Psyche
alle pijlers
vroeger gepest en psycholoog
dinsdag 9 november 2010 om 08:24
ben door bedrijfsmaatschapelijk werk aangeraden om naar een psycholog te gaan. Ik loop steeds weer tegen dezelfde dingen aan en volgens haar (nou ja ik denk ook wel volgens mij) komt dit door mijn pestverleden. Ik ben van mijn 6 tot mijn 12de op de basisschool enorm gepest en hoewel het op de middelbare school minder werd, viel ik daar altijd buiten de groep.
Ik dacht dat ik het achter me had gelaten, ben nu toch al weer een hoop jaren verder, leuke studie gedaan, leuke baan, leuke man en kind. Maar toch steekt dit weer de kop op.
Heb besloten om er iets mee te gaan doen en moet straks naar de huisarts voor een doorverwijzing. Merk dat ik er toch wel tegen op zie. Het laatste wat ik wil is dat mensen medelijden met me hebben, het stempel krijgen dat je zielig bent.
Heeft iemand hier ervaring mee? Hoe ging de doorverwijzing van de huisarts? en hoe ging het bij de psycholoog? Ik merk dat ik heel erg het gevoel heb dat dit iets is dat vroeger is gebeurd en dat er nu toch niets meer aan te doen is.
Ik dacht dat ik het achter me had gelaten, ben nu toch al weer een hoop jaren verder, leuke studie gedaan, leuke baan, leuke man en kind. Maar toch steekt dit weer de kop op.
Heb besloten om er iets mee te gaan doen en moet straks naar de huisarts voor een doorverwijzing. Merk dat ik er toch wel tegen op zie. Het laatste wat ik wil is dat mensen medelijden met me hebben, het stempel krijgen dat je zielig bent.
Heeft iemand hier ervaring mee? Hoe ging de doorverwijzing van de huisarts? en hoe ging het bij de psycholoog? Ik merk dat ik heel erg het gevoel heb dat dit iets is dat vroeger is gebeurd en dat er nu toch niets meer aan te doen is.
dinsdag 9 november 2010 om 08:28
Maak je niet druk, het is geen schande hoor. Het is juist heel goed dat je iets aan je probleem wilt doen ipv zo doorgaan.
Huisarts zal echt niet raar reageren op je doorverwijzing en uit ervaring kan ik zeggen dat het heel prettig is om met iemand te pratne die buiten je vrienden/familie kring is.
Succes ermee en zie het niet als iets negatiefs, maar als een nieuwe start van een nog leukere Jesje
Huisarts zal echt niet raar reageren op je doorverwijzing en uit ervaring kan ik zeggen dat het heel prettig is om met iemand te pratne die buiten je vrienden/familie kring is.
Succes ermee en zie het niet als iets negatiefs, maar als een nieuwe start van een nog leukere Jesje
dinsdag 9 november 2010 om 08:32
je hebt gelijk, dat wat vroeger veranderd is, daar kun je niets meer aan doen.
Waar je wel iets aan kunt doen, is de manier veranderen waarop je daarnaar kijkt, en andere manieren bedenken om daar mee om te gaan.
En ja, dat is eng, en dat is/kan confronterend zijn. Maar is wel goed voor je...
Pesten laat littekens achter op je ziel.
zou je een litteken hebben in je gezicht die daar al jaaaren zit, en je zou daar last van hebben, dan was het heel normaal dat je naar een plastisch chirurg toe zou gaan om dat "mooi" te maken.
Waarom zou dat niet opgaan voor littekens op je ziel?
Waarom zouden die moeten blijven zitten, en een litteken in je gezicht niet?
Waar je wel iets aan kunt doen, is de manier veranderen waarop je daarnaar kijkt, en andere manieren bedenken om daar mee om te gaan.
En ja, dat is eng, en dat is/kan confronterend zijn. Maar is wel goed voor je...
Pesten laat littekens achter op je ziel.
zou je een litteken hebben in je gezicht die daar al jaaaren zit, en je zou daar last van hebben, dan was het heel normaal dat je naar een plastisch chirurg toe zou gaan om dat "mooi" te maken.
Waarom zou dat niet opgaan voor littekens op je ziel?
Waarom zouden die moeten blijven zitten, en een litteken in je gezicht niet?
Vergeet niet, een “Ja, maar..” is eigenlijk een “nee, want...”
dinsdag 9 november 2010 om 08:37
quote:jesje schreef op 09 november 2010 @ 08:24:
Het laatste wat ik wil is dat mensen medelijden met me hebben, het stempel krijgen dat je zielig bent.
Hier heb je zelf de hand in. Als jij aangeeft dat het eigenlijk zielig is dat je de kijk van een ander kunt gebruiken om steviger in het leven te staan dan zal een ander je hulpvraag ook zielig vinden. Maar als jij aangeeft dat je aan je persoonlijke ontwikkeling werkt om op die manier meer uit het leven te halen en het leven als leuker te ervaren zal je omgeving met die gedachte mee gaan.
En feitelijk is een gesprek met een hulpverlener ook niets anders dan een privé training met als onderwerp jouw privé leven
Succes!
Het laatste wat ik wil is dat mensen medelijden met me hebben, het stempel krijgen dat je zielig bent.
Hier heb je zelf de hand in. Als jij aangeeft dat het eigenlijk zielig is dat je de kijk van een ander kunt gebruiken om steviger in het leven te staan dan zal een ander je hulpvraag ook zielig vinden. Maar als jij aangeeft dat je aan je persoonlijke ontwikkeling werkt om op die manier meer uit het leven te halen en het leven als leuker te ervaren zal je omgeving met die gedachte mee gaan.
En feitelijk is een gesprek met een hulpverlener ook niets anders dan een privé training met als onderwerp jouw privé leven
Succes!
dinsdag 9 november 2010 om 08:39
dinsdag 9 november 2010 om 08:58
Je hoeft je inderdaad nergens voor te schamen, juist heel goed dat je de stap neemt.
Kies een psycholoog die bij je past, als het niet klikt dan kan dat het wel moeilijker maken om over je problemen te praten.
Ik weet uit eigen ervaring hoe het is zo lang gepest te worden en welke invloed dat op je kan blijven hebben. Als je het echt achter je wilt laten dan is het goed er met iemand over te praten die je kan helpen er anders mee om te gaan dan je tot nu toe hebt gedaan.
En nee je wordt niet zielig gevonden, dat heeft eerder met je eigen houding te maken, laat je niet langer in dat hoekje drukken, ga er wat aan doen.
Kies een psycholoog die bij je past, als het niet klikt dan kan dat het wel moeilijker maken om over je problemen te praten.
Ik weet uit eigen ervaring hoe het is zo lang gepest te worden en welke invloed dat op je kan blijven hebben. Als je het echt achter je wilt laten dan is het goed er met iemand over te praten die je kan helpen er anders mee om te gaan dan je tot nu toe hebt gedaan.
En nee je wordt niet zielig gevonden, dat heeft eerder met je eigen houding te maken, laat je niet langer in dat hoekje drukken, ga er wat aan doen.
dinsdag 9 november 2010 om 09:12
Van BMW kreeg ik ook al te horen dat ze vond dat ik wel een heel sterk waardeoordeel had over naar de psycholoog te gaan. Haar reaktie was dat ik blijkbaar vind dat als je het zelf doet het goed is maar als je hulp zoekt dit zwak is.
Het stomme is dat ik op mijn werk regelmatig mensen adviseer hulp te zoeken bij bijvoorbeeld bedrijfsmaatschappelijk werk. Maar als het om mezelf gaat is het blijkbaar toch niet zo makkelijk.
De eerste reakties vanuit mijn omgeving waren ook heel verbaasd, mensen reageerde heel verbaasd op het feit dat ik vroeger zo gepest ben. Ben geen teruggetrokken en stil vrouwtje, dus blijkbaar niet wat mensen verwachten als je het over pesten hebt.
Verder merk ik dat het nu ook wel weer dichterbij komt omdat we een baisschool voor mijn dochter aan het zoeken zijn. Als ik het daar niet redde hoe ka ik haar nou helpen als het bij haar ook mis zou gaan?
Het stomme is dat ik op mijn werk regelmatig mensen adviseer hulp te zoeken bij bijvoorbeeld bedrijfsmaatschappelijk werk. Maar als het om mezelf gaat is het blijkbaar toch niet zo makkelijk.
De eerste reakties vanuit mijn omgeving waren ook heel verbaasd, mensen reageerde heel verbaasd op het feit dat ik vroeger zo gepest ben. Ben geen teruggetrokken en stil vrouwtje, dus blijkbaar niet wat mensen verwachten als je het over pesten hebt.
Verder merk ik dat het nu ook wel weer dichterbij komt omdat we een baisschool voor mijn dochter aan het zoeken zijn. Als ik het daar niet redde hoe ka ik haar nou helpen als het bij haar ook mis zou gaan?
dinsdag 9 november 2010 om 09:19
quote:jesje schreef op 09 november 2010 @ 09:12:
Verder merk ik dat het nu ook wel weer dichterbij komt omdat we een baisschool voor mijn dochter aan het zoeken zijn. Als ik het daar niet redde hoe ka ik haar nou helpen als het bij haar ook mis zou gaan?
en dit is dus exact de reden waarom je moet doorzetten en moet gaan.
Doe het dan voor je dochter.
Verder merk ik dat het nu ook wel weer dichterbij komt omdat we een baisschool voor mijn dochter aan het zoeken zijn. Als ik het daar niet redde hoe ka ik haar nou helpen als het bij haar ook mis zou gaan?
en dit is dus exact de reden waarom je moet doorzetten en moet gaan.
Doe het dan voor je dochter.
Vergeet niet, een “Ja, maar..” is eigenlijk een “nee, want...”
dinsdag 9 november 2010 om 09:31
Ben ook naar de psych geweest vanwege een pestverleden. Dat heeft heel veel trots inslikken gekost, maar net als jij liep ik constant in een kringetje rond en maakte steeds dezelfde 'fouten'. Ik kwam er zelf helemaal niet meer uit en raakte er overspannen van. Toen ik bij de huisarts instortte (een enorme jankbui), kreeg ik gelijk een verwijsbriefje. Hij vond het helemaal niet raar, en vond het dapper van me dat ik bij hem was gekomen. Dus geen meelij hoor! Bij het intake-gesprek zijn alle mogelijke vormen van therapie voorbij gekomen. Van verschillende vormen van groepstherapie tot psycho-analyse. Ik heb voor het laatste gekozen, omdat ik toen heel erg bezig was met anderen te helpen en een groep leek me dus niet heel erg handig. De therapie bestond uit een flink aantal sessies waarbij ik 1-op-1 praatte met een psychiater. Nou ja, ik praatte en hij stuurde het gesprek een beetje. Ben tot verbluffende inzichten gekomen, en het heeft me echt heel goed geholpen. Het gepest van vroeger blijft een beetje schrijnen, maar een hele open wond is het niet meer. Ik zie nu mijn valkuilen en weet deze of te vermijden of te overbruggen.
Mijn familie (lees: ouders) hadden het er wel moeilijk mee, omdat het in onze kringen nu eenmaal niet gebruikelijk was om naar de psych te gaan --> dat was voor 'echte' gekken..., maar ze zagen na verloop van tijd dat het me echt goed deed. Van vrienden kreeg ik alleen maar bemoedigende woorden. Ze waren zo trots op me, dat ik iets aan mijn verdriet ging doen!
Mijn familie (lees: ouders) hadden het er wel moeilijk mee, omdat het in onze kringen nu eenmaal niet gebruikelijk was om naar de psych te gaan --> dat was voor 'echte' gekken..., maar ze zagen na verloop van tijd dat het me echt goed deed. Van vrienden kreeg ik alleen maar bemoedigende woorden. Ze waren zo trots op me, dat ik iets aan mijn verdriet ging doen!
Your life could depend on this. Don't blink. Don't even blink. Blink and you're dead. They are fast. Faster than you can believe. Don't turn your back, don't look away, and don't blink! Good luck. - The Doctor
dinsdag 9 november 2010 om 09:44
quote:Maja82 schreef op 09 november 2010 @ 09:37:
Mag ik vragen wat jullie ervaarde als problemen?
Ik vind het trouwens sterk hoor als je hulp gaat vragen. Doormodderen heb je niets aan.
Dat mag hoor
Ik had moeite met mensen vertrouwen. Altijd vroeg ik me af of mensen wel echt meenden dat ze vrienden met mij willen zijn. Dat ging ik dan overcompenseren door voor iedereen de kastanjes uit het vuur te halen. Mensen konden mij, letterlijk(!) om drie uur 's nachts uit bed bellen omdat er iets aan het handje was.
Mensen echt dichtbij laten komen, lukte ook niet. Ik had een enorme muur om me heen gebouwd en durfde mijn eigen ik niet te laten zien. Ik was bang dat men me dan zou laten vallen als een baksteen. Dit resulteerde in vooral oppervlakkige relaties met mannen en (wederom) overcompenseren en mezelf wegcijferen voor mannen. (nou ja, toen nog jongens, zo oud was ik niet )
Mag ik vragen wat jullie ervaarde als problemen?
Ik vind het trouwens sterk hoor als je hulp gaat vragen. Doormodderen heb je niets aan.
Dat mag hoor
Ik had moeite met mensen vertrouwen. Altijd vroeg ik me af of mensen wel echt meenden dat ze vrienden met mij willen zijn. Dat ging ik dan overcompenseren door voor iedereen de kastanjes uit het vuur te halen. Mensen konden mij, letterlijk(!) om drie uur 's nachts uit bed bellen omdat er iets aan het handje was.
Mensen echt dichtbij laten komen, lukte ook niet. Ik had een enorme muur om me heen gebouwd en durfde mijn eigen ik niet te laten zien. Ik was bang dat men me dan zou laten vallen als een baksteen. Dit resulteerde in vooral oppervlakkige relaties met mannen en (wederom) overcompenseren en mezelf wegcijferen voor mannen. (nou ja, toen nog jongens, zo oud was ik niet )
Your life could depend on this. Don't blink. Don't even blink. Blink and you're dead. They are fast. Faster than you can believe. Don't turn your back, don't look away, and don't blink! Good luck. - The Doctor
dinsdag 9 november 2010 om 09:46
quote:Maja82 schreef op 09 november 2010 @ 09:37:
Mag ik vragen wat jullie ervaarde als problemen?
Ik vind het trouwens sterk hoor als je hulp gaat vragen. Doormodderen heb je niets aan.
waar ik tegen aan loop is enorme onzekerheid. Ik kan heel zelfverzekerd overkomen, hoor mezelf dingen zeggen, maar voel ze niet. Twijfel heel erg aan mezelf en aan mijn eigen kunnen. Voorbeeld: ik ben heel blij met de baan die ik nu heb, kan bijna niet geloven dat ze mij hebben aangenomen. en dit terwijl ik meer dan gekwalificeerd ben om mijn werk te doen. Als anderen me daar op wijzen geloof ik het maar half en ik ben eigenlijk altijd een beetje bang dat ze er achter komen dat ik het eigenlijk toch niet kan.
Als het om werk gaat ben ik best assertief (want het gaat om iemand anders of het is zakelijk) maar als ik voor mezelf iets moet vragen aan mijn manager doe ik er soms dagen over. (gevolg is inmiddels dat ik voor 6 weken vrije dagen heb staan omdat ik niet goed om een vrije dag durf te vragen)
Mag ik vragen wat jullie ervaarde als problemen?
Ik vind het trouwens sterk hoor als je hulp gaat vragen. Doormodderen heb je niets aan.
waar ik tegen aan loop is enorme onzekerheid. Ik kan heel zelfverzekerd overkomen, hoor mezelf dingen zeggen, maar voel ze niet. Twijfel heel erg aan mezelf en aan mijn eigen kunnen. Voorbeeld: ik ben heel blij met de baan die ik nu heb, kan bijna niet geloven dat ze mij hebben aangenomen. en dit terwijl ik meer dan gekwalificeerd ben om mijn werk te doen. Als anderen me daar op wijzen geloof ik het maar half en ik ben eigenlijk altijd een beetje bang dat ze er achter komen dat ik het eigenlijk toch niet kan.
Als het om werk gaat ben ik best assertief (want het gaat om iemand anders of het is zakelijk) maar als ik voor mezelf iets moet vragen aan mijn manager doe ik er soms dagen over. (gevolg is inmiddels dat ik voor 6 weken vrije dagen heb staan omdat ik niet goed om een vrije dag durf te vragen)
dinsdag 9 november 2010 om 09:48
quote:jesje schreef op 09 november 2010 @ 09:46:
[...]
waar ik tegen aan loop is enorme onzekerheid. Ik kan heel zelfverzekerd overkomen, hoor mezelf dingen zeggen, maar voel ze niet. Twijfel heel erg aan mezelf en aan mijn eigen kunnen. Voorbeeld: ik ben heel blij met de baan die ik nu heb, kan bijna niet geloven dat ze mij hebben aangenomen. en dit terwijl ik meer dan gekwalificeerd ben om mij werk te doen. Als anderen me daar op wijzen geloof ik het maar half en ik ben eigenlijk altijd een beetje bang dat ze er achter komen dat ik het eigenlijk toch niet kan.
Als het om werk gaat ben ik best assertief (want het gaat om iemand anders of het is zakelijk) maar als ik voor mezelf iets moet vragen aan mijn manager doe ik er soms dagen over. (gevolg is inmiddels dat ik voor 6 weken vrije dagen heb staan omdat ik niet goed om een vrije dag durf te vragen)Heel herkenbaar. Alsof je niet goed genoeg bent om een vrije dag te verdienen, toch?
[...]
waar ik tegen aan loop is enorme onzekerheid. Ik kan heel zelfverzekerd overkomen, hoor mezelf dingen zeggen, maar voel ze niet. Twijfel heel erg aan mezelf en aan mijn eigen kunnen. Voorbeeld: ik ben heel blij met de baan die ik nu heb, kan bijna niet geloven dat ze mij hebben aangenomen. en dit terwijl ik meer dan gekwalificeerd ben om mij werk te doen. Als anderen me daar op wijzen geloof ik het maar half en ik ben eigenlijk altijd een beetje bang dat ze er achter komen dat ik het eigenlijk toch niet kan.
Als het om werk gaat ben ik best assertief (want het gaat om iemand anders of het is zakelijk) maar als ik voor mezelf iets moet vragen aan mijn manager doe ik er soms dagen over. (gevolg is inmiddels dat ik voor 6 weken vrije dagen heb staan omdat ik niet goed om een vrije dag durf te vragen)Heel herkenbaar. Alsof je niet goed genoeg bent om een vrije dag te verdienen, toch?
Your life could depend on this. Don't blink. Don't even blink. Blink and you're dead. They are fast. Faster than you can believe. Don't turn your back, don't look away, and don't blink! Good luck. - The Doctor
dinsdag 9 november 2010 om 09:53
quote:Hasse88 schreef op 09 november 2010 @ 09:31:
Ben ook naar de psych geweest vanwege een pestverleden. Dat heeft heel veel trots inslikken gekost, maar net als jij liep ik constant in een kringetje rond en maakte steeds dezelfde 'fouten'. Ik kwam er zelf helemaal niet meer uit en raakte er overspannen van. Toen ik bij de huisarts instortte (een enorme jankbui), kreeg ik gelijk een verwijsbriefje. Hij vond het helemaal niet raar, en vond het dapper van me dat ik bij hem was gekomen. Dus geen meelij hoor! Bij het intake-gesprek zijn alle mogelijke vormen van therapie voorbij gekomen. Van verschillende vormen van groepstherapie tot psycho-analyse. Ik heb voor het laatste gekozen, omdat ik toen heel erg bezig was met anderen te helpen en een groep leek me dus niet heel erg handig. De therapie bestond uit een flink aantal sessies waarbij ik 1-op-1 praatte met een psychiater. Nou ja, ik praatte en hij stuurde het gesprek een beetje. Ben tot verbluffende inzichten gekomen, en het heeft me echt heel goed geholpen. Het gepest van vroeger blijft een beetje schrijnen, maar een hele open wond is het niet meer. Ik zie nu mijn valkuilen en weet deze of te vermijden of te overbruggen.
Mijn familie (lees: ouders) hadden het er wel moeilijk mee, omdat het in onze kringen nu eenmaal niet gebruikelijk was om naar de psych te gaan --> dat was voor 'echte' gekken..., maar ze zagen na verloop van tijd dat het me echt goed deed. Van vrienden kreeg ik alleen maar bemoedigende woorden. Ze waren zo trots op me, dat ik iets aan mijn verdriet ging doen!Ok dat klinkt wel als het soort scenario wat ik voor ogen heb. Heb je een intake gehad bij de GGZ of bij een psychologenpraktijk? En merk je nu verandering in hoe je omgaat met mensen (zoals je in je andere post omschrijft) Dat van mensen eigenlijk niet dichtbij laten komen en voor iedereen klaar staan komt namelijk erg bekend voor. Ik krijg nu van 2 vriendinnen te horen dat ik ze altijd een beetje op afstand hou terwijl ze er juist graag voor mij zouden willen zijn (dit na aanleiding van dat ik ze verteld heb dat ik mischien wat hulp wil zoeken)
Ben ook naar de psych geweest vanwege een pestverleden. Dat heeft heel veel trots inslikken gekost, maar net als jij liep ik constant in een kringetje rond en maakte steeds dezelfde 'fouten'. Ik kwam er zelf helemaal niet meer uit en raakte er overspannen van. Toen ik bij de huisarts instortte (een enorme jankbui), kreeg ik gelijk een verwijsbriefje. Hij vond het helemaal niet raar, en vond het dapper van me dat ik bij hem was gekomen. Dus geen meelij hoor! Bij het intake-gesprek zijn alle mogelijke vormen van therapie voorbij gekomen. Van verschillende vormen van groepstherapie tot psycho-analyse. Ik heb voor het laatste gekozen, omdat ik toen heel erg bezig was met anderen te helpen en een groep leek me dus niet heel erg handig. De therapie bestond uit een flink aantal sessies waarbij ik 1-op-1 praatte met een psychiater. Nou ja, ik praatte en hij stuurde het gesprek een beetje. Ben tot verbluffende inzichten gekomen, en het heeft me echt heel goed geholpen. Het gepest van vroeger blijft een beetje schrijnen, maar een hele open wond is het niet meer. Ik zie nu mijn valkuilen en weet deze of te vermijden of te overbruggen.
Mijn familie (lees: ouders) hadden het er wel moeilijk mee, omdat het in onze kringen nu eenmaal niet gebruikelijk was om naar de psych te gaan --> dat was voor 'echte' gekken..., maar ze zagen na verloop van tijd dat het me echt goed deed. Van vrienden kreeg ik alleen maar bemoedigende woorden. Ze waren zo trots op me, dat ik iets aan mijn verdriet ging doen!Ok dat klinkt wel als het soort scenario wat ik voor ogen heb. Heb je een intake gehad bij de GGZ of bij een psychologenpraktijk? En merk je nu verandering in hoe je omgaat met mensen (zoals je in je andere post omschrijft) Dat van mensen eigenlijk niet dichtbij laten komen en voor iedereen klaar staan komt namelijk erg bekend voor. Ik krijg nu van 2 vriendinnen te horen dat ik ze altijd een beetje op afstand hou terwijl ze er juist graag voor mij zouden willen zijn (dit na aanleiding van dat ik ze verteld heb dat ik mischien wat hulp wil zoeken)
dinsdag 9 november 2010 om 10:25
De intake, en de therapie heb ik bij een out-patients dependance van de lokale psychiatrische inrichting gehad. Ik wilde namelijk perse niet bij het RIAGG. Daar had ik veel slechte verhalen over gehoord. Weet niet of dit nog steeds mogelijk is, want ik begreep dat er veel gefuseerd is. (van mij is dan ook al jaren geleden!)
Ik merk zeker dat ik heel anders in het leven sta. Ik sta nog steeds voor iedereen klaar, maar met een heel andere insteek: namelijk omdat ik hen echt wil helpen, zonder gevoelens van dwang of angst. (kan het niet zo goed uitleggen, merk ik) Ook kan ik beter afstand nemen van de problemen van een ander. Ze kunnen het nog steeds bij mij kwijt, maar ik ga er niet meer zo in mee.
Vrienden heb ik langzaam leren vertrouwen. Het is niet iets dat opeens komt. En soms krijg ik nog steeds het lid op de neus, dat doet nog steeds zeer, maar ik betrek het niet meer op de hele vriendengroep of op iedereen in mijn omgeving. Dat is iets dat 1 iemand me aandoet, dat wil niet zeggen dat iedereen zo denkt...
Verder ben ik (vlak na mijn therapie) mijn man tegengekomen en met hem heb ik een goede relatie kunnen opbouwen, zonder 'onderdanig' te zijn of mezelf wegcijfer. Ook dat ging met vallen en opstaan, want wist ik veel hoe dat moest...
Het is echt een lange weg, maar gaandeweg ga je je wel beter voelen en leer je handvaten waarmee je situaties beter kan inschatten en er beter mee kan leren omgaan.
Van therapie word je leven niet opeens rozengeur en maneschijn, waar nooit meer iets mis gaat. Je leert daar om te gaan met je valkuilen, dingen bij jezelf te herkennen en je leert anders (beter) in het leven te staan.
Ik merk zeker dat ik heel anders in het leven sta. Ik sta nog steeds voor iedereen klaar, maar met een heel andere insteek: namelijk omdat ik hen echt wil helpen, zonder gevoelens van dwang of angst. (kan het niet zo goed uitleggen, merk ik) Ook kan ik beter afstand nemen van de problemen van een ander. Ze kunnen het nog steeds bij mij kwijt, maar ik ga er niet meer zo in mee.
Vrienden heb ik langzaam leren vertrouwen. Het is niet iets dat opeens komt. En soms krijg ik nog steeds het lid op de neus, dat doet nog steeds zeer, maar ik betrek het niet meer op de hele vriendengroep of op iedereen in mijn omgeving. Dat is iets dat 1 iemand me aandoet, dat wil niet zeggen dat iedereen zo denkt...
Verder ben ik (vlak na mijn therapie) mijn man tegengekomen en met hem heb ik een goede relatie kunnen opbouwen, zonder 'onderdanig' te zijn of mezelf wegcijfer. Ook dat ging met vallen en opstaan, want wist ik veel hoe dat moest...
Het is echt een lange weg, maar gaandeweg ga je je wel beter voelen en leer je handvaten waarmee je situaties beter kan inschatten en er beter mee kan leren omgaan.
Van therapie word je leven niet opeens rozengeur en maneschijn, waar nooit meer iets mis gaat. Je leert daar om te gaan met je valkuilen, dingen bij jezelf te herkennen en je leert anders (beter) in het leven te staan.
Your life could depend on this. Don't blink. Don't even blink. Blink and you're dead. They are fast. Faster than you can believe. Don't turn your back, don't look away, and don't blink! Good luck. - The Doctor
dinsdag 9 november 2010 om 11:04
Ik zit nu in groepstherapie, binnen die groep hebben veel mensen een pestverleden.
Groepstherapie kan erg zinvol zijn (groep = kleine afspiegeling van de maatschappij, want verschillende karakters, vervolgens loop jij tegen je eigen problemen aan in de omgang met die verschillende karakters en leer je daaraan werken).
Of ga je voor individuele therapie?
Wat je ook doet, cognitieve gedragstherapie zal wel de therapie zijn waar je mee gaat werken.
Ik heb er een goed boek over met opdrachten die je kunt maken, over automatische gedachten/gevoelens.
Het is misschien een goed idee om een paar boeken over cognitieve gedragstherapie te lezen, daar kun je vast veel uithalen.
Groepstherapie kan erg zinvol zijn (groep = kleine afspiegeling van de maatschappij, want verschillende karakters, vervolgens loop jij tegen je eigen problemen aan in de omgang met die verschillende karakters en leer je daaraan werken).
Of ga je voor individuele therapie?
Wat je ook doet, cognitieve gedragstherapie zal wel de therapie zijn waar je mee gaat werken.
Ik heb er een goed boek over met opdrachten die je kunt maken, over automatische gedachten/gevoelens.
Het is misschien een goed idee om een paar boeken over cognitieve gedragstherapie te lezen, daar kun je vast veel uithalen.
dinsdag 9 november 2010 om 11:07
och jeee wat herken je verhaal goed jesje....met name dat stukje over bang te zijn om door de mand te vallen betreffende werk.
Heb zelf ook een pest verleden en loop hier ook nog steeds tegen aan. heb wel een aantal jaar psycho therapie gehad, maar daar is dit hele gebeuren nooit aan de orde gekomen (was daar voor heel andere dingen) Mijn oudste dochter gaat straks nu ook naar de basis school en veel oud zeer komt weer bovendrijven.
heel veel succes met zoeken naar een goede psych......een goede kan het beste uit jezelf halen!
Heb zelf ook een pest verleden en loop hier ook nog steeds tegen aan. heb wel een aantal jaar psycho therapie gehad, maar daar is dit hele gebeuren nooit aan de orde gekomen (was daar voor heel andere dingen) Mijn oudste dochter gaat straks nu ook naar de basis school en veel oud zeer komt weer bovendrijven.
heel veel succes met zoeken naar een goede psych......een goede kan het beste uit jezelf halen!
dinsdag 9 november 2010 om 11:09
Ik heb ook al een tijdje ervaring met therapie. Wat ik heel herkenbaar vind in jou verhaal is, dat je dingen wel weet, maar niet zo voelt. Daarom heb ik gekozen voor gesprekstherapie, maar daarnaarst ook psycho motore therapie. Bij die laatste vorm, leer je weer bij je gevoel te komen. En dan ga je toch een heleboel dingen op een andere manier beleven. In de zin van beter. En dat je je er voor zou schamen? Als je reuma krijgt ga je toch ook naar een reumatoloog. En dan vraag je je toch ook niet af, of je omgeving je zielig vind?
Wat verder nog wel belangrijk is om even in de gaten te houden, is je verzekering. Als je denkt dat het maar kort nodig is kan je voor een eerstelijns psych kiezen. Maar als er toch meer aan de hand is, kan je misschien beter gelijk met je ha overleggen voor een doorverwijzing naar de tweedelijns. Psyq oid. Dat word nl vergoed vanuit je basisverzekering.
Succes ermee
Wat verder nog wel belangrijk is om even in de gaten te houden, is je verzekering. Als je denkt dat het maar kort nodig is kan je voor een eerstelijns psych kiezen. Maar als er toch meer aan de hand is, kan je misschien beter gelijk met je ha overleggen voor een doorverwijzing naar de tweedelijns. Psyq oid. Dat word nl vergoed vanuit je basisverzekering.
Succes ermee
dinsdag 9 november 2010 om 11:11
quote:jesje schreef op 09 november 2010 @ 09:46:
[...]
Twijfel heel erg aan mezelf en aan mijn eigen kunnen. Voorbeeld: ik ben heel blij met de baan die ik nu heb, kan bijna niet geloven dat ze mij hebben aangenomen. en dit terwijl ik meer dan gekwalificeerd ben om mijn werk te doen. Als anderen me daar op wijzen geloof ik het maar half en ik ben eigenlijk altijd een beetje bang dat ze er achter komen dat ik het eigenlijk toch niet kan.
Zo herkenbaar.
Ik heb net een nieuwe baan en ik ga per 1 december beginnen.
Het is waar ik op gevraagd heb een uitdagende functie met afwisseling en verantwoordelijkheid.
Maar het verbaast me zo dat ik heb gekregen heb. Ik wordt toch altijd afgewezen omdat ze me niet in het team vinden passen of omdat er altijd wel net iets meer ervarener rondlopen of omdat.....
Ik ben ook nu al bang dat iker over een jaar gewoon weer uit vlieg.
[...]
Twijfel heel erg aan mezelf en aan mijn eigen kunnen. Voorbeeld: ik ben heel blij met de baan die ik nu heb, kan bijna niet geloven dat ze mij hebben aangenomen. en dit terwijl ik meer dan gekwalificeerd ben om mijn werk te doen. Als anderen me daar op wijzen geloof ik het maar half en ik ben eigenlijk altijd een beetje bang dat ze er achter komen dat ik het eigenlijk toch niet kan.
Zo herkenbaar.
Ik heb net een nieuwe baan en ik ga per 1 december beginnen.
Het is waar ik op gevraagd heb een uitdagende functie met afwisseling en verantwoordelijkheid.
Maar het verbaast me zo dat ik heb gekregen heb. Ik wordt toch altijd afgewezen omdat ze me niet in het team vinden passen of omdat er altijd wel net iets meer ervarener rondlopen of omdat.....
Ik ben ook nu al bang dat iker over een jaar gewoon weer uit vlieg.
dinsdag 9 november 2010 om 17:03
Ok ben terug van de huisarts en kan morgen de doorverwijzingsbrief ophalen. Had een beetje gehoopt op een beetje klinisch praatje maar ze vroeg veel door dus wel wat tranen.. Maar ze vond het goed van me dat ik hulp ging zoeken (net als jullie) en heeft me nog een adres meegegeven van een psycholoog. Daarna even een stuk wezen wandelen met dochter en bij zus langsgegaan om verse baby te knuffelen.
Ik ben echt blij dat ik dit topic vanmorgen heb geopend, het heeft me over het laatste drempeltje heen geholpen.
@Hasse88: ben zelf ook niet zo kapot van het Riagg, merk op mijnwerk dat medewerkers die zelf hun hulpverlener uitkiezen, sneller herstellen en beter geholpen zijn. Dank je voor het delen van je ervaring, ik heb niet het idee dat straks alles opeens op rolletjes zal kopen, maar aan de andere kant gaat 80% van mijn leven al heel goed.
@fiefje: waar ik bang voor ben is dat ik met groepstherapie me te veel met anderen ga bezig houden ipv met mezelf. dan ben ik weer die leuke geintereseerde bindende factor ipv aan het werk aan mijzelf. Mischien klopt mijn beeld niet maar ik denk dat ik in eerste instantie voor individueel ga. Welk boek heb jij gebruikt?
@ringelding: ik heb al het een en ander gelezen op het februari 2009 topic. ben een vaste meelezer want mijn dochter is ook van feb 2009. Jij hebt geen behoefte om hier nog mee verder te gaan?
@Annemie: precies het argument dat ik vaak naar andere toe gebruik maar voor jezelf is dat blijkbaar wat moeilijker. Over het zielig gevonden worden: ik kan me de blikken van vroeger nog heel goed herinneren van mijn ouders en hun vrienden. Dat vond ik soms net zo erg als het pesten want hierdoor had ik het idee dat dit het enige was wat men bij mij zag: iemand die gepest werd. De verzekring ga ik vanavond even uitzoeken, ik ben vrij goed bijverzekerd dus volgens mij zijn de eerste 8 sessies eerste lijn wel gedekt. en als ik het dan toch moet zien als in investering in mijzelf dan moet geld niet het eerste argument zijn om iets wel of niet te doen.
@Maja82: tip van mijn BMW'ster was om te kijken naar je CV. heb je daar alles instaan wat je hebt gedaan tot nog toe? en ben je tijdens de sollicitatie dicht bij jezelf gebleven? Dan kun je hier het hele jaar steeds op terugkomen: dit is wat ik allemaal kan en heb ik allemaal aangetoond te kunnen. daar hebben ze je tenslotte op aangenomen, het enige wat jij nu kunt doen is laten zien wie je bent en dat je het waard bent.
Ik ben echt blij dat ik dit topic vanmorgen heb geopend, het heeft me over het laatste drempeltje heen geholpen.
@Hasse88: ben zelf ook niet zo kapot van het Riagg, merk op mijnwerk dat medewerkers die zelf hun hulpverlener uitkiezen, sneller herstellen en beter geholpen zijn. Dank je voor het delen van je ervaring, ik heb niet het idee dat straks alles opeens op rolletjes zal kopen, maar aan de andere kant gaat 80% van mijn leven al heel goed.
@fiefje: waar ik bang voor ben is dat ik met groepstherapie me te veel met anderen ga bezig houden ipv met mezelf. dan ben ik weer die leuke geintereseerde bindende factor ipv aan het werk aan mijzelf. Mischien klopt mijn beeld niet maar ik denk dat ik in eerste instantie voor individueel ga. Welk boek heb jij gebruikt?
@ringelding: ik heb al het een en ander gelezen op het februari 2009 topic. ben een vaste meelezer want mijn dochter is ook van feb 2009. Jij hebt geen behoefte om hier nog mee verder te gaan?
@Annemie: precies het argument dat ik vaak naar andere toe gebruik maar voor jezelf is dat blijkbaar wat moeilijker. Over het zielig gevonden worden: ik kan me de blikken van vroeger nog heel goed herinneren van mijn ouders en hun vrienden. Dat vond ik soms net zo erg als het pesten want hierdoor had ik het idee dat dit het enige was wat men bij mij zag: iemand die gepest werd. De verzekring ga ik vanavond even uitzoeken, ik ben vrij goed bijverzekerd dus volgens mij zijn de eerste 8 sessies eerste lijn wel gedekt. en als ik het dan toch moet zien als in investering in mijzelf dan moet geld niet het eerste argument zijn om iets wel of niet te doen.
@Maja82: tip van mijn BMW'ster was om te kijken naar je CV. heb je daar alles instaan wat je hebt gedaan tot nog toe? en ben je tijdens de sollicitatie dicht bij jezelf gebleven? Dan kun je hier het hele jaar steeds op terugkomen: dit is wat ik allemaal kan en heb ik allemaal aangetoond te kunnen. daar hebben ze je tenslotte op aangenomen, het enige wat jij nu kunt doen is laten zien wie je bent en dat je het waard bent.
dinsdag 16 november 2010 om 14:29
hey, was even benieuwd hoe het met je ging....
hartstikke goed dat je naar de ha bent gegaan en een verwijsbrief hebt gehaald. Nu nog even die psych aan z'n oor trekken
grappig dat je een vaste mee lezer bent.......hahahaha.
Ik heb nu even niet de behoefte om hier verder mee aan de slag te gaan. Die periode bij de psych is erg heftig geweest en we hebben de boel hier nu net weer een beetje in het gareel. Wil dat nu nog niet overhoop gooien (ik ken mezelf ondertussen redelijk goed en weet dat dit ook voor m'n gezin de nodige bij effecten gaat hebben)
Ik wens je hel veel succes en heel veel sterkte!
hartstikke goed dat je naar de ha bent gegaan en een verwijsbrief hebt gehaald. Nu nog even die psych aan z'n oor trekken
grappig dat je een vaste mee lezer bent.......hahahaha.
Ik heb nu even niet de behoefte om hier verder mee aan de slag te gaan. Die periode bij de psych is erg heftig geweest en we hebben de boel hier nu net weer een beetje in het gareel. Wil dat nu nog niet overhoop gooien (ik ken mezelf ondertussen redelijk goed en weet dat dit ook voor m'n gezin de nodige bij effecten gaat hebben)
Ik wens je hel veel succes en heel veel sterkte!
woensdag 17 november 2010 om 20:47
quote:ringelding schreef op 16 november 2010 @ 14:29:
hey, was even benieuwd hoe het met je ging....
hartstikke goed dat je naar de ha bent gegaan en een verwijsbrief hebt gehaald. Nu nog even die psych aan z'n oor trekken
grappig dat je een vaste mee lezer bent.......hahahaha.
Ik heb nu even niet de behoefte om hier verder mee aan de slag te gaan. Die periode bij de psych is erg heftig geweest en we hebben de boel hier nu net weer een beetje in het gareel. Wil dat nu nog niet overhoop gooien (ik ken mezelf ondertussen redelijk goed en weet dat dit ook voor m'n gezin de nodige bij effecten gaat hebben)
Ik wens je hel veel succes en heel veel sterkte!
De psych heeft vandaag gebeld en ik kan morgen al langskomen. ben er gek genoeg nu heel rustig onder, maar dat kan morgen altijd nog omslaan.
Maar moet wel zeggen dat de bemoedigende woorden hier echt wel geholpen hebben, dank jullie wel!
hey, was even benieuwd hoe het met je ging....
hartstikke goed dat je naar de ha bent gegaan en een verwijsbrief hebt gehaald. Nu nog even die psych aan z'n oor trekken
grappig dat je een vaste mee lezer bent.......hahahaha.
Ik heb nu even niet de behoefte om hier verder mee aan de slag te gaan. Die periode bij de psych is erg heftig geweest en we hebben de boel hier nu net weer een beetje in het gareel. Wil dat nu nog niet overhoop gooien (ik ken mezelf ondertussen redelijk goed en weet dat dit ook voor m'n gezin de nodige bij effecten gaat hebben)
Ik wens je hel veel succes en heel veel sterkte!
De psych heeft vandaag gebeld en ik kan morgen al langskomen. ben er gek genoeg nu heel rustig onder, maar dat kan morgen altijd nog omslaan.
Maar moet wel zeggen dat de bemoedigende woorden hier echt wel geholpen hebben, dank jullie wel!
