Psyche
alle pijlers
18 jaar..
maandag 22 november 2010 om 07:26
Vandaag 18 jaar geleden werd mijn oudste zoon geboren. In 1 klap was ik volledig kind af, ik was moeder geworden, veel te jong, niet bij machte om hem of mezelf te beschermen, maar wel voor altijd zijn moeder. Vandaag had hij zelf volwassen moeten worden, het mocht niet zo zijn. Ik kan alleen een extra kaarsje op zijn plaatsje op de begraafplaats zetten. Mijn volwassen zoon, was je maar hier om deze mijlpaal te vieren. Ik mis je.
maandag 22 november 2010 om 10:56
Ik ga vanavond naar de begraafplaats samen met een vriend (die ook mijn therapeut is). Een extra kaarsje neerzetten, even de rust en tijd om me echt met M. bezig te houden. Nu loopt de dag toch door, de jongste vraagt aandacht, er moet eten gekookt worden, boodschappen gedaan, dochter moet van en naar school gebracht enz. Vanavond is er even rustig tijd voor m'n gevoel en voor een goed gesprek, daar heb ik wel behoefte aan.
Verder gaat het eigenlijk heel erg goed. Mijn leven is op de rit, de kinderen zijn gelukkig, ik heb weer een baan voor een (klein) aantal uur in de week en doe veel vrijwillig op de school van dochter. Eigenlijk loopt mijn leven als een zonnetje, zolang er niets aan de wond van mijn jeugd/zoon gaat pulken, zoals deze dag.
Verder gaat het eigenlijk heel erg goed. Mijn leven is op de rit, de kinderen zijn gelukkig, ik heb weer een baan voor een (klein) aantal uur in de week en doe veel vrijwillig op de school van dochter. Eigenlijk loopt mijn leven als een zonnetje, zolang er niets aan de wond van mijn jeugd/zoon gaat pulken, zoals deze dag.
maandag 22 november 2010 om 22:47
dinsdag 23 november 2010 om 10:18
Gesprek was heel erg prettig. Vooral het gevoel niet helemaal alleen op de begraafplaats te zijn was al heel fijn. Daarna wat gaan drinken samen en het gehad over verwachtingen en dromen en dat dat zo onverteerbaar is, dat er heel lang een gevoel van hoop is geweest, daarna heb ik altijd gevochten om erkenning voor mijn grote jongen te krijgen en nu is die erkenning er, hij heeft een prachtig plekje, het is afgerond, zijn leven heeft een duidelijk begin en eind. En dat hoorde niet bij die droom, de hoop was hem vasthouden en samen tegen de wereld vechten, niet hem loslaten en een kaarsje voor hem branden.
dinsdag 23 november 2010 om 15:26
Lieve Sune,
Gisteren dacht ik aan je.
Dat het gisteren zo was.
Dat hij nu had mogen stemmen.
Mogen autorijden.
Mogen trouwen.
Los was geweest van hen die hem "opgevoed" hebben.
Het mocht niet zo zijn.
Jij doet alles om hem zo dicht mogelijk bij je te houden.
Dat is goed.
En mooi.
Je leven nu is dat ook.
Geniet daar ook van voor hem. Van je slimme mooie kindjes die er wel zijn en die nooit meer bij je weggaan.
Ik steek vanavond een kaarsje op voor jou.
Omdat ik je een stoere sterke vrouw vind, die in de jaren dat we elkaar kennen de oester steeds meer een stukje open doet.
En dat vind ik knap van je.
Liefs!
Gisteren dacht ik aan je.
Dat het gisteren zo was.
Dat hij nu had mogen stemmen.
Mogen autorijden.
Mogen trouwen.
Los was geweest van hen die hem "opgevoed" hebben.
Het mocht niet zo zijn.
Jij doet alles om hem zo dicht mogelijk bij je te houden.
Dat is goed.
En mooi.
Je leven nu is dat ook.
Geniet daar ook van voor hem. Van je slimme mooie kindjes die er wel zijn en die nooit meer bij je weggaan.
Ik steek vanavond een kaarsje op voor jou.
Omdat ik je een stoere sterke vrouw vind, die in de jaren dat we elkaar kennen de oester steeds meer een stukje open doet.
En dat vind ik knap van je.
Liefs!
