Bevallen: de taboes!

MeSoHappy, dit zijn natuurlijk wel de heftige verhalen. De niets-aan-de-hand verhalen worden hier niet gepost.



De bevalling van mijn zus ging helemaal volgens het boekje. Lekker thuis en geen scheurtje of wat dan ook. Borstvoeding ging gelijk goed en nooit een kloofje of ontsteking gehad. Ze hebben mijn nichtje de eerste week nog wakker gemaakt voor voeding, daarna sliep ze door. En ook overdag was mijn nichtje een marmotje. Mijn zus snapt nog steeds niet waarom pas bevallen moeders zo moe zijn en het zo druk hebben. Zo kan het dus ook.

Jawel TessTan, net nog. Christina82 bijvoorbeeld.

quote:mjdh schreef op 23 februari 2011 @ 12:39:

[quote]eimear schreef op 23 februari 2011 @ 11:56:



Alleen na de bevalling vond ik het best moeilijk, borstontstekingen (djees, met 35 gr buiten lag ik in bed te rillen van de kou met 2 dekbedden) pijn in bekken, liezen. aambeien, opgezette bont en blauwe doos, helemaal kapotte tepels, had ik de beroerdheid en pijn vd borstontsteking al genoemd. Ik voelde me gevangen in eigen huis, hield van mijn mooie haar bijna niks over, ondanks dat ik wist dat het zo kon uitvallen, begon ik me toch enorm zorgen te maken na een maand of 2. Om over die achterlijke hormonen maar niet te spreken. Puisten over mijn hele rug en mijn gezicht. Had het in de pubertijd nog nooit zo gehad. Het korte lontje en huilen door hormonen. Heb heb me nog nooit zo treurig gevoeld eigenlijk, waardoor ik uiteindelijk bij een psycholoog ben beland.





Eimear, hebben die gesprekken met de psycholoog geholpen? En ben je daar via de huisarts aangekomen? Ik weet even niet waar ik moet beginnen, nu alles weer op me afkomt.



Dacht dat ik een redelijk makkelijke zwangerschap en bevalling heb gehad, maar het heeft toch zoveel invloed op mijn en mijn (niet bestaande) leven. Ik wil verder!



M.

Mijn zwangerschap en bevalling waren ook heel makkelijk. Maar ik had denk ik enorme last van mijn hormonen, die beinvloedde mijn humeur en denken heel erg. Ondanks dat ik superblij en gelukkig was met mijn dochter voelde ik me zo verdrietig.

Mijn man vond dat ik echt naar de huisarts moest om doorverwezen te worden en dat is ook gebeurd.

De psycholoog heeft zeker geholpen, liet me op een andere manier naar iets kijken en denken, hoe het ook kan en dan positief.

Ik zou als ik jou was een afspraak maken met je huisarts mjdh, het kan nooit kwaad.

Hier heb ik ook zeker geleerd en gelezen dat er best weinig op een roze wolk zitten na de bevalling.

Ik denk dat je die roze wolk het best kan zien als kleine geluksmomentjes waarop je je ineens zo enorm gelukkig voelt. Bijv. als je kindje naar je lacht, intens geniet van een badje of zooo lief naar je kijkt. Verder is het natuurlijk (zeker in het begin) vooral keihard werken. Ik merk overigens dat ik steeds meer van mijn kindje ga houden en ze is pas een half jaar oud. Ik vraag me wel eens af hoeveel dit nog gaat worden. Dat gevoel is echt onbeschrijfelijk!

>Thanks Eimear. Oh god, die hormonen. Elke maand weer hetzelfde gezeik. Ik wordt er niet goed van. Het schijnt overigens dat sommige vriendinnen me tijdens mijn zwangerschap wat gemeden hebben. Ik was iets te eerlijk naar hun gevoel.... Ik ga een afspraak maken met de huisarts.



M.

quote:eimear schreef op 23 februari 2011 @ 13:29:

[...]



Hier heb ik ook zeker geleerd en gelezen dat er best weinig op een roze wolk zitten na de bevalling.Nou, dit wil ik toch even nuanceren: Je voelt je niet na elke bevalling op een roze wolk.



Mijn eerste bevalling was heel erg naar, maar na de tweede en derde bevalling heb ik toch écht die roze wolken ervaren.

Heb genóten.

Ondanks dat deze twee laatste ook weer met weeënstormen en scheuren gepaard gingen. Maar het ging allemaal met veel minder geweld dan bij mijn eerste.

Juist dat overgeleverd zijn aan geweld heb ik als traumatisch ervaren waardoor mijn wolken niet roze waren toen.

En met "geweld" bedoel ik dingen als: Een zwijgzame maar vooral ook totaal niet-sociale vk, inschattingsfouten, paniek (bij mezelf, mijn man alsook het personeel), het enorme duwen en trekken, geen inspraak meer hebben enz.



M.i. zijn wolken veel sneller roze als je van tevoren de waarheid zoveel mogelijk hoort EN daarbij de nadruk wordt gelegd dat iedere bevalling weer anders is.

Soms is bevallen een fluitje van een cent, soms is bevallen gruwelijk en de rest er allemaal tussen in.

quote:Chubbyxxl schreef op 23 februari 2011 @ 14:05:



Juist dat overgeleverd zijn aan geweld heb ik als traumatisch ervaren waardoor mijn wolken niet roze waren toen.



Ik vond puur het overgeleverd zijn traumatisch. Ik had geen inspraak meer, niemand vertelde wat hij ging doen, iedere medicus aan mijn bed handelde gewoon, zonder mij iets te vragen of zelfs maar mee te delen. Ik heb nog steeds geen idee hoe mijn bevalling nou precies verliep.



Dat wil ik nooit meer, en als ik eraan terug denk word ik weer emotioneel. Ik vond dat gebrek aan inspraak en controle zo erg dat ik er serieus over denk om de volgende keer zonder verloskundige te bevallen. Ik zal in ieder geval nooit meer de controle over mijn bevalling uit handen geven.

quote:Illumi schreef op 22 februari 2011 @ 11:56:

Wat denken jullie? Zou een uitdraai van dit topic een leuk cadeau zijn voor een babyshower? Er zit in ieder geval genoeg voer in voor een boek.

Het gebrek aan inspraak bij de bevalling, maar ook tijdens de zwangerschap maakt de keuze voor nog een kind voor mij ook moeilijker, het idee dat je weer totaal overgeleverd bent aan mensen die fouten kunnen maken....



Ik snap dat er soms flink doorgepakt moet worden, ik heb het meegemaakt bij mijn tweede bevalling, ik wou niet omdraaien, ik wou veilig in de foetushouding die weeënstorm wegpuffen.... maar als ze mij niet hadden gedwongen had de afloop niet prettig geweest.

Aan de andere kant voel je je geleefd tijdens zo'n bevalling, het is toch van de zotte dat zo'n gyn ineens een spuit in je been zet zonder te overleggen? Oké, ik was jong, maar het is wel mijn lijf en mijn bevalling!!!



Ik zou zelf niet zonder verloskundige of gyneacoloog durven bevallen, er kan zoveel mis gaan

Ja, ik kreeg ook zomaar een spuit in mijn been, zonder dat iemand toestemming vroeg of uberhaupt vertelde waarvoor. En ik was niet eens jong



Maar ik vond jouw verhaal Poppedotje helemaal schokkend. Dat ze je gewoon bij je kind weghielden, absurd. Om dit soort dingen wilde ik niet in een ziekenhuis bevallen, helaas had ik pech. Maar een volgende keer beval ik thuis, zonder gezeur, zonder domme doos aan mijn bed (zei zij strijdvaardig!)

Nou als ik veel van de verhalen lees dan heb ik toch echt makkelijke bevallingen gehad, geen scheuren/rupturen/bloedspetters en rondvliegende placenta's. Ook geen complicaties achteraf of blijvende schade.Ik doe er alleen lang over om te ontsluiten blijkbaar maar goed als dat alles is mag je niet klagen en dat doe ik dan ook niet Er is maar 1 ding, buiten dat ik nu 3 kinderen heb natuurlijk duh, wat er veranderd is en dat is dat mijn menstruatie echt veel en veel erger is geworden. Voor mijn bevallingen merkte ik altijd nauwelijks iets van mijn menstruatie en snapte het ook niet zo goed dat er vrouwen waren die van de buikpijn nauwelijks konden lopen....nou met terugwerkende kracht driewerf respect. Ik heb nu de eerste 2 dagen van de menstruatie het gevoel of ik weer 1 grote lange wee heb, dat doet zeer en ik voel het in mijn rug, buik en benen "hoera" en ik neem die dagen heel graag een pijnstiller, en bedankt moeder natuur!

Nou achteraf gezien was ik maar wat blij dat ik in t ziekenhuis was. Als ik thuis was geweest had ik per ambulance afgevoerd moeten worden en zonder hulp had ik het niet overleefd. Maar toch deel ik wel het gevoel van volledig de controle kwijt zijn, ik heb het op dat moment geaccepteerd en over me heen laten komen. Het ergste vond ik dat er op een gegeven moment paniek aan mijn bed was, en mijn verloskundige de gang oprende om artsen te halen. Tja dan weet je wel dat het mis is. Ik mag trouwens nooit meer thuis bevallen en moet altijd met de infuusnaald alvast in mn arm in t ziekenhuis bevallen. Maar dat lijkt me logisch en is een risico wat ik ook zelf nooit wil nemen..

Een celebrity die eerlijk is: de 3 weken geleden bevallen Christina Appelgate (for the record: zonder verdoving in the USA is uitzonderlijk). En zij zegt ook: niemand vertelt je hierover!



http://www.youtube.com/watch?v=mrGD0bex4Po

Juist Aletta! als het weer een keer gaat gebeuren, dan thuis, dan heb ik in ieder geval het gevoel dat ik wel wat te zeggen heb!



Ik heb het vreselijk gevonden dat ik niet bij haar mocht, heb haar de eerste weken ook niet meer uit handen gegeven, tot grote teleurstelling van de kraamvisite



Ze zeiden dat ik moest rusten, was ook wel zo, had best wat bloed verloren maar het was op een gegeven moment wel duidelijk dat ik niet kon rusten zonder mijn kind! daar lig je dan, met je lege buik, moederziel alleen...



Gelukkig ging het bij de tweede bevalling een stuk beter, de verloskundige van het ziekenhuis was ontzettend lief, maar ook daadkrachtig toen het echt nodig was!

Ik had mij ook al voorgenomen om niet nog eens mijn kind van mij weg te laten houden, ik wou ook heel snel naar huis toe met haar, daar konden ze dat niet doen.... maar we moesten wachten tot ze goedgekeurd was, er moest nog even extra naar haar hartje geluisterd worden maar we mochten haar wel lekker bij ons houden!



Wat een verschil, 1 ziekenhuis maar toch zulke verschillende aanpakken..... ben maar wat blij dat bij de tweede bevalling de gyn het te druk had! had echt een schat van een verloskundige!



Ik weet nog dat we bij de nacontrole zaten te praten over de bevalling, en ineens keek ze naar Uk, toen naar mij en zij ze "dit is een heel bijzonder meisje"

Ik ben alle 4 de keren in het ziekenhuis bevallen. De eerste bevalling werd ingeleid en idd, het feit dat ik volledig overgeleverd was vond ik vreselijk. Het infuus stond veel te hoog en werd veel te laat uitgezet, ik had een enorme weeenstorm die echt niet weg te puffen viel, ik heb gesmeekt om pijnbestrijding, maar die kreeg ik niet. Ik moest maar even doorzetten. Uiteindelijk was mijn zoon er in 3 uur, absurd snel voor een eerste, dat had ook best minder gekund.

Maar ik mocht mijn zoon gewoon bij me houden als ik dat wilde.



De tweede bevalling was keurig uit het boekje. Mijn vliezen braken om 01.00 's nachts, verloskundige gebeld want zoon was niet ingedaald. Na twee uur naar het ziekenhuis, heb de weeen weggepuft in een schommelstoel en net toen ik wilde gaan douchen bleek ik volledige ontsluiting te hebben. Zoon is om 06.00 geboren, ik mocht gaan douchen, ontbijten en naar huis. Het hechten van de totaalruptuur was heel vervelend want ze kregen de boel niet goed verdoofd. Maar echt heel veel last heb ik er daarna niet meer van gehad.



Zoon 3 was er in anderhalf uur Ik had om 22.00 mijn moeder nog aan de telefoon, vertelde dat het nog wel een paar dagen kon duren(ik was al ruim 41 weken) en toen ik om 23.00 naar bed ging voelde ik een krampje. En toen een wee. Verloskundige gebeld, ze was er binnen 10 minuten. Naar het ziekenhuis en het verlosbed heb ik maar heel even gezien. Het was nog even spannend, zoon had de navelstreng 4 keer om zijn nek en was hartstikke blauw, maar hij deed het meteen prima toen dat obstakel weg was. Wel weer een subtotaalruptuur en flink wat hechtingen.



Dochter is geboren met een keizersnee. Nogal onverwacht; ik ging naar het ziekenhuis voor een liggingsecho en kon meteen blijven(verhaal staat hier eerder in het topic). Aan het CTG, maar dochter werkte niet mee, ze was zo ontzettend druk dat er geen fatsoenlijk CTG te maken viel, voortdurend zag je ellebogen en voeten uitsteken. Ik hoopte nog even dat ze aan het terugdraaien was, maar nee. Scheren, drankje om de maaginhoud te binden omdat ik niet nuchter was en hop naar de anesthesist. De prik lukte niet, er is 4 keer geprikt, dat vond ik nog het meest traumatische van die hele bevalling. Helemaal voorover moeten buigen terwijl er een wriemelend hoopje mens in je buik zit te porren, het deed zeer en mijn linkerbeen ging ineens een eigen leven leiden. Uiteindelijk zat ie er in en kreeg ik het lekker warm. Heel merkwaardig gevoel, zo'n ruggeprik.

Dochter was er toen binnen 10 minuten, ging in de couveuse met man mee in ik werd gehecht.



Ik heb de kinderen in de ziekenhuizen(de eerste is in een ander ziekenhuis geboren) voortdurend bij me mogen houden, ook 's nachts. Dochter heeft de eerste twee nachten in mijn armen geslapen(ik sliep toch nauwelijks) en daarna was ik zo kapot dat de verpleegkundigen haar meenamen. Ze hebben gezellig de Teletubbies met haar zitten kijken

Over de zorg heb ik echt niets op aan te merken gehad.

Luna, wat fijn dat je je kinderen lekker bij je mocht houden!

Eng is dat he, als ze de navelstreng om hun nek hebben....

Het kraampakket voor mijn eerste bevalling wordt zojuist bezorgd. Zou ik het nog open durven maken???

Nee nog even niet doen.

quote:Kastanjez schreef op 23 februari 2011 @ 15:33:

Het kraampakket voor mijn eerste bevalling wordt zojuist bezorgd. Zou ik het nog open durven maken??? Verstoppen voor je man iig.

quote:Kastanjez schreef op 23 februari 2011 @ 15:33:

Het kraampakket voor mijn eerste bevalling wordt zojuist bezorgd. Zou ik het nog open durven maken??? Niet doen!!!

Allereerst: wat een leuke openingspost! Heb heerlijk gelachen om je manier van schrijven.



Na een ongeplande, maar soepel verlopen zwangerschap, ging ik met 36 weken met verlof. Met 37 weken kreeg ik klachten die duidden op een te hoge bloeddruk, dus door naar het ziekenhuis voor controle bij de gynaecoloog. Die heeft m'n bloeddruk niet eens gemeten, maar ik mocht wel weer naar huis. Een week later weer naar het ziekenhuis voor controle i.v.m dezelfde klachten. Toen werd ik wel opgenomen, maar nu dus volledig onverwacht, dus dat was al een hele schok.



M.b.v balloncatheter, werd getracht de baarmoedermond te verweken, want alles zat nog potdicht en het was toch echt beter voor iedereen dat de baby geboren werd. Twee dagen later had ik 4 cm ontsluiting, wat de VK genoeg vond om de vliezen te breken, wat ze dan ook prompt deed. Ook dat ging zo snel, dat ik er niet op voorbereid was.



De baby kreeg een draadje op het hoofd, om te kijken hoe het met hem ging. Ook ging er een draadje naar binnen om de inwendige weeenactiviteit op te meten. Dan nog een infuus voor de weeen en een CTG band om mijn buik. Ik zat goed aan het bed vastgekluisterd Hadden ze met net aangesloten op alle apparatuur, kreeg ik het gevoel dat ik moest poepen. De arts bang dat ik nu al persweeen had, maar dat viel mee. Ik had gewoon al vijf dagen niet gepoept, want last van constipatie. Ik kreeg een klysma aangeboden, dit maar aangenomen, want ja, dan was ik daar i.i.g maar vanaf... Dus ik werd loskoppeld, mocht naar het toilet. Daar komt vervolgens de een na de ander langs, om te kijken hoe het met me gaat.



De weeen die ik kreeg, waren rugweeen. Het lesje over rugweeen had ik op de pufclub nog niet gehad, dus geen idee wat ik moest doen. Na 3 uren rugweeen, waren we nog maar 1 cm ontsluiting verder, dus dat schoot niet op.



Ruggenprik gezet. De anestesie-afdeling was op een andere verdieping dan de verlosafdeling, dus werd ik in het ziekenhuisbed naar de anesthesie-afdeling gebracht. Tja, weeen gaan wel gewoon door. Het was midden op de dag, net bezoekuur, dus alle bezoekers hebben zo'n beetje mee kunnen genieten van mijn weeen :-{



Als je een ruggenprik krijgt, krijg je ook een katheter. Dit omdat er veel vocht aan je wordt toegediend, zodat je bloedvaten goed open blijven staan, wat nodig is voor een goede werking van de ruggenprik. Dus nog maar meer erbij!

Door de ruggenprik, krijg je het enorm koud. Opwarmen gebeurde met een kacheltje en dekens.

Wat ze je van te voren meestal ook niet vertellen: als je een ruggenprik krijgt, weet je niet goed waar je naar toe moet persen. Vaak is het zo dat als je een ruggenprik krijgt, je ook een knip krijgt.

Bij mij was dit wel het geval. Daarbij kwam dat de hartslag van de baby op 40 bp/m bleef steken, dus er is als de sodemieter een vacuumpomp opgezet. Ze hebben er behoorlijk aan lopen hijsen, en daar was de baby. Hij deed het erg goed; hij huilde al toen het laatste stukje nog geboren moest worden. Zijn eerste actie toen hij bij me zat, was mij onder poepen en plassen.



Vervolgens moest er gehecht worden. Verdoven was niet nodig, want de ruggenprik was te laag gezet. Dat kwam nu goed uit, het betreffende gebied was goed verdoofd. Tijdens het bevallen echter, was het bijzonder lastig, aangezien mijn benen verdoofd waren kon ik ze niet optrekken. Schijn wel wenselijk te zijn bij een bevalling.



Dat hechten werd gedaan door een co-assistent. Tenminste, zij heeft de onderste huidlaag gedaan. Achteraf bleek dat deze veel te strak is gehecht. De arts heeft de bovenste huidlaag gedaan, en deze was veel te los gehecht. Bijkomend voordeel was dat de verloskundige enkele dagen later wel de hechtingen van de co er nog uit kon knippen, ze kon er immers zo bij.

Helaas is het nu, bijna een jaar na dato, nog niet echt goed bijgetrokken.



Wat ik verder ook zoiets vond; je buik. Je was er zo aan gewend dat daar een baby zat, die bewoog. Na de bevalling, is het uitgelubberd en beweegt je buik ook niet meer. Tenminste, niet meer door kleine babyhandjes die er van binnenuit tegen aan duwen. Wel voel je al je organen weer verschuiven en langzaam weer op z'n plek komen. Ook heel apart!



Dan het trillen; bevallen is zo'n heftige aangelegenheid, je lijf moet even alle spanning kwijt, zo vertelde de arts, toen werkelijk alles aan mij begon te trillen. Dit duurde ongeveer een uurtje, en toen was het ook weer over.



De ziekenhuisopname, de bevalling, het hele gebeuren, het is mij allemaal zo rauw op het dak gevallen, ik heb dat als zo heftig ervaren, ik ben er vijf dagen helemaal verdwaasd van geweest, kon er nauwelijks van praten, heb een hele poos ook niets van de bevalling geweten. Langzaam maar zeker zijn de puzzelstukjes op z'n plek gevallen. Daar heb ik diverse gesprekken met een psycholoog voor mee gevoerd, heb ik veel met mijn man gepraat.



Komt bij dat onze baby een huilbaby was, 15 uren huilen op een dag was heel normaal. Tel daarbij een postpartum depressie op, en je hebt het feestje compleet.

Ondertussen gaat het hier langzaam maar zeker de goede kant op.



Je vroeg naar taboes. In de loop der tijd heb ik gemerkt dat mijn verhaal in zijn totaliteit toch een zeker taboe is. Bevallen doe je gewoon, zonder te zeuren. Baby's zijn leuk, lief en gezellig. Kraamvrouwen horen alles leuk te vinden.

Tja, mijn ervaring was anders. Nu ben ik zover dat ik het langzaamaan een plekje kan gaan geven, en ondertussen geniet ik echt enorm van mijn, nu vrolijke, lieve, bijna 1-jarige baby.

Vervelend dat sommigen hier zulke slechte ervaringen hebben met hun vk's en het medisch personeel. Ik vond juist het tegenovergestelde. Mijn bevalling was bepaald geen feestje, maar de mensen in het ziekenhuis waren fantastisch. Van tevoren had ik me daar zorgen over gemaakt, omdat wij in Amerika wonen ik dus dacht dat ik de controle volledig uit handen moest geven en ze me meteen plat zouden spuiten, maar dat was absoluut niet zo. Ze waren ontzettend lief en behulpzaam en hebben absoluut geen pijnbestrijding opgedrongen. Na 33 uur weeën heb ik zelf om een ruggenprik gevraagd omdat ik niet meer kon. De verpleegsters en gynaecologen hebben 48 uur dansjes aan mijn bed gedaan om me steunen, troosten, helpen. Echt, ik ben die mensen er nog steeds dankbaar voor.

Btdv: ik heb een andere ervaring met de ruggenprik. Ik had het heerlijk warm. (Maar het jeukte ook, heel apart.) Kreeg op een gegeven moment persweeën die ik gewoon voelde (heel typisch, ik voelde steeds enorme druk en mijn linker schaamlip verkrampte steeds). Ook tijdens het persen kon ik prima voelen wat de bedoeling was. Er is niet geknipt, dat was niet nodig. Ik had wel een klein scheurtje.



Maar goed. Ik kan het iedereen aanbevelen in ieder geval. Na de ruggenprik was mijn bevalling een eitje.

Oh ja, ik vond de ruggenprik ook een zegen! Na 33 uur weeën was ik echt gesloopt, ik kon niet meer. Echt, ik kon die anesthesist wel zoenen! En ik voelde ook gewoon alles nog. Kon mijn benen prima bewegen, voelde de persweeën prima. Achteraf wilde ik dat er eerder om gevraagd had.

Bij mij bood de gynaecoloog het aan! Zo fijn, ik ben in 2009 bevallen toen het beleid net was aangepast. Als ik die gynaecoloog van toen nu tegenkom, glimlach ik altijd even heel vriendelijk naar haar. Maar eigenlijk zou ik haar moeten knuffelen, haha.



Alleen die verpleegkundige van de verloskamer was er één van de oude stempel. 'Hoezo, NU AL een ruggeprik? Je bent nog maar net bezig! Dan heb je er later niks meer aan hoor, als het nog heel lang duurt.' FOUT. De bevalling heeft van begin tot eind vijf uur geduurd (van infuus inbrengen tot geboorte). De ruggenprik na 2,5 uur was niet te vroeg. En het duurde daarna ook niet meer heel lang!