Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 5
zaterdag 7 juli 2007 om 23:49
Een topic waar iedere vrouw kan aansluiten die in een ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
vrijdag 3 augustus 2007 om 21:38
quote: dubiootje reageerde
Als een misstap wil ik het zeker niet zien, het was voor mij zeer zeker een stap vooruit. Ik denk dat de therapie en heel veel zelfreflexie hebben geholpen dit te beseffen. Ik vind het wel erg knap van je dat je in die omstandigheden (worst voor de neus bungelend, zogezegd) nee hebt gezegd.
Geloof me, zo knap was het niet dat ik die beslissing nam... er waren omstandigheden waardoor ik genoodzaakt werd. Ten eerste hadden die met mezelf te maken, ik voelde dat ik nog niet klaar was voor een 'echte' serieuze relatie en dat was wel wat hij van me verlangde, en verder speelden er dingen waardoor het redelijkerwijs gewoon echt niet kon. Ik kan het hier niet gedetailleerder vertellen, want als iemand de situatie herkent, dan kan ik hem alsnog in de problemen brengen. Maar als je het hele verhaal wilt lezen, vraag dan of de Angel mij je e-mail adres doorgeeft, ik wil het best eens aan jou persoonlijk vertellen.
Ik begrijp de moeilijkheid van de situatie, het is verre van een ideaal vooruitzicht om op de brokken van een gezin een nieuwe relatie op te bouwen. Maar tegelijkertijd is - of lijkt - het ook een droom die uitkomt.
Precies, dat was nogal iets waar ik mee worstelde... Zó lang gedroomd dat ik hem zou 'hebben'... zo lang gedacht dat de mogelijkheid er niet was... tot mijn stomme verbazing bleken de gevoelens wederzijds te zijn... maar dan toch een beslissing moeten nemen met je verstand in plaats van met je hart....
Ik schaam me ervoor het te zeggen, maar ik ben nog steeds niet zo ver. Ik voel me emotioneel nog steeds zo afhankelijk van hem. Ik denk dat als hij nu opbelt en vraag of ik kom, ik meteen naar hem toevlieg. Voel me helemaal niet verstandig, wat jullie ook zeggen
Ik wil niets anders dan hem terug, hem weer in mijn armen houden.
Schaam je niet, lieve Dubio, je zit er nog zo middenin... ik begrijp hoe het nu moet zijn voor je. En ik moet eerlijkheidshalve zeggen dat ik, toen de beslissing al gemaakt was om er niet mee door te gaan, ik nog diverse keren over de schreef ben gegaan met hem... Daar heb ik het mezelf niet makkelijk mee gemaakt...
Alles wat eromheen speelt, de hele buitenwereld vergeten. Ik wéét dat ik dat niet moet doen, dat nu het moment is om voor mezelf te kiezen, dat ik hem ook niet de keuze moet laten om eventueel toch door te gaan. Het gaat erom dat ik ook een keuze heb, die losstaat van de zijne. Wat wil ik? Wat doe ik nu als hij belt? Ga ik of ga ik niet? Ik weet het antwoord eigenlijk wel... Ik moet maar hopen dat het lang duurt voor hij weer contact kan opnemen en dat ik tegen die tijd wel zo ver ben dat ik nee kan zeggen. Of dat ik een afscheidsgesprek kan voeren waarin ik niet bezwijk...
liefs,
dubio ;(
*; Liefs, Lemmy
Als een misstap wil ik het zeker niet zien, het was voor mij zeer zeker een stap vooruit. Ik denk dat de therapie en heel veel zelfreflexie hebben geholpen dit te beseffen. Ik vind het wel erg knap van je dat je in die omstandigheden (worst voor de neus bungelend, zogezegd) nee hebt gezegd.
Geloof me, zo knap was het niet dat ik die beslissing nam... er waren omstandigheden waardoor ik genoodzaakt werd. Ten eerste hadden die met mezelf te maken, ik voelde dat ik nog niet klaar was voor een 'echte' serieuze relatie en dat was wel wat hij van me verlangde, en verder speelden er dingen waardoor het redelijkerwijs gewoon echt niet kon. Ik kan het hier niet gedetailleerder vertellen, want als iemand de situatie herkent, dan kan ik hem alsnog in de problemen brengen. Maar als je het hele verhaal wilt lezen, vraag dan of de Angel mij je e-mail adres doorgeeft, ik wil het best eens aan jou persoonlijk vertellen.
Ik begrijp de moeilijkheid van de situatie, het is verre van een ideaal vooruitzicht om op de brokken van een gezin een nieuwe relatie op te bouwen. Maar tegelijkertijd is - of lijkt - het ook een droom die uitkomt.
Precies, dat was nogal iets waar ik mee worstelde... Zó lang gedroomd dat ik hem zou 'hebben'... zo lang gedacht dat de mogelijkheid er niet was... tot mijn stomme verbazing bleken de gevoelens wederzijds te zijn... maar dan toch een beslissing moeten nemen met je verstand in plaats van met je hart....
Ik schaam me ervoor het te zeggen, maar ik ben nog steeds niet zo ver. Ik voel me emotioneel nog steeds zo afhankelijk van hem. Ik denk dat als hij nu opbelt en vraag of ik kom, ik meteen naar hem toevlieg. Voel me helemaal niet verstandig, wat jullie ook zeggen
Ik wil niets anders dan hem terug, hem weer in mijn armen houden. Schaam je niet, lieve Dubio, je zit er nog zo middenin... ik begrijp hoe het nu moet zijn voor je. En ik moet eerlijkheidshalve zeggen dat ik, toen de beslissing al gemaakt was om er niet mee door te gaan, ik nog diverse keren over de schreef ben gegaan met hem... Daar heb ik het mezelf niet makkelijk mee gemaakt...
Alles wat eromheen speelt, de hele buitenwereld vergeten. Ik wéét dat ik dat niet moet doen, dat nu het moment is om voor mezelf te kiezen, dat ik hem ook niet de keuze moet laten om eventueel toch door te gaan. Het gaat erom dat ik ook een keuze heb, die losstaat van de zijne. Wat wil ik? Wat doe ik nu als hij belt? Ga ik of ga ik niet? Ik weet het antwoord eigenlijk wel... Ik moet maar hopen dat het lang duurt voor hij weer contact kan opnemen en dat ik tegen die tijd wel zo ver ben dat ik nee kan zeggen. Of dat ik een afscheidsgesprek kan voeren waarin ik niet bezwijk...
liefs,
dubio ;(
*; Liefs, Lemmy
zondag 5 augustus 2007 om 15:35
quote:Hoe ben je toch tot die beslissing gekomen Lemmy? Je hoeft hier geen inhoudelijke details te geven: ik bedoel meer hoe je psychisch de kracht kon opbrengen om die knoop door te hakken.
LIeve Dubio, vanavond als mijn kindjes slapen heb ik meer tijd en zal ik je een mail sturen waarin ik de situatie uitleg. Dat ik psychisch die kracht kon opbrengen heeft alles te maken met de omstandigheden, die mij noodzaakten realistisch te zijn en onder ogen te zien dat het tussen hem en mij gewoon echt niet kon. Met mijn hart had ik een andere beslissing genomen, maar achteraf ben ik toch blij dat het zo is gelopen.
Heel veel sterkte, lieve Dubio, ik begrijp de pijn waar je doorheen gaat nu en ik voel met je mee...
*; van mij terug en je hoort (leest) vanavond van mij.
liefs aan allen en een speciale knuffel voor jou, Lemmy! *;
dubio
LIeve Dubio, vanavond als mijn kindjes slapen heb ik meer tijd en zal ik je een mail sturen waarin ik de situatie uitleg. Dat ik psychisch die kracht kon opbrengen heeft alles te maken met de omstandigheden, die mij noodzaakten realistisch te zijn en onder ogen te zien dat het tussen hem en mij gewoon echt niet kon. Met mijn hart had ik een andere beslissing genomen, maar achteraf ben ik toch blij dat het zo is gelopen.
Heel veel sterkte, lieve Dubio, ik begrijp de pijn waar je doorheen gaat nu en ik voel met je mee...
*; van mij terug en je hoort (leest) vanavond van mij.
liefs aan allen en een speciale knuffel voor jou, Lemmy! *;
dubio
zondag 5 augustus 2007 om 16:02
quote:quote: dubiootje reageerdeLIeve Dubio, vanavond als mijn kindjes slapen heb ik meer tijd en zal ik je een mail sturen waarin ik de situatie uitleg. Dat ik psychisch die kracht kon opbrengen heeft alles te maken met de omstandigheden, die mij noodzaakten realistisch te zijn en onder ogen te zien dat het tussen hem en mij gewoon echt niet kon. Met mijn hart had ik een andere beslissing genomen, maar achteraf ben ik toch blij dat het zo is gelopen.
Dat kan ik me heel goed voorstellen. Maar je herkent gelukkig ook mijn verdriet, dat vind ik fijn. Niet dat ik blij ben voor jou dat je dat ook hebt doorgemaakt, maar wel dat je het nu met mij wilt delen. Hopelijk heb ik daar iets aan. Maar alleen de herkenning en het medeleven zijn me ook al veel waard!
Ik hoop vanavond nog puf te hebben om achter de computer te kruipen, maar anders lees ik je mail zeker morgenochtend!
liefs en hopelijk tot vanavond (MSN kan evt. ook trouwens)!
dubio
Dat kan ik me heel goed voorstellen. Maar je herkent gelukkig ook mijn verdriet, dat vind ik fijn. Niet dat ik blij ben voor jou dat je dat ook hebt doorgemaakt, maar wel dat je het nu met mij wilt delen. Hopelijk heb ik daar iets aan. Maar alleen de herkenning en het medeleven zijn me ook al veel waard!
Ik hoop vanavond nog puf te hebben om achter de computer te kruipen, maar anders lees ik je mail zeker morgenochtend!
liefs en hopelijk tot vanavond (MSN kan evt. ook trouwens)!
dubio
Ga in therapie!
zondag 5 augustus 2007 om 22:14
quote:Hallo Iseo, eindelijk tijd om te reageren!
Ik kan me ook voorstellen, dat jij fantaseert over een (nieuwe) relatie, want hoewel vaak gezegd wordt, dat je eerst alleen gelukkig moet zijn....vinden de meesten die alleen zijn, het toch fijner als ze een partner hebben.
Ik weet niet of ik het helemaal eens ben hiermee.
Want op dit moment, ervaar ik nog steeds het alleen-zijn als iets bevrijdends. Ik geniet nog elke dag van de dingen die ik nu wel kan doen, de vrijheid die ik heb om zelf mijn keuzes te maken, en bijv. mijn huis zo in te richten zodat ik me er fijn voel, de opvoeding van mijn kind zo aan te pakken als mij goed lijkt.
We hebben hier een soort rust, een soort sfeer gekregen, waar ik enorm aan gehecht ben.
Ik ben me er heel erg van bewust dat ik nu eerst alleen gelukkig moet worden, tevreden met mezelf, mezelf leren kennen. Mijn leven op orde brengen.
Dus ik ben het met die uitspraak dat je eerst alleen gelukkig moet zijn juist eens. Tenminste, ik haal eruit wat voor mij van betekenis is.
Want helemaal gelukkig, dat is iets ongrijpbaars. Liever noem ik het een soort rust, tevredenheid, acceptatie van wie ik ben. Daar wil ik gaan komen.
Een fijn gezinnetje, mijn dochter en ik, dat we samen het goed hebben.
Ik werk wel aan een nieuwe basis om op te bouwen, maar dat is niet alleen om dadelijk klaar te zijn voor een nieuwe relatie, maar juist ook voor alle andere dingen die ik graag zou willen doen. Studeren, mijzelf ontwikkelen.. Een goede moeder zijn. Vriendschappen.
Ik weet niet hoelang jij alleen bent nu, maar zelf had ik na mijn echtscheiding ook geen behoefte aan een nieuwe partner, dat heeft toen ongeveer anderhalf jaar geduurd, en nog weer een half jaar, voordat er iemand was met wie ik verder wilde, dus ik begrijp denk ik wel, waar jij nu mee bezig bent.
Ik fantaseer er wel over, hoe het zou zijn om iemand te ontmoeten. Maar ik ben er nog niet klaar voor. Het is meer wat romantisch fantaseren, het hoeft van mij niet echt te gebeuren nu.
Het is ook een beetje dat ik eigenlijk misschien wel graag wat meer samen met iemand zou willen delen. Wat meer praten over de kleine en grote dingen.
Ik denk dat ik het heel, lastig ga hebben iemand toe te laten in mijn huis. Ik zit niet te wachten op iemand die me wil aanraken nu.
Het valt niet mee om weer iemand in je leven toe te laten, dat ervaar ik zelf nu ook: je hebt zo erg je eigen leven opgebouwd, je eigen huis ingericht, het leven zoals jij het wil...en als er dan weer iemand in je leven komt,, zul je toch weer moeten leren te delen, je over en weer aanpassen, etc. Ik merk zelf, dat dit niet meevalt, zeker als er kinderen in het spel zijn. Wij hebben beiden ons eigen leven, en zijn graag samen, maar dat samenzijn botst vaak heel erg, omdat wel allebei vast willen houden, aan wat we opgebouwd hebben. Een relaite die je vanuit je jeugd opbouwt, is toch heel anders, vind ik. Alsof je toch flixibeler bent.
Een partner hebben, misschien ben ik eerst wel meer op zoek naar wat echter contact met mensen om me heen, wat verdieping, vriendschappen.
Ben benieuwd hoe de anderen er tegenaan kijken hier?
Ik ben nog niet veel mensen tegengekomen, die het alleenzijn toejuichen; de meesten geven aan toch graag iemand naast zich te hebben. Zoals ik jou leer kennen, gun ik je een heel fijne nieuwe relatie! Je bent volgens mij ook heel hard op weg om alles een plaatsje te geven, en alles goed te regelen, dan zal er ook plaats (rust) komen voor een nieuwe partner. Zoveel jonger dan mij (en anderen), maar alles zo goed op een rijtje bij jezelf, wat goed is, en wat niet.
Dankje, Nicole *;
Maar zelf voel ik me nu dus wel goed, alleen. Ik ben rustig en tegelijk van binnen helemaal niet. Ben met veel dingen bezig, maar voel me soms stilstaan.
Ik neem hele kleine stappen, maar toch schiet het soms ineens op. Het voelt nog niet of ik het allemaal aankan en begrijp.
De ene dag kan zoveel verschillen van de andere, maar er is wel een soort rust over de hele lijn gezien.
Hoe ervaar jij dat? Op welke manier heb jij voor jou de ruimte om te verwerken wat er allemaal is gebeurd? En waar je nu mee worstelt?
Pfff, dat is een goede... Eigenlijk ben ik nog steeds altijd gespannen, kan ik e.e.a. niet verwerken en loopt het steeds door. Waarschijnlijk weet ik ook niet goed hoe ik e.e.a. moet verwerken, wat ik daarvoor nodig heb; het blijft allemaal heel erg aanwezig. Vandaag nog een aanvaring met mijn vriend gehad: hij verweet mij, dat ik nog steeds niet aan mezelf denk, maar meer aan anderen. Ik hou rekening met de wensen van mijn kinderen, van mijn moeder, van mijn vriend, etc. Maar wat ikzelf wil....dat weet ik eigenlijk niet eens, en daar moet ik toch naar toe!
Ik heb , zoals, vandaag van die dagen dat ik echt de tijd voor mezelf moet nemen. Geen afspraken, niet de deur uit hoeven. Thuis kunnen zijn, opruimen in mijn hoofd, een paar dingen waar ik me even aan moet zetten. Verder een beetje spelen met de kleine, een beetje achter de pc zitten. We hebben heerlijk in de zon in de tuin gegeten, met de hond gespeeld. Hele simpele dingen. Heb het gevoel dat als er vandaag meer druk op me staat, ik keihard zou vallen, huilen. En toch voel ik me goed...
Hmmm klinkt allemaal niet erg te volgen, ik doe maar een poging het een beetje te beschrijven.
Maar ga niet aan jezelf voorbij; je steunt hier zoveel mensen, weet goede raad te geven, hoop dat je ook aan jezelf denkt! Ik begrijp wel, dat je je goed voelt de laatste tijd? Hoop dat die stijgende lijn zich voortzet.
Wanneer begint je studie? September?
Zelf ben ik zo ver nog niet, ik weet ook nog niet wat ik nog wil gaan leren. Ik weet wel, dat ik nog iets wil gaan leren, moet me nog een beetje oriënteren; dat zal nog wel komen.
Ja, nog een maandje en dan gaat het beginnen...
Oh wat vind ik het spannend!
Wil jij dan volgend studiejaar met iets beginnen? Of wil je thuis studeren? Waar denk je aan?
Of en wanneer ik ga leren weet ik nog niet, zou graag iets met psychologie gaan leren, maar weet ook nog niet zo goed op welk niveau. Het lijkt me goed voor mezelf, misschien krijg ik het dan allemaal wat meer duidelijk. Maar ik wil eigenlijk eerst meer rust, en het ziet ernaar uit, dat ik die voorlopig niet krijgt, de Sociale Dienst houdt me momenteel bezig.... 2x in de week naar het CWI voor een of andere training, en verplicht via een uitzendbureau bungalows gaan poetsen. Daarbij nog 3x in de week therapie.....het zit me behoorlijk hoog!
Liefs Nicole
Ik kan me ook voorstellen, dat jij fantaseert over een (nieuwe) relatie, want hoewel vaak gezegd wordt, dat je eerst alleen gelukkig moet zijn....vinden de meesten die alleen zijn, het toch fijner als ze een partner hebben.
Ik weet niet of ik het helemaal eens ben hiermee.
Want op dit moment, ervaar ik nog steeds het alleen-zijn als iets bevrijdends. Ik geniet nog elke dag van de dingen die ik nu wel kan doen, de vrijheid die ik heb om zelf mijn keuzes te maken, en bijv. mijn huis zo in te richten zodat ik me er fijn voel, de opvoeding van mijn kind zo aan te pakken als mij goed lijkt.
We hebben hier een soort rust, een soort sfeer gekregen, waar ik enorm aan gehecht ben.
Ik ben me er heel erg van bewust dat ik nu eerst alleen gelukkig moet worden, tevreden met mezelf, mezelf leren kennen. Mijn leven op orde brengen.
Dus ik ben het met die uitspraak dat je eerst alleen gelukkig moet zijn juist eens. Tenminste, ik haal eruit wat voor mij van betekenis is.
Want helemaal gelukkig, dat is iets ongrijpbaars. Liever noem ik het een soort rust, tevredenheid, acceptatie van wie ik ben. Daar wil ik gaan komen.
Een fijn gezinnetje, mijn dochter en ik, dat we samen het goed hebben.
Ik werk wel aan een nieuwe basis om op te bouwen, maar dat is niet alleen om dadelijk klaar te zijn voor een nieuwe relatie, maar juist ook voor alle andere dingen die ik graag zou willen doen. Studeren, mijzelf ontwikkelen.. Een goede moeder zijn. Vriendschappen.
Ik weet niet hoelang jij alleen bent nu, maar zelf had ik na mijn echtscheiding ook geen behoefte aan een nieuwe partner, dat heeft toen ongeveer anderhalf jaar geduurd, en nog weer een half jaar, voordat er iemand was met wie ik verder wilde, dus ik begrijp denk ik wel, waar jij nu mee bezig bent.
Ik fantaseer er wel over, hoe het zou zijn om iemand te ontmoeten. Maar ik ben er nog niet klaar voor. Het is meer wat romantisch fantaseren, het hoeft van mij niet echt te gebeuren nu.
Het is ook een beetje dat ik eigenlijk misschien wel graag wat meer samen met iemand zou willen delen. Wat meer praten over de kleine en grote dingen.
Ik denk dat ik het heel, lastig ga hebben iemand toe te laten in mijn huis. Ik zit niet te wachten op iemand die me wil aanraken nu.
Het valt niet mee om weer iemand in je leven toe te laten, dat ervaar ik zelf nu ook: je hebt zo erg je eigen leven opgebouwd, je eigen huis ingericht, het leven zoals jij het wil...en als er dan weer iemand in je leven komt,, zul je toch weer moeten leren te delen, je over en weer aanpassen, etc. Ik merk zelf, dat dit niet meevalt, zeker als er kinderen in het spel zijn. Wij hebben beiden ons eigen leven, en zijn graag samen, maar dat samenzijn botst vaak heel erg, omdat wel allebei vast willen houden, aan wat we opgebouwd hebben. Een relaite die je vanuit je jeugd opbouwt, is toch heel anders, vind ik. Alsof je toch flixibeler bent.
Een partner hebben, misschien ben ik eerst wel meer op zoek naar wat echter contact met mensen om me heen, wat verdieping, vriendschappen.
Ben benieuwd hoe de anderen er tegenaan kijken hier?
Ik ben nog niet veel mensen tegengekomen, die het alleenzijn toejuichen; de meesten geven aan toch graag iemand naast zich te hebben. Zoals ik jou leer kennen, gun ik je een heel fijne nieuwe relatie! Je bent volgens mij ook heel hard op weg om alles een plaatsje te geven, en alles goed te regelen, dan zal er ook plaats (rust) komen voor een nieuwe partner. Zoveel jonger dan mij (en anderen), maar alles zo goed op een rijtje bij jezelf, wat goed is, en wat niet.
Dankje, Nicole *;
Maar zelf voel ik me nu dus wel goed, alleen. Ik ben rustig en tegelijk van binnen helemaal niet. Ben met veel dingen bezig, maar voel me soms stilstaan.
Ik neem hele kleine stappen, maar toch schiet het soms ineens op. Het voelt nog niet of ik het allemaal aankan en begrijp.
De ene dag kan zoveel verschillen van de andere, maar er is wel een soort rust over de hele lijn gezien.
Hoe ervaar jij dat? Op welke manier heb jij voor jou de ruimte om te verwerken wat er allemaal is gebeurd? En waar je nu mee worstelt?
Pfff, dat is een goede... Eigenlijk ben ik nog steeds altijd gespannen, kan ik e.e.a. niet verwerken en loopt het steeds door. Waarschijnlijk weet ik ook niet goed hoe ik e.e.a. moet verwerken, wat ik daarvoor nodig heb; het blijft allemaal heel erg aanwezig. Vandaag nog een aanvaring met mijn vriend gehad: hij verweet mij, dat ik nog steeds niet aan mezelf denk, maar meer aan anderen. Ik hou rekening met de wensen van mijn kinderen, van mijn moeder, van mijn vriend, etc. Maar wat ikzelf wil....dat weet ik eigenlijk niet eens, en daar moet ik toch naar toe!
Ik heb , zoals, vandaag van die dagen dat ik echt de tijd voor mezelf moet nemen. Geen afspraken, niet de deur uit hoeven. Thuis kunnen zijn, opruimen in mijn hoofd, een paar dingen waar ik me even aan moet zetten. Verder een beetje spelen met de kleine, een beetje achter de pc zitten. We hebben heerlijk in de zon in de tuin gegeten, met de hond gespeeld. Hele simpele dingen. Heb het gevoel dat als er vandaag meer druk op me staat, ik keihard zou vallen, huilen. En toch voel ik me goed...
Hmmm klinkt allemaal niet erg te volgen, ik doe maar een poging het een beetje te beschrijven.
Maar ga niet aan jezelf voorbij; je steunt hier zoveel mensen, weet goede raad te geven, hoop dat je ook aan jezelf denkt! Ik begrijp wel, dat je je goed voelt de laatste tijd? Hoop dat die stijgende lijn zich voortzet.
Wanneer begint je studie? September?
Zelf ben ik zo ver nog niet, ik weet ook nog niet wat ik nog wil gaan leren. Ik weet wel, dat ik nog iets wil gaan leren, moet me nog een beetje oriënteren; dat zal nog wel komen.
Ja, nog een maandje en dan gaat het beginnen...
Oh wat vind ik het spannend!
Wil jij dan volgend studiejaar met iets beginnen? Of wil je thuis studeren? Waar denk je aan?
Of en wanneer ik ga leren weet ik nog niet, zou graag iets met psychologie gaan leren, maar weet ook nog niet zo goed op welk niveau. Het lijkt me goed voor mezelf, misschien krijg ik het dan allemaal wat meer duidelijk. Maar ik wil eigenlijk eerst meer rust, en het ziet ernaar uit, dat ik die voorlopig niet krijgt, de Sociale Dienst houdt me momenteel bezig.... 2x in de week naar het CWI voor een of andere training, en verplicht via een uitzendbureau bungalows gaan poetsen. Daarbij nog 3x in de week therapie.....het zit me behoorlijk hoog!
Liefs Nicole
zondag 5 augustus 2007 om 22:25
quote:En nu ik weer een relatie heb maakt me dat ook minder afhankelijk van mijn man. Mocht er ooit iets gebeuren waardoor we uit elkaar gaan, wat ik natuurlijk niet hoop, dan zal ik zeker heel verdrietig zijn, maar ik weet van mezelf wel dat ik dat wel aan zou kunnen. Ik sta in deze relatie zo anders dan in die van toen... toen deed ik ALLES - veel te veel - om hem maar van me te laten houden, om die relatie maar te kunnen behouden. De relatie waar ik nu in zit, is een heel fijne toevoeging aan mijn leven, maar niet meer zoals toen de invulling van mijn bestaan. Dit heb ik nu ook. Mijn vorige vriend had me afhankelijk gemaakt, liet me geloven dat ik zonder hem echt niets waard was, dat ik dom was, etc. Van het beetje gevoel van eigenwaarde dat ik langzaamaan had opgebouwd was niets meer over, en ook al was onze relatie voorbij, ik kon hem niet loslaten. Met mijn huidige vriend is het heel anders. Helaas ben ik nog steeds niet erg zelfverzekerd, en heb ik nog niiet veel eigenwaarde, heb ik op andere gebieden ook nog last van mijn vorige relatie....toch weet ik, dat ik ook zonder mijn vriend kan funcioneren. Ik zal het heel erg vinden, als onze relatie voorbij zou gaan, maar ik weet wel, dat ik zonder hem me ook zal redden, en dat geeft wel een goed gevoel!
Dit herken ik wel. Ik ben in die periode ook wat nieuwe vriendschappen aangegaan, met een paar vrouwen en ook met wat mannelijke collega's - dat was dan weer een iets grotere stap, maar dat ging op een gegeven moment ook. Niets sexueels, gewoon vriendschappelijk. Ik dacht op een gegeven moment dat ik wel weer een vriend zou willen, maar dan in een LAT-relatie. Mijn huis voelde zo 'van mij', dat wilde ik niet weer opgeven. Had ook niet het gevoel dat ik daar gelukkiger van zou worden. Iemand om dingen mee te delen, eens iets leuks te gaan doen, vriendschap mee te hebben, en ja, na verloop van tijd... ook wel om mee te vrijen, dat wel. Maar verder dan dat? Nee, dat zag ik niet zitten. In die periode kreeg ik wel erg de behoefte mijn gezin uit te breiden, vandaar mijn keuze voor een donor voor mijn tweede kind. Zo overtuigd was ik ervan dat ik alleen zou blijven. En niet op een verbitterde manier, nee, gewoon omdat dat het beste voelde voor mij.
Zelf vind ik het erg moeilijk om weer nieuwe vriendschappen aan te gaan. niet om de vriendschap op zich, maar het leren kennen van niuewe mensen. Waar ontmoet je die? (Ik woon in een klein dorpje, dus daar kan ik het niet zoeken....)
(ik hoop dat ik niet te veel typfouten heb gemaakt, de letters waren wel heel erg klein...)
Liefs, Lemmy
Hahaha Lemmy, dat probleem heb ik nu ook, ben blij jouw woorden hier te lezen!
Liefs, Nicole
Dit herken ik wel. Ik ben in die periode ook wat nieuwe vriendschappen aangegaan, met een paar vrouwen en ook met wat mannelijke collega's - dat was dan weer een iets grotere stap, maar dat ging op een gegeven moment ook. Niets sexueels, gewoon vriendschappelijk. Ik dacht op een gegeven moment dat ik wel weer een vriend zou willen, maar dan in een LAT-relatie. Mijn huis voelde zo 'van mij', dat wilde ik niet weer opgeven. Had ook niet het gevoel dat ik daar gelukkiger van zou worden. Iemand om dingen mee te delen, eens iets leuks te gaan doen, vriendschap mee te hebben, en ja, na verloop van tijd... ook wel om mee te vrijen, dat wel. Maar verder dan dat? Nee, dat zag ik niet zitten. In die periode kreeg ik wel erg de behoefte mijn gezin uit te breiden, vandaar mijn keuze voor een donor voor mijn tweede kind. Zo overtuigd was ik ervan dat ik alleen zou blijven. En niet op een verbitterde manier, nee, gewoon omdat dat het beste voelde voor mij.
Zelf vind ik het erg moeilijk om weer nieuwe vriendschappen aan te gaan. niet om de vriendschap op zich, maar het leren kennen van niuewe mensen. Waar ontmoet je die? (Ik woon in een klein dorpje, dus daar kan ik het niet zoeken....)
(ik hoop dat ik niet te veel typfouten heb gemaakt, de letters waren wel heel erg klein...)
Liefs, Lemmy
Hahaha Lemmy, dat probleem heb ik nu ook, ben blij jouw woorden hier te lezen!
Liefs, Nicole
zondag 5 augustus 2007 om 22:44
Lemmy, ik ga afsluiten, lees je morgen! *;
Nicole, blij je hier weer te zien! Ik heb nu geen puf meer om te reageren, sorry
Tip van de week (net ontdekt, schandalig simpel): als je van die rotkleine lettertjes af wil zijn, kun je het hele verhaal copy-pasten aan het eind van je bericht (onder de streep) en dan is het wel leesbaar.
Waarschijnlijk kan ik nog zeker een dag profiteren van deze ontdekking
welterusten allemaal!
liefs,
dubio
Nicole, blij je hier weer te zien! Ik heb nu geen puf meer om te reageren, sorry
Tip van de week (net ontdekt, schandalig simpel): als je van die rotkleine lettertjes af wil zijn, kun je het hele verhaal copy-pasten aan het eind van je bericht (onder de streep) en dan is het wel leesbaar.
Waarschijnlijk kan ik nog zeker een dag profiteren van deze ontdekking
welterusten allemaal!
liefs,
dubio
Ga in therapie!
zondag 5 augustus 2007 om 23:03
quote:
Even een grouphug *;
Ik ben ook nog niet toe aan een nieuwe relatie, aan iemand die me aanraakt, verwachtingen van me heeft. Droom er wel van ooit een echt goede man te ontmoeten. Maar zou ik hem nu ontmoeten dan zou ik hem ernstig tekortschieten doordat ik gewoon nog niet durf te vertrouwen in iets goeds.
Ook de kinderen zullen zich dan anders gaan gedragen, zodra ik bij iemand ben gaan ze verder dan me lief is. Mamzelle, wat bedoel je hiermee? Mijn kids zetten zich af, tegen mijn vriend, en daar baal ik van, ze zijn echt ongezellig als hij er is, en wij hebben daar dan veel last van; heel vervelend! Voel me echt nog niet sterk genoeg om dat een beetje in de hand te houden.
Dubio, je bent altijd zo verstandig hier, ja. Maar wat heb je daar weinig aan als je verdriet voelt *;
Even een grouphug *;
Ik ben ook nog niet toe aan een nieuwe relatie, aan iemand die me aanraakt, verwachtingen van me heeft. Droom er wel van ooit een echt goede man te ontmoeten. Maar zou ik hem nu ontmoeten dan zou ik hem ernstig tekortschieten doordat ik gewoon nog niet durf te vertrouwen in iets goeds.
Ook de kinderen zullen zich dan anders gaan gedragen, zodra ik bij iemand ben gaan ze verder dan me lief is. Mamzelle, wat bedoel je hiermee? Mijn kids zetten zich af, tegen mijn vriend, en daar baal ik van, ze zijn echt ongezellig als hij er is, en wij hebben daar dan veel last van; heel vervelend! Voel me echt nog niet sterk genoeg om dat een beetje in de hand te houden.
Dubio, je bent altijd zo verstandig hier, ja. Maar wat heb je daar weinig aan als je verdriet voelt *;
maandag 6 augustus 2007 om 00:53
quote:Zelf vind ik het erg moeilijk om weer nieuwe vriendschappen aan te gaan. niet om de vriendschap op zich, maar het leren kennen van niuewe mensen. Waar ontmoet je die? (Ik woon in een klein dorpje, dus daar kan ik het niet zoeken....)
Ja, dat is ook best lastig. MIjn nieuwe contacten ontstonden vrij spontaan, op mijn werk, op het schoolplein (maar ja, jouw kinderen zijn al wat groter...) en ik ben een paar keer verhuisd waardoor ik een aantal keren nieuwe buren kreeg, en met sommigen klikte het dan echt. Misschien is er iets te doen in jouw dorp, kun je helpen met de organisatie van iets, een buurtvereniging, vrijwilligerswerk, iets in die richting?
Liefs, Lemmy
Ja, dat is ook best lastig. MIjn nieuwe contacten ontstonden vrij spontaan, op mijn werk, op het schoolplein (maar ja, jouw kinderen zijn al wat groter...) en ik ben een paar keer verhuisd waardoor ik een aantal keren nieuwe buren kreeg, en met sommigen klikte het dan echt. Misschien is er iets te doen in jouw dorp, kun je helpen met de organisatie van iets, een buurtvereniging, vrijwilligerswerk, iets in die richting?
Liefs, Lemmy
dinsdag 7 augustus 2007 om 22:08
Hoi Nicole,
Ja, zoiets stond al uitgelegd op het ''oude'' forum, dat de reacties van de laatste twee dagen niet meegekopieerd zouden worden naar het nieuwe forum. Eerlijk gezegd moet ik nog erg wennen aan dit forum, ik hoop dat we allemaal heel snel wennen aan dit forum, en dat het weer net zo fijn wordt als voorheen.
Liefs, Lemmy
Ja, zoiets stond al uitgelegd op het ''oude'' forum, dat de reacties van de laatste twee dagen niet meegekopieerd zouden worden naar het nieuwe forum. Eerlijk gezegd moet ik nog erg wennen aan dit forum, ik hoop dat we allemaal heel snel wennen aan dit forum, en dat het weer net zo fijn wordt als voorheen.
Liefs, Lemmy
woensdag 8 augustus 2007 om 00:50
Hallo Lemmy,
Ja, ik moet ook heel erg wennen, vaak valt links de tekst weg, al lijkt het nu beter te zijn. En het is ook nog een beetje zoeken naar de mogelijkheden, die volgens mij wel wat uitgebreider zijn. Ik had inderdaad gelezen, dat de laatste 2 dagen niet meegekopieerd zouden worden, en later ook dat het i.p.v. vorige week nu pas in zou gaan...nou ja, neem aan dat iedereen de draad wel weer gaat oppakken.
Liefs, welterusten,
Nicole
Ja, ik moet ook heel erg wennen, vaak valt links de tekst weg, al lijkt het nu beter te zijn. En het is ook nog een beetje zoeken naar de mogelijkheden, die volgens mij wel wat uitgebreider zijn. Ik had inderdaad gelezen, dat de laatste 2 dagen niet meegekopieerd zouden worden, en later ook dat het i.p.v. vorige week nu pas in zou gaan...nou ja, neem aan dat iedereen de draad wel weer gaat oppakken.
Liefs, welterusten,
Nicole
woensdag 8 augustus 2007 om 23:26
Welkom terug Iseo en Mamzelle! Wanneer komt Zonlicht weer terug? Ik hoop dat we ons het forum nieuwe stijl snel eigen maken. Het is idd even wennen. (Jeetje, wat een drukke smileys) Ik baal wel dat een paar berichtjes van mij verdwenen zijn.
Met mij gaat het helaas niet beter
liefs,
dubio
Met mij gaat het helaas niet beter
liefs,
dubio
Ga in therapie!
donderdag 9 augustus 2007 om 02:15
Hallo Lieverds,
Ik ben dus ook weer thuis maar heb nog meer leuke vakantieplannen. Dus helaas geen tijd om even goed bij te lezen en mee te schrijven. Ik mis jullie ook wel hoor maar geniet volop van de vakantie. Tot nu toe is die top! Batterij is weer opgeladen en mijn hoofd is redelijk rustig. Nu nog weer leren op tijd naar bed te gaan
Ik heb hier en daar wat gelezen en daar reageer ik nu nog even op vanuit mijn gevoel, misschien wel mosterd...
Thirza, ik vind dat je moet oppassen. Ik krijg iedere keer de kriebels als ik lees wat je meemaakt en het grootste gevaar is volgens mij dat jij denkt dat je het onder controle kunt houden. En dat lukt dus niet, natuurlijk ken je je soon-to-be-ex maar hij is ook redelijk geprikkeld en je weet niet wat er gebeurt als hij doorslaat. Of hij in de gaten heeft dat hij zelf over zijn grenzen heengaat. Later zal ik hier eens iets meer over schrijven maar dat duurt nog even dus ivm vakantie.
Dubiootje, we hebben elkaar even gesproken, en we gaan zeker nog een keer verder praten. Ben je inmiddels gewend dat je kindjes weer terug zijn? Dit is inderdaad echt even realiteit en een naar gevolg van een scheiding he! Kun je inmiddels een beetje omgaan met je verdriet?
ik wilde nog op iets reageren maar ik weet het niet meer. Misschien dat ik vandaag nog even inlog maar ik heb het best nog wel druk.
In ieder geval voor iedereen een dikke knuf en tot gauw!
Ik ben dus ook weer thuis maar heb nog meer leuke vakantieplannen. Dus helaas geen tijd om even goed bij te lezen en mee te schrijven. Ik mis jullie ook wel hoor maar geniet volop van de vakantie. Tot nu toe is die top! Batterij is weer opgeladen en mijn hoofd is redelijk rustig. Nu nog weer leren op tijd naar bed te gaan
Ik heb hier en daar wat gelezen en daar reageer ik nu nog even op vanuit mijn gevoel, misschien wel mosterd...
Thirza, ik vind dat je moet oppassen. Ik krijg iedere keer de kriebels als ik lees wat je meemaakt en het grootste gevaar is volgens mij dat jij denkt dat je het onder controle kunt houden. En dat lukt dus niet, natuurlijk ken je je soon-to-be-ex maar hij is ook redelijk geprikkeld en je weet niet wat er gebeurt als hij doorslaat. Of hij in de gaten heeft dat hij zelf over zijn grenzen heengaat. Later zal ik hier eens iets meer over schrijven maar dat duurt nog even dus ivm vakantie.
Dubiootje, we hebben elkaar even gesproken, en we gaan zeker nog een keer verder praten. Ben je inmiddels gewend dat je kindjes weer terug zijn? Dit is inderdaad echt even realiteit en een naar gevolg van een scheiding he! Kun je inmiddels een beetje omgaan met je verdriet?
ik wilde nog op iets reageren maar ik weet het niet meer. Misschien dat ik vandaag nog even inlog maar ik heb het best nog wel druk.
In ieder geval voor iedereen een dikke knuf en tot gauw!
donderdag 9 augustus 2007 om 10:38
Hallo vakantiegangers fijn dat jullie weer terugzijn, en een fijne vakantie gehad hebben. Mamzelle, kiespijn is afschuwelijk, hoop dat je er gauw vanaf bent!
Heb zelf weer een drukke dag hier, vakantie is voorbij, ook voor de kids bijna.
Nog een week, en dan begint de school weer voor ze.
Groetjes,
Nicole
Heb zelf weer een drukke dag hier, vakantie is voorbij, ook voor de kids bijna.
Nog een week, en dan begint de school weer voor ze.
Groetjes,
Nicole
donderdag 9 augustus 2007 om 11:00
Lieve Zon, fijn dat je zo geniet van je vakantie. Rust in je hoofd, wat moet dat fijn zijn. Ik heb ook een paar weken vrij, heb nog geen plannen maar weet dat ik op vakantie móet. Anders trek ik het echt niet meer. Maar de energie ontbreekt me zelfs om me hierop te richten, hoe ironisch.
Ik ben er alweer helemaal aan gewend dat de kindjes terug zijn, het moeilijke was toen ze er niet waren Het is wel heel erg moeilijk om door te gaan nu ik zo kapotga door dit verdriet. Ik weet zeker dat ze er iets van meekrijgen, hoezeer ik het ook probeer te verbergen. Ik schiet soms ook vreselijk uit mijn slof
Dit gaat verder dan liefdesverdriet, ik zit diep in een existentialistische crisis Het is me te veel, ik kan het niet meer aan. Ik weet niet hoe ik elke dag moet doorkomen. Daar helpt niks of niemand wat aan
Nicole
liefs,
dubio
Ik ben er alweer helemaal aan gewend dat de kindjes terug zijn, het moeilijke was toen ze er niet waren Het is wel heel erg moeilijk om door te gaan nu ik zo kapotga door dit verdriet. Ik weet zeker dat ze er iets van meekrijgen, hoezeer ik het ook probeer te verbergen. Ik schiet soms ook vreselijk uit mijn slof
Dit gaat verder dan liefdesverdriet, ik zit diep in een existentialistische crisis Het is me te veel, ik kan het niet meer aan. Ik weet niet hoe ik elke dag moet doorkomen. Daar helpt niks of niemand wat aan
Nicole
liefs,
dubio
Ga in therapie!
donderdag 9 augustus 2007 om 11:41
Nicole, ik bedoel wat ik van jou ook lees, dat kinderen echt heel vervelend kunnen worden als er een nieuwe partner in mijn leven zou komen op dit moment. Heb het al als ik gewoon visite heb, dan luisteren de kinderen niet naar mij, doen ze dingen waarvan ze donders goed weten dat het niet mag. En even flink ontploffen terwijl er iemand bij is: dat lukt me dus niet, want dat mág niet. Dus zolang ik geen invloed op die kinderen lijk te hebben met vreemden in de buurt, laat ik vreemden liever niet te dichtbij.
Ik had met ex dus ook een stiefgezin, en heb toen echt wel stevige problemen gehad met mijn oudste kinderen. Moet een heel bijzonder mens zijn die nog deel uit mag maken van mijn gezinnetje, in elk geval iemand die begrijpt wat voor nieuwe problemen je dan tegen kunt komen, die samen met mij dat soort problemen het hoofd wil bieden, in plaats van alleen maar toekijken en oordelen.
Ik had met ex dus ook een stiefgezin, en heb toen echt wel stevige problemen gehad met mijn oudste kinderen. Moet een heel bijzonder mens zijn die nog deel uit mag maken van mijn gezinnetje, in elk geval iemand die begrijpt wat voor nieuwe problemen je dan tegen kunt komen, die samen met mij dat soort problemen het hoofd wil bieden, in plaats van alleen maar toekijken en oordelen.
donderdag 9 augustus 2007 om 11:48
