Zwanger
alle pijlers
Bevallen: de taboes!
zondag 20 februari 2011 om 22:41
Moeders van het forum, een oproep aan u allen!
Zij die nimmer bevallen zijn zijn nieuwsgierig! Nieuwsgierig naar de taboes, de verhalen waarover nooit gesproken wordt, en de ongemakken waarmee de orde der moeders nog jaren na het natuurgeweld mee te maken krijgt.
Ik open dit nieuwsgierig topic naar aanleiding van het topic " vrijwillige keizersnede", waar vluchtig geschreven wordt over een regiment (post-partum) vaginale ongemakken. Wat staat ons, onbezwangerden, nog allemaal te wachten qua lichamelijk ongemak?
Voor mij zal het geen verschil maken en voedt het alleen mijn ongecompliceerde nieuwsgierigheid. Al draag ik mijn linkerborst ter zijner tijd rechts door paarsgekleurde borstvoeding, of struikel ik over mijn gehavende schaamlippen, de ontmoeting met mijn toekomstige kind is waar ik het voor doe!
Mijn vriendinnen glimlachen flauwtjes als ik vraag naar hun post-partum anatomie, de slachtoffers van de totaalrupturen zwijgen als het graf. Natuurlijk doet de glimlach van de pasgeborene alle hechtingen terstond oplossen, maar .........
......zijn er enkele moeders die eens een tipje van hun slip sluier op zouden willen lichten met betrekken tot de gevolgen van een bevalling voor " down-under"?
Zij die nimmer bevallen zijn zijn nieuwsgierig! Nieuwsgierig naar de taboes, de verhalen waarover nooit gesproken wordt, en de ongemakken waarmee de orde der moeders nog jaren na het natuurgeweld mee te maken krijgt.
Ik open dit nieuwsgierig topic naar aanleiding van het topic " vrijwillige keizersnede", waar vluchtig geschreven wordt over een regiment (post-partum) vaginale ongemakken. Wat staat ons, onbezwangerden, nog allemaal te wachten qua lichamelijk ongemak?
Voor mij zal het geen verschil maken en voedt het alleen mijn ongecompliceerde nieuwsgierigheid. Al draag ik mijn linkerborst ter zijner tijd rechts door paarsgekleurde borstvoeding, of struikel ik over mijn gehavende schaamlippen, de ontmoeting met mijn toekomstige kind is waar ik het voor doe!
Mijn vriendinnen glimlachen flauwtjes als ik vraag naar hun post-partum anatomie, de slachtoffers van de totaalrupturen zwijgen als het graf. Natuurlijk doet de glimlach van de pasgeborene alle hechtingen terstond oplossen, maar .........
......zijn er enkele moeders die eens een tipje van hun slip sluier op zouden willen lichten met betrekken tot de gevolgen van een bevalling voor " down-under"?
dinsdag 22 februari 2011 om 18:48
dinsdag 22 februari 2011 om 18:51
quote:felice71 schreef op 22 februari 2011 @ 18:04:
[...]
Hahaha, niet echt pijn gehad van stuwingspijn, alleen megaboobs! Maar wat kan je er ver mee spuiten... om de druk eraf te halen spoot ik onder de douche de muren vol Haha Felice, was ik vergeten maar door jou weet ik het weer: Deed ik ook, ja... Heerlijk was dat (en dan proberen de voegen te volgen met je melkstraaltjes).
[...]
Hahaha, niet echt pijn gehad van stuwingspijn, alleen megaboobs! Maar wat kan je er ver mee spuiten... om de druk eraf te halen spoot ik onder de douche de muren vol Haha Felice, was ik vergeten maar door jou weet ik het weer: Deed ik ook, ja... Heerlijk was dat (en dan proberen de voegen te volgen met je melkstraaltjes).
dinsdag 22 februari 2011 om 18:53
dinsdag 22 februari 2011 om 20:07
Heb niet alles gelezen, dus waarschijnlijk is alles wat ik ga zeggen al genoemd. Maar toch:
* 48 uur (rug)weeën is niet leuk
* Met mijn blote kont opgeheven (want op handen en knieën) in ziekenhuisbed, onderwijl roepend tegen de verpleegster dat ik dat klote-zuurstof masker niet op wilde
* Gillen tegen manlief: "Ik doe het niet meer, ik ga naar huis!"
* Aambeien
* Constipatie na de bevalling (zo erg dat ik een aantal dagen mijn ontlasting eigenhandig, manueel, heb moeten verwijderen)
* 8 Weken nabloeden, proppen zo groot als m'n vuist verloren (smerig!).
Jaja, good times...
* 48 uur (rug)weeën is niet leuk
* Met mijn blote kont opgeheven (want op handen en knieën) in ziekenhuisbed, onderwijl roepend tegen de verpleegster dat ik dat klote-zuurstof masker niet op wilde
* Gillen tegen manlief: "Ik doe het niet meer, ik ga naar huis!"
* Aambeien
* Constipatie na de bevalling (zo erg dat ik een aantal dagen mijn ontlasting eigenhandig, manueel, heb moeten verwijderen)
* 8 Weken nabloeden, proppen zo groot als m'n vuist verloren (smerig!).
Jaja, good times...
What if I fall? Oh but my darling, what if you fly?
dinsdag 22 februari 2011 om 20:38
Oh ja, ik weet dat ik bij de 1e ook dacht tijdens het einde van de bevalling "en bij deze blijft het!" Anderhalf jaar later lag ik in de aangrenzende verloskamer.
En ja dat spuiten was echt erg. (van borsten) Als ik dan opstond vanwege huilend kind dat het dan echt alle kanten opspoot. Zeker onder de douche was het "leuk", lekker leegspuiten.
Wat ik genant vond was het kolven. Heb ik bij beide kinderen heeeeeel veel gedaan. (bij dochter 4 maanden alleen maar) Ik had zo'n ding dat echt ontzettende lawaai maakte. Net of er iemand met een drilboor bij je stond.
Bij mij duurde het persen ook maar even. Bij dochter een kwartier ofzo. En bij zoon nog geen 10 minuten. (oke ze hebben bij beide wel geknipt)
En ja dat spuiten was echt erg. (van borsten) Als ik dan opstond vanwege huilend kind dat het dan echt alle kanten opspoot. Zeker onder de douche was het "leuk", lekker leegspuiten.
Wat ik genant vond was het kolven. Heb ik bij beide kinderen heeeeeel veel gedaan. (bij dochter 4 maanden alleen maar) Ik had zo'n ding dat echt ontzettende lawaai maakte. Net of er iemand met een drilboor bij je stond.
Bij mij duurde het persen ook maar even. Bij dochter een kwartier ofzo. En bij zoon nog geen 10 minuten. (oke ze hebben bij beide wel geknipt)
dinsdag 22 februari 2011 om 21:24
Taboes... pff.. haha, ik was aardig op de hoogte gebracht door reeds eerder bevallen vriendinnen. Maar geen enkel verhaal bereidt je echt voor op wat er komen gaat.
Hier was de schade een scheur naar boven, vlak langs mijn clitoris en een gescheurde schaamlip. Het was zo'n zooitje dat ik met een spiegel heb meegekeken hoe het gehecht moest worden zodat het weer ongeveer leek op de situatie voor de bevalling
Alles is weer redelijk goed gekomen, ik heb er alleen een extra vlapje aan over gehouden.
Sproeiende borsten: check! En inderdaad nooit geweten dat er meerdere gaatjes waren waardoor de melk kwam.
Bij mij was het trouwens zo dat ik de extra kilo's pas kwijt raakte toen ik na 11 maanden stopte met de borstvoeding. Daarna was ik heel snel weer terug op gewicht en zag mijn lijf er weer hetzelfde uit als voorheen.
Al met al was de bevalling geen feestje, maar over zo'n 12 weken mag ik weer Ik ben alleen bang voor het scheuren, want dat heb ik wel heel bewust en duidelijk gevoeld.
Hier was de schade een scheur naar boven, vlak langs mijn clitoris en een gescheurde schaamlip. Het was zo'n zooitje dat ik met een spiegel heb meegekeken hoe het gehecht moest worden zodat het weer ongeveer leek op de situatie voor de bevalling
Alles is weer redelijk goed gekomen, ik heb er alleen een extra vlapje aan over gehouden.Sproeiende borsten: check! En inderdaad nooit geweten dat er meerdere gaatjes waren waardoor de melk kwam.
Bij mij was het trouwens zo dat ik de extra kilo's pas kwijt raakte toen ik na 11 maanden stopte met de borstvoeding. Daarna was ik heel snel weer terug op gewicht en zag mijn lijf er weer hetzelfde uit als voorheen.
Al met al was de bevalling geen feestje, maar over zo'n 12 weken mag ik weer Ik ben alleen bang voor het scheuren, want dat heb ik wel heel bewust en duidelijk gevoeld.
dinsdag 22 februari 2011 om 21:45
Ok'e, waarschuwing vooraf: ellendig verhaal....
De bevalling was pijnlijk, ja. Duurde lang, 23,5 uur van eerste wee tot aan de geboorte. Persen duurde krap 20 minuten. Niet uitgescheurd. Borstvoeding begon goed.
Dacht het toen allemaal wel gehad te hebben, totdat ik op dag 10 na de bevalling een borstontsteking kreeg. Niemand die mij had kunnen waarschuwen voor de ellende die toen pas begon en in totaal 16 weken heeft geduurd. Me suf gemasseerd, warme/koude compressen, alle tips en trucks erop losgelaten... dag later flinke koorts en een antibioticakuur (AB) mee. Hielp niks. Bleek ook spruw (candida-infectie) te hebben. En candida gaat natuurlijk woekeren bij AB gebruik. Dus helse pijnen gehad! Na een week maar naar de SEH omdat ik zo beroerd was en de AB kuur bijna op was en het niks verbeterde. Weer een AB kuur, nu zwaarder. Candida nog meer woekeren en na een week nog steeds een borstontsteking. Pijn! Pijn! PIJN!
Weer naar het ziekenhuis, blind gepuncteerd om te kijken of er geen abces zat. Er kwam geen pus. Weer naar huis met een nog zwaardere AB. Candida werd nog erger! PIJN! PIJN!
Na een week weer terug (inmiddels 3 weken verder), gezeurd om een echo: en ja hoor, had een borstabces met 80cc pus erin. Die hebben ze meteen goed gepuncteerd. Met een nieuwe AB kuur weer naar huis. Maar het werd niet beter. Toen besloten met de chirurg om te stoppen met AB omdat het toch niks deed, zodat de candida kon genezen (mijn god, wat een opluchting!! De ergste pijn was weg). Week of twee later weer een echo: nog steeds een borstabces nu met 100cc pus er in. Gepuncteerd. Week later was het weer even vol.... moedeloos werd ik er van. Toen de eerste operatie (waren nu ongeveer 8 weken verder). Borst open, alle pus eruit en de borst moest minimaal 3 weken open blijven zodat de borst van binnenuit dicht kon groeien en er dus geen pus ingekapseld zou worden. Drie helse weken met drie keer per dag thuiszorg, gaas uit de borst trekken, borst van binnen spoelen, nieuw gaas er in. Dat dus drie keer per dag. PIJN!
Nouja, drie weken later was de buitenkant bijna dicht, maar van binnen nog 6cm diep. Dus weer goed open gemaakt (2e operatie). Weer drie weken, drie keer per dag thuiszorg. Weer een nieuwe operatie (van buiten was de wond bijna dicht, van binnen nog zo'n 3 cm diep). Pas 4 weken later was het dan eindelijk van binnenuit dichtgegroeid. In totaal dus 16 weken ellende gehad, na 10 dagen goed borstvoeding te hebben gegeven. Afbouwen met borstvoeding geven kon niet zomaar (niet door minder te kolven) omdat er dan melk achterblijft en de ontsteking alleen maar erger werd. Maar ergens vlak voor de eerste operatie is de borstvoeding gestopt met medicatie, thank god!!
Voor mij nooit meer borstvoeding maar direct die medicatie zodra ik een volgende keer beval (eerst maar weer eens zwanger raken: en ja, ik doe het zo weer!) Maar nooit meer borstvoeding dus!
De bevalling was pijnlijk, ja. Duurde lang, 23,5 uur van eerste wee tot aan de geboorte. Persen duurde krap 20 minuten. Niet uitgescheurd. Borstvoeding begon goed.
Dacht het toen allemaal wel gehad te hebben, totdat ik op dag 10 na de bevalling een borstontsteking kreeg. Niemand die mij had kunnen waarschuwen voor de ellende die toen pas begon en in totaal 16 weken heeft geduurd. Me suf gemasseerd, warme/koude compressen, alle tips en trucks erop losgelaten... dag later flinke koorts en een antibioticakuur (AB) mee. Hielp niks. Bleek ook spruw (candida-infectie) te hebben. En candida gaat natuurlijk woekeren bij AB gebruik. Dus helse pijnen gehad! Na een week maar naar de SEH omdat ik zo beroerd was en de AB kuur bijna op was en het niks verbeterde. Weer een AB kuur, nu zwaarder. Candida nog meer woekeren en na een week nog steeds een borstontsteking. Pijn! Pijn! PIJN!
Weer naar het ziekenhuis, blind gepuncteerd om te kijken of er geen abces zat. Er kwam geen pus. Weer naar huis met een nog zwaardere AB. Candida werd nog erger! PIJN! PIJN!
Na een week weer terug (inmiddels 3 weken verder), gezeurd om een echo: en ja hoor, had een borstabces met 80cc pus erin. Die hebben ze meteen goed gepuncteerd. Met een nieuwe AB kuur weer naar huis. Maar het werd niet beter. Toen besloten met de chirurg om te stoppen met AB omdat het toch niks deed, zodat de candida kon genezen (mijn god, wat een opluchting!! De ergste pijn was weg). Week of twee later weer een echo: nog steeds een borstabces nu met 100cc pus er in. Gepuncteerd. Week later was het weer even vol.... moedeloos werd ik er van. Toen de eerste operatie (waren nu ongeveer 8 weken verder). Borst open, alle pus eruit en de borst moest minimaal 3 weken open blijven zodat de borst van binnenuit dicht kon groeien en er dus geen pus ingekapseld zou worden. Drie helse weken met drie keer per dag thuiszorg, gaas uit de borst trekken, borst van binnen spoelen, nieuw gaas er in. Dat dus drie keer per dag. PIJN!
Nouja, drie weken later was de buitenkant bijna dicht, maar van binnen nog 6cm diep. Dus weer goed open gemaakt (2e operatie). Weer drie weken, drie keer per dag thuiszorg. Weer een nieuwe operatie (van buiten was de wond bijna dicht, van binnen nog zo'n 3 cm diep). Pas 4 weken later was het dan eindelijk van binnenuit dichtgegroeid. In totaal dus 16 weken ellende gehad, na 10 dagen goed borstvoeding te hebben gegeven. Afbouwen met borstvoeding geven kon niet zomaar (niet door minder te kolven) omdat er dan melk achterblijft en de ontsteking alleen maar erger werd. Maar ergens vlak voor de eerste operatie is de borstvoeding gestopt met medicatie, thank god!!
Voor mij nooit meer borstvoeding maar direct die medicatie zodra ik een volgende keer beval (eerst maar weer eens zwanger raken: en ja, ik doe het zo weer!) Maar nooit meer borstvoeding dus!
dinsdag 22 februari 2011 om 22:32
dinsdag 22 februari 2011 om 22:39
Luaska, wat een ellende, zeg! Man, man, dat wil je toch niet meemaken .
Ik heb nog even verder nagedacht...
* Poepen tijdens het persen (gelukkig ging de verpleegster daar zeer discreet mee om)
* Wachten tot de baby begint te huilen. Verschrikkelijk, onze zoon had het nogal moeilijk ivm een bevalling van 48 uur, koorts en een infectie, dus het duurde zo ongeveer 20 minuten voor ze hem 'aan de praat' kregen. Zenuwslopend was dat. Ik zie de verloskamer nog volstromen met kinderartsen en mijn man huilend bij ons zoontje staan.
* Kraamtranen (ik heb serieus een week gejankt. Om alles).
* Niet kunnen lopen/zitten door de aambeien. Ik heb twee weken strompelend rondgelopen en op een torentje van kussens moeten zitten.
Ik heb nog even verder nagedacht...
* Poepen tijdens het persen (gelukkig ging de verpleegster daar zeer discreet mee om)
* Wachten tot de baby begint te huilen. Verschrikkelijk, onze zoon had het nogal moeilijk ivm een bevalling van 48 uur, koorts en een infectie, dus het duurde zo ongeveer 20 minuten voor ze hem 'aan de praat' kregen. Zenuwslopend was dat. Ik zie de verloskamer nog volstromen met kinderartsen en mijn man huilend bij ons zoontje staan.
* Kraamtranen (ik heb serieus een week gejankt. Om alles).
* Niet kunnen lopen/zitten door de aambeien. Ik heb twee weken strompelend rondgelopen en op een torentje van kussens moeten zitten.
What if I fall? Oh but my darling, what if you fly?
dinsdag 22 februari 2011 om 22:46
Luaska, wat een drama!
Mijn eerste bevalling is geeindigd in een keizersnede. De dag erna stond ik zelfstandig onder de douche en ging zelf naar de wc. En de dag daarna liep ik zelf naar mijn dochter die op de Neo afdeling lag een verdieping lager (oke, wel met de lift ). Pijn van de wond heb ik eigenlijk niet gehad en het herstel ging voorspoedig. Netjes gehecht en van het litteken zie je nu bijna niks meer.
De tweede keer ben ik wel vaginaal bevallen. Met flinke knip. Ik vraag me nog steeds af waarom, want zoon was er in drie persweeen uit. Ik heb echt het idee dat de arts geknipt heeft omdat de schaar toch al klaar lag. Vervolgens is hij nog heeeeel lang aan het hechten geweest. Interesseerde me niks, ik was toch verdoofd en keek naar mijn verse zoon.
Helaas kon ik niet plassen na de bevalling. Heel gek, ik had aandrang en ook het gevoel alsof ik aan het plassen was, maar er kwam niks. Daarom maar een katheter. Drie (!) verpleegkundigen hebben dat ding erin proberen te krijgen, maar het lukte niet. De boel was zo opgezwollen dat mijn plasbuis werd dichtgedrukt en nagenoeg onzichtbaar was. De arts heeft er uiteindelijk een verblijfskather voor vijf dagen in weten te krijgen. Let wel, dit keer zonder verdoving met heel veel duwwerk in oorlogsgebied. Auw. De volgende dag ging ik naar huis met verse baby en zakje pis. Die katheter irriteerde en elke keer als ik opstond liep het bloed langs dat slangetje zo naar mijn enkels. Ik was hierdoor totaal niet mobiel. Op dag 5 zou de verloskundige het stomme ding eruit halen en daar keek ik reikhalzend naar uit. Helaas werd ik die ochtend wakker van de pijn. Aan een specifieke klote hechting (de buitenste) waar ik nog maanden last van heb gehad. Ik heb toen even heeeeeel hard gevloekt en gehuild. En geroepen nooit meer vaginaal ging bevallen.
Afgezien van de fysieke ongemakken ben ik achteraf toch blij met de vaginale bevalling. Ik had het moment dat mijn zoon uit mijn buik kwam en als warm hoopje op mijn buik werd gelegd nooit willen missen . Ook al was het eerste wat hij deed alles en iedereen onderpoepen haha.
O ja, vanwege de kathether kreeg ik preventief antibiotica. Hieraan hebben zoontje en ik hardnekkige spruw overgehouden....
Mijn eerste bevalling is geeindigd in een keizersnede. De dag erna stond ik zelfstandig onder de douche en ging zelf naar de wc. En de dag daarna liep ik zelf naar mijn dochter die op de Neo afdeling lag een verdieping lager (oke, wel met de lift ). Pijn van de wond heb ik eigenlijk niet gehad en het herstel ging voorspoedig. Netjes gehecht en van het litteken zie je nu bijna niks meer.
De tweede keer ben ik wel vaginaal bevallen. Met flinke knip. Ik vraag me nog steeds af waarom, want zoon was er in drie persweeen uit. Ik heb echt het idee dat de arts geknipt heeft omdat de schaar toch al klaar lag. Vervolgens is hij nog heeeeel lang aan het hechten geweest. Interesseerde me niks, ik was toch verdoofd en keek naar mijn verse zoon.
Helaas kon ik niet plassen na de bevalling. Heel gek, ik had aandrang en ook het gevoel alsof ik aan het plassen was, maar er kwam niks. Daarom maar een katheter. Drie (!) verpleegkundigen hebben dat ding erin proberen te krijgen, maar het lukte niet. De boel was zo opgezwollen dat mijn plasbuis werd dichtgedrukt en nagenoeg onzichtbaar was. De arts heeft er uiteindelijk een verblijfskather voor vijf dagen in weten te krijgen. Let wel, dit keer zonder verdoving met heel veel duwwerk in oorlogsgebied. Auw. De volgende dag ging ik naar huis met verse baby en zakje pis. Die katheter irriteerde en elke keer als ik opstond liep het bloed langs dat slangetje zo naar mijn enkels. Ik was hierdoor totaal niet mobiel. Op dag 5 zou de verloskundige het stomme ding eruit halen en daar keek ik reikhalzend naar uit. Helaas werd ik die ochtend wakker van de pijn. Aan een specifieke klote hechting (de buitenste) waar ik nog maanden last van heb gehad. Ik heb toen even heeeeeel hard gevloekt en gehuild. En geroepen nooit meer vaginaal ging bevallen.
Afgezien van de fysieke ongemakken ben ik achteraf toch blij met de vaginale bevalling. Ik had het moment dat mijn zoon uit mijn buik kwam en als warm hoopje op mijn buik werd gelegd nooit willen missen . Ook al was het eerste wat hij deed alles en iedereen onderpoepen haha.
O ja, vanwege de kathether kreeg ik preventief antibiotica. Hieraan hebben zoontje en ik hardnekkige spruw overgehouden....
dinsdag 22 februari 2011 om 22:47
Ik weet nog dat ik mij heel bewust was van de hoduing die ik moest aannemen toen ik mocht persen. Ik voelde mij zo vreselijk opgelaten. Ik heb ook echt gedacht ik doe het dus nu echt, ik kan niet meer terug. Ik had een korte maar heftige bevalling en toen ze knorrekind op mijn borst legde was eigenlijk mijn eerste reactie haal dat kind eraf (in mijn hoofd dan niet gezegd) achteraf heb ik mij daar heel schuldig over gevoeld maar vond het allemaal zo heftig dat ik op dat moment niks kon met dat warme natte wurmpje. Lag ook nog in de beugels, met arts tussen mijn benen die vertelde dat de placenta er nog uit moest en daarna fijn kon gaan hechten. Voelde mij vies en opgelaten en wilde zooooo graag douchen. Niks dat moment van alles overheersende liefde meteen nadat knorrekind geboren was dat heeft echt even geduurd
dinsdag 22 februari 2011 om 22:48
Ja, alles goedgekomen. Hij heeft nog wel een week aan allerlei slangetjes en infusen in het ziekenhuis gelegen vanwege die infectie. Maar er ligt hier nu een heerlijk blozend mannetje in z'n bedje, hoor.
Maar die 20 minuten waren wel zo ongeveer de langste van m'n leven, ja. M'n moeder was erbij en die bleef maar vragen: "Hoe heet hij nou?". Maar ik kon het gewoon niet zeggen totdat ik zeker wist dat 'ie nog leefde. Vreselijk. En die artsen maar kloppen op z'n rugje en slangetjes naar binnen duwen. Ik heb manlief nog nooit zo ontredderd gezien, denk ik.
Maar die 20 minuten waren wel zo ongeveer de langste van m'n leven, ja. M'n moeder was erbij en die bleef maar vragen: "Hoe heet hij nou?". Maar ik kon het gewoon niet zeggen totdat ik zeker wist dat 'ie nog leefde. Vreselijk. En die artsen maar kloppen op z'n rugje en slangetjes naar binnen duwen. Ik heb manlief nog nooit zo ontredderd gezien, denk ik.
What if I fall? Oh but my darling, what if you fly?
dinsdag 22 februari 2011 om 22:56
Chryssa, wat erg.... Zo ging het hier ook met Tessje. Ik heb er zelf alleen minder van meegekregen omdat ze gelijk werd mee genomen naar een andere kamer. Vriend heeft er wel een trauma aan overgehouden, die paarse baby die maar niet ging huilen. Ik heb haar twee en half uur later voor het eerst gezien en ze heeft nog 4 dagen aan de hartbewaking gelegen....
dinsdag 22 februari 2011 om 23:01
Het was echt raar: zoon zou er bijna uitkomen en opeens zie ik die hele verloskamer volstromen met mensen in blauwe pakken en witte jassen. Blijkbaar was het voor de gyn duidelijk dat het niet helemaal lekker ging met het mannetje en had 'ie de versterking al opgeroepen. Ik had nog zoiets van: "Waar komen al die mensen ineens vandaan?". En toen zoon er eenmaal was werd 'ie gelijk weggehaald en aan die artsen gegeven, man heeft niet eens de navelstreng kunnen doorknippen.
En ik lag daar maar, terwijl de gyn onmiddellijk de placenta eruit rukte en begon te hechten, terwijl ze ons mannetje probeerden te laten ademen. Ik vond het doodeng.
@Tess: Brrr, hartbewaking. Bij zoon dus ook. Verschrikkelijk vond ik dat, dat piepende apparaat de hele tijd. Doodnerveus werd ik daarvan.
En ik lag daar maar, terwijl de gyn onmiddellijk de placenta eruit rukte en begon te hechten, terwijl ze ons mannetje probeerden te laten ademen. Ik vond het doodeng.
@Tess: Brrr, hartbewaking. Bij zoon dus ook. Verschrikkelijk vond ik dat, dat piepende apparaat de hele tijd. Doodnerveus werd ik daarvan.
What if I fall? Oh but my darling, what if you fly?
dinsdag 22 februari 2011 om 23:10
Ach, die kraamtranen. Ik was ook echt een paar weken paniekerig en hoopte dat ze mijn zoontje weer zouden komen halen. Maar aan de andere kant wilde ik hem voor geen goud missen. Veel dubbele gevoelens, die eigenlijk pas na een maand of 6 echt weggingen.
Ik jank, nu bijna 2 jaar later, nog steeds om van alles. Ik heb last van een geheugen met gaten, en ik ben doodsbenauwd voor sommige dingen (rijden op de snelweg bijvoorbeeld). Ik wil eigenlijk wel weer aan het werk, maar zie torenhoog op tegen al het georganiseer. Terwijl dat voor mijn zwangerschap 'organisatietalent' mijn tweede naam was.
M.
Ik jank, nu bijna 2 jaar later, nog steeds om van alles. Ik heb last van een geheugen met gaten, en ik ben doodsbenauwd voor sommige dingen (rijden op de snelweg bijvoorbeeld). Ik wil eigenlijk wel weer aan het werk, maar zie torenhoog op tegen al het georganiseer. Terwijl dat voor mijn zwangerschap 'organisatietalent' mijn tweede naam was.
M.
dinsdag 22 februari 2011 om 23:14
Wat een herkenbare verhalen hier. Moest ook wel hard lachen hoor...
Voor anderen een taboe wat ik zo lees, maar ik wilde bij mijn derde bevalling dat de uitdrijving in zijn geheel werd gefilmd. Dus de cam er vol bovenop. Was zo benieuwd.
Heb in het begin vaak de bevalling terug gekeken.
-edit- oei, die laatste berichten had ik nog niet gelezen. Heftig!
Voor anderen een taboe wat ik zo lees, maar ik wilde bij mijn derde bevalling dat de uitdrijving in zijn geheel werd gefilmd. Dus de cam er vol bovenop. Was zo benieuwd.
Heb in het begin vaak de bevalling terug gekeken.
-edit- oei, die laatste berichten had ik nog niet gelezen. Heftig!
dinsdag 22 februari 2011 om 23:16
@mjdh: Oh ja, dat heb ik ook, van die rare angsten! Ik kan echt doodnerveus worden in de auto. Vooral op snelweg en als het dan druk is. Zo raar.
En ik wilde ook stiekem helemaal niet weg uit het ziekenhuis, want ik was zo bang dat ik iets verkeerd zou doen met zoon. Dacht echt dat ik hem direct uit mijn handen zou laten vallen ofzo. Het gevoel dat er geen verpleegsters en medische apparatuur meer zou zijn vond ik heel eng.
En ik wilde ook stiekem helemaal niet weg uit het ziekenhuis, want ik was zo bang dat ik iets verkeerd zou doen met zoon. Dacht echt dat ik hem direct uit mijn handen zou laten vallen ofzo. Het gevoel dat er geen verpleegsters en medische apparatuur meer zou zijn vond ik heel eng.
What if I fall? Oh but my darling, what if you fly?
woensdag 23 februari 2011 om 03:47
Niet meteen stapelveel van je kind houden is volgens mij een veel groter taboe dan de stolsels ter grote van een meloen.
Zelf had ik wel bij alledrie meteen dat overweldigende moedergevoel maar een vriendin van me had dat helemaal niet. En als ik heel eerlijk ben vind ik dat ze nog steeds erg afstandelijk kan zijn. Ze kan mijn gevoelens ook niet echt begrijpen. Met m'n oudste heb ik een noodlanding meegemaakt en het enige waar ik toen aan dacht was dat ik m'n kleine meisje niet kon beschermen en dat ik alles wilde doen om haar zo rustig mogelijk te houden en te zorgen dat ze niet bang zou zijn. We dachten toen echt dat het vliegtuig neer zou storten, zelfs het personeel zat te bidden. Pas een dag later toen ik het verhaal aan een vriendin vertelde realiseerde ik me dat ik ook dood had kunnen gaan...o ja, da's waar ook. Stond ik op dat moment niet bij stil, m'n kind was in gevaar en dat was belangrijker dan m'n eigen veiligheid.
M'n vriendin kan zich dat dus niet voorstellen. Ze heeft meegemaakt dat een beer hun auto aanviel en vertelde dat ze achteraf pas besefte dat haar zoontjes op de achterbank zaten.
Zelf had ik wel bij alledrie meteen dat overweldigende moedergevoel maar een vriendin van me had dat helemaal niet. En als ik heel eerlijk ben vind ik dat ze nog steeds erg afstandelijk kan zijn. Ze kan mijn gevoelens ook niet echt begrijpen. Met m'n oudste heb ik een noodlanding meegemaakt en het enige waar ik toen aan dacht was dat ik m'n kleine meisje niet kon beschermen en dat ik alles wilde doen om haar zo rustig mogelijk te houden en te zorgen dat ze niet bang zou zijn. We dachten toen echt dat het vliegtuig neer zou storten, zelfs het personeel zat te bidden. Pas een dag later toen ik het verhaal aan een vriendin vertelde realiseerde ik me dat ik ook dood had kunnen gaan...o ja, da's waar ook. Stond ik op dat moment niet bij stil, m'n kind was in gevaar en dat was belangrijker dan m'n eigen veiligheid.
M'n vriendin kan zich dat dus niet voorstellen. Ze heeft meegemaakt dat een beer hun auto aanviel en vertelde dat ze achteraf pas besefte dat haar zoontjes op de achterbank zaten.
woensdag 23 februari 2011 om 07:35
quote:Chryssa schreef op 22 februari 2011 @ 23:16:
@mjdh: Oh ja, dat heb ik ook, van die rare angsten! Ik kan echt doodnerveus worden in de auto. Vooral op snelweg en als het dan druk is. Zo raar.
En ik wilde ook stiekem helemaal niet weg uit het ziekenhuis, want ik was zo bang dat ik iets verkeerd zou doen met zoon. Dacht echt dat ik hem direct uit mijn handen zou laten vallen ofzo. Het gevoel dat er geen verpleegsters en medische apparatuur meer zou zijn vond ik heel eng.
Ik mocht op donderdag al naar huis, maar ik heb dat op de een of andere manier weten te rekken tot zaterdagochtend. Ik vond het doodeng om naar huis te gaan , die ziekenhuiskamer was in die 3 weken mijn veilige haven geworden. Daar zorgden ze ervoor dat er met mij, en met mijn kindje niets mis kon gaan. Hoe kon ik dat thuis nou doen? Gelukkig heb ik thuis nog ruim een week kraamhulp gehad. Een hele lieve meid, ongeveer even oud als ik met veel ervaring.
Ik geloof, nu ik dit zo opschrijf, dat ik er wel een tik aan overgehouden heb. Sinds dit topic speelt het allemaal weer in mijn hoofd wat er 2 jaar geleden is gebeurd. Misschien wel goed, ga ik er nu eindelijk iets mee/aan doen. Hulp zoeken bijvoorbeeld. En beter voor mezelf zorgen. En plannen maken voor de toekomst.
Daarentegen ben ik zielsgelukkig met ons zoontje. Het is een heerlijk kind.
M.
@mjdh: Oh ja, dat heb ik ook, van die rare angsten! Ik kan echt doodnerveus worden in de auto. Vooral op snelweg en als het dan druk is. Zo raar.
En ik wilde ook stiekem helemaal niet weg uit het ziekenhuis, want ik was zo bang dat ik iets verkeerd zou doen met zoon. Dacht echt dat ik hem direct uit mijn handen zou laten vallen ofzo. Het gevoel dat er geen verpleegsters en medische apparatuur meer zou zijn vond ik heel eng.
Ik mocht op donderdag al naar huis, maar ik heb dat op de een of andere manier weten te rekken tot zaterdagochtend. Ik vond het doodeng om naar huis te gaan , die ziekenhuiskamer was in die 3 weken mijn veilige haven geworden. Daar zorgden ze ervoor dat er met mij, en met mijn kindje niets mis kon gaan. Hoe kon ik dat thuis nou doen? Gelukkig heb ik thuis nog ruim een week kraamhulp gehad. Een hele lieve meid, ongeveer even oud als ik met veel ervaring.
Ik geloof, nu ik dit zo opschrijf, dat ik er wel een tik aan overgehouden heb. Sinds dit topic speelt het allemaal weer in mijn hoofd wat er 2 jaar geleden is gebeurd. Misschien wel goed, ga ik er nu eindelijk iets mee/aan doen. Hulp zoeken bijvoorbeeld. En beter voor mezelf zorgen. En plannen maken voor de toekomst.
Daarentegen ben ik zielsgelukkig met ons zoontje. Het is een heerlijk kind.
M.
