Psyche
alle pijlers
Vriend opgenomen
vrijdag 14 januari 2011 om 15:47
Goed dat je de vinger aan de pols hebt gehouden en dat je je vriend naar zijn arts hebt gestuurd. Denk dat hij op dit moment inderdaad veel rust nodig heeft.
Mijn broer is schizofreen en heeft geregeld psychoses. Daardoor herken ik dingen in je verhaal, waarmee ik overigens niet wil zeggen dat je vriend psychotisch is.
Kun je na je werk bij een vriendin of je ouders terecht om te praten en je hart te luchten? Of kan iemand bij jou langs komen?
Een heel dikke .
Mijn broer is schizofreen en heeft geregeld psychoses. Daardoor herken ik dingen in je verhaal, waarmee ik overigens niet wil zeggen dat je vriend psychotisch is.
Kun je na je werk bij een vriendin of je ouders terecht om te praten en je hart te luchten? Of kan iemand bij jou langs komen?
Een heel dikke .
vrijdag 14 januari 2011 om 15:56
Niet voor nu meteen, maar voor later, als je vriend wat tot rust is gekomen: ik denk dat het belangrijk is dat hij en jij met zijn behandelaar bespreken hoe jullie het dagelijks leven zo kunnen inrichten dat je vriend minder spanning ervaart, om zo de kans op een psychose te minimaliseren.
Wijs dat je hebt aangegeven dat hij zich beter nu kan laten op nemen om later problemen te voorkomen. Ziet hij zelf ook in dat dit een verstandig besluit is?
Wijs dat je hebt aangegeven dat hij zich beter nu kan laten op nemen om later problemen te voorkomen. Ziet hij zelf ook in dat dit een verstandig besluit is?
vrijdag 14 januari 2011 om 15:56
Ik kan niet geloven dat ik het ben die dit typ. Ik heb nog nooit iets geks gemerkt. Mijn ouders weten niks, psychiatrie is een enorm taboe en ik ben er niet aan toe dit te vertellen. Ik vind dat ook niet eerlijk naar mijn vriend toe. Gelukkig weet mijn zus het wel. Zij bood al aan om vanavond naar me toe te komen. Maar aangezien ik al 4 nachten ong. 3 uur heb geslapen (heel erg gepiekerd en gepraat) ga ik denk ik nu naar huis om te slapen. Morgen zie ik wel weer.
vrijdag 14 januari 2011 om 15:58
quote:Elynn schreef op 14 januari 2011 @ 15:56:
Niet voor nu meteen, maar voor later, als je vriend wat tot rust is gekomen: ik denk dat het belangrijk is dat hij en jij met zijn behandelaar bespreken hoe jullie het dagelijks leven zo kunnen inrichten dat je vriend minder spanning ervaart, om zo de kans op een psychose te minimaliseren.
Wijs dat je hebt aangegeven dat hij zich beter nu kan laten op nemen om later problemen te voorkomen. Ziet hij zelf ook in dat dit een verstandig besluit is?
Hij is wijs (en ervaren) genoeg om dit in te zien. Hij vind het alleen moeilijk, want hij wil mij en de baby beschermen en er voor ons zijn. Ook omdat ik maandag naar het ziekenhuis moet nog als gevolg van mijn ongeluk van vorige maand. Maar ja, ik heb hem wel nodig, maar ik heb hem liever helemaal terug dan half.
Ik wil wel graag dat er een vinger-aan-de-polsbehandeling gaat komen, maar ik ben ervan overtuigd dat dat er komt. Gelukkig heb ik zijn arts al een keer ontmoet. Zij is erg fijn en goed in haar vak. Ik vertrouw haar.
Niet voor nu meteen, maar voor later, als je vriend wat tot rust is gekomen: ik denk dat het belangrijk is dat hij en jij met zijn behandelaar bespreken hoe jullie het dagelijks leven zo kunnen inrichten dat je vriend minder spanning ervaart, om zo de kans op een psychose te minimaliseren.
Wijs dat je hebt aangegeven dat hij zich beter nu kan laten op nemen om later problemen te voorkomen. Ziet hij zelf ook in dat dit een verstandig besluit is?
Hij is wijs (en ervaren) genoeg om dit in te zien. Hij vind het alleen moeilijk, want hij wil mij en de baby beschermen en er voor ons zijn. Ook omdat ik maandag naar het ziekenhuis moet nog als gevolg van mijn ongeluk van vorige maand. Maar ja, ik heb hem wel nodig, maar ik heb hem liever helemaal terug dan half.
Ik wil wel graag dat er een vinger-aan-de-polsbehandeling gaat komen, maar ik ben ervan overtuigd dat dat er komt. Gelukkig heb ik zijn arts al een keer ontmoet. Zij is erg fijn en goed in haar vak. Ik vertrouw haar.
vrijdag 14 januari 2011 om 16:00
De 'zie-je-wel-tekenen' die hij meent te zien herken ik van mijn broer. Denk ook niet dat het per se een psychose is, maar waanideeën zijn het zeker. En als hij onder spanning was blijven staan, was er (denk ik) echt wel een risico op een psychose. Lijkt me goed dat hij nu even van de druk thuis en op het werk weg is.
vrijdag 14 januari 2011 om 16:06
Allereerst een hart onder de riem. Wat zwaar voor jullie allebei.
Hier een zelfde soort situatie. Er is bij mijn partner een aantal jaar terug PTSS geconstateerd. Dit uit zich in paranoide gedrag, vreemde gedachtes (overal komt hij oud collega's tegen, iedereen is tegen hem, praat over hem enz enz). Er is door zijn behandelend arts aangegeven dat het beter is als hij een tijdje word opgenomen. Dit is nog steeds niet gebeurd, partner is de hoofdverdiener en uitzendkracht. Hij is ontzettend bang dat we (ik en de kinderen) het niet redden.
Ik wil eigenlijk zeggen dat ik het ontzettend knap vind dat jullie samen nu hebben besloten dat het verstandiger is om nu een tijdje in therapie te gaan, voordat de baby er is.
Heel veel sterkte...
Hier een zelfde soort situatie. Er is bij mijn partner een aantal jaar terug PTSS geconstateerd. Dit uit zich in paranoide gedrag, vreemde gedachtes (overal komt hij oud collega's tegen, iedereen is tegen hem, praat over hem enz enz). Er is door zijn behandelend arts aangegeven dat het beter is als hij een tijdje word opgenomen. Dit is nog steeds niet gebeurd, partner is de hoofdverdiener en uitzendkracht. Hij is ontzettend bang dat we (ik en de kinderen) het niet redden.
Ik wil eigenlijk zeggen dat ik het ontzettend knap vind dat jullie samen nu hebben besloten dat het verstandiger is om nu een tijdje in therapie te gaan, voordat de baby er is.
Heel veel sterkte...
vrijdag 14 januari 2011 om 16:07
Jeetje, wat een verhaal joh!
Ik zou het, als ik jou was, wel aan je baas melden. Je moet nu even heel goed voor jezelf zorgen, je bent zwanger, hebt een ongeluk gehad en wat je voor je kiezen krijgt is heel zwaar.
Vind je het zelf een taboe of vind je vriend dat vooral? Als iemand in mijn omgeving dit zou hebben (wat wel eens gebeurd is) zou ik het vooral willen weten om te kunnen helpen en jullie bij te kunnen staan...
Sterkte!!
Ik zou het, als ik jou was, wel aan je baas melden. Je moet nu even heel goed voor jezelf zorgen, je bent zwanger, hebt een ongeluk gehad en wat je voor je kiezen krijgt is heel zwaar.
Vind je het zelf een taboe of vind je vriend dat vooral? Als iemand in mijn omgeving dit zou hebben (wat wel eens gebeurd is) zou ik het vooral willen weten om te kunnen helpen en jullie bij te kunnen staan...
Sterkte!!
vrijdag 14 januari 2011 om 16:07
Denk dat je niet meteen aan je ouders hoeft te vertellen wat er aan de hand is. Lijkt me wel belangrijk om het op een later moment wel te doen. Het speelt toch een (grote) rol in jullie leven.
En over dat taboe op psychiatrie: dat ken ik ook van dichtbij, maar als mensen een verhaal over een naaste horen die in de knel zit en onder behandeling is, dan blijken ze zich daar in de meeste gevallen wel iets bij voor te kunnen stellen en vinden ze het welzijn van de persoon in kwestie belangrijker dan dat zogenaamde taboe.
En over dat taboe op psychiatrie: dat ken ik ook van dichtbij, maar als mensen een verhaal over een naaste horen die in de knel zit en onder behandeling is, dan blijken ze zich daar in de meeste gevallen wel iets bij voor te kunnen stellen en vinden ze het welzijn van de persoon in kwestie belangrijker dan dat zogenaamde taboe.
vrijdag 14 januari 2011 om 16:09
aventura, slapen is goed. Dat geeft je weer kracht. Ik hoop dat je wel vrienden/vriendinnen hebt aan wie je het kunt vertellen. Ik denk niet dat je het moet zien als oneerlijk naar je vriend toe om dit met anderen te delen. Het is een ziekte en je vriend heeft dit en zal er ook rekening mee moeten houden. Dat jullie omgeving dat dan ook kan doen lijkt mij alleen maar verstandig. Mensen zullen best schrikken, zeker als ze nooit eerder iets aan je vriend gemerkt hebben, maar ik hoop en verwacht dat echte vrienden jullie willen en zullen steunen. Voor lang niet iedereen is psychiatrie een taboe (mijn beste vriendin is meer dan een jaar opgenomen geweest), dus ik hoop dat je mensen hebt of vindt waar je dit mee kunt delen.
vrijdag 14 januari 2011 om 16:17
Ontzettend verdrietig en zwaar voor je vriend en voor jezelf, nu en in de toekomst, en in de toekomst ook voor jullie kindje. Straks thuis even uithuilen kan ontzettend opluchten.
Voor iedereen een persoonlijke keuze, ik ken jullie situatie niet. Maar als kind van een vader met soortgelijke psychische stoornissen, en zus van zusje met soortgelijke stoornissen anders dan vader, hoop ik maar dat het voor jullie kindje helemaal goed komt, zowel de relatie vader/kind als het kindje zelf. Wil niet onaardig over komen, meen het echt oprecht.
Voor iedereen een persoonlijke keuze, ik ken jullie situatie niet. Maar als kind van een vader met soortgelijke psychische stoornissen, en zus van zusje met soortgelijke stoornissen anders dan vader, hoop ik maar dat het voor jullie kindje helemaal goed komt, zowel de relatie vader/kind als het kindje zelf. Wil niet onaardig over komen, meen het echt oprecht.
vrijdag 14 januari 2011 om 16:21
quote:Elynn schreef op 14 januari 2011 @ 16:00:
De 'zie-je-wel-tekenen' die hij meent te zien herken ik van mijn broer. Denk ook niet dat het per se een psychose is, maar waanideeën zijn het zeker. En als hij onder spanning was blijven staan, was er (denk ik) echt wel een risico op een psychose. Lijkt me goed dat hij nu even van de druk thuis en op het werk weg is.
Iedereen kan dit krijgen, als ze maar lang genoeg onder druk staan. De een is daar alleen veel vatbaarder voor dan de ander. Mijn zus heeft dit ook gehad een aantal jaren geleden en bleek toen een burn out te hebben. Is weer helemaal weggegaan.
Los daarvan is het natuurlijk harstikke rot voor je. Fijn dat je steun in je omgeving hebt en er meteen stappen genomen zijn.
Veel sterkte, moet voor jou ook niet makkelijk zijn nu terwijl je zwanger bent
De 'zie-je-wel-tekenen' die hij meent te zien herken ik van mijn broer. Denk ook niet dat het per se een psychose is, maar waanideeën zijn het zeker. En als hij onder spanning was blijven staan, was er (denk ik) echt wel een risico op een psychose. Lijkt me goed dat hij nu even van de druk thuis en op het werk weg is.
Iedereen kan dit krijgen, als ze maar lang genoeg onder druk staan. De een is daar alleen veel vatbaarder voor dan de ander. Mijn zus heeft dit ook gehad een aantal jaren geleden en bleek toen een burn out te hebben. Is weer helemaal weggegaan.
Los daarvan is het natuurlijk harstikke rot voor je. Fijn dat je steun in je omgeving hebt en er meteen stappen genomen zijn.
Veel sterkte, moet voor jou ook niet makkelijk zijn nu terwijl je zwanger bent
vrijdag 14 januari 2011 om 16:32
Geen ervaring met psychiatrie hier. Hoewel, zelf erg in de knoop gezeten met mezelf. Ik had al een jaar therapie bij een psycholoog voordat ik t mn ouders durfde te vertellen. Ze moesten huilen (!!!!) en vroegen waarom ik het niet eerder had verteld. Mijn moeder is verpleegkundige en staat ook nogal sceptisch tegenover psychiatrische dingen. Noemde mensen ooit 'gek'. Daarom ook redelijke vertelvrees.
Waar ik wel wat ervaring mee heb is zwanger zijn (nu bijna 32 weken). Probeer inderdaad genoeg te slapen, want je hebt het nu zo hard nodig. Is het niet juist fijn als je zus komt? Misschien lekker samen even eten en als er iemand bij je is slaap je misschien beter? Ik ben soms al zo vreselijk besluiteloos van mezelf dat ik t heerlijk vind dat vriend wel voor rede vatbaar is (lees: zonder die achterlijke hormonen). Wel fijn als er iemand, je zus dus, even voor je zorgt.
Hoop dat het allemaal goed komt met je vriend en dat hij er straks als de baby er is goed voor jullie samen kan zijn! Liefs!
Waar ik wel wat ervaring mee heb is zwanger zijn (nu bijna 32 weken). Probeer inderdaad genoeg te slapen, want je hebt het nu zo hard nodig. Is het niet juist fijn als je zus komt? Misschien lekker samen even eten en als er iemand bij je is slaap je misschien beter? Ik ben soms al zo vreselijk besluiteloos van mezelf dat ik t heerlijk vind dat vriend wel voor rede vatbaar is (lees: zonder die achterlijke hormonen). Wel fijn als er iemand, je zus dus, even voor je zorgt.
Hoop dat het allemaal goed komt met je vriend en dat hij er straks als de baby er is goed voor jullie samen kan zijn! Liefs!
vrijdag 14 januari 2011 om 16:51
Goh meis, wat vervelend. Ik kan me goed voorstellen dat je de schrik er behoorlijk in hebt! Maar je hebt het hardstikke goed gedaan! Je gaat mee naar doktersafspraken, je vraagt hem om naar de dokter te gaan als je ziet dat het mis dreigt te gaan, meer kun je niet doen. Behalve dan natuurlijk hem steunen.
Ook in mijn familie komen psychoses voor. Het allerbelangrijkste is snelle actie zodra het gedrag verandert. Tijdig ingrijpen kan namelijk voorkomen dat het helemaal mis gaat. (En dat heb je gedaan, dus dat doe je hartstikke goed!)
Verder zou ik je ook aanraden om niet alleen met hem te praten maar ook met de behandelend arts(en). Het kan goed zijn dat hij op dit moment dingen vertelt die niet helemaal kloppen (zoals bijv. het verblijf van 1 dag of 3 dagen). Dubbelchecken kan geen kwaad en bovendien is het voor jezelf ook prettiger om te weten hoe het ervoor staat.
Daarnaast zou ik je adviseren om het juist wel te vertellen aan de mensen die dicht bij jullie staan. Ik begrijp dat je dat moeilijk vindt, maar de kans is groot dat zij al eens iets hebben opgemerkt wat niet helemaal klopte. Voor hetzelfde geld denken ze nu onterecht dat hij een "leugenaar" is, en dat lijkt mij nog veel erger. Liever dus gewoon vertellen zodat ze begrijpen waar het vandaan komt, dan dat ze hun eigen conclusies trekken. En bovendien kunnen zij het dan ook aan jou laten weten als ze in de toekomst misschien iets opmerken wat op een "psychose in aantocht" zou kunnen wijzen.
Ik denk dat jullie snelle reactie er voor zal zorgen dat hij ook snel weer thuis zal zijn. Maar voor nu wens ik je heel veel sterkte!
Ook in mijn familie komen psychoses voor. Het allerbelangrijkste is snelle actie zodra het gedrag verandert. Tijdig ingrijpen kan namelijk voorkomen dat het helemaal mis gaat. (En dat heb je gedaan, dus dat doe je hartstikke goed!)
Verder zou ik je ook aanraden om niet alleen met hem te praten maar ook met de behandelend arts(en). Het kan goed zijn dat hij op dit moment dingen vertelt die niet helemaal kloppen (zoals bijv. het verblijf van 1 dag of 3 dagen). Dubbelchecken kan geen kwaad en bovendien is het voor jezelf ook prettiger om te weten hoe het ervoor staat.
Daarnaast zou ik je adviseren om het juist wel te vertellen aan de mensen die dicht bij jullie staan. Ik begrijp dat je dat moeilijk vindt, maar de kans is groot dat zij al eens iets hebben opgemerkt wat niet helemaal klopte. Voor hetzelfde geld denken ze nu onterecht dat hij een "leugenaar" is, en dat lijkt mij nog veel erger. Liever dus gewoon vertellen zodat ze begrijpen waar het vandaan komt, dan dat ze hun eigen conclusies trekken. En bovendien kunnen zij het dan ook aan jou laten weten als ze in de toekomst misschien iets opmerken wat op een "psychose in aantocht" zou kunnen wijzen.
Ik denk dat jullie snelle reactie er voor zal zorgen dat hij ook snel weer thuis zal zijn. Maar voor nu wens ik je heel veel sterkte!
vrijdag 14 januari 2011 om 16:54
quote:Annette78 schreef op 14 januari 2011 @ 16:17:
Ontzettend verdrietig en zwaar voor je vriend en voor jezelf, nu en in de toekomst, en in de toekomst ook voor jullie kindje. Straks thuis even uithuilen kan ontzettend opluchten.
Voor iedereen een persoonlijke keuze, ik ken jullie situatie niet. Maar als kind van een vader met soortgelijke psychische stoornissen, en zus van zusje met soortgelijke stoornissen anders dan vader, hoop ik maar dat het voor jullie kindje helemaal goed komt, zowel de relatie vader/kind als het kindje zelf. Wil niet onaardig over komen, meen het echt oprecht.Ik vind het wel onaardig. Psychiatrische klachten hoeven helemaal niet erfelijk te zijn en op deze manier laat je het toch voorkomen alsof dat wel zou zijn en dat je daar rekening mee zou moeten houden bij het krijgen van een kind.
Ontzettend verdrietig en zwaar voor je vriend en voor jezelf, nu en in de toekomst, en in de toekomst ook voor jullie kindje. Straks thuis even uithuilen kan ontzettend opluchten.
Voor iedereen een persoonlijke keuze, ik ken jullie situatie niet. Maar als kind van een vader met soortgelijke psychische stoornissen, en zus van zusje met soortgelijke stoornissen anders dan vader, hoop ik maar dat het voor jullie kindje helemaal goed komt, zowel de relatie vader/kind als het kindje zelf. Wil niet onaardig over komen, meen het echt oprecht.Ik vind het wel onaardig. Psychiatrische klachten hoeven helemaal niet erfelijk te zijn en op deze manier laat je het toch voorkomen alsof dat wel zou zijn en dat je daar rekening mee zou moeten houden bij het krijgen van een kind.
