Psyche
alle pijlers
18 jaar..
maandag 22 november 2010 om 07:26
Vandaag 18 jaar geleden werd mijn oudste zoon geboren. In 1 klap was ik volledig kind af, ik was moeder geworden, veel te jong, niet bij machte om hem of mezelf te beschermen, maar wel voor altijd zijn moeder. Vandaag had hij zelf volwassen moeten worden, het mocht niet zo zijn. Ik kan alleen een extra kaarsje op zijn plaatsje op de begraafplaats zetten. Mijn volwassen zoon, was je maar hier om deze mijlpaal te vieren. Ik mis je.
maandag 22 november 2010 om 09:25
Dank jullie voor de lieve woorden.
Het is heel erg dubbel. Ik mis hem, net als elk jaar is het gemis net iets dieper op deze dag. En tegelijk ben ik zo trots. Op hem dat hij toch zo lang gevochten heeft, op mezelf dat ik er nog steeds ben. 18 jaar geleden was er geen lichtje te vinden in mijn leven, M. was mijn lichtje en toen ik hem niet bij me mocht houden was er alleen maar donker over. Ik vocht zonder idee waarvoor. En nu nu ben ik op en top moeder. Moeder van een volwassen zoon, een geweldig meisje en een klein jongetje dat zo zichzelf is en tegelijk zo ontzettend op zijn grote (voor hen onbekende) broer lijkt. Dezelfde prachtige blauwe ogen en het schattige licht chaotische blond haar. Een jongetje en een meisje die gelukkig wel bij mij mogen zijn, maar waar ik altijd diep van binnen angst om heb. Als ik hen over een aantal jaar maar wel hun rijlessen mag geven, ze hun eerste stappen in het volwassen leven mag zien doen. Als zij maar niet verworden tot een kaarsje op een begraafplaats.
Ik zou zo graag tegen hem willen zeggen hoe vreselijk trots ik op hem ben, dat ik ontzettend verdrietig ben en blijf dat hijd e strijd verloren heeft, maar dat ik altijd trots zal blijven dat hij zo heeft gevochten en dat hij voor altijd in mijn hart blijft. Ik kan alleen helaas niet zeggen dat ik echt geloof dat ie ergens is en het kan horen. En die leegte doet nog het meeste pijn geloof ik, het besef dat we ons levenspad nooit hebben mogen delen en dat dat nooit meer goed te maken is.
Het is heel erg dubbel. Ik mis hem, net als elk jaar is het gemis net iets dieper op deze dag. En tegelijk ben ik zo trots. Op hem dat hij toch zo lang gevochten heeft, op mezelf dat ik er nog steeds ben. 18 jaar geleden was er geen lichtje te vinden in mijn leven, M. was mijn lichtje en toen ik hem niet bij me mocht houden was er alleen maar donker over. Ik vocht zonder idee waarvoor. En nu nu ben ik op en top moeder. Moeder van een volwassen zoon, een geweldig meisje en een klein jongetje dat zo zichzelf is en tegelijk zo ontzettend op zijn grote (voor hen onbekende) broer lijkt. Dezelfde prachtige blauwe ogen en het schattige licht chaotische blond haar. Een jongetje en een meisje die gelukkig wel bij mij mogen zijn, maar waar ik altijd diep van binnen angst om heb. Als ik hen over een aantal jaar maar wel hun rijlessen mag geven, ze hun eerste stappen in het volwassen leven mag zien doen. Als zij maar niet verworden tot een kaarsje op een begraafplaats.
Ik zou zo graag tegen hem willen zeggen hoe vreselijk trots ik op hem ben, dat ik ontzettend verdrietig ben en blijf dat hijd e strijd verloren heeft, maar dat ik altijd trots zal blijven dat hij zo heeft gevochten en dat hij voor altijd in mijn hart blijft. Ik kan alleen helaas niet zeggen dat ik echt geloof dat ie ergens is en het kan horen. En die leegte doet nog het meeste pijn geloof ik, het besef dat we ons levenspad nooit hebben mogen delen en dat dat nooit meer goed te maken is.
maandag 22 november 2010 om 10:22
