Psyche
alle pijlers
Leven met een man met Asperger ( of een andere ass)
zondag 6 maart 2011 om 10:52
Misschien is het een idee om hier op dit topic te sparren en te ventileren over onze partner met een autistisch spectrum stoornis.
Mijn man heeft Asperger, net als onze oudste dochter. Ik vind het behoorlijk ingewikkeld om met hem in gesprek te gaan, om hem te lézen. We praten beiden een volkomen andere taal en ik zou het fijn vinden om hier af en toe met anderen over te kunnen praten.
Mijn man heeft Asperger, net als onze oudste dochter. Ik vind het behoorlijk ingewikkeld om met hem in gesprek te gaan, om hem te lézen. We praten beiden een volkomen andere taal en ik zou het fijn vinden om hier af en toe met anderen over te kunnen praten.
zondag 6 maart 2011 om 16:18
Dat klopt denk ik wel deels Waranaka. Dat is ook wat ons door de psych is verteld. Dat is ook wat we zien gebeuren met onze dochter.
Mijn man zegt inderdaad dat hij al ontzettend vee doet en bijgeleerd heeft.
Dat hij nagenoeg een ander mens is ten opzichte van voor dat wij elkaar leerde kennen. Ik kan daar niet echt over oordelen, maar zie in grote lijnen wel aanpassingen. Echter zijn die aanpassingen nog zo mechanisch dat de non-spontaniteit er van af druipt en ik me dáár weer aan stoor. Ik wéét dat het niet terecht is, maar als je samen een gezin runt is het wel ontzettend frustrerend om daar dag in dag uit mee geconfronteerd te worden.
Ik kan hem overladen met liefde en hij waardeert dat ook echt wel. Ik vind hem knap en slim en ad rem. Hij heeft een bepaald soort humor. Doordenk humor. Waar hij soms heel creatief mee uit de hoek kan komen. Hij heeft een fotografisch geheugen ( heel handig bij spelletjes, die winnen wij altijd, tegen hem spelen is daarentegen geen fluit aan haha) hij is heel belezen, algemeen ontwikkeld, technisch aangelegd en kan álles maken wat je maar verzint. Van hekken en speeltoestellen in de tuin ( is hij mee bezig as we speek) tot inbouw kasten, stapelbedden en keukens. Als hij maar de tijd en ruimte heeft en het juiste materiaal, dan komt hij tot de wonderlijkste creaties.
Hij is dol op gadgets en zoekt tot op de bodem uit welke het beste is van allemaal, heeft de juiste sites en zoekt over de hele wereld naar dat ene dingetjes welke hij in gedachte heeft. Als het niet te verkrijgen is, dan maakt ie het desnoods zelf. Hij ontwikkeld niet alleen programma's hij is ook uitvinder van heel veel gebruiksvoorwerpen die hij vervolgens weer niet deponeert want dat is dan op de een of andere manier een brug te ver.
Hij loopt over van de niet-standaard-creativiteit maar heeft wél een enorme zet nodig om er toe te komen. Het is zo dubbel allemaal....
Aangeleerd gedrag is niet hetzelfde als uit jezelf gedag zeggen en iemand aankijken als je er mee praat. Aangeleerd gedrag is een klusje die je je eigen maakt omdat je weet dat het algemeen geaccepteerd is. Dat je gedag zegt als je weg gaat, dat je bedankt als je ergens hebt gegeten, dat je iemand belt als ie jarig is. Weet ik veel. Ergens hoop je dan dat die routine er niet alleen inslijt maar ook iets los maakt in zijn gevoel. Misschien is dat wel hopen als hopen op een geldboom ik weet het niet...
Mijn man zegt inderdaad dat hij al ontzettend vee doet en bijgeleerd heeft.
Dat hij nagenoeg een ander mens is ten opzichte van voor dat wij elkaar leerde kennen. Ik kan daar niet echt over oordelen, maar zie in grote lijnen wel aanpassingen. Echter zijn die aanpassingen nog zo mechanisch dat de non-spontaniteit er van af druipt en ik me dáár weer aan stoor. Ik wéét dat het niet terecht is, maar als je samen een gezin runt is het wel ontzettend frustrerend om daar dag in dag uit mee geconfronteerd te worden.
Ik kan hem overladen met liefde en hij waardeert dat ook echt wel. Ik vind hem knap en slim en ad rem. Hij heeft een bepaald soort humor. Doordenk humor. Waar hij soms heel creatief mee uit de hoek kan komen. Hij heeft een fotografisch geheugen ( heel handig bij spelletjes, die winnen wij altijd, tegen hem spelen is daarentegen geen fluit aan haha) hij is heel belezen, algemeen ontwikkeld, technisch aangelegd en kan álles maken wat je maar verzint. Van hekken en speeltoestellen in de tuin ( is hij mee bezig as we speek) tot inbouw kasten, stapelbedden en keukens. Als hij maar de tijd en ruimte heeft en het juiste materiaal, dan komt hij tot de wonderlijkste creaties.
Hij is dol op gadgets en zoekt tot op de bodem uit welke het beste is van allemaal, heeft de juiste sites en zoekt over de hele wereld naar dat ene dingetjes welke hij in gedachte heeft. Als het niet te verkrijgen is, dan maakt ie het desnoods zelf. Hij ontwikkeld niet alleen programma's hij is ook uitvinder van heel veel gebruiksvoorwerpen die hij vervolgens weer niet deponeert want dat is dan op de een of andere manier een brug te ver.
Hij loopt over van de niet-standaard-creativiteit maar heeft wél een enorme zet nodig om er toe te komen. Het is zo dubbel allemaal....
Aangeleerd gedrag is niet hetzelfde als uit jezelf gedag zeggen en iemand aankijken als je er mee praat. Aangeleerd gedrag is een klusje die je je eigen maakt omdat je weet dat het algemeen geaccepteerd is. Dat je gedag zegt als je weg gaat, dat je bedankt als je ergens hebt gegeten, dat je iemand belt als ie jarig is. Weet ik veel. Ergens hoop je dan dat die routine er niet alleen inslijt maar ook iets los maakt in zijn gevoel. Misschien is dat wel hopen als hopen op een geldboom ik weet het niet...
zondag 6 maart 2011 om 16:18
Arwenquote:Dit huwelijk heeft hem meer gegeven als het mij heeft gegeven denk ik wel eens in een boze bui.
Volgens mij is dit de kern van jouw probleem met je partner. Jij vindt dat je meer doet voor het gezin en je relatie, dan dat hij doet.
Inmiddels weet hij dat asperger is. Dat heeft hij nog niet zo heel lang geleden gehoord. Hij is zich nu aan het verdiepen in wat dat is, en vooral: wie hij is en hoe hij de dingen ziet, in welke zaken hij zich allemaal heeft aangepast of er een workaround voor heeft bedacht.
Jij hebt in feite nog helemaal geen idee over de mate waarin hij zich heeft aangepast omwille van jullie relatie en het gezin. Want jij bent geen asperger, geen asperger is hetzelfde en wat aspergerzijn voor hem betekent weet hij zelf nog niet eens precies.
Het lijkt me een ongelijke start om bij voorbaat er al van uit te gaan dat jij minder hebt gekregen door deze relatie dan hij. Kun je niet een stap terug doen en eerst eens afwachten wat hij in de komende tijd allemaal over zichzelf ontdekt?
Speelt het hele 'dit groeit me boven het hoofd' verhaal niet vooral doordat je een kind hebt in een lastige leeftijd die asperger is en je daarbij het liefst had gewild dat je partner een rol zou hebben die deze situatie voor je zou verlichten?
Volgens mij is dit de kern van jouw probleem met je partner. Jij vindt dat je meer doet voor het gezin en je relatie, dan dat hij doet.
Inmiddels weet hij dat asperger is. Dat heeft hij nog niet zo heel lang geleden gehoord. Hij is zich nu aan het verdiepen in wat dat is, en vooral: wie hij is en hoe hij de dingen ziet, in welke zaken hij zich allemaal heeft aangepast of er een workaround voor heeft bedacht.
Jij hebt in feite nog helemaal geen idee over de mate waarin hij zich heeft aangepast omwille van jullie relatie en het gezin. Want jij bent geen asperger, geen asperger is hetzelfde en wat aspergerzijn voor hem betekent weet hij zelf nog niet eens precies.
Het lijkt me een ongelijke start om bij voorbaat er al van uit te gaan dat jij minder hebt gekregen door deze relatie dan hij. Kun je niet een stap terug doen en eerst eens afwachten wat hij in de komende tijd allemaal over zichzelf ontdekt?
Speelt het hele 'dit groeit me boven het hoofd' verhaal niet vooral doordat je een kind hebt in een lastige leeftijd die asperger is en je daarbij het liefst had gewild dat je partner een rol zou hebben die deze situatie voor je zou verlichten?
zondag 6 maart 2011 om 16:19
quote:Demissionair schreef op 06 maart 2011 @ 16:14:
Ik vind het voorbeeld van BGB heel treffend.iemand die niet muzikaal is zal geen virtuoos worden, maar een beetje leren spelen moet wel lukken als iemand echt wil. Je kunt op zijn minst de vlooienmars aanleren. Net zo goed kan iemand die niet van nature de sociale interactie kent, maar wel een relatie wil, zich inleren om bepaalde dingen te doen of juist te laten. Je kunt leren iemand te vragen naar zijn of haar dag. je hoeft er de noodzaak niet van in te zien, maar als je weet dat je partner het op prijs stelt, kun je het wel proberen.
Ik vind het voorbeeld van BGB heel treffend.iemand die niet muzikaal is zal geen virtuoos worden, maar een beetje leren spelen moet wel lukken als iemand echt wil. Je kunt op zijn minst de vlooienmars aanleren. Net zo goed kan iemand die niet van nature de sociale interactie kent, maar wel een relatie wil, zich inleren om bepaalde dingen te doen of juist te laten. Je kunt leren iemand te vragen naar zijn of haar dag. je hoeft er de noodzaak niet van in te zien, maar als je weet dat je partner het op prijs stelt, kun je het wel proberen.
zondag 6 maart 2011 om 16:24
quote:arwen-de-elf schreef op 06 maart 2011 @ 16:18:
Dat klopt denk ik wel deels Waranaka. Dat is ook wat ons door de psych is verteld. Dat is ook wat we zien gebeuren met onze dochter.
Mijn man zegt inderdaad dat hij al ontzettend vee doet en bijgeleerd heeft.
Dat hij nagenoeg een ander mens is ten opzichte van voor dat wij elkaar leerde kennen. Ik kan daar niet echt over oordelen, maar zie in grote lijnen wel aanpassingen.
Echter zijn die aanpassingen nog zo mechanisch dat de non-spontaniteit er van af druipt en ik me dáár weer aan stoor. Ik wéét dat het niet terecht is, maar als je samen een gezin runt is het wel ontzettend frustrerend om daar dag in dag uit mee geconfronteerd te worden.
Ik kan hem overladen met liefde en hij waardeert dat ook echt wel. [...]
Aangeleerd gedrag is niet hetzelfde als uit jezelf gedag zeggen en iemand aankijken als je er mee praat. Aangeleerd gedrag is een klusje die je je eigen maakt omdat je weet dat het algemeen geaccepteerd is. Dat je gedag zegt als je weg gaat, dat je bedankt als je ergens hebt gegeten, dat je iemand belt als ie jarig is. Weet ik veel.
Ergens hoop je dan dat die routine er niet alleen in slijt maar ook iets los maakt in zijn gevoel. Misschien is dat wel hopen als hopen op een geldboom ik weet het niet...
Kortom: jij hoopt dat iemand door vaardigheden aan te leren, ook jouw gevoelens over gaat nemen?
Dat is zoiets als het koud hebben en dan naar iemand in een film kijken die in bikini loopt, dat ook gaan doen en hopen dat je het warm krijgt.
Ain't gonna happen!
Dat klopt denk ik wel deels Waranaka. Dat is ook wat ons door de psych is verteld. Dat is ook wat we zien gebeuren met onze dochter.
Mijn man zegt inderdaad dat hij al ontzettend vee doet en bijgeleerd heeft.
Dat hij nagenoeg een ander mens is ten opzichte van voor dat wij elkaar leerde kennen. Ik kan daar niet echt over oordelen, maar zie in grote lijnen wel aanpassingen.
Echter zijn die aanpassingen nog zo mechanisch dat de non-spontaniteit er van af druipt en ik me dáár weer aan stoor. Ik wéét dat het niet terecht is, maar als je samen een gezin runt is het wel ontzettend frustrerend om daar dag in dag uit mee geconfronteerd te worden.
Ik kan hem overladen met liefde en hij waardeert dat ook echt wel. [...]
Aangeleerd gedrag is niet hetzelfde als uit jezelf gedag zeggen en iemand aankijken als je er mee praat. Aangeleerd gedrag is een klusje die je je eigen maakt omdat je weet dat het algemeen geaccepteerd is. Dat je gedag zegt als je weg gaat, dat je bedankt als je ergens hebt gegeten, dat je iemand belt als ie jarig is. Weet ik veel.
Ergens hoop je dan dat die routine er niet alleen in slijt maar ook iets los maakt in zijn gevoel. Misschien is dat wel hopen als hopen op een geldboom ik weet het niet...
Kortom: jij hoopt dat iemand door vaardigheden aan te leren, ook jouw gevoelens over gaat nemen?
Dat is zoiets als het koud hebben en dan naar iemand in een film kijken die in bikini loopt, dat ook gaan doen en hopen dat je het warm krijgt.
Ain't gonna happen!
zondag 6 maart 2011 om 16:24
quote:arwen-de-elf schreef op 06 maart 2011 @ 16:18:
Aangeleerd gedrag is niet hetzelfde als uit jezelf gedag zeggen en iemand aankijken als je er mee praat. Aangeleerd gedrag is een klusje die je je eigen maakt omdat je weet dat het algemeen geaccepteerd is. Dat je gedag zegt als je weg gaat, dat je bedankt als je ergens hebt gegeten, dat je iemand belt als ie jarig is. Weet ik veel. Ergens hoop je dan dat die routine er niet alleen inslijt maar ook iets los maakt in zijn gevoel. Misschien is dat wel hopen als hopen op een geldboom ik weet het niet...Ik weet inmiddels dat het niet ineens meer gaat worden dan aangeleerd gedrag. En ik weet hoe frustrerend dat is als je wel meer nodig hebt dan dat. Ik heb meer nodig en heb gekozen voor een andere vorm van een relatie hebben. Ik, met de kinderen, in mijn huis, hij is zijn huis (met prof.begeleiding). Hoe we onze relatie invulling gaan geven en of er nog iets van over is, is nu niet te zeggen. Dat zal de tijd moeten leren. Maar dat gevoel van trekken aan een dood paard, het investeren en voor je gevoel niets terugkrijgen, dat is zo ontzettend herkenbaar dat de tranen me in de ogen staan inmiddels.
Aangeleerd gedrag is niet hetzelfde als uit jezelf gedag zeggen en iemand aankijken als je er mee praat. Aangeleerd gedrag is een klusje die je je eigen maakt omdat je weet dat het algemeen geaccepteerd is. Dat je gedag zegt als je weg gaat, dat je bedankt als je ergens hebt gegeten, dat je iemand belt als ie jarig is. Weet ik veel. Ergens hoop je dan dat die routine er niet alleen inslijt maar ook iets los maakt in zijn gevoel. Misschien is dat wel hopen als hopen op een geldboom ik weet het niet...Ik weet inmiddels dat het niet ineens meer gaat worden dan aangeleerd gedrag. En ik weet hoe frustrerend dat is als je wel meer nodig hebt dan dat. Ik heb meer nodig en heb gekozen voor een andere vorm van een relatie hebben. Ik, met de kinderen, in mijn huis, hij is zijn huis (met prof.begeleiding). Hoe we onze relatie invulling gaan geven en of er nog iets van over is, is nu niet te zeggen. Dat zal de tijd moeten leren. Maar dat gevoel van trekken aan een dood paard, het investeren en voor je gevoel niets terugkrijgen, dat is zo ontzettend herkenbaar dat de tranen me in de ogen staan inmiddels.
zondag 6 maart 2011 om 17:36
quote:waranaka schreef op 06 maart 2011 @ 15:59:
Een mens kan prima asperger zijn en pogingen doen om rationeel te begrijpen wat hij of zij niet zelf zo zou voelen. Ik denk, maar weet het niet zeker, dat naarmate het IQ hoger is, dit beter lukt.
Bijna met je eens. Een iq test meet maar drie aspecten van intelligentie: verbaal, numeriek en ruimtelijk inzicht.
Volgens Howard Gardner beschrijft het iq maar een deel van de vormen van intelligentie die er zijn. Zo zijn er ook nog motorische, muzikale, interpersoonlijke, intrapersoonlijke, ecologische en spirituele intelligentie, die niet door een iq-test worden gemeten. Iemand kan op een iq-test 160 scoren, maar dat zegt totaal niets over bijvoorbeeld zijn sociale vermogens.
Charles Spearman ziet het weer anders. Hij is van mening dat er maar één soort intelligentie is. Hij noemt dit de G-factor (general factor). Die kan groter of kleiner zijn. Hoe groter de G-factor, hoe groter en veelzijdiger de begaafdheid.
Ook wordt er wel een onderscheid gemaakt tussen fluid intelligence en chrystallized intelligence. Chrystallized intelligence is de kennis en vaardigheden die je al hebt verworven. Fluid intelligence betreft de mate van flexibiliteit van het denken. De hoogte daarvan wordt veel meer bepaald door genetische aanleg dan de hoogte van chrytallized intelligence.
Ik neem aan, als ik deze zienswijzen combineer, dat hoe groter de G-factor, hoe talrijker de vormen van intelligentie waarover iemand beschikt en hoe groter vanzelfsprekend de fluid intelligence (flexibiliteit).
Dan is er ook nog het karakter. En de omgevingsinvloeden, in voortdurende wisselwerking met iemands karakter en intelligenties. Iemand zei hier: het gaat niet alleen om kunnen (sociaal aanpassen in dit geval) maar vooral om willen. En dat willen is een kwestie van karakter.
Zo hebben we dus tal van variabelen binnen het concept intelligentie, die in ieder mens en dus ook in iedere autist een andere combi vormen. Hetzelfde geldt voor karakter. Daarom valt het denk ik heel moeilijk te zeggen in hoeverre iemand met asperger in staat is zich aan te passen aan zijn omgeving.
Heb zelf ook een ASS (hi hi), ook asperger, en ervaar vandaag de dag bijna geen aanpassingsproblemen meer. Moet wel zeggen dat ik alleen woon en graag veel op mijzelf ben en dat ik maar een dag per week werk (ben wel aan het uitbouwen). Dat scheelt aanmerkelijk in de eventuele ergernis tussen een omgeving en mij. In mijn relaties heb ik ervaren dat het man-zijn van mijn partners een groter struikelblok is gebleken voor mij dan mijn asperger voor hen. Ik ben, al zeg ik het zelf, empathischer en attenter dan de mannen die ik heb gekend, en die hadden geen van allen een ASS.
Wellhello schreef dat autisme zich in mannen behoorlijk anders kan uiten dan in vrouwen. De autismedeskundige Tony Atwood benadrukt dat ook: vrouwen, ook autistische, zullen over het algemeen veel socialer gericht zijn, mannen (ook niet-autistische) meer ding-gericht.
TO, behalve de moeilijkheid die ik hierboven noem in verband met diverse vormen en gradaties van intelligentie en met het karakteraspect, lijkt het probleem me meer te zijn dat jouw partner een mannelijke aspie is dan dat hij een aspie is.
Een mens kan prima asperger zijn en pogingen doen om rationeel te begrijpen wat hij of zij niet zelf zo zou voelen. Ik denk, maar weet het niet zeker, dat naarmate het IQ hoger is, dit beter lukt.
Bijna met je eens. Een iq test meet maar drie aspecten van intelligentie: verbaal, numeriek en ruimtelijk inzicht.
Volgens Howard Gardner beschrijft het iq maar een deel van de vormen van intelligentie die er zijn. Zo zijn er ook nog motorische, muzikale, interpersoonlijke, intrapersoonlijke, ecologische en spirituele intelligentie, die niet door een iq-test worden gemeten. Iemand kan op een iq-test 160 scoren, maar dat zegt totaal niets over bijvoorbeeld zijn sociale vermogens.
Charles Spearman ziet het weer anders. Hij is van mening dat er maar één soort intelligentie is. Hij noemt dit de G-factor (general factor). Die kan groter of kleiner zijn. Hoe groter de G-factor, hoe groter en veelzijdiger de begaafdheid.
Ook wordt er wel een onderscheid gemaakt tussen fluid intelligence en chrystallized intelligence. Chrystallized intelligence is de kennis en vaardigheden die je al hebt verworven. Fluid intelligence betreft de mate van flexibiliteit van het denken. De hoogte daarvan wordt veel meer bepaald door genetische aanleg dan de hoogte van chrytallized intelligence.
Ik neem aan, als ik deze zienswijzen combineer, dat hoe groter de G-factor, hoe talrijker de vormen van intelligentie waarover iemand beschikt en hoe groter vanzelfsprekend de fluid intelligence (flexibiliteit).
Dan is er ook nog het karakter. En de omgevingsinvloeden, in voortdurende wisselwerking met iemands karakter en intelligenties. Iemand zei hier: het gaat niet alleen om kunnen (sociaal aanpassen in dit geval) maar vooral om willen. En dat willen is een kwestie van karakter.
Zo hebben we dus tal van variabelen binnen het concept intelligentie, die in ieder mens en dus ook in iedere autist een andere combi vormen. Hetzelfde geldt voor karakter. Daarom valt het denk ik heel moeilijk te zeggen in hoeverre iemand met asperger in staat is zich aan te passen aan zijn omgeving.
Heb zelf ook een ASS (hi hi), ook asperger, en ervaar vandaag de dag bijna geen aanpassingsproblemen meer. Moet wel zeggen dat ik alleen woon en graag veel op mijzelf ben en dat ik maar een dag per week werk (ben wel aan het uitbouwen). Dat scheelt aanmerkelijk in de eventuele ergernis tussen een omgeving en mij. In mijn relaties heb ik ervaren dat het man-zijn van mijn partners een groter struikelblok is gebleken voor mij dan mijn asperger voor hen. Ik ben, al zeg ik het zelf, empathischer en attenter dan de mannen die ik heb gekend, en die hadden geen van allen een ASS.
Wellhello schreef dat autisme zich in mannen behoorlijk anders kan uiten dan in vrouwen. De autismedeskundige Tony Atwood benadrukt dat ook: vrouwen, ook autistische, zullen over het algemeen veel socialer gericht zijn, mannen (ook niet-autistische) meer ding-gericht.
TO, behalve de moeilijkheid die ik hierboven noem in verband met diverse vormen en gradaties van intelligentie en met het karakteraspect, lijkt het probleem me meer te zijn dat jouw partner een mannelijke aspie is dan dat hij een aspie is.
zondag 6 maart 2011 om 17:45
quote:Frankie33 schreef op 06 maart 2011 @ 17:36:
[...]
Bijna met je eens. Een iq test meet maar drie aspecten van intelligentie: verbaal, numeriek en ruimtelijk inzicht.
Volgens Howard Gardner beschrijft het iq maar een deel van de vormen van intelligentie die er zijn. Zo zijn er ook nog motorische, muzikale, interpersoonlijke, intrapersoonlijke, ecologische en spirituele intelligentie, die niet door een iq-test worden gemeten. Iemand kan op een iq-test 160 scoren, maar dat zegt totaal niets over bijvoorbeeld zijn sociale vermogens.
Charles Spearman ziet het weer anders. Hij is van mening dat er maar één soort intelligentie is. Hij noemt dit de G-factor (general factor). Die kan groter of kleiner zijn. Hoe groter de G-factor, hoe groter en veelzijdiger de begaafdheid.
Ook wordt er wel een onderscheid gemaakt tussen fluid intelligence en chrystallized intelligence. Chrystallized intelligence is de kennis en vaardigheden die je al hebt verworven. Fluid intelligence betreft de mate van flexibiliteit van het denken. De hoogte daarvan wordt veel meer bepaald door genetische aanleg dan de hoogte van chrytallized intelligence.
Ik neem aan, als ik deze zienswijzen combineer, dat hoe groter de G-factor, hoe talrijker de vormen van intelligentie waarover iemand beschikt en hoe groter vanzelfsprekend de fluid intelligence (flexibiliteit).
[...]Interessante toevoeging. Ik zal er nog eens iets meer over lezen, maar ik vind dat heel aannemelijk.
[...]
Bijna met je eens. Een iq test meet maar drie aspecten van intelligentie: verbaal, numeriek en ruimtelijk inzicht.
Volgens Howard Gardner beschrijft het iq maar een deel van de vormen van intelligentie die er zijn. Zo zijn er ook nog motorische, muzikale, interpersoonlijke, intrapersoonlijke, ecologische en spirituele intelligentie, die niet door een iq-test worden gemeten. Iemand kan op een iq-test 160 scoren, maar dat zegt totaal niets over bijvoorbeeld zijn sociale vermogens.
Charles Spearman ziet het weer anders. Hij is van mening dat er maar één soort intelligentie is. Hij noemt dit de G-factor (general factor). Die kan groter of kleiner zijn. Hoe groter de G-factor, hoe groter en veelzijdiger de begaafdheid.
Ook wordt er wel een onderscheid gemaakt tussen fluid intelligence en chrystallized intelligence. Chrystallized intelligence is de kennis en vaardigheden die je al hebt verworven. Fluid intelligence betreft de mate van flexibiliteit van het denken. De hoogte daarvan wordt veel meer bepaald door genetische aanleg dan de hoogte van chrytallized intelligence.
Ik neem aan, als ik deze zienswijzen combineer, dat hoe groter de G-factor, hoe talrijker de vormen van intelligentie waarover iemand beschikt en hoe groter vanzelfsprekend de fluid intelligence (flexibiliteit).
[...]Interessante toevoeging. Ik zal er nog eens iets meer over lezen, maar ik vind dat heel aannemelijk.
zondag 6 maart 2011 om 17:53
Wat het hier lastig maakt is dat de volwassen autist wel (volwassen) eisen stelt aan de kinderautisten die hij aan zichzelf niet stelt. De lat voor hen legt hij stukken hoger dan voor zichzelf. Terwijl zij kind zijn en hij de volwassene, dus het zou andersom moeten zijn. Terugkerend thema is ook dat ik op de kinderen anders reageer dan op hem (maar als de kinderen dit of dit dan kan dat wel en als ik hetzelfde dit of dit dan kan dat niet), maar tegelijkertijd mag ik hem niet als een kind behandelen. En wil hij wel de privileges etc. die je als volwassene nu eenmaal wel hebt en als kind niet. En ontzettend puberaal gedrag gaan vertonen als het niet gaat zoals hij vast had gepland (zonder enige vorm van overleg of consideratie voor de rest). Het maakt het hebben van een relatie niet bepaald leuker of makkelijker.
zondag 6 maart 2011 om 17:57
quote:Botervliegje schreef op 06 maart 2011 @ 17:53:
Wat het hier lastig maakt is dat de volwassen autist wel (volwassen) eisen stelt aan de kinderautisten die hij aan zichzelf niet stelt. De lat voor hen legt hij stukken hoger dan voor zichzelf. Terwijl zij kind zijn en hij de volwassene, dus het zou andersom moeten zijn. Terugkerend thema is ook dat ik op de kinderen anders reageer dan op hem (maar als de kinderen dit of dit dan kan dat wel en als ik hetzelfde dit of dit dan kan dat niet), maar tegelijkertijd mag ik hem niet als een kind behandelen. En wil hij wel de privileges etc. die je als volwassene nu eenmaal wel hebt en als kind niet. En ontzettend puberaal gedrag gaan vertonen als het niet gaat zoals hij vast had gepland (zonder enige vorm van overleg of consideratie voor de rest). Het maakt het hebben van een relatie niet bepaald leuker of makkelijker.Klinkt als een man die ook zonder autisme niet redelijk was geweest. Het ligt dus meer aan zijn karakter dan aan zijn autisme, denk ik, waarbij zijn autisme dat egocentrische karakter nog uitvergroot. En waarschijnlijk is zijn intelligentie ook niet van het flexibeler soort.
Wat het hier lastig maakt is dat de volwassen autist wel (volwassen) eisen stelt aan de kinderautisten die hij aan zichzelf niet stelt. De lat voor hen legt hij stukken hoger dan voor zichzelf. Terwijl zij kind zijn en hij de volwassene, dus het zou andersom moeten zijn. Terugkerend thema is ook dat ik op de kinderen anders reageer dan op hem (maar als de kinderen dit of dit dan kan dat wel en als ik hetzelfde dit of dit dan kan dat niet), maar tegelijkertijd mag ik hem niet als een kind behandelen. En wil hij wel de privileges etc. die je als volwassene nu eenmaal wel hebt en als kind niet. En ontzettend puberaal gedrag gaan vertonen als het niet gaat zoals hij vast had gepland (zonder enige vorm van overleg of consideratie voor de rest). Het maakt het hebben van een relatie niet bepaald leuker of makkelijker.Klinkt als een man die ook zonder autisme niet redelijk was geweest. Het ligt dus meer aan zijn karakter dan aan zijn autisme, denk ik, waarbij zijn autisme dat egocentrische karakter nog uitvergroot. En waarschijnlijk is zijn intelligentie ook niet van het flexibeler soort.
zondag 6 maart 2011 om 17:59
Onlangs overleed er een familielid. Toen ik man vroeg of hij de kinderen van dit familielid al gecondoleerd had of gebeld of iets dergelijks riep hij verongelijkt dat ze hem ook nog niet hadden gebeld om te condoleren. Dat als iemand dood gaat, jij degene bent die mensen gaat condoleren die het dichtste bij de overledene stonden in plaats van andersom, kan er in zijn hoofd niet in. Dat gepaste kledij niet betekent dat je in een tshirt en spijkerbroek gaat omdat dat nu eenmaal bij jou past, krijg je er ook niet in. En dat na complete radiostilte van zijn kant af in de dagen na het overlijden leidde tot een telefoontje of hij wel bij de plechtigheid zou zijn, snapte hij ook niet. En dat grapjes in de kerk bij een rouwplechtigheid niet kunnen en dat je de zoon van de overledene niet vraagt of hij een nieuwe auto had gekocht en wat die gekost had, ongeveer twee minuten voor de dienst begint, is voor hem ook maar raar gedoe.
zondag 6 maart 2011 om 18:01
quote:Frankie33 schreef op 06 maart 2011 @ 17:57:
[...]
Klinkt als een man die ook zonder autisme niet redelijk was geweest. Het ligt dus meer aan zijn karakter dan aan zijn autisme, denk ik, waarbij zijn autisme dat egocentrische karakter nog uitvergroot. En waarschijnlijk is zijn intelligentie ook niet van de flexibeler soort.Ik heb wel eens gedacht of er de diagnose geen narcist zou moeten zijn in plaat van autist. Veel autisten die ik ken worden door anderen omschreven als narcist of egoïst. In dit geval is het een compleet gebrek aan inlevingsvermogen.
[...]
Klinkt als een man die ook zonder autisme niet redelijk was geweest. Het ligt dus meer aan zijn karakter dan aan zijn autisme, denk ik, waarbij zijn autisme dat egocentrische karakter nog uitvergroot. En waarschijnlijk is zijn intelligentie ook niet van de flexibeler soort.Ik heb wel eens gedacht of er de diagnose geen narcist zou moeten zijn in plaat van autist. Veel autisten die ik ken worden door anderen omschreven als narcist of egoïst. In dit geval is het een compleet gebrek aan inlevingsvermogen.
zondag 6 maart 2011 om 18:03
Al moet ik wel eerlijkheidshalve toegeven dat het lijkt alsof hij bij wil leren. Hij gaat nu begeleid zelfstandig wonen, waarbij hij eerst met zijn autisme en de invloed daarvan en zijn structuur aan de gang gaat (dubbeldiagnose ASS en een vorm van een impulscontrolestoornis) en daarna aan de slag met ouderschap en partnerschap.
zondag 6 maart 2011 om 18:20
quote:Botervliegje schreef op 06 maart 2011 @ 18:03:
Al moet ik wel eerlijkheidshalve toegeven dat het lijkt alsof hij bij wil leren. Hij gaat nu begeleid zelfstandig wonen, waarbij hij eerst met zijn autisme en de invloed daarvan en zijn structuur aan de gang gaat (dubbeldiagnose ASS en een vorm van een impulscontrolestoornis) en daarna aan de slag met ouderschap en partnerschap.
Het is ook nogal wat als je pas op latere leeftijd wordt gediagnosticeerd. Er is dan vaak al veel psychische schade ontstaan. Nu is er oog voor en worden kinderen vrij vroeg gediagnosticeerd. Dat was tot voor een jaar of vijftien terug niet zo. Toen werden alleen klassiek autisten gediagnosticeerd. De rest modderde noodgedwongen maar wat aan, met alle verwondingen bij henzelf en hun omgeving van dien.
Ik ben heel blij met mijn diagnose, die ik sinds drie jaar heb. Moest er wel aan wennen, moest het plaatsen, wat best een tijd duurde en niet zonder alweer een diepe depressie (plus vijf opnamen in twee jaar) leek te kunnen gaan. Ik heb een heel zwaar leven gehad. Maar sinds een half jaar gaat het voor het eerst goed met mij. Niet in de laatste plaats doordat ik begeleid zelfstandig ben gaan wonen (er komt een heel goede begeleidster wekelijks bij mij thuis). Door die begeleiding knap ik ontiegelijk op!
Al moet ik wel eerlijkheidshalve toegeven dat het lijkt alsof hij bij wil leren. Hij gaat nu begeleid zelfstandig wonen, waarbij hij eerst met zijn autisme en de invloed daarvan en zijn structuur aan de gang gaat (dubbeldiagnose ASS en een vorm van een impulscontrolestoornis) en daarna aan de slag met ouderschap en partnerschap.
Het is ook nogal wat als je pas op latere leeftijd wordt gediagnosticeerd. Er is dan vaak al veel psychische schade ontstaan. Nu is er oog voor en worden kinderen vrij vroeg gediagnosticeerd. Dat was tot voor een jaar of vijftien terug niet zo. Toen werden alleen klassiek autisten gediagnosticeerd. De rest modderde noodgedwongen maar wat aan, met alle verwondingen bij henzelf en hun omgeving van dien.
Ik ben heel blij met mijn diagnose, die ik sinds drie jaar heb. Moest er wel aan wennen, moest het plaatsen, wat best een tijd duurde en niet zonder alweer een diepe depressie (plus vijf opnamen in twee jaar) leek te kunnen gaan. Ik heb een heel zwaar leven gehad. Maar sinds een half jaar gaat het voor het eerst goed met mij. Niet in de laatste plaats doordat ik begeleid zelfstandig ben gaan wonen (er komt een heel goede begeleidster wekelijks bij mij thuis). Door die begeleiding knap ik ontiegelijk op!
zondag 6 maart 2011 om 18:32
quote:Frankie33 schreef op 06 maart 2011 @ 17:36:TO, behalve de moeilijkheid die ik hierboven noem in verband met diverse vormen en gradaties van intelligentie en met het karakteraspect, lijkt het probleem me meer te zijn dat jouw partner een mannelijke aspie is dan dat hij een aspie is.Hierover heb ik toch wat twijfels. Het grote probleem van TO lijkt hem toch te liggen op het gebied van spontane sociale wederkerigheid. Dit punt past keurig in de huidige definitie (volgens dsm-IV en ik neem aan dat het overgenomen zal worden in dsm-5) van asperger/autisme. Dat vrouwelijke autisten gemiddeld socialer zijn is wat mij betreft wel duidelijk, maar ik vraag me sterk af of dit ligt in spontane vermogens of in de grotere hoeveelheid 'training' die onze maatschappij meisjes oplegt en het anders uiten van veel eigenschappen.
zondag 6 maart 2011 om 18:41
quote:Frankie33 schreef op 06 maart 2011 @ 18:20:
[...]
Het is ook nogal wat als je pas op latere leeftijd wordt gediagnosticeerd. Er is dan vaak al veel psychische schade ontstaan. Nu is er oog voor en worden kinderen vrij vroeg gediagnosticeerd. Dat was tot voor een jaar of vijftien terug niet zo. Toen werden alleen klassiek autisten gediagnosticeerd. De rest modderde noodgedwongen maar wat aan, met alle verwondingen bij henzelf en hun omgeving van dien.
Ik ben heel blij met mijn diagnose, die ik sinds drie jaar heb. Moest er wel aan wennen, moest het plaatsen, wat best een tijd duurde en niet zonder alweer een diepe depressie (plus vijf opnamen in twee jaar) leek te kunnen gaan. Ik heb een heel zwaar leven gehad. Maar sinds een half jaar gaat het voor het eerst goed met mij. Niet in de laatste plaats doordat ik begeleid zelfstandig ben gaan wonen (er komt een heel goede begeleidster wekelijks bij mij thuis). Door die begeleiding knap ik ontiegelijk op!
Wat fijn om te horen dat het begeleid wonen voor jou zoveel heeft verbeterd! Man is nog deels in ontkenning over de diagnose. Wordt daarbij ook niet geholpen door o.a. zijn broer die zegt dat ik het hem heb aangepraat. Dat broer dezelfde kenmerken vertoont als man laat ik maar buiten beschouwing. Al valt er met hem net zo goed samen te leven dan met mijn (ex)man. Tenminste ik kan het gefrustreerd briesen van zijn ex nog zo voor me zien.
Leven van man is tot nu toe redelijk geweest. Wel heel veel hulp van zijn moeder/ouders gehad altijd. Dus echt zelfstandig is hij nooit geworden of heeft hij nooit hoeven worden. En vanuit die situatie bezien deed hij het sociaal gezien en qua zelfstandigheid best aardig. Dat er, toen wij een relatie kregen, van mij verwacht werd dat ik de rol die zijn moeder speelde min of meer zou overnemen, kwam ik pas veel later achter. Hij heeft het hele aanleren etc. nooit hoeven doen. Liep dus ook eigenlijk heel laat tegen allerlei zaken aan waar hij geen raad mee wist.
[...]
Het is ook nogal wat als je pas op latere leeftijd wordt gediagnosticeerd. Er is dan vaak al veel psychische schade ontstaan. Nu is er oog voor en worden kinderen vrij vroeg gediagnosticeerd. Dat was tot voor een jaar of vijftien terug niet zo. Toen werden alleen klassiek autisten gediagnosticeerd. De rest modderde noodgedwongen maar wat aan, met alle verwondingen bij henzelf en hun omgeving van dien.
Ik ben heel blij met mijn diagnose, die ik sinds drie jaar heb. Moest er wel aan wennen, moest het plaatsen, wat best een tijd duurde en niet zonder alweer een diepe depressie (plus vijf opnamen in twee jaar) leek te kunnen gaan. Ik heb een heel zwaar leven gehad. Maar sinds een half jaar gaat het voor het eerst goed met mij. Niet in de laatste plaats doordat ik begeleid zelfstandig ben gaan wonen (er komt een heel goede begeleidster wekelijks bij mij thuis). Door die begeleiding knap ik ontiegelijk op!
Wat fijn om te horen dat het begeleid wonen voor jou zoveel heeft verbeterd! Man is nog deels in ontkenning over de diagnose. Wordt daarbij ook niet geholpen door o.a. zijn broer die zegt dat ik het hem heb aangepraat. Dat broer dezelfde kenmerken vertoont als man laat ik maar buiten beschouwing. Al valt er met hem net zo goed samen te leven dan met mijn (ex)man. Tenminste ik kan het gefrustreerd briesen van zijn ex nog zo voor me zien.
Leven van man is tot nu toe redelijk geweest. Wel heel veel hulp van zijn moeder/ouders gehad altijd. Dus echt zelfstandig is hij nooit geworden of heeft hij nooit hoeven worden. En vanuit die situatie bezien deed hij het sociaal gezien en qua zelfstandigheid best aardig. Dat er, toen wij een relatie kregen, van mij verwacht werd dat ik de rol die zijn moeder speelde min of meer zou overnemen, kwam ik pas veel later achter. Hij heeft het hele aanleren etc. nooit hoeven doen. Liep dus ook eigenlijk heel laat tegen allerlei zaken aan waar hij geen raad mee wist.
zondag 6 maart 2011 om 18:41
Ik zocht mensen die hier wilden komen praten over hun relatie met een persoon met een autistisch spectrum stoornis. Sommige reacties zijn een beetje jammer. Alsof ik mijn man zou willen veranderen omdat ík wil dat hij mijn emoties leert beantwoorden omdat ík denk tekort te komen. Het is denk ik voor buitenstaanders behoorlijk lastig in te schatten hoe het is om een relatie te hebben met een persoon met bijv asperger. Hoewel hij hoogfunctionerend is, is het ook een man die ontzettend moeilijk te lezen is. Wat wil hij, wat voelt hij, wat denkt hij, wat vindt hij, dat zijn voor velen vanzelfsprekendheden, voor iemand met asperger is het dat niet. Het is continu afdalen, aanpassen en invullen. Vooral met dat laatste hebben we beiden problemen. Ik wil het niet doen, en hij heeft er ook een gruwelijke hekel aan maar het gebeurd vanzelf. Hij geeft mij veel te veel ruimte voor eigen interpretatie en dat zorgt dat hij volkomen gefrustreerd raakt. En dicht klapt.
Wij samen zijn ook geen goede combi op het gebied van gelijkwaardig communiceren. Ik ben nogal een doordouwer en hij nogal niet
Hij is zoals hij is en ik ben zoals ik ben, met dát verschil dat hij autistisch is en ik niet. Hij ziet de wereld anders, ik niet. Hij denkt dat hij het prima doorheeft en (bijna) nergens echt problemen mee heeft, ik zie dat anders. Hij wil er voor ons wel wat aan doen, maar voor zichzelf hoeft het niet per definitie. Het heeft het hem op werkgebied allemaal niet gemakkelijk gemaakt desalniettemin heeft hij het helemaal gemaakt inmiddels. Dit ging niet bepaald zonder slag of stoot en hij heeft met veel afwijzingen moeten dealen, die hij dan niet begreep. Er was geen sprake van samenwerken, luisteren, communicatie, eigen initiatief, hij deed veel te veel zijn eigen ding en volgde nauwelijks opdrachten uit zoals ze bedoeld waren. Dacht creatief te zijn maar ging volkomen zijn boekje te buiten, and so fort. Voorbeelden te over.
Maar het is een lieve man, met een goede wil, een briljante geest, gouden handen ( ja ook daar ja ) en hij heeft in de tijd dat wij een gezin vormen natuurlijk ook heel veel geleerd, zijn oogschellen zijn voor een deel af gevallen, hij heeft gezien hoe ik met mijn vriendinnen omga, hoe wij communiceren, praten, kletsen, ouwehoeren. Hij snapt er dan wel geen zier van, maar hij heeft het wel met eigen ogen kunnen zien. En hoe ik daar van opbloei. Hij heeft ook geleerd dat je niet elke sec van de dag dingen hoeft te doen waar je van kan leren. Dat nutteloos hangen ook soms heel lekker kan zijn. Dat ontspannen heel goed is als oplaadmomentje. Maar hij heeft van nature geen chill-genen. Hij is óf ingewikkelde boeken aan het lezen in bed, óf science tv aan het kijken ter ontspanning. Tegenwoordig kijk ik gewoon lekker mee, leer ik ook nog eens wat hahaha. Nee zonder gekheid het is een heel fijn mens en ik wil hem voor geen miljard kwijt, echter moet ik ook realistisch zijn....
Wij samen zijn ook geen goede combi op het gebied van gelijkwaardig communiceren. Ik ben nogal een doordouwer en hij nogal niet
Hij is zoals hij is en ik ben zoals ik ben, met dát verschil dat hij autistisch is en ik niet. Hij ziet de wereld anders, ik niet. Hij denkt dat hij het prima doorheeft en (bijna) nergens echt problemen mee heeft, ik zie dat anders. Hij wil er voor ons wel wat aan doen, maar voor zichzelf hoeft het niet per definitie. Het heeft het hem op werkgebied allemaal niet gemakkelijk gemaakt desalniettemin heeft hij het helemaal gemaakt inmiddels. Dit ging niet bepaald zonder slag of stoot en hij heeft met veel afwijzingen moeten dealen, die hij dan niet begreep. Er was geen sprake van samenwerken, luisteren, communicatie, eigen initiatief, hij deed veel te veel zijn eigen ding en volgde nauwelijks opdrachten uit zoals ze bedoeld waren. Dacht creatief te zijn maar ging volkomen zijn boekje te buiten, and so fort. Voorbeelden te over.
Maar het is een lieve man, met een goede wil, een briljante geest, gouden handen ( ja ook daar ja ) en hij heeft in de tijd dat wij een gezin vormen natuurlijk ook heel veel geleerd, zijn oogschellen zijn voor een deel af gevallen, hij heeft gezien hoe ik met mijn vriendinnen omga, hoe wij communiceren, praten, kletsen, ouwehoeren. Hij snapt er dan wel geen zier van, maar hij heeft het wel met eigen ogen kunnen zien. En hoe ik daar van opbloei. Hij heeft ook geleerd dat je niet elke sec van de dag dingen hoeft te doen waar je van kan leren. Dat nutteloos hangen ook soms heel lekker kan zijn. Dat ontspannen heel goed is als oplaadmomentje. Maar hij heeft van nature geen chill-genen. Hij is óf ingewikkelde boeken aan het lezen in bed, óf science tv aan het kijken ter ontspanning. Tegenwoordig kijk ik gewoon lekker mee, leer ik ook nog eens wat hahaha. Nee zonder gekheid het is een heel fijn mens en ik wil hem voor geen miljard kwijt, echter moet ik ook realistisch zijn....
zondag 6 maart 2011 om 18:42
Ik ben zeker van mening dat wanneer je kiest voor een gezin, samenleven etc. je daarin ook als autist aan moet passen. Maar die kleine dingen, die spontaniteit; je kan iemand veel aanleren, maar als je dat mist, dat kun je moeilijk gaan spelen omdat een ander dat wilt.
Natuurlijk behoort een mate van interesse in elkaar erbij in een relatie, dat ben ik met Arwen eens. Maar sociaal gewenst doen terwijl je dat veel moeite kost, is slopend. Ik denk dat je dat niet mag vragen van iemand.
Arwen dit klinkt misschien heel lullig, maar het klinkt alsof jouw 'project' niet helemaal zo geslaagd is als jij dat wellicht voor ogen hebt gezien.
Natuurlijk behoort een mate van interesse in elkaar erbij in een relatie, dat ben ik met Arwen eens. Maar sociaal gewenst doen terwijl je dat veel moeite kost, is slopend. Ik denk dat je dat niet mag vragen van iemand.
Arwen dit klinkt misschien heel lullig, maar het klinkt alsof jouw 'project' niet helemaal zo geslaagd is als jij dat wellicht voor ogen hebt gezien.
This is not kosher!
zondag 6 maart 2011 om 18:47
Ik denk, Welhallo, dat je er niet verder naast kunt zitten. Denk je dat ik dan 3 kinderen zou hebben gekregen met mijn 'project'? Met hem zou zijn getrouwd, hem mijn ja-woord zou hebben gegeven in voor en tegenspoed?
Ik vind je perceptie erg stuitend. En ik voel de behoefte om me te verdedigen. Echter vind ik dat dat hier nu niet van toepassing is. Als men niet van mijn goede intenties uit kan gaan, dan ben ik eigenlijk ook wel uitgepraat. Het spijt me.
Ik vind je perceptie erg stuitend. En ik voel de behoefte om me te verdedigen. Echter vind ik dat dat hier nu niet van toepassing is. Als men niet van mijn goede intenties uit kan gaan, dan ben ik eigenlijk ook wel uitgepraat. Het spijt me.
zondag 6 maart 2011 om 18:49
quote:Wellhello schreef op 06 maart 2011 @ 18:42:
Ik ben zeker van mening dat wanneer je kiest voor een gezin, samenleven etc. je daarin ook als autist aan moet passen. Maar die kleine dingen, die spontaniteit; je kan iemand veel aanleren, maar als je dat mist, dat kun je moeilijk gaan spelen omdat een ander dat wilt.
Natuurlijk behoort een mate van interesse in elkaar erbij in een relatie, dat ben ik met Arwen eens. Maar sociaal gewenst doen terwijl je dat veel moeite kost, is slopend. Ik denk dat je dat niet mag vragen van iemand.Spontaniteit is niet aan te leren. Maar een aantal zaken wel. Als sociaal wenselijk gedrag (zoals bijvoorbeeld vragen naar iemands dag) er van nature niet inzit, maar je dat wel aanleert omdat je daarmee je partner een plezier doet, zie ik dat niet als 'spelen'. En ook autisten kunnen leren emoties bij zichzelf (om te beginnen) en anderen herkennen en hoe daarop te reageren. Ik merk dat het bij mijn kinderen verschil maakt. Ze leren zichzelf maar ook de wereld om hen heen beter kennen en voelen zich daardoor meer thuis in hun omgeving. Dit heeft een positieve invloed op hun zelfbeeld.
Ik ben zeker van mening dat wanneer je kiest voor een gezin, samenleven etc. je daarin ook als autist aan moet passen. Maar die kleine dingen, die spontaniteit; je kan iemand veel aanleren, maar als je dat mist, dat kun je moeilijk gaan spelen omdat een ander dat wilt.
Natuurlijk behoort een mate van interesse in elkaar erbij in een relatie, dat ben ik met Arwen eens. Maar sociaal gewenst doen terwijl je dat veel moeite kost, is slopend. Ik denk dat je dat niet mag vragen van iemand.Spontaniteit is niet aan te leren. Maar een aantal zaken wel. Als sociaal wenselijk gedrag (zoals bijvoorbeeld vragen naar iemands dag) er van nature niet inzit, maar je dat wel aanleert omdat je daarmee je partner een plezier doet, zie ik dat niet als 'spelen'. En ook autisten kunnen leren emoties bij zichzelf (om te beginnen) en anderen herkennen en hoe daarop te reageren. Ik merk dat het bij mijn kinderen verschil maakt. Ze leren zichzelf maar ook de wereld om hen heen beter kennen en voelen zich daardoor meer thuis in hun omgeving. Dit heeft een positieve invloed op hun zelfbeeld.
zondag 6 maart 2011 om 18:51
Welhallo; hij ís ook gelukkig in zijn eigen wereld, hij weet immers niet beter. Echter is hij in de loop der jaren wel gaan zíen dat het merendeel van de mensen anders doet en anders is en anders reageert. Dat gaf hem toch te denken. Zeker gezien zijn hoge intelligentie waarmee hij bepaalde tekortkomingen heeft kunnen ondervangen. Diezelfde intelligentie heeft hem doen inzien ( dus niet doen invóelen) dat er wellicht toch iets scheelde. Ik denk dat het gezinsleven, en de gesprekken onderling er toe hebben bij gedragen dat hij zich wil laten behandelen. Serieus wil laten behandelen. Dus niet dat wat hij tot nu toe gedaan heeft, maar een grote stap verder. Ik vind dat bewonderenswaardig. Hij doet dat ook deels voor ons. Net zo goed als dat ik hem de ruimte heb gegeven destijds om carrière te maken, om te studeren etc. Zo wil ik nu, en dan echt vooral voor ons als gezin dat hij probeert om zich zoveel mogelijk aan te passen aan gedrag wat zo gangbaar mogelijk is. Dat doe ik niet voor mijzelf omdat dat mij beter uitkomt. Dan had ik wel een andere man gezocht na verloop van tijd, toch? Ik ben echt niet voor niks al zo lang bij hem, onderschat onze liefde vooral niet!
