Psyche
alle pijlers
kindermishandeling, wat deed het met jou?
vrijdag 19 november 2010 om 09:31
AMSTERDAM - Een op de zes Nederlanders zegt in zijn jeugd fysiek te zijn mishandeld door ouders of andere volwassenen. Bijna een op de vijf zegt bovendien emotioneel te zijn mishandeld door zijn ouders. Dat stellen onderzoekers van TNO vandaag tijdens een conferentie in Den Haag over kindermishandeling.
Het is een van de eerste Nederlandse onderzoeken waarin volwassenen rapporteren over mishandeling in hun jeugd. TNO ondervroeg 2200 mensen in de leeftijd van 18 tot 74 jaar.
Fysieke mishandeling houdt volgens het onderzoek in dat kinderen in hun gezin vaak werden geduwd en geslagen door een volwassene, of dat er vaak dingen naar hen werden gegooid. Bijna 10 procent zei wel eens zo hard te zijn geslagen door hun ouders dat ze blauwe plekken opliepen of gewond raakten.
Uitgescholden
Emotionele mishandeling houdt in dat mensen in hun gezin zeer vaak werden uitgescholden, gekleineerd of vernederd door een ouder of een andere volwassene. Zo'n 9 procent van de ondervraagden gaf aan dat hun ouders zich zo gedroegen dat ze vaak bang waren gewond te raken.
Meer dan 20 procent van de volwassenen zegt ook emotioneel te zijn verwaarloosd: ze hadden vaak of zeer vaak het gevoel dat niemand in het gezin van hen hield, of hen belangrijk vond. Hieronder vallen ook mensen die vinden dat gezinsleden geen oog hadden voor elkaar of elkaar niet steunden.
Grote problemen
Dit onderzoek toont aan dat huiselijk geweld en kindermishandeling grote problemen zijn, zegt de Leidse hoogleraar gezinspedagogiek Rien van IJzendoorn. 'Zelfs in een welvarend land als Nederland. We hebben hier te maken met de 'gewoonste' en omvangrijkste verzameling strafbare feiten die we kennen; daarbij valt geweld op straat in het niet.' Hoewel de cijfers hoog zijn, verschillen ze volgens hem 'niet drastisch van wat elders in de wereld is gevonden'.
Kindermishandeling wordt de laatste jaren steeds vaker gesignaleerd in Nederland. Maar volgens onderzoeksadviseur en kinderarts Ferko Öry van TNO gebeurt er daarna vrijwel niets. Kinderen die eenmaal zijn aangemeld, worden soms wel uit huis geplaatst, maar vervolgens vrijwel nooit gezien door een arts, laat staan behandeld voor hun trauma's. 'We signaleren ons rot. Maar niemand doet wat. Niemand voelt zich verantwoordelijk voor deze kinderen.'
Plaatsen pleeggezin
'We hebben doorgaans geen ander beproefd geneesmiddel dan het kind bij voortdurende ernstige mishandeling in een pleeggezin te plaatsen, om te voorkomen dat het nog eens wordt mishandeld', zegt Van IJzendoorn. 'Maar de psychische en fysieke schade wordt daarmee niet vanzelfsprekend opgeheven of beperkt.'
TNO vroeg behalve naar mishandeling ook naar andere negatieve ervaringen, zoals echtscheiding, alcohol- of drugsverslaving bij ouders, negatieve seksuele ervaringen, en depressie of gevangenisstraf van ouders.
Gezondheidsproblemen
De groep die hoog scoort, heeft een opvallend grote kans op gezondheidsproblemen: uit Amerikaans onderzoek blijkt dat negatieve levenservaringen in de kindertijd samenhangen met gezondheidsproblemen op latere leeftijd. Hoe meer trauma's, hoe meer gezondheidsproblemen.
IJzendoorn plaatst wel een kanttekening bij het onderzoek: het levert geen exacte cijfers op. 'Het laat ruimte voor een persoonlijke definitie van wat mishandeling is. Maar dat het groot is en meer aandacht verdient, is duidelijk.'
Het wordt nogal eens over het hoofd gezien, dat slachtoffers dat met hun hele volwassen leven meedragen. Hoe ga je daar mee om?
Het is een van de eerste Nederlandse onderzoeken waarin volwassenen rapporteren over mishandeling in hun jeugd. TNO ondervroeg 2200 mensen in de leeftijd van 18 tot 74 jaar.
Fysieke mishandeling houdt volgens het onderzoek in dat kinderen in hun gezin vaak werden geduwd en geslagen door een volwassene, of dat er vaak dingen naar hen werden gegooid. Bijna 10 procent zei wel eens zo hard te zijn geslagen door hun ouders dat ze blauwe plekken opliepen of gewond raakten.
Uitgescholden
Emotionele mishandeling houdt in dat mensen in hun gezin zeer vaak werden uitgescholden, gekleineerd of vernederd door een ouder of een andere volwassene. Zo'n 9 procent van de ondervraagden gaf aan dat hun ouders zich zo gedroegen dat ze vaak bang waren gewond te raken.
Meer dan 20 procent van de volwassenen zegt ook emotioneel te zijn verwaarloosd: ze hadden vaak of zeer vaak het gevoel dat niemand in het gezin van hen hield, of hen belangrijk vond. Hieronder vallen ook mensen die vinden dat gezinsleden geen oog hadden voor elkaar of elkaar niet steunden.
Grote problemen
Dit onderzoek toont aan dat huiselijk geweld en kindermishandeling grote problemen zijn, zegt de Leidse hoogleraar gezinspedagogiek Rien van IJzendoorn. 'Zelfs in een welvarend land als Nederland. We hebben hier te maken met de 'gewoonste' en omvangrijkste verzameling strafbare feiten die we kennen; daarbij valt geweld op straat in het niet.' Hoewel de cijfers hoog zijn, verschillen ze volgens hem 'niet drastisch van wat elders in de wereld is gevonden'.
Kindermishandeling wordt de laatste jaren steeds vaker gesignaleerd in Nederland. Maar volgens onderzoeksadviseur en kinderarts Ferko Öry van TNO gebeurt er daarna vrijwel niets. Kinderen die eenmaal zijn aangemeld, worden soms wel uit huis geplaatst, maar vervolgens vrijwel nooit gezien door een arts, laat staan behandeld voor hun trauma's. 'We signaleren ons rot. Maar niemand doet wat. Niemand voelt zich verantwoordelijk voor deze kinderen.'
Plaatsen pleeggezin
'We hebben doorgaans geen ander beproefd geneesmiddel dan het kind bij voortdurende ernstige mishandeling in een pleeggezin te plaatsen, om te voorkomen dat het nog eens wordt mishandeld', zegt Van IJzendoorn. 'Maar de psychische en fysieke schade wordt daarmee niet vanzelfsprekend opgeheven of beperkt.'
TNO vroeg behalve naar mishandeling ook naar andere negatieve ervaringen, zoals echtscheiding, alcohol- of drugsverslaving bij ouders, negatieve seksuele ervaringen, en depressie of gevangenisstraf van ouders.
Gezondheidsproblemen
De groep die hoog scoort, heeft een opvallend grote kans op gezondheidsproblemen: uit Amerikaans onderzoek blijkt dat negatieve levenservaringen in de kindertijd samenhangen met gezondheidsproblemen op latere leeftijd. Hoe meer trauma's, hoe meer gezondheidsproblemen.
IJzendoorn plaatst wel een kanttekening bij het onderzoek: het levert geen exacte cijfers op. 'Het laat ruimte voor een persoonlijke definitie van wat mishandeling is. Maar dat het groot is en meer aandacht verdient, is duidelijk.'
Het wordt nogal eens over het hoofd gezien, dat slachtoffers dat met hun hele volwassen leven meedragen. Hoe ga je daar mee om?
vrijdag 19 november 2010 om 14:01
Ik vind topics als 'is dit mishandeling' of 'moet ik het AMK inschakelen' altijd lastig. Ik vind de verontwaardiging over moeders die hun kinderen wat hardhandig aanpakken en soms slaan, of nare dingen zeggen altijd een beetje overdreven, omdat dit bij mij thuis ook voorkwam, en ik ben niet mishandeld toch?
Het was niet stelselmatig, het liep misschien zo'n 2 a 3 keer per jaar (? zoiets, zou het eigenlijk niet meer weten) uit de hand, met als dieptepunt een enorme blauwe plek op mijn rug, omdat m'n vader me sloeg. Omdat ik door de televisie heen aan het praten was.
Ik raak door dat soort topics altijd een beetje in de war, omdat ik mezelf eigenlijk nooit als mishandeld heb beschouwd, en omdat ik soms geslagen werd omdat ik écht heel vervelend was. Oke, m'n vader deed me weleens pijn om écht onnodige dingen, en daar ben ik eigenlijk nog steeds erg kwaad om. Het was louter omdat hij zichzelf niet kon beheersen. Ik heb eigenlijk heel m'n jeugd een hekel aan hem gehad en nu nog steeds wel een beetje.
Mijn moeder riep ook best vaak 'ik wou dat ik nooit aan kinderen was begonnen' of 'wat ben je toch een vreselijk kind'.
Nou ja, warrig verhaal, weet niet zo goed wat ik er mee wil
zeggen. Ben ik mishandeld of niet? Zijn die topics die ik aanhaalde soms echt een beetje overdreven, of wil ik het normaal vinden omdat het er bij mij vroeger soms ook zo aan toe ging?
Hm.
Het was niet stelselmatig, het liep misschien zo'n 2 a 3 keer per jaar (? zoiets, zou het eigenlijk niet meer weten) uit de hand, met als dieptepunt een enorme blauwe plek op mijn rug, omdat m'n vader me sloeg. Omdat ik door de televisie heen aan het praten was.
Ik raak door dat soort topics altijd een beetje in de war, omdat ik mezelf eigenlijk nooit als mishandeld heb beschouwd, en omdat ik soms geslagen werd omdat ik écht heel vervelend was. Oke, m'n vader deed me weleens pijn om écht onnodige dingen, en daar ben ik eigenlijk nog steeds erg kwaad om. Het was louter omdat hij zichzelf niet kon beheersen. Ik heb eigenlijk heel m'n jeugd een hekel aan hem gehad en nu nog steeds wel een beetje.
Mijn moeder riep ook best vaak 'ik wou dat ik nooit aan kinderen was begonnen' of 'wat ben je toch een vreselijk kind'.
Nou ja, warrig verhaal, weet niet zo goed wat ik er mee wil
zeggen. Ben ik mishandeld of niet? Zijn die topics die ik aanhaalde soms echt een beetje overdreven, of wil ik het normaal vinden omdat het er bij mij vroeger soms ook zo aan toe ging?
Hm.
vrijdag 19 november 2010 om 14:18
quote:tjongetjonge schreef op 19 november 2010 @ 13:25:
falende hulp in de zin dat zelfs gespecialiseerde hulp niet weet wat ze met me moeten.
Ik ben daar nu weg en op zoek naar nieuw maar iedereen die verstand heeft van mijn diagnose zit vol.
Nu heb ik laatst mn diagnose verzwegen en had ik weer eens een intake. Maar ook daar konden ze me niet helpen. Dat had ik wel verwacht.
Mijn opties zijn een beetje uitgeput.
Ik weet niet wat jij met gespecialiseerde hulp bedoelt. Ken je deze?
www.lctv.nl
Bereid je wel voor op een lange wachtlijst.
falende hulp in de zin dat zelfs gespecialiseerde hulp niet weet wat ze met me moeten.
Ik ben daar nu weg en op zoek naar nieuw maar iedereen die verstand heeft van mijn diagnose zit vol.
Nu heb ik laatst mn diagnose verzwegen en had ik weer eens een intake. Maar ook daar konden ze me niet helpen. Dat had ik wel verwacht.
Mijn opties zijn een beetje uitgeput.
Ik weet niet wat jij met gespecialiseerde hulp bedoelt. Ken je deze?
www.lctv.nl
Bereid je wel voor op een lange wachtlijst.
vrijdag 19 november 2010 om 14:28
Wat DeKenau beschrijft, herken ik bij mijn zus. ´De rolluiken dicht´ noem ik dat. Voor haar werkt het, zo houdt zij zich staande. Dat kan ik alleen maar respecteren.
Ik heb gespecialiseerde hulp gehad, én EMDR gedaan. Dat maakt dat ik nu op mijn werk (en privé) met kleine kinderen door collega´s/leidinggevenden als liefdevol en pedagogisch verantwoord word gezien. Ik ben heel blij dat ik dat voor elkaar heb gekregen.
Maar het is een lange en pijnlijke weg geweest. Het loslaten van de loyaliteit naar mijn ouders, durven vertellen wat er nou echt was gebeurd, hoe ongrijpbaar het was. Hoe liefdeloos in subtiliteiten, hoe je een kind kan kwetsen alleen met woorden en door dingen niet mee te geven aan je kind.
Dat je zonder ooit geslagen te zijn, toch een ernstig getraumiseerd iemand kunt worden... dat is wrang en ik vond het moeilijk om dat tot me door te laten dringen.
Ik heb gespecialiseerde hulp gehad, én EMDR gedaan. Dat maakt dat ik nu op mijn werk (en privé) met kleine kinderen door collega´s/leidinggevenden als liefdevol en pedagogisch verantwoord word gezien. Ik ben heel blij dat ik dat voor elkaar heb gekregen.
Maar het is een lange en pijnlijke weg geweest. Het loslaten van de loyaliteit naar mijn ouders, durven vertellen wat er nou echt was gebeurd, hoe ongrijpbaar het was. Hoe liefdeloos in subtiliteiten, hoe je een kind kan kwetsen alleen met woorden en door dingen niet mee te geven aan je kind.
Dat je zonder ooit geslagen te zijn, toch een ernstig getraumiseerd iemand kunt worden... dat is wrang en ik vond het moeilijk om dat tot me door te laten dringen.
vrijdag 19 november 2010 om 14:29
quote:Ste_ schreef op 19 november 2010 @ 14:01:
Ik vind topics als 'is dit mishandeling' of 'moet ik het AMK inschakelen' altijd lastig. Ik vind de verontwaardiging over moeders die hun kinderen wat hardhandig aanpakken en soms slaan, of nare dingen zeggen altijd een beetje overdreven, omdat dit bij mij thuis ook voorkwam, en ik ben niet mishandeld toch?
Het was niet stelselmatig, het liep misschien zo'n 2 a 3 keer per jaar (? zoiets, zou het eigenlijk niet meer weten) uit de hand, met als dieptepunt een enorme blauwe plek op mijn rug, omdat m'n vader me sloeg. Omdat ik door de televisie heen aan het praten was.
Ik raak door dat soort topics altijd een beetje in de war, omdat ik mezelf eigenlijk nooit als mishandeld heb beschouwd, en omdat ik soms geslagen werd omdat ik écht heel vervelend was. Oke, m'n vader deed me weleens pijn om écht onnodige dingen, en daar ben ik eigenlijk nog steeds erg kwaad om. Het was louter omdat hij zichzelf niet kon beheersen. Ik heb eigenlijk heel m'n jeugd een hekel aan hem gehad en nu nog steeds wel een beetje.
Mijn moeder riep ook best vaak 'ik wou dat ik nooit aan kinderen was begonnen' of 'wat ben je toch een vreselijk kind'.
Nou ja, warrig verhaal, weet niet zo goed wat ik er mee wil
zeggen. Ben ik mishandeld of niet? Zijn die topics die ik aanhaalde soms echt een beetje overdreven, of wil ik het normaal vinden omdat het er bij mij vroeger soms ook zo aan toe ging?
Hm.Kinderen vinden mishandeld worden vaak net zo normaal als liefdevol bejegend worden, dat is de valkuil.Ouders kunnen , helaas, altijd rekenen op de loyaliteit van hun kinders, vandaar het vaak zo ver kan komen. Een kind dat het op een krijsen zet en de ouders confronteert met het gedrag en aangeeft dat dat niet normaal is, zijn helaas niet te vinden.
Ik vind topics als 'is dit mishandeling' of 'moet ik het AMK inschakelen' altijd lastig. Ik vind de verontwaardiging over moeders die hun kinderen wat hardhandig aanpakken en soms slaan, of nare dingen zeggen altijd een beetje overdreven, omdat dit bij mij thuis ook voorkwam, en ik ben niet mishandeld toch?
Het was niet stelselmatig, het liep misschien zo'n 2 a 3 keer per jaar (? zoiets, zou het eigenlijk niet meer weten) uit de hand, met als dieptepunt een enorme blauwe plek op mijn rug, omdat m'n vader me sloeg. Omdat ik door de televisie heen aan het praten was.
Ik raak door dat soort topics altijd een beetje in de war, omdat ik mezelf eigenlijk nooit als mishandeld heb beschouwd, en omdat ik soms geslagen werd omdat ik écht heel vervelend was. Oke, m'n vader deed me weleens pijn om écht onnodige dingen, en daar ben ik eigenlijk nog steeds erg kwaad om. Het was louter omdat hij zichzelf niet kon beheersen. Ik heb eigenlijk heel m'n jeugd een hekel aan hem gehad en nu nog steeds wel een beetje.
Mijn moeder riep ook best vaak 'ik wou dat ik nooit aan kinderen was begonnen' of 'wat ben je toch een vreselijk kind'.
Nou ja, warrig verhaal, weet niet zo goed wat ik er mee wil
zeggen. Ben ik mishandeld of niet? Zijn die topics die ik aanhaalde soms echt een beetje overdreven, of wil ik het normaal vinden omdat het er bij mij vroeger soms ook zo aan toe ging?
Hm.Kinderen vinden mishandeld worden vaak net zo normaal als liefdevol bejegend worden, dat is de valkuil.Ouders kunnen , helaas, altijd rekenen op de loyaliteit van hun kinders, vandaar het vaak zo ver kan komen. Een kind dat het op een krijsen zet en de ouders confronteert met het gedrag en aangeeft dat dat niet normaal is, zijn helaas niet te vinden.
vrijdag 19 november 2010 om 14:40
quote:Cateautje schreef op 19 november 2010 @ 14:29:
[...]
Kinderen vinden mishandeld worden vaak net zo normaal als liefdevol bejegend worden, dat is de valkuil.Ouders kunnen , helaas, altijd rekenen op de loyaliteit van hun kinders, vandaar het vaak zo ver kan komen. Een kind dat het op een krijsen zet en de ouders confronteert met het gedrag en aangeeft dat dat niet normaal is, zijn helaas niet te vinden.
Heel goed omschreven.
En het tragische is, dat de mishandelde kinderen zich later ook vaak weer laten mishandelen, omdat ze dit zo gewend zijn. Ze zoeken onbewust de figuren op die het slecht met ze voorhebben. Want dat voelt 'veilig'.
Pas als je er mee 'aan de slag' gaat, kun je dat soort patronen doorbreken. Maar dat is heel moeilijk.
Ik zeg weleens; ik werd vroeger mishandelt, en nu mishandel ik mezelf (in mijn hoofd). Klinkt misschien cru maar zo ervaar ik het wel.
Al leer ik steeds meer om positief over mezelf te gaan denken en patronen om te buigen!
Maar het idee dat ik een slecht mens ben dat niet geboren had mogen worden, en dat alles wat fout gaat bij anderen mijn schuld is, is erg diep geworteld in mijn hele 'zijn'/bestaan.
Ik denk dat het altijd een soort 'basiswaarheid' voor mij zal blijven, maar wel dat er allerlei nieuwe, positieve dingen naast komen te staan (en die zijn er ook al bijgekomen).
Mijn jeugd en basis kan ik niet meer terugdraaien helaas. Maar ik heb gelukkig wel de keuze in hoe ik er nu mee omga.
Ik vind het trouwens wel erg irritant dat ik voor mezelf allang 'klaar' ben met wat er is gebeurt (ik weet het en accepteer het), maar alsnog zoveel last ervan heb.
Ik wil er niet in blijven hangen maar wordt er toch zo vaak mee geconfronteerd.
Ik denk vaak: ik ben allang klaar met dat verleden, maar het verleden nog niet met mij.
Zo voel ik dat ook en dat kan frustrerend zijn als je probeert je leven op te bouwen. Maar ook dat is waarschijnlijk een proces van acceptatie dat het nou eenmaal een onderdeel is van mijn bestaan. Dat vind ik alleen moeilijk te accepteren.
[...]
Kinderen vinden mishandeld worden vaak net zo normaal als liefdevol bejegend worden, dat is de valkuil.Ouders kunnen , helaas, altijd rekenen op de loyaliteit van hun kinders, vandaar het vaak zo ver kan komen. Een kind dat het op een krijsen zet en de ouders confronteert met het gedrag en aangeeft dat dat niet normaal is, zijn helaas niet te vinden.
Heel goed omschreven.
En het tragische is, dat de mishandelde kinderen zich later ook vaak weer laten mishandelen, omdat ze dit zo gewend zijn. Ze zoeken onbewust de figuren op die het slecht met ze voorhebben. Want dat voelt 'veilig'.
Pas als je er mee 'aan de slag' gaat, kun je dat soort patronen doorbreken. Maar dat is heel moeilijk.
Ik zeg weleens; ik werd vroeger mishandelt, en nu mishandel ik mezelf (in mijn hoofd). Klinkt misschien cru maar zo ervaar ik het wel.
Al leer ik steeds meer om positief over mezelf te gaan denken en patronen om te buigen!
Maar het idee dat ik een slecht mens ben dat niet geboren had mogen worden, en dat alles wat fout gaat bij anderen mijn schuld is, is erg diep geworteld in mijn hele 'zijn'/bestaan.
Ik denk dat het altijd een soort 'basiswaarheid' voor mij zal blijven, maar wel dat er allerlei nieuwe, positieve dingen naast komen te staan (en die zijn er ook al bijgekomen).
Mijn jeugd en basis kan ik niet meer terugdraaien helaas. Maar ik heb gelukkig wel de keuze in hoe ik er nu mee omga.
Ik vind het trouwens wel erg irritant dat ik voor mezelf allang 'klaar' ben met wat er is gebeurt (ik weet het en accepteer het), maar alsnog zoveel last ervan heb.
Ik wil er niet in blijven hangen maar wordt er toch zo vaak mee geconfronteerd.
Ik denk vaak: ik ben allang klaar met dat verleden, maar het verleden nog niet met mij.
Zo voel ik dat ook en dat kan frustrerend zijn als je probeert je leven op te bouwen. Maar ook dat is waarschijnlijk een proces van acceptatie dat het nou eenmaal een onderdeel is van mijn bestaan. Dat vind ik alleen moeilijk te accepteren.
vrijdag 19 november 2010 om 14:47
Mazou, ik heb het mezelf met respect toespreken in mijn hoofd nu onder de knie. Vraag me niet hoe lang het geduurd heeft om dat voor elkaar te krijgen maar het is me gelukt.
En blij dat ik er mee ben! Het helpt me in situaties dat ik me gefrustreerd voel en maakt dat ik veel beter voor mezelf zorg, en me competenter voel.
De angst aan mezelf overgeleverd te zijn, dé persoon die liefde onwaardig zou zijn en niet capabel is... die angst is stukken minder. Hoef me niet meer zo vast te klampen aan anderen, en sta daardoor veel gelijkwaardiger in het contact.
Maar het verweesde gevoel blijft. Het gevoel dat je alles alleen op moet knappen. Ik heb nu erg last van een beenblessure, en het feit dat ik er even alleen voor sta, rijt oude wonden open.
En blij dat ik er mee ben! Het helpt me in situaties dat ik me gefrustreerd voel en maakt dat ik veel beter voor mezelf zorg, en me competenter voel.
De angst aan mezelf overgeleverd te zijn, dé persoon die liefde onwaardig zou zijn en niet capabel is... die angst is stukken minder. Hoef me niet meer zo vast te klampen aan anderen, en sta daardoor veel gelijkwaardiger in het contact.
Maar het verweesde gevoel blijft. Het gevoel dat je alles alleen op moet knappen. Ik heb nu erg last van een beenblessure, en het feit dat ik er even alleen voor sta, rijt oude wonden open.
vrijdag 19 november 2010 om 14:49
quote:hanke321 schreef op 19 november 2010 @ 14:47:
Mazou, ik heb het mezelf met respect toespreken in mijn hoofd nu onder de knie. Vraag me niet hoe lang het geduurd heeft om dat voor elkaar te krijgen maar het is me gelukt.
En blij dat ik er mee ben! Het helpt me in situaties dat ik me gefrustreerd voel en maakt dat ik veel beter voor mezelf zorg, en me competenter voel.
De angst aan mezelf overgeleverd te zijn, dé persoon die liefde onwaardig zou zijn en niet capabel is... die angst is stukken minder. Hoef me niet meer zo vast te klampen aan anderen, en sta daardoor veel gelijkwaardiger in het contact.
Maar het verweesde gevoel blijft. Het gevoel dat je alles alleen op moet knappen. Ik heb nu erg last van een beenblessure, en het feit dat ik er even alleen voor sta, rijt oude wonden open.
Knap dat je zover bent gekomen.
Ik ben ook al heel ver hoor, heb al superveel gedaan en geleerd. Maar er moet nog meer gebeuren.
Wat bedoel je precies dat je er nu alleen voor staat? Je bedoelt dat je door de beenblessure niet meer alles kan en daardoor afhankelijk bent v/d hulp van anderen?
Of dat je veel alleen zit?
Mazou, ik heb het mezelf met respect toespreken in mijn hoofd nu onder de knie. Vraag me niet hoe lang het geduurd heeft om dat voor elkaar te krijgen maar het is me gelukt.
En blij dat ik er mee ben! Het helpt me in situaties dat ik me gefrustreerd voel en maakt dat ik veel beter voor mezelf zorg, en me competenter voel.
De angst aan mezelf overgeleverd te zijn, dé persoon die liefde onwaardig zou zijn en niet capabel is... die angst is stukken minder. Hoef me niet meer zo vast te klampen aan anderen, en sta daardoor veel gelijkwaardiger in het contact.
Maar het verweesde gevoel blijft. Het gevoel dat je alles alleen op moet knappen. Ik heb nu erg last van een beenblessure, en het feit dat ik er even alleen voor sta, rijt oude wonden open.
Knap dat je zover bent gekomen.
Ik ben ook al heel ver hoor, heb al superveel gedaan en geleerd. Maar er moet nog meer gebeuren.
Wat bedoel je precies dat je er nu alleen voor staat? Je bedoelt dat je door de beenblessure niet meer alles kan en daardoor afhankelijk bent v/d hulp van anderen?
Of dat je veel alleen zit?
vrijdag 19 november 2010 om 14:57
Ik ben alleenstaand, woon alleen en kan nu nauwelijks lopen. Dan is zelfzorg even heel lastig. Koken, boodschappen doen.... In de weekenden zit ik veel alleen. Als ik er op uit ga heb ik daar niet zo´n last van, maar dat kan nu niet. Ben voor aantal vrienden mantelzorger, dus die zijn niet in staat om mij te helpen, of hebben het druk dit weekend, of wonen een eind weg.
In mijn jeugd heb ik schrijnende eenzaamheid gekend. Geen vriendjes of vriendinnetjes, ik werd gepest op school, heel gesloten gezin. Er zijn maanden geweest dat er niemand over de vloer kwam. Geen familie, vrienden... niks.
In mijn jeugd heb ik schrijnende eenzaamheid gekend. Geen vriendjes of vriendinnetjes, ik werd gepest op school, heel gesloten gezin. Er zijn maanden geweest dat er niemand over de vloer kwam. Geen familie, vrienden... niks.
vrijdag 19 november 2010 om 15:57
quote:hanke321 schreef op 19 november 2010 @ 14:57:
Ik ben alleenstaand, woon alleen en kan nu nauwelijks lopen. Dan is zelfzorg even heel lastig. Koken, boodschappen doen.... In de weekenden zit ik veel alleen. Als ik er op uit ga heb ik daar niet zo´n last van, maar dat kan nu niet. Ben voor aantal vrienden mantelzorger, dus die zijn niet in staat om mij te helpen, of hebben het druk dit weekend, of wonen een eind weg.
In mijn jeugd heb ik schrijnende eenzaamheid gekend. Geen vriendjes of vriendinnetjes, ik werd gepest op school, heel gesloten gezin. Er zijn maanden geweest dat er niemand over de vloer kwam. Geen familie, vrienden... niks.
Oh ja dan kan ik me voorstellen dat je je zo naar voelt.
Kan je geen wijkverpleging krijgen ofzo? Ben er niet zo in thuis maar er moet toch iets zijn dat je kan ondersteunen bij de dagelijkse zorg?
Ik zou bijna aanbieden om je te komen helpen, maar ik zit zelf nu ook in een lastige situatie.
Boodschappen kun je misschien laten bezorgen? (AH, als je tenminste geld over hebt voor de bezorging).
Sterkte ermee iig.
Ik ben alleenstaand, woon alleen en kan nu nauwelijks lopen. Dan is zelfzorg even heel lastig. Koken, boodschappen doen.... In de weekenden zit ik veel alleen. Als ik er op uit ga heb ik daar niet zo´n last van, maar dat kan nu niet. Ben voor aantal vrienden mantelzorger, dus die zijn niet in staat om mij te helpen, of hebben het druk dit weekend, of wonen een eind weg.
In mijn jeugd heb ik schrijnende eenzaamheid gekend. Geen vriendjes of vriendinnetjes, ik werd gepest op school, heel gesloten gezin. Er zijn maanden geweest dat er niemand over de vloer kwam. Geen familie, vrienden... niks.
Oh ja dan kan ik me voorstellen dat je je zo naar voelt.
Kan je geen wijkverpleging krijgen ofzo? Ben er niet zo in thuis maar er moet toch iets zijn dat je kan ondersteunen bij de dagelijkse zorg?
Ik zou bijna aanbieden om je te komen helpen, maar ik zit zelf nu ook in een lastige situatie.
Boodschappen kun je misschien laten bezorgen? (AH, als je tenminste geld over hebt voor de bezorging).
Sterkte ermee iig.
vrijdag 19 november 2010 om 15:58
quote:Mazou schreef op 19 november 2010 @ 14:40:
[...]
Heel goed omschreven.
En het tragische is, dat de mishandelde kinderen zich later ook vaak weer laten mishandelen, omdat ze dit zo gewend zijn. Ze zoeken onbewust de figuren op die het slecht met ze voorhebben. Want dat voelt 'veilig'.
Pas als je er mee 'aan de slag' gaat, kun je dat soort patronen doorbreken. Maar dat is heel moeilijk.
Ik zeg weleens; ik werd vroeger mishandelt, en nu mishandel ik mezelf (in mijn hoofd). Klinkt misschien cru maar zo ervaar ik het wel.
Al leer ik steeds meer om positief over mezelf te gaan denken en patronen om te buigen!
Maar het idee dat ik een slecht mens ben dat niet geboren had mogen worden, en dat alles wat fout gaat bij anderen mijn schuld is, is erg diep geworteld in mijn hele 'zijn'/bestaan.
Ik denk dat het altijd een soort 'basiswaarheid' voor mij zal blijven, maar wel dat er allerlei nieuwe, positieve dingen naast komen te staan (en die zijn er ook al bijgekomen).
Mijn jeugd en basis kan ik niet meer terugdraaien helaas. Maar ik heb gelukkig wel de keuze in hoe ik er nu mee omga.
Ik vind het trouwens wel erg irritant dat ik voor mezelf allang 'klaar' ben met wat er is gebeurt (ik weet het en accepteer het), maar alsnog zoveel last ervan heb.
Ik wil er niet in blijven hangen maar wordt er toch zo vaak mee geconfronteerd.
Ik denk vaak: ik ben allang klaar met dat verleden, maar het verleden nog niet met mij.
Zo voel ik dat ook en dat kan frustrerend zijn als je probeert je leven op te bouwen. Maar ook dat is waarschijnlijk een proces van acceptatie dat het nou eenmaal een onderdeel is van mijn bestaan. Dat vind ik alleen moeilijk te accepteren.
Ja, een kind wordt met een lege geest geboren en wordt geprogrammeerd door de ouders en mishandeling kan heel gewoon zijn voor een kind en zelfs heel gewoon blijven voor een volwassene. Zoals ik al eerder schreef, het lichaam liegt niet. Op één of andere manier blijft de dreiging altijd in je lichaam aanwezig en je geest reageert daar dan weer onwillekeurig op, ondanks dat je vrede hebt met de situatie, want dat is in feite wat het is, vrede hebben met, want een genezingsproces neemt veel meer in beslag , dan alleen het verwerken van je ervaringen. Het heeft mij een hele lange tijd gekost , eer ik kon accepteren dat ik ook heel lief aangeraakt kon worden en ik kan de keren niet meer tellen , dat ik bij een liefdevolle aanraking, toch een schok door mezelf heen voelde gaan.
Wat wel wilt helpen is een regelmatig bezoek aan een masseur, zodat het lichaam weer went aan de goede dingen des levens, zonder dat je je ergens druk over hoeft te maken en niet met het onderbewuste idee rondloopt , dat je iets terug moet doen, of dat je je dankbaar moet voelen. Zelf heb ik dat nog niet geprobeerd, maar ik heb zo'n idee, dat het me heel veel goed zou doen.
Wat betreft je basiswaarheid. Die heb je jezelf aan laten praten en nu is het moment om poepeigenwijs je eigen waarheid te ontdekken, jezelf heel goed te leren kennen en te onderkennen dat die basiswaarheid niet klopt en dat je beter bent dan dat. Ouders zijn ook maar opgegroeide kinderen, die ook maar wat doen. Welke wijsheid hebben zij in pacht dat ze jou voor het leven kunnen programmeren dat je geen waarde zou hebben. Het is nu aan jou om die waarde te ontdekken en steek je middelvinger op naar iedereen die het er niet mee eens is. Toevallig.Het is allemaal vuilnis, daar moeten we van af.
[...]
Heel goed omschreven.
En het tragische is, dat de mishandelde kinderen zich later ook vaak weer laten mishandelen, omdat ze dit zo gewend zijn. Ze zoeken onbewust de figuren op die het slecht met ze voorhebben. Want dat voelt 'veilig'.
Pas als je er mee 'aan de slag' gaat, kun je dat soort patronen doorbreken. Maar dat is heel moeilijk.
Ik zeg weleens; ik werd vroeger mishandelt, en nu mishandel ik mezelf (in mijn hoofd). Klinkt misschien cru maar zo ervaar ik het wel.
Al leer ik steeds meer om positief over mezelf te gaan denken en patronen om te buigen!
Maar het idee dat ik een slecht mens ben dat niet geboren had mogen worden, en dat alles wat fout gaat bij anderen mijn schuld is, is erg diep geworteld in mijn hele 'zijn'/bestaan.
Ik denk dat het altijd een soort 'basiswaarheid' voor mij zal blijven, maar wel dat er allerlei nieuwe, positieve dingen naast komen te staan (en die zijn er ook al bijgekomen).
Mijn jeugd en basis kan ik niet meer terugdraaien helaas. Maar ik heb gelukkig wel de keuze in hoe ik er nu mee omga.
Ik vind het trouwens wel erg irritant dat ik voor mezelf allang 'klaar' ben met wat er is gebeurt (ik weet het en accepteer het), maar alsnog zoveel last ervan heb.
Ik wil er niet in blijven hangen maar wordt er toch zo vaak mee geconfronteerd.
Ik denk vaak: ik ben allang klaar met dat verleden, maar het verleden nog niet met mij.
Zo voel ik dat ook en dat kan frustrerend zijn als je probeert je leven op te bouwen. Maar ook dat is waarschijnlijk een proces van acceptatie dat het nou eenmaal een onderdeel is van mijn bestaan. Dat vind ik alleen moeilijk te accepteren.
Ja, een kind wordt met een lege geest geboren en wordt geprogrammeerd door de ouders en mishandeling kan heel gewoon zijn voor een kind en zelfs heel gewoon blijven voor een volwassene. Zoals ik al eerder schreef, het lichaam liegt niet. Op één of andere manier blijft de dreiging altijd in je lichaam aanwezig en je geest reageert daar dan weer onwillekeurig op, ondanks dat je vrede hebt met de situatie, want dat is in feite wat het is, vrede hebben met, want een genezingsproces neemt veel meer in beslag , dan alleen het verwerken van je ervaringen. Het heeft mij een hele lange tijd gekost , eer ik kon accepteren dat ik ook heel lief aangeraakt kon worden en ik kan de keren niet meer tellen , dat ik bij een liefdevolle aanraking, toch een schok door mezelf heen voelde gaan.
Wat wel wilt helpen is een regelmatig bezoek aan een masseur, zodat het lichaam weer went aan de goede dingen des levens, zonder dat je je ergens druk over hoeft te maken en niet met het onderbewuste idee rondloopt , dat je iets terug moet doen, of dat je je dankbaar moet voelen. Zelf heb ik dat nog niet geprobeerd, maar ik heb zo'n idee, dat het me heel veel goed zou doen.
Wat betreft je basiswaarheid. Die heb je jezelf aan laten praten en nu is het moment om poepeigenwijs je eigen waarheid te ontdekken, jezelf heel goed te leren kennen en te onderkennen dat die basiswaarheid niet klopt en dat je beter bent dan dat. Ouders zijn ook maar opgegroeide kinderen, die ook maar wat doen. Welke wijsheid hebben zij in pacht dat ze jou voor het leven kunnen programmeren dat je geen waarde zou hebben. Het is nu aan jou om die waarde te ontdekken en steek je middelvinger op naar iedereen die het er niet mee eens is. Toevallig.Het is allemaal vuilnis, daar moeten we van af.
vrijdag 19 november 2010 om 16:19
quote:DeKenau schreef op 19 november 2010 @ 12:51:
Als ik iets meemaak ( groot of klein) waar me ik me heel kwetsbaar voel, vergeet ik het. Ik kan de ene dag heel erg verdrietig zijn om iets en een dag later al niet meer weten hoe het voelde of waar het uberhaubt om ging.
Dit mechanisme heeft me goed geholpen vroeger want ik heb me heel vaak bang en kwetsbaar gevoeld...en als ik dat allemaal mee moest dragen was het teveel geweest.
Heel herkenbaar dit.
Ik kan iet zeggen dat ik mishandeld ben in welke vorm dan ook.
Ik keek zeer veel tegen mijn vader op, en mijn moeder zei ook altijd dat als hij thuis kwam... NOU. Dus kon ik me al weken zorgen maken. ( was een zakenman ).
En dan kreeg ik ook flink op mijn flikker, hij kon vreselijk uit zijn dak gaan maar ik werd er nooit bij geslagen ofzo.
Wel was er altijd een bepaalde angst, en liep ik op mijn tenen.
Als hij maar niet boos werd...
Ik heb daarom ook nooit ' puberdingen' geprobeerd.
Kwam altijd 5min te vroeg thuis, ging pas alcohol drinken toen hij dood was.
Bij liegen kreeg ik wel klappen of als ik echt vreselijk tegen mijn moeder was geweest.
Toch heb ik niet het gevoel dat ik dus mishandeld ben geweest. Alleen goed onder de duim werd gehouden.
Maar als ik het nu aan de stok heb met mijn man, dan vergeet ik altijd alles. Waar we precies ruzie over hadden en hoe het precies in elkaar stak. Bij ons dus nooit de wel bekende ouwe koeien, want ik weet het gewoon niet meer. En nu na mijn zwangerschap merk ik dat dit meer is geworden.
Als ik iets meemaak ( groot of klein) waar me ik me heel kwetsbaar voel, vergeet ik het. Ik kan de ene dag heel erg verdrietig zijn om iets en een dag later al niet meer weten hoe het voelde of waar het uberhaubt om ging.
Dit mechanisme heeft me goed geholpen vroeger want ik heb me heel vaak bang en kwetsbaar gevoeld...en als ik dat allemaal mee moest dragen was het teveel geweest.
Heel herkenbaar dit.
Ik kan iet zeggen dat ik mishandeld ben in welke vorm dan ook.
Ik keek zeer veel tegen mijn vader op, en mijn moeder zei ook altijd dat als hij thuis kwam... NOU. Dus kon ik me al weken zorgen maken. ( was een zakenman ).
En dan kreeg ik ook flink op mijn flikker, hij kon vreselijk uit zijn dak gaan maar ik werd er nooit bij geslagen ofzo.
Wel was er altijd een bepaalde angst, en liep ik op mijn tenen.
Als hij maar niet boos werd...
Ik heb daarom ook nooit ' puberdingen' geprobeerd.
Kwam altijd 5min te vroeg thuis, ging pas alcohol drinken toen hij dood was.
Bij liegen kreeg ik wel klappen of als ik echt vreselijk tegen mijn moeder was geweest.
Toch heb ik niet het gevoel dat ik dus mishandeld ben geweest. Alleen goed onder de duim werd gehouden.
Maar als ik het nu aan de stok heb met mijn man, dan vergeet ik altijd alles. Waar we precies ruzie over hadden en hoe het precies in elkaar stak. Bij ons dus nooit de wel bekende ouwe koeien, want ik weet het gewoon niet meer. En nu na mijn zwangerschap merk ik dat dit meer is geworden.
Een goed begin is het halve werk, maar een goed begin is maar de helft
vrijdag 19 november 2010 om 17:26
quote:Mazou schreef op 19 november 2010 @ 13:50:
[...]
Ken je dit al?
De Viersprong
Is specifiek voor mensen met complexe problematiek.
Het lijkt me stug dat iemand als jij helemaal niet meer geholpen kan worden!
Niet dat ik je niet geloof hoor, maar ik weet uit ervaring dat er zoveel verschillende dingen te vinden zijn in hulpverleningsland, dat er wel iets bij moet zitten dat jou kan helpen.
Kan me voorstellen dat je al veel hebt geprobeerd en de moed je in de schoenen is gezakt, maar ik zou als ik jou was toch blijven proberen.
Alles is beter dan niks doen toch?
De viersprong is voor mensen vooral met persoonlijkheidsproblematiek. Daar heb ik geen last van (is tenminste wat ) Ik kan daar niet terecht.
quote:hanke321 schreef op 19 november 2010 @ 14:18:
[...]
Ik weet niet wat jij met gespecialiseerde hulp bedoelt. Ken je deze?
www.lctv.nl
Bereid je wel voor op een lange wachtlijst.
lcvt ken ik. Ik ben er bij 2 geweest.. De ene funktioneerde diep triest en de andere heb ik opgenomen gezeten ook en konden ze me niet helpen. Zijn mn diagnoses wel weer onderstreept.
Ik vind t super dat jullie zo meedenken!!
Verschrikkelijk herkenbaar topic..
[...]
Ken je dit al?
De Viersprong
Is specifiek voor mensen met complexe problematiek.
Het lijkt me stug dat iemand als jij helemaal niet meer geholpen kan worden!
Niet dat ik je niet geloof hoor, maar ik weet uit ervaring dat er zoveel verschillende dingen te vinden zijn in hulpverleningsland, dat er wel iets bij moet zitten dat jou kan helpen.
Kan me voorstellen dat je al veel hebt geprobeerd en de moed je in de schoenen is gezakt, maar ik zou als ik jou was toch blijven proberen.
Alles is beter dan niks doen toch?
De viersprong is voor mensen vooral met persoonlijkheidsproblematiek. Daar heb ik geen last van (is tenminste wat ) Ik kan daar niet terecht.
quote:hanke321 schreef op 19 november 2010 @ 14:18:
[...]
Ik weet niet wat jij met gespecialiseerde hulp bedoelt. Ken je deze?
www.lctv.nl
Bereid je wel voor op een lange wachtlijst.
lcvt ken ik. Ik ben er bij 2 geweest.. De ene funktioneerde diep triest en de andere heb ik opgenomen gezeten ook en konden ze me niet helpen. Zijn mn diagnoses wel weer onderstreept.
Ik vind t super dat jullie zo meedenken!!
Verschrikkelijk herkenbaar topic..
vrijdag 19 november 2010 om 17:29
quote:Cateautje schreef op 19 november 2010 @ 15:58:
[...]
Ja, een kind wordt met een lege geest geboren en wordt geprogrammeerd door de ouders en mishandeling kan heel gewoon zijn voor een kind en zelfs heel gewoon blijven voor een volwassene. Zoals ik al eerder schreef, het lichaam liegt niet. Op één of andere manier blijft de dreiging altijd in je lichaam aanwezig en je geest reageert daar dan weer onwillekeurig op, ondanks dat je vrede hebt met de situatie, want dat is in feite wat het is, vrede hebben met, want een genezingsproces neemt veel meer in beslag , dan alleen het verwerken van je ervaringen. Het heeft mij een hele lange tijd gekost , eer ik kon accepteren dat ik ook heel lief aangeraakt kon worden en ik kan de keren niet meer tellen , dat ik bij een liefdevolle aanraking, toch een schok door mezelf heen voelde gaan.
Wat wel wilt helpen is een regelmatig bezoek aan een masseur, zodat het lichaam weer went aan de goede dingen des levens, zonder dat je je ergens druk over hoeft te maken en niet met het onderbewuste idee rondloopt , dat je iets terug moet doen, of dat je je dankbaar moet voelen. Zelf heb ik dat nog niet geprobeerd, maar ik heb zo'n idee, dat het me heel veel goed zou doen.
Wat betreft je basiswaarheid. Die heb je jezelf aan laten praten en nu is het moment om poepeigenwijs je eigen waarheid te ontdekken, jezelf heel goed te leren kennen en te onderkennen dat die basiswaarheid niet klopt en dat je beter bent dan dat. Ouders zijn ook maar opgegroeide kinderen, die ook maar wat doen. Welke wijsheid hebben zij in pacht dat ze jou voor het leven kunnen programmeren dat je geen waarde zou hebben. Het is nu aan jou om die waarde te ontdekken en steek je middelvinger op naar iedereen die het er niet mee eens is. Toevallig.Het is allemaal vuilnis, daar moeten we van af.
Wijze woorden wederom.
Ben het ook helemaal eens met je en ik zit inderdaad al een tijdje op de weg van 'eigenwijsheid'.
Maar inderdaad, zoals jij ook schrijft, een echt genezingsproces duurt lang.
Ik vind het wel goed dat je schrijft: het lichaam ligt niet. Ergens ook confronterend voor mij om te lezen, want het is inderdaad zo. En ik heb nog steeds die heftige lichamelijke reacties, die ik ook waarneem. Maar ik realiseerde me na het lezen van wat jij schreef ineens, dat ik het mezelf eigenlijk ook kwalijk neem dat ik die lichamelijke reacties nog heb.
Eigenlijk zeg ik steeds tegen mezelf, bijv. na een schrikreactie: doe normaal en stel je niet aan. Maar dat is natuurlijk niet de 'gezonde' manier om daarmee om te gaan.
Wel goed om me daar weer even van bewust te worden.
Ik zou moeten leren om meer mededogen voor mezelf te hebben. Heb ik ook al meer dan vroeger gelukkig.
Maar zoals ik eerder al zei; ik heb daar nog wel een weg in te gaan.
Ik probeer alleen ook nog te werken aan mijn dromen/ambities, het opbouwen van een nieuw leven, en het is soms blijkbaar nog 'nodig' om in al die hectiek mijn oude mechanismen in te schakelen.
Daar ben ik mij ook niet altijd van bewust, vaak kom ik er pas later achter dat dit het geval is.
Maar ik denk wel dat ik steeds een stapje verder kom en dat ik steeds weer nieuwe dingen leer en onder ogen durf te zien.
Stap voor stap.
Wat heeft jou geholpen op deze weg naar zelfrespect, als je dat hier wil vertellen?
[...]
Ja, een kind wordt met een lege geest geboren en wordt geprogrammeerd door de ouders en mishandeling kan heel gewoon zijn voor een kind en zelfs heel gewoon blijven voor een volwassene. Zoals ik al eerder schreef, het lichaam liegt niet. Op één of andere manier blijft de dreiging altijd in je lichaam aanwezig en je geest reageert daar dan weer onwillekeurig op, ondanks dat je vrede hebt met de situatie, want dat is in feite wat het is, vrede hebben met, want een genezingsproces neemt veel meer in beslag , dan alleen het verwerken van je ervaringen. Het heeft mij een hele lange tijd gekost , eer ik kon accepteren dat ik ook heel lief aangeraakt kon worden en ik kan de keren niet meer tellen , dat ik bij een liefdevolle aanraking, toch een schok door mezelf heen voelde gaan.
Wat wel wilt helpen is een regelmatig bezoek aan een masseur, zodat het lichaam weer went aan de goede dingen des levens, zonder dat je je ergens druk over hoeft te maken en niet met het onderbewuste idee rondloopt , dat je iets terug moet doen, of dat je je dankbaar moet voelen. Zelf heb ik dat nog niet geprobeerd, maar ik heb zo'n idee, dat het me heel veel goed zou doen.
Wat betreft je basiswaarheid. Die heb je jezelf aan laten praten en nu is het moment om poepeigenwijs je eigen waarheid te ontdekken, jezelf heel goed te leren kennen en te onderkennen dat die basiswaarheid niet klopt en dat je beter bent dan dat. Ouders zijn ook maar opgegroeide kinderen, die ook maar wat doen. Welke wijsheid hebben zij in pacht dat ze jou voor het leven kunnen programmeren dat je geen waarde zou hebben. Het is nu aan jou om die waarde te ontdekken en steek je middelvinger op naar iedereen die het er niet mee eens is. Toevallig.Het is allemaal vuilnis, daar moeten we van af.
Wijze woorden wederom.
Ben het ook helemaal eens met je en ik zit inderdaad al een tijdje op de weg van 'eigenwijsheid'.
Maar inderdaad, zoals jij ook schrijft, een echt genezingsproces duurt lang.
Ik vind het wel goed dat je schrijft: het lichaam ligt niet. Ergens ook confronterend voor mij om te lezen, want het is inderdaad zo. En ik heb nog steeds die heftige lichamelijke reacties, die ik ook waarneem. Maar ik realiseerde me na het lezen van wat jij schreef ineens, dat ik het mezelf eigenlijk ook kwalijk neem dat ik die lichamelijke reacties nog heb.
Eigenlijk zeg ik steeds tegen mezelf, bijv. na een schrikreactie: doe normaal en stel je niet aan. Maar dat is natuurlijk niet de 'gezonde' manier om daarmee om te gaan.
Wel goed om me daar weer even van bewust te worden.
Ik zou moeten leren om meer mededogen voor mezelf te hebben. Heb ik ook al meer dan vroeger gelukkig.
Maar zoals ik eerder al zei; ik heb daar nog wel een weg in te gaan.
Ik probeer alleen ook nog te werken aan mijn dromen/ambities, het opbouwen van een nieuw leven, en het is soms blijkbaar nog 'nodig' om in al die hectiek mijn oude mechanismen in te schakelen.
Daar ben ik mij ook niet altijd van bewust, vaak kom ik er pas later achter dat dit het geval is.
Maar ik denk wel dat ik steeds een stapje verder kom en dat ik steeds weer nieuwe dingen leer en onder ogen durf te zien.
Stap voor stap.
Wat heeft jou geholpen op deze weg naar zelfrespect, als je dat hier wil vertellen?
vrijdag 19 november 2010 om 17:33
quote:tjongetjonge schreef op 19 november 2010 @ 17:26:
[...]
De viersprong is voor mensen vooral met persoonlijkheidsproblematiek. Daar heb ik geen last van (is tenminste wat ) Ik kan daar niet terecht.
[...]
Op de website staat dat het ook is voor mensen met 'complexe psychische problemen'. Dus misschien kun je toch eens polsen of je daar terecht zou kunnen.
Op de website staan ook brochures.
Maar ik wil je niet dwingen hoor .
Maar als ik het zo lees is die plek juist voor mensen die nergens anders echt terecht kunnen.
[...]
De viersprong is voor mensen vooral met persoonlijkheidsproblematiek. Daar heb ik geen last van (is tenminste wat ) Ik kan daar niet terecht.
[...]
Op de website staat dat het ook is voor mensen met 'complexe psychische problemen'. Dus misschien kun je toch eens polsen of je daar terecht zou kunnen.
Op de website staan ook brochures.
Maar ik wil je niet dwingen hoor .
Maar als ik het zo lees is die plek juist voor mensen die nergens anders echt terecht kunnen.
vrijdag 19 november 2010 om 18:00
quote:Mazou schreef op 19 november 2010 @ 17:29:
[...]
Wijze woorden wederom.
Ben het ook helemaal eens met je en ik zit inderdaad al een tijdje op de weg van 'eigenwijsheid'.
Maar inderdaad, zoals jij ook schrijft, een echt genezingsproces duurt lang.
Ik vind het wel goed dat je schrijft: het lichaam ligt niet. Ergens ook confronterend voor mij om te lezen, want het is inderdaad zo. En ik heb nog steeds die heftige lichamelijke reacties, die ik ook waarneem. Maar ik realiseerde me na het lezen van wat jij schreef ineens, dat ik het mezelf eigenlijk ook kwalijk neem dat ik die lichamelijke reacties nog heb.
Eigenlijk zeg ik steeds tegen mezelf, bijv. na een schrikreactie: doe normaal en stel je niet aan. Maar dat is natuurlijk niet de 'gezonde' manier om daarmee om te gaan.
Wel goed om me daar weer even van bewust te worden.
Ik zou moeten leren om meer mededogen voor mezelf te hebben. Heb ik ook al meer dan vroeger gelukkig.
Maar zoals ik eerder al zei; ik heb daar nog wel een weg in te gaan.
Ik probeer alleen ook nog te werken aan mijn dromen/ambities, het opbouwen van een nieuw leven, en het is soms blijkbaar nog 'nodig' om in al die hectiek mijn oude mechanismen in te schakelen.
Daar ben ik mij ook niet altijd van bewust, vaak kom ik er pas later achter dat dit het geval is.
Maar ik denk wel dat ik steeds een stapje verder kom en dat ik steeds weer nieuwe dingen leer en onder ogen durf te zien.
Stap voor stap.
Wat heeft jou geholpen op deze weg naar zelfrespect, als je dat hier wil vertellen?
Wat mij geholpen heeft is, mijn ouders te zien voor wat ze werkelijk waren(ze zijn er niet meer) . Rond mijn 25ste, ging ik er eens rustig voor zitten om eens te kijken wie dat jongetje en dat meisje nou eigenlijk waren en wat voor waarde ze in hun voetstappen achterlieten. Ouders krijgen van hun kinderen een ouderaureooltje en dat heb ik ze (voor even ) afgenomen. Ik kwam tot de conclusie dat zij ook maar wat deden en dat het respect dat zij van mij eisten , helemaal niet gerechtvaardigd was. Ik begin altijd met respect en dan is het aan diegenen waar ik het aan geef, om het te behouden. Door het , compleet onverdiend, af te troggelen, verkrijg je geen respect, maar angst en dat is wat ik had. Door mijn ouders gewoon als medemens te bekijken en eens te zien wat zij nou eigenlijk te bieden hadden aan mij, drong het tot mij door , dat ze mij eigenlijk niets waardevols te bieden hadden, alleen maar hun eigen onkunde en frustraties. Hoewel het natuurlijk altijd gewoon mijn ouders zijn gebleven , en ik na mijn overdenkingen hen weer hun aureooltje heb teruggegund, ben ik wel heel anders tegen ze aan gaan kijken en heb hun incompetentie als ouders gewoon afgedaan, als onvolwassen pubergedrag en een groot gebrek aan ontwikkeling. Het heeft me gesterkt en me de kracht gegeven, om ondanks alles, mijn eigen weg te vinden.
De trauma's schud je er niet zomaar mee af, maar ik ben wel veel genuanceerder gaan kijken naar hun mening over mij, en daar klopte geen zier van, dat was het begin van zelferkenning en zelfrespect.
[...]
Wijze woorden wederom.
Ben het ook helemaal eens met je en ik zit inderdaad al een tijdje op de weg van 'eigenwijsheid'.
Maar inderdaad, zoals jij ook schrijft, een echt genezingsproces duurt lang.
Ik vind het wel goed dat je schrijft: het lichaam ligt niet. Ergens ook confronterend voor mij om te lezen, want het is inderdaad zo. En ik heb nog steeds die heftige lichamelijke reacties, die ik ook waarneem. Maar ik realiseerde me na het lezen van wat jij schreef ineens, dat ik het mezelf eigenlijk ook kwalijk neem dat ik die lichamelijke reacties nog heb.
Eigenlijk zeg ik steeds tegen mezelf, bijv. na een schrikreactie: doe normaal en stel je niet aan. Maar dat is natuurlijk niet de 'gezonde' manier om daarmee om te gaan.
Wel goed om me daar weer even van bewust te worden.
Ik zou moeten leren om meer mededogen voor mezelf te hebben. Heb ik ook al meer dan vroeger gelukkig.
Maar zoals ik eerder al zei; ik heb daar nog wel een weg in te gaan.
Ik probeer alleen ook nog te werken aan mijn dromen/ambities, het opbouwen van een nieuw leven, en het is soms blijkbaar nog 'nodig' om in al die hectiek mijn oude mechanismen in te schakelen.
Daar ben ik mij ook niet altijd van bewust, vaak kom ik er pas later achter dat dit het geval is.
Maar ik denk wel dat ik steeds een stapje verder kom en dat ik steeds weer nieuwe dingen leer en onder ogen durf te zien.
Stap voor stap.
Wat heeft jou geholpen op deze weg naar zelfrespect, als je dat hier wil vertellen?
Wat mij geholpen heeft is, mijn ouders te zien voor wat ze werkelijk waren(ze zijn er niet meer) . Rond mijn 25ste, ging ik er eens rustig voor zitten om eens te kijken wie dat jongetje en dat meisje nou eigenlijk waren en wat voor waarde ze in hun voetstappen achterlieten. Ouders krijgen van hun kinderen een ouderaureooltje en dat heb ik ze (voor even ) afgenomen. Ik kwam tot de conclusie dat zij ook maar wat deden en dat het respect dat zij van mij eisten , helemaal niet gerechtvaardigd was. Ik begin altijd met respect en dan is het aan diegenen waar ik het aan geef, om het te behouden. Door het , compleet onverdiend, af te troggelen, verkrijg je geen respect, maar angst en dat is wat ik had. Door mijn ouders gewoon als medemens te bekijken en eens te zien wat zij nou eigenlijk te bieden hadden aan mij, drong het tot mij door , dat ze mij eigenlijk niets waardevols te bieden hadden, alleen maar hun eigen onkunde en frustraties. Hoewel het natuurlijk altijd gewoon mijn ouders zijn gebleven , en ik na mijn overdenkingen hen weer hun aureooltje heb teruggegund, ben ik wel heel anders tegen ze aan gaan kijken en heb hun incompetentie als ouders gewoon afgedaan, als onvolwassen pubergedrag en een groot gebrek aan ontwikkeling. Het heeft me gesterkt en me de kracht gegeven, om ondanks alles, mijn eigen weg te vinden.
De trauma's schud je er niet zomaar mee af, maar ik ben wel veel genuanceerder gaan kijken naar hun mening over mij, en daar klopte geen zier van, dat was het begin van zelferkenning en zelfrespect.
vrijdag 19 november 2010 om 18:09
quote:Cateautje schreef op 19 november 2010 @ 18:00:
[...]
Wat mij geholpen heeft is, mijn ouders te zien voor wat ze werkelijk waren(ze zijn er niet meer) . Rond mijn 25ste, ging ik er eens rustig voor zitten om eens te kijken wie dat jongetje en dat meisje nou eigenlijk waren en wat voor waarde ze in hun voetstappen achterlieten. Ouders krijgen van hun kinderen een ouderaureooltje en dat heb ik ze (voor even ) afgenomen. Ik kwam tot de conclusie dat zij ook maar wat deden en dat het respect dat zij van mij eisten , helemaal niet gerechtvaardigd was. Ik begin altijd met respect en dan is het aan diegenen waar ik het aan geef, om het te behouden. Door het , compleet onverdiend, af te troggelen, verkrijg je geen respect, maar angst en dat is wat ik had. Door mijn ouders gewoon als medemens te bekijken en eens te zien wat zij nou eigenlijk te bieden hadden aan mij, drong het tot mij door , dat ze mij eigenlijk niets waardevols te bieden hadden, alleen maar hun eigen onkunde en frustraties. Hoewel het natuurlijk altijd gewoon mijn ouders zijn gebleven , en ik na mijn overdenkingen hen weer hun aureooltje heb teruggegund, ben ik wel heel anders tegen ze aan gaan kijken en heb hun incompetentie als ouders gewoon afgedaan, als onvolwassen pubergedrag en een groot gebrek aan ontwikkeling. Het heeft me gesterkt en me de kracht gegeven, om ondanks alles, mijn eigen weg te vinden.
De trauma's schud je er niet zomaar mee af, maar ik ben wel veel genuanceerder gaan kijken naar hun mening over mij, en daar klopte geen zier van, dat was het begin van zelferkenning en zelfrespect.
Dit proces herken ik wel, zo ben ik het ook gaan bekijken toen ik mij eenmaal realiseerde wat er gebeurt was, en dat dat niet in de haak was.
Wel is het bij mij soms nog een wazig gebied waar zij nog aanwezig zijn in mijn hoofd, en waar mijn identiteit begint.
Ik heb ook wel de neiging om vergoelijkend te kijken naar wat er gebeurt is, om vanuit loyaliteit te blijven oordelen zeg maar.
Maar uiteindelijk kom ik er toch altijd weer op uit dat het niet klopt wat zij hebben gedaan en dat ze wel degelijk verantwoordelijk zijn voor hun eigen daden (ook al hebben ze zelf ook dingen meegemaakt).
Ik heb al een paar jaar geen contact meer met ze trouwens.
Maar ik bedoelde eigenlijk met mijn vraag, wat voor dingen je concreet hebt gedaan. Ik bedoel bijv. bepaalde therapievormen ofzo, die geholpen hebben?
Of heb je dat niet gedaan?
Ben trouwens alsnog wel blij met je antwoord hoor .
[...]
Wat mij geholpen heeft is, mijn ouders te zien voor wat ze werkelijk waren(ze zijn er niet meer) . Rond mijn 25ste, ging ik er eens rustig voor zitten om eens te kijken wie dat jongetje en dat meisje nou eigenlijk waren en wat voor waarde ze in hun voetstappen achterlieten. Ouders krijgen van hun kinderen een ouderaureooltje en dat heb ik ze (voor even ) afgenomen. Ik kwam tot de conclusie dat zij ook maar wat deden en dat het respect dat zij van mij eisten , helemaal niet gerechtvaardigd was. Ik begin altijd met respect en dan is het aan diegenen waar ik het aan geef, om het te behouden. Door het , compleet onverdiend, af te troggelen, verkrijg je geen respect, maar angst en dat is wat ik had. Door mijn ouders gewoon als medemens te bekijken en eens te zien wat zij nou eigenlijk te bieden hadden aan mij, drong het tot mij door , dat ze mij eigenlijk niets waardevols te bieden hadden, alleen maar hun eigen onkunde en frustraties. Hoewel het natuurlijk altijd gewoon mijn ouders zijn gebleven , en ik na mijn overdenkingen hen weer hun aureooltje heb teruggegund, ben ik wel heel anders tegen ze aan gaan kijken en heb hun incompetentie als ouders gewoon afgedaan, als onvolwassen pubergedrag en een groot gebrek aan ontwikkeling. Het heeft me gesterkt en me de kracht gegeven, om ondanks alles, mijn eigen weg te vinden.
De trauma's schud je er niet zomaar mee af, maar ik ben wel veel genuanceerder gaan kijken naar hun mening over mij, en daar klopte geen zier van, dat was het begin van zelferkenning en zelfrespect.
Dit proces herken ik wel, zo ben ik het ook gaan bekijken toen ik mij eenmaal realiseerde wat er gebeurt was, en dat dat niet in de haak was.
Wel is het bij mij soms nog een wazig gebied waar zij nog aanwezig zijn in mijn hoofd, en waar mijn identiteit begint.
Ik heb ook wel de neiging om vergoelijkend te kijken naar wat er gebeurt is, om vanuit loyaliteit te blijven oordelen zeg maar.
Maar uiteindelijk kom ik er toch altijd weer op uit dat het niet klopt wat zij hebben gedaan en dat ze wel degelijk verantwoordelijk zijn voor hun eigen daden (ook al hebben ze zelf ook dingen meegemaakt).
Ik heb al een paar jaar geen contact meer met ze trouwens.
Maar ik bedoelde eigenlijk met mijn vraag, wat voor dingen je concreet hebt gedaan. Ik bedoel bijv. bepaalde therapievormen ofzo, die geholpen hebben?
Of heb je dat niet gedaan?
Ben trouwens alsnog wel blij met je antwoord hoor .
vrijdag 19 november 2010 om 18:12
quote:Mazou schreef op 19 november 2010 @ 18:09:
[...]
Dit proces herken ik wel, zo ben ik het ook gaan bekijken toen ik mij eenmaal realiseerde wat er gebeurt was, en dat dat niet in de haak was.
Wel is het bij mij soms nog een wazig gebied waar zij nog aanwezig zijn in mijn hoofd, en waar mijn identiteit begint.
Ik heb ook wel de neiging om vergoelijkend te kijken naar wat er gebeurt is, om vanuit loyaliteit te blijven oordelen zeg maar.
Maar uiteindelijk kom ik er toch altijd weer op uit dat het niet klopt wat zij hebben gedaan en dat ze wel degelijk verantwoordelijk zijn voor hun eigen daden (ook al hebben ze zelf ook dingen meegemaakt).
Ik heb al een paar jaar geen contact meer met ze trouwens.
Maar ik bedoelde eigenlijk met mijn vraag, wat voor dingen je concreet hebt gedaan. Ik bedoel bijv. bepaalde therapievormen ofzo, die geholpen hebben?
Of heb je dat niet gedaan?
Ben trouwens alsnog wel blij met je antwoord hoor .Ik ben nooit in therapie geweest. Ik heb de pech dat , als ik een therapeut opzoek, dat deze dan binnen twee sessies zijn/haar levensverhaal , aan mij zit te vertellen, dus dat is voor mij geen optie.
[...]
Dit proces herken ik wel, zo ben ik het ook gaan bekijken toen ik mij eenmaal realiseerde wat er gebeurt was, en dat dat niet in de haak was.
Wel is het bij mij soms nog een wazig gebied waar zij nog aanwezig zijn in mijn hoofd, en waar mijn identiteit begint.
Ik heb ook wel de neiging om vergoelijkend te kijken naar wat er gebeurt is, om vanuit loyaliteit te blijven oordelen zeg maar.
Maar uiteindelijk kom ik er toch altijd weer op uit dat het niet klopt wat zij hebben gedaan en dat ze wel degelijk verantwoordelijk zijn voor hun eigen daden (ook al hebben ze zelf ook dingen meegemaakt).
Ik heb al een paar jaar geen contact meer met ze trouwens.
Maar ik bedoelde eigenlijk met mijn vraag, wat voor dingen je concreet hebt gedaan. Ik bedoel bijv. bepaalde therapievormen ofzo, die geholpen hebben?
Of heb je dat niet gedaan?
Ben trouwens alsnog wel blij met je antwoord hoor .Ik ben nooit in therapie geweest. Ik heb de pech dat , als ik een therapeut opzoek, dat deze dan binnen twee sessies zijn/haar levensverhaal , aan mij zit te vertellen, dus dat is voor mij geen optie.
vrijdag 19 november 2010 om 18:16
quote:Cateautje schreef op 19 november 2010 @ 18:12:
[...]
Ik ben nooit in therapie geweest. Ik heb de pech dat , als ik een therapeut opzoek, dat deze dan binnen twee sessies zijn/haar levensverhaal , aan mij zit te vertellen, dus dat is voor mij geen optie.
Wat stom (van die therapeuten).
Waren dat psychologen?
Bij sociaal psychiatrisch verpleegkundigen heb ik het wel meerdere keren meegemaakt, maar bij een psycholoog gelukkig niet.
Is wel erg onprofessioneel.
[...]
Ik ben nooit in therapie geweest. Ik heb de pech dat , als ik een therapeut opzoek, dat deze dan binnen twee sessies zijn/haar levensverhaal , aan mij zit te vertellen, dus dat is voor mij geen optie.
Wat stom (van die therapeuten).
Waren dat psychologen?
Bij sociaal psychiatrisch verpleegkundigen heb ik het wel meerdere keren meegemaakt, maar bij een psycholoog gelukkig niet.
Is wel erg onprofessioneel.
vrijdag 19 november 2010 om 18:18
quote:Mazou schreef op 19 november 2010 @ 18:16:
[...]
Wat stom (van die therapeuten).
Waren dat psychologen?
Bij sociaal psychiatrisch verpleegkundigen heb ik het wel meerdere keren meegemaakt, maar bij een psycholoog gelukkig niet.
Is wel erg onprofessioneel.Het waren psychologen en maatschappelijk werkers. Ja, mesnen vallen snel uit hun rol , bij mij.
[...]
Wat stom (van die therapeuten).
Waren dat psychologen?
Bij sociaal psychiatrisch verpleegkundigen heb ik het wel meerdere keren meegemaakt, maar bij een psycholoog gelukkig niet.
Is wel erg onprofessioneel.Het waren psychologen en maatschappelijk werkers. Ja, mesnen vallen snel uit hun rol , bij mij.
vrijdag 19 november 2010 om 18:27
quote:Cateautje schreef op 19 november 2010 @ 14:29:
[...]
Kinderen vinden mishandeld worden vaak net zo normaal als liefdevol bejegend worden, dat is de valkuil.Ouders kunnen , helaas, altijd rekenen op de loyaliteit van hun kinders, vandaar het vaak zo ver kan komen. Een kind dat het op een krijsen zet en de ouders confronteert met het gedrag en aangeeft dat dat niet normaal is, zijn helaas niet te vinden.
Daar ben ik het niet helemaal mee eens. Je wilt niet weten hoe vaak ik het mijn vader heb verteld, toegeschreeuwd of gegild heb dat het niet normaal was wat hij deed.
Zonder effect helaas.
Ben ik lichamelijk mishandeld? Nee. Ik heb wel eens een klap of schop gehad, maar dat vond en vind ik geen mishandeling. Geestelijk ben ik wel mishandeld vind ik zelf, wat ik nu nog merk. Gelukkig is de band met mijn vader nu erg goed en hoewel ik af en toe nog een bittere nasmaak heb en me wel eens zorgen maak over mijn moeder gaat het verder prima. Ik heb het redelijk van me af kunnen zetten.
[...]
Kinderen vinden mishandeld worden vaak net zo normaal als liefdevol bejegend worden, dat is de valkuil.Ouders kunnen , helaas, altijd rekenen op de loyaliteit van hun kinders, vandaar het vaak zo ver kan komen. Een kind dat het op een krijsen zet en de ouders confronteert met het gedrag en aangeeft dat dat niet normaal is, zijn helaas niet te vinden.
Daar ben ik het niet helemaal mee eens. Je wilt niet weten hoe vaak ik het mijn vader heb verteld, toegeschreeuwd of gegild heb dat het niet normaal was wat hij deed.
Zonder effect helaas.
Ben ik lichamelijk mishandeld? Nee. Ik heb wel eens een klap of schop gehad, maar dat vond en vind ik geen mishandeling. Geestelijk ben ik wel mishandeld vind ik zelf, wat ik nu nog merk. Gelukkig is de band met mijn vader nu erg goed en hoewel ik af en toe nog een bittere nasmaak heb en me wel eens zorgen maak over mijn moeder gaat het verder prima. Ik heb het redelijk van me af kunnen zetten.
vrijdag 19 november 2010 om 18:30
quote:Mazou schreef op 19 november 2010 @ 18:22:
[...]
Heb je dat toen ook aangegeven, dat jij dat niet prettig vond?Nee, dat heb ik nooit aangegeven. Er ontstaat dan een sfeer , waarin ik me bijna gevangen voel en laat het dan maar begaan. Het is voor mij in ieder geval geen uitnodiging om ooit nog te gaan. Heb het voor mijn gevoel ook niet echt nodig, ik doorzie vaak al snel wat er mis is en wat ik er mee moet.
[...]
Heb je dat toen ook aangegeven, dat jij dat niet prettig vond?Nee, dat heb ik nooit aangegeven. Er ontstaat dan een sfeer , waarin ik me bijna gevangen voel en laat het dan maar begaan. Het is voor mij in ieder geval geen uitnodiging om ooit nog te gaan. Heb het voor mijn gevoel ook niet echt nodig, ik doorzie vaak al snel wat er mis is en wat ik er mee moet.
vrijdag 19 november 2010 om 18:33
quote:Cateautje schreef op 19 november 2010 @ 18:30:
[...]
Nee, dat heb ik nooit aangegeven. Er ontstaat dan een sfeer , waarin ik me bijna gevangen voel en laat het dan maar begaan. Het is voor mij in ieder geval geen uitnodiging om ooit nog te gaan. Heb het voor mijn gevoel ook niet echt nodig, ik doorzie vaak al snel wat er mis is en wat ik er mee moet.
Jammer dat je het niet hebt kunnen bespreken, misschien had het daarna wel anders kunnen lopen.
Dan hadden ze misschien kunnen uitleggen waarom ze dat deden of in ieder geval geweten hoe jij dit ervaren hebt.
Maar goed, als je het (een psych.) niet nodig hebt, zoals je zegt, is het natuurlijk niet zo erg.
[...]
Nee, dat heb ik nooit aangegeven. Er ontstaat dan een sfeer , waarin ik me bijna gevangen voel en laat het dan maar begaan. Het is voor mij in ieder geval geen uitnodiging om ooit nog te gaan. Heb het voor mijn gevoel ook niet echt nodig, ik doorzie vaak al snel wat er mis is en wat ik er mee moet.
Jammer dat je het niet hebt kunnen bespreken, misschien had het daarna wel anders kunnen lopen.
Dan hadden ze misschien kunnen uitleggen waarom ze dat deden of in ieder geval geweten hoe jij dit ervaren hebt.
Maar goed, als je het (een psych.) niet nodig hebt, zoals je zegt, is het natuurlijk niet zo erg.
vrijdag 19 november 2010 om 18:37
quote:Mazou schreef op 19 november 2010 @ 18:33:
[...]
Jammer dat je het niet hebt kunnen bespreken, misschien had het daarna wel anders kunnen lopen.
Dan hadden ze misschien kunnen uitleggen waarom ze dat deden of in ieder geval geweten hoe jij dit ervaren hebt.
Maar goed, als je het (een psych.) niet nodig hebt, zoals je zegt, is het natuurlijk niet zo erg..
[...]
Jammer dat je het niet hebt kunnen bespreken, misschien had het daarna wel anders kunnen lopen.
Dan hadden ze misschien kunnen uitleggen waarom ze dat deden of in ieder geval geweten hoe jij dit ervaren hebt.
Maar goed, als je het (een psych.) niet nodig hebt, zoals je zegt, is het natuurlijk niet zo erg..
vrijdag 19 november 2010 om 18:58
quote:Cateautje schreef op 19 november 2010 @ 18:00:
[...]
Wat mij geholpen heeft is, mijn ouders te zien voor wat ze werkelijk waren (ze zijn er niet meer) . Rond mijn 25ste, ging ik er eens rustig voor zitten om eens te kijken wie dat jongetje en dat meisje nou eigenlijk waren en wat voor waarde ze in hun voetstappen achterlieten. Ouders krijgen van hun kinderen een ouderaureooltje en dat heb ik ze (voor even ) afgenomen. Ik kwam tot de conclusie dat zij ook maar wat deden en dat het respect dat zij van mij eisten, helemaal niet gerechtvaardigd was. Ik begin altijd met respect en dan is het aan diegenen waar ik het aan geef, om het te behouden. Door het, compleet onverdiend, af te troggelen, verkrijg je geen respect, maar angst en dat is wat ik had. Door mijn ouders gewoon als medemens te bekijken en eens te zien wat zij nou eigenlijk te bieden hadden aan mij, drong het tot mij door, dat ze mij eigenlijk niets waardevols te bieden hadden, alleen maar hun eigen onkunde en frustraties. Hoewel het natuurlijk altijd gewoon mijn ouders zijn gebleven, en ik na mijn overdenkingen hen weer hun aureooltje heb teruggegund, ben ik wel heel anders tegen ze aan gaan kijken en heb hun incompetentie als ouders gewoon afgedaan als onvolwassen pubergedrag en een groot gebrek aan ontwikkeling. Het heeft me gesterkt en me de kracht gegeven, om ondanks alles, mijn eigen weg te vinden.
De trauma's schud je er niet zomaar mee af, maar ik ben wel veel genuanceerder gaan kijken naar hun mening over mij, en daar klopte geen zier van, dat was het begin van zelferkenning en zelfrespect.
Dijk van een post, Cateautje!
Mijn verhaal is ook niet al te opbeurend dus dat voeg ik hier maar niet toe. Wat ik wel wil vertellen is dat ik nu beter contact heb met mijn ouders dan ooit. Dat had ik niet verwacht en lang zelfs niet gewild.
Boekentips zelfhulp:
De bevrijdende waarheid (Alice Miller)
De herontdekking van het ware zelf (Ingeborg Bosch)
[...]
Wat mij geholpen heeft is, mijn ouders te zien voor wat ze werkelijk waren (ze zijn er niet meer) . Rond mijn 25ste, ging ik er eens rustig voor zitten om eens te kijken wie dat jongetje en dat meisje nou eigenlijk waren en wat voor waarde ze in hun voetstappen achterlieten. Ouders krijgen van hun kinderen een ouderaureooltje en dat heb ik ze (voor even ) afgenomen. Ik kwam tot de conclusie dat zij ook maar wat deden en dat het respect dat zij van mij eisten, helemaal niet gerechtvaardigd was. Ik begin altijd met respect en dan is het aan diegenen waar ik het aan geef, om het te behouden. Door het, compleet onverdiend, af te troggelen, verkrijg je geen respect, maar angst en dat is wat ik had. Door mijn ouders gewoon als medemens te bekijken en eens te zien wat zij nou eigenlijk te bieden hadden aan mij, drong het tot mij door, dat ze mij eigenlijk niets waardevols te bieden hadden, alleen maar hun eigen onkunde en frustraties. Hoewel het natuurlijk altijd gewoon mijn ouders zijn gebleven, en ik na mijn overdenkingen hen weer hun aureooltje heb teruggegund, ben ik wel heel anders tegen ze aan gaan kijken en heb hun incompetentie als ouders gewoon afgedaan als onvolwassen pubergedrag en een groot gebrek aan ontwikkeling. Het heeft me gesterkt en me de kracht gegeven, om ondanks alles, mijn eigen weg te vinden.
De trauma's schud je er niet zomaar mee af, maar ik ben wel veel genuanceerder gaan kijken naar hun mening over mij, en daar klopte geen zier van, dat was het begin van zelferkenning en zelfrespect.
Dijk van een post, Cateautje!
Mijn verhaal is ook niet al te opbeurend dus dat voeg ik hier maar niet toe. Wat ik wel wil vertellen is dat ik nu beter contact heb met mijn ouders dan ooit. Dat had ik niet verwacht en lang zelfs niet gewild.
Boekentips zelfhulp:
De bevrijdende waarheid (Alice Miller)
De herontdekking van het ware zelf (Ingeborg Bosch)
