Geld & Recht
alle pijlers
Ervaring met achternaamswijziging minderjarig kind
vrijdag 15 oktober 2010 om 10:40
Hallo,
Ik vroeg me af of er iemand is die ervaring heeft met aanvraag achternaamszijwiging van minderjarig kind (12 jaar). Ik loop steeds tegen een muur van bureaucratie aan en heb afgelopen week weer een afwijziging gekregen, terwijl in de brochure staat dat bij een kind van 12 jaar en ouder de mening van het kind doorslaggevend is.
Ik kreeg eind september een brief dat vader niet had gereageerd op het verzoek en dat het ministerie van justitie mijn verzoek wilde inwilligen. Vorige week kreeg ik echter een brief dat die eerdere brief ingetrokken werd omdat zowel ik als mijn ex-man alletwee het gezag hebben. Dat was ook bekend bij die toestemmingsbrief, maar dat was een foutje werd gezegd.
Inmiddels heeft de vader eergisteren toch ook maar bezwaar aangetekend. Dat is voldoende om mijn verzoek meteen af te wijzen. Hij wordt niet gehoord naar zijn motieven voor het bezwaar, ook al speelt hier zoveel meer dan dat ik "zomaar out of the blue om vadertje te pesten " de achternaam van mijn zoon wil wijzigen.
Ik schijn nu dus eerst via een rechter een verzoek te moeten doen om de biologische vader uit zijn gezag te ontheffen alvorens ik voor mijn zoon een andere achternaam kan aanvragen.
De vader heeft een drank/drugs verleden (of toekomst ??), heeft z'n kind al 5 jaar niet gezien en doet geen moeite om hem wel te zien. Heeft 1 x in die 5 jaar via een rechtszaak geprobeerd de omgang te herstellen. Maar dat is door zijn opvattingen over drugs en drank (achter het stuur) en het weigeren van medewerking aan drugstests etc. door zowel de rechter als de raad van kinderbescherming afgewezen.
Zou graag eens ervaringen van anderen willen uitwisselen hierover.
Ik vroeg me af of er iemand is die ervaring heeft met aanvraag achternaamszijwiging van minderjarig kind (12 jaar). Ik loop steeds tegen een muur van bureaucratie aan en heb afgelopen week weer een afwijziging gekregen, terwijl in de brochure staat dat bij een kind van 12 jaar en ouder de mening van het kind doorslaggevend is.
Ik kreeg eind september een brief dat vader niet had gereageerd op het verzoek en dat het ministerie van justitie mijn verzoek wilde inwilligen. Vorige week kreeg ik echter een brief dat die eerdere brief ingetrokken werd omdat zowel ik als mijn ex-man alletwee het gezag hebben. Dat was ook bekend bij die toestemmingsbrief, maar dat was een foutje werd gezegd.
Inmiddels heeft de vader eergisteren toch ook maar bezwaar aangetekend. Dat is voldoende om mijn verzoek meteen af te wijzen. Hij wordt niet gehoord naar zijn motieven voor het bezwaar, ook al speelt hier zoveel meer dan dat ik "zomaar out of the blue om vadertje te pesten " de achternaam van mijn zoon wil wijzigen.
Ik schijn nu dus eerst via een rechter een verzoek te moeten doen om de biologische vader uit zijn gezag te ontheffen alvorens ik voor mijn zoon een andere achternaam kan aanvragen.
De vader heeft een drank/drugs verleden (of toekomst ??), heeft z'n kind al 5 jaar niet gezien en doet geen moeite om hem wel te zien. Heeft 1 x in die 5 jaar via een rechtszaak geprobeerd de omgang te herstellen. Maar dat is door zijn opvattingen over drugs en drank (achter het stuur) en het weigeren van medewerking aan drugstests etc. door zowel de rechter als de raad van kinderbescherming afgewezen.
Zou graag eens ervaringen van anderen willen uitwisselen hierover.
woensdag 20 oktober 2010 om 21:54
Een hoorzitting waarbij je zoon ook gehoord wordt... vind je dit niet heel belastend voor een jongen van zijn leeftijd? Het lijkt erop dat deze zaak draait om de geschiktheid van de vader voor het vaderschap. Zo wordt het een wel heel principiële kwestie voor alle partijen. Ik vind het in elk geval voor de vader pleiten dat hij de moeite neemt zijn standpunt te verdedigen, en dat dat is: ik wil wel contact met mijn zoon. (Los van zijn keuzes en gedrag uit het verleden.)
Ga in therapie!
donderdag 21 oktober 2010 om 09:34
quote:dubiootje schreef op 20 oktober 2010 @ 21:52:
[...]
Wie bedoel je, de rechter? Die gaat alleen af op de stukken die hem/haar worden voorgelegd en de wet/rechtspraak.
Nee, de rechter die toen die rechtszaak ruim 2 jaar geleden deed. Wij zaten daar toen alletwee in de zaal en mijn ex gaf toen zulke achterlijke antwoorden (waaronder dat hij vindt dat het moet kunnen om bier achter het stuur te drinken, op voorstel van rechter om drugstesten waardoor hij het vertrouwen van de vrouw, ik dus, terug kon winnen zei hij doodleuk: "dat is een schending van mijn privacy". etc.)
De rechter heeft toen bepaald dat hij het belang om zijn kind weer te kunnen zien, niet hoog genoeg in zijn prioriteitenlijstje had staan.
Ik heb verder nu geen idee hoor wat er precies gaat gebeuren. Het lijkt mij dat er straks een hoorzitting bij een rechter komt, maar zeker weten doe ik dat niet.
Dubiootje....ik stel mijn kind daar ook niet liever aan bloot, maar nogmaals, ik heb gelezen dat ze een kind apart horen en niet in bijzijn van ouders, wettige vader en advocaten.
Nog even over jouw onderstaande stukje:
Ik vind het in elk geval voor de vader pleiten dat hij de moeite neemt zijn standpunt te verdedigen, en dat dat is: ik wil wel contact met mijn zoon. (Los van zijn keuzes en gedrag uit het verleden.)
Hier komen wij toch weer op het punt dat we het niet met elkaar eens zijn. Is het normaal dat een vader alleen die moeite ineens wil doen op het moment van in dit geval een naamswijziging ? Waarom in al die tijd niet de moeite willen nemen ? Waarom een paar weken terug niet op komen dagen bij zijn gemeente om gehoord te worden ? Waarom destijds op de negatieve uitspraak van de rechter geen reactie ? Waarom pas na 3 jaar na stopzetting omgang de 1e (en enige) stappen ondernemen ?
In 5 jaar tijd 1 poging doen om je kind weer te zien, duidt bij mij op geen enkele manier dat hij er echt alles voor over heeft zijn kind weer te mogen zien. Dit is voor mij enkel een teken dat hij die laatste stap van naamswijziging gewoon niet wil toestaan, ondanks dat er totaal geen enkele band meer is met zijn kind. Sorry, zo denk ik er nu eenmaal over.
[...]
Wie bedoel je, de rechter? Die gaat alleen af op de stukken die hem/haar worden voorgelegd en de wet/rechtspraak.
Nee, de rechter die toen die rechtszaak ruim 2 jaar geleden deed. Wij zaten daar toen alletwee in de zaal en mijn ex gaf toen zulke achterlijke antwoorden (waaronder dat hij vindt dat het moet kunnen om bier achter het stuur te drinken, op voorstel van rechter om drugstesten waardoor hij het vertrouwen van de vrouw, ik dus, terug kon winnen zei hij doodleuk: "dat is een schending van mijn privacy". etc.)
De rechter heeft toen bepaald dat hij het belang om zijn kind weer te kunnen zien, niet hoog genoeg in zijn prioriteitenlijstje had staan.
Ik heb verder nu geen idee hoor wat er precies gaat gebeuren. Het lijkt mij dat er straks een hoorzitting bij een rechter komt, maar zeker weten doe ik dat niet.
Dubiootje....ik stel mijn kind daar ook niet liever aan bloot, maar nogmaals, ik heb gelezen dat ze een kind apart horen en niet in bijzijn van ouders, wettige vader en advocaten.
Nog even over jouw onderstaande stukje:
Ik vind het in elk geval voor de vader pleiten dat hij de moeite neemt zijn standpunt te verdedigen, en dat dat is: ik wil wel contact met mijn zoon. (Los van zijn keuzes en gedrag uit het verleden.)
Hier komen wij toch weer op het punt dat we het niet met elkaar eens zijn. Is het normaal dat een vader alleen die moeite ineens wil doen op het moment van in dit geval een naamswijziging ? Waarom in al die tijd niet de moeite willen nemen ? Waarom een paar weken terug niet op komen dagen bij zijn gemeente om gehoord te worden ? Waarom destijds op de negatieve uitspraak van de rechter geen reactie ? Waarom pas na 3 jaar na stopzetting omgang de 1e (en enige) stappen ondernemen ?
In 5 jaar tijd 1 poging doen om je kind weer te zien, duidt bij mij op geen enkele manier dat hij er echt alles voor over heeft zijn kind weer te mogen zien. Dit is voor mij enkel een teken dat hij die laatste stap van naamswijziging gewoon niet wil toestaan, ondanks dat er totaal geen enkele band meer is met zijn kind. Sorry, zo denk ik er nu eenmaal over.
donderdag 21 oktober 2010 om 10:32
quote:breezerananas schreef op 20 oktober 2010 @ 15:46:
Tja....dat hoort bij de procedure achternaamswijziging. De gemeente waarin je woont moet onderzoek doen naar de situatie. Beide partijen krijgen hiervoor een oproep. In ons geval werden zowel mijn zoon, mijn man en ikzelf alledrie apart gehoord. Waarschijnlijk om de verhalen apart te horen te krijgen. De gemeente speelt die informatie dan door naar het Ministerie van Justitie.
Aan de hand daarvan kregen wij dus in 1e instantie het voornemen tot inwilliging toegestuurd.
Mijn ex is overigens niet op komen dagen bij zijn gemeente ! Daarom is er door het Ministerie vanuit gegaan dat hij geen bezwaar maakte.
Ik denk dat de volgende stap idd een hoorzitting bij een rechter is. Voor mezelf hoop ik daarop, aan de andere kant zal mijn zoon dan wrs ook gehoord gaan worden. Daar zie ik wel tegenop omdat ik weet dat hij daar heel zenuwachtig voor zal zijn. Hij is niet zo'n spreker in het openbaar. Maar heb wel eens gelezen dat kinderen door een rechter apart worden genomen, dus niet in de echte rechtszaal met advocaten en beide partijen daarbij aanwezig.De procedures waar ik mee te maken heb (gehad, zowel privé als werk) gingen ALTIJD via de rechtbank. Je advocaat kan een verzoek indienen bij de rechtbank tot naamswijziging. Het verbaasd me dat jullie advocaat dit niet gedaan heeft.
Tja....dat hoort bij de procedure achternaamswijziging. De gemeente waarin je woont moet onderzoek doen naar de situatie. Beide partijen krijgen hiervoor een oproep. In ons geval werden zowel mijn zoon, mijn man en ikzelf alledrie apart gehoord. Waarschijnlijk om de verhalen apart te horen te krijgen. De gemeente speelt die informatie dan door naar het Ministerie van Justitie.
Aan de hand daarvan kregen wij dus in 1e instantie het voornemen tot inwilliging toegestuurd.
Mijn ex is overigens niet op komen dagen bij zijn gemeente ! Daarom is er door het Ministerie vanuit gegaan dat hij geen bezwaar maakte.
Ik denk dat de volgende stap idd een hoorzitting bij een rechter is. Voor mezelf hoop ik daarop, aan de andere kant zal mijn zoon dan wrs ook gehoord gaan worden. Daar zie ik wel tegenop omdat ik weet dat hij daar heel zenuwachtig voor zal zijn. Hij is niet zo'n spreker in het openbaar. Maar heb wel eens gelezen dat kinderen door een rechter apart worden genomen, dus niet in de echte rechtszaal met advocaten en beide partijen daarbij aanwezig.De procedures waar ik mee te maken heb (gehad, zowel privé als werk) gingen ALTIJD via de rechtbank. Je advocaat kan een verzoek indienen bij de rechtbank tot naamswijziging. Het verbaasd me dat jullie advocaat dit niet gedaan heeft.
donderdag 21 oktober 2010 om 10:48
Botervliegje....mijn advocaat heeft dit nagevraagd, maar dit kan niet. Die wijziging moet je via het Ministerie van Justitie aanvragen. Dit kan zelfs gewoon zonder advocaat. In dit geval dat ze het afwijzen omdat beide partijen het gezag hebben kan je dus naar de rechter om vervangende toestemming of nog een stap verder...aanvraag tot het intrekken van het gezag van de tegenpartij. Deze laatste 2 zaken moet wel via een advocaat.
Indien je voor die vervangede toestemming gaat en je krijgt dit via een rechter, dan moet je met die vervangende toestemming weer naar Justitie met je aanvraag naamswijziging.
Maar misschien als ze er in dit geval bij Justitie niet uitkomen, ze dan zelf voorstellen om er een rechter bij te halen. In sommige gevallen willen zij zelf nog wel eens iemand horen, maar dat gebeurd eigenlijk alleen op verzoek van een van de partijen zelf. Bij Justitie zeiden ze in 1e instantie dat hun alleen afwijzen of inwilligen en dat je bij afwijzing zelf via een advocaat die eerder genoemde stappen kunt ondernemen.
Pfffff.....wat omslachtig he !
Indien je voor die vervangede toestemming gaat en je krijgt dit via een rechter, dan moet je met die vervangende toestemming weer naar Justitie met je aanvraag naamswijziging.
Maar misschien als ze er in dit geval bij Justitie niet uitkomen, ze dan zelf voorstellen om er een rechter bij te halen. In sommige gevallen willen zij zelf nog wel eens iemand horen, maar dat gebeurd eigenlijk alleen op verzoek van een van de partijen zelf. Bij Justitie zeiden ze in 1e instantie dat hun alleen afwijzen of inwilligen en dat je bij afwijzing zelf via een advocaat die eerder genoemde stappen kunt ondernemen.
Pfffff.....wat omslachtig he !
donderdag 21 oktober 2010 om 11:13
quote:breezerananas schreef op 21 oktober 2010 @ 09:34:
[...]
Nee, de rechter die toen die rechtszaak ruim 2 jaar geleden deed. Wij zaten daar toen alletwee in de zaal en mijn ex gaf toen zulke achterlijke antwoorden (waaronder dat hij vindt dat het moet kunnen om bier achter het stuur te drinken, op voorstel van rechter om drugstesten waardoor hij het vertrouwen van de vrouw, ik dus, terug kon winnen zei hij doodleuk: "dat is een schending van mijn privacy". etc.)
Dat eerste kan natuurlijk niet en daar zal hij het bij de rechter mee verbruid hebben. Met het tweede heeft hij gelijk. Een rechter zal niet zonder geldige reden drugstests opleggen, want dat is een schending van de privacy en de fysieke integriteit. Dit gebeurt alleen als er een reden is (die met bewijzen moet worden gestaafd). (Dit is precies waar ik nu ook tegenaan loop).
De rechter heeft toen bepaald dat hij het belang om zijn kind weer te kunnen zien, niet hoog genoeg in zijn prioriteitenlijstje had staan.
Ik heb verder nu geen idee hoor wat er precies gaat gebeuren. Het lijkt mij dat er straks een hoorzitting bij een rechter komt, maar zeker weten doe ik dat niet.
Dubiootje....ik stel mijn kind daar ook niet liever aan bloot, maar nogmaals, ik heb gelezen dat ze een kind apart horen en niet in bijzijn van ouders, wettige vader en advocaten.
Zou je niet uitzoeken wat de procedure precies is? Anders kun je toch ook niet inschatten hoe belastend dit voor je zoon zal zijn? Een hoorzitting, al dan niet in de rechtszaal... ik vind het heel zwaar om een kind daaraan bloot te stellen.
Nog even over jouw onderstaande stukje:
Ik vind het in elk geval voor de vader pleiten dat hij de moeite neemt zijn standpunt te verdedigen, en dat dat is: ik wil wel contact met mijn zoon. (Los van zijn keuzes en gedrag uit het verleden.)
Hier komen wij toch weer op het punt dat we het niet met elkaar eens zijn. Is het normaal dat een vader alleen die moeite ineens wil doen op het moment van in dit geval een naamswijziging ? Waarom in al die tijd niet de moeite willen nemen ? Waarom een paar weken terug niet op komen dagen bij zijn gemeente om gehoord te worden ? Waarom destijds op de negatieve uitspraak van de rechter geen reactie ? Waarom pas na 3 jaar na stopzetting omgang de 1e (en enige) stappen ondernemen ?
In 5 jaar tijd 1 poging doen om je kind weer te zien, duidt bij mij op geen enkele manier dat hij er echt alles voor over heeft zijn kind weer te mogen zien. Dit is voor mij enkel een teken dat hij die laatste stap van naamswijziging gewoon niet wil toestaan, ondanks dat er totaal geen enkele band meer is met zijn kind. Sorry, zo denk ik er nu eenmaal over.
Ik begrijp dat je er zo over denkt, dat is juist ook waarom ik dit schreef. In jouw verhaal kan de vader niets goed op grond van zijn gedrag in het verleden. En natuurlijk ken je hem, dat maakt je cynisch en dat begrijp ik ook. Dat is ook een vorm van zelfbescherming. Maar door je negatieve beeld kan en wil je niets positiefs meer zien, ook als dat in potentie wel aanwezig is. Ik krijg het idee dat de man bij jou niets meer goed kan doen.
Je stelt allerlei begrijpelijke waarom-vragen en vult zelf het antwoord al een beetje in. Hij geeft zijn zoon geen prioriteit. Ik snap dat je daar kwaad over bent, maar betekent dat ook dat hij zijn zoon helemaal niet belangrijk vindt? Dat weet je niet. Jij zou het anders doen, maar ja, jij bent ook niet aan drugs verslaafd. Dat is geen excuus maar biedt wel een verklaring. Hij heeft zijn eigen verhaal en jij kent dat niet. Ik vermoed dat het geen fijn verhaal is, ik benijd hem niet. Hoe triest is het als je geen vader kan of wil zijn voor je kind.
Ik neem het niet op voor de vader, ook al lijkt het misschien zo. Ik vind dat hij zijn verantwoordelijkheid had moeten nemen, toen en nu, en zich als een fatsoenlijk vader had moeten gedragen. Dat is niet de realiteit. Ik wil jou er wel op wijzen, omdat ik weet dat jij om je zoon denkt, dat je een heel negatief beeld hebt van zijn vader en je afsluit voor de mogelijkheid dat dat ooit nog verandert. Het spat hier van het topic af. Nu weet ik dat je probeert om niet negatief over zijn vader tegen je zoon te praten, maar hoe waarschijnlijk is het dat jij die gevoelens helemaal verborgen kan houden? Zeker als er nu met deze zaak van allerlei dingen gaan spelen.
Heb je erbij stilgestaan dat je zoon diep in zijn hart misschien niets liever wil dan dat zijn vader zich hiertegen verzet?
[...]
Nee, de rechter die toen die rechtszaak ruim 2 jaar geleden deed. Wij zaten daar toen alletwee in de zaal en mijn ex gaf toen zulke achterlijke antwoorden (waaronder dat hij vindt dat het moet kunnen om bier achter het stuur te drinken, op voorstel van rechter om drugstesten waardoor hij het vertrouwen van de vrouw, ik dus, terug kon winnen zei hij doodleuk: "dat is een schending van mijn privacy". etc.)
Dat eerste kan natuurlijk niet en daar zal hij het bij de rechter mee verbruid hebben. Met het tweede heeft hij gelijk. Een rechter zal niet zonder geldige reden drugstests opleggen, want dat is een schending van de privacy en de fysieke integriteit. Dit gebeurt alleen als er een reden is (die met bewijzen moet worden gestaafd). (Dit is precies waar ik nu ook tegenaan loop).
De rechter heeft toen bepaald dat hij het belang om zijn kind weer te kunnen zien, niet hoog genoeg in zijn prioriteitenlijstje had staan.
Ik heb verder nu geen idee hoor wat er precies gaat gebeuren. Het lijkt mij dat er straks een hoorzitting bij een rechter komt, maar zeker weten doe ik dat niet.
Dubiootje....ik stel mijn kind daar ook niet liever aan bloot, maar nogmaals, ik heb gelezen dat ze een kind apart horen en niet in bijzijn van ouders, wettige vader en advocaten.
Zou je niet uitzoeken wat de procedure precies is? Anders kun je toch ook niet inschatten hoe belastend dit voor je zoon zal zijn? Een hoorzitting, al dan niet in de rechtszaal... ik vind het heel zwaar om een kind daaraan bloot te stellen.
Nog even over jouw onderstaande stukje:
Ik vind het in elk geval voor de vader pleiten dat hij de moeite neemt zijn standpunt te verdedigen, en dat dat is: ik wil wel contact met mijn zoon. (Los van zijn keuzes en gedrag uit het verleden.)
Hier komen wij toch weer op het punt dat we het niet met elkaar eens zijn. Is het normaal dat een vader alleen die moeite ineens wil doen op het moment van in dit geval een naamswijziging ? Waarom in al die tijd niet de moeite willen nemen ? Waarom een paar weken terug niet op komen dagen bij zijn gemeente om gehoord te worden ? Waarom destijds op de negatieve uitspraak van de rechter geen reactie ? Waarom pas na 3 jaar na stopzetting omgang de 1e (en enige) stappen ondernemen ?
In 5 jaar tijd 1 poging doen om je kind weer te zien, duidt bij mij op geen enkele manier dat hij er echt alles voor over heeft zijn kind weer te mogen zien. Dit is voor mij enkel een teken dat hij die laatste stap van naamswijziging gewoon niet wil toestaan, ondanks dat er totaal geen enkele band meer is met zijn kind. Sorry, zo denk ik er nu eenmaal over.
Ik begrijp dat je er zo over denkt, dat is juist ook waarom ik dit schreef. In jouw verhaal kan de vader niets goed op grond van zijn gedrag in het verleden. En natuurlijk ken je hem, dat maakt je cynisch en dat begrijp ik ook. Dat is ook een vorm van zelfbescherming. Maar door je negatieve beeld kan en wil je niets positiefs meer zien, ook als dat in potentie wel aanwezig is. Ik krijg het idee dat de man bij jou niets meer goed kan doen.
Je stelt allerlei begrijpelijke waarom-vragen en vult zelf het antwoord al een beetje in. Hij geeft zijn zoon geen prioriteit. Ik snap dat je daar kwaad over bent, maar betekent dat ook dat hij zijn zoon helemaal niet belangrijk vindt? Dat weet je niet. Jij zou het anders doen, maar ja, jij bent ook niet aan drugs verslaafd. Dat is geen excuus maar biedt wel een verklaring. Hij heeft zijn eigen verhaal en jij kent dat niet. Ik vermoed dat het geen fijn verhaal is, ik benijd hem niet. Hoe triest is het als je geen vader kan of wil zijn voor je kind.
Ik neem het niet op voor de vader, ook al lijkt het misschien zo. Ik vind dat hij zijn verantwoordelijkheid had moeten nemen, toen en nu, en zich als een fatsoenlijk vader had moeten gedragen. Dat is niet de realiteit. Ik wil jou er wel op wijzen, omdat ik weet dat jij om je zoon denkt, dat je een heel negatief beeld hebt van zijn vader en je afsluit voor de mogelijkheid dat dat ooit nog verandert. Het spat hier van het topic af. Nu weet ik dat je probeert om niet negatief over zijn vader tegen je zoon te praten, maar hoe waarschijnlijk is het dat jij die gevoelens helemaal verborgen kan houden? Zeker als er nu met deze zaak van allerlei dingen gaan spelen.
Heb je erbij stilgestaan dat je zoon diep in zijn hart misschien niets liever wil dan dat zijn vader zich hiertegen verzet?
Ga in therapie!
donderdag 21 oktober 2010 om 12:30
Dubiootje...het afnemen van de drugstesten staat in ons echtscheidingsconvenant waar hij zelf destijds mee accoord is gegaan. Daarbij...ook al had dat er niet in gestaan en rechter geeft aan dat deze testen zouden helpen bij het weer zien van je kind, dan zeg je toch niet dat je niet meewerkt omdat dat een aantasting van je privacy is ?????
Het lijkt mij dan overduidelijk dat zijn drugsproblemen niet voorbij zijn en dat dat door die testen duidelijk wordt. Anders ga je toch gewoon accoord als je niets te verbergen hebt ?
Nog even mijn reactie op jouw onderstaand stukje:
Maar door je negatieve beeld kan en wil je niets positiefs meer zien, ook als dat in potentie wel aanwezig is. Ik krijg het idee dat de man bij jou niets meer goed kan doen.
Ik heb destijds willen meewerken aan een opstart omgangsregeling met bepaalde voorwaarden ja; in het bijzijn van z'n ouders, na afname drugstesten. Hij is zelf degene geweest die niet wilde meewerken hieraan. Moet ik dan na 5 jaar weer eens een gok gaan nemen (want zo zie ik het) om mijn kind weer in contact te laten komen met zijn wettige vader ? De kans is gewoon té groot dat het weer misgaat. Is dat dat in het belang van mijn kind ? Ik denk het niet.
Nogmaals....als hij kan aantonen dat zijn leven weer helemaal op de rit is, vind ik het een ander verhaal. Maar dit wil/kan hij niet aantonen. De tijd die er nu overheen is gegaan, is gewoon ook te lang. Mijn kind ziet hem niet meer als vader. Da's niet mijn schuld, heb ik niet gepushed, dat komt doordat hij dit zelf zover heeft laten komen.
Over je laatste zin Heb je erbij stilgestaan dat je zoon diep in zijn hart misschien niets liever wil dan dat zijn vader zich hiertegen verzet?
In het begin heeft hij het er uiteraard moeilijk mee gehad. Toen zei hij zelf ook dat hij "hem" best nog wel eens zou willen zien. Maar die gevoelens zijn voorbij. Tenminste....dat is wat hij tegen mij (uit zichzelf) zegt. Hoe noemt hem ook "die eikel" , iets wat ik nooit zeg waar zoon bij is.
Maar goed Dubiootje....wij komen hier niet uit...jij denkt het een en ik het ander. En je hebt wrs ook nog gelijk dat ik een negatief beeld heb van mijn ex, maar ja, dat komt niet uit de lucht vallen.
Ik respecteer wel jouw gedachten hoor, alleen denk ik er anders over
Het lijkt mij dan overduidelijk dat zijn drugsproblemen niet voorbij zijn en dat dat door die testen duidelijk wordt. Anders ga je toch gewoon accoord als je niets te verbergen hebt ?
Nog even mijn reactie op jouw onderstaand stukje:
Maar door je negatieve beeld kan en wil je niets positiefs meer zien, ook als dat in potentie wel aanwezig is. Ik krijg het idee dat de man bij jou niets meer goed kan doen.
Ik heb destijds willen meewerken aan een opstart omgangsregeling met bepaalde voorwaarden ja; in het bijzijn van z'n ouders, na afname drugstesten. Hij is zelf degene geweest die niet wilde meewerken hieraan. Moet ik dan na 5 jaar weer eens een gok gaan nemen (want zo zie ik het) om mijn kind weer in contact te laten komen met zijn wettige vader ? De kans is gewoon té groot dat het weer misgaat. Is dat dat in het belang van mijn kind ? Ik denk het niet.
Nogmaals....als hij kan aantonen dat zijn leven weer helemaal op de rit is, vind ik het een ander verhaal. Maar dit wil/kan hij niet aantonen. De tijd die er nu overheen is gegaan, is gewoon ook te lang. Mijn kind ziet hem niet meer als vader. Da's niet mijn schuld, heb ik niet gepushed, dat komt doordat hij dit zelf zover heeft laten komen.
Over je laatste zin Heb je erbij stilgestaan dat je zoon diep in zijn hart misschien niets liever wil dan dat zijn vader zich hiertegen verzet?
In het begin heeft hij het er uiteraard moeilijk mee gehad. Toen zei hij zelf ook dat hij "hem" best nog wel eens zou willen zien. Maar die gevoelens zijn voorbij. Tenminste....dat is wat hij tegen mij (uit zichzelf) zegt. Hoe noemt hem ook "die eikel" , iets wat ik nooit zeg waar zoon bij is.
Maar goed Dubiootje....wij komen hier niet uit...jij denkt het een en ik het ander. En je hebt wrs ook nog gelijk dat ik een negatief beeld heb van mijn ex, maar ja, dat komt niet uit de lucht vallen.
Ik respecteer wel jouw gedachten hoor, alleen denk ik er anders over
donderdag 21 oktober 2010 om 12:51
quote:breezerananas schreef op 21 oktober 2010 @ 09:34:
Nog even over jouw onderstaande stukje:
Ik vind het in elk geval voor de vader pleiten dat hij de moeite neemt zijn standpunt te verdedigen, en dat dat is: ik wil wel contact met mijn zoon. (Los van zijn keuzes en gedrag uit het verleden.)
Hier komen wij toch weer op het punt dat we het niet met elkaar eens zijn. Is het normaal dat een vader alleen die moeite ineens wil doen op het moment van in dit geval een naamswijziging ? Waarom in al die tijd niet de moeite willen nemen ? Waarom een paar weken terug niet op komen dagen bij zijn gemeente om gehoord te worden ? Waarom destijds op de negatieve uitspraak van de rechter geen reactie ? Waarom pas na 3 jaar na stopzetting omgang de 1e (en enige) stappen ondernemen ?
In 5 jaar tijd 1 poging doen om je kind weer te zien, duidt bij mij op geen enkele manier dat hij er echt alles voor over heeft zijn kind weer te mogen zien. Dit is voor mij enkel een teken dat hij die laatste stap van naamswijziging gewoon niet wil toestaan, ondanks dat er totaal geen enkele band meer is met zijn kind. Sorry, zo denk ik er nu eenmaal over.Ik ben het hierin meer met Breezer eens. Als een rechter ook oppikt dat deze man niet zo hard voor zijn zoon loopt, zelfs op momenten dat hij de kans heeft te laten zien dat hij wel wil, is voor mij een duidelijk teken aan de wand. En voorbeelden genoeg dat hij eigenlijk niet wil. Even snel bezwaar maken tegen een naamswijziging en verder hoef je m.b.t. hem nergens op te rekenen vertelt voldoende.
Nog even over jouw onderstaande stukje:
Ik vind het in elk geval voor de vader pleiten dat hij de moeite neemt zijn standpunt te verdedigen, en dat dat is: ik wil wel contact met mijn zoon. (Los van zijn keuzes en gedrag uit het verleden.)
Hier komen wij toch weer op het punt dat we het niet met elkaar eens zijn. Is het normaal dat een vader alleen die moeite ineens wil doen op het moment van in dit geval een naamswijziging ? Waarom in al die tijd niet de moeite willen nemen ? Waarom een paar weken terug niet op komen dagen bij zijn gemeente om gehoord te worden ? Waarom destijds op de negatieve uitspraak van de rechter geen reactie ? Waarom pas na 3 jaar na stopzetting omgang de 1e (en enige) stappen ondernemen ?
In 5 jaar tijd 1 poging doen om je kind weer te zien, duidt bij mij op geen enkele manier dat hij er echt alles voor over heeft zijn kind weer te mogen zien. Dit is voor mij enkel een teken dat hij die laatste stap van naamswijziging gewoon niet wil toestaan, ondanks dat er totaal geen enkele band meer is met zijn kind. Sorry, zo denk ik er nu eenmaal over.Ik ben het hierin meer met Breezer eens. Als een rechter ook oppikt dat deze man niet zo hard voor zijn zoon loopt, zelfs op momenten dat hij de kans heeft te laten zien dat hij wel wil, is voor mij een duidelijk teken aan de wand. En voorbeelden genoeg dat hij eigenlijk niet wil. Even snel bezwaar maken tegen een naamswijziging en verder hoef je m.b.t. hem nergens op te rekenen vertelt voldoende.
Het is mij: shaHla 
(Iranian version)
(Iranian version)
donderdag 21 oktober 2010 om 13:01
quote:dubiootje schreef op 21 oktober 2010 @ 11:13:
[...]
Ik krijg het idee dat de man bij jou niets meer goed kan doen.
Dat doet eigenlijk niet meer ter zake. Het gaat er nu om of de zoon dat nog kan en wil. Zo ver is het nu, lijkt mij.
quote:Hoe triest is het als je geen vader kan of wil zijn voor je kind.
Ik vind het vooral triest voor de kinderen.
quote:hoe waarschijnlijk is het dat jij die gevoelens helemaal verborgen kan houden? Zeker als er nu met deze zaak van allerlei dingen gaan spelen.
Je bent als moeder natuurlijk geen robot en ik zou er ook niet voor pleiten om te doen als moeder dat je er geen gevoel bij hebt of geen mening. Uiteraard krijgen kinderen daar iets van mee.
En misschien ergens maar goed ook als ze zien dat hun moeder het ook niet leuk vindt dat ze niet op hun vader kunnen rekenen.
Anders denken ze straks misschien nog dat het normaal is dat een vader zo met zijn kinderen omgaat of juist het gebrek aan omgaan met ze.
[...]
Ik krijg het idee dat de man bij jou niets meer goed kan doen.
Dat doet eigenlijk niet meer ter zake. Het gaat er nu om of de zoon dat nog kan en wil. Zo ver is het nu, lijkt mij.
quote:Hoe triest is het als je geen vader kan of wil zijn voor je kind.
Ik vind het vooral triest voor de kinderen.
quote:hoe waarschijnlijk is het dat jij die gevoelens helemaal verborgen kan houden? Zeker als er nu met deze zaak van allerlei dingen gaan spelen.
Je bent als moeder natuurlijk geen robot en ik zou er ook niet voor pleiten om te doen als moeder dat je er geen gevoel bij hebt of geen mening. Uiteraard krijgen kinderen daar iets van mee.
En misschien ergens maar goed ook als ze zien dat hun moeder het ook niet leuk vindt dat ze niet op hun vader kunnen rekenen.
Anders denken ze straks misschien nog dat het normaal is dat een vader zo met zijn kinderen omgaat of juist het gebrek aan omgaan met ze.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
donderdag 21 oktober 2010 om 13:06
quote:dubiootje schreef op 20 oktober 2010 @ 21:54:
Een hoorzitting waarbij je zoon ook gehoord wordt... vind je dit niet heel belastend voor een jongen van zijn leeftijd? Het lijkt erop dat deze zaak draait om de geschiktheid van de vader voor het vaderschap. Zo wordt het een wel heel principiële kwestie voor alle partijen. Ik vind het in elk geval voor de vader pleiten dat hij de moeite neemt zijn standpunt te verdedigen, en dat dat is: ik wil wel contact met mijn zoon. (Los van zijn keuzes en gedrag uit het verleden.)
Ik ga er vanuit dat het niet makkelijk zal zijn voor een kind om je zegje te moeten doen aan een rechter. Maar dat is de consequentie als je er op een dag eigenlijk maar gedwongen voor kiest een andere achternaam aan te nemen omdat de huidige te pijnlijk is om nog langer te dragen. Die jongen staat er toch zelf achter? Dan moet hij zeker een kans krijgen 'zijn zaak' duidelijk te maken, ook al is hij er misschien geestelijk gezien nog te jong voor. Wettelijk gezien wordt hij niet te jong geacht.
En misschien is het niet goed dat er van alles bijgehaald wordt om een beslissing te nemen over een naamswijziging maar daar ontkom je helaas niet aan als één partij het niet eens is met de gang van zaken m.b.t. de achternaam.
Een hoorzitting waarbij je zoon ook gehoord wordt... vind je dit niet heel belastend voor een jongen van zijn leeftijd? Het lijkt erop dat deze zaak draait om de geschiktheid van de vader voor het vaderschap. Zo wordt het een wel heel principiële kwestie voor alle partijen. Ik vind het in elk geval voor de vader pleiten dat hij de moeite neemt zijn standpunt te verdedigen, en dat dat is: ik wil wel contact met mijn zoon. (Los van zijn keuzes en gedrag uit het verleden.)
Ik ga er vanuit dat het niet makkelijk zal zijn voor een kind om je zegje te moeten doen aan een rechter. Maar dat is de consequentie als je er op een dag eigenlijk maar gedwongen voor kiest een andere achternaam aan te nemen omdat de huidige te pijnlijk is om nog langer te dragen. Die jongen staat er toch zelf achter? Dan moet hij zeker een kans krijgen 'zijn zaak' duidelijk te maken, ook al is hij er misschien geestelijk gezien nog te jong voor. Wettelijk gezien wordt hij niet te jong geacht.
En misschien is het niet goed dat er van alles bijgehaald wordt om een beslissing te nemen over een naamswijziging maar daar ontkom je helaas niet aan als één partij het niet eens is met de gang van zaken m.b.t. de achternaam.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
donderdag 21 oktober 2010 om 13:18
Dat vond ik ook shahla. Mijn zoon heeft natuurlijk bij de gemeente ook al apart van ons tegenover een "vreemde" z'n vehaal mogen doen. Of het nu tegenover een gemeente-ambtenaar is of tegen een rechter....voor mijn zoon maakt dat denk ik niet zoveel uit.
Als hij echter gehoord gaat worden waar iedereen bij is, wordt het een ander verhaal. Maar dat kan ik natuurlijk vooraf informeren. Vlgs mij gaat het apart.
Als hij echter gehoord gaat worden waar iedereen bij is, wordt het een ander verhaal. Maar dat kan ik natuurlijk vooraf informeren. Vlgs mij gaat het apart.
donderdag 21 oktober 2010 om 13:29
Het lijkt mij het meest logisch als hij apart gehoord wordt. Ik denk dat je bij een kind er meer uit krijgt in een 1 op 1 situatie.
Ik denk ook dat het voor een kind niet uitmaakt of het nou een rechter is die dingen aan hem vraagt of een medewerker van een of andere instantie. Beiden vreemden. Beide gevallen maakt het misschien een beetje eng maar de meeste kinderen maken geen hiërarchie onderscheid.
Ik denk ook dat het voor een kind niet uitmaakt of het nou een rechter is die dingen aan hem vraagt of een medewerker van een of andere instantie. Beiden vreemden. Beide gevallen maakt het misschien een beetje eng maar de meeste kinderen maken geen hiërarchie onderscheid.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
donderdag 21 oktober 2010 om 14:51
quote:breezerananas schreef op 21 oktober 2010 @ 10:48:
Botervliegje....mijn advocaat heeft dit nagevraagd, maar dit kan niet. Die wijziging moet je via het Ministerie van Justitie aanvragen. Dit kan zelfs gewoon zonder advocaat. In dit geval dat ze het afwijzen omdat beide partijen het gezag hebben kan je dus naar de rechter om vervangende toestemming of nog een stap verder...aanvraag tot het intrekken van het gezag van de tegenpartij. Deze laatste 2 zaken moet wel via een advocaat.
Indien je voor die vervangede toestemming gaat en je krijgt dit via een rechter, dan moet je met die vervangende toestemming weer naar Justitie met je aanvraag naamswijziging.
Maar misschien als ze er in dit geval bij Justitie niet uitkomen, ze dan zelf voorstellen om er een rechter bij te halen. In sommige gevallen willen zij zelf nog wel eens iemand horen, maar dat gebeurd eigenlijk alleen op verzoek van een van de partijen zelf. Bij Justitie zeiden ze in 1e instantie dat hun alleen afwijzen of inwilligen en dat je bij afwijzing zelf via een advocaat die eerder genoemde stappen kunt ondernemen.
Pfffff.....wat omslachtig he !Ik weet 200% zeker dat je wel degelijk met een advocaat naar de rechtbank kunt stappen voor een achternaamswijziging. Je mag me mailen voor wat nadere informatie. Het is me iets te privé om er hier wat dieper op in te gaan. Ik stuur je een vriendenverzoek.
Botervliegje....mijn advocaat heeft dit nagevraagd, maar dit kan niet. Die wijziging moet je via het Ministerie van Justitie aanvragen. Dit kan zelfs gewoon zonder advocaat. In dit geval dat ze het afwijzen omdat beide partijen het gezag hebben kan je dus naar de rechter om vervangende toestemming of nog een stap verder...aanvraag tot het intrekken van het gezag van de tegenpartij. Deze laatste 2 zaken moet wel via een advocaat.
Indien je voor die vervangede toestemming gaat en je krijgt dit via een rechter, dan moet je met die vervangende toestemming weer naar Justitie met je aanvraag naamswijziging.
Maar misschien als ze er in dit geval bij Justitie niet uitkomen, ze dan zelf voorstellen om er een rechter bij te halen. In sommige gevallen willen zij zelf nog wel eens iemand horen, maar dat gebeurd eigenlijk alleen op verzoek van een van de partijen zelf. Bij Justitie zeiden ze in 1e instantie dat hun alleen afwijzen of inwilligen en dat je bij afwijzing zelf via een advocaat die eerder genoemde stappen kunt ondernemen.
Pfffff.....wat omslachtig he !Ik weet 200% zeker dat je wel degelijk met een advocaat naar de rechtbank kunt stappen voor een achternaamswijziging. Je mag me mailen voor wat nadere informatie. Het is me iets te privé om er hier wat dieper op in te gaan. Ik stuur je een vriendenverzoek.
donderdag 21 oktober 2010 om 14:59
Wat er hier lijkt te worden vergeten is dat het niet uitmaakt wat de moeder van de vader vind, waarom zij vind dat zijn bezwaar nergens op slaat en of de vader zijn leven op de rit heeft of niet. Dit gaat om de wijziging van de achternaam van een kind. Er wordt dus gekeken naar het belang van het kind en niet naar het belang van de ouders. Als de rechtbank (of wie dan ook in geval de zaak moet beoordelen) meent dat het niet in het belang van het kind is, gebeurd het niet. Ik zou me persoonlijk niet al te druk maken over wat de vader voor bezwaren aangeeft, maar meer over hoe ik aan kan tonen dat het in het belang van mijn kind is.
Verder eens met Dubiootje, je negatieve houding spat hier van het scherm en reken maar dat je zoon die oppikt.
Verder eens met Dubiootje, je negatieve houding spat hier van het scherm en reken maar dat je zoon die oppikt.
donderdag 21 oktober 2010 om 17:32
quote:Botervliegje schreef op 21 oktober 2010 @ 14:59:
Ik zou me persoonlijk niet al te druk maken over wat de vader voor bezwaren aangeeft, maar meer over hoe ik aan kan tonen dat het in het belang van mijn kind is.Helemaal mee eens. Dit is ook het enige wat de rechter interessant zal vinden. De vader mag zijn overwegingen naar voren brengen, maar als je elke onware bewering gaat ontkrachten kom je in een strijd terecht die voor je zoon niet minder pijnlijk is dan een scheiding. Daarbij zijn alleen maar verliezers, zelfs als je de zaak "wint".
Ik zou me persoonlijk niet al te druk maken over wat de vader voor bezwaren aangeeft, maar meer over hoe ik aan kan tonen dat het in het belang van mijn kind is.Helemaal mee eens. Dit is ook het enige wat de rechter interessant zal vinden. De vader mag zijn overwegingen naar voren brengen, maar als je elke onware bewering gaat ontkrachten kom je in een strijd terecht die voor je zoon niet minder pijnlijk is dan een scheiding. Daarbij zijn alleen maar verliezers, zelfs als je de zaak "wint".
Ga in therapie!
donderdag 21 oktober 2010 om 17:53
quote:breezerananas schreef op 21 oktober 2010 @ 12:30:
Dubiootje...het afnemen van de drugstesten staat in ons echtscheidingsconvenant waar hij zelf destijds mee accoord is gegaan. Daarbij...ook al had dat er niet in gestaan en rechter geeft aan dat deze testen zouden helpen bij het weer zien van je kind, dan zeg je toch niet dat je niet meewerkt omdat dat een aantasting van je privacy is ?????
Ik zeg ook altijd dat ik wel tien alcoholismetests wil doen om te bewijzen dat de kinderen bij mij in goede handen zijn. Ik kan me er ook niets bij voorstellen dat je daar niet aan mee wil werken. Of eigenlijk wel: zijn verslaving was belangrijker dan zijn kind. Zo werkt dat bij verslavingen. Dat is heel verdrietig voor hem, maar nog veel verdrietiger voor je zoon.
Hopelijk worden mijn ex ook tests opgelegd... ik ben heel benieuwd hoe hij dan reageert. Misschien is jouw situatie dan ook wel mijn voorland, ik hoop het niet...
Het lijkt mij dan overduidelijk dat zijn drugsproblemen niet voorbij zijn en dat dat door die testen duidelijk wordt. Anders ga je toch gewoon accoord als je niets te verbergen hebt ?
Zou ik ook doen, maar wettelijk werkt het niet zo. De wet en logisch denken liggen vaak mijlenver uit elkaar
Moet ik dan na 5 jaar weer eens een gok gaan nemen (want zo zie ik het) om mijn kind weer in contact te laten komen met zijn wettige vader ?
Maar daar gaat het hier toch niet over? Het gaat toch om een naamswijziging?
De kans is gewoon té groot dat het weer misgaat. Is dat dat in het belang van mijn kind ? Ik denk het niet.
Nogmaals....als hij kan aantonen dat zijn leven weer helemaal op de rit is, vind ik het een ander verhaal. Maar dit wil/kan hij niet aantonen. De tijd die er nu overheen is gegaan, is gewoon ook te lang. Mijn kind ziet hem niet meer als vader. Da's niet mijn schuld, heb ik niet gepushed, dat komt doordat hij dit zelf zover heeft laten komen.
Over je laatste zin Heb je erbij stilgestaan dat je zoon diep in zijn hart misschien niets liever wil dan dat zijn vader zich hiertegen verzet?
In het begin heeft hij het er uiteraard moeilijk mee gehad. Toen zei hij zelf ook dat hij "hem" best nog wel eens zou willen zien. Maar die gevoelens zijn voorbij. Tenminste....dat is wat hij tegen mij (uit zichzelf) zegt. Hoe noemt hem ook "die eikel" , iets wat ik nooit zeg waar zoon bij is.
Maar wel als hij er niet bij is? Weet je, ik snap het hoor. Die vent heeft zich ook eikelig gedragen en jouw zoon en jij zijn daar het slachtoffer van geworden. Hij heeft jullie heel veel ellende en verdriet bezorgd.
Ik herken dat, ik vind het ook moeilijk om daaroverheen te stappen. Maar dat is wel wat ik probeer te doen. De ergste emoties van de scheiding zijn nu voorbij. Van mijn kant dan, ex negeert mij volkomen en spreekt kwaad over mij tegen de kinderen. Hij kan mij nog niet loslaten. Maar ik heb geen zin meer in die boosheid en wrok, ik wil die achter me laten. Voor mezelf, maar zeker ook voor mijn kinderen. Want hij is en blijft wel hun vader. Ze zijn niet gek, ze beseffen ook heus wel dat ik niet zo blij met hem ben. De enige manier om te zorgen dat ze niet met mijn negatieve gevoelens over hem worden geconfronteerd, is die gevoelens te overwinnen.
Dat is niet makkelijk; in mijn geval haalt mijn ex nog steeds het bloed onder mijn nagels vandaan. En hebben de kinderen er last van. Maar toch, ik probeer het los te laten, ook zijn positieve kanten te zien. Een soort van empathie te hebben - hij is ook maar verslaafd - waarbij ik ervoor waak hem zielig te vinden of op hem neer te kijken.
Mijn negatieve beeld van mijn ex komt ook absoluut niet uit de lucht vallen. Hij heeft me bijna kapotgemaakt en de kinderen erbij. Maar ik ben niet van hem afhankelijk voor mijn beeld van hem, dat kan ik zelf (opnieuw) creëren. Een realistisch beeld, met alle negatieve en positieve kanten. Hij is uiteindelijk ook gewoon maar een mens. Als ik zo naar hem kan kijken, krijg ik zélf veel meer rust. En mijn kinderen ook. Ik keur hem niet goed of af als mens. Hij is gewoon zoals hij is.
Maar goed Dubiootje....wij komen hier niet uit...jij denkt het een en ik het ander. En je hebt wrs ook nog gelijk dat ik een negatief beeld heb van mijn ex, maar ja, dat komt niet uit de lucht vallen.
Ik respecteer wel jouw gedachten hoor, alleen denk ik er anders over
Ik respecteer jouw gedachten ook Ik geloof dat je een verkeerd idee hebt van mijn bedoelingen. Het gaat mij er niet om dat jij het verkeerd zou zien (hoe zou ik dat trouwens kunnen zeggen, ik ken jou, je zoon en je ex helemaal niet). Ik wil je ook niet van gedachten doen veranderen.
Ik zou alleen graag willen dat je eens echt nadenkt, in alle eerlijkheid, over je eigen motieven en gevoelens in deze zaak. Je hoeft je tegenover niemand te verantwoorden. Die boosheid, wrok en frustratie, na al die jaren... wat heb je daaraan? Het maakt zo veel kapot en het levert zo weinig op (of misschien levert het wel iets op?) Wat doet die woede met je zoon? Waarom denkt hij dat hij zijn vader eikel kan noemen in jullie bijzijn? Wat voor gevoel zou jij hebben (of had je in het begin) als hij zegt dat hij zijn vader mist? Heel eerlijk? Steekt het je?
Dubiootje...het afnemen van de drugstesten staat in ons echtscheidingsconvenant waar hij zelf destijds mee accoord is gegaan. Daarbij...ook al had dat er niet in gestaan en rechter geeft aan dat deze testen zouden helpen bij het weer zien van je kind, dan zeg je toch niet dat je niet meewerkt omdat dat een aantasting van je privacy is ?????
Ik zeg ook altijd dat ik wel tien alcoholismetests wil doen om te bewijzen dat de kinderen bij mij in goede handen zijn. Ik kan me er ook niets bij voorstellen dat je daar niet aan mee wil werken. Of eigenlijk wel: zijn verslaving was belangrijker dan zijn kind. Zo werkt dat bij verslavingen. Dat is heel verdrietig voor hem, maar nog veel verdrietiger voor je zoon.
Hopelijk worden mijn ex ook tests opgelegd... ik ben heel benieuwd hoe hij dan reageert. Misschien is jouw situatie dan ook wel mijn voorland, ik hoop het niet...
Het lijkt mij dan overduidelijk dat zijn drugsproblemen niet voorbij zijn en dat dat door die testen duidelijk wordt. Anders ga je toch gewoon accoord als je niets te verbergen hebt ?
Zou ik ook doen, maar wettelijk werkt het niet zo. De wet en logisch denken liggen vaak mijlenver uit elkaar
Moet ik dan na 5 jaar weer eens een gok gaan nemen (want zo zie ik het) om mijn kind weer in contact te laten komen met zijn wettige vader ?
Maar daar gaat het hier toch niet over? Het gaat toch om een naamswijziging?
De kans is gewoon té groot dat het weer misgaat. Is dat dat in het belang van mijn kind ? Ik denk het niet.
Nogmaals....als hij kan aantonen dat zijn leven weer helemaal op de rit is, vind ik het een ander verhaal. Maar dit wil/kan hij niet aantonen. De tijd die er nu overheen is gegaan, is gewoon ook te lang. Mijn kind ziet hem niet meer als vader. Da's niet mijn schuld, heb ik niet gepushed, dat komt doordat hij dit zelf zover heeft laten komen.
Over je laatste zin Heb je erbij stilgestaan dat je zoon diep in zijn hart misschien niets liever wil dan dat zijn vader zich hiertegen verzet?
In het begin heeft hij het er uiteraard moeilijk mee gehad. Toen zei hij zelf ook dat hij "hem" best nog wel eens zou willen zien. Maar die gevoelens zijn voorbij. Tenminste....dat is wat hij tegen mij (uit zichzelf) zegt. Hoe noemt hem ook "die eikel" , iets wat ik nooit zeg waar zoon bij is.
Maar wel als hij er niet bij is? Weet je, ik snap het hoor. Die vent heeft zich ook eikelig gedragen en jouw zoon en jij zijn daar het slachtoffer van geworden. Hij heeft jullie heel veel ellende en verdriet bezorgd.
Ik herken dat, ik vind het ook moeilijk om daaroverheen te stappen. Maar dat is wel wat ik probeer te doen. De ergste emoties van de scheiding zijn nu voorbij. Van mijn kant dan, ex negeert mij volkomen en spreekt kwaad over mij tegen de kinderen. Hij kan mij nog niet loslaten. Maar ik heb geen zin meer in die boosheid en wrok, ik wil die achter me laten. Voor mezelf, maar zeker ook voor mijn kinderen. Want hij is en blijft wel hun vader. Ze zijn niet gek, ze beseffen ook heus wel dat ik niet zo blij met hem ben. De enige manier om te zorgen dat ze niet met mijn negatieve gevoelens over hem worden geconfronteerd, is die gevoelens te overwinnen.
Dat is niet makkelijk; in mijn geval haalt mijn ex nog steeds het bloed onder mijn nagels vandaan. En hebben de kinderen er last van. Maar toch, ik probeer het los te laten, ook zijn positieve kanten te zien. Een soort van empathie te hebben - hij is ook maar verslaafd - waarbij ik ervoor waak hem zielig te vinden of op hem neer te kijken.
Mijn negatieve beeld van mijn ex komt ook absoluut niet uit de lucht vallen. Hij heeft me bijna kapotgemaakt en de kinderen erbij. Maar ik ben niet van hem afhankelijk voor mijn beeld van hem, dat kan ik zelf (opnieuw) creëren. Een realistisch beeld, met alle negatieve en positieve kanten. Hij is uiteindelijk ook gewoon maar een mens. Als ik zo naar hem kan kijken, krijg ik zélf veel meer rust. En mijn kinderen ook. Ik keur hem niet goed of af als mens. Hij is gewoon zoals hij is.
Maar goed Dubiootje....wij komen hier niet uit...jij denkt het een en ik het ander. En je hebt wrs ook nog gelijk dat ik een negatief beeld heb van mijn ex, maar ja, dat komt niet uit de lucht vallen.
Ik respecteer wel jouw gedachten hoor, alleen denk ik er anders over
Ik respecteer jouw gedachten ook Ik geloof dat je een verkeerd idee hebt van mijn bedoelingen. Het gaat mij er niet om dat jij het verkeerd zou zien (hoe zou ik dat trouwens kunnen zeggen, ik ken jou, je zoon en je ex helemaal niet). Ik wil je ook niet van gedachten doen veranderen.
Ik zou alleen graag willen dat je eens echt nadenkt, in alle eerlijkheid, over je eigen motieven en gevoelens in deze zaak. Je hoeft je tegenover niemand te verantwoorden. Die boosheid, wrok en frustratie, na al die jaren... wat heb je daaraan? Het maakt zo veel kapot en het levert zo weinig op (of misschien levert het wel iets op?) Wat doet die woede met je zoon? Waarom denkt hij dat hij zijn vader eikel kan noemen in jullie bijzijn? Wat voor gevoel zou jij hebben (of had je in het begin) als hij zegt dat hij zijn vader mist? Heel eerlijk? Steekt het je?
Ga in therapie!
donderdag 21 oktober 2010 om 18:08
quote:Botervliegje schreef op 21 oktober 2010 @ 14:59:
Wat er hier lijkt te worden vergeten is dat het niet uitmaakt wat de moeder van de vader vind, waarom zij vind dat zijn bezwaar nergens op slaat en of de vader zijn leven op de rit heeft of niet. Dit gaat om de wijziging van de achternaam van een kind. Er wordt dus gekeken naar het belang van het kind en niet naar het belang van de ouders. Als de rechtbank (of wie dan ook in geval de zaak moet beoordelen) meent dat het niet in het belang van het kind is, gebeurd het niet. Ik zou me persoonlijk niet al te druk maken over wat de vader voor bezwaren aangeeft, maar meer over hoe ik aan kan tonen dat het in het belang van mijn kind is.
Verder eens met Dubiootje, je negatieve houding spat hier van het scherm en reken maar dat je zoon die oppikt.Dat wordt niet vergeten. Sterker nog, volgens mij heb ik al wel iets in die richting geschreven. *Gaat nu terug kijken waar en wat.*
Wat er hier lijkt te worden vergeten is dat het niet uitmaakt wat de moeder van de vader vind, waarom zij vind dat zijn bezwaar nergens op slaat en of de vader zijn leven op de rit heeft of niet. Dit gaat om de wijziging van de achternaam van een kind. Er wordt dus gekeken naar het belang van het kind en niet naar het belang van de ouders. Als de rechtbank (of wie dan ook in geval de zaak moet beoordelen) meent dat het niet in het belang van het kind is, gebeurd het niet. Ik zou me persoonlijk niet al te druk maken over wat de vader voor bezwaren aangeeft, maar meer over hoe ik aan kan tonen dat het in het belang van mijn kind is.
Verder eens met Dubiootje, je negatieve houding spat hier van het scherm en reken maar dat je zoon die oppikt.Dat wordt niet vergeten. Sterker nog, volgens mij heb ik al wel iets in die richting geschreven. *Gaat nu terug kijken waar en wat.*
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
donderdag 21 oktober 2010 om 18:11
16-10 12:07
Zijn misstappen doen er eigenlijk niet toe als het om naamswijziging gaat. Daar speelt enkel en vooral dat het in het belang van het kind is dat hij een andere achternaam krijgt.
Als je dát hard kan maken, krijgt jouw kind echt wel zijn naamswijziging.
Zijn misstappen doen er eigenlijk niet toe als het om naamswijziging gaat. Daar speelt enkel en vooral dat het in het belang van het kind is dat hij een andere achternaam krijgt.
Als je dát hard kan maken, krijgt jouw kind echt wel zijn naamswijziging.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
donderdag 21 oktober 2010 om 18:59
Botervliegje, snap ik op zich hoor. Alleen zei je 'jullie' en omdat ik hier mee post, voelde ik me geroepen even aan te halen wat ik eerder geschreven had. Dat TO een en ander helemaal uit de doeken doet, komt denk ik ook door de reacties. Ik denk dat als ik de TO was geweest ook één en ander aangehaald zou hebben om te staven waarom ik denk wat ik denk e.d.
Aan de ene kant ben ik het met je eens dat het in de procedure niet uitmaakt. Dat is mij destijds ook duidelijk gemaakt. Ze dáchten dat ik er meer van verwachtte dan werkelijk kon maar ze zagen slechts niet in dat ik gewoon alles aanvoerde om duidelijk te maken waaróm het in het belang van mijn kind was. Dat kon alleen als ik bepaalde dingen over mijn ex aanhaalde. Als je helemaal geen redenen aanvoert omdat het misschien voor de procedure niks uitmaakt, kun je toch ook nooit duidelijk maken waarom die naamswijziging van belang is? Misschien is de procedure hierin wel te zwart/wit en ontkom je er gewoon niet aan dat je moet uitleggen waarom je vindt of waarom je kind vindt dat de achternaam van papa in het vervolg onwenselijk is.
Dat het niet per definitie bedoeld is om hem in een kwaad daglicht te stellen.
Dus: volgens de procedure is het niet van belang máár in de praktijk toch wel, want anders kun je nooit je zaak bepleiten. Dat er wel degelijk grond is.
Aan de ene kant ben ik het met je eens dat het in de procedure niet uitmaakt. Dat is mij destijds ook duidelijk gemaakt. Ze dáchten dat ik er meer van verwachtte dan werkelijk kon maar ze zagen slechts niet in dat ik gewoon alles aanvoerde om duidelijk te maken waaróm het in het belang van mijn kind was. Dat kon alleen als ik bepaalde dingen over mijn ex aanhaalde. Als je helemaal geen redenen aanvoert omdat het misschien voor de procedure niks uitmaakt, kun je toch ook nooit duidelijk maken waarom die naamswijziging van belang is? Misschien is de procedure hierin wel te zwart/wit en ontkom je er gewoon niet aan dat je moet uitleggen waarom je vindt of waarom je kind vindt dat de achternaam van papa in het vervolg onwenselijk is.
Dat het niet per definitie bedoeld is om hem in een kwaad daglicht te stellen.
Dus: volgens de procedure is het niet van belang máár in de praktijk toch wel, want anders kun je nooit je zaak bepleiten. Dat er wel degelijk grond is.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
donderdag 21 oktober 2010 om 19:39
Shahla, ik denk dat men (en dan bedoel ik de verzoekers om naamswijziging) het moet omdraaien. In plaats van pogingen aan te tonen waarom het vooral niet vaders achternaam moet zijn, aantonen waarom het wel moeders of in dit geval stiefvaders achternaam moet zijn. Waarom daarmee het belang van het kind gediend wordt. Uitleggen dat de stiefvader al jaren voor kind zorgt, meegaat naar schooldingen etc. en dat kind de stiefvader inmiddels als vader ziet heeft meer waarde dan mijn ex is een klootzak die nooit iets van zich laat horen dus hoeft het kind ook niet meer zijn naam. Voor de rechtbank gaat het om het belang van het kind. Aangeven dat je de band tussen stiefvader en kind wil bekrachtigen door een naamswijziging zal een beter argument vormen dan ex is een drugsverslaafde die van zijn leven een zooitje maakt.
Ik snap het verdedigingsmechanisme dat in werking komt bij de verzoekers als ex niet gewillig mee blijkt te gaan werken en dat het heel veel oud zeer oprakelt. Dat geeft een ontzettend negatieve weerslag aan het hele traject. Probeer het positief te houden, benoem de goede dingen die er tussen stiefouder en kind zijn en waarom kind dit graag wil. Echt het werkt (voor de rechtbank en voor het kind en voor jezelf) stukken beter.
Ik heb een naamwijzigingszaak gewonnen zonder ook maar een negatief iets over de vader in kwestie los te laten. Helemaal niets. Puur en alleen aangeven welke band er was gegroeid tussen de (in dit geval ook) stiefvader en het kind en dat dát de reden was om het te bekrachtigen was voldoende.
Ik snap het verdedigingsmechanisme dat in werking komt bij de verzoekers als ex niet gewillig mee blijkt te gaan werken en dat het heel veel oud zeer oprakelt. Dat geeft een ontzettend negatieve weerslag aan het hele traject. Probeer het positief te houden, benoem de goede dingen die er tussen stiefouder en kind zijn en waarom kind dit graag wil. Echt het werkt (voor de rechtbank en voor het kind en voor jezelf) stukken beter.
Ik heb een naamwijzigingszaak gewonnen zonder ook maar een negatief iets over de vader in kwestie los te laten. Helemaal niets. Puur en alleen aangeven welke band er was gegroeid tussen de (in dit geval ook) stiefvader en het kind en dat dát de reden was om het te bekrachtigen was voldoende.
vrijdag 22 oktober 2010 om 09:53
quote:Botervliegje schreef op 21 oktober 2010 @ 18:41:
Shala, ik doelde meer op TO die nogal probeert uit te leggen waarom ex zo'n eikel is en waarom zijn bezwaren onzin zijn. Dat doet niet ter zake in een naamswijziging.
In 1e instantie doet dat er ook niet toe nee. Ik heb in mijn verzoek ook aangegeven dat wij die wijizging graag willen omdat mijn kind graag hetzelfde wil heten als ik en mijn man, dat hij er ook "bijhoort". Ook om de veiligheid...stel dat hem iets gebeurt waar ik niet bij ben, dan kennen zijn vrienden hem alleen met de achternaam X terwijl hij in ziekenhuis etc. bekend staat met achternaam Y. En ja....ik heb er ter verduidelijking ook ingezet dat zoon al ruim 5 jaar geen contact meer heeft met z'n vader.
Op het moment dat ik het bezwaar lees van mijn ex hierop met o.a. klinklare onwaarheden, lijkt het mij dat logisch dat je die onwaarheden probeert te weerleggen.
Ik ben het met jullie allemaal eens dat het hier niet om mij of mijn ex gaat, maar om het belang van mijn zoon. Ik zie dit wel degelijk in het belang van mijn zoon. Hij heeft een leuk leven op dit moment, doet het goed op school, leuke vrienden, leuke hobby's, hij is gewoon happy. Dit is wel eens anders geweest in de periode dat hij z'n wettige vader nog zag. Als hij weer eens niet opgehaald werd, of op het laatste moment de weekenden omgeruild moesten worden, etc. Hij heeft rust nu en dat is hem ten goede gekomen.
Die naamswijziging is hier een vervolg op. Hij vind het gewoon vreselijk als er ergens per abuis zijn "echte achternaam" genoemd wordt en mensen aan hem vragen hoe dat zit. Als we dan weer onder elkaar zijn vraagt ie meteen hoe het staat met die wijziging van z'n achternaam. Hieruit durf ik wel op te maken dat hij dit zelf ook heel graag wil en dat ik dit niet in schoenen wil schuiven.
Voordat ik trouwens met die wijziging begon (enkele weken geleden) had ik helemaal geen frustratie, boosheid of wat dan ook t.o.v. mijn ex. Zijn naam viel eigenlijk nooit meer binnen ons gezin, dus was ik er ook helemaal niet mee bezig.
Applaus voor degenen die hun negatieve gevoelens t.o.v. ex-man zo kunnen onderdrukken, maar we zijn nu eenmaal niet allemaal hetzelfde. Ik hoop wel dat jullie begrijpen dat wat ik hier neerzet, niet op dezelfde manier tegen mijn zoon zeg.
Shala, ik doelde meer op TO die nogal probeert uit te leggen waarom ex zo'n eikel is en waarom zijn bezwaren onzin zijn. Dat doet niet ter zake in een naamswijziging.
In 1e instantie doet dat er ook niet toe nee. Ik heb in mijn verzoek ook aangegeven dat wij die wijizging graag willen omdat mijn kind graag hetzelfde wil heten als ik en mijn man, dat hij er ook "bijhoort". Ook om de veiligheid...stel dat hem iets gebeurt waar ik niet bij ben, dan kennen zijn vrienden hem alleen met de achternaam X terwijl hij in ziekenhuis etc. bekend staat met achternaam Y. En ja....ik heb er ter verduidelijking ook ingezet dat zoon al ruim 5 jaar geen contact meer heeft met z'n vader.
Op het moment dat ik het bezwaar lees van mijn ex hierop met o.a. klinklare onwaarheden, lijkt het mij dat logisch dat je die onwaarheden probeert te weerleggen.
Ik ben het met jullie allemaal eens dat het hier niet om mij of mijn ex gaat, maar om het belang van mijn zoon. Ik zie dit wel degelijk in het belang van mijn zoon. Hij heeft een leuk leven op dit moment, doet het goed op school, leuke vrienden, leuke hobby's, hij is gewoon happy. Dit is wel eens anders geweest in de periode dat hij z'n wettige vader nog zag. Als hij weer eens niet opgehaald werd, of op het laatste moment de weekenden omgeruild moesten worden, etc. Hij heeft rust nu en dat is hem ten goede gekomen.
Die naamswijziging is hier een vervolg op. Hij vind het gewoon vreselijk als er ergens per abuis zijn "echte achternaam" genoemd wordt en mensen aan hem vragen hoe dat zit. Als we dan weer onder elkaar zijn vraagt ie meteen hoe het staat met die wijziging van z'n achternaam. Hieruit durf ik wel op te maken dat hij dit zelf ook heel graag wil en dat ik dit niet in schoenen wil schuiven.
Voordat ik trouwens met die wijziging begon (enkele weken geleden) had ik helemaal geen frustratie, boosheid of wat dan ook t.o.v. mijn ex. Zijn naam viel eigenlijk nooit meer binnen ons gezin, dus was ik er ook helemaal niet mee bezig.
Applaus voor degenen die hun negatieve gevoelens t.o.v. ex-man zo kunnen onderdrukken, maar we zijn nu eenmaal niet allemaal hetzelfde. Ik hoop wel dat jullie begrijpen dat wat ik hier neerzet, niet op dezelfde manier tegen mijn zoon zeg.
vrijdag 22 oktober 2010 om 11:04
quote:breezerananas schreef op 22 oktober 2010 @ 09:53:
[...]
Applaus voor degenen die hun negatieve gevoelens t.o.v. ex-man zo kunnen onderdrukken, maar we zijn nu eenmaal niet allemaal hetzelfde. Ik hoop wel dat jullie begrijpen dat wat ik hier neerzet, niet op dezelfde manier tegen mijn zoon zeg.
Zoals je het hier beschrijft, zijn het allemaal heel geldige argumenten die betrekking hebben op het belang van je zoon. Het lijkt me dat de rechter die zeker serieus zal nemen. Ik zou met je advocaat overleggen of het verstandig is in te gaan op de argumenten van je ex. Wellicht is het verstandiger die te laten rusten, als hij ze niet kan aantonen of als ze niet relevant zijn. Dat heeft in elk geval het voordeel dat je de zaken niet op scherp zet, en dat is voor iedereen beter.
Ik heb ook pas met mijn advocaat gepraat over onwaarheden die mijn ex zwart op wit zetten... het leek me niet relevant hier verder op in te gaan, omdat het gaat om een punt van de scheiding dat verder niet betwist wordt. Daar was mijn advocaat het mee eens. Het was dus niet nodig ze te betwisten of er überhaupt op in te gaan.
Wat je applaus betreft daar gaat het uiteraard niet om en ik vraag me nog steeds af of je begrijpt wat ik bedoel. Het klinkt een beetje alsof je die boosheid niet echt wil loslaten. Het is, na wat er is gebeurd, ook niet makkelijk om je ex als mens te zien, niet als waardeloze vent, lousy vader en welke termen zag ik hier nog meer voorbij komen.
Het is geen kwestie van morele superioriteit of iets dergelijks. Ik heb ook nog steeds moeite met mijn ex, maar ik voel gewoon dat ik vooral degene ben die daar last van heeft. Ook al ben ik ook vrijwel niet meer bezig met het verleden en kan ik goed omgaan met de streken die hij nu uithaalt. Die kwaadheid wil en kan ik niet onderdrukken, want dat werkt niet.
Het enige wat ik kan proberen, is daadwerkelijk een mildere houding tegenover hem aan te nemen. Waarmee ik mezelf een grote gunst bewijs en indirect dus ook de kinderen. Want al zeg ik ook nooit iets negatiefs over mijn ex, ze zijn niet gek en voelen het wel aan of ik kwaad ben of hem gewoonweg niet mag. Daarmee breng ik ze in een moeilijke positie, een soort van spagaat tussen beide ouders. Dat is volgens mij een van de pijnlijkste dingen die een kind van gescheiden ouders kan overkomen.
We zijn inderdaad niet allemaal hetzelfde, maar ik denk wel dat iedereen in elk geval kan proberen om woede jegens een ex los te laten in het belang van de kinderen.
[...]
Applaus voor degenen die hun negatieve gevoelens t.o.v. ex-man zo kunnen onderdrukken, maar we zijn nu eenmaal niet allemaal hetzelfde. Ik hoop wel dat jullie begrijpen dat wat ik hier neerzet, niet op dezelfde manier tegen mijn zoon zeg.
Zoals je het hier beschrijft, zijn het allemaal heel geldige argumenten die betrekking hebben op het belang van je zoon. Het lijkt me dat de rechter die zeker serieus zal nemen. Ik zou met je advocaat overleggen of het verstandig is in te gaan op de argumenten van je ex. Wellicht is het verstandiger die te laten rusten, als hij ze niet kan aantonen of als ze niet relevant zijn. Dat heeft in elk geval het voordeel dat je de zaken niet op scherp zet, en dat is voor iedereen beter.
Ik heb ook pas met mijn advocaat gepraat over onwaarheden die mijn ex zwart op wit zetten... het leek me niet relevant hier verder op in te gaan, omdat het gaat om een punt van de scheiding dat verder niet betwist wordt. Daar was mijn advocaat het mee eens. Het was dus niet nodig ze te betwisten of er überhaupt op in te gaan.
Wat je applaus betreft daar gaat het uiteraard niet om en ik vraag me nog steeds af of je begrijpt wat ik bedoel. Het klinkt een beetje alsof je die boosheid niet echt wil loslaten. Het is, na wat er is gebeurd, ook niet makkelijk om je ex als mens te zien, niet als waardeloze vent, lousy vader en welke termen zag ik hier nog meer voorbij komen.
Het is geen kwestie van morele superioriteit of iets dergelijks. Ik heb ook nog steeds moeite met mijn ex, maar ik voel gewoon dat ik vooral degene ben die daar last van heeft. Ook al ben ik ook vrijwel niet meer bezig met het verleden en kan ik goed omgaan met de streken die hij nu uithaalt. Die kwaadheid wil en kan ik niet onderdrukken, want dat werkt niet.
Het enige wat ik kan proberen, is daadwerkelijk een mildere houding tegenover hem aan te nemen. Waarmee ik mezelf een grote gunst bewijs en indirect dus ook de kinderen. Want al zeg ik ook nooit iets negatiefs over mijn ex, ze zijn niet gek en voelen het wel aan of ik kwaad ben of hem gewoonweg niet mag. Daarmee breng ik ze in een moeilijke positie, een soort van spagaat tussen beide ouders. Dat is volgens mij een van de pijnlijkste dingen die een kind van gescheiden ouders kan overkomen.
We zijn inderdaad niet allemaal hetzelfde, maar ik denk wel dat iedereen in elk geval kan proberen om woede jegens een ex los te laten in het belang van de kinderen.
Ga in therapie!
