Kinderen
alle pijlers
Slaapproblemen dreumes..help!!!
maandag 7 januari 2008 om 08:55
Slapen was eigenlijk nooit een probleem en ging altijd heel goed. Enkele maanden geleden (hij is nu bijna 2) begon de ellende opeens. Hij werd midden in de nacht wakker en stond rechtop in zijn bedje te huilen. Normaal lukte het nog om hem in slaap te sussen, maar nu was hij bijna hysterisch. Dit ging de hele week zo door.
We hebben geprobeerd hem gewoon te laten huilen. Echter, het advies dat hij na 30 minuten wel weer in slaap valt, gaat bij ons niet op. Het huilen duurt uren en dan ook echt uren. Vier, vijf uur achter elkaar huilen gebeurt rustig.
Slaaptechnieken á la Jo Frost, hebben we geprobeerd.. maar helpt ook niet. Je legt dreumes neer en hij staat alweer zodra je de kamer uitgaat en blijft net zo lang staan en huilen, tot je weer komt.. om hem dus eigenlijk huilend weer neer te leggen en dan staat hij dus direct weer op en ga zo maar door.
In de kamer blijven zitten totdat hij slaapt, werkt soms, maar het probleem is dat je dan dus midden in de nacht soms wel tot een uur in de kamer zit en hij dan in slaap valt, om na een half uur weer wakker te worden, te beseffen dat je er niet meer bent en weer te gaan huilen. Nachtlampje, licht aan, muziekje.. alles hebben we geprobeerd en niets helpt..
Maar wat wel helpt.. is hem bij ons in bed te nemen, dan slaapt hij meteen...
Het is heel slecht en dat weet ik, maar na zo lang geen slaap te hebben, waren we beiden gewoon totaal kapot. Mijn man moet voor zijn werk ook nog een flink stuk over de snelweg rijden en we zaten er beide gewoon totaal doorheen.
Situatie is nu als volgt: kleine dreumes gaat prima slapen in zijn eigen bedje om half 8. Daar zijn we dus al heel blij mee, dat dat in ieder geval zonder drama gaat. Maar vervolgens wordt hij 9 van de 10 keer midden in de nacht wakker (tijdstip waarop verschilt) en gaat huilen en huilen, net zolang tot wij hem bij ons in bed nemen.. eerlijk gezegd lijkt hij ook wel oprecht angstig, al weet ik niet waardoor en voelt hij zich bij ons veilig. Hij slaapt bij ons in bed ook direct.
Nu weet ik dat de enige manier om hem weer in zijn eigen bed te laten slapen is: laten huilen of iets dergelijks..
Maar wat als dat nu niet werkt. Want echt, hij blijft huilen, uren en uren en uren. En wij als ouders houden het dus ook niet vol om nachten en nachten achter elkaar gewoon niet te slapen. Dat klinkt heel makkelijk en ik zei ook van tevoren 'je moet zo'n kind gewoon laten huilen' en begreep die ouders echt niet die hun kind bij hen in bed namen.. totdat ik er zelf mee te maken kreeg.. vermoeidheid drijft echt tot wanhoop!
Is iemand hier bekend mee? Iemand anders ook de kleine uit pure ellende toch maar in bed genomen.. en zo ja, hoe lang heeft dit toen geduurd en hoe heb je hem dan weer uit bed gekregen en in zijn eigen bed?
We hebben geprobeerd hem gewoon te laten huilen. Echter, het advies dat hij na 30 minuten wel weer in slaap valt, gaat bij ons niet op. Het huilen duurt uren en dan ook echt uren. Vier, vijf uur achter elkaar huilen gebeurt rustig.
Slaaptechnieken á la Jo Frost, hebben we geprobeerd.. maar helpt ook niet. Je legt dreumes neer en hij staat alweer zodra je de kamer uitgaat en blijft net zo lang staan en huilen, tot je weer komt.. om hem dus eigenlijk huilend weer neer te leggen en dan staat hij dus direct weer op en ga zo maar door.
In de kamer blijven zitten totdat hij slaapt, werkt soms, maar het probleem is dat je dan dus midden in de nacht soms wel tot een uur in de kamer zit en hij dan in slaap valt, om na een half uur weer wakker te worden, te beseffen dat je er niet meer bent en weer te gaan huilen. Nachtlampje, licht aan, muziekje.. alles hebben we geprobeerd en niets helpt..
Maar wat wel helpt.. is hem bij ons in bed te nemen, dan slaapt hij meteen...
Het is heel slecht en dat weet ik, maar na zo lang geen slaap te hebben, waren we beiden gewoon totaal kapot. Mijn man moet voor zijn werk ook nog een flink stuk over de snelweg rijden en we zaten er beide gewoon totaal doorheen.
Situatie is nu als volgt: kleine dreumes gaat prima slapen in zijn eigen bedje om half 8. Daar zijn we dus al heel blij mee, dat dat in ieder geval zonder drama gaat. Maar vervolgens wordt hij 9 van de 10 keer midden in de nacht wakker (tijdstip waarop verschilt) en gaat huilen en huilen, net zolang tot wij hem bij ons in bed nemen.. eerlijk gezegd lijkt hij ook wel oprecht angstig, al weet ik niet waardoor en voelt hij zich bij ons veilig. Hij slaapt bij ons in bed ook direct.
Nu weet ik dat de enige manier om hem weer in zijn eigen bed te laten slapen is: laten huilen of iets dergelijks..
Maar wat als dat nu niet werkt. Want echt, hij blijft huilen, uren en uren en uren. En wij als ouders houden het dus ook niet vol om nachten en nachten achter elkaar gewoon niet te slapen. Dat klinkt heel makkelijk en ik zei ook van tevoren 'je moet zo'n kind gewoon laten huilen' en begreep die ouders echt niet die hun kind bij hen in bed namen.. totdat ik er zelf mee te maken kreeg.. vermoeidheid drijft echt tot wanhoop!
Is iemand hier bekend mee? Iemand anders ook de kleine uit pure ellende toch maar in bed genomen.. en zo ja, hoe lang heeft dit toen geduurd en hoe heb je hem dan weer uit bed gekregen en in zijn eigen bed?
maandag 7 januari 2008 om 09:22
Hier precies hetzelfde verhaal...alleen is mijn zoontje bijna 1
Ik heb ook alles al geprobeerd, wordt het inmiddels flink zat nu dat hij
iedere nacht bij ons in bed ligt maarja ook hier wint de oververmoeid het.
Zoon krijst ook de hele boel bij elkaar en houdt er gewoon niet mee op...
Gek worden we ervan maarja, in bed nemen is niet de oplossing tot het probleem maar wel tot het bijtanken van de vermoeidheid.
Ik heb ook alle boeken al uitgeplozen en tips geprobeerd maar hier werkt echt helemaal niks....
Na een nacht lang laten huilen heb ik een overstresste mama en papa en een vreselijk dreinerig kind de volgende dag.
Ik trek het gewoon niet om dat nachtenlang vol te houden.
Dus kom maar op met de goede tips meiden hihi
Trouwens mijn zus heeft met haar zoontje precies hetzelfde probleem gehad, 1 jaar lang heeft hij bij hun in bed gelegen totdat ze het zo zat was dat ze hem 5! nachten heeft laten huilen (en geloof me...hij ging door de geluidsbarriere hoor) en daarna kwam ie niet meer en nu wil hij zelfs niet meer bij hun in bed slapen.....het kán dus wel.
Ik heb ook alles al geprobeerd, wordt het inmiddels flink zat nu dat hij
iedere nacht bij ons in bed ligt maarja ook hier wint de oververmoeid het.
Zoon krijst ook de hele boel bij elkaar en houdt er gewoon niet mee op...
Gek worden we ervan maarja, in bed nemen is niet de oplossing tot het probleem maar wel tot het bijtanken van de vermoeidheid.
Ik heb ook alle boeken al uitgeplozen en tips geprobeerd maar hier werkt echt helemaal niks....
Na een nacht lang laten huilen heb ik een overstresste mama en papa en een vreselijk dreinerig kind de volgende dag.
Ik trek het gewoon niet om dat nachtenlang vol te houden.
Dus kom maar op met de goede tips meiden hihi
Trouwens mijn zus heeft met haar zoontje precies hetzelfde probleem gehad, 1 jaar lang heeft hij bij hun in bed gelegen totdat ze het zo zat was dat ze hem 5! nachten heeft laten huilen (en geloof me...hij ging door de geluidsbarriere hoor) en daarna kwam ie niet meer en nu wil hij zelfs niet meer bij hun in bed slapen.....het kán dus wel.
maandag 7 januari 2008 om 09:33
Mijn oudste heeft dat ook gehad, hij huilde net zo lang tot ik hem meenam mijn bed in. Laten huilen was geen optie, want hij huilde zo erg dat hij moest overgeven (en dan slaap je dus helemaal niet meer...). Ik heb hem gewoon bij mij in bed laten slapen zo lang hij daar behoefte aan had en het ging vanzelf over. Volgens mij was het bij mijn zoon zo, dat hij zich alleen voelde en de geruststelling nodig had dat ik er was. Door hem nooit te laten huilen, wist hij op een gegeven moment dat ik er altijd voor hem was en ging hij vanzelf weer doorslapen.
Ik heb er nooit een probleem mee gehad dat hij bij me sliep, maar ik was in die tijd alleenstaand, dus ik kan me voorstellen dat dat het iets anders maakt. Volgens mij is het geen kwestie van (verkeerd) opvoeden of zo trouwens, want mijn andere twee kinderen hebben dit nooit gedaan (behalve bij uitzondering als ze zich niet lekker voelden).
Succes ermee!
Ik heb er nooit een probleem mee gehad dat hij bij me sliep, maar ik was in die tijd alleenstaand, dus ik kan me voorstellen dat dat het iets anders maakt. Volgens mij is het geen kwestie van (verkeerd) opvoeden of zo trouwens, want mijn andere twee kinderen hebben dit nooit gedaan (behalve bij uitzondering als ze zich niet lekker voelden).
Succes ermee!
maandag 7 januari 2008 om 09:49
Lemmy, ik ben het met je eens hoor.
Het liefst zou ik het ook gewoon maar 'zo laten' maar soms baal ik er als een stekker van.
En ja alleenstaand of samen scheelt idd wel want mijn man werkt nachtdiensten en dan vind ik het helemaal niet erg als hij bij me in bed ligt.
Maar we kennen natuurlijk allemaal de verhalen van de kids die tot hun 5e bij ouders in bed liggen en daar moet ik echt niet aan denken hoor.....
Die van mij heeft het trouwens wel erger tijdens de 'sprongetjes'
Het liefst zou ik het ook gewoon maar 'zo laten' maar soms baal ik er als een stekker van.
En ja alleenstaand of samen scheelt idd wel want mijn man werkt nachtdiensten en dan vind ik het helemaal niet erg als hij bij me in bed ligt.
Maar we kennen natuurlijk allemaal de verhalen van de kids die tot hun 5e bij ouders in bed liggen en daar moet ik echt niet aan denken hoor.....
Die van mij heeft het trouwens wel erger tijdens de 'sprongetjes'
maandag 7 januari 2008 om 09:56
Hoi, ik heb zelf het probleem (nog) niet. Als dochter (11 mnd) huilt 's nachts en ze is niet snel in haar eigen bed te troosten dan nemen we haar ook bij ons in bed. Bij haar is er dan meestal wel iets aan de hand, en het heeft nog niet tot gewoontevorming geleid.
Wel weet ik van mijn ouders dat wij (ik en 2 broertjes) vroeger allemaal een periode hebben gehad dat we bij hen in bed sliepen, en dit ging ook vanzelf weer over. Weet helaas niet op welke leeftijd en voor hoe lang.
Misschien dat je er zelf voorlopig even aan toe moet geven, en op een moment dat je zelf weer bij bent met slaap (want chronisch slaaptekort put enorm uit) eens een week je dreumes met laten huilen, volgens een methode.
Sterkte
Wel weet ik van mijn ouders dat wij (ik en 2 broertjes) vroeger allemaal een periode hebben gehad dat we bij hen in bed sliepen, en dit ging ook vanzelf weer over. Weet helaas niet op welke leeftijd en voor hoe lang.
Misschien dat je er zelf voorlopig even aan toe moet geven, en op een moment dat je zelf weer bij bent met slaap (want chronisch slaaptekort put enorm uit) eens een week je dreumes met laten huilen, volgens een methode.
Sterkte
maandag 7 januari 2008 om 10:01
Wij hebben de spijlen uit het bedje gehaald zodat hij niet meer hoefde te huilen ; hij kwam gewoon zélf naar ons toe en wij schoven in onze slaap een stukje op .
Voor ze puber zijn is het écht over, hoor
De tip van een matrasje náást je bed vond ik ook wel wat hebben ; zeker als je zelf niet meer leker ligt met een woelwater ertussen .
Voor ze puber zijn is het écht over, hoor
De tip van een matrasje náást je bed vond ik ook wel wat hebben ; zeker als je zelf niet meer leker ligt met een woelwater ertussen .
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
maandag 7 januari 2008 om 10:07
Het gaat vanzelf weer over meestal. Ik ben helemaal geen voorstander van laten huilen. Mijn dochter is 21 maanden nu en heeft ook soms haar periodes, dan wordt ze 's avonds wakker en dan haal ik haar er meestal wel even uit. Na een paar weken is dat weer over.
Zeker als het zomaar uit het niets komt vind ik het nogal hard om zo'n ukkie uren te laten huilen.
Toen ik bij dochter merkte dat ze gewoon in de woonkamer wilde zijn om te spelen en dat er niets aan de hand was heb ik haar uitgelegd dat dat niet de bedoeling was, haar teruggezet in bed en toen heeft ze echt wel eens een kwartiertje of 20 minuten gehuild, maar langer dan dat vind ik eigenlijk wel erg.
Nu is ze zo groot dat ik haar gewoon kan vertellen dat ze moet gaan liggen, duimpje in de mond moet doen en lekker moet gaan slapen. Dat doet ze ook, tenzij er iets aan de hand is en ze echt erg huilend wakker wordt. En dan haal ik haar er ook gewoon uit. En eigenlijk geloof ik niet zo dat dat persé leidt tot gewenning. Daar ben je zelf bij.
Zeker als het zomaar uit het niets komt vind ik het nogal hard om zo'n ukkie uren te laten huilen.
Toen ik bij dochter merkte dat ze gewoon in de woonkamer wilde zijn om te spelen en dat er niets aan de hand was heb ik haar uitgelegd dat dat niet de bedoeling was, haar teruggezet in bed en toen heeft ze echt wel eens een kwartiertje of 20 minuten gehuild, maar langer dan dat vind ik eigenlijk wel erg.
Nu is ze zo groot dat ik haar gewoon kan vertellen dat ze moet gaan liggen, duimpje in de mond moet doen en lekker moet gaan slapen. Dat doet ze ook, tenzij er iets aan de hand is en ze echt erg huilend wakker wordt. En dan haal ik haar er ook gewoon uit. En eigenlijk geloof ik niet zo dat dat persé leidt tot gewenning. Daar ben je zelf bij.
maandag 7 januari 2008 om 10:21
Fijn al die reacties!
Ik vind dat laten huilen ook echt vreselijk hoor en heb mijn zoontje ook nooit langer dan 10 / 15 minuten laten huilen en dan vervolgens ging ik of mijn man er naar toe.
Op zich vind ik het niet heel erg dat hij nu tussen ons in ligt, mijn man overigens ook niet, maar ik heb net als Parels de angst dat als je er niets aan 'doet', zoonlief dan tot hij negen is ofzo bij ons in bed ligt.
Daarnaast ben ik bang dat doordat ik steeds toegeef 's nachts, dit ook doorwerkt overdag. Dat hij zeg maar leert: als ik lang genoeg huil, krijg ik mijn zin. En dat is natuurlijk niet de boodschap die ik wil geven.
Anderzijds vind ik het ook heel erg zielig als het inderdaad om angstige gevoelens gaat en het zoeken naar veiligheid bij de ouders en je je kind dit dan niet biedt.. Ik vind het gewoon lastig in te schatten of dit een 'verwennen' is of het bieden van 'veiligheid' is.
De verhalen dat het vanzelf weer overgaat stellen me zeker wel gerust. Dat wat jij schrijft Lemmy, ik hoop dat dat bij mij ook zo is.
Ik vind dat laten huilen ook echt vreselijk hoor en heb mijn zoontje ook nooit langer dan 10 / 15 minuten laten huilen en dan vervolgens ging ik of mijn man er naar toe.
Op zich vind ik het niet heel erg dat hij nu tussen ons in ligt, mijn man overigens ook niet, maar ik heb net als Parels de angst dat als je er niets aan 'doet', zoonlief dan tot hij negen is ofzo bij ons in bed ligt.
Daarnaast ben ik bang dat doordat ik steeds toegeef 's nachts, dit ook doorwerkt overdag. Dat hij zeg maar leert: als ik lang genoeg huil, krijg ik mijn zin. En dat is natuurlijk niet de boodschap die ik wil geven.
Anderzijds vind ik het ook heel erg zielig als het inderdaad om angstige gevoelens gaat en het zoeken naar veiligheid bij de ouders en je je kind dit dan niet biedt.. Ik vind het gewoon lastig in te schatten of dit een 'verwennen' is of het bieden van 'veiligheid' is.
De verhalen dat het vanzelf weer overgaat stellen me zeker wel gerust. Dat wat jij schrijft Lemmy, ik hoop dat dat bij mij ook zo is.
maandag 7 januari 2008 om 10:29
Ik laat mijn zoontje trouwens nooit lang huilen hoor want hij wordt gewoon compleet hysterisch...overgeven en blauwe lipjes krijgen.
Hier zit ik echt niet op te wachten, vind dat gewoon zielig!
Ik bedenk mezelf vaak maar gewoon dat als hij eenmaal kan praten dat het dan wat makkelijk wordt hihi
Oh ja, wat jij zegt op overdag doorslaan....daar heb je wel gelijk in hoor!
dat doet parelbeeb hier smiddags nu ook, smorgens nog niiet dus weersta wel die verleiding hoor om hem overdag ook mee te nemen voor een tukje!
Hier zit ik echt niet op te wachten, vind dat gewoon zielig!
Ik bedenk mezelf vaak maar gewoon dat als hij eenmaal kan praten dat het dan wat makkelijk wordt hihi
Oh ja, wat jij zegt op overdag doorslaan....daar heb je wel gelijk in hoor!
dat doet parelbeeb hier smiddags nu ook, smorgens nog niiet dus weersta wel die verleiding hoor om hem overdag ook mee te nemen voor een tukje!
maandag 7 januari 2008 om 10:31
maandag 7 januari 2008 om 11:23
Hoi Charisma,
Ik heb vorige week ook een topic geopend met precies hetzelfde probleem met ons dochtertje van net 2. Rond half 8 gaat ze naar bed en valt ze gewoon in slaap, de ene keer wordt ze rond 01.00 wakker de andere keer rond 04.00 en krijst de gehele boel bij elkaar. Uren lang, heb heel veel tips uitgeprobeerd, tot en met het ritueel op bed leggen, nix zeggen, aai over de bol en op de gang staan wachten en na 10 minuten zelfde ritueel...helpt allemaal nix.
Sinds 2 nachten zijn we overstag gegaan. Ze komt bij ons in bed, is gelijk vertrokken en we leggen haar weer terug als ze goed en weer vast slaapt...dan maar zo, maar we komen zo wel aan onze eigen rust toe.
Laat iedereen maar zeggen die vind dat het slecht is om je kind in jullie bed te nemen. Na 2,5 maand slapeloze nachten hebben wij nu de instelling als ze zometeen ouder is, kunnen we het haar duidelijk maken en begrijpt ze het ook en kan ze zelf vertellen wat er aan de hand is.
Het moet niet ten kosten gaan van alles natuurlijk die slapeloze nachten...
Doe wat julie gevoel je ingeeft, succes meid!
Linnos
Ik heb vorige week ook een topic geopend met precies hetzelfde probleem met ons dochtertje van net 2. Rond half 8 gaat ze naar bed en valt ze gewoon in slaap, de ene keer wordt ze rond 01.00 wakker de andere keer rond 04.00 en krijst de gehele boel bij elkaar. Uren lang, heb heel veel tips uitgeprobeerd, tot en met het ritueel op bed leggen, nix zeggen, aai over de bol en op de gang staan wachten en na 10 minuten zelfde ritueel...helpt allemaal nix.
Sinds 2 nachten zijn we overstag gegaan. Ze komt bij ons in bed, is gelijk vertrokken en we leggen haar weer terug als ze goed en weer vast slaapt...dan maar zo, maar we komen zo wel aan onze eigen rust toe.
Laat iedereen maar zeggen die vind dat het slecht is om je kind in jullie bed te nemen. Na 2,5 maand slapeloze nachten hebben wij nu de instelling als ze zometeen ouder is, kunnen we het haar duidelijk maken en begrijpt ze het ook en kan ze zelf vertellen wat er aan de hand is.
Het moet niet ten kosten gaan van alles natuurlijk die slapeloze nachten...
Doe wat julie gevoel je ingeeft, succes meid!
Linnos
maandag 7 januari 2008 om 11:30
Hoi Charisma,
ik kan me voorstellen dat je het lastig in te schatten vindt of het huilen nu vragen om (onnodige) aandacht is of gewoon een teken dat hij je nodig heeft. En ook dat je schrijft dat je niet wilt dat het door gaat werken overdag.
Aan de andere kant hebben peuters van die leeftijd nog niet zoveel andere manieren om je aandacht te vragen. Grotere kinderen komen naar je toe en kunnen uitleggen wat er aan de hand is, maar op deze leeftijd is dat nog niet zo aan de orde en is dit zo ongeveer het enige middel wat hij heeft om je om 'hulp' te vragen.
Mocht het toch echt lang gaan duren, dan kun je als hij wat groter is en hij wat meer begrijpt ook afspraken met hem maken, zo van: als je vannacht in je eigen bed slaapt, gaan we morgen iets leuks doen. Volgens mij is de kans niet zo groot hoor, dat hij nog bij jullie wil slapen als hij 5 is of zo...
ik kan me voorstellen dat je het lastig in te schatten vindt of het huilen nu vragen om (onnodige) aandacht is of gewoon een teken dat hij je nodig heeft. En ook dat je schrijft dat je niet wilt dat het door gaat werken overdag.
Aan de andere kant hebben peuters van die leeftijd nog niet zoveel andere manieren om je aandacht te vragen. Grotere kinderen komen naar je toe en kunnen uitleggen wat er aan de hand is, maar op deze leeftijd is dat nog niet zo aan de orde en is dit zo ongeveer het enige middel wat hij heeft om je om 'hulp' te vragen.
Mocht het toch echt lang gaan duren, dan kun je als hij wat groter is en hij wat meer begrijpt ook afspraken met hem maken, zo van: als je vannacht in je eigen bed slaapt, gaan we morgen iets leuks doen. Volgens mij is de kans niet zo groot hoor, dat hij nog bij jullie wil slapen als hij 5 is of zo...
maandag 7 januari 2008 om 11:31
quote:blijfgewoonbianca schreef op 07 januari 2008 @ 10:31:
Ik heb even gegoogled voor je en kwam de tip tegen om eens IN het bedje van je kind te gaan liggen en te kijken of er iets is wat je kind angstig kan maken ; bewegende schaduwen van bomen oid . Baadt het niet dan schaadt het ook niet .Dat is een goeie, ga meteen even de kamer vanuit dat perspectief inspecteren, vanuit het bedje heb je toch een ander zicht dan vanaf waar ik normaliter sta of kijk.
Ik heb even gegoogled voor je en kwam de tip tegen om eens IN het bedje van je kind te gaan liggen en te kijken of er iets is wat je kind angstig kan maken ; bewegende schaduwen van bomen oid . Baadt het niet dan schaadt het ook niet .Dat is een goeie, ga meteen even de kamer vanuit dat perspectief inspecteren, vanuit het bedje heb je toch een ander zicht dan vanaf waar ik normaliter sta of kijk.
maandag 7 januari 2008 om 11:58
Mijn oudste zoontje leek net als jouw zoontje echt heel erg bang 's nachts. Ook bij hem hielp het laten huilen niet. Omdat ik hem niet in mijn bed wilde laten slapen heb ik een bed naast zijn bedje gezet. Als hij dan midden in de nacht wakker werd kroop ik naast hem en zei dat hij weer rustig kon gaan slapen. Ik sliep dan de rest van de nacht naast hem. Maar na een aantal maanden ging hij steeds vaker een nacht overslaan en na een tijdje sliep hij gelukkig weer door en in zijn eigen bed. Ik weet dat het geen ideale oplossing is, maar wat jij al schrijft, met slaapgebrek ziet het leven er zo anders uit! Sterkte!
maandag 7 januari 2008 om 20:16
quote:marretje23 schreef op 07 januari 2008 @ 11:58:
Mijn oudste zoontje leek net als jouw zoontje echt heel erg bang 's nachts. Ook bij hem hielp het laten huilen niet. Omdat ik hem niet in mijn bed wilde laten slapen heb ik een bed naast zijn bedje gezet. Als hij dan midden in de nacht wakker werd kroop ik naast hem en zei dat hij weer rustig kon gaan slapen. Ik sliep dan de rest van de nacht naast hem. Maar na een aantal maanden ging hij steeds vaker een nacht overslaan en na een tijdje sliep hij gelukkig weer door en in zijn eigen bed. Ik weet dat het geen ideale oplossing is, maar wat jij al schrijft, met slaapgebrek ziet het leven er zo anders uit! Sterkte!Bedankt voor je berichtje. Ik ga er zeker over nadenken of dit geen oplossing is, het is inderdaad niet ideaal, maar je moet wat..
Mijn oudste zoontje leek net als jouw zoontje echt heel erg bang 's nachts. Ook bij hem hielp het laten huilen niet. Omdat ik hem niet in mijn bed wilde laten slapen heb ik een bed naast zijn bedje gezet. Als hij dan midden in de nacht wakker werd kroop ik naast hem en zei dat hij weer rustig kon gaan slapen. Ik sliep dan de rest van de nacht naast hem. Maar na een aantal maanden ging hij steeds vaker een nacht overslaan en na een tijdje sliep hij gelukkig weer door en in zijn eigen bed. Ik weet dat het geen ideale oplossing is, maar wat jij al schrijft, met slaapgebrek ziet het leven er zo anders uit! Sterkte!Bedankt voor je berichtje. Ik ga er zeker over nadenken of dit geen oplossing is, het is inderdaad niet ideaal, maar je moet wat..
vrijdag 18 januari 2008 om 15:40
Marretje 23, jouw advies hebben we bij onze dochter opgevolgd en ipv haar in bed te nemen bij ons, ligt er een matras nu naast haar bedje.
Ze slaapt in ieder geval weer gelijk door zodra we naast haar komen liggen, wie weet over een tijdje gaat het stukken beter.
Het scheelt in ieder geval heel veel slapeloosheid sinds een week!
Bedankt voor je tip!!
Linnos
Ze slaapt in ieder geval weer gelijk door zodra we naast haar komen liggen, wie weet over een tijdje gaat het stukken beter.
Het scheelt in ieder geval heel veel slapeloosheid sinds een week!
Bedankt voor je tip!!
Linnos
vrijdag 18 januari 2008 om 17:23
Vind jij het een probleem als hij halverwege de nacht bij jullie in bed belandt? Of vind je het een probleem 'omdat een kind in zijn eigen bed hoort te slapen'?
Sommigen dingen zijn er zo ingestampt, dat je je alleen daarom al schuldig kan voelen. Maar waarom? Als jullie op die manier allemaal goed slapen, is het toch prima. Je zoontje heeft je nu even nodig, door hem bij je te nemen laat je weten dat je er voor hem bent als hij je nodig heeft. Dat is toch juist iets heel moois?
Ken je dit artikel: http://www.natuurlijkouderschap.org/art ... ng=nl&pg=7 ?
Het kan je helpen om anders tegen samen slapen aan te kijken. (niet om je iets op te dringen, maar om het allemaal te kunnen relativeren)
Sommigen dingen zijn er zo ingestampt, dat je je alleen daarom al schuldig kan voelen. Maar waarom? Als jullie op die manier allemaal goed slapen, is het toch prima. Je zoontje heeft je nu even nodig, door hem bij je te nemen laat je weten dat je er voor hem bent als hij je nodig heeft. Dat is toch juist iets heel moois?
Ken je dit artikel: http://www.natuurlijkouderschap.org/art ... ng=nl&pg=7 ?
Het kan je helpen om anders tegen samen slapen aan te kijken. (niet om je iets op te dringen, maar om het allemaal te kunnen relativeren)
vrijdag 18 januari 2008 om 17:49
Onze dochter van 2 1/2 jaar is nooit een goede slaapster geweest en wij hebben ook alles uit de kast moeten halen het slapen probleemloos te laten verlopen.
Door laten huilen werkte hier ook niet dus heeft ze heel erg regelmatig lekker tussen ons in gelegen. Maar nu ik zwanger ben van de tweede en daardoor zeer slecht slaap zijn we het slapen weer gaan aanpakken.
Wij hebben een peuterbedje gekocht om gewoon met een schone lei te beginnen en wij hebben zeker wat aan tips van Jo Frost gehad. Zo had ze een keer de tip om erbij te gaan zitten ( en kind te negeren, niet eens naar kijken!) en dan steeds een tukje verder te gaan zitten. Wij zijn elke avond een stukje verder gaan zitten en na drie avonden flink doorbijten sliep ze ineens door!
Daarnaast hebben we ook een nachtlampje aan staan zodat ze zelf
speentje, doekje en drinken kan vinden.
Het is even zwaar om flink slaap te kort te hebben maar wij slapen nu inmiddels al 5 maanden lekker door!
Ik hoop dat je er wat aan hebt! Succes!
Door laten huilen werkte hier ook niet dus heeft ze heel erg regelmatig lekker tussen ons in gelegen. Maar nu ik zwanger ben van de tweede en daardoor zeer slecht slaap zijn we het slapen weer gaan aanpakken.
Wij hebben een peuterbedje gekocht om gewoon met een schone lei te beginnen en wij hebben zeker wat aan tips van Jo Frost gehad. Zo had ze een keer de tip om erbij te gaan zitten ( en kind te negeren, niet eens naar kijken!) en dan steeds een tukje verder te gaan zitten. Wij zijn elke avond een stukje verder gaan zitten en na drie avonden flink doorbijten sliep ze ineens door!
Daarnaast hebben we ook een nachtlampje aan staan zodat ze zelf
speentje, doekje en drinken kan vinden.
Het is even zwaar om flink slaap te kort te hebben maar wij slapen nu inmiddels al 5 maanden lekker door!
Ik hoop dat je er wat aan hebt! Succes!
zaterdag 19 januari 2008 om 22:40
hoi,
Hier ook een slecht inslapend dreumesje van bijna 22 maanden. Daar ik een alleenstaande ouder ben heb ik geen puf om elke keer de strijd aan te gaan, of hem zo overstuur te laten worden om in te slapen in zijn eigen bedje. Heeft meneertje (zoontje) min of meer al geleerd om bij mama in bed in te slapen en daarna hevel ik hem over naar zijn eigen peuterbedje, alwaar hij dan wel de gehele nacht zonder problemen slaapt.
Of het wel of niet slecht is, dat bepaal je als ouder zelf. Het belangrijkste voor mij is, dat hij op tijd slaapt en als dat dan eerst in mijn bed is, maakt mij niet veel uit. In veel culturen is het normaal dat een klein kind bij zijn ouders slaapt. Ik zeg altijd zo, tegen de tijd dat hij 18 jaar is, zal hij wel in zijn eigen bed slapen
Hier ook een slecht inslapend dreumesje van bijna 22 maanden. Daar ik een alleenstaande ouder ben heb ik geen puf om elke keer de strijd aan te gaan, of hem zo overstuur te laten worden om in te slapen in zijn eigen bedje. Heeft meneertje (zoontje) min of meer al geleerd om bij mama in bed in te slapen en daarna hevel ik hem over naar zijn eigen peuterbedje, alwaar hij dan wel de gehele nacht zonder problemen slaapt.
Of het wel of niet slecht is, dat bepaal je als ouder zelf. Het belangrijkste voor mij is, dat hij op tijd slaapt en als dat dan eerst in mijn bed is, maakt mij niet veel uit. In veel culturen is het normaal dat een klein kind bij zijn ouders slaapt. Ik zeg altijd zo, tegen de tijd dat hij 18 jaar is, zal hij wel in zijn eigen bed slapen
zondag 20 januari 2008 om 09:59
Zowel mijn oudste (nu 12) en de middelste (nu 3 jaar en 4 maanden) hebben ook van die fases gehad en die hebben we ook gewoon bij ons gelegd. Is voor iedereen het rustigst.
Bij allebei is het redelijk snel vanzelf overgegaan en het zijn nu allebei prima slapers die vrijwel nooit wakker worden 's nachts. Die van 3 heeft alleen als ze ziek is wel eens een paar nachten achter elkaar dat ze wakker wordt, maar daarna is het ook zo weer over.
Bij allebei is het redelijk snel vanzelf overgegaan en het zijn nu allebei prima slapers die vrijwel nooit wakker worden 's nachts. Die van 3 heeft alleen als ze ziek is wel eens een paar nachten achter elkaar dat ze wakker wordt, maar daarna is het ook zo weer over.
maandag 21 januari 2008 om 01:22
Waarom is het slecht om een kindje tussen je in te laten slapen?
Behalve als je jezelf er niet prettig onder voelt of er last van hebt zou ik er geen probleem van maken.
Beter allemaal lekker slapen dan hele drama's .
Mijn ervaring is dat het vanzelf over gaat. Ik heb drie kids.
In het begin van mijn moederschap heb ik ook vele slaapmethodes toegepast.
Maar ik voelde mij er echt ellendig onder. Ik vind het zo zielig zo'n klein huilend frummeltje.( ik kan een kind ook niet lang laten huilen)
Ik heb het nooit meer gedaan. Ze hebben allemaal zo'n fase gehad en het ging bij allemaal vanzelf over, vrij snel eigenlijk.
Ik vind wel gezellig af en toe zo'n frummel in bed(nu zijn de oudste twee met 18 en 11 geen frummels meer)
Maar de jongste van drie wordt hèèl soms nog wakker en stiekum vind ik dat heerlijk.
Een paar keer knipperen en ze staan in de kroeg!
Geniet lekker van je kleintje.
Doe wat bij je past en niet omdat men zegt of schrijft dat het zo hoort.
Groetjes Iry
Behalve als je jezelf er niet prettig onder voelt of er last van hebt zou ik er geen probleem van maken.
Beter allemaal lekker slapen dan hele drama's .
Mijn ervaring is dat het vanzelf over gaat. Ik heb drie kids.
In het begin van mijn moederschap heb ik ook vele slaapmethodes toegepast.
Maar ik voelde mij er echt ellendig onder. Ik vind het zo zielig zo'n klein huilend frummeltje.( ik kan een kind ook niet lang laten huilen)
Ik heb het nooit meer gedaan. Ze hebben allemaal zo'n fase gehad en het ging bij allemaal vanzelf over, vrij snel eigenlijk.
Ik vind wel gezellig af en toe zo'n frummel in bed(nu zijn de oudste twee met 18 en 11 geen frummels meer)
Maar de jongste van drie wordt hèèl soms nog wakker en stiekum vind ik dat heerlijk.
Een paar keer knipperen en ze staan in de kroeg!
Geniet lekker van je kleintje.
Doe wat bij je past en niet omdat men zegt of schrijft dat het zo hoort.
Groetjes Iry
maandag 21 januari 2008 om 01:29
Goed om te weten dat een kind in deze leeftijdsfase zich enorm ontwikkelt en erg veel indrukken heeft op een dag.
Ze kunnen dit nog moeilijk verwerken.
ook kunnen ze meer gaan dromen en is het voor zo'n kleintje nog te moeilijk om dit te onderscheiden van de realiteit.
Kortom,het kan erg druk zijn in zo'n koppie s'nachts.
Veilig bij papa en mama is echt geen slecht idee.
Maar dat is natuurlijk mijn bescheiden mening.
Ze kunnen dit nog moeilijk verwerken.
ook kunnen ze meer gaan dromen en is het voor zo'n kleintje nog te moeilijk om dit te onderscheiden van de realiteit.
Kortom,het kan erg druk zijn in zo'n koppie s'nachts.
Veilig bij papa en mama is echt geen slecht idee.
Maar dat is natuurlijk mijn bescheiden mening.
donderdag 24 januari 2008 om 11:04
Ik heb een groot slaapprobleem hier. Wij hebben een zoon van 4 en een dochter van bijna 2. Onze zoon komt eigenlijk elke nacht in ons bed. Het gaan slapen is al lang geen probleem meer, maar het in zijn eigen bed blijven wel. We merken niet dat hij erbij komt. Hij stapt aan vriend zijn kant in bed en die wordt er niet wakker van. 's Morgens liggen wij krom en met rugpijn in bed, en meneertje ligt prinsheerlijk!
Onze dochter slaapt ook eigenlijk bijna nooit door. Ze werd eerder wakker voor een fles. Nu wordt ze steeds wakker om andere redenen: haar slaapzak zit om haar benen gedraaid, haar deken is weg, ze stoot haar hoofd tegen het hoofdeinde. Ze slaapt vaak nog wel, maar begint te huilen. Even rechtleggen en ze slaapt meestal wel door. In bed nemen is geen plan, want dan gaat ze spelen en op ons klimmen...
Het mag duidelijk zijn dat wij erg moe zijn! Al meer dan 2 jaar hebben wij onderbroken nachten. Tijdens een gemiddelde nacht gaan wij er beiden zo'n 2 tot 3 keer uit! Nachten verdelen is geen optie, omdat vriend het vaak niet hoort en dochter dan al klaarwakker gehuild is. Of zoon heeft wakker gehuild.
Ik zou heel graag de supertip krijgen, want wij zijn moe!
Onze dochter slaapt ook eigenlijk bijna nooit door. Ze werd eerder wakker voor een fles. Nu wordt ze steeds wakker om andere redenen: haar slaapzak zit om haar benen gedraaid, haar deken is weg, ze stoot haar hoofd tegen het hoofdeinde. Ze slaapt vaak nog wel, maar begint te huilen. Even rechtleggen en ze slaapt meestal wel door. In bed nemen is geen plan, want dan gaat ze spelen en op ons klimmen...
Het mag duidelijk zijn dat wij erg moe zijn! Al meer dan 2 jaar hebben wij onderbroken nachten. Tijdens een gemiddelde nacht gaan wij er beiden zo'n 2 tot 3 keer uit! Nachten verdelen is geen optie, omdat vriend het vaak niet hoort en dochter dan al klaarwakker gehuild is. Of zoon heeft wakker gehuild.
Ik zou heel graag de supertip krijgen, want wij zijn moe!
donderdag 24 januari 2008 om 11:14
Ja ik ken het ook. Ik heb alleen altijd van af het begin gezegt dat ze niet bij ons in bed komen. De angst dat ik ze er niet meer uit krijg leek en lijkt me nog steeds vreselijk. Ik heb dan ook van het begin af aan een matras naast hun ledikantje gelegd en toen ze iets ouder waren en in een groter bed gingen sliep ik in de moeilijke periode bij hen in bed. Ik maakte dan de afspraak dat ik even bij ze in bed ging liggen en daarna weer terug ging naar mijn eigen bed. Zo doe ik het nog steeds.
Mijn jongste dochter is nu ook bang voor schaduwen enzo dus er is een nachtlampje en heb de hoeken op geruimd zodat ze geen enge schaduwen konden zien. Dit gaf al een wereld van verschil.
bubbles
Mijn jongste dochter is nu ook bang voor schaduwen enzo dus er is een nachtlampje en heb de hoeken op geruimd zodat ze geen enge schaduwen konden zien. Dit gaf al een wereld van verschil.
bubbles
donderdag 24 januari 2008 om 11:23
