Zwanger
alle pijlers
Bevallen: de taboes!
zondag 20 februari 2011 om 22:41
Moeders van het forum, een oproep aan u allen!
Zij die nimmer bevallen zijn zijn nieuwsgierig! Nieuwsgierig naar de taboes, de verhalen waarover nooit gesproken wordt, en de ongemakken waarmee de orde der moeders nog jaren na het natuurgeweld mee te maken krijgt.
Ik open dit nieuwsgierig topic naar aanleiding van het topic " vrijwillige keizersnede", waar vluchtig geschreven wordt over een regiment (post-partum) vaginale ongemakken. Wat staat ons, onbezwangerden, nog allemaal te wachten qua lichamelijk ongemak?
Voor mij zal het geen verschil maken en voedt het alleen mijn ongecompliceerde nieuwsgierigheid. Al draag ik mijn linkerborst ter zijner tijd rechts door paarsgekleurde borstvoeding, of struikel ik over mijn gehavende schaamlippen, de ontmoeting met mijn toekomstige kind is waar ik het voor doe!
Mijn vriendinnen glimlachen flauwtjes als ik vraag naar hun post-partum anatomie, de slachtoffers van de totaalrupturen zwijgen als het graf. Natuurlijk doet de glimlach van de pasgeborene alle hechtingen terstond oplossen, maar .........
......zijn er enkele moeders die eens een tipje van hun slip sluier op zouden willen lichten met betrekken tot de gevolgen van een bevalling voor " down-under"?
Zij die nimmer bevallen zijn zijn nieuwsgierig! Nieuwsgierig naar de taboes, de verhalen waarover nooit gesproken wordt, en de ongemakken waarmee de orde der moeders nog jaren na het natuurgeweld mee te maken krijgt.
Ik open dit nieuwsgierig topic naar aanleiding van het topic " vrijwillige keizersnede", waar vluchtig geschreven wordt over een regiment (post-partum) vaginale ongemakken. Wat staat ons, onbezwangerden, nog allemaal te wachten qua lichamelijk ongemak?
Voor mij zal het geen verschil maken en voedt het alleen mijn ongecompliceerde nieuwsgierigheid. Al draag ik mijn linkerborst ter zijner tijd rechts door paarsgekleurde borstvoeding, of struikel ik over mijn gehavende schaamlippen, de ontmoeting met mijn toekomstige kind is waar ik het voor doe!
Mijn vriendinnen glimlachen flauwtjes als ik vraag naar hun post-partum anatomie, de slachtoffers van de totaalrupturen zwijgen als het graf. Natuurlijk doet de glimlach van de pasgeborene alle hechtingen terstond oplossen, maar .........
......zijn er enkele moeders die eens een tipje van hun slip sluier op zouden willen lichten met betrekken tot de gevolgen van een bevalling voor " down-under"?
woensdag 23 februari 2011 om 09:29
Ik denk ook dat er veel meer vrouwen na een bevalling aan een Posttraumatische Stress Stoornis lijden dan bekend is.
't-Is ook een beetje de mentaliteit in Nederland: Geen gezeur, je hebt een gezond kind, klaar.
Weet nog dat na mijn eerste bevalling (die dus echt erg traumatisch is geweest) mijn schoonmoeder vroeg: "Hoe is het allemaal gegaan met je?"
Toen ik begon te huilen en begon te vertellen hoe erg het allemaal was, brak ze me gelijk af: "Ach, je hebt er een prachtig kind aan over gehouden! Je vergeet het zo weer!"
Nou, dat was dus helemaal niet zo. Ben tot en met mijn laatste bevalling bang geweest voor een herhaling.
Dat je daarna zo paniekerig, tobberig en angstig over van alles en nog wat bent is m.i. zeker een teken dat het traumatisch voor je is geweest.
Mij heeft het heel erg geholpen het hele verhaal van A tot Z op te schrijven en veel gelijksoortige verhalen te lezen/horen van vrouwen bij wie het allemaal ook niet zo "soepeltjes" was gegaan.
Nu ik dit zo opschrijf bedenk ik me dat wat mij het meest heeft geholpen eigenlijk het volgende is geweest: Dat IK voor mezelf erkende dat ik simpelweg een loeizware vreselijke bevalling had gehad.
(En dat wat ánderen daarover zeiden ik compleet naast me neer moest leggen. Ze waren d'r niet eens bij geweest #*%$#!)
't-Is ook een beetje de mentaliteit in Nederland: Geen gezeur, je hebt een gezond kind, klaar.
Weet nog dat na mijn eerste bevalling (die dus echt erg traumatisch is geweest) mijn schoonmoeder vroeg: "Hoe is het allemaal gegaan met je?"
Toen ik begon te huilen en begon te vertellen hoe erg het allemaal was, brak ze me gelijk af: "Ach, je hebt er een prachtig kind aan over gehouden! Je vergeet het zo weer!"
Nou, dat was dus helemaal niet zo. Ben tot en met mijn laatste bevalling bang geweest voor een herhaling.
Dat je daarna zo paniekerig, tobberig en angstig over van alles en nog wat bent is m.i. zeker een teken dat het traumatisch voor je is geweest.
Mij heeft het heel erg geholpen het hele verhaal van A tot Z op te schrijven en veel gelijksoortige verhalen te lezen/horen van vrouwen bij wie het allemaal ook niet zo "soepeltjes" was gegaan.
Nu ik dit zo opschrijf bedenk ik me dat wat mij het meest heeft geholpen eigenlijk het volgende is geweest: Dat IK voor mezelf erkende dat ik simpelweg een loeizware vreselijke bevalling had gehad.
(En dat wat ánderen daarover zeiden ik compleet naast me neer moest leggen. Ze waren d'r niet eens bij geweest #*%$#!)
woensdag 23 februari 2011 om 09:40
Bevalling van dochter was hier ook geen feestje. Na meer dan 20 uur bevallen schoot het persen niet op. Dochter zat klem met haar schouders en kon er dus niet uit. Toen dat eindelijk met veel moeite wel gelukt was bleef ze steken bij de heupen. Inmiddels verloor ik het heel even bewustzijn en toen ik weer bijkwam zaten er 4 man op mijn buik te duwen, was manlief aan de kant geschoven en werd er tegen mij PERSEN! geschreeuwd. Geen idee meer hoe dat moest, dochter is eruit geduwd door de verpleegkundigen en lag als een stil wit hoopje bij mijn voeten. Navelstreng werd doorgeknipt, dochter in doeken en de gang op, naar de wachtende kinderarts. Gelukkig werd mijn man na 5 minuten geroepen, alles was goed en hij mocht bij haar, Ik zag haar pas na een half uur, in een couveuse. Uiteindelijk 5 dagen in het ziekenhuis gelegen, omdat dochter glucose moest krijgen, verder heeft ze gelukkig geen schade aan de bevalling overgehouden. Ik ging naar huis met een catheter, omdat alles zo beurs was dat ik niet meer kon plassen. Na een week moest ik terug om 'm eruit te laten halen, toen werkte alles weer naar behoren.
Gelukkig verliep de bevalling van zoon 3 1/2 jaar later een stuk vlotter en beter, maar wat heb ik daar tegenop gezien!
Gelukkig verliep de bevalling van zoon 3 1/2 jaar later een stuk vlotter en beter, maar wat heb ik daar tegenop gezien!
'Geniet van elke dag, want er komt geen dag terug'
woensdag 23 februari 2011 om 10:21
Ik, nog nooit zwanger geweest en dus ook nooit bevallen, ben serieus een keer onwel geworden van iemand anders haar bevallingsverhaal. Zo van mijn graatje, ik schaamde me dood. Dat natuurgeweld gecombineerd met een vaak te smalle uitgang (excusez le mot ), ik vermoed dat Moeder Natuur een kerel is.
Kinderen hebben lijkt me prachtig, maar ze KRIJGEN? Mijn God.
Kinderen hebben lijkt me prachtig, maar ze KRIJGEN? Mijn God.
woensdag 23 februari 2011 om 10:56
Toen ik mocht bevallen heb ik de eerste 8a9 centimeter ontsluiting mezelf afgevraagt of het al wel begonnen was. De weeen waren eigenlijk helemaal niet pijnlijk. Persweeen heb ik niet gevoelt , de uitdrijving niet en de knip is verdoofd gezet. Net als de hechting. Tegen niet bevallen vriendinnen vertel ik dit verhaal maar tegen mensen die bevallingen hebben gehad zoals hier beschreven durf ik het bijna niet te vertellen. Daar rust ook een taboe op, zij het een compleet andere.
woensdag 23 februari 2011 om 11:40
Nee natuurlijk ben ik niet de enige. Maat krijg standaart boze blikken omdat ik geen pijnlijke bevalling heb gehad. Als of het niet mag of hoort. Ik mag in ieder geval niet mee meer praten. En als je een keer klaagt over een slapeloze nacht dan zeggen veel vrouwen iets van ja maar jij had een makkelijke bevalling. Bij deze kortzichtige mensen houd ik nu maar mijn mond, scheelt een hoop energie.
woensdag 23 februari 2011 om 11:45
Vriendin.. bevallen, uitgescheurd (net niet helemaal) lag totaal uitgeput en van de wereld boven, bevallen na haar eerste kindje op een persoonsbed met klossen en een kruk dr naast zodat ze dr af kon (niet zonder hulp..) en ging naar 'de wc' onder de douche.. (want werd zooi) de eerste dag a 2..ook niet zonder hulp van man... dat was echt niets romantisch of roze wolkachtigs aan..
gelukkig bij de tweede kwam ik daar, goede bevalling, bed beneden, een stralende moeder, kindje in wiegje er naast... totaal anders...
gelukkig bij de tweede kwam ik daar, goede bevalling, bed beneden, een stralende moeder, kindje in wiegje er naast... totaal anders...
woensdag 23 februari 2011 om 11:50
quote:christina82 schreef op 23 februari 2011 @ 10:56:
Toen ik mocht bevallen heb ik de eerste 8a9 centimeter ontsluiting mezelf afgevraagt of het al wel begonnen was. De weeen waren eigenlijk helemaal niet pijnlijk. Persweeen heb ik niet gevoelt , de uitdrijving niet en de knip is verdoofd gezet. Net als de hechting. Tegen niet bevallen vriendinnen vertel ik dit verhaal maar tegen mensen die bevallingen hebben gehad zoals hier beschreven durf ik het bijna niet te vertellen. Daar rust ook een taboe op, zij het een compleet andere.Ik had ook zo'n bevalling: nergens wat van gevoeld. Ter karmische gerechtigheid wel weer een totaal ruptuur opgelopen, maar de bevalling zelf was pijnloos. Die pijnloze bevalling vindt niemand een probleem, die totaal ruptuur is veeeeeel meer taboe in mijn omgeving
Toen ik mocht bevallen heb ik de eerste 8a9 centimeter ontsluiting mezelf afgevraagt of het al wel begonnen was. De weeen waren eigenlijk helemaal niet pijnlijk. Persweeen heb ik niet gevoelt , de uitdrijving niet en de knip is verdoofd gezet. Net als de hechting. Tegen niet bevallen vriendinnen vertel ik dit verhaal maar tegen mensen die bevallingen hebben gehad zoals hier beschreven durf ik het bijna niet te vertellen. Daar rust ook een taboe op, zij het een compleet andere.Ik had ook zo'n bevalling: nergens wat van gevoeld. Ter karmische gerechtigheid wel weer een totaal ruptuur opgelopen, maar de bevalling zelf was pijnloos. Die pijnloze bevalling vindt niemand een probleem, die totaal ruptuur is veeeeeel meer taboe in mijn omgeving
woensdag 23 februari 2011 om 11:56
Mijn bevalling was ook niet echt pijnlijk. Ja de laatste 3 kwartier weeen waren echt niet te harden. En toen kreeg ik een prik in mijn bil voor de scherpe kantjes. Misschien scheelt het ook dat ik me redelijk goed kan afsluiten, best een hoge pijngrens heb (denk ik dan) en niet snel in paniek raak.
Het scheelde natuurlijk ook enorm dat de gyn mij van binnen verdoofde zodat ik niet voelde dat het koppie ging staan. Wat dat betreft vond ik het een eitje zeg maar.
Alleen na de bevalling vond ik het best moeilijk, borstontstekingen (djees, met 35 gr buiten lag ik in bed te rillen van de kou met 2 dekbedden) pijn in bekken, liezen. aambeien, opgezette bont en blauwe doos, helemaal kapotte tepels, had ik de beroerdheid en pijn vd borstontsteking al genoemd. Ik voelde me gevangen in eigen huis, hield van mijn mooie haar bijna niks over, ondanks dat ik wist dat het zo kon uitvallen, begon ik me toch enorm zorgen te maken na een maand of 2. Om over die achterlijke hormonen maar niet te spreken. Puisten over mijn hele rug en mijn gezicht. Had het in de pubertijd nog nooit zo gehad. Het korte lontje en huilen door hormonen. Heb heb me nog nooit zo treurig gevoeld eigenlijk, waardoor ik uiteindelijk bij een psycholoog ben beland.
Ben nu zwanger van de 2e en ben soms een beetje bang dat het weer zo gaat. Merk de invloed van de hormonen wel weer iig.
Maar weet nu beter wat me te wachten staat (denk ik )
Het scheelde natuurlijk ook enorm dat de gyn mij van binnen verdoofde zodat ik niet voelde dat het koppie ging staan. Wat dat betreft vond ik het een eitje zeg maar.
Alleen na de bevalling vond ik het best moeilijk, borstontstekingen (djees, met 35 gr buiten lag ik in bed te rillen van de kou met 2 dekbedden) pijn in bekken, liezen. aambeien, opgezette bont en blauwe doos, helemaal kapotte tepels, had ik de beroerdheid en pijn vd borstontsteking al genoemd. Ik voelde me gevangen in eigen huis, hield van mijn mooie haar bijna niks over, ondanks dat ik wist dat het zo kon uitvallen, begon ik me toch enorm zorgen te maken na een maand of 2. Om over die achterlijke hormonen maar niet te spreken. Puisten over mijn hele rug en mijn gezicht. Had het in de pubertijd nog nooit zo gehad. Het korte lontje en huilen door hormonen. Heb heb me nog nooit zo treurig gevoeld eigenlijk, waardoor ik uiteindelijk bij een psycholoog ben beland.
Ben nu zwanger van de 2e en ben soms een beetje bang dat het weer zo gaat. Merk de invloed van de hormonen wel weer iig.
Maar weet nu beter wat me te wachten staat (denk ik )
woensdag 23 februari 2011 om 11:57
heb ook een vriendin (andere) die dr ook echt een soort van klein trauma aan over gehouden heeft, haar kindje is bijna 3 en ze wil niet meer. als ze iemand die bij haar bed stond (gynacoloog of kraamverzorgster of enzo) bijv in de supermarkt tegenkomt dat schrok ze zich wild en rende andere gang in.. helemaal niets meer mee te maken of herinnerd wil ze...
woensdag 23 februari 2011 om 12:02
Ja ook wel flink uitgescheurd, de gyn zei dat ze nog nooit zo "om de hoek" moest hechten
Heb er maar niet verder naar gevraagd.... Probeerde later nog eens met een spiegel te kijken, maar het was zo opgezet dat ik niks kon zien.
Nu moet ik trouwens met niezen, mijn benen bij elkaar houden, anders plas ik mijn broek vol.
Placenta heb ik ook nog gezien, vind ik altijd wel interessant, maar was nog een beetje dizzy, dus niet veel van meegekregen helaas.
Heb er maar niet verder naar gevraagd.... Probeerde later nog eens met een spiegel te kijken, maar het was zo opgezet dat ik niks kon zien.
Nu moet ik trouwens met niezen, mijn benen bij elkaar houden, anders plas ik mijn broek vol.
Placenta heb ik ook nog gezien, vind ik altijd wel interessant, maar was nog een beetje dizzy, dus niet veel van meegekregen helaas.
woensdag 23 februari 2011 om 12:03
Raar, die boze blikken. Doe ik ook niet als iemand me zoiets verteld, dat is alleen maar fijn voor diegene.
De enige discussies die ik wel eens heb, is over pijn. Ik denk dat de pijn per persoon verschilt en dat je daar voor een ander geen oordeel over kan vellen. Maar ik merk wel eens onbegrip, het wordt raar gevonden dat ik bevallen wel vreselijk vond terwijl het eigenlijk 'voorspoedig' ging. Net alsof ik dat niet mag vinden.
Kortom, gewoon begrip hebben voor elkaar. Dan komt het goed.
De enige discussies die ik wel eens heb, is over pijn. Ik denk dat de pijn per persoon verschilt en dat je daar voor een ander geen oordeel over kan vellen. Maar ik merk wel eens onbegrip, het wordt raar gevonden dat ik bevallen wel vreselijk vond terwijl het eigenlijk 'voorspoedig' ging. Net alsof ik dat niet mag vinden.
Kortom, gewoon begrip hebben voor elkaar. Dan komt het goed.
woensdag 23 februari 2011 om 12:07
quote:jopje2 schreef op 23 februari 2011 @ 11:57:
als ze iemand die bij haar bed stond (gynacoloog of kraamverzorgster of enzo) bijv in de supermarkt tegenkomt dat schrok ze zich wild en rende andere gang in.. Dat herken ik wel. Toen ik mijn gynaecoloog tegenkwam tijdens een boswandeling werd ik acuut misselijk met hartkloppingen - het hoofd van die man alleen al. Ril.
als ze iemand die bij haar bed stond (gynacoloog of kraamverzorgster of enzo) bijv in de supermarkt tegenkomt dat schrok ze zich wild en rende andere gang in.. Dat herken ik wel. Toen ik mijn gynaecoloog tegenkwam tijdens een boswandeling werd ik acuut misselijk met hartkloppingen - het hoofd van die man alleen al. Ril.
woensdag 23 februari 2011 om 12:23
Ik werk naast de poli gynaecologie. Vier van de vijf gynaecologen en twee klinisch verloskundigen hebben mij van down under meegemaakt met echo's, curettages en bevallingen. Ik probeer het maar los te zien. Ze groeten me in ieder geval altijd vriendelijk. Maar soms vind ik het wel een beetje vreemd: sta je net soep in te schenken bij het restaurant, staat er ineens één naast je. Soms bevliegt het me dan wel eens: o ja, jij was er toen en toen bij...
woensdag 23 februari 2011 om 12:32
Ik ben gelukkig nog niemand tegen gekomen, maar vond het al een beetje raar tijdens de nacontrole van de vk. Omdat mijn nasleep zo vreselijk was geweest, hebben een aantal me opgezocht in het ziekenhuis. Ik was toen zo labiel en voelde me zo verschrikkelijk en dat zag je ook echt. Ik was toen al 3 dagen niet gedouched, zo vies heb ik me nog nooit gevoeld, plus er hingen allemaal van die vieze zakken aan mn bed (de horror als ik er nu aan terug denk). Toen ik ze dan allemaal weer zag, gedouched, aangekleed en met make-up, voelde dat toch wel raar.
Trouwens ik praat wel met mensen over de bevalling, maar niet tot in details. Ik vind ook niet dat iedereen dat moet weten, het blijft toch prive. Ik praat met goede vriendinnen en mijn partner er wel goed over. Ook vriendinnen die nog moeten bevallen, vraag ik altijd of ze mijn verhaal wel willen weten, het is nogal schrikken zeg maar. Maar omdat het nog niet zolang geleden is, hebben ze meestal via via de helft van t verhaal gehoord, en willen het dan toch weten.
Trouwens ik praat wel met mensen over de bevalling, maar niet tot in details. Ik vind ook niet dat iedereen dat moet weten, het blijft toch prive. Ik praat met goede vriendinnen en mijn partner er wel goed over. Ook vriendinnen die nog moeten bevallen, vraag ik altijd of ze mijn verhaal wel willen weten, het is nogal schrikken zeg maar. Maar omdat het nog niet zolang geleden is, hebben ze meestal via via de helft van t verhaal gehoord, en willen het dan toch weten.
woensdag 23 februari 2011 om 12:34
Mijn zoontje is 4 weken te vroeg geboren en was dus een ukje. Ik heb regelmatig te horen gekregen dat ik maar blij moest zijn want anders had het nog veel meer pijn gedaan en had ik hem er misschien niet eens uitgekregen.....
Ik vind dit een pijnlijke opmerking. Ik had er alles voor gegeven om hem te voldragen. Bovendien vond ik de weeën pijnlijker dan de uitdrijving en is zoonlief geboren met de vacuümpomp en enorme knip, dus hij was er sowieso wel uitgekomen.
Ik vind dit een pijnlijke opmerking. Ik had er alles voor gegeven om hem te voldragen. Bovendien vond ik de weeën pijnlijker dan de uitdrijving en is zoonlief geboren met de vacuümpomp en enorme knip, dus hij was er sowieso wel uitgekomen.
woensdag 23 februari 2011 om 12:37
Nee hoor Christina, daar rust geen taboe op. Ik heb hier mijn laatste 2 bevallingen ook beschreven. Bij de derde had ik vreemde dromen 's nachts, heel bijxonder, ik vermoedde wel dat er iets gebeurde, maar sliep gewoon door. Ik werd wakker van de persweeën en beviel dus binnen een minuut of tien. Bij de vierde stond ik met 8cm ontsluiting nog de was op te hangen. Ik had de VK gebeld dat ik niet zou komen, want het rommelde wat, dus ik zou haar later nog wel bellen als het begon. Stond ze dus even later voor de deur, vroeg of ze even mocht kijken en constateerde dat ik nog maar 2cm hoefde. Makkie. Ik heb wel eens gelezen dat je van zo'n vlotte bevalling helemaal overstuur kan raken, maar daar had ik geen last van. Ik bleef gewoon gezellig en rustig. 'Huh persen?! Moet ik niet eerst denken dat ik dood ga?!'
woensdag 23 februari 2011 om 12:38
quote:Esthervw schreef op 23 februari 2011 @ 12:32:
Ik ben gelukkig nog niemand tegen gekomen, maar vond het al een beetje raar tijdens de nacontrole van de vk. Omdat mijn nasleep zo vreselijk was geweest, hebben een aantal me opgezocht in het ziekenhuis. Ik was toen zo labiel en voelde me zo verschrikkelijk en dat zag je ook echt. Ik was toen al 3 dagen niet gedouched, zo vies heb ik me nog nooit gevoeld, plus er hingen allemaal van die vieze zakken aan mn bed (de horror als ik er nu aan terug denk). Toen ik ze dan allemaal weer zag, gedouched, aangekleed en met make-up, voelde dat toch wel raar.
.
Ik vond het daarom wel fijn, die nacontrole, konden ze tenminste zien dat ik normaal gesproken wel mijn haren kam, mijn tanden poets, dagelijks onder de douche stap en dat ik géén wallen onder mijn ogen heb
Oh ja en dat ik ook niet de hele dag loop te huilen, zoals in de kraamtijd.
Ik ben gelukkig nog niemand tegen gekomen, maar vond het al een beetje raar tijdens de nacontrole van de vk. Omdat mijn nasleep zo vreselijk was geweest, hebben een aantal me opgezocht in het ziekenhuis. Ik was toen zo labiel en voelde me zo verschrikkelijk en dat zag je ook echt. Ik was toen al 3 dagen niet gedouched, zo vies heb ik me nog nooit gevoeld, plus er hingen allemaal van die vieze zakken aan mn bed (de horror als ik er nu aan terug denk). Toen ik ze dan allemaal weer zag, gedouched, aangekleed en met make-up, voelde dat toch wel raar.
.
Ik vond het daarom wel fijn, die nacontrole, konden ze tenminste zien dat ik normaal gesproken wel mijn haren kam, mijn tanden poets, dagelijks onder de douche stap en dat ik géén wallen onder mijn ogen heb
Oh ja en dat ik ook niet de hele dag loop te huilen, zoals in de kraamtijd.
woensdag 23 februari 2011 om 12:39
[quote]eimear schreef op 23 februari 2011 @ 11:56:
Alleen na de bevalling vond ik het best moeilijk, borstontstekingen (djees, met 35 gr buiten lag ik in bed te rillen van de kou met 2 dekbedden) pijn in bekken, liezen. aambeien, opgezette bont en blauwe doos, helemaal kapotte tepels, had ik de beroerdheid en pijn vd borstontsteking al genoemd. Ik voelde me gevangen in eigen huis, hield van mijn mooie haar bijna niks over, ondanks dat ik wist dat het zo kon uitvallen, begon ik me toch enorm zorgen te maken na een maand of 2. Om over die achterlijke hormonen maar niet te spreken. Puisten over mijn hele rug en mijn gezicht. Had het in de pubertijd nog nooit zo gehad. Het korte lontje en huilen door hormonen. Heb heb me nog nooit zo treurig gevoeld eigenlijk, waardoor ik uiteindelijk bij een psycholoog ben beland.
Eimear, hebben die gesprekken met de psycholoog geholpen? En ben je daar via de huisarts aangekomen? Ik weet even niet waar ik moet beginnen, nu alles weer op me afkomt.
Dacht dat ik een redelijk makkelijke zwangerschap en bevalling heb gehad, maar het heeft toch zoveel invloed op mijn en mijn (niet bestaande) leven. Ik wil verder!
M.
Alleen na de bevalling vond ik het best moeilijk, borstontstekingen (djees, met 35 gr buiten lag ik in bed te rillen van de kou met 2 dekbedden) pijn in bekken, liezen. aambeien, opgezette bont en blauwe doos, helemaal kapotte tepels, had ik de beroerdheid en pijn vd borstontsteking al genoemd. Ik voelde me gevangen in eigen huis, hield van mijn mooie haar bijna niks over, ondanks dat ik wist dat het zo kon uitvallen, begon ik me toch enorm zorgen te maken na een maand of 2. Om over die achterlijke hormonen maar niet te spreken. Puisten over mijn hele rug en mijn gezicht. Had het in de pubertijd nog nooit zo gehad. Het korte lontje en huilen door hormonen. Heb heb me nog nooit zo treurig gevoeld eigenlijk, waardoor ik uiteindelijk bij een psycholoog ben beland.
Eimear, hebben die gesprekken met de psycholoog geholpen? En ben je daar via de huisarts aangekomen? Ik weet even niet waar ik moet beginnen, nu alles weer op me afkomt.
Dacht dat ik een redelijk makkelijke zwangerschap en bevalling heb gehad, maar het heeft toch zoveel invloed op mijn en mijn (niet bestaande) leven. Ik wil verder!
M.
woensdag 23 februari 2011 om 13:06
Op mijn 18e ben ik bevallen van mijn eerste dochter, was een vrij makkelijke bevalling maar ik voelde mij overal buiten gehouden terwijl ik moest bevallen, niemand vroeg mij iets, alles ging langs mij heen.
Op een gegeven moment kreeg ik vanuit het niets een spuit in mijn been... "je moet ontspannen wat de weeën schieten niet op" was het antwoord op mijn verbaasde blik.
de rest van de bevalling was een roes, slapen-wee-slapen-wee..... en uiteindelijk binnen 9 minuten heb ik mijn dochter eruit geperst, ze werd gelijk meegenomen omdat ik 36wk 6d zwanger was, die nacht moest ik in het ziekenhuis blijven, ik kon niet slapen door de naweeën en voelde me ontzettend eenzaam, ik miste mijn kind en vond het vreemd dat ze haar niet aan kwamen leggen voor de borstvoeding, toen ben ik midden in de nacht de gang op gewandeld om mijn kind te zoeken, halverwege ben ik tegengehouden en terug mijn bed in gestuurd, ik wou niet, mijn kind had honger ik wist het zeker! maar nee, 2 paracetamol en hup mijn bed in!
De volgende ochtend kreeg ik haar eindelijk bij me, ze had 's nachts voeding gehad op de kinderafdeling en ik was zo boos! gelukkig mocht ik die dag naar huis maar ohhh wat was ik teleurgesteld in het ziekenhuis.......
De tweede bevalling ging heel snel maar was best spannend...
's nachts kreeg ik weeën na 41wk 5d zwangerschap hehe eindelijk!!!!
Maar heel erg onregelmatig, eens in de 10 minuten, eens in het half uur en dan een paar keer om de 5 minuten, heel bizar!
Toch maar het ziekenhuis gebeld, ik mocht komen want dan konden ze zien hoe ver ik was.
Onderweg in de auto werden de weeën ineens heel heftig en toen we net in het ziekenhuis waren werd het weer rustiger.
Intake gehad, en of we wat wouden eten, kon nog best even duren met 3 cm!
Die boterhammen hebben we niet meer gezien... ineens een weeënstorm van 20 minuten, wat een helse pijn! Ik werd naar de bevallingskamer gereden en kon alleen nog maar heel klein opgerold liggen, ik wou dat iedereen weg ging, niemand mocht aan me komen.
Toen hebben ze mijn verkrampte lijf omgedraaid en gingen ze voelen.... volledige ontsluiting.... en paniek...... ik moest NU persen, zo hard als ik kon, zonder persweeën...
Binnen 2 minuten lanceerde ik haar, werd de navelstreng doorgeknipt en was ze weg.... de langste minuten van mijn leven! ze ademde niet, had de navelstreng strak om haar nek en was helemaal blauw.
Mijn man stond geshockeerd naaste me, pakte voorzichtig mijn hand en ik piepte zachtjes mijn naam, ze zou toch wel reageren als ik haar ging roepen??
En even later hoorden we haar eindelijk huilen! wat een geluk!
Toen kwamen ze haar bij me leggen, maar wat was dat??? heb echt even een paar minuten getwijfeld of dat echt mijn kind was.
De eerste dagen waren een roes, ik voelde niet veel, was nog in shock, maar alles moest perfect lopen, de borstvoeding, de verzorging... de tweede dag heb ik zelfs al kunnen poepen!! helemaal verbaasd was ik en de kraamverzorgster ook!
Pas de vierde dag kwam mijn gevoel als een klap binnen, dat is mijn kind! en huilen...... ineens zo intens gelukkig, dat is mijn kind, mijn mooie dochter!
Ik heb gelukkig weinig blijvende schade, alleen een paar voelbare littekens en ondanks dat ik al 2 jaar geen borstvoeding meer geef komt er nog steeds melk uit mijn borsten!
Dit had ik na oudste dochter ook, eigenlijk is het nooit gestopt, er komt dus al 9 jaar melk uit!
Best bizar
Op een gegeven moment kreeg ik vanuit het niets een spuit in mijn been... "je moet ontspannen wat de weeën schieten niet op" was het antwoord op mijn verbaasde blik.
de rest van de bevalling was een roes, slapen-wee-slapen-wee..... en uiteindelijk binnen 9 minuten heb ik mijn dochter eruit geperst, ze werd gelijk meegenomen omdat ik 36wk 6d zwanger was, die nacht moest ik in het ziekenhuis blijven, ik kon niet slapen door de naweeën en voelde me ontzettend eenzaam, ik miste mijn kind en vond het vreemd dat ze haar niet aan kwamen leggen voor de borstvoeding, toen ben ik midden in de nacht de gang op gewandeld om mijn kind te zoeken, halverwege ben ik tegengehouden en terug mijn bed in gestuurd, ik wou niet, mijn kind had honger ik wist het zeker! maar nee, 2 paracetamol en hup mijn bed in!
De volgende ochtend kreeg ik haar eindelijk bij me, ze had 's nachts voeding gehad op de kinderafdeling en ik was zo boos! gelukkig mocht ik die dag naar huis maar ohhh wat was ik teleurgesteld in het ziekenhuis.......
De tweede bevalling ging heel snel maar was best spannend...
's nachts kreeg ik weeën na 41wk 5d zwangerschap hehe eindelijk!!!!
Maar heel erg onregelmatig, eens in de 10 minuten, eens in het half uur en dan een paar keer om de 5 minuten, heel bizar!
Toch maar het ziekenhuis gebeld, ik mocht komen want dan konden ze zien hoe ver ik was.
Onderweg in de auto werden de weeën ineens heel heftig en toen we net in het ziekenhuis waren werd het weer rustiger.
Intake gehad, en of we wat wouden eten, kon nog best even duren met 3 cm!
Die boterhammen hebben we niet meer gezien... ineens een weeënstorm van 20 minuten, wat een helse pijn! Ik werd naar de bevallingskamer gereden en kon alleen nog maar heel klein opgerold liggen, ik wou dat iedereen weg ging, niemand mocht aan me komen.
Toen hebben ze mijn verkrampte lijf omgedraaid en gingen ze voelen.... volledige ontsluiting.... en paniek...... ik moest NU persen, zo hard als ik kon, zonder persweeën...
Binnen 2 minuten lanceerde ik haar, werd de navelstreng doorgeknipt en was ze weg.... de langste minuten van mijn leven! ze ademde niet, had de navelstreng strak om haar nek en was helemaal blauw.
Mijn man stond geshockeerd naaste me, pakte voorzichtig mijn hand en ik piepte zachtjes mijn naam, ze zou toch wel reageren als ik haar ging roepen??
En even later hoorden we haar eindelijk huilen! wat een geluk!
Toen kwamen ze haar bij me leggen, maar wat was dat??? heb echt even een paar minuten getwijfeld of dat echt mijn kind was.
De eerste dagen waren een roes, ik voelde niet veel, was nog in shock, maar alles moest perfect lopen, de borstvoeding, de verzorging... de tweede dag heb ik zelfs al kunnen poepen!! helemaal verbaasd was ik en de kraamverzorgster ook!
Pas de vierde dag kwam mijn gevoel als een klap binnen, dat is mijn kind! en huilen...... ineens zo intens gelukkig, dat is mijn kind, mijn mooie dochter!
Ik heb gelukkig weinig blijvende schade, alleen een paar voelbare littekens en ondanks dat ik al 2 jaar geen borstvoeding meer geef komt er nog steeds melk uit mijn borsten!
Dit had ik na oudste dochter ook, eigenlijk is het nooit gestopt, er komt dus al 9 jaar melk uit!
Best bizar
woensdag 23 februari 2011 om 13:10
