Psyche
alle pijlers
Wanneer stop je met redden.............
vrijdag 30 november 2007 om 10:28
quote:yasmijn schreef op 29 november 2007 @ 14:59:
Jee, Iris, wat een horrorstory.
Ben zelf ook moeder van grote kinderen. Ze zijn mijn alles.
Ik zou niet weten wanneer te stoppen met redden, voor mij zelf denk ik nooit.
Ik geloof niet dat ik afstand zou kunnen nemen van mijn kind, ook niet als ik er zelf aan onderdoor ga.
Geen enkele moeder wil dat diep in haar hart máár soms is dat wél beter. Als je eraan onderdoor gaat of bent gegaan, kun je helemaal niks meer voor je kinderen betekenen. Dat lijkt me ook niet de bedoeling. Dus vaak is het in bepaalde situaties echt het beste als je afstand neemt of de hulp inroept van anderen. Zodat jij gewoon de moeder kunt zijn en anderen de hulpverleners.
Jee, Iris, wat een horrorstory.
Ben zelf ook moeder van grote kinderen. Ze zijn mijn alles.
Ik zou niet weten wanneer te stoppen met redden, voor mij zelf denk ik nooit.
Ik geloof niet dat ik afstand zou kunnen nemen van mijn kind, ook niet als ik er zelf aan onderdoor ga.
Geen enkele moeder wil dat diep in haar hart máár soms is dat wél beter. Als je eraan onderdoor gaat of bent gegaan, kun je helemaal niks meer voor je kinderen betekenen. Dat lijkt me ook niet de bedoeling. Dus vaak is het in bepaalde situaties echt het beste als je afstand neemt of de hulp inroept van anderen. Zodat jij gewoon de moeder kunt zijn en anderen de hulpverleners.
Het is mij: shaHla 
(Iranian version)
(Iranian version)
vrijdag 30 november 2007 om 10:35
Bovendien zijn hier ook andere kinderen. Die hebben hun moeder ook nodig. Die hebben er ook niks aan als Iris straks 'op haar gat ligt' door de problemen met één zoon. Dat gaat dan ten koste van de andere kinderen.
Het is moeilijk om zo'n zoon te hebben. Moeilijker dan als het je partner betreft, ook al heb je er kinderen mee. Dan kun je op een dag besluiten, ik trek dat niet meer, ik hou er helemaal mee op, hij moet het zelf maar uitzoeken. Met een eigen kind ligt dat anders. Je wilt natuurlijk voorkomen dat die zich van het leven gaat beroven of helemaal in de goot beland. Het grootste probleem is dat hij niet geholpen lijkt te willen worden. Ja, wel met dat hem alles aangedragen wordt maar niet met zijn leven anders inrichten en dan sta je met lege handen. Wat kun je dan nog?
Persoonlijk denk ik dat niet het aan de drugs zíjn het grootste probleem is. Ik denk dat de oorzaak, waarom hij aan die rotzooi is begonnen het grootste probleem is. Zolang je de oorzaak niet wegneemt, blijft afkicken en clean blijven op los zand staan. Neem de oorzaken weg en dan heeft afgekickt blijven een kans en daarnaast moet hij dat zelf in gaan zien. Anders blijft het water naar de zee dragen.
Het is moeilijk om zo'n zoon te hebben. Moeilijker dan als het je partner betreft, ook al heb je er kinderen mee. Dan kun je op een dag besluiten, ik trek dat niet meer, ik hou er helemaal mee op, hij moet het zelf maar uitzoeken. Met een eigen kind ligt dat anders. Je wilt natuurlijk voorkomen dat die zich van het leven gaat beroven of helemaal in de goot beland. Het grootste probleem is dat hij niet geholpen lijkt te willen worden. Ja, wel met dat hem alles aangedragen wordt maar niet met zijn leven anders inrichten en dan sta je met lege handen. Wat kun je dan nog?
Persoonlijk denk ik dat niet het aan de drugs zíjn het grootste probleem is. Ik denk dat de oorzaak, waarom hij aan die rotzooi is begonnen het grootste probleem is. Zolang je de oorzaak niet wegneemt, blijft afkicken en clean blijven op los zand staan. Neem de oorzaken weg en dan heeft afgekickt blijven een kans en daarnaast moet hij dat zelf in gaan zien. Anders blijft het water naar de zee dragen.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
vrijdag 30 november 2007 om 10:48
Jouw situatie is ons voorland
Ik heb een stiefzoon met MCDD ( multiple complex development disorder ) , ADHD en nog wat ernstige gedragsstoornissen waar nu nog niet veel van bekend is omdat hij nogmaar 6 is.
MCDD wordt ook wel Kinderborderline en Kinderschizofrenie genoemd.
Hij heeft geen geweten ( en als ik zeg geen, bedoel ik ook 0.0 geweten ) en geen empathievermogen.
Nu is hij nog jong, en met mij naast hem is hij redelijk te handhaven. Hij heeft al dingen gedaan die schrikbarend eng zijn , zeker voor zijn leeftijd. - ivm zijn en mijn privacy wil ik hier niet te veel over kwijt -
We zitten regelmatig met bjz om de tafel. Het is duidelijk dat hij het niet gaat redden bij ons thuis. Zolang ik het nog aankan, en mijn andere 2 kinderen er niet aan onder door gaan, kan hij blijven. Maar er komt een dag dat hij te gevraarlijk wordt , voor zichzelf en voor ons.
En dan ?
Ik weet het nog niet. Mn vriend is duidelijk, het gezin gaat voor, 4 "gezonde" mensen mogen niet de dupe van hem worden. Maar ik kan er niet zo makkenlijk over denken. Hij is een kind. Hij voelt als mijn kind. Die kan je toch niet zomaar "wegdoen" of aan andere overlaten ?
Ik moet nu helaas weg, maar wilde snel een stukje aan je schrijven.
Borodini.
Ik heb een stiefzoon met MCDD ( multiple complex development disorder ) , ADHD en nog wat ernstige gedragsstoornissen waar nu nog niet veel van bekend is omdat hij nogmaar 6 is.
MCDD wordt ook wel Kinderborderline en Kinderschizofrenie genoemd.
Hij heeft geen geweten ( en als ik zeg geen, bedoel ik ook 0.0 geweten ) en geen empathievermogen.
Nu is hij nog jong, en met mij naast hem is hij redelijk te handhaven. Hij heeft al dingen gedaan die schrikbarend eng zijn , zeker voor zijn leeftijd. - ivm zijn en mijn privacy wil ik hier niet te veel over kwijt -
We zitten regelmatig met bjz om de tafel. Het is duidelijk dat hij het niet gaat redden bij ons thuis. Zolang ik het nog aankan, en mijn andere 2 kinderen er niet aan onder door gaan, kan hij blijven. Maar er komt een dag dat hij te gevraarlijk wordt , voor zichzelf en voor ons.
En dan ?
Ik weet het nog niet. Mn vriend is duidelijk, het gezin gaat voor, 4 "gezonde" mensen mogen niet de dupe van hem worden. Maar ik kan er niet zo makkenlijk over denken. Hij is een kind. Hij voelt als mijn kind. Die kan je toch niet zomaar "wegdoen" of aan andere overlaten ?
Ik moet nu helaas weg, maar wilde snel een stukje aan je schrijven.
Borodini.
Zo ! En dan kunnen we nu weer allemaal normaal doen....
vrijdag 30 november 2007 om 11:00
quote:shahla schreef op 30 november 2007 @ 10:35:
Persoonlijk denk ik dat niet het aan de drugs zíjn het grootste probleem is. Ik denk dat de oorzaak, waarom hij aan die rotzooi is begonnen het grootste probleem is. Zolang je de oorzaak niet wegneemt, blijft afkicken en clean blijven op los zand staan. Neem de oorzaken weg en dan heeft afgekickt blijven een kans en daarnaast moet hij dat zelf in gaan zien. Anders blijft het water naar de zee dragen.
Ik denk niet dat drugs de oorzaak van de problematiek is, maar het houdt wél de vicieuze cirkel in stand. De cirkel kan m.i. pas doorbroken worden, nadat er is afgekickt. Daarom heeft afkicken eerste prioriteit.
Ik heb psychologie gestudeerd, en in een anorexiakliniek gewerkt. Waar ik eerst erg verbaasd over was, is dat bij de meisjes met anorexia in eerste instantie niet de onderliggende problematiek van de eetstoornis wordt aangepakt. De eerste prioriteit is dat de meisjes goed gaan eten en weer op gewicht komen (dit is te vergelijken met afkicken voor een drugsverslaafde, meisjes met anorexia raken ook verslaafd aan het niet-eten, biologische processen worden in gang gezetten bij het niet-eten vergelijkbaar met drugsverslaving). Pas na weken van weer eten en op gewicht komen vindt er behandelingsinterventies plaats. Want, werd mij uitgelegd, zolang de meisjes niet op gewicht zijn (en door het niet eten een soort van verslaving hebben (vergelijkbaar met een drugsverslaving) met alle biologische en neurologische verstoringen die erbij horen), kan de onderliggende problematiek gewoonweg niet worden aangepakt. Behandelingen gaan langs een drugverslaafde heen, je kan niet tot een drugsverslaafde doordringen.
Dus, in de praktijk blijkt, dat prioriteit eerst afkicken is, anders slaat behandeling van onderliggende problematiek niet aan.
Eenmaal afgekickt is behandeling van de onderliggende problematiek nodig om afgekickt te blíjven.
Persoonlijk denk ik dat niet het aan de drugs zíjn het grootste probleem is. Ik denk dat de oorzaak, waarom hij aan die rotzooi is begonnen het grootste probleem is. Zolang je de oorzaak niet wegneemt, blijft afkicken en clean blijven op los zand staan. Neem de oorzaken weg en dan heeft afgekickt blijven een kans en daarnaast moet hij dat zelf in gaan zien. Anders blijft het water naar de zee dragen.
Ik denk niet dat drugs de oorzaak van de problematiek is, maar het houdt wél de vicieuze cirkel in stand. De cirkel kan m.i. pas doorbroken worden, nadat er is afgekickt. Daarom heeft afkicken eerste prioriteit.
Ik heb psychologie gestudeerd, en in een anorexiakliniek gewerkt. Waar ik eerst erg verbaasd over was, is dat bij de meisjes met anorexia in eerste instantie niet de onderliggende problematiek van de eetstoornis wordt aangepakt. De eerste prioriteit is dat de meisjes goed gaan eten en weer op gewicht komen (dit is te vergelijken met afkicken voor een drugsverslaafde, meisjes met anorexia raken ook verslaafd aan het niet-eten, biologische processen worden in gang gezetten bij het niet-eten vergelijkbaar met drugsverslaving). Pas na weken van weer eten en op gewicht komen vindt er behandelingsinterventies plaats. Want, werd mij uitgelegd, zolang de meisjes niet op gewicht zijn (en door het niet eten een soort van verslaving hebben (vergelijkbaar met een drugsverslaving) met alle biologische en neurologische verstoringen die erbij horen), kan de onderliggende problematiek gewoonweg niet worden aangepakt. Behandelingen gaan langs een drugverslaafde heen, je kan niet tot een drugsverslaafde doordringen.
Dus, in de praktijk blijkt, dat prioriteit eerst afkicken is, anders slaat behandeling van onderliggende problematiek niet aan.
Eenmaal afgekickt is behandeling van de onderliggende problematiek nodig om afgekickt te blíjven.
anoniem_40386 wijzigde dit bericht op 30-11-2007 11:08
Reden: nuance
Reden: nuance
% gewijzigd
vrijdag 30 november 2007 om 11:10
Iris, een dikke knuffel voor jou.
Denk dat je in een heel moeilijke situatie zit. Het is veel makkelijker om te zeggen 'vanaf nu zoek je het maar uit' dan om daarnaar te handelen.
Probeer in elk geval de afstand te houden dat jouw huis alleen een plek is om op bezoek te komen, en niet een plek om weer in te storten, of opgelapt te worden.
Maar eigenlijk ben ik bang dat je er nog lang niet mee klaar bent, dat je er blijft zijn voor hem, dat hij dús de kans blijft krijgen om je streken te flikken.
Vraag me af of dat ooit overgaat. Hij blijft je kind. En jij een lieve schat.
Denk dat je in een heel moeilijke situatie zit. Het is veel makkelijker om te zeggen 'vanaf nu zoek je het maar uit' dan om daarnaar te handelen.
Probeer in elk geval de afstand te houden dat jouw huis alleen een plek is om op bezoek te komen, en niet een plek om weer in te storten, of opgelapt te worden.
Maar eigenlijk ben ik bang dat je er nog lang niet mee klaar bent, dat je er blijft zijn voor hem, dat hij dús de kans blijft krijgen om je streken te flikken.
Vraag me af of dat ooit overgaat. Hij blijft je kind. En jij een lieve schat.
vrijdag 30 november 2007 om 11:14
Dan lijkt het me dat het samen moet gaan. En afkicken én behandelen.
Misschien zal het eerst niet zo aanslaan dan, wil ik wel van je aannemen.
Het nadeel is namelijk dat afkicken niet zo eenvoudig te volbrengen is en dan zou je dus in de meeste gevallen nooit aan de oorzaken toekomen. Simpelweg omdat de meeste mensen het afkicken niet eens volbrengen. Je kunt namelijk gewoon weggaan uit een afkickkliniek, niemand die je tegenhoudt en zo blijft het probeem in stand zonder dat zo iemand ooit behandeld wordt. Mijns inziens lijkt dat dan ook water naar de zee dragen.
Misschien zal het eerst niet zo aanslaan dan, wil ik wel van je aannemen.
Het nadeel is namelijk dat afkicken niet zo eenvoudig te volbrengen is en dan zou je dus in de meeste gevallen nooit aan de oorzaken toekomen. Simpelweg omdat de meeste mensen het afkicken niet eens volbrengen. Je kunt namelijk gewoon weggaan uit een afkickkliniek, niemand die je tegenhoudt en zo blijft het probeem in stand zonder dat zo iemand ooit behandeld wordt. Mijns inziens lijkt dat dan ook water naar de zee dragen.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
vrijdag 30 november 2007 om 11:24
Ik vond het in eerste instantie ook raar dat dat zo ging in die ANkliniek, maar ergens is het ook wel logisch.
Maar misschien gaat het in een verslavingskliniek anders dat weet ik niet. Zijn er niet ook verslavingsklinieken waar je gedwongen kan worden opgenomen? Dan omzeil je het motivatieprobleem iig. Het is echt verdomde moeilijk om écht tot een verslaafde te kunnen doordringen, die drugs moet uit het systeem... Misschien zijn er ook therapieën die helpen om het afkicken vol te houden, dat zou goed zijn.
Maar misschien gaat het in een verslavingskliniek anders dat weet ik niet. Zijn er niet ook verslavingsklinieken waar je gedwongen kan worden opgenomen? Dan omzeil je het motivatieprobleem iig. Het is echt verdomde moeilijk om écht tot een verslaafde te kunnen doordringen, die drugs moet uit het systeem... Misschien zijn er ook therapieën die helpen om het afkicken vol te houden, dat zou goed zijn.
vrijdag 30 november 2007 om 11:30
Ik denk dat wanneer het om je eigen kind gaat, het ontzettend moeilijk is. Ik kan je alleen maar heel veel sterkte wensen, Iris.
Gaat het om een vriend/vriendin, dan houdt het m.i. een keer op. Mensen moeten wel geholpen wíllen worden. Ergens heb ik besloten het me allemaal niet meer (zo) aan te trekken wat mensen zichzelf aan doen. Dreigementen leg ik sowieso naast me neer, tegenwoordig. Men moet wel wíllen....
Gaat het om een vriend/vriendin, dan houdt het m.i. een keer op. Mensen moeten wel geholpen wíllen worden. Ergens heb ik besloten het me allemaal niet meer (zo) aan te trekken wat mensen zichzelf aan doen. Dreigementen leg ik sowieso naast me neer, tegenwoordig. Men moet wel wíllen....
vrijdag 30 november 2007 om 11:55
Voor zover ik weet, werken alle verslavingsklinieken zo dat je vrijwillig komt en dus ook vrijwillig gaat of ze schoppen je eruit als je betrapt wordt op gebruik.
Er is wel een SOV project wat loopt maar dan moet je dus eerst vastzitten en dat opgelegd krijgen door de rechter.
Het lijkt er een beetje op, als ik google eens bekijk na een zoekpoging dat er wel al veel over wordt gesproken en de opties bekeken worden maar dat er verder nog niet heel veel op dit vlak is.
Er is wel een SOV project wat loopt maar dan moet je dus eerst vastzitten en dat opgelegd krijgen door de rechter.
Het lijkt er een beetje op, als ik google eens bekijk na een zoekpoging dat er wel al veel over wordt gesproken en de opties bekeken worden maar dat er verder nog niet heel veel op dit vlak is.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
vrijdag 30 november 2007 om 12:07
Dat vind ik dan toch wel een gat in de hulpverlening.. want drugsverslaafden hebben vaak de wil niet om af te kicken.
Ik weet niet wat voor klinieken er zijn voor gedwongen opname (wanneer je gevaar voor jezelf of anderen bent), maar het lijkt me wel dat je daar ook direct moet afkicken omdat je dan geen drugs kunt krijgen in de kliniek.
Maar.. vraag is wel weer of TO nog zit te wachten op nog eens zo'n weg naar gedwongen opname toe... Zal ook wel zwaar zijn... Ik denk wel dat het áls je nog wel wat wilt proberen dit voor TO een van de weinige mogelijk constructieve opties is, gezien de zoon zelf geen hulp zegt te willen maar wel dreigt met zelfmoord.
Ik weet niet wat voor klinieken er zijn voor gedwongen opname (wanneer je gevaar voor jezelf of anderen bent), maar het lijkt me wel dat je daar ook direct moet afkicken omdat je dan geen drugs kunt krijgen in de kliniek.
Maar.. vraag is wel weer of TO nog zit te wachten op nog eens zo'n weg naar gedwongen opname toe... Zal ook wel zwaar zijn... Ik denk wel dat het áls je nog wel wat wilt proberen dit voor TO een van de weinige mogelijk constructieve opties is, gezien de zoon zelf geen hulp zegt te willen maar wel dreigt met zelfmoord.
vrijdag 30 november 2007 om 12:35
Irisje, heb je 'De moeder van Davis S.' van Yvonne Keuls gelezen? Over hoe de zoon het gezin in zijn greep en in de greep van zijn drugsprobleem houdt? Niet fraai maar wel een hele goede beschrijving van hoe een gezin meegaat in de neerwaardse tocht van iemand die aan de drugs gebruikt en hoe ze daar mee omgaan. Het beschrijft onder andere wat jij nu doet als zo'n beetje dé oplossing van de gezinsproblemen. Misschien een leestip?
De vraag die je stelt is zó redelijk en zo goed te begrijpen maar zo moeilijk te beantwoorden, juist omdát het om je kind gaat en je als ouder altijd het beste wil voor dat kind, ook al ontspoort het en loopt zijn leven niet zoals je gewenst en gehoopt had.
Je moet iets doet wat totaal tegen je natuur als liefhebbende ouder ingaat, je kind laten vallen, hard laten vallen in de hoop dat hij daarvan opknapt en hem duidelijk wordt dat het zo niet door kan gaan. Dat moet je doen voor jezelf en voor je man en de andere kinderen in je grote gezin maar wat zal het een pijn doen....
Eigenlijk is jou raad geven voor mij onmogelijk. Ik denk persoonlijk dat het goed is wat je doet, ik zou geen andere oplossing weten.
De vraag die je stelt is zó redelijk en zo goed te begrijpen maar zo moeilijk te beantwoorden, juist omdát het om je kind gaat en je als ouder altijd het beste wil voor dat kind, ook al ontspoort het en loopt zijn leven niet zoals je gewenst en gehoopt had.
Je moet iets doet wat totaal tegen je natuur als liefhebbende ouder ingaat, je kind laten vallen, hard laten vallen in de hoop dat hij daarvan opknapt en hem duidelijk wordt dat het zo niet door kan gaan. Dat moet je doen voor jezelf en voor je man en de andere kinderen in je grote gezin maar wat zal het een pijn doen....
Eigenlijk is jou raad geven voor mij onmogelijk. Ik denk persoonlijk dat het goed is wat je doet, ik zou geen andere oplossing weten.
vrijdag 30 november 2007 om 13:24
Geeft hij dan ook toe dat hij dat ook bij jou doet? Huilen of zielig doen om zijn zin te krijgen of vindt hij dat dan weer iets anders? Bijvoorbeeld dat hij het bij jou wel mag doen want jij bent zijn moeder.
Het is nu inderdaad zo dat je alleen kunt wachten tot hij in de bak komt én het geluk heeft dat hij eruit geplukt wordt om in zo'n project te gaan. Alleen zijn er zoveel die voor de rechter komen en er zijn maar weinig plekken in zo'n project. Het ziet er helaas niet rooskleurig uit en dat is jou ook meer dan duidelijk.
Misschien zou je je daarvoor hard kunnen maken. Kijken of je bij de politiek iets kunt bereiken om gedwongen opnames makkelijker te maken? En dan natuurlijk in de eerste plaats voor je zoon maar zolang het nu niet mogelijk is, gebeurt er voor jouw zoon natuurlijk ook bar weinig tot het echt verkeerd loopt.
Het is nu inderdaad zo dat je alleen kunt wachten tot hij in de bak komt én het geluk heeft dat hij eruit geplukt wordt om in zo'n project te gaan. Alleen zijn er zoveel die voor de rechter komen en er zijn maar weinig plekken in zo'n project. Het ziet er helaas niet rooskleurig uit en dat is jou ook meer dan duidelijk.
Misschien zou je je daarvoor hard kunnen maken. Kijken of je bij de politiek iets kunt bereiken om gedwongen opnames makkelijker te maken? En dan natuurlijk in de eerste plaats voor je zoon maar zolang het nu niet mogelijk is, gebeurt er voor jouw zoon natuurlijk ook bar weinig tot het echt verkeerd loopt.
Het is mij: shaHla (Iranian version)
(Iranian version)
vrijdag 30 november 2007 om 14:02
Hoi Iris,
Wat een toestand. Ik wilde over de moeder van David S beginnen, maar Eleonora was mij voor. Ik heb het boek gelezen, en minstens 10 keer herlezen. Zo bleef ik scherp, want dat is wat je nodig hebt in zo'n situatie.
Met mijn zoon ging het vanaf zijn 15de bergafwaarts. Diagnoses adhd, licht autistisch. Borderline en narcistische persoonlijkheidsstoornis in wording.
Verkeerde vriendjes, veel blowen (soms wat zwaarder spul).....het liep allemaal steeds verder uit de hand. (gevangenis, zelfmoordpogingen, bedenk het maar) Vaak als ik thuis kwam, trof ik -tig onbekende lui aan, allemaal apestoned, koelkast leeg, huis puinhoop en ga zo maar door. Scholen mislukte, werk raakte hij kwijt, en een berg schulden natuurlijk. Via jeugdzorg van alles geprobeerd, maare, je raadt het al......hij wilde niet (althans, niet echt, deed het minimale). En wat deed ik? Juist...redden, redden, redden. Hoeveel fietsen ik wel niet gekocht heb.....pffff....(want anders kon hij niet naar zijn werk) en dat allemaal van mijn wao. Op een gegeven moment (zeker na het lezen van de moeder van David S.) begon ik door te krijgen dat IK zijn gedrag in stand hield. Niet alleen dat, ik maakte het onmogelijk voor hem om zelf zijn problemen op te lossen. Een eigen persoon te zijn. Toen heb ik hem, uit liefde (is al eens gezegd), om zijn leven te redden.....hem op straat gezet. Letterlijk en volledig. Het was vreselijk......zelfmoordpogingen, op het beton voor de deur gaan liggen slapen, zeggen dat hij zo'n honger had....noem het maar...alles ging uit de kast. En bij mij door mijn ziel.
Achteraf gezien is het, het beste geweest wat ik kon doen. Ik heb maandenlang bijna niet geslapen. Raakte totaal verscheurd, maar heb voet bij stuk gehouden. Hij kwam er niet meer in (en ja, sloten vervangen, deur gerepareerd na intrappoging, ramen vergrendeld). Hij kon wel met mij praten, maar niet in mijn huis. Dan spraken we af in een park of zo. Ik wist dat ik een gok nam. Het was zwemmen of verzuipen voor mijn zoon. Maar doorgaan zoals het ging, was sowieso verzuipen vroeg of laat. Uiteindelijk is hij het zelf allemaal gaan regelen.
School, werk, onderdak. Een half jaar geleden heb ik hem weer in huis genomen. Het zelfstandig wonen lukte echt nog niet. Lang getwijfeld of ik dat wel zou doen. Maar het kader is nu anders. Ik begeleid hem nog op sommige vlakken, maar redden doe ik niet meer (bijna niet meer). En hij weet, dat als hij zelf niet zijn best doet, ik hem zonder pardon op straat zet en daar dan ook bij blijf. Ik hou heel veel van hem, maar laat me niet meer manipuleren.
De laatste tijd heeft hij weer meer geblowd. Daar hebben we ook conflicten over gehad. Hij begint nu zelf in te zien dat het blowen een oorzaak heeft en dat hij misschien daar hulp bij nodig heeft.
Een heel verhaal……hopelijk kan je er wat mee. Soms moet je loslaten om vast te kunnen houden. Ik geloof oprecht dat het de enige (helaas heel pijnlijke) manier is.
Liefs en hou je heel erg taai!!
Wat een toestand. Ik wilde over de moeder van David S beginnen, maar Eleonora was mij voor. Ik heb het boek gelezen, en minstens 10 keer herlezen. Zo bleef ik scherp, want dat is wat je nodig hebt in zo'n situatie.
Met mijn zoon ging het vanaf zijn 15de bergafwaarts. Diagnoses adhd, licht autistisch. Borderline en narcistische persoonlijkheidsstoornis in wording.
Verkeerde vriendjes, veel blowen (soms wat zwaarder spul).....het liep allemaal steeds verder uit de hand. (gevangenis, zelfmoordpogingen, bedenk het maar) Vaak als ik thuis kwam, trof ik -tig onbekende lui aan, allemaal apestoned, koelkast leeg, huis puinhoop en ga zo maar door. Scholen mislukte, werk raakte hij kwijt, en een berg schulden natuurlijk. Via jeugdzorg van alles geprobeerd, maare, je raadt het al......hij wilde niet (althans, niet echt, deed het minimale). En wat deed ik? Juist...redden, redden, redden. Hoeveel fietsen ik wel niet gekocht heb.....pffff....(want anders kon hij niet naar zijn werk) en dat allemaal van mijn wao. Op een gegeven moment (zeker na het lezen van de moeder van David S.) begon ik door te krijgen dat IK zijn gedrag in stand hield. Niet alleen dat, ik maakte het onmogelijk voor hem om zelf zijn problemen op te lossen. Een eigen persoon te zijn. Toen heb ik hem, uit liefde (is al eens gezegd), om zijn leven te redden.....hem op straat gezet. Letterlijk en volledig. Het was vreselijk......zelfmoordpogingen, op het beton voor de deur gaan liggen slapen, zeggen dat hij zo'n honger had....noem het maar...alles ging uit de kast. En bij mij door mijn ziel.
Achteraf gezien is het, het beste geweest wat ik kon doen. Ik heb maandenlang bijna niet geslapen. Raakte totaal verscheurd, maar heb voet bij stuk gehouden. Hij kwam er niet meer in (en ja, sloten vervangen, deur gerepareerd na intrappoging, ramen vergrendeld). Hij kon wel met mij praten, maar niet in mijn huis. Dan spraken we af in een park of zo. Ik wist dat ik een gok nam. Het was zwemmen of verzuipen voor mijn zoon. Maar doorgaan zoals het ging, was sowieso verzuipen vroeg of laat. Uiteindelijk is hij het zelf allemaal gaan regelen.
School, werk, onderdak. Een half jaar geleden heb ik hem weer in huis genomen. Het zelfstandig wonen lukte echt nog niet. Lang getwijfeld of ik dat wel zou doen. Maar het kader is nu anders. Ik begeleid hem nog op sommige vlakken, maar redden doe ik niet meer (bijna niet meer). En hij weet, dat als hij zelf niet zijn best doet, ik hem zonder pardon op straat zet en daar dan ook bij blijf. Ik hou heel veel van hem, maar laat me niet meer manipuleren.
De laatste tijd heeft hij weer meer geblowd. Daar hebben we ook conflicten over gehad. Hij begint nu zelf in te zien dat het blowen een oorzaak heeft en dat hij misschien daar hulp bij nodig heeft.
Een heel verhaal……hopelijk kan je er wat mee. Soms moet je loslaten om vast te kunnen houden. Ik geloof oprecht dat het de enige (helaas heel pijnlijke) manier is.
Liefs en hou je heel erg taai!!
Just a little strenght in our hearts. Enough to heal.
vrijdag 30 november 2007 om 14:38
Door heel erg overtuigd te zijn van wat ik deed. En dat ik het deed uit liefde voor mijn zoon en geloofde dat dat de enige manier was om hem te redden.
Ik ging (zeker in het begin) wel kapot...maar niet in zijn ogen. Ik zorgde dat hij mijn verdriet niet zag. Want daar kon hij uitstekend mee manipuleren. Dus in het weinige contact wat ik in het begin met hem had, dacht ik heel hard aan iets banaals (erwtensoep of zo) om mijn emoties onder controle te houden. Verder heel veel gelezen en nagedacht over hoe dit soort processen in elkaar zitten. Wat ik al zei: mezelf scherp houden. Erger is dat ik mijn moeder verloren heb door zelfmoord.......toch was/is mijn overtuiging dat ook al zou het daar uiteindelijk op uitkomen, ik toch het beste heb gedaan dat ik kon doen. Hem een heel, zelfstandig mens laten worden. En vergis je niet, ik geloof dat zelfmoord gebruikt als manipulatie altijd halfslachtig zal zijn. Pffffff.....merk wel, terwijl ik dat schrijf, dat ik het toch een moeilijk ding blijf vinden. Maar dan nog, hoe erg ook, is het zijn keus. En geloof me dat ik al lang genoeg deal met het "zelfmoord" ding........
Ik ging (zeker in het begin) wel kapot...maar niet in zijn ogen. Ik zorgde dat hij mijn verdriet niet zag. Want daar kon hij uitstekend mee manipuleren. Dus in het weinige contact wat ik in het begin met hem had, dacht ik heel hard aan iets banaals (erwtensoep of zo) om mijn emoties onder controle te houden. Verder heel veel gelezen en nagedacht over hoe dit soort processen in elkaar zitten. Wat ik al zei: mezelf scherp houden. Erger is dat ik mijn moeder verloren heb door zelfmoord.......toch was/is mijn overtuiging dat ook al zou het daar uiteindelijk op uitkomen, ik toch het beste heb gedaan dat ik kon doen. Hem een heel, zelfstandig mens laten worden. En vergis je niet, ik geloof dat zelfmoord gebruikt als manipulatie altijd halfslachtig zal zijn. Pffffff.....merk wel, terwijl ik dat schrijf, dat ik het toch een moeilijk ding blijf vinden. Maar dan nog, hoe erg ook, is het zijn keus. En geloof me dat ik al lang genoeg deal met het "zelfmoord" ding........
Just a little strenght in our hearts. Enough to heal.
vrijdag 30 november 2007 om 15:26
vrijdag 30 november 2007 om 20:48
Lieve Iris en lieve Lin, wat een drama.
Ik hoef niet heel mijn verhaal te vertellen. Lees Lin haar verhaal en dat is de mijne.
Heb mijn zoon losgelaten. Spreek 1 keer in de week met hem af en laat hem dan merken dat ik van hem hou. Maar zijn problemen, nee die kan ik niet meer oplossen. Heb er de kracht niet meer voor, wil het ook niet meer.
Sinds dat ik hem losgelaten heb, ongeveer een half jaar geleden is hij ws. na gaan denken en problemen kon hij niet zelf oplossen.
Hij heeft nu een intake gehad voor opname in een afkickkliniek, op eigen initiatief.
Eerst 4 weken detox, daarna een jaar jongerenbegeleiding en daaropvolgend woon en werkbegeleiding. Het wordt een lange tijd (als hij het volhoudt) maar ik ben er voor hem. Als moeder, niet als zijn probleemoplosser.
Ik hoef niet heel mijn verhaal te vertellen. Lees Lin haar verhaal en dat is de mijne.
Heb mijn zoon losgelaten. Spreek 1 keer in de week met hem af en laat hem dan merken dat ik van hem hou. Maar zijn problemen, nee die kan ik niet meer oplossen. Heb er de kracht niet meer voor, wil het ook niet meer.
Sinds dat ik hem losgelaten heb, ongeveer een half jaar geleden is hij ws. na gaan denken en problemen kon hij niet zelf oplossen.
Hij heeft nu een intake gehad voor opname in een afkickkliniek, op eigen initiatief.
Eerst 4 weken detox, daarna een jaar jongerenbegeleiding en daaropvolgend woon en werkbegeleiding. Het wordt een lange tijd (als hij het volhoudt) maar ik ben er voor hem. Als moeder, niet als zijn probleemoplosser.
vrijdag 30 november 2007 om 21:00
quote:prada schreef op 30 november 2007 @ 20:48:
Lieve Iris en lieve Lin, wat een drama.
Ik hoef niet heel mijn verhaal te vertellen. Lees Lin haar verhaal en dat is de mijne.
Heb mijn zoon losgelaten. Spreek 1 keer in de week met hem af en laat hem dan merken dat ik van hem hou. Maar zijn problemen, nee die kan ik niet meer oplossen. Heb er de kracht niet meer voor, wil het ook niet meer.
Sinds dat ik hem losgelaten heb, ongeveer een half jaar geleden is hij ws. na gaan denken en problemen kon hij niet zelf oplossen.
Hij heeft nu een intake gehad voor opname in een afkickkliniek, op eigen initiatief.
Eerst 4 weken detox, daarna een jaar jongerenbegeleiding en daaropvolgend woon en werkbegeleiding. Het wordt een lange tijd (als hij het volhoudt) maar ik ben er voor hem. Als moeder, niet als zijn probleemoplosser.
Lieve Iris en lieve Lin, wat een drama.
Ik hoef niet heel mijn verhaal te vertellen. Lees Lin haar verhaal en dat is de mijne.
Heb mijn zoon losgelaten. Spreek 1 keer in de week met hem af en laat hem dan merken dat ik van hem hou. Maar zijn problemen, nee die kan ik niet meer oplossen. Heb er de kracht niet meer voor, wil het ook niet meer.
Sinds dat ik hem losgelaten heb, ongeveer een half jaar geleden is hij ws. na gaan denken en problemen kon hij niet zelf oplossen.
Hij heeft nu een intake gehad voor opname in een afkickkliniek, op eigen initiatief.
Eerst 4 weken detox, daarna een jaar jongerenbegeleiding en daaropvolgend woon en werkbegeleiding. Het wordt een lange tijd (als hij het volhoudt) maar ik ben er voor hem. Als moeder, niet als zijn probleemoplosser.
vrijdag 30 november 2007 om 21:13
Iris, ik lees net je topic pas.
Ik denk, dat je nooit zult stoppen met redden. Al lijkt het alsof je nu stopt met redden, toch ben je nu op een andere manier bezig met hem wel degelijk te redden.Hij moet het nu op eigen benen doen en da's knap lastig voor hem. Maar ook voor jou. Het lijkt alsof je te kort schiet, maar ik denk dat dit een goede weg is die je ingeslagen bent. Een hele moeilijke weg, maar denk ik wel een waar jullie beiden beter van gaan worden.Hij is er nog lang niet, het zal taai voor hem zijn om de andere Iris nu tegen te komen, maar ook hij zal diep in zijn hart begrijpen dat dit goed is.
Veel sterkte X
Ik denk, dat je nooit zult stoppen met redden. Al lijkt het alsof je nu stopt met redden, toch ben je nu op een andere manier bezig met hem wel degelijk te redden.Hij moet het nu op eigen benen doen en da's knap lastig voor hem. Maar ook voor jou. Het lijkt alsof je te kort schiet, maar ik denk dat dit een goede weg is die je ingeslagen bent. Een hele moeilijke weg, maar denk ik wel een waar jullie beiden beter van gaan worden.Hij is er nog lang niet, het zal taai voor hem zijn om de andere Iris nu tegen te komen, maar ook hij zal diep in zijn hart begrijpen dat dit goed is.
Veel sterkte X
vrijdag 30 november 2007 om 23:05
Lieve meiden, ook ik deal nog iedere dag met het 'zelfmoordding', zoon heeft al eens een poging gedaan. Is Inderdaad, wat als hij zm pleegt, dan blijft je dat je leven lang bij.
Voor mij heeft het geholpen te denken, ok, ik los zijn problemen niet meer op. Als hij daardoor zm. pleegt moet ik daarmee dealen. Als ik hem wel help komt hij misschien om bij een od. of een rip deal, ook daar moet ik dan mee dealen. Ik heb de gok gezet op niet meer helpen, want als het fout loopt is er altijd een reden om je schuldig te voelen. In principe maakt het voor jezelf dus niet uit welke kant je kiest, doe maar wat je voor jezelf het beste lijkt.
Voor mij heeft het geholpen te denken, ok, ik los zijn problemen niet meer op. Als hij daardoor zm. pleegt moet ik daarmee dealen. Als ik hem wel help komt hij misschien om bij een od. of een rip deal, ook daar moet ik dan mee dealen. Ik heb de gok gezet op niet meer helpen, want als het fout loopt is er altijd een reden om je schuldig te voelen. In principe maakt het voor jezelf dus niet uit welke kant je kiest, doe maar wat je voor jezelf het beste lijkt.
vrijdag 30 november 2007 om 23:19
Dank jullie voor jullie knuffels. Voor mij is het nu rustig, al blijft het inderdaad waken dat hij niet weer teveel begint te leunen. Het gevoel dat je wil dat het goed gaat met je kind, is inderdaad zo sterk. Maar zoals het was 2 jaar geleden, is het nu bij lange na niet meer. Hij gaat naar school, loopt stage en doet zo nu en dan dagjeswerk om wat extra geld te hebben. Over 2 weken moet hij op voor zijn rijbewijs. Alleen dat blowen zorgt nog voor irritaties en problemen. Maar goed, dat begint hij zelf ook in te zien.
Maar Iris, jij zit er nog midden in en jouw zoon is ouder dan die van mij. Krijg je nog concreet iets aangeboden voor hem? Ik weet wel dat ik zo vaak zo ontzettend heb zitten balen van jeugdzorg en reclassering. Ze weten vaak zo weinig (ik vond zelf veel meer op het indernet)en wat ze kunnen bieden komt vaak veel te laat (wachtlijsten en zo) Of mijn zoon was te moeilijk of te makkelijk of te jong of te oud (pffffffff) En de meer particulieren projecten zijn niet te betalen. Ik ben ook een tijdje bezig geweest om uit te zoeken of er hulpprojecten in het buitenland zijn. Om hem uit de scene te halen. Die zijn er, sommige worden vergoed, sommige niet.
Ik weet niet of er voor volwassenen zoiets is. Een zoon van een vriendin van mij is schizofreen en al 30 jaar. Hij kan eindelijk, binnenkort, na 2 jaar wachten, terecht in een begeleid wonen project. Zij is in mijn ogen het toppunt van willen redden. Ik heb er met haar zovaak over gepraat. Ik snap dat schizofrenie ernstig is, maar als ik met hem praat, kom je toch een heel eind met hem. Als zij in de buurt is, lijkt hij niet eens meer voor zichzelf te kunnen denken. Het is erg moeilijk voor haar om hem los te laten. Maar het gaat al heel lang over haar grenzen heen, dat ze echt op is.
Is er nog iets wat de belangstelling heeft van je zoon? Iets wat hem nog raakt? Iets waarin hij nog "echt" lijkt? Zijn er nog mensen in zijn omgeving die zich niet laten manipuleren door hem? Die vat op hem hebben?
Sterkte nogmaals!
Maar Iris, jij zit er nog midden in en jouw zoon is ouder dan die van mij. Krijg je nog concreet iets aangeboden voor hem? Ik weet wel dat ik zo vaak zo ontzettend heb zitten balen van jeugdzorg en reclassering. Ze weten vaak zo weinig (ik vond zelf veel meer op het indernet)en wat ze kunnen bieden komt vaak veel te laat (wachtlijsten en zo) Of mijn zoon was te moeilijk of te makkelijk of te jong of te oud (pffffffff) En de meer particulieren projecten zijn niet te betalen. Ik ben ook een tijdje bezig geweest om uit te zoeken of er hulpprojecten in het buitenland zijn. Om hem uit de scene te halen. Die zijn er, sommige worden vergoed, sommige niet.
Ik weet niet of er voor volwassenen zoiets is. Een zoon van een vriendin van mij is schizofreen en al 30 jaar. Hij kan eindelijk, binnenkort, na 2 jaar wachten, terecht in een begeleid wonen project. Zij is in mijn ogen het toppunt van willen redden. Ik heb er met haar zovaak over gepraat. Ik snap dat schizofrenie ernstig is, maar als ik met hem praat, kom je toch een heel eind met hem. Als zij in de buurt is, lijkt hij niet eens meer voor zichzelf te kunnen denken. Het is erg moeilijk voor haar om hem los te laten. Maar het gaat al heel lang over haar grenzen heen, dat ze echt op is.
Is er nog iets wat de belangstelling heeft van je zoon? Iets wat hem nog raakt? Iets waarin hij nog "echt" lijkt? Zijn er nog mensen in zijn omgeving die zich niet laten manipuleren door hem? Die vat op hem hebben?
Sterkte nogmaals!
Just a little strenght in our hearts. Enough to heal.
