Psyche
alle pijlers
Wanneer stop je met redden.............
donderdag 29 november 2007 om 13:03
Vóórdat je er zelf aan onderdoor dreigt te gaan. Als ik het zo lees, heb je al heel veel voor hem gedaan. En ondanks dat hij ziek is, is hij wel volwassen en kun je niet aan de gang blíjven met alles achter zijn kont om regelen en brengen.
Je hoeft hem zeker niet te laten vallen maar afstand en stoppen met bepaalde zaken lijkt mij het beste.
Natuurlijk is hij boos. Hij heeft zijn 'slaafje' niet meer. Hij was eraan gewend dat alles voor hem gedaan werd en hoefde hij weinig. Nu moet hij zelf en dat valt niet mee. Maar als je boos wordt omdat iemand een beetje klaar is met helpen, geeft dat ergens aan dat hij het als erg vanzelfsprekend zag en dus niet voldoende waardeerde en eigenlijk vindt dat jij dit verplicht bent. Wat niet zo is. Je blijft altijd zijn moeder maar je hoeft niet de rest van je leven over hem te moederen.
Sterkte, het zal erg zwaar voor je zijn.
Je hoeft hem zeker niet te laten vallen maar afstand en stoppen met bepaalde zaken lijkt mij het beste.
Natuurlijk is hij boos. Hij heeft zijn 'slaafje' niet meer. Hij was eraan gewend dat alles voor hem gedaan werd en hoefde hij weinig. Nu moet hij zelf en dat valt niet mee. Maar als je boos wordt omdat iemand een beetje klaar is met helpen, geeft dat ergens aan dat hij het als erg vanzelfsprekend zag en dus niet voldoende waardeerde en eigenlijk vindt dat jij dit verplicht bent. Wat niet zo is. Je blijft altijd zijn moeder maar je hoeft niet de rest van je leven over hem te moederen.
Sterkte, het zal erg zwaar voor je zijn.
Het is mij: shaHla 
(Iranian version)
(Iranian version)
donderdag 29 november 2007 om 13:34
Vreselijk Iris! Ik herken veel in je verhaal, maar bij mijn gaat het dan over mijn ex-vriend. Het lijkt me zo ontzettend moeilijk, als moeder, om los te laten. Maar je gaat er zelf aan kapot! Het is je zoon, maar het is zijn proces. En je schrijft zelf al, door hem te 'redden' schep je eigenlijk alleen maar ruimte waarin hij deze manier van leven voort kan zetten. Je helpt hem er niet mee en jezelf al helemaal niet.
Moeilijk hoor! Heel veel sterkte.
Moeilijk hoor! Heel veel sterkte.
donderdag 29 november 2007 om 14:07
Zo, dat is niet niks. Ik durf er vrij weinig over te zeggen...
Kan hij niet een vorm van begeleid wonen in? Dat hij strak in de gaten word gehouden door hulpverleners en dat jij weer gewoon zijn moeder kan zijn? Dat hij beperkt word wat financien betreft, een week of dagbudget bijvoorbeeld? Ik weet niet of hij daar aan meewerkt, hij is voor de wet volwassen natuurlijk en mag zijn eigen beslissingen nemen. Toch? Maar dat lijkt me in zijn geval juist het grootste probleem....
Klinkt een beetje simpel en er zullen vast heel wat haken en ogen aanzitten. Misschien heb je allang gekeken of dit een optie is? Ik weet het niet, maar je post greep me echt aan. Ik heb een ex-vriend "los" moeten laten, waarna hij helemaal de goot in is gegaan. Dat doet nog steeds pijn. Als moeder zijnde kun je het nooit echt loslaten denk ik. Daarom in ieder geval een
Kan hij niet een vorm van begeleid wonen in? Dat hij strak in de gaten word gehouden door hulpverleners en dat jij weer gewoon zijn moeder kan zijn? Dat hij beperkt word wat financien betreft, een week of dagbudget bijvoorbeeld? Ik weet niet of hij daar aan meewerkt, hij is voor de wet volwassen natuurlijk en mag zijn eigen beslissingen nemen. Toch? Maar dat lijkt me in zijn geval juist het grootste probleem....
Klinkt een beetje simpel en er zullen vast heel wat haken en ogen aanzitten. Misschien heb je allang gekeken of dit een optie is? Ik weet het niet, maar je post greep me echt aan. Ik heb een ex-vriend "los" moeten laten, waarna hij helemaal de goot in is gegaan. Dat doet nog steeds pijn. Als moeder zijnde kun je het nooit echt loslaten denk ik. Daarom in ieder geval een
donderdag 29 november 2007 om 14:22
Iris, ik zou het werkelijk niet weten. Ik kan natuurlijk een prachtig betoog neerschrijven over ieder mens zijn eigen verantwoordelijkheid en dat je iemand pas als volwaardig behandelt als hij ook boos mag worden, op zijn bek mag gaan, en onherstelbare fouten maken... Alleen: ik heb geen idee of dat ook voor je kinderen geldt en of je dat kunt als moeder; ik ben geen moeder. Ik wil je heel, heel veel sterkte wensen.
donderdag 29 november 2007 om 14:29
Je stopt met redden op het moment dat jezelf niet meer kan.
Op het moment dat je voelt dat het ten koste gaat van je andere kinderen.
Alleen het vervelende is; je bent en blijft zijn moeder en je hebt geen knopje waarmee je je gevoel aan en uit kan zetten.
Het is natuurlijk duidelijk dat hij behoorlijk misbruik van je heeft gemaakt, vandaar waarschijnlijk ook zijn boosheid.
Ik denk dat je er heel verstandig bij hebt gedaan om het bij zijn hulpverleners neer te leggen.
Het is voor de buitenwereld ook heel makkelijk om te zeggen dat je hem los moet laten en dat hij zelf zijn zaakjes op moet lossen.
Andere kant van het verhaal is, kan jij met jezelf leven als het echt helemaal fout gaat met hem.
Ik vind het heel moeilijk.
Zie het bij mijn schoonfamilie, schoonzus is 52 en altijd als ze in de shit zit is er wel iemand die of de huur of het nuon betaald.
Geld voor drank en drugs heeft ze wel altijd.
Ik sta er iets verder vanaf en kan ook makkelijk oordelen, maar snap ook mijn schoonmoeder en schoonzussen wel, dat ze haar toch willen blijven helpen.
Ik redeneer: zo leert ze het nooit.
Duidelijk een antwoord waar je niet veel aan hebt, maar het oer-moeder gevoel herken ik wel.
Ook ik wil graag alles voor mijn kinderen regelen c.q. in orde maken.
Zelfs als ik hoor dat er gezeik op het werk is over het een of ander, zou ik het liefst ernaar toe gaan om het te regelen, doe ik niet, ze zijn volwassen, maar het gevoel herken ik dus wel degelijk.
Op het moment dat je voelt dat het ten koste gaat van je andere kinderen.
Alleen het vervelende is; je bent en blijft zijn moeder en je hebt geen knopje waarmee je je gevoel aan en uit kan zetten.
Het is natuurlijk duidelijk dat hij behoorlijk misbruik van je heeft gemaakt, vandaar waarschijnlijk ook zijn boosheid.
Ik denk dat je er heel verstandig bij hebt gedaan om het bij zijn hulpverleners neer te leggen.
Het is voor de buitenwereld ook heel makkelijk om te zeggen dat je hem los moet laten en dat hij zelf zijn zaakjes op moet lossen.
Andere kant van het verhaal is, kan jij met jezelf leven als het echt helemaal fout gaat met hem.
Ik vind het heel moeilijk.
Zie het bij mijn schoonfamilie, schoonzus is 52 en altijd als ze in de shit zit is er wel iemand die of de huur of het nuon betaald.
Geld voor drank en drugs heeft ze wel altijd.
Ik sta er iets verder vanaf en kan ook makkelijk oordelen, maar snap ook mijn schoonmoeder en schoonzussen wel, dat ze haar toch willen blijven helpen.
Ik redeneer: zo leert ze het nooit.
Duidelijk een antwoord waar je niet veel aan hebt, maar het oer-moeder gevoel herken ik wel.
Ook ik wil graag alles voor mijn kinderen regelen c.q. in orde maken.
Zelfs als ik hoor dat er gezeik op het werk is over het een of ander, zou ik het liefst ernaar toe gaan om het te regelen, doe ik niet, ze zijn volwassen, maar het gevoel herken ik dus wel degelijk.
anoniem_20995 wijzigde dit bericht op 29-11-2007 14:30
Reden: typefoutje
Reden: typefoutje
% gewijzigd
donderdag 29 november 2007 om 14:59
Jee, Iris, wat een horrorstory.
Ben zelf ook moeder van grote kinderen. Ze zijn mijn alles.
Ik zou niet weten wanneer te stoppen met redden, voor mij zelf denk ik nooit.
Ik geloof niet dat ik afstand zou kunnen nemen van mijn kind, ook niet als ik er zelf aan onderdoor ga.
Wat hierboven gezegd werd, laat de instanties ermee bezig gaan, en dat jij gewoon zijn moeder bent.
Heb er kippevel van.
Hee, heel veel sterkte!
Ben zelf ook moeder van grote kinderen. Ze zijn mijn alles.
Ik zou niet weten wanneer te stoppen met redden, voor mij zelf denk ik nooit.
Ik geloof niet dat ik afstand zou kunnen nemen van mijn kind, ook niet als ik er zelf aan onderdoor ga.
Wat hierboven gezegd werd, laat de instanties ermee bezig gaan, en dat jij gewoon zijn moeder bent.
Heb er kippevel van.
Hee, heel veel sterkte!
Geen bijzonderheden
donderdag 29 november 2007 om 15:02
donderdag 29 november 2007 om 15:44
Lieve Iris,
Wat zul jij het moeilijk hebben.
Verstandelijk weten wat er nodig is, maar ondertussen verteerd worden door je (moeder)gevoel.
Hoe heb je afstand genomen, als ik vragen mag?
Heb je dat gedaan juist vanuit je liefde voor hem?
Of heb je dat gedaan vanuit je machteloosheid?
Kun je het verschil van die twee aanvoelen?
Als je in contact kunt zijn met die liefde die je voor hem hebt, kun je volgens mij ook makkelijker deze stap nemen en volhouden.
Zijn boosheid en zijn dreigementen komen voort uit zijn verwarring en het niet meer aanwezig zijn van dat prettige vangnet dat je al die tijd in stand gehouden hebt.
Mijn antwoord op jouw vraag:
Als je uit liefde kunt stoppen.
Wat zul jij het moeilijk hebben.
Verstandelijk weten wat er nodig is, maar ondertussen verteerd worden door je (moeder)gevoel.
Hoe heb je afstand genomen, als ik vragen mag?
Heb je dat gedaan juist vanuit je liefde voor hem?
Of heb je dat gedaan vanuit je machteloosheid?
Kun je het verschil van die twee aanvoelen?
Als je in contact kunt zijn met die liefde die je voor hem hebt, kun je volgens mij ook makkelijker deze stap nemen en volhouden.
Zijn boosheid en zijn dreigementen komen voort uit zijn verwarring en het niet meer aanwezig zijn van dat prettige vangnet dat je al die tijd in stand gehouden hebt.
Mijn antwoord op jouw vraag:
Als je uit liefde kunt stoppen.
donderdag 29 november 2007 om 15:52
Jee iris, wat moeilijk, en je hebt vijf kinderen waaronder veel met problemen, dat is een hele kluif...
Ik kan me voorstellen dat je niet zomaar afstand kan nemen van je kind, maar ik zou idd proberen de instanties in te zetten om hem te helpen in plaats van dat jij alles moet doen.
In zijn laatste rapport staat dat hij niet ambulant geholpen kan worden, waarom laat je hem/hij zich niet opnemen, is dat een optie? Met een intensief programma of iets dergelijks?
Lastig hoor, veel sterkte
Ik kan me voorstellen dat je niet zomaar afstand kan nemen van je kind, maar ik zou idd proberen de instanties in te zetten om hem te helpen in plaats van dat jij alles moet doen.
In zijn laatste rapport staat dat hij niet ambulant geholpen kan worden, waarom laat je hem/hij zich niet opnemen, is dat een optie? Met een intensief programma of iets dergelijks?
Lastig hoor, veel sterkte
donderdag 29 november 2007 om 16:10
Knap dat je het niet in die zin zwaar hebt hoor, met vijf kinderen. Dan ben je een sterke vrouw, mijn inziens.
Het lijkt mij dat hij allereerst van die drugs en alcoholverslaving moet afkicken, dat dat alle problematiek in stand houdt. Makkelijk gezegd natuurlijk, maar als het op de een of andere manier mogelijk is lijkt dat me prioriteit nr. 1.
Het lijkt mij dat hij allereerst van die drugs en alcoholverslaving moet afkicken, dat dat alle problematiek in stand houdt. Makkelijk gezegd natuurlijk, maar als het op de een of andere manier mogelijk is lijkt dat me prioriteit nr. 1.
donderdag 29 november 2007 om 16:17
Allemachtig meis, wat erg voor je. Ik heb zelf bewust geen kinderen en heb dus echt geen idee, maar word gewoon getroffen door je ( ik weet even geen ander woord) redzaamheid. Vijf kinderen waarvan een aantal met problemen, en de oudste die flink het spoor bijster is.
Omdat ik geen enkele ervaring hier mee heb hou ik het maar globaal. Zelf vind ik dat altijd erg handig als de problemen erg groot worden, om alleen maar in hoofdlijnen te denken. Ik geloof zeker dat je iemand kunt redden. Ik denk dat ik zelf wel eens iemand gered heb. Maar die persoon was echt tijdelijk even de weg kwijt door een dramatische gebeurtenis in zijn leven. Dan kun je acuut ingrijpen. Ik geloof echter niet dat je structureel iemand kunt redden. Volgens mij kun je hooguit iemand helpen om het zélf te redden. En ook daar zit een limiet aan.
Ik wens je heel veel succes, en ik hoop dat je samen met de hulpverlening een soort plan kan opstellen waarbij de grenzen van hulp aangegeven worden. Maar ik denk dat wát je ook doet, je moederhart altijd schuld zal voelen als hij zichzelf verwondt of erger. Alhoewel jou geen enkele blaam treft. Echt niet.
Veel sterkte!
Omdat ik geen enkele ervaring hier mee heb hou ik het maar globaal. Zelf vind ik dat altijd erg handig als de problemen erg groot worden, om alleen maar in hoofdlijnen te denken. Ik geloof zeker dat je iemand kunt redden. Ik denk dat ik zelf wel eens iemand gered heb. Maar die persoon was echt tijdelijk even de weg kwijt door een dramatische gebeurtenis in zijn leven. Dan kun je acuut ingrijpen. Ik geloof echter niet dat je structureel iemand kunt redden. Volgens mij kun je hooguit iemand helpen om het zélf te redden. En ook daar zit een limiet aan.
Ik wens je heel veel succes, en ik hoop dat je samen met de hulpverlening een soort plan kan opstellen waarbij de grenzen van hulp aangegeven worden. Maar ik denk dat wát je ook doet, je moederhart altijd schuld zal voelen als hij zichzelf verwondt of erger. Alhoewel jou geen enkele blaam treft. Echt niet.
Veel sterkte!
donderdag 29 november 2007 om 16:47
Wat een verhaal zeg! Dat moet ontzettend moeilijk voor jou (en de rest van je gezin) zijn.
Zo als volledig buitenstaander zou ik zeggen: stop met redden.
Maar dat is voor mij natuurlijk makkelijk gezegd. Ik sta niet in jouw schoenen en heb zelf geen kinderen.
Ik denk dat je zoon niet in zal zien dat hij hulp nodig heeft, totdat niemand hem meer helpt. Zolang jullie hem blijven helpen (in huis nemen, geld geven) zal er voor hem geen reden zijn om iets aan zijn probleem te doen, omdat er dan geen probleem is. De dingen die jij als een probleem ziet (o.a. dugs, gokken) leveren hem nu nog te veel op denk ik. Helaas is het vaak zo dat je eerst helemaal aan de grond moet zitten en dan pas inziet dat je hulp nodig hebt. Dus afstand nemen lijkt mij het beste. Als hij werkelijk hulp gaat zoeken kan je er weer voor hem zijn en hem daarbij steunen.
Veel sterkte ermee!
Zo als volledig buitenstaander zou ik zeggen: stop met redden.
Maar dat is voor mij natuurlijk makkelijk gezegd. Ik sta niet in jouw schoenen en heb zelf geen kinderen.
Ik denk dat je zoon niet in zal zien dat hij hulp nodig heeft, totdat niemand hem meer helpt. Zolang jullie hem blijven helpen (in huis nemen, geld geven) zal er voor hem geen reden zijn om iets aan zijn probleem te doen, omdat er dan geen probleem is. De dingen die jij als een probleem ziet (o.a. dugs, gokken) leveren hem nu nog te veel op denk ik. Helaas is het vaak zo dat je eerst helemaal aan de grond moet zitten en dan pas inziet dat je hulp nodig hebt. Dus afstand nemen lijkt mij het beste. Als hij werkelijk hulp gaat zoeken kan je er weer voor hem zijn en hem daarbij steunen.
Veel sterkte ermee!
donderdag 29 november 2007 om 17:11
quote:iris16 schreef op 29 november 2007 @ 16:19:
[...]
Nee,hier werkt hij niet aan mee,bij verschillende opname's is hem dit ook gezegd,hij mag tijdens opname's niets gebruiken,en wordt daar ook op getest,dus na de uitslag van de test krijgt hij een waarschuwing,maar trekt ook daar zich niets van aan.
Het wordt dan dus een mislukte opname,omdat ze hem willen helpen met therapie,als hij eerst stopt,hij gelooft trouwens dat de drugs hem alleen maar goed doen,en ziet het liefst dat ze hem dat op een legale manier gaan voorschrijven,helaas voor hem trapt daar nog niemand in.
Op dit moment is er dus geen actieve therapie,wel iedere maand naar de psych voor medicatie,en iedere maand een gesprek,met zijn hulpverlener,meestal komt hij dat niet na
Daar was ik al bang voor... hij wilt eigenlijk helemaal geen hulp, als ik het goed zie. Hij wilt op deze manier doorgaan. Je weet zelf vast ook dat hij waarschijnlijk pas echt goed geholpen kan worden als hij het zelf wilt...
Of is gedwongen opname mogelijk? Ik weet niet meer precies wat daar de voorwaarden voor zijn, ik geloof als je een gevaar voor jezelf of anderen bent (weet ik van mn studie)? Als dat zo is kan hij op grond van zelfmoorddreigementen worden opgenomen, lijkt me. Ik zou dan wel gaan voor een kliniek die goed staat aangeschreven met intensieve behandeli)ngen.
[...]
Nee,hier werkt hij niet aan mee,bij verschillende opname's is hem dit ook gezegd,hij mag tijdens opname's niets gebruiken,en wordt daar ook op getest,dus na de uitslag van de test krijgt hij een waarschuwing,maar trekt ook daar zich niets van aan.
Het wordt dan dus een mislukte opname,omdat ze hem willen helpen met therapie,als hij eerst stopt,hij gelooft trouwens dat de drugs hem alleen maar goed doen,en ziet het liefst dat ze hem dat op een legale manier gaan voorschrijven,helaas voor hem trapt daar nog niemand in.
Op dit moment is er dus geen actieve therapie,wel iedere maand naar de psych voor medicatie,en iedere maand een gesprek,met zijn hulpverlener,meestal komt hij dat niet na
Daar was ik al bang voor... hij wilt eigenlijk helemaal geen hulp, als ik het goed zie. Hij wilt op deze manier doorgaan. Je weet zelf vast ook dat hij waarschijnlijk pas echt goed geholpen kan worden als hij het zelf wilt...
Of is gedwongen opname mogelijk? Ik weet niet meer precies wat daar de voorwaarden voor zijn, ik geloof als je een gevaar voor jezelf of anderen bent (weet ik van mn studie)? Als dat zo is kan hij op grond van zelfmoorddreigementen worden opgenomen, lijkt me. Ik zou dan wel gaan voor een kliniek die goed staat aangeschreven met intensieve behandeli)ngen.
