Geld & Recht
alle pijlers
Ervaring met achternaamswijziging minderjarig kind
vrijdag 15 oktober 2010 om 10:40
Hallo,
Ik vroeg me af of er iemand is die ervaring heeft met aanvraag achternaamszijwiging van minderjarig kind (12 jaar). Ik loop steeds tegen een muur van bureaucratie aan en heb afgelopen week weer een afwijziging gekregen, terwijl in de brochure staat dat bij een kind van 12 jaar en ouder de mening van het kind doorslaggevend is.
Ik kreeg eind september een brief dat vader niet had gereageerd op het verzoek en dat het ministerie van justitie mijn verzoek wilde inwilligen. Vorige week kreeg ik echter een brief dat die eerdere brief ingetrokken werd omdat zowel ik als mijn ex-man alletwee het gezag hebben. Dat was ook bekend bij die toestemmingsbrief, maar dat was een foutje werd gezegd.
Inmiddels heeft de vader eergisteren toch ook maar bezwaar aangetekend. Dat is voldoende om mijn verzoek meteen af te wijzen. Hij wordt niet gehoord naar zijn motieven voor het bezwaar, ook al speelt hier zoveel meer dan dat ik "zomaar out of the blue om vadertje te pesten " de achternaam van mijn zoon wil wijzigen.
Ik schijn nu dus eerst via een rechter een verzoek te moeten doen om de biologische vader uit zijn gezag te ontheffen alvorens ik voor mijn zoon een andere achternaam kan aanvragen.
De vader heeft een drank/drugs verleden (of toekomst ??), heeft z'n kind al 5 jaar niet gezien en doet geen moeite om hem wel te zien. Heeft 1 x in die 5 jaar via een rechtszaak geprobeerd de omgang te herstellen. Maar dat is door zijn opvattingen over drugs en drank (achter het stuur) en het weigeren van medewerking aan drugstests etc. door zowel de rechter als de raad van kinderbescherming afgewezen.
Zou graag eens ervaringen van anderen willen uitwisselen hierover.
Ik vroeg me af of er iemand is die ervaring heeft met aanvraag achternaamszijwiging van minderjarig kind (12 jaar). Ik loop steeds tegen een muur van bureaucratie aan en heb afgelopen week weer een afwijziging gekregen, terwijl in de brochure staat dat bij een kind van 12 jaar en ouder de mening van het kind doorslaggevend is.
Ik kreeg eind september een brief dat vader niet had gereageerd op het verzoek en dat het ministerie van justitie mijn verzoek wilde inwilligen. Vorige week kreeg ik echter een brief dat die eerdere brief ingetrokken werd omdat zowel ik als mijn ex-man alletwee het gezag hebben. Dat was ook bekend bij die toestemmingsbrief, maar dat was een foutje werd gezegd.
Inmiddels heeft de vader eergisteren toch ook maar bezwaar aangetekend. Dat is voldoende om mijn verzoek meteen af te wijzen. Hij wordt niet gehoord naar zijn motieven voor het bezwaar, ook al speelt hier zoveel meer dan dat ik "zomaar out of the blue om vadertje te pesten " de achternaam van mijn zoon wil wijzigen.
Ik schijn nu dus eerst via een rechter een verzoek te moeten doen om de biologische vader uit zijn gezag te ontheffen alvorens ik voor mijn zoon een andere achternaam kan aanvragen.
De vader heeft een drank/drugs verleden (of toekomst ??), heeft z'n kind al 5 jaar niet gezien en doet geen moeite om hem wel te zien. Heeft 1 x in die 5 jaar via een rechtszaak geprobeerd de omgang te herstellen. Maar dat is door zijn opvattingen over drugs en drank (achter het stuur) en het weigeren van medewerking aan drugstests etc. door zowel de rechter als de raad van kinderbescherming afgewezen.
Zou graag eens ervaringen van anderen willen uitwisselen hierover.
zaterdag 16 oktober 2010 om 14:17
quote:breezerananas schreef op 15 oktober 2010 @ 12:17:
Shahla....denk idd dat het bij jou meespeelde dat het ene kind al wel jouw achternaam had. Ze vinden dan het belang van een eenduidige gezinssituatie (ofzoiets) zwaar wegen.
Als ik goed gelezen heb, wil jij de achternaam van je zoon veranderen in de naam van de stiefvader en niet in jouw achternaam. Misschien dat daar het verschil in zit? Ik heb echt geen idee, hoor, maar ik verbaas me er over dat minderjarige kinderen kunnen kiezen voor de naam van de stiefouder. Daar kun je als je volwassen bent toch weer heel anders over denken? De naam van de moeder vind ik dan weer een veel logischer keuze, kind bestaat tenslotte uit de helft van de moeder.
Stel (je gaat er natuurlijk nooit vanuit, maar het kan wel) dat jouw huwelijk op een gegeven moment op de klippen loopt? Dan heeft je kind de naam van je ex-man die niet de vader is. En misschien kun je met hem ook helemaal niet meer door 1 deur.
Shahla....denk idd dat het bij jou meespeelde dat het ene kind al wel jouw achternaam had. Ze vinden dan het belang van een eenduidige gezinssituatie (ofzoiets) zwaar wegen.
Als ik goed gelezen heb, wil jij de achternaam van je zoon veranderen in de naam van de stiefvader en niet in jouw achternaam. Misschien dat daar het verschil in zit? Ik heb echt geen idee, hoor, maar ik verbaas me er over dat minderjarige kinderen kunnen kiezen voor de naam van de stiefouder. Daar kun je als je volwassen bent toch weer heel anders over denken? De naam van de moeder vind ik dan weer een veel logischer keuze, kind bestaat tenslotte uit de helft van de moeder.
Stel (je gaat er natuurlijk nooit vanuit, maar het kan wel) dat jouw huwelijk op een gegeven moment op de klippen loopt? Dan heeft je kind de naam van je ex-man die niet de vader is. En misschien kun je met hem ook helemaal niet meer door 1 deur.
zaterdag 16 oktober 2010 om 15:04
Bagheera....dit heb ik ook tegen mijn zoon gezegd: "Stel dat papa en ik ooit gaan scheiden, je weet nooit wat er gebeurd, dan heb je wel zijn achternaam". Hij zei: "Dan heb ik in ieder geval de achternaam van een normale man". Tja...En daarbij is mijn man voor mijn zoon gewoon zijn vader.
En Kakel....het klopt idd dat je maar 1 x een naam mag wijzigen en 1 x terugwijzigen. Maar zoals mijn zoon ook al zei, je hebt toch liever de achternaam van een man die op een normale manier in het leven staat. Als we het zouden wijzigen in mijn meisjesachternaam, maar ik noem mij in het dagelijks leven met mijn man's acternaam, dan heet mijn zoon nog anders dan ik en mijn man.
Nou goed....er zullen altijd vragen, risico's, meningsverschillen etc. zijn. Maar ben blij met al jullie reacties. Het zal er uiteindelijk wel een keer van komen, veel geduld blijven houden en de aanhouder wint zeggen ze wel eens !
En Kakel....het klopt idd dat je maar 1 x een naam mag wijzigen en 1 x terugwijzigen. Maar zoals mijn zoon ook al zei, je hebt toch liever de achternaam van een man die op een normale manier in het leven staat. Als we het zouden wijzigen in mijn meisjesachternaam, maar ik noem mij in het dagelijks leven met mijn man's acternaam, dan heet mijn zoon nog anders dan ik en mijn man.
Nou goed....er zullen altijd vragen, risico's, meningsverschillen etc. zijn. Maar ben blij met al jullie reacties. Het zal er uiteindelijk wel een keer van komen, veel geduld blijven houden en de aanhouder wint zeggen ze wel eens !
zaterdag 16 oktober 2010 om 15:23
Breezerananas, ik snap dat jouw achternaam inhoudt dat hij weer anders heet, maar dan zou je er eventueel nog voor kunnen kiezen officieus de naam van je man te voeren voor hem tot hij volwassen is en als hij er dan nog helemaal achterstaat, kan hij altijd nog zijn naam officieel laten veranderen. Als hij het gevoel heeft, ergens met zijn naam bij te willen horen, dan kan het ook een optie zijn, dat hij jouw naam krijgt en jij deze ook weer gaat voeren.
Kinderen van 12 beseffen de reikwijdte van dergelijk genomen beslissingen niet (maar dat weet je natuurlijk )
Kinderen van 12 beseffen de reikwijdte van dergelijk genomen beslissingen niet (maar dat weet je natuurlijk )
zaterdag 16 oktober 2010 om 15:42
quote:Shahla, dat is precies wat ik bedoel. Vader zijn is meer dan dezelfde achternaam hebben. Waarom zou je als vader willen vasthouden aan die achternaam terwijl je verder totaal geen contact meer met je kind wil of de moeite niet doet om het weer te laten lukken ????
Ik kan wel wat bedenken, hoor.
Eigenbelang.
Dwars liggen.
Het besef wat ik eerder noemde. 'O ja, ik had nog een kind met mijn achternaam en no way dat ik ga accepteren dat mijn kind mijn achternaam niet meer heeft.' Een soort misplaatste trots of op de pik getrapt voelen.
Dat ze nooit naar dat kind omkijken en dat ze niks voor dat kind over gehad hebben of gedaan hebben, doet blijkbaar helemaal niet ter zake. Nee, de achternaam is belangrijk terwijl dat alleen van belang is als je een grote rol in het leven van je kind hebt. Niet puur om te laten zien dát je een kind hebt.
Ik zou gewoon doorgaan hiermee, breezer, want in mijn geval was het ook een kwestie van rustig afwachten en de langste adem hebben. Ik zou zeker bezwaar maken tegen de afwijzing en je zoon daar ook iets voor laten schrijven. En laat hem ook zijn zegje doen als het voor de rechtbank komt.
Ik kan wel wat bedenken, hoor.
Eigenbelang.
Dwars liggen.
Het besef wat ik eerder noemde. 'O ja, ik had nog een kind met mijn achternaam en no way dat ik ga accepteren dat mijn kind mijn achternaam niet meer heeft.' Een soort misplaatste trots of op de pik getrapt voelen.
Dat ze nooit naar dat kind omkijken en dat ze niks voor dat kind over gehad hebben of gedaan hebben, doet blijkbaar helemaal niet ter zake. Nee, de achternaam is belangrijk terwijl dat alleen van belang is als je een grote rol in het leven van je kind hebt. Niet puur om te laten zien dát je een kind hebt.
Ik zou gewoon doorgaan hiermee, breezer, want in mijn geval was het ook een kwestie van rustig afwachten en de langste adem hebben. Ik zou zeker bezwaar maken tegen de afwijzing en je zoon daar ook iets voor laten schrijven. En laat hem ook zijn zegje doen als het voor de rechtbank komt.
Het is mij: shaHla 
(Iranian version)
(Iranian version)
zaterdag 16 oktober 2010 om 16:05
Ok, sorry, ws humeur. Maar inderdaad, ik ken een kind dat de achternaam van zijn vader heeft. Ze hebben meer dan 8 jaar geen contact met elkaar gehad, totdat vader kind weer wilde zien. .. Prima. Hij ziet zijn kind nu al een tijd lang zeer regelmatig! En dit tot volle tevredenheid van beiden. Man is ook zelf opnieuw vader geworden. Dus het kan.
zaterdag 16 oktober 2010 om 17:23
quote:Misskatie schreef op 16 oktober 2010 @ 16:05:
Ok, sorry, ws humeur. Maar inderdaad, ik ken een kind dat de achternaam van zijn vader heeft. Ze hebben meer dan 8 jaar geen contact met elkaar gehad, totdat vader kind weer wilde zien. .. Prima. Hij ziet zijn kind nu al een tijd lang zeer regelmatig! En dit tot volle tevredenheid van beiden. Man is ook zelf opnieuw vader geworden. Dus het kan.
Moet dit nu als een positief verhaal/geval opgevat worden? Dan is dat bij mij in elk geval niet gelukt.
Deze kerel zag na acht jaar het licht en? Dus is het goed dat die achternaam nooit gewijzigd was want stel dat lousy papa nog een keer van gedachten verandert?
Zelfs deze kerel heeft acht jaar weggegooid. Acht jaar die nooit meer terug te krijgen zijn. Acht jaren belangrijke ontwikkeling. Acht jaren waarin hij zijn zoon allerlei plezier had kunnen laten beleven, allerlei belangrijke dingen had kunnen leren, een rolmodel had kunnen zijn, zijn kind het verdriet had kunnen besparen geen vader te hebben.
Na acht jaar komt hij weer aanhuppelen en omdat zoon toevallig zijn vader nog een kans heeft gegeven, is dit verhaal 'het kan' het waard om aangehaald te worden? Vind ik niet. Ik vind dit ook een waardeloze vent. Hij mag blij zijn dat zijn zoon nog wilde! (of dochter, zie nu dat je dat niet vermeldde)
Ok, sorry, ws humeur. Maar inderdaad, ik ken een kind dat de achternaam van zijn vader heeft. Ze hebben meer dan 8 jaar geen contact met elkaar gehad, totdat vader kind weer wilde zien. .. Prima. Hij ziet zijn kind nu al een tijd lang zeer regelmatig! En dit tot volle tevredenheid van beiden. Man is ook zelf opnieuw vader geworden. Dus het kan.
Moet dit nu als een positief verhaal/geval opgevat worden? Dan is dat bij mij in elk geval niet gelukt.
Deze kerel zag na acht jaar het licht en? Dus is het goed dat die achternaam nooit gewijzigd was want stel dat lousy papa nog een keer van gedachten verandert?
Zelfs deze kerel heeft acht jaar weggegooid. Acht jaar die nooit meer terug te krijgen zijn. Acht jaren belangrijke ontwikkeling. Acht jaren waarin hij zijn zoon allerlei plezier had kunnen laten beleven, allerlei belangrijke dingen had kunnen leren, een rolmodel had kunnen zijn, zijn kind het verdriet had kunnen besparen geen vader te hebben.
Na acht jaar komt hij weer aanhuppelen en omdat zoon toevallig zijn vader nog een kans heeft gegeven, is dit verhaal 'het kan' het waard om aangehaald te worden? Vind ik niet. Ik vind dit ook een waardeloze vent. Hij mag blij zijn dat zijn zoon nog wilde! (of dochter, zie nu dat je dat niet vermeldde)
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
zaterdag 16 oktober 2010 om 17:38
Ok, jij vind dat en er is natuurlijk 8 jaar dat ze elkaar niet zagen, en wat jij zegt heb je helemaal gelijk in (over die jaren). Maar goed, dat soort dingen gebeuren nou eenmaal en zoon en zijn moeder hebben hem weer een kans gegeven en ik ben blij voor hen. Dus dit verhaal is het wel waard om hier te vermelden.
zaterdag 16 oktober 2010 om 17:43
quote:Bagheera schreef op 16 oktober 2010 @ 15:23:
Breezerananas, ik snap dat jouw achternaam inhoudt dat hij weer anders heet, maar dan zou je er eventueel nog voor kunnen kiezen officieus de naam van je man te voeren voor hem tot hij volwassen is en als hij er dan nog helemaal achterstaat, kan hij altijd nog zijn naam officieel laten veranderen. Als hij het gevoel heeft, ergens met zijn naam bij te willen horen, dan kan het ook een optie zijn, dat hij jouw naam krijgt en jij deze ook weer gaat voeren.
Kinderen van 12 beseffen de reikwijdte van dergelijk genomen beslissingen niet (maar dat weet je natuurlijk )
Ik denk dat ik, ook al wilde ik zelf mn naam laten veranderen toen ik 12 was (en heb ik dat dus ook uiteindelijk zelf gedaan toen ik 18 was) ook nog een paar jaar zou wachten. Ik ben het dus op zekere hoogte eens met Bagheera. Het wachten was dragelijk omdat ik wist dat het ging gebeuren in de toekomst en dat niks me dan kon tegenhouden.
Ik kan me niet voorstellen dat jouw zoon een trauma op zou lopen (even cru gezegd) doordat hij officieel niet de naam van jouw man heeft. Hij heeft de mogelijkheid om onofficieel de naam van jouw man wel te gebruiken zoals op school en alle vriendjes en vriendinnetjes die belangrijk voor zoon zijn, zullen dan ook die naam gebruiken. Een pinpas met een naam is maar van plastic en ook in je paspoort kijk je niet elke dag, is mijn mening, toen en nu maar dan moet je wel in staat zijn dat zo te kunnen relativeren.
Als ik zie hoeveel moeite je nu moet doen om het erdoor te krijgen denk ik dat de druk hierdoor voor je zoon groter wordt dan nodig. Des te meer aandacht voor iets is, des te meer dat iets gaat spelen. Zoals jij het omschrijft denk ik dat je zoon ook tevreden was geweest met de uitleg dat dat nou eenmaal bij geboorte bepaald is. Ik zeg dus niet dat ik vind dat jij je zoon teveel dwingt (echt niet
) maar ik denk dat het voor je zoon ook beter is als hij het over een paar jaar meer als hoofdpersoon kan aanpakken ipv nu. Jij schrijft de brieven en hij krabbelt er wel een zinnetje onder maar dat is het dan ook (en hij is natuurlijk gehoord).
Ik weet niet naar wat voor middelbare school je zoon gaat maar stel dat het vmbo is ... dan zou de nieuwe doelstelling kunnen worden om het voor zijn diploma uitreiking (ongeveer 16 jaar, 17?) geregeld te hebben. Een diploma is wel een belangrijk papier (in mijn ogen) en dan is het natuurlijk fijn om daar de naam op te hebben staat die het kind zelf wil dragen. Nouja vwo dan is de uiterlijke leeftijd 18 a 19. Ik denk dat wel duidelijk is wat ik bedoel.
Als je zoon bv 16 is kan hij zelf ook meer participeren in dit proces en heeft hij al een deel van de pubertijd meegemaakt/is hij al wat groter qua gedrag en denkvermogen.
Maar goed dit is puur wat ik denk uitgaande van je eerdere posts. Ik weet niet hoe de situatie in het echt is, hoe hoog de nood bij de zoon etc en wil het dan ook allemaal niet bagatelliseren.
Breezerananas, ik snap dat jouw achternaam inhoudt dat hij weer anders heet, maar dan zou je er eventueel nog voor kunnen kiezen officieus de naam van je man te voeren voor hem tot hij volwassen is en als hij er dan nog helemaal achterstaat, kan hij altijd nog zijn naam officieel laten veranderen. Als hij het gevoel heeft, ergens met zijn naam bij te willen horen, dan kan het ook een optie zijn, dat hij jouw naam krijgt en jij deze ook weer gaat voeren.
Kinderen van 12 beseffen de reikwijdte van dergelijk genomen beslissingen niet (maar dat weet je natuurlijk )
Ik denk dat ik, ook al wilde ik zelf mn naam laten veranderen toen ik 12 was (en heb ik dat dus ook uiteindelijk zelf gedaan toen ik 18 was) ook nog een paar jaar zou wachten. Ik ben het dus op zekere hoogte eens met Bagheera. Het wachten was dragelijk omdat ik wist dat het ging gebeuren in de toekomst en dat niks me dan kon tegenhouden.
Ik kan me niet voorstellen dat jouw zoon een trauma op zou lopen (even cru gezegd) doordat hij officieel niet de naam van jouw man heeft. Hij heeft de mogelijkheid om onofficieel de naam van jouw man wel te gebruiken zoals op school en alle vriendjes en vriendinnetjes die belangrijk voor zoon zijn, zullen dan ook die naam gebruiken. Een pinpas met een naam is maar van plastic en ook in je paspoort kijk je niet elke dag, is mijn mening, toen en nu maar dan moet je wel in staat zijn dat zo te kunnen relativeren.
Als ik zie hoeveel moeite je nu moet doen om het erdoor te krijgen denk ik dat de druk hierdoor voor je zoon groter wordt dan nodig. Des te meer aandacht voor iets is, des te meer dat iets gaat spelen. Zoals jij het omschrijft denk ik dat je zoon ook tevreden was geweest met de uitleg dat dat nou eenmaal bij geboorte bepaald is. Ik zeg dus niet dat ik vind dat jij je zoon teveel dwingt (echt niet
) maar ik denk dat het voor je zoon ook beter is als hij het over een paar jaar meer als hoofdpersoon kan aanpakken ipv nu. Jij schrijft de brieven en hij krabbelt er wel een zinnetje onder maar dat is het dan ook (en hij is natuurlijk gehoord). Ik weet niet naar wat voor middelbare school je zoon gaat maar stel dat het vmbo is ... dan zou de nieuwe doelstelling kunnen worden om het voor zijn diploma uitreiking (ongeveer 16 jaar, 17?) geregeld te hebben. Een diploma is wel een belangrijk papier (in mijn ogen) en dan is het natuurlijk fijn om daar de naam op te hebben staat die het kind zelf wil dragen. Nouja vwo dan is de uiterlijke leeftijd 18 a 19. Ik denk dat wel duidelijk is wat ik bedoel.
Als je zoon bv 16 is kan hij zelf ook meer participeren in dit proces en heeft hij al een deel van de pubertijd meegemaakt/is hij al wat groter qua gedrag en denkvermogen.
Maar goed dit is puur wat ik denk uitgaande van je eerdere posts. Ik weet niet hoe de situatie in het echt is, hoe hoog de nood bij de zoon etc en wil het dan ook allemaal niet bagatelliseren.
zaterdag 16 oktober 2010 om 18:57
quote:breezerananas schreef op 16 oktober 2010 @ 00:07:
Botervliegje....dit stuk heb ik dus ook gelezen in de brochure naamswijziging en aan de hand daarvan begrepen dat de wens van een kind van 12 doorslaggevend is in de toekenning van een wijziging achternaam.
Maar...helaas.....wij lezen dit verkeerd. Wij lezen namelijk wat wij willen lezen (volgens een frontdeskoffice-medewerkster van het Ministerie van Justitie). Botervliegje....ben jij ook bezig met een wijziging achternaam zodat jij dit ook WIL lezen...of lees jij gewoon net zoals iedereen anders wat ik dacht te lezen Ik heb ooit mijn eigen achternaamswijziging laten terugdraaien en werktechnisch nog wel eens betrokken bij de procedure. Is er in eerste instantie door beide ouders getekend? Zo niet, dan wordt een verzoek automatisch afgewezen en begin je van voren af aan. Verstandiger is het als je zoon zelf de aanvraag doet. Dat geeft aan dat zoon dit wil en niet jullie als ouder/stiefouder. De vader van je zoon worden gehoord en heeft de kans bezwaar aan te tekenen. Die bezwaren worden aan je zoon voorgelegd en dan kan je zoon alsnog aangeven echt zijn achternaam te willen wijzigen. En als men bewezen acht dat het kind in kwestie echt weet waar het om gaat en dat het kind het echt wil en het is in belang van het kind, dan wordt het verzoek alsnog toegekend.
Botervliegje....dit stuk heb ik dus ook gelezen in de brochure naamswijziging en aan de hand daarvan begrepen dat de wens van een kind van 12 doorslaggevend is in de toekenning van een wijziging achternaam.
Maar...helaas.....wij lezen dit verkeerd. Wij lezen namelijk wat wij willen lezen (volgens een frontdeskoffice-medewerkster van het Ministerie van Justitie). Botervliegje....ben jij ook bezig met een wijziging achternaam zodat jij dit ook WIL lezen...of lees jij gewoon net zoals iedereen anders wat ik dacht te lezen Ik heb ooit mijn eigen achternaamswijziging laten terugdraaien en werktechnisch nog wel eens betrokken bij de procedure. Is er in eerste instantie door beide ouders getekend? Zo niet, dan wordt een verzoek automatisch afgewezen en begin je van voren af aan. Verstandiger is het als je zoon zelf de aanvraag doet. Dat geeft aan dat zoon dit wil en niet jullie als ouder/stiefouder. De vader van je zoon worden gehoord en heeft de kans bezwaar aan te tekenen. Die bezwaren worden aan je zoon voorgelegd en dan kan je zoon alsnog aangeven echt zijn achternaam te willen wijzigen. En als men bewezen acht dat het kind in kwestie echt weet waar het om gaat en dat het kind het echt wil en het is in belang van het kind, dan wordt het verzoek alsnog toegekend.
zaterdag 16 oktober 2010 om 18:59
quote:shahla schreef op 16 oktober 2010 @ 12:15:
[...]
Ik ken deze film maar bij de blog ging het om een meisje (Kelly) die slecht behandeld werd door haar man Bruce. Dat was de titel van de film die ik noemde en die was waargebeurd. Deze, Star, volgens mij niet, toch? (Sorry voor offtopic)
Nog 1 keertje offtopic dan:
Sorry, je hebt inderdaad gelijk. Ik ken de film wel die jij beschrijft, maar dat dat het om Star ging. Niet dus. Ik hoop dat je hem ooit nog eens kunt zien. Ik vond het ook een mooie film.
[...]
Ik ken deze film maar bij de blog ging het om een meisje (Kelly) die slecht behandeld werd door haar man Bruce. Dat was de titel van de film die ik noemde en die was waargebeurd. Deze, Star, volgens mij niet, toch? (Sorry voor offtopic)
Nog 1 keertje offtopic dan:
Sorry, je hebt inderdaad gelijk. Ik ken de film wel die jij beschrijft, maar dat dat het om Star ging. Niet dus. Ik hoop dat je hem ooit nog eens kunt zien. Ik vond het ook een mooie film.
zaterdag 16 oktober 2010 om 23:01
Mijn reacties zijn overigens ingegeven door wat ik in mijn jeugd heb meegemaakt. Kennissen hebben de namen van 3 kinderen laten veranderen in de naam van de stiefvader en toen dat huwelijk op de klippen liep, en stiefvader niet meer naar zijn stiefkinderen omkeek, zaten die kinderen opgescheept met zijn naam. Omdat de moeder zo graag zag dat iedereen in het gezin dezelfde naam had.
Ik zeg totaal niet dat dit jouw scenario wordt, maar ik vond het zo sneu voor die kinderen, die baalden er echt van.
Ik zeg totaal niet dat dit jouw scenario wordt, maar ik vond het zo sneu voor die kinderen, die baalden er echt van.
zondag 17 oktober 2010 om 11:52
Ik denk niet dat ik de achternaam van mijn kinderen zou veranderen in die van mijn huidige partner. Maar ik snap dus wel dat die optie soms een stuk aantrekkelijker is dan de achternaam van een biologische vader aanhouden die de naam vader niet waardig is. Ik ben het er wel mee eens dat je een risico neemt. Je weet nooit of die nieuwe relatie standhoudt.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
zondag 17 oktober 2010 om 13:16
quote:shahla schreef op 17 oktober 2010 @ 11:52:
Ik denk niet dat ik de achternaam van mijn kinderen zou veranderen in die van mijn huidige partner. Maar ik snap dus wel dat die optie soms een stuk aantrekkelijker is dan de achternaam van een biologische vader aanhouden die de naam vader niet waardig is. Ik ben het er wel mee eens dat je een risico neemt. Je weet nooit of die nieuwe relatie standhoudt.Maar dat doet er misschien ook niet toe. Als er een echt vader zoon gevoel tussen deze twee personen is dan zal dat (neem ik aan) echt niet veranderen als de moeder van het kind en de nieuwe man die dus de vaderrol vervult uit elkaar gaan. Of ben ik nou heel erg naïef
Ik denk niet dat ik de achternaam van mijn kinderen zou veranderen in die van mijn huidige partner. Maar ik snap dus wel dat die optie soms een stuk aantrekkelijker is dan de achternaam van een biologische vader aanhouden die de naam vader niet waardig is. Ik ben het er wel mee eens dat je een risico neemt. Je weet nooit of die nieuwe relatie standhoudt.Maar dat doet er misschien ook niet toe. Als er een echt vader zoon gevoel tussen deze twee personen is dan zal dat (neem ik aan) echt niet veranderen als de moeder van het kind en de nieuwe man die dus de vaderrol vervult uit elkaar gaan. Of ben ik nou heel erg naïef
zondag 17 oktober 2010 om 15:23
quote:shahla schreef op 16 oktober 2010 @ 12:21:
Ineens betekent die achternaam heel wat. Zelfs een halve identiteit van een kind. Ik vind dat klinkklare kolder.
(...)
Dan is het meer in het belang van vader dat die achternaam blijft dan in het belang van het kind.
Duidelijke reactie Als je mij bedoelt, heb je mijn woorden wel uit hun verband gerukt. Ik zeg niet dat de achternaam de halve identiteit uitmaakt van een kind, wel dat een vader verantwoordelijk is voor de halve identiteit van het kind. Uiteraard ontwikkelt die identiteit zich in de loop van het leven en spelen de mensen rondom het kind daar een belangrijke rol in.
Wat je laatste opmerking betreft, ik ageer juist voor het kind. Die vader kan wel voor zichzelf opkomen. De zoon van Breezerananas heeft een (volgens mij heel lieve en zorgzame) moeder die dat voor hem doet. Het is niet zo dat een kind een verlengstuk van zijn ouders is, maar andersom zijn de ouders wel de reden waarom het kind op deze aardbol rondloopt. Dat is wat ik onder de noemer identiteit schaar. Als een van die ouders geen rol speelt in het leven van het kind - om welke reden dan ook, die reden kan ook bij de ouder zelf liggen - dan heeft dat effect op het kind.
Als het het kind niets uitmaakte, betwijfel ik of de stap van een naamsverandering zou worden ondernomen. Sommigen zeggen hier dat een naam maar een naam is, maar zoals Elizaar zichzelf later corrigeerde: je associeert die naam wel met een persoon, en als die associaties negatief zijn betekent de naam wel iets. Als een naam niets betekent, hoeft hij niet veranderd te worden.
Ik kom dus niet op voor de belangen van de vader, maar zou me - als het mijn kind was - zorgen maken dat zij een draadje doorsneed dat haar met haar vader verbindt. Dat mag ze van mij doen als ze daar oud genoeg voor is, maar niet als ze nog jong en beïnvloedbaar is.
Ik zou mezelf niet eens vertrouwen dat ik haar op geen enkele manier een negatief beeld over haar vader heb gegeven, hoewel ik toch alles in het werk stel om dat te voorkomen. Negatieve gevoelens zijn er nog steeds wel en kinderen kunnen die toch oppikken. Hoe zou ik zeker kunnen weten dat ze het niet voor mij doet? Mijn dochter is slim en gevoelig genoeg om het eens uit te proberen.
Ineens betekent die achternaam heel wat. Zelfs een halve identiteit van een kind. Ik vind dat klinkklare kolder.
(...)
Dan is het meer in het belang van vader dat die achternaam blijft dan in het belang van het kind.
Duidelijke reactie Als je mij bedoelt, heb je mijn woorden wel uit hun verband gerukt. Ik zeg niet dat de achternaam de halve identiteit uitmaakt van een kind, wel dat een vader verantwoordelijk is voor de halve identiteit van het kind. Uiteraard ontwikkelt die identiteit zich in de loop van het leven en spelen de mensen rondom het kind daar een belangrijke rol in.
Wat je laatste opmerking betreft, ik ageer juist voor het kind. Die vader kan wel voor zichzelf opkomen. De zoon van Breezerananas heeft een (volgens mij heel lieve en zorgzame) moeder die dat voor hem doet. Het is niet zo dat een kind een verlengstuk van zijn ouders is, maar andersom zijn de ouders wel de reden waarom het kind op deze aardbol rondloopt. Dat is wat ik onder de noemer identiteit schaar. Als een van die ouders geen rol speelt in het leven van het kind - om welke reden dan ook, die reden kan ook bij de ouder zelf liggen - dan heeft dat effect op het kind.
Als het het kind niets uitmaakte, betwijfel ik of de stap van een naamsverandering zou worden ondernomen. Sommigen zeggen hier dat een naam maar een naam is, maar zoals Elizaar zichzelf later corrigeerde: je associeert die naam wel met een persoon, en als die associaties negatief zijn betekent de naam wel iets. Als een naam niets betekent, hoeft hij niet veranderd te worden.
Ik kom dus niet op voor de belangen van de vader, maar zou me - als het mijn kind was - zorgen maken dat zij een draadje doorsneed dat haar met haar vader verbindt. Dat mag ze van mij doen als ze daar oud genoeg voor is, maar niet als ze nog jong en beïnvloedbaar is.
Ik zou mezelf niet eens vertrouwen dat ik haar op geen enkele manier een negatief beeld over haar vader heb gegeven, hoewel ik toch alles in het werk stel om dat te voorkomen. Negatieve gevoelens zijn er nog steeds wel en kinderen kunnen die toch oppikken. Hoe zou ik zeker kunnen weten dat ze het niet voor mij doet? Mijn dochter is slim en gevoelig genoeg om het eens uit te proberen.
Ga in therapie!
zondag 17 oktober 2010 om 15:44
quote:breezerananas schreef op 16 oktober 2010 @ 00:07:
Als ik (en een rechter en de Raad Kinderbescherming) het niet veilig achten dat mijn zoon alleen in het bijzijn van vader verkeerd, de vader geen moeite doet om dit te ontzenuwen en daardoor er al meer dan 5 jaar geen contact meer is, heeft (zoals Elizaar ook al zo duidelijk aangaf) vader in mijn ogen zijn rechten op een vaderschap en achternaam verspeeld. Zoals mijn zoon zelf zegt: Hij heeft het voor zichzelf verpest.
Niet alleen verpest je ex zijn rechten op een vaderschap, je zoon geeft hiermee het recht op een vader op. Hij zal vanaf dat moment geen vader meer hebben. Zoals Elizaar zei: het is alsof je je vader uit je leven probeert te gummen. Is dat wat je wilt voor je zoon?
Misschien dat er later ooit de behoefte komt van mijn zoon's kant om weer contact te zoeken met zijn wettige vader. Dat zou kunnen (zoals hijzelf nu reageert pertinent niet, maar je weet nooit). Nou ja....dat zoeken ze dan later zelf maar uit.
Heeft je zoon nagedacht over de gevolgen van een naamsverandering als hij later die stap nog eens zou willen nemen? Beseft hij wat de afwijzing van zijn vader die deze stap inhoudt, zijn vader kan weerhouden van pogingen tot contact in de toekomst?
Al ruim twee jaar heeft mijn kind de behoefte aan onze achternaam, hij voelt zich niet prettig bij de officiële achternaam en wil gewoon ook qua naam bij de rest van het gezin horen. Is het dan gek dat ik als moeder dit probeer voor elkaar te krijgen ?!Helemaal niet gek hoor, ik begrijp het heel goed. Ik hoop alleen dat je over mijn overwegingen wilt nadenken. Het lijkt me dat die zwaarder wegen dan praktische overwegingen.
Als ik (en een rechter en de Raad Kinderbescherming) het niet veilig achten dat mijn zoon alleen in het bijzijn van vader verkeerd, de vader geen moeite doet om dit te ontzenuwen en daardoor er al meer dan 5 jaar geen contact meer is, heeft (zoals Elizaar ook al zo duidelijk aangaf) vader in mijn ogen zijn rechten op een vaderschap en achternaam verspeeld. Zoals mijn zoon zelf zegt: Hij heeft het voor zichzelf verpest.
Niet alleen verpest je ex zijn rechten op een vaderschap, je zoon geeft hiermee het recht op een vader op. Hij zal vanaf dat moment geen vader meer hebben. Zoals Elizaar zei: het is alsof je je vader uit je leven probeert te gummen. Is dat wat je wilt voor je zoon?
Misschien dat er later ooit de behoefte komt van mijn zoon's kant om weer contact te zoeken met zijn wettige vader. Dat zou kunnen (zoals hijzelf nu reageert pertinent niet, maar je weet nooit). Nou ja....dat zoeken ze dan later zelf maar uit.
Heeft je zoon nagedacht over de gevolgen van een naamsverandering als hij later die stap nog eens zou willen nemen? Beseft hij wat de afwijzing van zijn vader die deze stap inhoudt, zijn vader kan weerhouden van pogingen tot contact in de toekomst?
Al ruim twee jaar heeft mijn kind de behoefte aan onze achternaam, hij voelt zich niet prettig bij de officiële achternaam en wil gewoon ook qua naam bij de rest van het gezin horen. Is het dan gek dat ik als moeder dit probeer voor elkaar te krijgen ?!Helemaal niet gek hoor, ik begrijp het heel goed. Ik hoop alleen dat je over mijn overwegingen wilt nadenken. Het lijkt me dat die zwaarder wegen dan praktische overwegingen.
Ga in therapie!
zondag 17 oktober 2010 om 17:13
Dubiootje: "Heeft je zoon nagedacht over de gevolgen van een naamsverandering als hij later die stap nog eens zou willen nemen? Beseft hij wat de afwijzing van zijn vader die deze stap inhoudt, zijn vader kan weerhouden van pogingen tot contact in de toekomst?"
Ik zou een vader die geen contact meer zou willen met het kind omdat het kind vanwege de niet zo prettige ervaringen met de vader de achternaam heeft gewijzigd echt een beetje een zielenpoot vinden. Het wijzigen van de achternaam is gekomen omdat de vader te weinig aandacht heeft gegeven en geen enkele positieve bijdrage heeft gegeven aan de opvoeding (wat misschien ook wel tot psychische problemen heeft geleid bij het kind). Als de vader een beetje goed nadenkt kan hij toch bedenken dat de naam is gewijzigd vanwege zijn niet prettige gedrag. Wat is er dan uiteindelijk belangrijker ... misschien weer een band opbouwen met je kind of in ieder geval een poging tot doen ... of je op je pik getrapt voelen omdat je kind zijn naam heeft laten wijzigen omdat jij je niet als een vader gedroeg. Mijn inziens is het dan de vader die het onjuiste gedrag heeft laten zien, het kind heeft als reactie hierop zijn naam laten wijzigen en dan moet je als vader ook maar even zo volwassen zijn om dit te begrijpen.
Ik ben op mijn 18e zelf bij mijn vader op bezoek geweest en heb gezegd dat ik mijn naam wilde wijzigen. Hij vond het niet leuk maar door mijn uitleg begreep hij het wel en dat zei hij dan ook.
Ik zou een vader die geen contact meer zou willen met het kind omdat het kind vanwege de niet zo prettige ervaringen met de vader de achternaam heeft gewijzigd echt een beetje een zielenpoot vinden. Het wijzigen van de achternaam is gekomen omdat de vader te weinig aandacht heeft gegeven en geen enkele positieve bijdrage heeft gegeven aan de opvoeding (wat misschien ook wel tot psychische problemen heeft geleid bij het kind). Als de vader een beetje goed nadenkt kan hij toch bedenken dat de naam is gewijzigd vanwege zijn niet prettige gedrag. Wat is er dan uiteindelijk belangrijker ... misschien weer een band opbouwen met je kind of in ieder geval een poging tot doen ... of je op je pik getrapt voelen omdat je kind zijn naam heeft laten wijzigen omdat jij je niet als een vader gedroeg. Mijn inziens is het dan de vader die het onjuiste gedrag heeft laten zien, het kind heeft als reactie hierop zijn naam laten wijzigen en dan moet je als vader ook maar even zo volwassen zijn om dit te begrijpen.
Ik ben op mijn 18e zelf bij mijn vader op bezoek geweest en heb gezegd dat ik mijn naam wilde wijzigen. Hij vond het niet leuk maar door mijn uitleg begreep hij het wel en dat zei hij dan ook.
zondag 17 oktober 2010 om 17:55
Elizaar, misschien kwam mijn bedoeling niet goed over. Ik bedoel niet dat een kind de stap om die reden niet moet nemen, maar dat het wel moet beseffen dat dit een mogelijk gevolg kan zijn. Nogmaals, voor het kind zelf, niet voor de vader. Idealiter kan van een vader volwassen en verantwoordelijk gedrag worden verwacht, maar ik geloof dat daar vaak geen sprake van is geweest als het kind om een naamswijziging vraagt. Dat een vader om die reden later geen contact meer opneemt, hoeft trouwens niet wegens een gekrenkt ego te zijn. Het kan zijn dat hij zijn leven uiteindelijk toch op de rit heeft gekregen, weer normaal kan nadenken en graag contact wil met zijn kind. Als dat kind in de tussentijd de boodschap heeft gegeven dat het de banden met hem wil verbreken, kan het zijn dat hij besluit het kind dan maar met rust te laten.
(Let wel, ik zeg niet dat dit een waarschijnlijk scenario is, je kan het alleen niet uitsluiten. Wat tot nu toe tussen de ex van Breezerananas en zijn kind heeft in gestaan, is een drugsverslaving. In theorie kan hij die overwinnen.)
Het gaat erom dat het kind op (te) jonge leeftijd de banden met zijn vader doorsnijdt. Ik vraag me sterk af of een kind van die leeftijd de gevolgen daarvan kan overzien.
Ik liep nog eens na te denken over jouw woorden, dat het is alsof je je vader uit je leven probeert te gummen... Ik denk dat dat daar de kern ligt. Want stel je je leven voor als je die vader weggumt... dan ben jij... er niet. Dan besta je niet, want je bent nooit geboren. Zonder je vader ben jij er niet.
Ik denk daarom dat je zo'n stap pas moet nemen als je identiteit gevormd is en niet meer zo sterk afhankelijk is van je ouders. Met andere woorden, niet in je puberteit maar als je volwassen bent. Niet uit boosheid omdat je vader je heeft afgewezen en geen rol wilde spelen in je leven, maar omdat je hem kan loslaten en besluit dat jij niet wilt dat hij een rol speelt in je leven.
(Let wel, ik zeg niet dat dit een waarschijnlijk scenario is, je kan het alleen niet uitsluiten. Wat tot nu toe tussen de ex van Breezerananas en zijn kind heeft in gestaan, is een drugsverslaving. In theorie kan hij die overwinnen.)
Het gaat erom dat het kind op (te) jonge leeftijd de banden met zijn vader doorsnijdt. Ik vraag me sterk af of een kind van die leeftijd de gevolgen daarvan kan overzien.
Ik liep nog eens na te denken over jouw woorden, dat het is alsof je je vader uit je leven probeert te gummen... Ik denk dat dat daar de kern ligt. Want stel je je leven voor als je die vader weggumt... dan ben jij... er niet. Dan besta je niet, want je bent nooit geboren. Zonder je vader ben jij er niet.
Ik denk daarom dat je zo'n stap pas moet nemen als je identiteit gevormd is en niet meer zo sterk afhankelijk is van je ouders. Met andere woorden, niet in je puberteit maar als je volwassen bent. Niet uit boosheid omdat je vader je heeft afgewezen en geen rol wilde spelen in je leven, maar omdat je hem kan loslaten en besluit dat jij niet wilt dat hij een rol speelt in je leven.
Ga in therapie!
zondag 17 oktober 2010 om 18:01
quote:Elizaar schreef op 17 oktober 2010 @ 13:16:
[...]
Maar dat doet er misschien ook niet toe. Als er een echt vader zoon gevoel tussen deze twee personen is dan zal dat (neem ik aan) echt niet veranderen als de moeder van het kind en de nieuwe man die dus de vaderrol vervult uit elkaar gaan. Of ben ik nou heel erg naïef Het hangt van de persoon af of hij zich ook nog (stief)vader voelt als de relatie of het huwelijk stuk loopt. Ik ben daarin wat huiveriger, denk ik. Als biologische vader zich al niks van zijn kind(eren) aantrekt, biedt dat niet zoveel hoop dat een (stief)vader, die geen bloedband met het kind heeft, wel een blijvende rol houdt. Ik zou het risico niet nemen.
[...]
Maar dat doet er misschien ook niet toe. Als er een echt vader zoon gevoel tussen deze twee personen is dan zal dat (neem ik aan) echt niet veranderen als de moeder van het kind en de nieuwe man die dus de vaderrol vervult uit elkaar gaan. Of ben ik nou heel erg naïef Het hangt van de persoon af of hij zich ook nog (stief)vader voelt als de relatie of het huwelijk stuk loopt. Ik ben daarin wat huiveriger, denk ik. Als biologische vader zich al niks van zijn kind(eren) aantrekt, biedt dat niet zoveel hoop dat een (stief)vader, die geen bloedband met het kind heeft, wel een blijvende rol houdt. Ik zou het risico niet nemen.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
zondag 17 oktober 2010 om 19:13
quote:dubiootje schreef op 17 oktober 2010 @ 17:55:
Het gaat erom dat het kind op (te) jonge leeftijd de banden met zijn vader doorsnijdt. Ik vraag me sterk af of een kind van die leeftijd de gevolgen daarvan kan overzien.
Ja hierin ben ik het met je eens. Ik zou het ook beter vinden om het op een iets latere leeftijd te doen. Uitgaande van de dingen die Breezerananas hier post dan, ik heb dan niet het idee dat het echt noodzakelijk is maar meer een wens. Maar goed, aan de hand van dingen die getypt zijn weet je natuurlijk nooit hoe de situatie echt is en misschien is het nijpender dan dat het hier op ons over komt
Ik liep nog eens na te denken over jouw woorden, dat het is alsof je je vader uit je leven probeert te gummen... Ik denk dat dat daar de kern ligt. Want stel je je leven voor als je die vader weggumt... dan ben jij... er niet. Dan besta je niet, want je bent nooit geboren. Zonder je vader ben jij er niet.
Ja dit zie ik gewoon heel anders. Ik ben er omdat er op precies de goede tijd en goede plek zaad bij een eitje is gekomen. Dat had net zo goed een vrolijk zaadje van een andere meneer kunnen zijn en dan was er een ander kind gekomen. Zonder de zaadlozing van mijn vader was ik er niet geweest nee maar dat vind ik geen reden meer om hem nog deel uit te laten maken van mijn leven. Alles wat ik heb bereikt en heb gedaan heb ik zonder zijn hulp gedaan. In die zin wilde ik hem uitgummen, hij heeft niks bijgedragen aan mijn leven dus waarom zou ik elke dag met zijn naam "geconfronteerd" willen worden terwijl ik geen enkel familiegevoel voor hem draag. Hij had ook na mijn geboorte kunnen overlijden. Dan had ik hem niet gekend en was hij ook geen deel van mijn leven geweest (ja in verhalen maar niet in het echt)
Ik denk daarom dat je zo'n stap pas moet nemen als je identiteit gevormd is en niet meer zo sterk afhankelijk is van je ouders. Met andere woorden, niet in je puberteit maar als je volwassen bent. Niet uit boosheid omdat je vader je heeft afgewezen en geen rol wilde spelen in je leven, maar omdat je hem kan loslaten en besluit dat jij niet wilt dat hij een rol speelt in je leven.Eens, maar dat bedoelde ik een beetje met uitgummen. Ik heb toen besloten dat hij op dat moment geen belangrijke rol meer ging spelen in mijn leven. En mocht dat in de toekomst veranderen dan is dat prima ( kuch ) maar voor nu voel ik mij meer kind van mijn moeder en noem ik hem de enkele keer dat ik hem zie bij zijn voornaam
Het gaat erom dat het kind op (te) jonge leeftijd de banden met zijn vader doorsnijdt. Ik vraag me sterk af of een kind van die leeftijd de gevolgen daarvan kan overzien.
Ja hierin ben ik het met je eens. Ik zou het ook beter vinden om het op een iets latere leeftijd te doen. Uitgaande van de dingen die Breezerananas hier post dan, ik heb dan niet het idee dat het echt noodzakelijk is maar meer een wens. Maar goed, aan de hand van dingen die getypt zijn weet je natuurlijk nooit hoe de situatie echt is en misschien is het nijpender dan dat het hier op ons over komt
Ik liep nog eens na te denken over jouw woorden, dat het is alsof je je vader uit je leven probeert te gummen... Ik denk dat dat daar de kern ligt. Want stel je je leven voor als je die vader weggumt... dan ben jij... er niet. Dan besta je niet, want je bent nooit geboren. Zonder je vader ben jij er niet.
Ja dit zie ik gewoon heel anders. Ik ben er omdat er op precies de goede tijd en goede plek zaad bij een eitje is gekomen. Dat had net zo goed een vrolijk zaadje van een andere meneer kunnen zijn en dan was er een ander kind gekomen. Zonder de zaadlozing van mijn vader was ik er niet geweest nee maar dat vind ik geen reden meer om hem nog deel uit te laten maken van mijn leven. Alles wat ik heb bereikt en heb gedaan heb ik zonder zijn hulp gedaan. In die zin wilde ik hem uitgummen, hij heeft niks bijgedragen aan mijn leven dus waarom zou ik elke dag met zijn naam "geconfronteerd" willen worden terwijl ik geen enkel familiegevoel voor hem draag. Hij had ook na mijn geboorte kunnen overlijden. Dan had ik hem niet gekend en was hij ook geen deel van mijn leven geweest (ja in verhalen maar niet in het echt)
Ik denk daarom dat je zo'n stap pas moet nemen als je identiteit gevormd is en niet meer zo sterk afhankelijk is van je ouders. Met andere woorden, niet in je puberteit maar als je volwassen bent. Niet uit boosheid omdat je vader je heeft afgewezen en geen rol wilde spelen in je leven, maar omdat je hem kan loslaten en besluit dat jij niet wilt dat hij een rol speelt in je leven.Eens, maar dat bedoelde ik een beetje met uitgummen. Ik heb toen besloten dat hij op dat moment geen belangrijke rol meer ging spelen in mijn leven. En mocht dat in de toekomst veranderen dan is dat prima ( kuch ) maar voor nu voel ik mij meer kind van mijn moeder en noem ik hem de enkele keer dat ik hem zie bij zijn voornaam
zondag 17 oktober 2010 om 19:16
quote:dubiootje schreef op 17 oktober 2010 @ 15:23:
[...]
Duidelijke reactie
Ik vind niet dat ik zaken uit zijn verband ruk. Ik haal iets aan wat me is opgevallen in dit topic en heb daarover geschreven wat ik daarvan vind. Is toch geen reden om een sarcastische smile te plaatsen?
quote:Ik kom dus niet op voor de belangen van de vader, maar zou me - als het mijn kind was - zorgen maken dat zij een draadje doorsneed dat haar met haar vader verbindt.
Het draadje is al doorgesneden. Er is al geen contact meer. Het gevolg is de naamswijziging, niet andersom dat de naamswijziging (eventueel) verwijdering oplevert. Die zorgen moeten er dus dan al zijn toen de vader besloot dat contact niet meer 'nodig' was.
quote:Dat mag ze van mij doen als ze daar oud genoeg voor is, maar niet als ze nog jong en beïnvloedbaar is.
Ik heb het aangevraagd toen mijn zoon vier was. En hij was 5,5 toen zijn achternaam weer dezelfde was als de mijne.
Ik heb het dus op een moment gedaan dat hij heel jong was en er allemaal nog geen snars van begreep. In jouw ogen is dat dus verkeerd maar ik zie dat anders. Ik kwam op voor de belangen van mijn kind toen hij dat zelf nog niet kon en tot op de dag van vandaag is gebleken dat ik juist zat.
quote:Ik zou mezelf niet eens vertrouwen dat ik haar op geen enkele manier een negatief beeld over haar vader heb gegeven, hoewel ik toch alles in het werk stel om dat te voorkomen. Negatieve gevoelens zijn er nog steeds wel en kinderen kunnen die toch oppikken. Hoe zou ik zeker kunnen weten dat ze het niet voor mij doet? Mijn dochter is slim en gevoelig genoeg om het eens uit te proberen.
Je weet niks zeker maar zolang jij jezelf recht in de ogen aan kunt kijken bij de beslissingen die jij met alle goede bedoelingen voor je kinderen genomen hebt, kun je ook je beweegredenen uitleggen mochten je kinderen een bepaalde beslissing minder vinden nu ze ouder zijn.
Ik vertrouw mezelf wel dat ik niks over hun vader zeg wat niet waar is. Dat negatieve beeld heeft hij zelf geleverd. Mijn kinderen hebben dat ook zelf ondervonden en daar hun eigen conclusies uitgetrokken. Het is ook hun eigen beslissing geweest dat ze geen belang meer bij die man hebben. Ze weten wie hij is, waar hij woont. Ze weten dat ik ze geen strobreed in de weg zou leggen mochten ze wel contact willen. Ze willen niet en ik denk geen moment dat dit komt door mijn gedrag. Geenszins. Waarom ben jij dan 'bang' dat jij dat niet net zo kan en dat jouw kinderen net als de mijne zelf heel goed weten wat waar is en niet en of ze een dergelijke man als vader wel of niet willen. Ik vertrouw op mijn kinderen. Jij toch ook?
[...]
Duidelijke reactie
Ik vind niet dat ik zaken uit zijn verband ruk. Ik haal iets aan wat me is opgevallen in dit topic en heb daarover geschreven wat ik daarvan vind. Is toch geen reden om een sarcastische smile te plaatsen?
quote:Ik kom dus niet op voor de belangen van de vader, maar zou me - als het mijn kind was - zorgen maken dat zij een draadje doorsneed dat haar met haar vader verbindt.
Het draadje is al doorgesneden. Er is al geen contact meer. Het gevolg is de naamswijziging, niet andersom dat de naamswijziging (eventueel) verwijdering oplevert. Die zorgen moeten er dus dan al zijn toen de vader besloot dat contact niet meer 'nodig' was.
quote:Dat mag ze van mij doen als ze daar oud genoeg voor is, maar niet als ze nog jong en beïnvloedbaar is.
Ik heb het aangevraagd toen mijn zoon vier was. En hij was 5,5 toen zijn achternaam weer dezelfde was als de mijne.
Ik heb het dus op een moment gedaan dat hij heel jong was en er allemaal nog geen snars van begreep. In jouw ogen is dat dus verkeerd maar ik zie dat anders. Ik kwam op voor de belangen van mijn kind toen hij dat zelf nog niet kon en tot op de dag van vandaag is gebleken dat ik juist zat.
quote:Ik zou mezelf niet eens vertrouwen dat ik haar op geen enkele manier een negatief beeld over haar vader heb gegeven, hoewel ik toch alles in het werk stel om dat te voorkomen. Negatieve gevoelens zijn er nog steeds wel en kinderen kunnen die toch oppikken. Hoe zou ik zeker kunnen weten dat ze het niet voor mij doet? Mijn dochter is slim en gevoelig genoeg om het eens uit te proberen.
Je weet niks zeker maar zolang jij jezelf recht in de ogen aan kunt kijken bij de beslissingen die jij met alle goede bedoelingen voor je kinderen genomen hebt, kun je ook je beweegredenen uitleggen mochten je kinderen een bepaalde beslissing minder vinden nu ze ouder zijn.
Ik vertrouw mezelf wel dat ik niks over hun vader zeg wat niet waar is. Dat negatieve beeld heeft hij zelf geleverd. Mijn kinderen hebben dat ook zelf ondervonden en daar hun eigen conclusies uitgetrokken. Het is ook hun eigen beslissing geweest dat ze geen belang meer bij die man hebben. Ze weten wie hij is, waar hij woont. Ze weten dat ik ze geen strobreed in de weg zou leggen mochten ze wel contact willen. Ze willen niet en ik denk geen moment dat dit komt door mijn gedrag. Geenszins. Waarom ben jij dan 'bang' dat jij dat niet net zo kan en dat jouw kinderen net als de mijne zelf heel goed weten wat waar is en niet en of ze een dergelijke man als vader wel of niet willen. Ik vertrouw op mijn kinderen. Jij toch ook?
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
