Relatie, werk en een heel zwaar jaar en nu?

7 november 2010 Een slagroommixer.

(Mijn huidige partner is 61 jaar en toen ik hem ontmoette was hij 51 jaar. Mijn eerste partner was 16 jaar toen we verkering kregen tot hij 35 jaar was toen ik een einde aan de relatie maakte.)

Wat een dag had ik afgelopen vrijdag. Ik zit nu op de helft van mijn jaar contract bij mijn nieuwe werkgever en kreeg vrijdag mijn eerste gesprek, een evaluatiegesprek zoals dat tegenwoordig heet. Niets vermoedend stap ik binnen bij de twee unitmanager en in de eerste minuten van het gesprek ging ik al onderuit en was ik knock-out voor de rest van het gesprek.

Het beeld wat ze van mij hadden bij het sollicitatiegesprek was niet het beeld van wat ik liet zien tijdens de inwerkperiode. Ze wisten niet of ze mijn contract wel zouden verlengen. Dit had ik niet verwacht en zat daar en opkomende tranen en voelde me rood worden met van de grote rode vlekken in mijn nek en zag het bordje te koop al hangen voor mijn ramen van mijn vorig jaar gekochte appartementje. Het werd een vreemd gesprek kan ik je wel zeggen die enorm gekleurd was en subjectief en totaal niet in perspectief. Wat nu? Kreeg ik nog een kans om het anders te doen? Werd dat nu ook nog gezegd tussen de regels door? Dat ik vol schoot bleek dat ik in ieder geval mijn baan waarderde, hoorde ik ze nog zeggen. Wat nu? hoorde ik mezelf denken.

Op 12 januari 2009 heb ik de dokters gedwongen met het dreigen dat ik de politie zou inschakelen als mijn moeder geen hulp kreeg en als ze haar niet zouden opnemen in het ziekenhuis. Mijn moeder had longkanker en had bij de diagnose te horen gekregen dat ze niet langer zou leven dan 12 maanden. Ze zou eventueel wel een chemokuur en bestraling krijgen om haar leven te verlengen en eventueel meer kwaliteit te beleven. De chemo als de bestralingen waren achter de rug maar een langer leven en meer kwaliteit zat er voor haar niet in. Op 13 januari de dag na de opname is ze 61 jaar geworden. In het ziekenhuis kreeg ze wat zuurstof en extra medicijnen om wat beter te kunnen ademen. Verder was er niets meer aan te doen. Ze kon niet meer thuis blijven want de douche als de slaapkamers waren boven en ze had al een paar maanden in de woonkamer gebivakkeerd. De weg van haar bed naar de wc was 4 meter en die kon ze niet meer afleggen. De dokters en doktersdiensten waren als diverse keren aan huis geweest maar opnemen of hulp sturen deden ze niet. Mijn broertjes hadden hierom steeds gevraagd en de vraag werd in de wind geslagen. Iedere dokter die aan huis kwam ging heel interessant naar haar longen luisteren en had dan weer een andere visie dan de voorganger en allen kwamen tot de conclusie ‘het valt wel mee’.

Omstreeks 10 februari was er plek in een hospice waar ze langzaam aan dood ging, om precies te zijn op 13 april 2009. Zij was dood en ik was doodmoe. Om niet steeds het verdriet te voelen ben ik in de ziekte periode en daarna nog harder gaan werken dan al die jaren voorheen.

Even terug naar 2000. Ik en mijn toenmalige werkgever waren een relatie begonnen, hij is 17 jaar ouder maar dat was in gedrag niet te merken. Na een fusie werd hij min of meer ontslagen en begon in dat jaar nog een zelfde soort bedrijf als waar had was ontslagen. Ik ging bij hem werken omdat ik moeilijk bij de concurrent kon blijven werken want de meeste wisten dat wij een relatie hadden en daardoor zat ik in een moeilijke positie. In het bedrijf zat ik in de hiërarchie op de laagste tree. Maar door mijn ervaring van de voorgaande jaren en mijn logisch manier van denken pakte ik aan waar ik kon en ondanks mijn lage salaris deed ik wat ik kon. De baan kostte me daarnaast ook nog geld want in de opstart periode declareerde ik geen telefoonkosten of auto/benzine kosten omdat daar gewoonweg geen geld voor was. Ik leerde en volgde mijn gezonde verstand en bouwde het bedrijf samen met mijn partner uit tot een middelgroot bedrijf met 70 medewerkers. Naast de drukke baan ging ik naar school en heb een MBO diploma gehaald en ging direct door met mijn HBO diploma. Tijdens mijn studie aan de HBO gebeurde er zoveel. Ik had me in de tussentijds jaren opgewerkt en had een leuke leidinggevende positie gecreëerd.

In juni 2009 zou ik afstuderen maar door de ziekte van mijn moeder lukte me dat niet op tijd en het werd augustus dat jaar, hoe ik het gedaan heb weet ik niet meer maar het voelde alsof ik kruipend die eindstreep heb gehaald. Mijn bachelor had ik in ieder geval op zak, wat me zekerheid en veiligheid gaf.

Ik heb nog drie broers die uit de ‘tweede leg’’ van mijn moeder zijn, zeg maar. Hun vader is in als 2000 overleden op 58 jarige leeftijd. Mijn jongste broertje moest nog 18 jaar worden toen mijn moeder overleed dus nam ik die in huis samen met de kat en de hond van mijn moeder. Mijn oudste broer van 26 heeft de ziekte schizofrenie en heeft zich erg goed gehouden in die periode van de ziekte en aftakeling van onze moeder. Maar we hielden onze hart vast want hij was in de afgelopen jaren al meerder keren gedwongen opgenomen. Ook hij was dagelijks in mijn kleine huur woninkje te vinden. En ik, ik draaide op de automatische piloot. Liet de honden uit want zelf heb ik ook een hond, haalde boodschappen, kookte, werkte en sliep.

Mijn partner die tevens mijn werkgever is maar met wie ik niet samenwoon, luisterde naar me maar kon me ook op een bepaalde manier manipuleren om mijn werk niet te verwaarlozen. Hij hielp me niet echt maar was wel een soort stabiele factor voor me waar ik tegen aan kon praten. Achteraf kan ik net zo goed tegen een muur aan praten. Ik had mijn diploma en kreeg een beetje salaris verhoging. Mijn salaris was niet over om naar huis te roepen maar ik kon nu als 43 jarige een appartementje kopen voor max. 125000, Binnen het bedrijf was na al die jaren heel hard en veel uren werken eindelijk geld genoeg om wat meer leidinggevende aan te trekken waar ik leiding aan moest geven. Tot ik hun salarisstrookjes zag en ze meer kregen dan ik ook had verdiend! Na alles wat ik had gedaan en meegemaakt kon ik niet meer, ik was moe, doodmoe en op. Over mijn salaris was niet te praten. In november kreeg ik de sleutel van mijn nieuwe huis en op 1 december trok ik erin. Nu nog een andere baan hoopte ik want ik had nadat ik een gesprek had gehad over mijn salaris en die van de andere nieuwe medewerkers kregen we ruzie die niet meer te herstellen was. Het bleek ook dat mijn partner mijn persoonlijke verhalen, gevoelens en belangrijke zaken over mijn familie besproken werden met het personeel. Dat was voor mij ook een reden om niet meer terug te gaan naar het bedrijf omdat mijn privacy geschonden was.

Mijn jongste broertje woont op zichzelf, de oudste is in november tot eind december weer opgenomen geweest en waar ik zo vaak mogelijk op bezoek ben geweest in de instelling van de GGZ. Omdat ik niet zo goed zonder werk kan en het bedrijf ook als ‘’mijn kindje’ ziet ben ik terug gegaan tot ik kon starten in mijn nieuwe baan op 1 april en het was zeker geen grap.

Ik vond het zwaar en moeilijk maar het lukte me steeds beter om de nieuwe werkzaamheden eigen te maken. Ik maakte fouten en besprak die maar deed vooral me best omdat ik het gevoel had thuis te zijn gekomen in een nieuwe werkkring. Tot afgelopen vrijdag.

Ondanks alle gedoe heb ik nog steeds een latrelatie met dezelfde man, nu zo een jaar of 10 in totaal. Hij luistert naar mijn verhaal en probeert het te construeren maar verder is het leeg, is onze relatie leeg en altijd leeg geweest. Er straalt geen warmte van uit en die heb ik voor het eerst in me leven nodig. Voor het eerst denk ik aan de situatie waarin ik zat en waaruit ik ben gekomen. Waar haalde ik de moed en de kracht vandaan. En nu denk ik waarom leef ik eigenlijk nog?

Ik kreeg al heel jong zelf een kind en die zoon is nu 27 jaar en is gelukkig met zijn vriendin, vrienden, werk en studie. Ik was getrouwd met zijn vader die naar ik nu weet een antisociale persoonlijkheid stoornis heeft en die ik 21 jaar lang gepamperd heb. Het gedrag van mijn huidige partner heeft veel weg van een narcistische persoonlijkheid stoornis die ik al 10 jaar pliest om een beetje aandacht en liefde te krijgen en misschien nog wel het meeste waardering om wie ik ben. Ik wil graag gezien worden en vaak kijkt hij me niet eens aan maar langs me heen. Al die jaren heb ik samen met hem gevochten om een bedrijf neer te zetten wat er nu staat en wat krijg ik net van hem? een slagroommixer. Ik voel dat ik in de put zit en er bijna niet meer uit kan en misschien ook niet meer wil. De levensmoed is gedaald naar nul. Ik kijk naar me kleine hondje en weet dat ik die niet alleen achter kan laten. Wat er ook gebeurd als ik me baan verlies en mijn huis kwijt raak, ik kan in ieder geval slagroom kloppen met mijn tweedehandse slagroommixer met extra mixstaafjes.

hoi, er is zoveel gebeurd dat ik het niet eens overzichtelijk kan opschrijven en de essentie ervan kan overbrengen. Bedankt voor de wijze raad. Het lucht zeker op om het van me af te schrijven. Ik mis mijn moeder die ik normaal gesproken even kon opbellen.

Fijn om te weten dat ook andere mensen dezelfde mening hebben over mijn relatie en dat dit niet klopt. Houden van, ja wat is dat eigenlijk?

Hoe het met mij gaat? mijn zelfvertrouwen heeft een deuk, ik ben moe en beseft nu pas dat ik degene ben die altijd van alles heeft gedragen. Op prive gebied met mijn relaties. Op het gebeid van werk was en ben ik altijd een steun voor anderen. Ik ben niet iemand die graag in de belangstelling staat maar op de achtergrond veel regelt en zorgt. Daardoor krijgt ik ook wel aandacht en weet iedereen mij te vinden.

Ik ben dit weekend thuis gebleven om uit te rusten en heb gepiekerd en geslapen. Morgen weer met volle moed naar mijn werk. In mijn hoofd spookt wel wat nu? ga ik vechten voor mijn baan of ga ik op zoek naar wat anders. Wat doe ik met die relatie? een relatie waar ik me constant heb laten gebruiken om wat aandacht en liefde te krijgen die ik uiteindelijk nooit heb gehad.

Waar uit put ik nu kracht. Ik vind het erg fijn mijn hart hier te luchten en te weten dat er veel lieve mensen zijn en niet alleen maar echoisten. Het maakt me wel eens bang dat gevoel van alles zijn en overal alleen voor staan.