weggestopt. Overall is vaak wel bekend wat er mis is en dat is info genoeg. Ik blijf erbij, geen last van een situatie, moet je ook geen last gaan maken.
Er zijn ook vaak situaties dat er iets heftigs is gebeurd en diegene er echt niet mee zit. Echt niet, maar dat er over doorgezaagd wordt door psychologen omdat je er mee zou moeten zitten.
[...]
Dit is natuurlijk wel een enorme simplificering van de zaak. Mensen die in therapie terechtkomen omdat ze helemaal vastgelopen zijn, zijn lang niet altijd bij machte om te herleiden of vertellen, wat de aanleiding daarvan is. Een therap\]ut zal in zo'n geval toch iets moeten aanvangen om te achterhalen wat er loos is.
Er is dus in die gevallen weldegelijk last. Er is alleen niet duidelijk wat de aanleiding van die last is.
Denk je dat de wetenschap dat er iets ergs gebeurd is zal helpen? Of zet het het leven nog meer op zijn kop? Er kunnen gevolgen zijn. De gevolgen in het hier en nu en die zijn zichtbaar. Je kunt om leren gaan met gevolgen en ze zelfs compleet herstellen zonder dat je perse moet achterhalen wat is weggestopt. Overall is vaak wel bekend wat er mis is en dat is info genoeg. Ik blijf erbij, geen last van een situatie, moet je ook geen last gaan maken.
Er zijn ook vaak situaties dat er iets heftigs is gebeurd en diegene er echt niet mee zit. Echt niet, maar dat er over doorgezaagd wordt door psychologen omdat je er mee zou moeten zitten.
zaterdag 16 oktober 2010 om 17:37
Ik blijf het gevaarlijk vinden om in herinneringen te gaan graven bij instabiele mensen. Ik ben sowieso van mening dat als je dat al wil doen (waar ik het nut niet perse van inzie) dat je al een stukje verder moet zijn in je leven om het uberhaubt aan te kunnen. Hoeveel mensen worden er niet in een put getrokken omdat alles boven water moet komen, terwijl ze al aan het verdrinken zijn. Als je een boek nodig hebt, moet je niet de hele boekenkast over je heen trekken.
Voor mensen met psychische problemen denk ik dat stabiel functioneren en voor jezelf kunnen zorgen de basis elementen zijn waar men aan moet werken en stapje voor stapje jezelf verantwoordelijk laten zijn voor je eigen leven heel veel meer waard zijn dan allemaal trauma's achterhalen.
Voor mensen met psychische problemen denk ik dat stabiel functioneren en voor jezelf kunnen zorgen de basis elementen zijn waar men aan moet werken en stapje voor stapje jezelf verantwoordelijk laten zijn voor je eigen leven heel veel meer waard zijn dan allemaal trauma's achterhalen.
zaterdag 16 oktober 2010 om 17:44
quote:Schattekop schreef op 16 oktober 2010 @ 17:31:
Denk je dat de wetenschap dat er iets ergs gebeurd is zal helpen? Of zet het het leven nog meer op zijn kop? Er kunnen gevolgen zijn. De gevolgen in het hier en nu en die zijn zichtbaar. Je kunt om leren gaan met gevolgen en ze zelfs compleet herstellen zonder dat je perse moet achterhalen wat is weggestopt.
In sommige gevallen wel ja. Zoals ik eerder schreef kunnen je hersenen er voor zorgen dat er geen correcte verbinding ontstaat tussen je korte en je lange termijngeheugen. Dit kan je hele leven verzieken. Als dat zo is, dan is het de moeite waard om je leven op z'n kop te zetten zoals jij dat noemt, omdat dat de enige manier om te zorgen dat die verbinding op orde komt.
Dat heeft natuurlijk niks te maken met herinneringen die gaan over of je vroeger twee of drie keer per jaar naar Blijdorp ging. Dat zijn gewoon dingen die wel de juiste verbinding hebben tussen kort en lang, maar die je gewoon bent vergeten (iets waar de juiste verbinding tussen kort en lang een voorwaarde voor is).
Denk je dat de wetenschap dat er iets ergs gebeurd is zal helpen? Of zet het het leven nog meer op zijn kop? Er kunnen gevolgen zijn. De gevolgen in het hier en nu en die zijn zichtbaar. Je kunt om leren gaan met gevolgen en ze zelfs compleet herstellen zonder dat je perse moet achterhalen wat is weggestopt.
In sommige gevallen wel ja. Zoals ik eerder schreef kunnen je hersenen er voor zorgen dat er geen correcte verbinding ontstaat tussen je korte en je lange termijngeheugen. Dit kan je hele leven verzieken. Als dat zo is, dan is het de moeite waard om je leven op z'n kop te zetten zoals jij dat noemt, omdat dat de enige manier om te zorgen dat die verbinding op orde komt.
Dat heeft natuurlijk niks te maken met herinneringen die gaan over of je vroeger twee of drie keer per jaar naar Blijdorp ging. Dat zijn gewoon dingen die wel de juiste verbinding hebben tussen kort en lang, maar die je gewoon bent vergeten (iets waar de juiste verbinding tussen kort en lang een voorwaarde voor is).
zaterdag 16 oktober 2010 om 17:50
quote:[message=7478082,noline]Schattekop schreef op 16 Voor mensen met psychische problemen denk ik dat stabiel functioneren en voor jezelf kunnen zorgen de basis elementen zijn waar men aan moet werken en stapje voor stapje jezelf verantwoordelijk laten zijn voor je eigen leven heel veel meer waard zijn dan allemaal trauma's achterhalen.
De traumatherapie die ik volg is heel erg intensief. Er zijn een heleboel randvoorwaarden waaraan je moet voldoen om überhaupt deel te mogen nemen aan dat programma. Zo moet je bijvoorbeeld stabiel kunnen functioneren en voor jezelf kunnen zorgen.
Ik ben een alleenstaande moeder die niet alleen prima voor zichzelf zorgt, maar ook heel goed voor twee kleine kinderen. Voor ik aan deze therapie begon was ik projectmanager. Ik heb een koophuis en een fraaie auto voor de deur.
Ik heb een trauma, geen psychiatrische stoornis.
De traumatherapie die ik volg is heel erg intensief. Er zijn een heleboel randvoorwaarden waaraan je moet voldoen om überhaupt deel te mogen nemen aan dat programma. Zo moet je bijvoorbeeld stabiel kunnen functioneren en voor jezelf kunnen zorgen.
Ik ben een alleenstaande moeder die niet alleen prima voor zichzelf zorgt, maar ook heel goed voor twee kleine kinderen. Voor ik aan deze therapie begon was ik projectmanager. Ik heb een koophuis en een fraaie auto voor de deur.
Ik heb een trauma, geen psychiatrische stoornis.
vrijdag 22 oktober 2010 om 20:48
quote:Schattekop schreef op 16 oktober 2010 @ 19:43:
Ik stoor me vooral, zoals je merkt, aan het overdreven gewroet in een verleden en daarbij behorende trauma's op niet gezonde wijze.
Ja, dat merk ik, en dat proef ik ook een beetje in andere reacties. Maar hoe leuk, logisch en terecht dat ook klinkt is het natuurlijk een behoorlijke platitude.
Ik ben namelijk ook tegen het slecht uitvoeren van blindedarmverwijderingen bij mensen die niets aan hun blindedarm mankeren. En tegen het aansmeren van een bril aan mensen die 20/20 zicht hebben. En... snap je?
Ik stoor me vooral, zoals je merkt, aan het overdreven gewroet in een verleden en daarbij behorende trauma's op niet gezonde wijze.
Ja, dat merk ik, en dat proef ik ook een beetje in andere reacties. Maar hoe leuk, logisch en terecht dat ook klinkt is het natuurlijk een behoorlijke platitude.
Ik ben namelijk ook tegen het slecht uitvoeren van blindedarmverwijderingen bij mensen die niets aan hun blindedarm mankeren. En tegen het aansmeren van een bril aan mensen die 20/20 zicht hebben. En... snap je?
zaterdag 23 oktober 2010 om 00:14
Ik zag laatst een documantaire over traumaverwerking. Heel interessant. De huidige methode vanuit de psychologie is vaak om mensen na een traumatische gebeurtenis keer op keer hun verhaal te laten vertellen, ter verwerking, óók als zij dat dus eigenlijk niet willen. Helemaal niet goed, aldus de nieuwe inzichten.
Je wordt dan gedwongen je zaken te herinneren die je hersenen mogelijk kunnen omvormen tot een negatieve associatie. Dus: Traumatische ervaring, jij ziet tijdens die traumatische ervaring 3 keer een rode auto voorbij komen, je gaat vervolgens de gebeurtenis onder dwang (want dat is het beste wordt je gezged) herhalen en die rode auto blijft je bij. Gevolg kan zijn: Projectie op rode auto, gevolg: Angst voor rode auto`s.
Dit is wel heel erg Jip en Janneke uitgelegd, maar volgens mij zo waar als wat. Ik kan me helaas niet meer herinneren wat voor documantaire dat was en op welke zender.
Je wordt dan gedwongen je zaken te herinneren die je hersenen mogelijk kunnen omvormen tot een negatieve associatie. Dus: Traumatische ervaring, jij ziet tijdens die traumatische ervaring 3 keer een rode auto voorbij komen, je gaat vervolgens de gebeurtenis onder dwang (want dat is het beste wordt je gezged) herhalen en die rode auto blijft je bij. Gevolg kan zijn: Projectie op rode auto, gevolg: Angst voor rode auto`s.
Dit is wel heel erg Jip en Janneke uitgelegd, maar volgens mij zo waar als wat. Ik kan me helaas niet meer herinneren wat voor documantaire dat was en op welke zender.
zaterdag 23 oktober 2010 om 00:18
Het systeem van de hersenen is dus eigenlijk zo, dat sommige dingen eruit gefilterd worden en je het je zo herinnnert dat je het kan handelen. Een heel mooi mechanisme, als je het mij vraagt.
Mijn man heeft een ernstig auto-ongeluk gehad waarbij 2 van zijn vrienden zijn omgekomen en hij het kantjeboord overleeft heeft. Hij kan zich niks meer van dat hele ongeluk herinneren, ook niet de uren daarvoor. Het is volgens mij gewoon coping van wat je aankan en niet. Soms krijg je herinneringen weer terug, soms niet.
Mijn man heeft een ernstig auto-ongeluk gehad waarbij 2 van zijn vrienden zijn omgekomen en hij het kantjeboord overleeft heeft. Hij kan zich niks meer van dat hele ongeluk herinneren, ook niet de uren daarvoor. Het is volgens mij gewoon coping van wat je aankan en niet. Soms krijg je herinneringen weer terug, soms niet.
