Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 5
zaterdag 7 juli 2007 om 23:49
Een topic waar iedere vrouw kan aansluiten die in een ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
zondag 29 juli 2007 om 16:47
quote:
Die wazen zijn inderdaad niet te voorspellen, en het patroon van mishandeling ook niet. Soms escaleert het zo snel dat je niet eens tijd hebt het te zien aankomen en jezelf en je kinderen in veiligheid te brengen. Ik ben ook bang dat je kracht tegen je kan werken Thirza. Want als het erop aankomt, kun je fysiek niet tegen hem op.
Ik ben het heel erg met je eens. Vooral het feit dat je kracht tegen je kan werken... De dag dat het bij mij allemaal escaleerde, wilde ik in eerste instantie alleen op pad, wetende dat ik dan alleen zou zijn met mijn 1e man. Mijn vader drong aan dat hij mee wilde, we hebben zelfs nog een beetje onenigheid daarover gehad, ik vond namelijk dat dat niet nodig was. Ik was niet bang voor mijn 1e man op dat moment, ik kon hem wel alleen aan dacht ik. Maar mijn vader moest en zou met me mee, hij bleef maar aandringen en toen heb ik maar toegegeven. Ja, ik was sterk en niet bang, mijn vader zag gevaar waar ik het niet zag. Als mijn vader niet mee was gegaan die dag, had ik het zeker niet overleefd. Mijn sterk-zijn had me bijna het leven gekost. Je kunt stukken beter TE voorzichtig zijn dan TE sterk.
Die wazen zijn inderdaad niet te voorspellen, en het patroon van mishandeling ook niet. Soms escaleert het zo snel dat je niet eens tijd hebt het te zien aankomen en jezelf en je kinderen in veiligheid te brengen. Ik ben ook bang dat je kracht tegen je kan werken Thirza. Want als het erop aankomt, kun je fysiek niet tegen hem op.
Ik ben het heel erg met je eens. Vooral het feit dat je kracht tegen je kan werken... De dag dat het bij mij allemaal escaleerde, wilde ik in eerste instantie alleen op pad, wetende dat ik dan alleen zou zijn met mijn 1e man. Mijn vader drong aan dat hij mee wilde, we hebben zelfs nog een beetje onenigheid daarover gehad, ik vond namelijk dat dat niet nodig was. Ik was niet bang voor mijn 1e man op dat moment, ik kon hem wel alleen aan dacht ik. Maar mijn vader moest en zou met me mee, hij bleef maar aandringen en toen heb ik maar toegegeven. Ja, ik was sterk en niet bang, mijn vader zag gevaar waar ik het niet zag. Als mijn vader niet mee was gegaan die dag, had ik het zeker niet overleefd. Mijn sterk-zijn had me bijna het leven gekost. Je kunt stukken beter TE voorzichtig zijn dan TE sterk.
zondag 29 juli 2007 om 17:06
Lieve Iseo,
Geloof me, mijn verhaal is niets enger dan het jouwe...
Terugkijkend ben ik ''maar'' twee keer in levensgevaar geweest door toedoen van mijn 1e man, één keer was op de dag dat hij overleed en de andere keer was toen hij een poging deed met mijn baby van een flat te springen; ik kon dat toen tegenhouden, vraag me niet hoe, maar als het hem gelukt was, zo had ik al besloten, was ik ook gesprongen. Zoals jij ook al beschrijft, beslissingen worden genomen in split-seconds.... die van mij ook in deze situatie.
Jij bent zo vaak door het oog van de naald gekropen - als ik lees wat voor dingen jij hebt moeten doorstaan, dat is echt zo heftig. En als het mis was gegaan, bijvoorbeeld tijdens die autorit, had niemand ooit geweten wat er aan de hand was - jullie waren dan ''gewoon'' omgekomen bij een auto-ongeluk. Of toen je door die glazen deur viel, als er toen inderdaad een slagader was geraakt, had je misschien wel ''gewoon'' een ongelukje gehad... Goddank dat je op tijd weg was!
Ik herken wat je schrijft over je ex, mijn 1e man had inderdaad ook de gedachte dat als hij kapot ging, dat ik dan ook maar kapot moest gaan. En onze zoon erbij. Dat was een idee dat zomaar opeens in zijn hoofd zat en toen dat erin zat, kon ik het er niet meer uit praten, zijn gedrag werd onberekenbaarder dan ooit en ik denk zelf dat hij vanaf toen pas levensgevaarlijk werd. Een combinatie van extreme agressie en diepe wanhoop. Niet te hanteren, niet te controleren. En ik denk dat dat op dat moment ook aan de hand was met de man uit het verhaal van Carrrie (en al die andere verhalen die je wel eens tegenkomt in de krant...).
*; O+
Geloof me, mijn verhaal is niets enger dan het jouwe...
Terugkijkend ben ik ''maar'' twee keer in levensgevaar geweest door toedoen van mijn 1e man, één keer was op de dag dat hij overleed en de andere keer was toen hij een poging deed met mijn baby van een flat te springen; ik kon dat toen tegenhouden, vraag me niet hoe, maar als het hem gelukt was, zo had ik al besloten, was ik ook gesprongen. Zoals jij ook al beschrijft, beslissingen worden genomen in split-seconds.... die van mij ook in deze situatie.
Jij bent zo vaak door het oog van de naald gekropen - als ik lees wat voor dingen jij hebt moeten doorstaan, dat is echt zo heftig. En als het mis was gegaan, bijvoorbeeld tijdens die autorit, had niemand ooit geweten wat er aan de hand was - jullie waren dan ''gewoon'' omgekomen bij een auto-ongeluk. Of toen je door die glazen deur viel, als er toen inderdaad een slagader was geraakt, had je misschien wel ''gewoon'' een ongelukje gehad... Goddank dat je op tijd weg was!
Ik herken wat je schrijft over je ex, mijn 1e man had inderdaad ook de gedachte dat als hij kapot ging, dat ik dan ook maar kapot moest gaan. En onze zoon erbij. Dat was een idee dat zomaar opeens in zijn hoofd zat en toen dat erin zat, kon ik het er niet meer uit praten, zijn gedrag werd onberekenbaarder dan ooit en ik denk zelf dat hij vanaf toen pas levensgevaarlijk werd. Een combinatie van extreme agressie en diepe wanhoop. Niet te hanteren, niet te controleren. En ik denk dat dat op dat moment ook aan de hand was met de man uit het verhaal van Carrrie (en al die andere verhalen die je wel eens tegenkomt in de krant...).
*; O+
zondag 29 juli 2007 om 17:31
Thirza, ik ben om veel minder dan wat de vrouwen hier beschrijven naar een opvanghuis gegaan. Misschien was het alleen mijn angst die me daartoe dreef, misschien heb ik daarmee geweld voorkomen. Feit is dat als ik jouw verhaal lees, dat ik daarbij sterk het gevoel heb dat het geen luxe is als je jezelf in een veilige omgeving brengt. Feit is dat jouw x je minacht, dus niets zal slecht zijn tegenover jou in zijn ogen. Daarbij opgeteld de reële kans dat hij onberekenbaar wordt op een gegeven moment, dat hij je kost wat kost wil breken als hij je sterk ziet.
zondag 29 juli 2007 om 22:51
Iieve meiden,
Ik had een heeI verhaaI getypt maar er ging iets mis
HeIe verhaaI foetsie. Grrrrrrrrrrrr.
In ieder gevaI wiIde ik juIIie zeggen hoe onwijs Iief ik juIIie vind *; De energie die juIIie in mij steken word ik bijna verIegen van. Dat meen ik echt!
Ik kom er heeI graag sneI op terug. Nu kan ik het even niet opbrengen aIsnog te typen, omdat ik morgen vroeg op moet voor mijn werk.
SIaap Iekker en tot gauw,
HeeI veeI Iiefs,
Thirza
Ik had een heeI verhaaI getypt maar er ging iets mis
HeIe verhaaI foetsie. Grrrrrrrrrrrr.In ieder gevaI wiIde ik juIIie zeggen hoe onwijs Iief ik juIIie vind *; De energie die juIIie in mij steken word ik bijna verIegen van. Dat meen ik echt!
Ik kom er heeI graag sneI op terug. Nu kan ik het even niet opbrengen aIsnog te typen, omdat ik morgen vroeg op moet voor mijn werk.
SIaap Iekker en tot gauw,
HeeI veeI Iiefs,
Thirza
zondag 29 juli 2007 om 23:01
quote:
Lieve Iseo,
Geloof me, mijn verhaal is niets enger dan het jouwe...
Terugkijkend ben ik ''maar'' twee keer in levensgevaar geweest door toedoen van mijn 1e man, één keer was op de dag dat hij overleed en de andere keer was toen hij een poging deed met mijn baby van een flat te springen; ik kon dat toen tegenhouden, vraag me niet hoe, maar als het hem gelukt was, zo had ik al besloten, was ik ook gesprongen. Zoals jij ook al beschrijft, beslissingen worden genomen in split-seconds.... die van mij ook in deze situatie.
Lemmy *;
Die gedachte is door me heen geflitst, de eerste keer dat ik je verhaal las. Over dat moment dat hij wilde springen...
Beslissingen worden echt gemaakt in seconden, en zijn een uitkomst van hele verwarrende gevoelens en gedachten.
Wat bestaat er buiten dat moment? Niets.
Mijn ex was ook helemaal in de war toen hij werd opgehaald voor verhoor. Omdat de echte wereld weer binnendrong.
Zelf ervaarde ik dat ook zo. Alsof eerst alles stil was, en ineens de geluiden om je heen er weer zijn, de wereld tot leven komt en er meer is dan je eerst zag.
Ik ga nog iets vertellen, wat ik eerder niet kon schrijven, omdat als ik erover nadenk, het weer echt zo bizar is dat ik ooit hoop heb gehad dat het goed zou komen...
Omdat ik me ervoor schaam dat ik dit wat ik wist heb kunnen wegstoppen om niet meer aan te denken.
Maar ex is mij achterna gegaan met een groot mes, toen ik de voordeur was uitgerend.
Is me gaan zoeken, niet wetende dat ik was opgepikt door die jongen in die auto waar ik zowat door werd geschept.
Hij heeft dat gezegd toen hij en ik het hadden over de gesprekken die hij voerde in zo'n daderhulp-groep na de aangifte. Omdat hij daar niet open sprak, hij vertelde mij dat hij dat niet had verteld, zeg maar.
Ik kan, als ik dat praten met hem terugzie, wel zeggen dat het was of hij en ik het hadden over twee heel andere mensen. Wij waren volgens mij alle twee ook weer zo in de war, dat we wat er allemaal al gebeurd was niet meer zagen als een echt leven.
Hij vertelde me bijvoorbeeld ook een keer, toen hij al maanden in therapie was en toen we weer bij elkaar kwamen, dat hij nog nooit over mij had gesproken daar.
Het rare is, dat hij mij altijd zo'n gevoel kon geven alsof ik de enige was die hij toeliet in zijn gevoel. de enige die hij deel liet uitmaken van zijn wereld.
Ik nestelde me maar al te graag in die gedachte, dat ik niet eens me durfde te realiseren dat wat hij zei ook over mij ging...
Echt heel vreemd.
Maar goed, wat ik wil zeggen.
Als iemand het gevoel heeft dat alles verloren en kapot is, heb ik van heel dichtbij gezien dat er dan nog maar heel heel weinig is wat zo iemand kan tegenhouden.
Het nadenken is al lang gestopt, en hij zit in een waas.
Die berichten in de media, ik zie het zo voor me. Ik hoor mijn ex nog van alles roepen. Hele vreemde dingen, vreemde logica.
Maar je hoeft het ook niet te begrijpen, je moet jezelf in veiligheid brengen, je kans afwachten in die seconden als het al zover is.
Thirza, ik wilde eigenlijk aan jou schrijven, precies wat Reina schreef.
Je kunt zo moeilijk inschatten in hoeverre het veilig is, als je ex echt gaat beseffen hoe de zaken ervoor staan, en hij zich echt geraakt gaat voelen....
In sommige dingen van jouw verhaal heb ik mijn ex herkend.
Ze lijken niet op elkaar, en toch weer wel. De grootste overeenkomst is zoals ik het nu zie, dat ze al een aantal grenzen over zijn, die de meeste mensen wel hebben voor zichzelf.
Hij lijkt wel iets uitgeschakeld te hebben in zichzelf, een gebied wat liefheeft en ergens om geeft, maar dat is wel iets waar jij misschien nog op rekent als het erop aan komt, dat hij daar nog te bereiken is.
Ach ik weet het ook niet.
Maar kun je niet praten met ons over de mogelijkheden die je misschien wel hebt? Samen van gedachten wisselen, misschien helpt het een nieuwe manier te zien.
Jij bent zo vaak door het oog van de naald gekropen - als ik lees wat voor dingen jij hebt moeten doorstaan, dat is echt zo heftig. En als het mis was gegaan, bijvoorbeeld tijdens die autorit, had niemand ooit geweten wat er aan de hand was - jullie waren dan ''gewoon'' omgekomen bij een auto-ongeluk. Of toen je door die glazen deur viel, als er toen inderdaad een slagader was geraakt, had je misschien wel ''gewoon'' een ongelukje gehad... Goddank dat je op tijd weg was!
Ja, met dit soort gedachtes heb ik me terwijl ik hier schrijf op het topic veel beziggehouden. Sommige herinneringen hebben dat bij zich, een moment dat je je ineens realiseert wat er echt had kunnen gebeuren als je erover nadenkt.
En het gaat niet alleen over mijzelf, maar ik zie ook steeds beter dat mijn ex zichzelf net zo goed kapot maakte. De manier waarop hij niet voor zichzelf zorgde, en bijvoorbeeld niet voor zijn binnenkant in ieder geval, (wel voor de buitenkant, tot de laatste periode dan) daar had ik ook al iets in moeten zien.
Hij was onvoorzichtig, nam risico's bij simpele dingen al.
Al die keren dat hij zich zelf in moeilijkheden bracht, hij leefde ook op het randje.
Kan veel voorbeelden geven, maar het autorijden en het onbeschermde seks (met anderen) hebben zegt al veel. .
Soms lijkt het ook wel dat hij echt niet kon geloven dat hem iets zou overkomen, of het kon hem niets schelen.
Wanhoop, geen grip meer hebben op je leven, agressie, onmacht de mensen bij je te houden en ze te begrijpen, onmacht om je anders uit te drukken, het niet meer volgen, het zwak voelen, niet meer verder kunnen met de maniertjes en trucs die je altijd overal doorheen brachten, het gemanipuleer wat niet meer werkt, de eenzaamheid, in combinatie met misschien alcohol, drugs, wat dan ook.....iemand kan hierdoor echt in een hoek gedreven voelen en zelf dan maar de controle willen terugpakken door iets heel heftigs te doen. Het willen rechtzetten of kapotmaken, wat het ook is wat er in zo iemand omgaat, het is gevaarlijk...
Ik herken wat je schrijft over je ex, mijn 1e man had inderdaad ook de gedachte dat als hij kapot ging, dat ik dan ook maar kapot moest gaan. En onze zoon erbij. Dat was een idee dat zomaar opeens in zijn hoofd zat en toen dat erin zat, kon ik het er niet meer uit praten, zijn gedrag werd onberekenbaarder dan ooit en ik denk zelf dat hij vanaf toen pas levensgevaarlijk werd. Een combinatie van extreme agressie en diepe wanhoop. Niet te hanteren, niet te controleren. En ik denk dat dat op dat moment ook aan de hand was met de man uit het verhaal van Carrrie (en al die andere verhalen die je wel eens tegenkomt in de krant...).
*; O+
Lemmy, heel veel liefs *;:R van Iseo
Mamz, ik denk dat je zeker geweld hebt voorkomen door die beslissing te maken.
Je hebt toch ook in de opvang gezeten toen je in verwachting was?
Thirz, klopt het dat je eens schreef dat jouw ex middelen gebruikte als anabolen?
Wat een ontzettend rottig onderwerp wat we hier bespreken...;(
Echt zo erg, dat gezin.
En dan ineens beseffen dat je het kan volgen dat dit soort dingen gebeuren. Ben geschokt, vandaag heb ik er echt over nagedacht.
Lemmy, wil nog eens zeggen dat ik zo opgelucht en blij ben dat je er nog bent....
We mailen al een tijdje en ik mag je zo erg graag, het idee dat jou en je zoon iets was overkomen....echt vreselijk...daar wil je niet aan denken....
*;
Lieve Iseo,
Geloof me, mijn verhaal is niets enger dan het jouwe...
Terugkijkend ben ik ''maar'' twee keer in levensgevaar geweest door toedoen van mijn 1e man, één keer was op de dag dat hij overleed en de andere keer was toen hij een poging deed met mijn baby van een flat te springen; ik kon dat toen tegenhouden, vraag me niet hoe, maar als het hem gelukt was, zo had ik al besloten, was ik ook gesprongen. Zoals jij ook al beschrijft, beslissingen worden genomen in split-seconds.... die van mij ook in deze situatie.
Lemmy *;
Die gedachte is door me heen geflitst, de eerste keer dat ik je verhaal las. Over dat moment dat hij wilde springen...
Beslissingen worden echt gemaakt in seconden, en zijn een uitkomst van hele verwarrende gevoelens en gedachten.
Wat bestaat er buiten dat moment? Niets.
Mijn ex was ook helemaal in de war toen hij werd opgehaald voor verhoor. Omdat de echte wereld weer binnendrong.
Zelf ervaarde ik dat ook zo. Alsof eerst alles stil was, en ineens de geluiden om je heen er weer zijn, de wereld tot leven komt en er meer is dan je eerst zag.
Ik ga nog iets vertellen, wat ik eerder niet kon schrijven, omdat als ik erover nadenk, het weer echt zo bizar is dat ik ooit hoop heb gehad dat het goed zou komen...
Omdat ik me ervoor schaam dat ik dit wat ik wist heb kunnen wegstoppen om niet meer aan te denken.
Maar ex is mij achterna gegaan met een groot mes, toen ik de voordeur was uitgerend.
Is me gaan zoeken, niet wetende dat ik was opgepikt door die jongen in die auto waar ik zowat door werd geschept.
Hij heeft dat gezegd toen hij en ik het hadden over de gesprekken die hij voerde in zo'n daderhulp-groep na de aangifte. Omdat hij daar niet open sprak, hij vertelde mij dat hij dat niet had verteld, zeg maar.
Ik kan, als ik dat praten met hem terugzie, wel zeggen dat het was of hij en ik het hadden over twee heel andere mensen. Wij waren volgens mij alle twee ook weer zo in de war, dat we wat er allemaal al gebeurd was niet meer zagen als een echt leven.
Hij vertelde me bijvoorbeeld ook een keer, toen hij al maanden in therapie was en toen we weer bij elkaar kwamen, dat hij nog nooit over mij had gesproken daar.
Het rare is, dat hij mij altijd zo'n gevoel kon geven alsof ik de enige was die hij toeliet in zijn gevoel. de enige die hij deel liet uitmaken van zijn wereld.
Ik nestelde me maar al te graag in die gedachte, dat ik niet eens me durfde te realiseren dat wat hij zei ook over mij ging...
Echt heel vreemd.
Maar goed, wat ik wil zeggen.
Als iemand het gevoel heeft dat alles verloren en kapot is, heb ik van heel dichtbij gezien dat er dan nog maar heel heel weinig is wat zo iemand kan tegenhouden.
Het nadenken is al lang gestopt, en hij zit in een waas.
Die berichten in de media, ik zie het zo voor me. Ik hoor mijn ex nog van alles roepen. Hele vreemde dingen, vreemde logica.
Maar je hoeft het ook niet te begrijpen, je moet jezelf in veiligheid brengen, je kans afwachten in die seconden als het al zover is.
Thirza, ik wilde eigenlijk aan jou schrijven, precies wat Reina schreef.
Je kunt zo moeilijk inschatten in hoeverre het veilig is, als je ex echt gaat beseffen hoe de zaken ervoor staan, en hij zich echt geraakt gaat voelen....
In sommige dingen van jouw verhaal heb ik mijn ex herkend.
Ze lijken niet op elkaar, en toch weer wel. De grootste overeenkomst is zoals ik het nu zie, dat ze al een aantal grenzen over zijn, die de meeste mensen wel hebben voor zichzelf.
Hij lijkt wel iets uitgeschakeld te hebben in zichzelf, een gebied wat liefheeft en ergens om geeft, maar dat is wel iets waar jij misschien nog op rekent als het erop aan komt, dat hij daar nog te bereiken is.
Ach ik weet het ook niet.
Maar kun je niet praten met ons over de mogelijkheden die je misschien wel hebt? Samen van gedachten wisselen, misschien helpt het een nieuwe manier te zien.
Jij bent zo vaak door het oog van de naald gekropen - als ik lees wat voor dingen jij hebt moeten doorstaan, dat is echt zo heftig. En als het mis was gegaan, bijvoorbeeld tijdens die autorit, had niemand ooit geweten wat er aan de hand was - jullie waren dan ''gewoon'' omgekomen bij een auto-ongeluk. Of toen je door die glazen deur viel, als er toen inderdaad een slagader was geraakt, had je misschien wel ''gewoon'' een ongelukje gehad... Goddank dat je op tijd weg was!
Ja, met dit soort gedachtes heb ik me terwijl ik hier schrijf op het topic veel beziggehouden. Sommige herinneringen hebben dat bij zich, een moment dat je je ineens realiseert wat er echt had kunnen gebeuren als je erover nadenkt.
En het gaat niet alleen over mijzelf, maar ik zie ook steeds beter dat mijn ex zichzelf net zo goed kapot maakte. De manier waarop hij niet voor zichzelf zorgde, en bijvoorbeeld niet voor zijn binnenkant in ieder geval, (wel voor de buitenkant, tot de laatste periode dan) daar had ik ook al iets in moeten zien.
Hij was onvoorzichtig, nam risico's bij simpele dingen al.
Al die keren dat hij zich zelf in moeilijkheden bracht, hij leefde ook op het randje.
Kan veel voorbeelden geven, maar het autorijden en het onbeschermde seks (met anderen) hebben zegt al veel. .
Soms lijkt het ook wel dat hij echt niet kon geloven dat hem iets zou overkomen, of het kon hem niets schelen.
Wanhoop, geen grip meer hebben op je leven, agressie, onmacht de mensen bij je te houden en ze te begrijpen, onmacht om je anders uit te drukken, het niet meer volgen, het zwak voelen, niet meer verder kunnen met de maniertjes en trucs die je altijd overal doorheen brachten, het gemanipuleer wat niet meer werkt, de eenzaamheid, in combinatie met misschien alcohol, drugs, wat dan ook.....iemand kan hierdoor echt in een hoek gedreven voelen en zelf dan maar de controle willen terugpakken door iets heel heftigs te doen. Het willen rechtzetten of kapotmaken, wat het ook is wat er in zo iemand omgaat, het is gevaarlijk...
Ik herken wat je schrijft over je ex, mijn 1e man had inderdaad ook de gedachte dat als hij kapot ging, dat ik dan ook maar kapot moest gaan. En onze zoon erbij. Dat was een idee dat zomaar opeens in zijn hoofd zat en toen dat erin zat, kon ik het er niet meer uit praten, zijn gedrag werd onberekenbaarder dan ooit en ik denk zelf dat hij vanaf toen pas levensgevaarlijk werd. Een combinatie van extreme agressie en diepe wanhoop. Niet te hanteren, niet te controleren. En ik denk dat dat op dat moment ook aan de hand was met de man uit het verhaal van Carrrie (en al die andere verhalen die je wel eens tegenkomt in de krant...).
*; O+
Lemmy, heel veel liefs *;:R van Iseo
Mamz, ik denk dat je zeker geweld hebt voorkomen door die beslissing te maken.
Je hebt toch ook in de opvang gezeten toen je in verwachting was?
Thirz, klopt het dat je eens schreef dat jouw ex middelen gebruikte als anabolen?
Wat een ontzettend rottig onderwerp wat we hier bespreken...;(
Echt zo erg, dat gezin.
En dan ineens beseffen dat je het kan volgen dat dit soort dingen gebeuren. Ben geschokt, vandaag heb ik er echt over nagedacht.
Lemmy, wil nog eens zeggen dat ik zo opgelucht en blij ben dat je er nog bent....
We mailen al een tijdje en ik mag je zo erg graag, het idee dat jou en je zoon iets was overkomen....echt vreselijk...daar wil je niet aan denken....
*;
zondag 29 juli 2007 om 23:42
Lieve Iseo,
Wat raak je me weer met je woorden... *;
Je omschrijft heel goed hoe die tijd met je ex is geweest, ik kan me goed voorstellen dat je zo buiten de realiteit leefde dat het leek alsof het over iemand anders ging, alsof je aan jezelf niet wilde toegeven dat het zó erg was bij jullie dat hij je met een groot mes achterna ging (ik bedoel, hoe veel erger kan het zijn?!), dat je nog hoop had op verbetering zelfs....
Volgens mij is dit een overlevingsmechanisme van je psyche, ik heb zelf ook dat soort herinneringen. Bij mij is de periode vanaf dat ik bij hem wegging tot het moment dat hij dood lag te gaan op straat een soort droom, een film, ik kan het niet precies omschrijven. Ik herinner me mijn diepe, heel diepe, wanhoop, mijn hulpeloze gevoel, maar het is ook zo dat ik nadat het was gebeurd dat hij met mijn baby van de flat af wilde springen nog steeds dacht dat ik gewoon met hem kon praten, dat ik tot hem door kon dringen. Ik had geen hoop meer onze relatie te kunnen redden, maar dacht nog wel als vrienden uit elkaar te kunnen gaan of zoiets. Alsof dat toen nog een optie was.
Het moment dat hij op straat lag, het moment dat ik bij hem ging zitten en hij zijn laatste adem uitblies, dat was het moment waarop alles met een denkbeeldige knal tot stilstand kwam - en opeens was mijn hoofd weer helder, kon ik weer denken, deed ik wat ik doen moest, en drongen de geluiden en beelden van buitenaf weer tot me door. Ik heb van dat moment en de dag die erop volgde heel scherpe herinneringen, van wat ik zag, wat iedereen zei, hoe iedereen keek, tot geuren aan toe.
Een overlevingsmechanisme van je psyche, ik denk echt dat het dat is. Omdat als alles écht tot je zou doordringen op het moment zelf, je dat niet aan zou kunnen. Je psyche heeft het volgens mij nodig om extreme dingen stap voor stap te verwerken en op deze manier kun je het aan. Niet dat ik psycholoog ben of zo... maar zo kijk ik er tegenaan.
Ik heb vandaag nagedacht over Thirza's situatie, ik vond het zo erg dat haar man haar bespuugde... Ik wist eerst niet goed waarom juist dat mij specifiek zo raakte, maar opeens schoot het me te binnen. Toen ik pas met mijn 1e man omging, waren we veel bij zijn oom en tante thuis, daar woonde hij toen. Die oom en tante hadden 3 dochters en 1 zoon, kinderen nog. Eén van de dochters had op een dag iets gedaan wat niet mocht, ik weet nu niet meer wat, maar het was een kleinigheidje. Toen gooide de tante (haar moeder dus) haar een leeg frisdrankblikje tegen haar hoofd en toen dat meisje weg probeerde te lopen, spuugde die tante haar in het gezicht. Ik kan me herinneren dat ik van schrik niet wist wat ik moest zeggen of doen. Later vroeg ik aan het meisje of het wel ging met haar, en ze zei dat ze geen pijn had en dat er dus niets aan de hand was. Maar ik had gezien hoe hard het aankwam. En het was niet dat blikje dat hard aankwam, maar de minachting van haar moeder, die zo overduidelijk sprak uit dat spugen...
Wat raak je me weer met je woorden... *;
Je omschrijft heel goed hoe die tijd met je ex is geweest, ik kan me goed voorstellen dat je zo buiten de realiteit leefde dat het leek alsof het over iemand anders ging, alsof je aan jezelf niet wilde toegeven dat het zó erg was bij jullie dat hij je met een groot mes achterna ging (ik bedoel, hoe veel erger kan het zijn?!), dat je nog hoop had op verbetering zelfs....
Volgens mij is dit een overlevingsmechanisme van je psyche, ik heb zelf ook dat soort herinneringen. Bij mij is de periode vanaf dat ik bij hem wegging tot het moment dat hij dood lag te gaan op straat een soort droom, een film, ik kan het niet precies omschrijven. Ik herinner me mijn diepe, heel diepe, wanhoop, mijn hulpeloze gevoel, maar het is ook zo dat ik nadat het was gebeurd dat hij met mijn baby van de flat af wilde springen nog steeds dacht dat ik gewoon met hem kon praten, dat ik tot hem door kon dringen. Ik had geen hoop meer onze relatie te kunnen redden, maar dacht nog wel als vrienden uit elkaar te kunnen gaan of zoiets. Alsof dat toen nog een optie was.
Het moment dat hij op straat lag, het moment dat ik bij hem ging zitten en hij zijn laatste adem uitblies, dat was het moment waarop alles met een denkbeeldige knal tot stilstand kwam - en opeens was mijn hoofd weer helder, kon ik weer denken, deed ik wat ik doen moest, en drongen de geluiden en beelden van buitenaf weer tot me door. Ik heb van dat moment en de dag die erop volgde heel scherpe herinneringen, van wat ik zag, wat iedereen zei, hoe iedereen keek, tot geuren aan toe.
Een overlevingsmechanisme van je psyche, ik denk echt dat het dat is. Omdat als alles écht tot je zou doordringen op het moment zelf, je dat niet aan zou kunnen. Je psyche heeft het volgens mij nodig om extreme dingen stap voor stap te verwerken en op deze manier kun je het aan. Niet dat ik psycholoog ben of zo... maar zo kijk ik er tegenaan.
Ik heb vandaag nagedacht over Thirza's situatie, ik vond het zo erg dat haar man haar bespuugde... Ik wist eerst niet goed waarom juist dat mij specifiek zo raakte, maar opeens schoot het me te binnen. Toen ik pas met mijn 1e man omging, waren we veel bij zijn oom en tante thuis, daar woonde hij toen. Die oom en tante hadden 3 dochters en 1 zoon, kinderen nog. Eén van de dochters had op een dag iets gedaan wat niet mocht, ik weet nu niet meer wat, maar het was een kleinigheidje. Toen gooide de tante (haar moeder dus) haar een leeg frisdrankblikje tegen haar hoofd en toen dat meisje weg probeerde te lopen, spuugde die tante haar in het gezicht. Ik kan me herinneren dat ik van schrik niet wist wat ik moest zeggen of doen. Later vroeg ik aan het meisje of het wel ging met haar, en ze zei dat ze geen pijn had en dat er dus niets aan de hand was. Maar ik had gezien hoe hard het aankwam. En het was niet dat blikje dat hard aankwam, maar de minachting van haar moeder, die zo overduidelijk sprak uit dat spugen...
maandag 30 juli 2007 om 10:12
Hallo lieve meiden,
Even van me afschrijven hoor... Ik voel me zo raar. De kinderen kunnen elk moment hier zijn, ik loop met een knoop in mijn maag en voel me zo ongelukkig. Volgens mij barst ik straks in tranen uit als ik ze weer zie. Het is zo raar, zo dubbel... ik heb het gevoel alsof ik helemaal niet blij ben dat ze weer komen, en dat terwijl ik ze zo gemist heb. Is het het verdriet om mijn lief? Of de druk van vanaf nu weer de hele tijd klaarstaan voor de kinderen? Ik weet het niet, ben zo in de war en voel me zo rot ;(
dubio
Even van me afschrijven hoor... Ik voel me zo raar. De kinderen kunnen elk moment hier zijn, ik loop met een knoop in mijn maag en voel me zo ongelukkig. Volgens mij barst ik straks in tranen uit als ik ze weer zie. Het is zo raar, zo dubbel... ik heb het gevoel alsof ik helemaal niet blij ben dat ze weer komen, en dat terwijl ik ze zo gemist heb. Is het het verdriet om mijn lief? Of de druk van vanaf nu weer de hele tijd klaarstaan voor de kinderen? Ik weet het niet, ben zo in de war en voel me zo rot ;(
dubio
Ga in therapie!
maandag 30 juli 2007 om 10:52
Lieve Dubio *;
Je gevoel helemaal in de war, het is ook zo'n heftige tijd voor je...
Je krijgt ook zo weinig ruimte om echt even uit te rusten. De vakantie van je meiden, zou jou ook even de tijd moeten hebben geven om bij te tanken maar toen gebeurde dit.
En het is zo heerlijk dat je kindjes weer thuis zijn zometeen, maar wat kopst het ook een hoop energie. Misschien ben je bang dat je er niet genoeg van hebt voor ze op dit moment.
Echt verdrietig dat je je zo rot voelt...
Maar straks als ze binnen komen, zullen ze je vast helemaal meenemen een leuke dag in.
Heel veel liefs *;:RO+
Je gevoel helemaal in de war, het is ook zo'n heftige tijd voor je...
Je krijgt ook zo weinig ruimte om echt even uit te rusten. De vakantie van je meiden, zou jou ook even de tijd moeten hebben geven om bij te tanken maar toen gebeurde dit.
En het is zo heerlijk dat je kindjes weer thuis zijn zometeen, maar wat kopst het ook een hoop energie. Misschien ben je bang dat je er niet genoeg van hebt voor ze op dit moment.
Echt verdrietig dat je je zo rot voelt...
Maar straks als ze binnen komen, zullen ze je vast helemaal meenemen een leuke dag in.
Heel veel liefs *;:RO+
maandag 30 juli 2007 om 14:23
Ik ben inderdaad zo ongeveer aan het eind van m'n Latijn. De meisjes zijn er weer, ik was heel blij ze weer in mijn armen te hebben maar vond het ook moeilijk. Mijn ex was zichtbaar aangedaan en het was echt een confrontatie met de realiteit van de scheiding Ik ben lekker met ze gaan spelen maar moet mijn tranen echt onderdrukken... Heel dubbel. Het lijkt wel of ik een zeeëgel op de plaats van mijn hart heb zitten, zo schrijnt het ;( Ik mis hem zo.... Het idee hem nooit meer te zien, ik kan het niet verdragen.
Dank je wel voor je lieve kaartje Iseo, ik werd er helemaal warm van
liefs,
dubio
Ik ben lekker met ze gaan spelen maar moet mijn tranen echt onderdrukken... Heel dubbel. Het lijkt wel of ik een zeeëgel op de plaats van mijn hart heb zitten, zo schrijnt het ;( Ik mis hem zo.... Het idee hem nooit meer te zien, ik kan het niet verdragen.Dank je wel voor je lieve kaartje Iseo, ik werd er helemaal warm van
liefs,
dubio
Ga in therapie!
maandag 30 juli 2007 om 19:54
Hallo allemaal,
Ik heb een paar dagen geleden geschreven over mijn zus.. Ik was net bij haar en ze vertelde dat haar man een ongeluk had gehad met klussen en naar het zkh moest gaan en enkele hechtingen had. Ik vind het rot voor mijn zus dat ze dat heeft moeten zien...maar ik denk "Nu weet je ook eens hoe het is om pijn te hebben" en "Hoe DOM kun je zijn" (omdat hij dat laatste van de week tegen mijn zus zei). Ik wens hem alle negatieve dingen en ben wel geschrokken dat er iets negatiefs is gebeurd.... Maar ik vind het niet erg voor hem, integendeel...erg he dat ik zo denk..
Maar goed, nu al helemaal niet de goede timing om mijn zus te spreken over haar man en hun relatie..want ze vindt hem nu zielig etc etc.....
Wat een rotsituatie...
En de rest wens ik allemaal veel sterkte met alles, want wat jullie allemaal meemaken en hebben meegemaakt is te erg voor woorden..
Dikke knuffel Sterre
Ik heb een paar dagen geleden geschreven over mijn zus.. Ik was net bij haar en ze vertelde dat haar man een ongeluk had gehad met klussen en naar het zkh moest gaan en enkele hechtingen had. Ik vind het rot voor mijn zus dat ze dat heeft moeten zien...maar ik denk "Nu weet je ook eens hoe het is om pijn te hebben" en "Hoe DOM kun je zijn" (omdat hij dat laatste van de week tegen mijn zus zei). Ik wens hem alle negatieve dingen en ben wel geschrokken dat er iets negatiefs is gebeurd.... Maar ik vind het niet erg voor hem, integendeel...erg he dat ik zo denk..
Maar goed, nu al helemaal niet de goede timing om mijn zus te spreken over haar man en hun relatie..want ze vindt hem nu zielig etc etc.....
Wat een rotsituatie...
En de rest wens ik allemaal veel sterkte met alles, want wat jullie allemaal meemaken en hebben meegemaakt is te erg voor woorden..
Dikke knuffel Sterre
maandag 30 juli 2007 om 23:54
Hallo allemaal, wil weer even van me afschrijven. Heb net e.e.a. bijgelezen, is weer veel gebeurd bij sommigen van jullie.
Ook hier is weer veel gebeurd. Mijn vriend is net naar huis vertrokken, we hebben een paar fijne dagen gehad, maar ook heel zware momenten.... Hijzelf heeft het volgens mij ook erg zwaar; er gaat binnenkort veel in zijn leven veranderen, en hij heeft aangegeven, dat hij dan misschien geen tijd meer heeft voor een relatie, die andere dingen zijn dan belangrijker in zijn leven. Ik kan me niet indenken, dat je geen tijd meer zal hebben voor een relatie, maar hij ziet dat dus wel zo. Dit doet me zo'n pijn.... Ik heb hem gezegd, dat we dan beter nu al een punt erachter kunnen zetten, maar volgens hem hoeft dat niet. Ik heb bij hem dit al vaker gemerkt, en totnogtoe bleek steeds, dat het uit onzekerheid kwam, en dat hij gewoon alles perfect wil doen. Als hij de relatie niet meer kan onderhouden op een 'perfecte' manier, zal hij ze verbreken...pffffff.
Aan de andere kant heeft hij me in het weekend ontzettend vaak gevraagd wanneer ik bij hem kwam wonen.....zo tegenstrijdig. Ik kan hier niet goed mee omgaan (er zijn vaak tegenstrijdigheden), en dan verwijt hij me dat ik zo onzeker ben. Ja, tuurlijk ben ik onzeker, als ik het ene moment zus hoor, en het volgende moment zo....
Hoe het allemaal verder gaat...ik weet het niet, moest dit even kwijt. Op dit moment zijn we erg veel bij elkaar omdat het vakantieperiode is, maar over een paar weken zullen we elkaar weer heel weinig gaan zien. Soms is het behoorlijk zwaar... Helaas gaat het vaak tussen mijn kids en vriend niet zo heel erg goed, al leek het nu wel mee te vallen.
Sorry, beetje warrig allemaal, is al laat, ik laat het maar even op zijn beloop.
Welterusten,
Nicole
Ook hier is weer veel gebeurd. Mijn vriend is net naar huis vertrokken, we hebben een paar fijne dagen gehad, maar ook heel zware momenten.... Hijzelf heeft het volgens mij ook erg zwaar; er gaat binnenkort veel in zijn leven veranderen, en hij heeft aangegeven, dat hij dan misschien geen tijd meer heeft voor een relatie, die andere dingen zijn dan belangrijker in zijn leven. Ik kan me niet indenken, dat je geen tijd meer zal hebben voor een relatie, maar hij ziet dat dus wel zo. Dit doet me zo'n pijn.... Ik heb hem gezegd, dat we dan beter nu al een punt erachter kunnen zetten, maar volgens hem hoeft dat niet. Ik heb bij hem dit al vaker gemerkt, en totnogtoe bleek steeds, dat het uit onzekerheid kwam, en dat hij gewoon alles perfect wil doen. Als hij de relatie niet meer kan onderhouden op een 'perfecte' manier, zal hij ze verbreken...pffffff.
Aan de andere kant heeft hij me in het weekend ontzettend vaak gevraagd wanneer ik bij hem kwam wonen.....zo tegenstrijdig. Ik kan hier niet goed mee omgaan (er zijn vaak tegenstrijdigheden), en dan verwijt hij me dat ik zo onzeker ben. Ja, tuurlijk ben ik onzeker, als ik het ene moment zus hoor, en het volgende moment zo....
Hoe het allemaal verder gaat...ik weet het niet, moest dit even kwijt. Op dit moment zijn we erg veel bij elkaar omdat het vakantieperiode is, maar over een paar weken zullen we elkaar weer heel weinig gaan zien. Soms is het behoorlijk zwaar... Helaas gaat het vaak tussen mijn kids en vriend niet zo heel erg goed, al leek het nu wel mee te vallen.
Sorry, beetje warrig allemaal, is al laat, ik laat het maar even op zijn beloop.
Welterusten,
Nicole
maandag 30 juli 2007 om 23:54
Iieve Dubio,
Wat een strijd moet je weer Ieveren, meid. Het gemis van jouw grote Iiefde... Ik begrijp écht hoe ondrageIijk dat moet zijn. Ik weet niet zo goed hoe de kaarten Iiggen bij jou. Waarom je hem nooit meer ziet en wat er aan vooraf ging. Dat hoeft ook heIemaaI niet natuurIijk. Maar aIs je erover wiIt schrijven om je hart te Iuchten moet je dat zeker doen hoor.
GeIukkig heb je iig jouw kindjes vandaag weer in je armen kunnen sIuiten*;
Ik kan de energie nu even niet opbrengen om over mezeIf te schrijven. Er is weer veeI gebeurd. Ook dingen die ik niet kan schrijven... Dubio waarschuwde me aI eerder dat ik moet oppassen niet teveeI detaiIs aan te haIen waardoor ik herkenbaar word. Dat vind ik zo moeiIijk.. aIs ik post dan kan ik niet voIIedig zijn in mijn verhaaI. Vandaag was ik jarig. Ik voeIde me zo rot en een soort van Remy. Vanavond ben ik uit eten gegaan met vrienden die mij dat zo gunde. Ik kan er niet goed tegen dat ze aIIes voor mij betaaId hebben en de afrekening was niet gering. Ik heb aangeboden en erop gestaan dat ik mee wiIde betaIen, maar dat wiIde ze per se niet. Ook heb ik vantevoren gezegd dat ik het niet vierde en dat meende ik ook... Toch wiIde deze vrienden, omdat ik dat voIgens hen verdiend heb, dat ik dat etentje accepteerde. Maar ja.. aan die vrienden (dit gezin dan) hangt ook weer een verhaaI.
Thuisgekomen zat ik in een enorme dip, (hoe gezeIIig ik het ook vond hoor) Gewoon omdat er zuIke Iieve mensen bestaan. Van de andere kant kan ik het nooit terugdoen. Ik voeI me dan schuIdig. Misschien deden ze het weI uit medeIijden. Kortom, er kwamen vandaag heeI veeI emoties voorbij.
Iieve Dubio... ik denk aan je meid.....
VeeI Iiefs voor iedereen
*; Thirza
Wat een strijd moet je weer Ieveren, meid. Het gemis van jouw grote Iiefde... Ik begrijp écht hoe ondrageIijk dat moet zijn. Ik weet niet zo goed hoe de kaarten Iiggen bij jou. Waarom je hem nooit meer ziet en wat er aan vooraf ging. Dat hoeft ook heIemaaI niet natuurIijk. Maar aIs je erover wiIt schrijven om je hart te Iuchten moet je dat zeker doen hoor.
GeIukkig heb je iig jouw kindjes vandaag weer in je armen kunnen sIuiten*;
Ik kan de energie nu even niet opbrengen om over mezeIf te schrijven. Er is weer veeI gebeurd. Ook dingen die ik niet kan schrijven... Dubio waarschuwde me aI eerder dat ik moet oppassen niet teveeI detaiIs aan te haIen waardoor ik herkenbaar word. Dat vind ik zo moeiIijk.. aIs ik post dan kan ik niet voIIedig zijn in mijn verhaaI. Vandaag was ik jarig. Ik voeIde me zo rot en een soort van Remy. Vanavond ben ik uit eten gegaan met vrienden die mij dat zo gunde. Ik kan er niet goed tegen dat ze aIIes voor mij betaaId hebben en de afrekening was niet gering. Ik heb aangeboden en erop gestaan dat ik mee wiIde betaIen, maar dat wiIde ze per se niet. Ook heb ik vantevoren gezegd dat ik het niet vierde en dat meende ik ook... Toch wiIde deze vrienden, omdat ik dat voIgens hen verdiend heb, dat ik dat etentje accepteerde. Maar ja.. aan die vrienden (dit gezin dan) hangt ook weer een verhaaI.
Thuisgekomen zat ik in een enorme dip, (hoe gezeIIig ik het ook vond hoor) Gewoon omdat er zuIke Iieve mensen bestaan. Van de andere kant kan ik het nooit terugdoen. Ik voeI me dan schuIdig. Misschien deden ze het weI uit medeIijden. Kortom, er kwamen vandaag heeI veeI emoties voorbij.
Iieve Dubio... ik denk aan je meid.....
VeeI Iiefs voor iedereen
*; Thirza
dinsdag 31 juli 2007 om 00:06
dinsdag 31 juli 2007 om 00:18
Dubio, ik begrijp nu pas dat je kinderen vandaag thuis zijn gekomen. Ik kan me zo goed voorstellen hoe dubbel jij je moet voelen. Het verdriet om het gemis van je vriend, wat je niet aan de kinderen wil laten zien. En toch neem ik aan dat je blij bent dat je kinderen weer thuis zijn.... Zo moeilijk, om je groot te moeten houden, terwijl je van binnen huilt.
En zoals anderen al schreven: het is niet 'maar' liefdesverdriet...jee, liefdesverdriet vind ik zo heftig, dat kan lang pijn doen!
Nogmaals veel sterkte!
Thirza, jij nog gefeliciteerd met je verjaardag. Ik vind dat je topvrienden hebt, die je op zo'n dag meenemen voor een etentje. Zo voel je je toch jarig, ook al vier je hem niet. Van hier uit ook nog hartelijk gefeliciteerd.
Liefs,
Nicole
En zoals anderen al schreven: het is niet 'maar' liefdesverdriet...jee, liefdesverdriet vind ik zo heftig, dat kan lang pijn doen!
Nogmaals veel sterkte!
Thirza, jij nog gefeliciteerd met je verjaardag. Ik vind dat je topvrienden hebt, die je op zo'n dag meenemen voor een etentje. Zo voel je je toch jarig, ook al vier je hem niet. Van hier uit ook nog hartelijk gefeliciteerd.
Liefs,
Nicole
dinsdag 31 juli 2007 om 01:17
Thirz, moeilijk is dat, niet je volledige verhaal kunnen vertellen. Je moet inderdaad oppassen met details.
Voor mij is het ook lastig om over het heden te schrijven, het verleden ligt gevoelig maar is niet echt herkenbaar dus daar kan ik redelijk vrij over schrijven. Maar je weet wel dat je hier verschillende vrouwen ook achter de schermen kunt bereiken he? Geef het gewoon aan, er is altijd iemand die er voor je kan zijn.
Een *; omdat je een dip hebt.
Je volgende verjaardag zal heel anders zijn, maar deze ligt midden in een heel moeilijke tijd.
Ik hoop dat je gauw weer kunt vertellen hoe het gaat, er zijn veel reacties gekomen op je vorige berichtje, ik vraag me af wat het met je doet. Kun je er over praten?
Ik moet veel aan je denken.
:R
Veel liefs, hoop dat je goed slaap vannacht.
O+
Voor mij is het ook lastig om over het heden te schrijven, het verleden ligt gevoelig maar is niet echt herkenbaar dus daar kan ik redelijk vrij over schrijven. Maar je weet wel dat je hier verschillende vrouwen ook achter de schermen kunt bereiken he? Geef het gewoon aan, er is altijd iemand die er voor je kan zijn.
Een *; omdat je een dip hebt.
Je volgende verjaardag zal heel anders zijn, maar deze ligt midden in een heel moeilijke tijd.
Ik hoop dat je gauw weer kunt vertellen hoe het gaat, er zijn veel reacties gekomen op je vorige berichtje, ik vraag me af wat het met je doet. Kun je er over praten?
Ik moet veel aan je denken.
:R
Veel liefs, hoop dat je goed slaap vannacht.
O+
dinsdag 31 juli 2007 om 02:01
quote:Hallo allemaal,
Hoi Nicole *;
wil weer even van me afschrijven. Heb net e.e.a. bijgelezen, is weer veel gebeurd bij sommigen van jullie.
Ook hier is weer veel gebeurd. Mijn vriend is net naar huis vertrokken, we hebben een paar fijne dagen gehad, maar ook heel zware momenten.... Hijzelf heeft het volgens mij ook erg zwaar; er gaat binnenkort veel in zijn leven veranderen, en hij heeft aangegeven, dat hij dan misschien geen tijd meer heeft voor een relatie, die andere dingen zijn dan belangrijker in zijn leven. Ik kan me niet indenken, dat je geen tijd meer zal hebben voor een relatie, maar hij ziet dat dus wel zo. Dit doet me zo'n pijn.... Ik heb hem gezegd, dat we dan beter nu al een punt erachter kunnen zetten, maar volgens hem hoeft dat niet.
Maar wat wil jij nu, Nicole? Hoe zie jij dit?
Wat kunnen die verabnderingen eigenlijk zijn, die zo groot zijn dat er geen plaats meer is voor jou in zijn leven. Terwijl hij toch samen met jou aan de relatie werkt, zeker de afgelopen tijd. Is het puur geen tijd hebben, of wil hij nu wel of niet graag een relatie met jou?
Wat zegt hij dan, en op welke manier gaan deze gesprekken? Kun je daar iets meer over vertellen?
(Als je wilt natuurlijk)
Kan me voorstellen dat het veel pijn doet als iemand dit ineens tegen je zegt. Zeker omdat je al vaker hebt geschreven over hoe moeilijk het is om om te gaan met wat de relatie met zich meebrengt mbt hoe je kinderen er bijvoorbeeld op reageren. Je hebt erg je best gedaan, om een stabiel geheel te maken, hoe ziet hij dat dan?
Hadden jullie al vooruit gekeken, naar de toekomst? Een gezamenlijk doel waar jullie in de relatie naar toe wilden? Is dat ineens ook veranderd?
Hoe heeft hij dit tegen je gezegd? Kwam het zo maar uit het niets na die fijne dagen samen? Ging hij er voor zitten om iets ernstigs met je te bespreken, was het een eerlijk gesprek, of kwam het plotseling, de opmerking dat hij misschien binnenkort geen tijd meer heeft voor 'een relatie'.... voor jou!!
Vind het nogal wat....
Maakt mij eigenlijk wel een beetje boos, maar goed ik weet niet alle omstandigheden, maar het zal je maar gezegd worden....dan ben je wel van slag.
Hoe moet dit nu verder?
Hebben jullie afgesproken dat jullie er verder over praten?
En wat wil jij?
Hoe zie jij de relatie met hem zoals hij nu was? wil je graag verder, of was het voor jou toch ook erg ingewikkeld allemaal, het was toch een beetje schipperen de laatste tijd met weinig echte ruimte voor jou zelf...
Je hebt hem gezegd dat je er beter nu een punt achter zou willen zetten.
Ik kan me dat heel goed voorstellen. Maar hij vind dat niet nodig.. hoe ziet hij het dan? jullie gaan op dezelfde manier voort, zijn de weekenden samen, doen samen dingen, klussen in huis etc, en dan ineens bepaalt hij dat de dag gekomen is dat hij geen tijd meer heeft voor 'een relatie'??
Voor jou?
Nou, dat is wel hard. Of zie ik het nu verkeerd?
Zit me hier eigenlijk een beetje op te winden, ik leer je steeds beter kennen, en jij bent echt iemand die het pittig heeft. Met je kids ook bijvoorbeeld. Je doet erg je best, zoekt op dit moment ook je weg in de hulpverlening, wat echt zo goed is van je. Je bent bezig om langzaam maar zekere positieve verandereingen door te voeren in het gezin enzo. Hard werken is dat. En ondertussen spelen er nog meer dingen heb ik begrepen op het gebied van je inkomen etc.
Op welke manier staat deze man eigenlijk achter je? Is hij er voor je?
En jij hebt, maakt, zelfs tijd voor hem , voor jullie relatie.
Je zegt al, dat je niet snapt waarom dat niet kan volgens hem.
Hij zegt eigenlijk dat andere dingen belangrijker zijn?
En hoe voel je je over het feit dat hij dan nog niet wil stoppen nu met jullie relatie? Maar jij wilt dat dan eigenlijk wel, na die uitspraak van hem.
Wat ga je doen? Wil je nog wel zo doorgaan, nu alles al veel energie van je vraagt?
Ik heb bij hem dit al vaker gemerkt, en totnogtoe bleek steeds, dat het uit onzekerheid kwam, en dat hij gewoon alles perfect wil doen. Als hij de relatie niet meer kan onderhouden op een 'perfecte' manier, zal hij ze verbreken...pffffff.
Ja, daar ben jij dan mooi klaar mee...
Moelijk hoor. op welke manier heb je dit dan vaker bij hem gemerkt? Heeft hij de relatie al eerder willen verbreken? Of ging het om andere zaken? Of om eerdere rel;aties voor die van jullie samen?
En ook al begrijp je waar het vandaan komt bij hem, die wispelturigheid,....zit jij er wel op te wachten?
Hoe lang zijn jullie samen? Houd je van hem? Zie je een toekomst met hem?
Of nemen jullie samen de ene hobbel na de andere op het moment? Zodat je nog niet echt de gelegenheid hebt ver vooruit te kijken?
Aan de andere kant heeft hij me in het weekend ontzettend vaak gevraagd wanneer ik bij hem kwam wonen.....zo tegenstrijdig. Ik kan hier niet goed mee omgaan (er zijn vaak tegenstrijdigheden), en dan verwijt hij me dat ik zo onzeker ben. Ja, tuurlijk ben ik onzeker, als ik het ene moment zus hoor, en het volgende moment zo....
Ja, ik snap je helemaal, daar word je echt onzeker van. Je zoekt toch juist een zekere mate van stabiliteit? Juist nu. (Kan ik me zo voorstellen van jou)
Waarom maakt hij jou dit verwijt eigenlijk?
Is het op de momenten dat jij hem wijst op de tegenstrijdigheden? Zeg je dan dat je er moeite mee hebt bijvoorbeeld? Kun je daar iets over vertellen?
Dit is heel moeilijk om mee om te gaan voor jou. Je bent nergens zeker van. Ik herken het, Nicole. Bij ons ging het ook vaak zo, en dan was ik meestal bezig met erg mijn best doen om hem iets te bewijzen. Al die tegenstrijdigheden kosten jou een hoop energie, het niet goed weten waar je aan toe bent enzo.
Wat ik me nu afvraag, als ik het zo eens samenvat, ben jij eigenlijk wel op zoek naar een soort rustige situatie, omdat er veel dingen zijn die je aandacht vragen en die zijn behoorlijk pittig, daar heb je al wat over verteld inmiddels.
De relatie op deze manier helpt je niet echt....
Dan ben je ook weer de hele tijd bezig met afwachten en proberen te begrijpen wat hij nu wil, hoe het verder zal gaan.
Ik denk dat het belangrijk is nu, om zelf te beslissen wat je nodig hebt en graag zou zien. Onder welke voorwaarden en op welke manier jij het fijn zou vinden om met hem verder te gaan.
Want is het nu uit dan? Ik vind het behoorlijk vaag....
Wat kan jij er nu mee? Wat wil jij graag?
Hoe het allemaal verder gaat...ik weet het niet, moest dit even kwijt. Op dit moment zijn we erg veel bij elkaar omdat het vakantieperiode is, maar over een paar weken zullen we elkaar weer heel weinig gaan zien. Soms is het behoorlijk zwaar... Helaas gaat het vaak tussen mijn kids en vriend niet zo heel erg goed, al leek het nu wel mee te vallen.
Kan me voorstellen dat je dit kwijt wilt hier, ik vind het best heftig allemaal. *; Zit je de komende dagen maar mooi in die onzekerheid
Misschien maar zelf besluiten of je dat wel wilt...
Is wel zwaar voor jou, met alles erbij...ziet hij dat wel?
Sorry, beetje warrig allemaal, is al laat, ik laat het maar even op zijn beloop.
Welterusten,
Nicole
Nicole, sorry voor de vele vragen
Maar het raakt me ook eigenlijk wel. We hebben al eerder best wat geschreven over de moeilijkheden op jouw pad, en dat is niet mis allemaal.
Jouw vriend maakt het er niet makkelijker op. In plaats van dat hij er voor je probeert te zijn, maakt hij het behoorlijk ingewikkeld met dit soort dingen.
Is dat vaker zo? En kunnen jullie er naderhand dan wel goed over praten? Of blijft het nog wel een beetje in het midden hangen zonder echt een besluit of afspraak erover? Hoe werken jullie problemen samen uit?
Ik hoop dat jullie er over kunnen praten binnenkort, want als er sprake is van een andere oorzaak dat het zo gaat op dit moment, is het wel heftig omdat dit ook wel het einde van de relatie kan betekenen, zoals hij al aangeeft dat voor hem zo ineens te besluiten is...
Wat vind jij?
Nou ja, lang verhaal, maar ik kan me wel voorstellen dat je even niet weet waar je het zoeken moet allemaal. Ik wil wel zeggen dat ik jou heel goed kan volgen.
Welterusten, tot schrijfs Nic *;
Hoi Nicole *;
wil weer even van me afschrijven. Heb net e.e.a. bijgelezen, is weer veel gebeurd bij sommigen van jullie.
Ook hier is weer veel gebeurd. Mijn vriend is net naar huis vertrokken, we hebben een paar fijne dagen gehad, maar ook heel zware momenten.... Hijzelf heeft het volgens mij ook erg zwaar; er gaat binnenkort veel in zijn leven veranderen, en hij heeft aangegeven, dat hij dan misschien geen tijd meer heeft voor een relatie, die andere dingen zijn dan belangrijker in zijn leven. Ik kan me niet indenken, dat je geen tijd meer zal hebben voor een relatie, maar hij ziet dat dus wel zo. Dit doet me zo'n pijn.... Ik heb hem gezegd, dat we dan beter nu al een punt erachter kunnen zetten, maar volgens hem hoeft dat niet.
Maar wat wil jij nu, Nicole? Hoe zie jij dit?
Wat kunnen die verabnderingen eigenlijk zijn, die zo groot zijn dat er geen plaats meer is voor jou in zijn leven. Terwijl hij toch samen met jou aan de relatie werkt, zeker de afgelopen tijd. Is het puur geen tijd hebben, of wil hij nu wel of niet graag een relatie met jou?
Wat zegt hij dan, en op welke manier gaan deze gesprekken? Kun je daar iets meer over vertellen?
(Als je wilt natuurlijk)
Kan me voorstellen dat het veel pijn doet als iemand dit ineens tegen je zegt. Zeker omdat je al vaker hebt geschreven over hoe moeilijk het is om om te gaan met wat de relatie met zich meebrengt mbt hoe je kinderen er bijvoorbeeld op reageren. Je hebt erg je best gedaan, om een stabiel geheel te maken, hoe ziet hij dat dan?
Hadden jullie al vooruit gekeken, naar de toekomst? Een gezamenlijk doel waar jullie in de relatie naar toe wilden? Is dat ineens ook veranderd?
Hoe heeft hij dit tegen je gezegd? Kwam het zo maar uit het niets na die fijne dagen samen? Ging hij er voor zitten om iets ernstigs met je te bespreken, was het een eerlijk gesprek, of kwam het plotseling, de opmerking dat hij misschien binnenkort geen tijd meer heeft voor 'een relatie'.... voor jou!!
Vind het nogal wat....
Maakt mij eigenlijk wel een beetje boos, maar goed ik weet niet alle omstandigheden, maar het zal je maar gezegd worden....dan ben je wel van slag.
Hoe moet dit nu verder?
Hebben jullie afgesproken dat jullie er verder over praten?
En wat wil jij?
Hoe zie jij de relatie met hem zoals hij nu was? wil je graag verder, of was het voor jou toch ook erg ingewikkeld allemaal, het was toch een beetje schipperen de laatste tijd met weinig echte ruimte voor jou zelf...
Je hebt hem gezegd dat je er beter nu een punt achter zou willen zetten.
Ik kan me dat heel goed voorstellen. Maar hij vind dat niet nodig.. hoe ziet hij het dan? jullie gaan op dezelfde manier voort, zijn de weekenden samen, doen samen dingen, klussen in huis etc, en dan ineens bepaalt hij dat de dag gekomen is dat hij geen tijd meer heeft voor 'een relatie'??
Voor jou?
Nou, dat is wel hard. Of zie ik het nu verkeerd?
Zit me hier eigenlijk een beetje op te winden, ik leer je steeds beter kennen, en jij bent echt iemand die het pittig heeft. Met je kids ook bijvoorbeeld. Je doet erg je best, zoekt op dit moment ook je weg in de hulpverlening, wat echt zo goed is van je. Je bent bezig om langzaam maar zekere positieve verandereingen door te voeren in het gezin enzo. Hard werken is dat. En ondertussen spelen er nog meer dingen heb ik begrepen op het gebied van je inkomen etc.
Op welke manier staat deze man eigenlijk achter je? Is hij er voor je?
En jij hebt, maakt, zelfs tijd voor hem , voor jullie relatie.
Je zegt al, dat je niet snapt waarom dat niet kan volgens hem.
Hij zegt eigenlijk dat andere dingen belangrijker zijn?
En hoe voel je je over het feit dat hij dan nog niet wil stoppen nu met jullie relatie? Maar jij wilt dat dan eigenlijk wel, na die uitspraak van hem.
Wat ga je doen? Wil je nog wel zo doorgaan, nu alles al veel energie van je vraagt?
Ik heb bij hem dit al vaker gemerkt, en totnogtoe bleek steeds, dat het uit onzekerheid kwam, en dat hij gewoon alles perfect wil doen. Als hij de relatie niet meer kan onderhouden op een 'perfecte' manier, zal hij ze verbreken...pffffff.
Ja, daar ben jij dan mooi klaar mee...
Moelijk hoor. op welke manier heb je dit dan vaker bij hem gemerkt? Heeft hij de relatie al eerder willen verbreken? Of ging het om andere zaken? Of om eerdere rel;aties voor die van jullie samen?
En ook al begrijp je waar het vandaan komt bij hem, die wispelturigheid,....zit jij er wel op te wachten?
Hoe lang zijn jullie samen? Houd je van hem? Zie je een toekomst met hem?
Of nemen jullie samen de ene hobbel na de andere op het moment? Zodat je nog niet echt de gelegenheid hebt ver vooruit te kijken?
Aan de andere kant heeft hij me in het weekend ontzettend vaak gevraagd wanneer ik bij hem kwam wonen.....zo tegenstrijdig. Ik kan hier niet goed mee omgaan (er zijn vaak tegenstrijdigheden), en dan verwijt hij me dat ik zo onzeker ben. Ja, tuurlijk ben ik onzeker, als ik het ene moment zus hoor, en het volgende moment zo....
Ja, ik snap je helemaal, daar word je echt onzeker van. Je zoekt toch juist een zekere mate van stabiliteit? Juist nu. (Kan ik me zo voorstellen van jou)
Waarom maakt hij jou dit verwijt eigenlijk?
Is het op de momenten dat jij hem wijst op de tegenstrijdigheden? Zeg je dan dat je er moeite mee hebt bijvoorbeeld? Kun je daar iets over vertellen?
Dit is heel moeilijk om mee om te gaan voor jou. Je bent nergens zeker van. Ik herken het, Nicole. Bij ons ging het ook vaak zo, en dan was ik meestal bezig met erg mijn best doen om hem iets te bewijzen. Al die tegenstrijdigheden kosten jou een hoop energie, het niet goed weten waar je aan toe bent enzo.
Wat ik me nu afvraag, als ik het zo eens samenvat, ben jij eigenlijk wel op zoek naar een soort rustige situatie, omdat er veel dingen zijn die je aandacht vragen en die zijn behoorlijk pittig, daar heb je al wat over verteld inmiddels.
De relatie op deze manier helpt je niet echt....
Dan ben je ook weer de hele tijd bezig met afwachten en proberen te begrijpen wat hij nu wil, hoe het verder zal gaan.
Ik denk dat het belangrijk is nu, om zelf te beslissen wat je nodig hebt en graag zou zien. Onder welke voorwaarden en op welke manier jij het fijn zou vinden om met hem verder te gaan.
Want is het nu uit dan? Ik vind het behoorlijk vaag....
Wat kan jij er nu mee? Wat wil jij graag?
Hoe het allemaal verder gaat...ik weet het niet, moest dit even kwijt. Op dit moment zijn we erg veel bij elkaar omdat het vakantieperiode is, maar over een paar weken zullen we elkaar weer heel weinig gaan zien. Soms is het behoorlijk zwaar... Helaas gaat het vaak tussen mijn kids en vriend niet zo heel erg goed, al leek het nu wel mee te vallen.
Kan me voorstellen dat je dit kwijt wilt hier, ik vind het best heftig allemaal. *; Zit je de komende dagen maar mooi in die onzekerheid
Misschien maar zelf besluiten of je dat wel wilt...
Is wel zwaar voor jou, met alles erbij...ziet hij dat wel?
Sorry, beetje warrig allemaal, is al laat, ik laat het maar even op zijn beloop.
Welterusten,
Nicole
Nicole, sorry voor de vele vragen
Maar het raakt me ook eigenlijk wel. We hebben al eerder best wat geschreven over de moeilijkheden op jouw pad, en dat is niet mis allemaal.
Jouw vriend maakt het er niet makkelijker op. In plaats van dat hij er voor je probeert te zijn, maakt hij het behoorlijk ingewikkeld met dit soort dingen.
Is dat vaker zo? En kunnen jullie er naderhand dan wel goed over praten? Of blijft het nog wel een beetje in het midden hangen zonder echt een besluit of afspraak erover? Hoe werken jullie problemen samen uit?
Ik hoop dat jullie er over kunnen praten binnenkort, want als er sprake is van een andere oorzaak dat het zo gaat op dit moment, is het wel heftig omdat dit ook wel het einde van de relatie kan betekenen, zoals hij al aangeeft dat voor hem zo ineens te besluiten is...
Wat vind jij?
Nou ja, lang verhaal, maar ik kan me wel voorstellen dat je even niet weet waar je het zoeken moet allemaal. Ik wil wel zeggen dat ik jou heel goed kan volgen.
Welterusten, tot schrijfs Nic *;
dinsdag 31 juli 2007 om 09:51
Lieve Dubiootje... ik hoop dat het een beetje gaat met je...*;
Iseo...:R O+
Lieve Nicole,
Ook ik wil graag even reageren op het stukje dat je geschreven hebt. Net als jij heb ik het nodige te verwerken gehad in het verleden, en net als jij heb ik kinderen en nu een nieuwe relatie waarin geweld geen rol speelt. Maar nog steeds worstel ik met mijn onzekerheid, hoewel de ene dag meer dan de andere.
Mijn man en ik hebben een goede relatie, we houden echt heel veel van elkaar en ik weet dat hij te vertrouwen is. Hij heeft mijn vertrouwen nog nooit beschaamd. Toch twijfel ik wel eens... omdat ik soms zo onzeker ben, denk ik wel eens dat hij iemand anders leuker vindt, dat hij spijt heeft van zijn keuze voor mij, dat soort dingen. Ik weet dat deze twijfels uit mij komen en niet zo zeer worden ingegeven door hem of zijn gedrag. Ik heb veel bevestiging nodig. Verstandelijk kan ik het beredeneren, maar mijn gevoel hobbelt er nogal eens achteraan. Ik praat daar dan over met hem en hij kan me dan geruststellen. Ik voel me daarna echt beter.
Hij begrijpt mijn onzekerheden, hij heeft zelf ook een moeizame relatie achter de rug en heeft zelf ook zijn 'zwakke plekken' waar we soms samen aandacht aan (moeten) besteden. Praten en elkaar accepteren zoals we zijn, inclusief de onzekerheden die we beiden hebben, is de basis van onze relatie. Mijn man wijst mijn onzekerheden niet af, hij begrijpt waar ze vandaan komen en zegt wel eens: je verleden heeft je gemaakt tot wie je nu bent en ik hou van jou zoals je nu bent. We hebben met volle overtuiging voor elkaar gekozen, dat is iets om op terug te kunnen vallen als het soms even stroef gaat.
Als ik lees wat jouw vriend tegen jou zegt, dan lijkt me dat heel erg moeilijk voor je. Net als bij Iseo roept zijn gedrag nogal wat vragen bij me op. Ik begrijp dat het fijn voor je is dat je een vriend hebt, een volwassene waarmee je kunt praten, waar je aandacht van krijgt en waar je je zorgen mee kunt delen. Maar als hij aan de andere kant jou niet volledig kan steunen en jou onzekerheid geeft over de toekomst van jullie relatie, vraag ik me af hoeveel je nu daadwerkelijk aan hem hebt. Vooral als het er op aan zou komen, bijvoorbeeld op momenten dat er echt problemen zouden zijn. Hou je zelf wel genoeg van hem? Of kies je voor een relatie voor hem omdat het beter voelt dan alleen zijn?
Als je wel genoeg van hem houdt en wel graag een relatie met hem wilt houden, denk ik wel dat je het recht hebt om te weten wat je aan hem hebt. Hij zou je toch wel duidelijkheid moeten kunnen geven vind ik, wat wil hij nu: 1: de relatie verbreken of 2: er echt voor gaan (met in de toekomst eventueel samenwonen - als jij dat ook wilt tenminste). Een keuze die er een beetje tussenin hangt, lijkt me erg moeilijk. Ik weet van mezelf dat ik daar niet mee om zou kunnen gaan, ik ben zo iemand die (zoveel mogelijk) zekerheid moet hebben. Ik weet niet of jij dat kan...?
Volledig onbezorgd en zelfverzekerd in een relatie staan lukt mij niet meer. De prijs die ik in het verleden daarvoor betaald heb is te hoog geweest. De enige manier om dan toch een relatie te kunnen hebben, is voor mij, met een partner die mij accepteert zoals ik ben. Maar ja, eigenlijk is dat toch een voorwaarde voor elke gezonde relatie...
Nou ja, een lang verhaal van mijn kant, Nicole, ik hoop dat je er wat aan hebt.... *; :R
Liefs, Lemmy
Iseo...:R O+
Lieve Nicole,
Ook ik wil graag even reageren op het stukje dat je geschreven hebt. Net als jij heb ik het nodige te verwerken gehad in het verleden, en net als jij heb ik kinderen en nu een nieuwe relatie waarin geweld geen rol speelt. Maar nog steeds worstel ik met mijn onzekerheid, hoewel de ene dag meer dan de andere.
Mijn man en ik hebben een goede relatie, we houden echt heel veel van elkaar en ik weet dat hij te vertrouwen is. Hij heeft mijn vertrouwen nog nooit beschaamd. Toch twijfel ik wel eens... omdat ik soms zo onzeker ben, denk ik wel eens dat hij iemand anders leuker vindt, dat hij spijt heeft van zijn keuze voor mij, dat soort dingen. Ik weet dat deze twijfels uit mij komen en niet zo zeer worden ingegeven door hem of zijn gedrag. Ik heb veel bevestiging nodig. Verstandelijk kan ik het beredeneren, maar mijn gevoel hobbelt er nogal eens achteraan. Ik praat daar dan over met hem en hij kan me dan geruststellen. Ik voel me daarna echt beter.
Hij begrijpt mijn onzekerheden, hij heeft zelf ook een moeizame relatie achter de rug en heeft zelf ook zijn 'zwakke plekken' waar we soms samen aandacht aan (moeten) besteden. Praten en elkaar accepteren zoals we zijn, inclusief de onzekerheden die we beiden hebben, is de basis van onze relatie. Mijn man wijst mijn onzekerheden niet af, hij begrijpt waar ze vandaan komen en zegt wel eens: je verleden heeft je gemaakt tot wie je nu bent en ik hou van jou zoals je nu bent. We hebben met volle overtuiging voor elkaar gekozen, dat is iets om op terug te kunnen vallen als het soms even stroef gaat.
Als ik lees wat jouw vriend tegen jou zegt, dan lijkt me dat heel erg moeilijk voor je. Net als bij Iseo roept zijn gedrag nogal wat vragen bij me op. Ik begrijp dat het fijn voor je is dat je een vriend hebt, een volwassene waarmee je kunt praten, waar je aandacht van krijgt en waar je je zorgen mee kunt delen. Maar als hij aan de andere kant jou niet volledig kan steunen en jou onzekerheid geeft over de toekomst van jullie relatie, vraag ik me af hoeveel je nu daadwerkelijk aan hem hebt. Vooral als het er op aan zou komen, bijvoorbeeld op momenten dat er echt problemen zouden zijn. Hou je zelf wel genoeg van hem? Of kies je voor een relatie voor hem omdat het beter voelt dan alleen zijn?
Als je wel genoeg van hem houdt en wel graag een relatie met hem wilt houden, denk ik wel dat je het recht hebt om te weten wat je aan hem hebt. Hij zou je toch wel duidelijkheid moeten kunnen geven vind ik, wat wil hij nu: 1: de relatie verbreken of 2: er echt voor gaan (met in de toekomst eventueel samenwonen - als jij dat ook wilt tenminste). Een keuze die er een beetje tussenin hangt, lijkt me erg moeilijk. Ik weet van mezelf dat ik daar niet mee om zou kunnen gaan, ik ben zo iemand die (zoveel mogelijk) zekerheid moet hebben. Ik weet niet of jij dat kan...?
Volledig onbezorgd en zelfverzekerd in een relatie staan lukt mij niet meer. De prijs die ik in het verleden daarvoor betaald heb is te hoog geweest. De enige manier om dan toch een relatie te kunnen hebben, is voor mij, met een partner die mij accepteert zoals ik ben. Maar ja, eigenlijk is dat toch een voorwaarde voor elke gezonde relatie...
Nou ja, een lang verhaal van mijn kant, Nicole, ik hoop dat je er wat aan hebt.... *; :R
Liefs, Lemmy
dinsdag 31 juli 2007 om 10:28
dinsdag 31 juli 2007 om 11:05
Lieve Iseo,Bedankt voor je reactie, zal proberen erop te reageren: jij bent steeds zo goed in het analyseren, en kijken naar hoe het gaat, petje af! Je hebt weer gelijk, ik doe het weer….kijken naar anderen, voorbij gaan aan wat ik wil, voel…. Blijkbaar wil ik niet leren!De veranderingen waarover hij het heeft betreft een studie, die hij gaat doen, en die veel tijd en energie gaat vergen. Ik denk dat het zijn onzekerheid is, of hij dat kan combineren met een relatie en andere dingen die hij graag doet, maar die er nu ook steeds bij inschieten (zijn hobbies…). Eigenlijk gaan we nooit zitten voor een gesprek, maar komt een gesprek op gang tijdens een uitje; toch kunnen we dan wel vrij goed met elkaar praten. Hij zit nog niet lekker in zijn vel, dat merk ik ook vaak, en zeker nu voelt hij weer een bepaalde druk, spanning, vraagt hij zich af, of alles wel te combineren valt. Ik zie die problemen niet zo, laat dat meer op zijn beloop, terwijl hij het graag nu al duidelijk zou hebben (denk ik dus). Of ik met hem verder wil….pfffff, vind ik zó lastig. Ik hou van hem, we hebben het meestal heel goed samen, maar ik denk ook vaak dat hij voor mij te hoog gegrepen is, dat hij gewoon niet de man voor mij kan zijn. Hij gaat graag uit, terwijl ik toch ook graag een avondje thuis rustig op de bank zou willen zitten; dat is eigenlijk een groot punt. Maar: hij wil het mensen naar de zin maken, en haalt alles uit de kast om ze bezig te houden….Wat betreft de hulpverlening….jee, ik heb inderdaad veel hulp, en liefst zou ik het zelf doen. Mijn vriend vindt dat ik mij te afhankelijk opstel van de hulpverleners, begrijpt niet, dat ik momenteel echt hulp nodig heb. Ja, van sommigen wel, maar niet zoveel als ik momenteel heb. En dat vind ik jammer, hoopte op iets meer begrip..Of ik met hem verder wil….ja, dat wel. Maar ik kan er niet achter komen waarom. Ik hou van hem, voel me goed bij hem; andere kant: hij maakt me weer klein, net zoals mijn moeder in mijn jeugd. Of ik dat ga aankunnen, sterker worden, dat weet ik nu nog niet. Ik merk wel dat hij ook van mij houdt, het goed met me voorheeft, en dat is zo verwarrend. Hij is vaak zo goed voor mij, dat ik het ga wantrouwen….hoe kan iemand zo goed zijn voor mij? Dat verdien ik toch niet? En weer die onzekerheid, verwarde gevoelens, kind voelen…Ik zou best met hem samen kunnen leven, denk ik. Dat is ook de manier om te ervaren of het goed zal gaan; nu deel je alleen de weekenden samen, met of zonder kinderen; meestal leuke dingen doen. Dat is toch heel anders dan samenwonen, beiden werken, huishouden draaiende houden etc.En ook al gaat het soms moeizaam, het gaat vaak ook heel goed, hij opent mij de ogen voor sommige situaties/dingen, hoe ik ze anders aan kan pakken, ziet in, dat ik moe ben, en meer rust nodig heb; hij wil me helpen, ziet mij vaak lijden, en dat frustreert hem, waardoor hij weer zo afwisselend reageert….Sorry, voor het lange verhaal, hoop dat je er nog iets van begrijpt...Liefs, Nicole
dinsdag 31 juli 2007 om 11:16
quote:
Lieve Nicole,
Ook ik wil graag even reageren op het stukje dat je geschreven hebt. Net als jij heb ik het nodige te verwerken gehad in het verleden, en net als jij heb ik kinderen en nu een nieuwe relatie waarin geweld geen rol speelt. Maar nog steeds worstel ik met mijn onzekerheid, hoewel de ene dag meer dan de andere.
Mijn man en ik hebben een goede relatie, we houden echt heel veel van elkaar en ik weet dat hij te vertrouwen is. Hij heeft mijn vertrouwen nog nooit beschaamd. Toch twijfel ik wel eens... omdat ik soms zo onzeker ben, denk ik wel eens dat hij iemand anders leuker vindt, dat hij spijt heeft van zijn keuze voor mij, dat soort dingen. Ik weet dat deze twijfels uit mij komen en niet zo zeer worden ingegeven door hem of zijn gedrag. Ik heb veel bevestiging nodig. Verstandelijk kan ik het beredeneren, maar mijn gevoel hobbelt er nogal eens achteraan. Lemmy, dit herken ik zo! Nu heeft mijn vriend wel veel vrouwelijke kennissen, dat maakt het voor mij erg moeilijk! Ik zie elke vrouw mooier en aardiger dan ik, maar mijn vriend vindt mij mooi, lief etd...alleen kan ik dat nog niet geloven, dat zit dus ook wel in mezelf. Ik praat daar dan over met hem en hij kan me dan geruststellen. Ik voel me daarna echt beter.
Hij begrijpt mijn onzekerheden, hij heeft zelf ook een moeizame relatie achter de rug en heeft zelf ook zijn 'zwakke plekken' waar we soms samen aandacht aan (moeten) besteden. Mijn vriend begrijpt mijn onzekerheid niet zo heel erg, vindt mijn onzekerheid niet zo nodig. Hij is trouwens ook onzeker, en ik denk soms, dat hij er misschien wel meer last van heeft dan ik; vraagt mij vaker hoe ik van hem kan houden, hij vindt zich lelijk, niet aardig, etc. Echt praten hierover doen we bijna nooit, kapt hij ook af, terwijl we over het algemeen over de meeste dingen wel kunnen praten.. Praten en elkaar accepteren zoals we zijn, inclusief de onzekerheden die we beiden hebben, is de basis van onze relatie. Mijn man wijst mijn onzekerheden niet af, hij begrijpt waar ze vandaan komen en zegt wel eens: je verleden heeft je gemaakt tot wie je nu bent en ik hou van jou zoals je nu bent. We hebben met volle overtuiging voor elkaar gekozen, dat is iets om op terug te kunnen vallen als het soms even stroef gaat.
Als ik lees wat jouw vriend tegen jou zegt, dan lijkt me dat heel erg moeilijk voor je. Net als bij Iseo roept zijn gedrag nogal wat vragen bij me op. Ik begrijp dat het fijn voor je is dat je een vriend hebt, een volwassene waarmee je kunt praten, waar je aandacht van krijgt en waar je je zorgen mee kunt delen. Maar als hij aan de andere kant jou niet volledig kan steunen en jou onzekerheid geeft over de toekomst van jullie relatie, vraag ik me af hoeveel je nu daadwerkelijk aan hem hebt. Het is inderdaad fijn om met een volwassene te kunnen praten, maar ik wil niet al mijn zorgen met hem delen, voel me dan een zeur. HIj heeft ook de nodige problemen, en kan die van mij er niet bij hebben, kan me inderdaad niet altijd steunen. Vooral als het er op aan zou komen, bijvoorbeeld op momenten dat er echt problemen zouden zijn. Hou je zelf wel genoeg van hem? Of kies je voor een relatie voor hem omdat het beter voelt dan alleen zijn? Dit is een goede vraag: ik kan goed alleen zijn, maar een partner is prettiger. Zoals ik aan Iseo schreef, ik hou echt heel veel van hem, maar jee, echte liefde heb ik nooit gevoeld, en ik vraag me af, of ik wel kan houden van, of dat het afhankelijkheid is o.i.d. Soms denk ik dat hij meer van mij houdt dan ik van hem...
Als je wel genoeg van hem houdt en wel graag een relatie met hem wilt houden, denk ik wel dat je het recht hebt om te weten wat je aan hem hebt. Hij zou je toch wel duidelijkheid moeten kunnen geven vind ik, wat wil hij nu: 1: de relatie verbreken of 2: er echt voor gaan (met in de toekomst eventueel samenwonen - als jij dat ook wilt tenminste). Een keuze die er een beetje tussenin hangt, lijkt me erg moeilijk. Ik weet van mezelf dat ik daar niet mee om zou kunnen gaan, ik ben zo iemand die (zoveel mogelijk) zekerheid moet hebben. Ik weet niet of jij dat kan...? Ik wil liefst ook zoveel mogelijk zekerheid, We hebben nu ongeveer 3/4 jaar een relatie, dus nog niet zo heel lang, en ik kan die zekerheid nu nog niet verwachten. We hebben het wel eens over samenwonen, maar gooien dat nog ver vooruit. Zolang we allebei nog veel problemen hebben, lijkt samenwonen nog geen goede optie, zijn we bang, dat we dan juist uit elkaar groeien, ruzie krijgen etc.
Volledig onbezorgd en zelfverzekerd in een relatie staan lukt mij niet meer. De prijs die ik in het verleden daarvoor betaald heb is te hoog geweest. De enige manier om dan toch een relatie te kunnen hebben, is voor mij, met een partner die mij accepteert zoals ik ben. Maar ja, eigenlijk is dat toch een voorwaarde voor elke gezonde relatie...
Nou ja, een lang verhaal van mijn kant, Nicole, ik hoop dat je er wat aan hebt.... *; :R
Liefs, Lemmy
Lemmy, bedankt voor je hulp en steun, ik wil het hier bij laten,
liefs, Nicole
*;
Lieve Nicole,
Ook ik wil graag even reageren op het stukje dat je geschreven hebt. Net als jij heb ik het nodige te verwerken gehad in het verleden, en net als jij heb ik kinderen en nu een nieuwe relatie waarin geweld geen rol speelt. Maar nog steeds worstel ik met mijn onzekerheid, hoewel de ene dag meer dan de andere.
Mijn man en ik hebben een goede relatie, we houden echt heel veel van elkaar en ik weet dat hij te vertrouwen is. Hij heeft mijn vertrouwen nog nooit beschaamd. Toch twijfel ik wel eens... omdat ik soms zo onzeker ben, denk ik wel eens dat hij iemand anders leuker vindt, dat hij spijt heeft van zijn keuze voor mij, dat soort dingen. Ik weet dat deze twijfels uit mij komen en niet zo zeer worden ingegeven door hem of zijn gedrag. Ik heb veel bevestiging nodig. Verstandelijk kan ik het beredeneren, maar mijn gevoel hobbelt er nogal eens achteraan. Lemmy, dit herken ik zo! Nu heeft mijn vriend wel veel vrouwelijke kennissen, dat maakt het voor mij erg moeilijk! Ik zie elke vrouw mooier en aardiger dan ik, maar mijn vriend vindt mij mooi, lief etd...alleen kan ik dat nog niet geloven, dat zit dus ook wel in mezelf. Ik praat daar dan over met hem en hij kan me dan geruststellen. Ik voel me daarna echt beter.
Hij begrijpt mijn onzekerheden, hij heeft zelf ook een moeizame relatie achter de rug en heeft zelf ook zijn 'zwakke plekken' waar we soms samen aandacht aan (moeten) besteden. Mijn vriend begrijpt mijn onzekerheid niet zo heel erg, vindt mijn onzekerheid niet zo nodig. Hij is trouwens ook onzeker, en ik denk soms, dat hij er misschien wel meer last van heeft dan ik; vraagt mij vaker hoe ik van hem kan houden, hij vindt zich lelijk, niet aardig, etc. Echt praten hierover doen we bijna nooit, kapt hij ook af, terwijl we over het algemeen over de meeste dingen wel kunnen praten.. Praten en elkaar accepteren zoals we zijn, inclusief de onzekerheden die we beiden hebben, is de basis van onze relatie. Mijn man wijst mijn onzekerheden niet af, hij begrijpt waar ze vandaan komen en zegt wel eens: je verleden heeft je gemaakt tot wie je nu bent en ik hou van jou zoals je nu bent. We hebben met volle overtuiging voor elkaar gekozen, dat is iets om op terug te kunnen vallen als het soms even stroef gaat.
Als ik lees wat jouw vriend tegen jou zegt, dan lijkt me dat heel erg moeilijk voor je. Net als bij Iseo roept zijn gedrag nogal wat vragen bij me op. Ik begrijp dat het fijn voor je is dat je een vriend hebt, een volwassene waarmee je kunt praten, waar je aandacht van krijgt en waar je je zorgen mee kunt delen. Maar als hij aan de andere kant jou niet volledig kan steunen en jou onzekerheid geeft over de toekomst van jullie relatie, vraag ik me af hoeveel je nu daadwerkelijk aan hem hebt. Het is inderdaad fijn om met een volwassene te kunnen praten, maar ik wil niet al mijn zorgen met hem delen, voel me dan een zeur. HIj heeft ook de nodige problemen, en kan die van mij er niet bij hebben, kan me inderdaad niet altijd steunen. Vooral als het er op aan zou komen, bijvoorbeeld op momenten dat er echt problemen zouden zijn. Hou je zelf wel genoeg van hem? Of kies je voor een relatie voor hem omdat het beter voelt dan alleen zijn? Dit is een goede vraag: ik kan goed alleen zijn, maar een partner is prettiger. Zoals ik aan Iseo schreef, ik hou echt heel veel van hem, maar jee, echte liefde heb ik nooit gevoeld, en ik vraag me af, of ik wel kan houden van, of dat het afhankelijkheid is o.i.d. Soms denk ik dat hij meer van mij houdt dan ik van hem...
Als je wel genoeg van hem houdt en wel graag een relatie met hem wilt houden, denk ik wel dat je het recht hebt om te weten wat je aan hem hebt. Hij zou je toch wel duidelijkheid moeten kunnen geven vind ik, wat wil hij nu: 1: de relatie verbreken of 2: er echt voor gaan (met in de toekomst eventueel samenwonen - als jij dat ook wilt tenminste). Een keuze die er een beetje tussenin hangt, lijkt me erg moeilijk. Ik weet van mezelf dat ik daar niet mee om zou kunnen gaan, ik ben zo iemand die (zoveel mogelijk) zekerheid moet hebben. Ik weet niet of jij dat kan...? Ik wil liefst ook zoveel mogelijk zekerheid, We hebben nu ongeveer 3/4 jaar een relatie, dus nog niet zo heel lang, en ik kan die zekerheid nu nog niet verwachten. We hebben het wel eens over samenwonen, maar gooien dat nog ver vooruit. Zolang we allebei nog veel problemen hebben, lijkt samenwonen nog geen goede optie, zijn we bang, dat we dan juist uit elkaar groeien, ruzie krijgen etc.
Volledig onbezorgd en zelfverzekerd in een relatie staan lukt mij niet meer. De prijs die ik in het verleden daarvoor betaald heb is te hoog geweest. De enige manier om dan toch een relatie te kunnen hebben, is voor mij, met een partner die mij accepteert zoals ik ben. Maar ja, eigenlijk is dat toch een voorwaarde voor elke gezonde relatie...
Nou ja, een lang verhaal van mijn kant, Nicole, ik hoop dat je er wat aan hebt.... *; :R
Liefs, Lemmy
Lemmy, bedankt voor je hulp en steun, ik wil het hier bij laten,
liefs, Nicole
*;
dinsdag 31 juli 2007 om 11:16
quote:
Lieve Nicole,
Ook ik wil graag even reageren op het stukje dat je geschreven hebt. Net als jij heb ik het nodige te verwerken gehad in het verleden, en net als jij heb ik kinderen en nu een nieuwe relatie waarin geweld geen rol speelt. Maar nog steeds worstel ik met mijn onzekerheid, hoewel de ene dag meer dan de andere.
Mijn man en ik hebben een goede relatie, we houden echt heel veel van elkaar en ik weet dat hij te vertrouwen is. Hij heeft mijn vertrouwen nog nooit beschaamd. Toch twijfel ik wel eens... omdat ik soms zo onzeker ben, denk ik wel eens dat hij iemand anders leuker vindt, dat hij spijt heeft van zijn keuze voor mij, dat soort dingen. Ik weet dat deze twijfels uit mij komen en niet zo zeer worden ingegeven door hem of zijn gedrag. Ik heb veel bevestiging nodig. Verstandelijk kan ik het beredeneren, maar mijn gevoel hobbelt er nogal eens achteraan. Lemmy, dit herken ik zo! Nu heeft mijn vriend wel veel vrouwelijke kennissen, dat maakt het voor mij erg moeilijk! Ik zie elke vrouw mooier en aardiger dan ik, maar mijn vriend vindt mij mooi, lief etd...alleen kan ik dat nog niet geloven, dat zit dus ook wel in mezelf. Ik praat daar dan over met hem en hij kan me dan geruststellen. Ik voel me daarna echt beter.
Hij begrijpt mijn onzekerheden, hij heeft zelf ook een moeizame relatie achter de rug en heeft zelf ook zijn 'zwakke plekken' waar we soms samen aandacht aan (moeten) besteden. Mijn vriend begrijpt mijn onzekerheid niet zo heel erg, vindt mijn onzekerheid niet zo nodig. Hij is trouwens ook onzeker, en ik denk soms, dat hij er misschien wel meer last van heeft dan ik; vraagt mij vaker hoe ik van hem kan houden, hij vindt zich lelijk, niet aardig, etc. Echt praten hierover doen we bijna nooit, kapt hij ook af, terwijl we over het algemeen over de meeste dingen wel kunnen praten.. Praten en elkaar accepteren zoals we zijn, inclusief de onzekerheden die we beiden hebben, is de basis van onze relatie. Mijn man wijst mijn onzekerheden niet af, hij begrijpt waar ze vandaan komen en zegt wel eens: je verleden heeft je gemaakt tot wie je nu bent en ik hou van jou zoals je nu bent. We hebben met volle overtuiging voor elkaar gekozen, dat is iets om op terug te kunnen vallen als het soms even stroef gaat.
Als ik lees wat jouw vriend tegen jou zegt, dan lijkt me dat heel erg moeilijk voor je. Net als bij Iseo roept zijn gedrag nogal wat vragen bij me op. Ik begrijp dat het fijn voor je is dat je een vriend hebt, een volwassene waarmee je kunt praten, waar je aandacht van krijgt en waar je je zorgen mee kunt delen. Maar als hij aan de andere kant jou niet volledig kan steunen en jou onzekerheid geeft over de toekomst van jullie relatie, vraag ik me af hoeveel je nu daadwerkelijk aan hem hebt. Het is inderdaad fijn om met een volwassene te kunnen praten, maar ik wil niet al mijn zorgen met hem delen, voel me dan een zeur. HIj heeft ook de nodige problemen, en kan die van mij er niet bij hebben, kan me inderdaad niet altijd steunen. Vooral als het er op aan zou komen, bijvoorbeeld op momenten dat er echt problemen zouden zijn. Hou je zelf wel genoeg van hem? Of kies je voor een relatie voor hem omdat het beter voelt dan alleen zijn? Dit is een goede vraag: ik kan goed alleen zijn, maar een partner is prettiger. Zoals ik aan Iseo schreef, ik hou echt heel veel van hem, maar jee, echte liefde heb ik nooit gevoeld, en ik vraag me af, of ik wel kan houden van, of dat het afhankelijkheid is o.i.d. Soms denk ik dat hij meer van mij houdt dan ik van hem...
Als je wel genoeg van hem houdt en wel graag een relatie met hem wilt houden, denk ik wel dat je het recht hebt om te weten wat je aan hem hebt. Hij zou je toch wel duidelijkheid moeten kunnen geven vind ik, wat wil hij nu: 1: de relatie verbreken of 2: er echt voor gaan (met in de toekomst eventueel samenwonen - als jij dat ook wilt tenminste). Een keuze die er een beetje tussenin hangt, lijkt me erg moeilijk. Ik weet van mezelf dat ik daar niet mee om zou kunnen gaan, ik ben zo iemand die (zoveel mogelijk) zekerheid moet hebben. Ik weet niet of jij dat kan...? Ik wil liefst ook zoveel mogelijk zekerheid, We hebben nu ongeveer 3/4 jaar een relatie, dus nog niet zo heel lang, en ik kan die zekerheid nu nog niet verwachten. We hebben het wel eens over samenwonen, maar gooien dat nog ver vooruit. Zolang we allebei nog veel problemen hebben, lijkt samenwonen nog geen goede optie, zijn we bang, dat we dan juist uit elkaar groeien, ruzie krijgen etc.
Volledig onbezorgd en zelfverzekerd in een relatie staan lukt mij niet meer. De prijs die ik in het verleden daarvoor betaald heb is te hoog geweest. De enige manier om dan toch een relatie te kunnen hebben, is voor mij, met een partner die mij accepteert zoals ik ben. Maar ja, eigenlijk is dat toch een voorwaarde voor elke gezonde relatie...
Nou ja, een lang verhaal van mijn kant, Nicole, ik hoop dat je er wat aan hebt.... *; :R
Liefs, Lemmy
Lemmy, bedankt voor je hulp en steun, ik wil het hier bij laten,
liefs, Nicole
*;
Lieve Nicole,
Ook ik wil graag even reageren op het stukje dat je geschreven hebt. Net als jij heb ik het nodige te verwerken gehad in het verleden, en net als jij heb ik kinderen en nu een nieuwe relatie waarin geweld geen rol speelt. Maar nog steeds worstel ik met mijn onzekerheid, hoewel de ene dag meer dan de andere.
Mijn man en ik hebben een goede relatie, we houden echt heel veel van elkaar en ik weet dat hij te vertrouwen is. Hij heeft mijn vertrouwen nog nooit beschaamd. Toch twijfel ik wel eens... omdat ik soms zo onzeker ben, denk ik wel eens dat hij iemand anders leuker vindt, dat hij spijt heeft van zijn keuze voor mij, dat soort dingen. Ik weet dat deze twijfels uit mij komen en niet zo zeer worden ingegeven door hem of zijn gedrag. Ik heb veel bevestiging nodig. Verstandelijk kan ik het beredeneren, maar mijn gevoel hobbelt er nogal eens achteraan. Lemmy, dit herken ik zo! Nu heeft mijn vriend wel veel vrouwelijke kennissen, dat maakt het voor mij erg moeilijk! Ik zie elke vrouw mooier en aardiger dan ik, maar mijn vriend vindt mij mooi, lief etd...alleen kan ik dat nog niet geloven, dat zit dus ook wel in mezelf. Ik praat daar dan over met hem en hij kan me dan geruststellen. Ik voel me daarna echt beter.
Hij begrijpt mijn onzekerheden, hij heeft zelf ook een moeizame relatie achter de rug en heeft zelf ook zijn 'zwakke plekken' waar we soms samen aandacht aan (moeten) besteden. Mijn vriend begrijpt mijn onzekerheid niet zo heel erg, vindt mijn onzekerheid niet zo nodig. Hij is trouwens ook onzeker, en ik denk soms, dat hij er misschien wel meer last van heeft dan ik; vraagt mij vaker hoe ik van hem kan houden, hij vindt zich lelijk, niet aardig, etc. Echt praten hierover doen we bijna nooit, kapt hij ook af, terwijl we over het algemeen over de meeste dingen wel kunnen praten.. Praten en elkaar accepteren zoals we zijn, inclusief de onzekerheden die we beiden hebben, is de basis van onze relatie. Mijn man wijst mijn onzekerheden niet af, hij begrijpt waar ze vandaan komen en zegt wel eens: je verleden heeft je gemaakt tot wie je nu bent en ik hou van jou zoals je nu bent. We hebben met volle overtuiging voor elkaar gekozen, dat is iets om op terug te kunnen vallen als het soms even stroef gaat.
Als ik lees wat jouw vriend tegen jou zegt, dan lijkt me dat heel erg moeilijk voor je. Net als bij Iseo roept zijn gedrag nogal wat vragen bij me op. Ik begrijp dat het fijn voor je is dat je een vriend hebt, een volwassene waarmee je kunt praten, waar je aandacht van krijgt en waar je je zorgen mee kunt delen. Maar als hij aan de andere kant jou niet volledig kan steunen en jou onzekerheid geeft over de toekomst van jullie relatie, vraag ik me af hoeveel je nu daadwerkelijk aan hem hebt. Het is inderdaad fijn om met een volwassene te kunnen praten, maar ik wil niet al mijn zorgen met hem delen, voel me dan een zeur. HIj heeft ook de nodige problemen, en kan die van mij er niet bij hebben, kan me inderdaad niet altijd steunen. Vooral als het er op aan zou komen, bijvoorbeeld op momenten dat er echt problemen zouden zijn. Hou je zelf wel genoeg van hem? Of kies je voor een relatie voor hem omdat het beter voelt dan alleen zijn? Dit is een goede vraag: ik kan goed alleen zijn, maar een partner is prettiger. Zoals ik aan Iseo schreef, ik hou echt heel veel van hem, maar jee, echte liefde heb ik nooit gevoeld, en ik vraag me af, of ik wel kan houden van, of dat het afhankelijkheid is o.i.d. Soms denk ik dat hij meer van mij houdt dan ik van hem...
Als je wel genoeg van hem houdt en wel graag een relatie met hem wilt houden, denk ik wel dat je het recht hebt om te weten wat je aan hem hebt. Hij zou je toch wel duidelijkheid moeten kunnen geven vind ik, wat wil hij nu: 1: de relatie verbreken of 2: er echt voor gaan (met in de toekomst eventueel samenwonen - als jij dat ook wilt tenminste). Een keuze die er een beetje tussenin hangt, lijkt me erg moeilijk. Ik weet van mezelf dat ik daar niet mee om zou kunnen gaan, ik ben zo iemand die (zoveel mogelijk) zekerheid moet hebben. Ik weet niet of jij dat kan...? Ik wil liefst ook zoveel mogelijk zekerheid, We hebben nu ongeveer 3/4 jaar een relatie, dus nog niet zo heel lang, en ik kan die zekerheid nu nog niet verwachten. We hebben het wel eens over samenwonen, maar gooien dat nog ver vooruit. Zolang we allebei nog veel problemen hebben, lijkt samenwonen nog geen goede optie, zijn we bang, dat we dan juist uit elkaar groeien, ruzie krijgen etc.
Volledig onbezorgd en zelfverzekerd in een relatie staan lukt mij niet meer. De prijs die ik in het verleden daarvoor betaald heb is te hoog geweest. De enige manier om dan toch een relatie te kunnen hebben, is voor mij, met een partner die mij accepteert zoals ik ben. Maar ja, eigenlijk is dat toch een voorwaarde voor elke gezonde relatie...
Nou ja, een lang verhaal van mijn kant, Nicole, ik hoop dat je er wat aan hebt.... *; :R
Liefs, Lemmy
Lemmy, bedankt voor je hulp en steun, ik wil het hier bij laten,
liefs, Nicole
*;
