kindermishandeling, wat deed het met jou?

Misschien heb ik me wat ongelukkig uitgedrukt in mijn laatste post.

Ik bedoel dus: naar dat het zo is gelopen met de psych, maar gelukkig dat je zegt het te redden zonder psych.

quote:Cateautje schreef op 19 november 2010 @ 20:09:

[...]



Het was een zware forumdag. Ik ga nu lekker lui voor de tv hangen.

Maak wat van het leven lieve mensen, we zijn allemaal evenveel waard.Bedankt, en jij ook!

quote:Mazou schreef op 19 november 2010 @ 14:40:

[...]





Heel goed omschreven.

En het tragische is, dat de mishandelde kinderen zich later ook vaak weer laten mishandelen, omdat ze dit zo gewend zijn. Ze zoeken onbewust de figuren op die het slecht met ze voorhebben. Want dat voelt 'veilig'.

Pas als je er mee 'aan de slag' gaat, kun je dat soort patronen doorbreken. Maar dat is heel moeilijk.

Ik zeg weleens; ik werd vroeger mishandelt, en nu mishandel ik mezelf (in mijn hoofd). Klinkt misschien cru maar zo ervaar ik het wel.

Al leer ik steeds meer om positief over mezelf te gaan denken en patronen om te buigen!

Maar het idee dat ik een slecht mens ben dat niet geboren had mogen worden, en dat alles wat fout gaat bij anderen mijn schuld is, is erg diep geworteld in mijn hele 'zijn'/bestaan.



Ik denk dat het altijd een soort 'basiswaarheid' voor mij zal blijven, maar wel dat er allerlei nieuwe, positieve dingen naast komen te staan (en die zijn er ook al bijgekomen).

Mijn jeugd en basis kan ik niet meer terugdraaien helaas. Maar ik heb gelukkig wel de keuze in hoe ik er nu mee omga.

Ik vind het trouwens wel erg irritant dat ik voor mezelf allang 'klaar' ben met wat er is gebeurt (ik weet het en accepteer het), maar alsnog zoveel last ervan heb.

Ik wil er niet in blijven hangen maar wordt er toch zo vaak mee geconfronteerd.

Ik denk vaak: ik ben allang klaar met dat verleden, maar het verleden nog niet met mij.

Zo voel ik dat ook en dat kan frustrerend zijn als je probeert je leven op te bouwen. Maar ook dat is waarschijnlijk een proces van acceptatie dat het nou eenmaal een onderdeel is van mijn bestaan. Dat vind ik alleen moeilijk te accepteren.



Amen. Hier net zo, ik had het niet mooier kunnen omschrijven.



Het gekke is dat ik merk dat ik sinds mijn moeders dood (3 juli jl.) vechtlustiger word. Dat ik niet meer bang ben, niet meer bang hoef te zijn. Hele rare gewaarwording is dit....ik ben er een beetje door in de war.

quote:setter schreef op 20 november 2010 @ 11:02:

[...]





Amen. Hier net zo, ik had het niet mooier kunnen omschrijven.



Het gekke is dat ik merk dat ik sinds mijn moeders dood (3 juli jl.) vechtlustiger word. Dat ik niet meer bang ben, niet meer bang hoef te zijn. Hele rare gewaarwording is dit....ik ben er een beetje door in de war.Ik denk dat ik hetzelfde heb, maar dan sinds ik het contact heb verbroken.

Ik heb in 2003 het contact ook al eens verbroken. Dat heeft geduurd tot mijn vader mij belde op tweede paasdag dit jaar om te vertellen dat mijn moeder (mijn kwelgeest) een beroerte had gehad. Ik dacht dat ik haar losgelaten had, dat ik het achter me gelaten had, totdat ik op 8 april naar haar toe ging in het ziekenhuis. Ik kon vanaf dat moment niet meer ophouden met huilen, ik heb nog nooit in mijn leven zo verschrikkelijk gehuild als die dag, het kwam uit mijn tenen. Er kwam verdriet van 40 jaar naar boven, ik was er twee dagen door van slag.



Achteraf kan ik zeggen dat ik háár losliet vanaf de dag van de breuk, 27 mei 2003. Maar mijn angst voor haar, al die angsten die ik door haar opgedaan heb, kan ik nu pas loslaten. Nu ze niet meer rondloopt op deze wereld.



En ik heb mijn lieve vader weer terug

quote:Cateautje schreef op 20 november 2010 @ 11:04:

[...]



Ik snap precies wat je bedoeld. Er is een bepaalde vrijheid van zijn bij gekomen die ik zelf ook nooit eerder had ervaren.



Precies. Mijn moeder kan mij nooit meer kwetsen of veroordelen, uitschelden, minachten of tiranniseren.



Het klinkt wreed wat ik nu ga zeggen, maar ik doe het toch: toen mijn vader belde dat mijn moeder een beroerte had gehad maakte ik een afspraak dat ik twee dagen later naar hem toe zou komen op de koffie. Het enige wat ik vanaf dat moment voelde was blijdschap. Blijdschap omdat ik hem weer ging zien.



Pas toen ik de dag daarna naar haar toeging kwamen de tranen. Maar die waren hoofdzakelijk omdat ik zulk medelijden met haar voelde omdat het zo'n immens zielig hoopje mens was. Halfverlamd en hijgend van de kortademigheid, met haar ogen dicht omdat ze te moe was om ze open te houden. Echt, mijn hart brak.



Maar het feit dat ik blijdschap voelde omdat ik mijn vader weer ging zien gaf voor mij aan dat ik haar tot dat moment toch echt losgelaten had.

quote:Jazeg schreef op 19 november 2010 @ 18:27:

[...]





Daar ben ik het niet helemaal mee eens. Je wilt niet weten hoe vaak ik het mijn vader heb verteld, toegeschreeuwd of gegild heb dat het niet normaal was wat hij deed.

Zonder effect helaas.



Ben ik lichamelijk mishandeld? Nee. Ik heb wel eens een klap of schop gehad, maar dat vond en vind ik geen mishandeling. Geestelijk ben ik wel mishandeld vind ik zelf, wat ik nu nog merk. Gelukkig is de band met mijn vader nu erg goed en hoewel ik af en toe nog een bittere nasmaak heb en me wel eens zorgen maak over mijn moeder gaat het verder prima. Ik heb het redelijk van me af kunnen zetten.



Kun/wil je vertellen hoe dat zo gegroeid is, die band met die vader die je zo haatte (is dat het goede woord?). Heb je er met hem over kunnen praten of heb je zelf therapie gehad om het een plek te geven?



Ik vind het heel bijzonder dat je het nu goed met hem kunt vinden, petje af!

Setter, jij hebt dus wel een goede relatie met je vader?

Neem je het hem dan niet kwalijk dat hij je moeder niet heeft kunnen 'stoppen'?

Dat zou ik wel hebben denk ik.

Maar wel fijn dat je iig. de liefde van een lieve ouder hebt gekend (tenminste dat lees ik uit je verhaal).



Mijn ouders waren allebei niet ok.

Mijn vader op een direct-agressieve manier, mijn moeder meer op manipulatieve en indirect-agressieve manier.

quote:Cateautje schreef op 20 november 2010 @ 14:06:

[...]



Ongeveer een week na het overlijden van mijn moeder, kreeg ik spontaan een vreselijke huilbui, ook uit de tenen en niet meer te stoppen. Al huilende kwam ik er achter dat ik huilde uit pure opluchting. Het idee dat ik over de hele wereld zomaar een hoek om kon slaan, zonder de kans haar tegen het lijf te kunnen lopen, gaf me een groot gevoel van bevrijding. Ik heb me daar en tijdje schuldig over gevoeld, maar kwam op een gegeven moment tot de conclusie, dat het niet mijn hardheid is geweest die dit soort gevoelens losmaakte, maar de hare. Vreselijk, om zo'n erfenis achter te laten, ik hoop nooit dergelijke gevoelens bij mijn kind na te laten.



Je bent niet de enige die dit zo voelde. Ik had dat precies zo. Ik deed sinds de breuk geen boodschappen meer in ons dorp, omdat ik bang was haar tegen te komen. Mijn kapper (waar zij ook altijd naar toe ging) heeft zelfs in de computer gezet dat mijn moeder niet op dezelfde dag gepland mocht worden als ik. Ik zat altijd in angst bij de apotheek, de huisarts, de oogarts en de internist in de wachtkamer, omdat zij daar ook kwam. Altijd en eeuwig eerst rondkijken of zij er ook zat, altijd die angst, altijd die stress. Vreselijk!



Ik kan me je gevoel van opluchting tijdens die huilbui heel goed voorstellen. Inderdaad walgelijk dat mensen zo'n erfenis nalaten aan hun eigen vlees en bloed. Bah!

quote:Mazou schreef op 20 november 2010 @ 14:02:

Setter, jij hebt dus wel een goede relatie met je vader?

Neem je het hem dan niet kwalijk dat hij je moeder niet heeft kunnen 'stoppen'?

Dat zou ik wel hebben denk ik.

Maar wel fijn dat je iig. de liefde van een lieve ouder hebt gekend (tenminste dat lees ik uit je verhaal).



Mijn ouders waren allebei niet ok.

Mijn vader op een direct-agressieve manier, mijn moeder meer op manipulatieve en indirect-agressieve manier.



Bah, wat walgelijk als je tegen twee rotzakken op moet boksen. Arme jij wat zul jij je machteloos hebben gevoeld in je jeugd. En eenzaam. Heb je ook broers/zussen?



Mijn moeder speelde haar 'spelletjes' als mijn vader er niet was. Als hij aan het werk was, en dat was hij elke werkdag. Zodra hij thuiskwam eiste zij al zijn aandacht op totdat wij naar bed waren, zodat zij maar geen aandacht tekort kwam.



Als zij al iets deed als hij erbij was dan stond hij met zijn mond vol tanden, sprakeloos. Tuurlijk heb ik hem dat wel kwalijk genomen, maar ik denk dat hij niet wist hoe hij moest reageren. Maar hij deed daarna wel zijn best om me te laten zien dat hij mij wel lief vond. Troosten deed hij niet echt, maar hij deed wel zijn best om -zonder haar af te vallen- mij te laten zien dat hij het niet eens was met haar treiterij.



Ik weet niet zo goed hoe ik het uit moet leggen, maar mijn vader en ik zijn vanaf mijn geboorte twee handen op één buik, wij voelen mekaar zonder woorden aan. Als hij een zin begint kan ik hem afmaken, iets waar mijn moeder erg jaloers op was. Mijn vader sprak altijd in onafgemaakte zinnen, maar dat gaf niets omdat ik toch wel wist wat hij bedoelde. Twee zielen één gedachte, nog steeds. Ik ben inmiddels 42, hij is 79, maar we zijn nog steeds dol op elkaar. En we voelen mekaar nog steeds feilloos aan, zelfs na 7 jaar radiostilte.



Wat ik wel weet is dat hij heel veel niet weet van wat zij ons aandeed. Hij was destijds niet bereikbaar, deels omdat zij hem opslokte, deels omdat hij zich ook afsloot voor ons, dus we hebben hem nooit iets verteld. En dat ga ik nu ook niet meer doen. Ik wil de tijd die we nog hebben op een leuke manier besteden, ik wil dat stuk verleden in het verleden laten. Want waarom hem kwetsen met verhalen over zijn vrouw? Hij kan er nu niks meer mee, het zou hem heel veel verdriet doen, en wat schiet ik ermee op? Niks. En hij ook niet. Hij heeft gezegd dat het hem spijt dat hij destijds niet meer tijd aan zijn gezin heeft besteed, en dat is voor mij genoeg. Ik heb hem vergeven, omdat ik zoveel van hem hou.

Ik ben niet fysiek mishandeld en voel me ook niet psychisch mishandeld, voel me eerder slachtoffer in een situatie met alleen maar slachtoffers. Ja mijn moeder heeft ons regelmatig gezegd dat als we maar lievere kinderen zouden zijn, zij geen zelfmoordneigingen zou hebben. Nee ik kon niet bij haar of bij iemand anders terecht als ik me rot voelde, het zou alleen maar tot nieuwe zelfmoordneigingen leiden bij haar, dus ik liet het niet zien. Ja ik heb geleerd mezelf zoveel mogelijk onzichtbaar te maken om maar op geen enkele manier aanstoot te geven. Toen ik uit huis was nam ik speciaal voor haar een nummermelder. En ja ik voelde ook een opluchting toen ze overleed.



Ik herken dus veel in de verhalen die ik hier lees, al is mijn verhaal anders. Ik heb nooit fysiek geweld meegemaakt, niet in mijn jeugd en niet later met een man. Ik lees hier verhalen waar de ouders echt moedwillig hun kinderen kapotmaakten, vreselijk! Dat was bij ons niet zo. Ik zie mijn moeder niet als 'dader', ze was gewoon psychiatrisch patient in een periode waarin er nog niet zoveel bekend was over medicatie als nu en waarin er nog weinig openheid was over dit soort dingen. Het was gewoon een situatie met alleen maar slachtoffers, ik ben op niemand kwaad, iedereen in ons gezin heeft z'n uiterste best gedaan er het beste van te maken.



Het ligt nu achter ons en met iedereen gaat het goed. Toch merk ik nog wel de 'sporen': het zal niet de enige reden zijn waarom ik 'chronisch single' ben, maar ik denk dat het wel meespeelt. Ik heb gewoon veel moeite mensen te vertrouwen en dichtbij te laten komen.

quote:setter schreef op 20 november 2010 @ 14:28:

[...]





Bah, wat walgelijk als je tegen twee rotzakken op moet boksen. Arme jij wat zul jij je machteloos hebben gevoeld in je jeugd. En eenzaam. Heb je ook broers/zussen?



Mijn moeder speelde haar 'spelletjes' als mijn vader er niet was. Als hij aan het werk was, en dat was hij elke werkdag. Zodra hij thuiskwam eiste zij al zijn aandacht op totdat wij naar bed waren, zodat zij maar geen aandacht tekort kwam.



Als zij al iets deed als hij erbij was dan stond hij met zijn mond vol tanden, sprakeloos. Tuurlijk heb ik hem dat wel kwalijk genomen, maar ik denk dat hij niet wist hoe hij moest reageren. Maar hij deed daarna wel zijn best om me te laten zien dat hij mij wel lief vond. Troosten deed hij niet echt, maar hij deed wel zijn best om -zonder haar af te vallen- mij te laten zien dat hij het niet eens was met haar treiterij.



Ik weet niet zo goed hoe ik het uit moet leggen, maar mijn vader en ik zijn vanaf mijn geboorte twee handen op één buik, wij voelen mekaar zonder woorden aan. Als hij een zin begint kan ik hem afmaken, iets waar mijn moeder erg jaloers op was. Mijn vader sprak altijd in onafgemaakte zinnen, maar dat gaf niets omdat ik toch wel wist wat hij bedoelde. Twee zielen één gedachte, nog steeds. Ik ben inmiddels 42, hij is 79, maar we zijn nog steeds dol op elkaar. En we voelen mekaar nog steeds feilloos aan, zelfs na 7 jaar radiostilte.



Wat ik wel weet is dat hij heel veel niet weet van wat zij ons aandeed. Hij was destijds niet bereikbaar, deels omdat zij hem opslokte, deels omdat hij zich ook afsloot voor ons, dus we hebben hem nooit iets verteld. En dat ga ik nu ook niet meer doen. Ik wil de tijd die we nog hebben op een leuke manier besteden, ik wil dat stuk verleden in het verleden laten. Want waarom hem kwetsen met verhalen over zijn vrouw? Hij kan er nu niks meer mee, het zou hem heel veel verdriet doen, en wat schiet ik ermee op? Niks. En hij ook niet. Hij heeft gezegd dat het hem spijt dat hij destijds niet meer tijd aan zijn gezin heeft besteed, en dat is voor mij genoeg. Ik heb hem vergeven, omdat ik zoveel van hem hou.



Wel mooi dat je zo'n goede band met je vader hebt.

Ik snap wel dat je hem op zijn leeftijd niet meer wilt confronteren met de daden van zijn vrouw.

Toch zegt mijn gevoel voor rechtvaardigheid weer dat het ergens ook niet correct is dat hij zich destijds zo heeft afgesloten voor wat er gebeurde.

Ik snap wel dat jij hem niet wil kwetsen, maar hij was wel de volwassene en jij het kind, dus in die zin had hij wel verantwoordelijkheid.

Maar goed, ik snap ook wel dat je blij bent dat je tenminste met 1 ouder het goed hebt en dat je er nu alleen nog maar mooie jaren van wil maken.

Als ik je verhaal zo lees, was je moeder erg kinderlijk en waarschijnlijk jaloers op de onvoorwaardelijke band die je met je vader had.

Erg, zeker omdat het je moeder betrof, die als een voorbeeld had moeten dienen voor jou.

Lijkt me trouwens lastig om in hetzelfde dorp te blijven wonen terwijl je moeder daar ook woonde! Ik woon gelukkig niet in de stad van mijn ouders, kom daar ook niet meer. Krijg wel de kriebels als ik in de buurt ben (bang om ze tegen te komen).



Ik had wel broers en zussen ja, maar die deden gewoon mee met wat mijn ouders tegen mij deden. Ik was gewoon de pispaal en verantwoordelijk voor alles wat fout ging.

Ik neem het hen niet kwalijk, zij waren ook maar kinderen en moesten ook overleven. Wel is het natuurlijk extra pijnlijk om niet alleen door je ouders, maar ook door de rest de grond in geboord te worden.

Dat maakt dus dat je zelf helemaal gaat geloven in het slechte beeld dat er van je geschetst wordt.

Wat ik wel lastig vind, is dat mijn broers en zussen zich waarschijnlijk niet mishandelt voelen en ik dus daarin ook alleen sta, als ik weer contact met ze heb. Ik heb ook het idee dat zij wel hebben gezien dat ik onrechtvaardig behandelt werd, maar dat zij het ergens niet meer willen weten.

Ben wel heel bij met het feit dat als ik anderen, bijv. psychologen, mijn verhaal vertel, dat zij dan uit zichzelf al zeggen dat ik mishandelt ben en dat het niet normaal is zoals het eraan toe ging.

Dat heeft mij heel erg geholpen om te accepteren wat er gebeurt is, maar ook om daardoor te weten dat ik onschuldig was en dat het niet aan mij ligt wat er is gebeurt.



Ik werd daarnaast op school ook gepest dus het was eigenlijk nergens veilig.

Toch zie ik dat pesten op school als minder erg dan het pesten thuis, want als je familie hatelijk doet is dat toch erger dan als mensen dat doen met wie je minder een band hebt.

Ik heb nooit geleerd om mezelf te verdedigen, assertief te zijn of om grenzen te stellen, want dat mocht thuis niet. Ik was (en ben) daarnaast ook kwetsbaar en gevoelig, en dus het ideale slachtoffer.

En dan was ik ook nog zo 'stom' om voor de andere kinderen die gepest werden, op te komen .

Maar ergens sta ik daar nog steeds wel achter.



Ik neem het mijn ouders misschien wel het meeste kwalijk dat ik het respect voor hen verloren ben.

Ik ben iemand die altijd heel veel respect heeft voor mensen, maar voor hen kan ik het niet echt meer opbrengen, en dat vind ik heel erg.



Pff, wat een verhaal.

Maar het is wel fijn om het te delen, met mensen die begrijpen wat voor impact dit soort ervaringen hebben op de rest van je leven.

Ja dat weet ik Cateautje, daarom voelde ik me ook niet bezwaard om mijn verhaal in dit topic te posten.



Het zal wel vaker voorkomen dat iemand het eigenlijk niet kan helpen. Als je vader door alcoholisme of door een oorlogstrauma de boel regelmatig kort en klein slaat, bijvoorbeeld. Heel sneu dat hij verslaafd is/een trauma heeft, maar voor zijn kinderen maakt dat de situatie niet minder erg.

Hier geen mishandeling, maar wel een erg onveilige jeugd gehad met een alcoholistische vader. Vader en moeder uiteindelijk in mijn puberteit overleden. Bij mijn vader was het een enorme opluchting, eindelijk rust in huis. Helaas heeft mijn moeder daar maar een paar jaar van kunnen genieten.

Ik ondervind nog vaak de gevolgen van mijn jeugd, en heb het gevoel nu ik in de dertig ben dat ik pas tot rust kom. Ik was altijd maar bezig, bezig om maar niet te hoeven voelen. Werken, ik was altijd degene die wel een dubbele dienst draaide of terug kwam. Aan al het vrijwilligerswerk in mijn omgeving deed ik mee.



En nu heb ik veel dingen afgezegd, ben nee gaan zeggen. Lekker genieten van mij huis (wat o zo belangrijk voor me is), mijn relatie en de spontane dingen die in mijn leven komen.

Mijn moeder was altijd negatief over mij. Ik kan me niet herinneren dat ze iets positiefs over me zei. Mijn moeder zorgde alleen dat ik kleding aanhad en eten kreeg. Dat was het, meer niet. Als ik ;s morgens naar school ging, lag zij nog op bed. Mijn vader was dan al weg. Als ik weer thuis kwam, vroeg ze nooit hoe het was. Als ik vroeg wat we aten negeerde ze me gewoon. Als ik door bleef vragen, zei ze dat ik een vervelend jong was. Ook deed ze nooit iets met me.

Als er mensen op visite kwamen, zei ze altijd dat ik lui en vervelend was, dat ik nooit iets deed. En dat terwijl zij degene was die de hele lag op de bank lag en helemaal niets deed.

Toen ik ouder werd zei ze eens tegen me dat de honden belangrijker voor haar waren. Volgens haar was ik altijd een slome, zat er niets in mij. Er deugde niets aan mij, net als mijn vader. Ook zei ze eens: ik heb je zelf gemaakt, dus ik kan je ook zelf weer breken. Toen ik op kamers ging, stond ze die laatste ochtend niet eens voor me op. Haar laatste woorden waren dat mijn vriend een homo was. Later vertelde ze eens op een verjaardag van een tante waar ik gewoon bij zat, dat het een feest voor haar was toen ik uit huis ging.

Ik zie mijn moeder als een dictator die mij altijd moest zieken. Ze wilde het mij zo moeilijk mogelijk maken. Ik heb mij altijd heel eenzaam gevoeld. Ook omdat ik school jaren gepest werd. Dat wist mijn moeder ook, ze ging er weleens voor naar school. Maar thuis zei ze dan weer dat ik een slome was, dat ik er zelf om vroeg. En zei dat ze liever een kind had gehad dat op haar leek.

Met mijn vader heb ik altijd een hele goede band gehad. Wij voelden elkaar erg aan. Mijn vader en moeder zullen allebei hele andere dingen over mij zeggen. Waar mijn moeder mij vervelend, slecht e.d. vond, daar zegt mijn vader juist dat ik een heel lief kind was dat goed luisterde. Toen mijn ouders gingen scheiden, is het contact met haar verbroken. Het contact met mijn vader is altijd heel goed gebleven, we hadden een goede band samen. Helaas is mijn vader begin dit jaar plotseling overleden.

Van mijn moeder heb ik nog een kaart gehad, verder niets meer. Ik weet ook niet of ik nog op meer van haar zit te wachten.



Het gedrag van mijn moeder heeft heel veel met mij gedaan. Ik heb daar al vaker over geschreven. Het vervelende is dat andere mensen die haar niet kennen, het vaak niet begrijpen. Niemand kan begrijpen dat een moeder zo is. Vaak denken ze dat het wel mee zal vallen, dat ik overdrijf. Er heerst toch vaak een beeld dat een moeder altijd het beste met haar kind voor heeft. dat is niet niet altijd zo helaas.

quote:Lllilaaa schreef op 20 november 2010 @ 15:01:

Ja dat weet ik Cateautje, daarom voelde ik me ook niet bezwaard om mijn verhaal in dit topic te posten.



Het zal wel vaker voorkomen dat iemand het eigenlijk niet kan helpen. Als je vader door alcoholisme of door een oorlogstrauma de boel regelmatig kort en klein slaat, bijvoorbeeld. Heel sneu dat hij verslaafd is/een trauma heeft, maar voor zijn kinderen maakt dat de situatie niet minder erg.



Nou ik vind wel dat als je ouder bent, en je merkt dat je je emoties niet onder controle hebt of anderszins merkt dat je de situatie niet aankan, je er alles aan moet doen om hulp te zoeken.

Als je het niet voor jezelf wil doen, doe het dan voor je kind en laat het kind desnoods uit huis plaatsen.

Die verantwoordelijkheid heb je nou eenmaal als ouder, vind ik, en als je merkt dat je die niet meer aankunt, doe er dan iets aan zodat je kind alsnog de zorg en aandacht krijgt die het verdient.



Die basiszorg voor een kind is geloof ik zelfs in de grondwet vastgelegd en dat is niet voor niets.

quote:elske schreef op 20 november 2010 @ 15:15:

Mijn moeder was altijd negatief over mij. Ik kan me niet herinneren dat ze iets positiefs over me zei. Mijn moeder zorgde alleen dat ik kleding aanhad en eten kreeg. Dat was het, meer niet. Als ik ;s morgens naar school ging, lag zij nog op bed. Mijn vader was dan al weg. Als ik weer thuis kwam, vroeg ze nooit hoe het was. Als ik vroeg wat we aten negeerde ze me gewoon. Als ik door bleef vragen, zei ze dat ik een vervelend jong was. Ook deed ze nooit iets met me.

Als er mensen op visite kwamen, zei ze altijd dat ik lui en vervelend was, dat ik nooit iets deed. En dat terwijl zij degene was die de hele lag op de bank lag en helemaal niets deed.

Toen ik ouder werd zei ze eens tegen me dat de honden belangrijker voor haar waren. Volgens haar was ik altijd een slome, zat er niets in mij. Er deugde niets aan mij, net als mijn vader. Ook zei ze eens: ik heb je zelf gemaakt, dus ik kan je ook zelf weer breken..



Ongelooflijk he, hoe naar mensen kunnen zijn....



quote:

Toen ik op kamers ging, stond ze die laatste ochtend niet eens voor me op. Haar laatste woorden waren dat mijn vriend een homo was. Later vertelde ze eens op een verjaardag van een tante waar ik gewoon bij zat, dat het een feest voor haar was toen ik uit huis ging.

Ik zie mijn moeder als een dictator die mij altijd moest zieken. Ze wilde het mij zo moeilijk mogelijk maken. Ik heb mij altijd heel eenzaam gevoeld. Ook omdat ik school jaren gepest werd. Dat wist mijn moeder ook, ze ging er weleens voor naar school. Maar thuis zei ze dan weer dat ik een slome was, dat ik er zelf om vroeg. En zei dat ze liever een kind had gehad dat op haar leek.

Met mijn vader heb ik altijd een hele goede band gehad. Wij voelden elkaar erg aan. Mijn vader en moeder zullen allebei hele andere dingen over mij zeggen. Waar mijn moeder mij vervelend, slecht e.d. vond, daar zegt mijn vader juist dat ik een heel lief kind was dat goed luisterde. Toen mijn ouders gingen scheiden, is het contact met haar verbroken. Het contact met mijn vader is altijd heel goed gebleven, we hadden een goede band samen. Helaas is mijn vader begin dit jaar plotseling overleden.

Van mijn moeder heb ik nog een kaart gehad, verder niets meer. Ik weet ook niet of ik nog op meer van haar zit te wachten.



Het gedrag van mijn moeder heeft heel veel met mij gedaan. Ik heb daar al vaker over geschreven. Het vervelende is dat andere mensen die haar niet kennen, het vaak niet begrijpen. Niemand kan begrijpen dat een moeder zo is. Vaak denken ze dat het wel mee zal vallen, dat ik overdrijf. Er heerst toch vaak een beeld dat een moeder altijd het beste met haar kind voor heeft. dat is niet niet altijd zo helaas.



Ja dat merk ik ook weleens, dat sommige mensen gewoon niet willen weten hoe het er soms aan toe gaat. Of ze denken dat je het er wel naar gemaakt zal hebben.

Nou ja, goed voor hen natuurlijk, dat ze blijkbaar niet beter weten dan de gelukkige jeugd die ze zelf gehad hebben.



Ik herken trouwens ook in jouw verhaal dat wat je schrijft dat je moeder zo'n ander beeld van jou had dan je vader.

Bij mij was dat niet zo, maar wel dat mensen uit de buurt en op mijn school altijd aan mijn moeder vertelden wat een lief en braaf kind ik was (en dat was ik ook).

Mijn moeder was dan altijd heel erg verbaast.

quote:Cateautje schreef op 20 november 2010 @ 15:31:

[...]



Dat zou ideaal zijn, maar als je je kind uit huis laat plaatsen, op wie moet je je frustraties dan botvieren?



Ik denk dat dat in veel gevallen dan over zal gaan op een ander kind . Dat hebben hulpverleners mij ook wel verteld.

Of op een ander persoon. Zolang ze er zelf maar geen last van hebben.

Pas als ze er zelf niet meer tegen kunnen, zullen ze er iets aan gaan doen (veranderen), is mijn ervaring.