Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 5
zaterdag 7 juli 2007 om 23:49
Een topic waar iedere vrouw kan aansluiten die in een ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
maandag 7 januari 2008 om 00:18
Kan ik me voorstellen Iseo... soms vind ik het ook zo raar dat mensen de grens bij slaan leggen, zoals op dat andere topic. Zo van: "als hij je ooit slaat, dan moet je weggaan''. Ja, slaan is misschien wat duidelijker te herkennen als een echt serieuze misstap, maar als ik mocht kiezen, doe mij dat slaan dan maar en laat de rest achterwege...
maandag 7 januari 2008 om 00:24
wat gaan we plotseling weer hard hier
bijna niet meer bij te houden
dat buiten de relatie wel je mannetje kunnen staan herken ik ook wel. tot op zekere hoogte lukte me dat binnen de relatie ook wel, maar ik bleef altijd maar die hoop houden dat hij eindelijk in zou gaan zien wat er speelde en dat er echt iets moest veranderen. Het heeft lang geduurd voor ik die hoop kon laten gaan, en daar heeft uiteindelijk zijn eigen gedrag voor gezorgd. En dan nog is het gewoon moeilijk om ermee te stoppen. juist door dat onvoorspelbare, dat niet redelijke, wat dan steeds weer je eigen angst voed. Ik ben duidelijk op een ander moment weggegaan dan jij Iseo en ik bewonder je voor je moed dat je wel weggegaan bent terwijl je er zelf nog helemaal niet klaar mee was!
Als ik het zo lees dan vermoed ik dat je ex min of meer in het pubergedrag is blijven steken en dat zijn ouders dat ook in stand houden door zijn gedrag maar goed te 'praten', begrijp je hoe ik het bedoel, anders leg ik het nog een keer duidelijker uit hoor
En ja, natuurlijk is het lastig om nu weer een relatie met je ouders op te bouwen, wat vertel je wel en wat vertel je niet. Besef maar dat ze meer doorhebben dan jij denkt. In de loop van de tijd ontstaat de ruimte wel om dit soort dingen met je ouders te bespreken, en dan niet de details maar wel de situaties zoals die met je moeders verjaardag en het schuldgevoel daarover. Gun het tijd, je ouders houden van je. Mijn ouders hebben hier ook genoeg gezien en hebben me daarin mijn weg laten gaan. Knap hoor dat ze dat zo gekund hebben. En ze beseffen ook echt wel dat ze niet alles weten, maar wat ik veel belangrijker vind. Het is bespreekbaar, de momenten die er geweest zijn en waarvan we nu zeggen, dat hadden we toen anders moeten doen. Die openheid, dat geeft inzicht, en tegelijkertijd ook rust over de beslissingen die ik toen genomen heb. Want ja, ook ik was er zelf bij. Had het anders kunnen lopen? eerlijk gezegd denk ik van niet. Iedereen heeft zijn eigen groeiproces in het leven nodig, en voor mij is dit de mijne geweest, voor jou jouw relatie. En voor iemand anders is dat misschien weer een ziek kind. En waar de een vind dat je veel eerder weg had moeten gaan, vind de ander het juist bewonderenswaardig dat je zolang gebleven bent en je er zoveel je best voor hebt gedaan. Alleen jijzelf kan dat beoordelen en niemand heeft het recht dat te veroordelen, doe dat dus ook niet bij jezelf ( ik zal het zelf ook ter harte nemen)
Zo en nu nog even bijlezen, want ik heb gemerkt dat er inmiddels alweer veel gepost is
bijna niet meer bij te houden
dat buiten de relatie wel je mannetje kunnen staan herken ik ook wel. tot op zekere hoogte lukte me dat binnen de relatie ook wel, maar ik bleef altijd maar die hoop houden dat hij eindelijk in zou gaan zien wat er speelde en dat er echt iets moest veranderen. Het heeft lang geduurd voor ik die hoop kon laten gaan, en daar heeft uiteindelijk zijn eigen gedrag voor gezorgd. En dan nog is het gewoon moeilijk om ermee te stoppen. juist door dat onvoorspelbare, dat niet redelijke, wat dan steeds weer je eigen angst voed. Ik ben duidelijk op een ander moment weggegaan dan jij Iseo en ik bewonder je voor je moed dat je wel weggegaan bent terwijl je er zelf nog helemaal niet klaar mee was!
Als ik het zo lees dan vermoed ik dat je ex min of meer in het pubergedrag is blijven steken en dat zijn ouders dat ook in stand houden door zijn gedrag maar goed te 'praten', begrijp je hoe ik het bedoel, anders leg ik het nog een keer duidelijker uit hoor
En ja, natuurlijk is het lastig om nu weer een relatie met je ouders op te bouwen, wat vertel je wel en wat vertel je niet. Besef maar dat ze meer doorhebben dan jij denkt. In de loop van de tijd ontstaat de ruimte wel om dit soort dingen met je ouders te bespreken, en dan niet de details maar wel de situaties zoals die met je moeders verjaardag en het schuldgevoel daarover. Gun het tijd, je ouders houden van je. Mijn ouders hebben hier ook genoeg gezien en hebben me daarin mijn weg laten gaan. Knap hoor dat ze dat zo gekund hebben. En ze beseffen ook echt wel dat ze niet alles weten, maar wat ik veel belangrijker vind. Het is bespreekbaar, de momenten die er geweest zijn en waarvan we nu zeggen, dat hadden we toen anders moeten doen. Die openheid, dat geeft inzicht, en tegelijkertijd ook rust over de beslissingen die ik toen genomen heb. Want ja, ook ik was er zelf bij. Had het anders kunnen lopen? eerlijk gezegd denk ik van niet. Iedereen heeft zijn eigen groeiproces in het leven nodig, en voor mij is dit de mijne geweest, voor jou jouw relatie. En voor iemand anders is dat misschien weer een ziek kind. En waar de een vind dat je veel eerder weg had moeten gaan, vind de ander het juist bewonderenswaardig dat je zolang gebleven bent en je er zoveel je best voor hebt gedaan. Alleen jijzelf kan dat beoordelen en niemand heeft het recht dat te veroordelen, doe dat dus ook niet bij jezelf ( ik zal het zelf ook ter harte nemen)
Zo en nu nog even bijlezen, want ik heb gemerkt dat er inmiddels alweer veel gepost is
maandag 7 januari 2008 om 00:26
quote:Lemmy schreef op 07 januari 2008 @ 00:18:
Kan ik me voorstellen Iseo... soms vind ik het ook zo raar dat mensen de grens bij slaan leggen, zoals op dat andere topic. Zo van: "als hij je ooit slaat, dan moet je weggaan''. Ja, slaan is misschien wat duidelijker te herkennen als een echt serieuze misstap, maar als ik mocht kiezen, doe mij dat slaan dan maar en laat de rest achterwege...
wat een spijker Lemmy! ik ben het met je eens hoor
en ik snap je formulering wel
Kan ik me voorstellen Iseo... soms vind ik het ook zo raar dat mensen de grens bij slaan leggen, zoals op dat andere topic. Zo van: "als hij je ooit slaat, dan moet je weggaan''. Ja, slaan is misschien wat duidelijker te herkennen als een echt serieuze misstap, maar als ik mocht kiezen, doe mij dat slaan dan maar en laat de rest achterwege...
wat een spijker Lemmy! ik ben het met je eens hoor
en ik snap je formulering wel
maandag 7 januari 2008 om 00:30
Dubio,
fijn om ook hier even iets van je te lezen.
Lastig hoor waar je nu mee worstelt. Ik begrijp de kant van de hulpverlening maar zeer zeker ook die van jou! Je weet dat het hier een gepasseerd station is.
Denk goed na over wat je wilt, het gesprek daar nu nogmaals wel aan te gaan kan ook helpen dingen nog duidelijker te krijgen. Ik ben heel benieuwd naar het gesprek bij de rechter.
Slaap lekker
fijn om ook hier even iets van je te lezen.
Lastig hoor waar je nu mee worstelt. Ik begrijp de kant van de hulpverlening maar zeer zeker ook die van jou! Je weet dat het hier een gepasseerd station is.
Denk goed na over wat je wilt, het gesprek daar nu nogmaals wel aan te gaan kan ook helpen dingen nog duidelijker te krijgen. Ik ben heel benieuwd naar het gesprek bij de rechter.
Slaap lekker
maandag 7 januari 2008 om 00:31
Ja ik snap het.
Heb die vraag daar ook gesteld. Waarom ligt daar pas de grens voor je?
Is makkelijk om te zeggen ook want het lijkt zo ver weg, bijna iets dat misschien toch niet gaat gebeuren voor je gevoel?
Er was pas geleden ook een topic in de trant van dat woorden wel pijn kunnen doen, en daar stonden ook reacties op van mensen, met voorbeelden. Bleek echt dat fysieke pijn niet in de buurt kwam van emotionele pijn.
Maar het is wel zo dat je de gevolgen van geweld soms minder goed kunt verbergen (voor anderen), en dat het je eraan herinnert.
Heb die vraag daar ook gesteld. Waarom ligt daar pas de grens voor je?
Is makkelijk om te zeggen ook want het lijkt zo ver weg, bijna iets dat misschien toch niet gaat gebeuren voor je gevoel?
Er was pas geleden ook een topic in de trant van dat woorden wel pijn kunnen doen, en daar stonden ook reacties op van mensen, met voorbeelden. Bleek echt dat fysieke pijn niet in de buurt kwam van emotionele pijn.
Maar het is wel zo dat je de gevolgen van geweld soms minder goed kunt verbergen (voor anderen), en dat het je eraan herinnert.
maandag 7 januari 2008 om 00:47
Zon, ik denk dat daar wel wat in zit ja. Het is denk ik zo dat je als je volwassen wordt je verantwoordelijkheid leert te nemen voor je keuzes, en dat je leert dat je deel uitmaakt van relaties, de maatschappij, een wereld.
Je kunt jezelf niet meer altijd als het middelpunt zien en alles op jezelf betrekken en te weigeren het vanuit een andere positie te bekijken.
Ex had het daarmee erg moeilijk, kon zich niet aanpassen aan anderen. Het was altijd de schuld van een ander (van mij, collega's zijn baas, ouders, de maatschappij, de regering, het systeem) als iets niet goed ging.
En hij kon ergens zo kwaad om worden, terwijl als hij dan zelf iets vergelijkbaars deed hij het helemaal kon rechtvaardigen en goedpraten, waar hij dan ook wel tijd onstak, dat uitleggen. God die urenlange monologen over alles pfffff.
Maar zijn ouders laten hem nooit echt vallen. Hoewel die man ergens halverwege de dertig is, regelt zijn vader nog steeds de afhandeling met de zoveelste deurwaarder om maar iets te noemen. Of dat zijn spullen ergens opgeslagen kunnen worden nou ja dat soort dingen. Dan heeft hij ze ineens nodig, en later kan hij weer heel anders zijn. Als hij geld heeft is hij weer vertrokken.
Je kunt jezelf niet meer altijd als het middelpunt zien en alles op jezelf betrekken en te weigeren het vanuit een andere positie te bekijken.
Ex had het daarmee erg moeilijk, kon zich niet aanpassen aan anderen. Het was altijd de schuld van een ander (van mij, collega's zijn baas, ouders, de maatschappij, de regering, het systeem) als iets niet goed ging.
En hij kon ergens zo kwaad om worden, terwijl als hij dan zelf iets vergelijkbaars deed hij het helemaal kon rechtvaardigen en goedpraten, waar hij dan ook wel tijd onstak, dat uitleggen. God die urenlange monologen over alles pfffff.
Maar zijn ouders laten hem nooit echt vallen. Hoewel die man ergens halverwege de dertig is, regelt zijn vader nog steeds de afhandeling met de zoveelste deurwaarder om maar iets te noemen. Of dat zijn spullen ergens opgeslagen kunnen worden nou ja dat soort dingen. Dan heeft hij ze ineens nodig, en later kan hij weer heel anders zijn. Als hij geld heeft is hij weer vertrokken.
maandag 7 januari 2008 om 00:49
Het ''voordeel'' van slaan (opnieuw niet zo fijn geformuleerd, maar ja...) is inderdaad dat het moeilijk te ontkennen is. Toen het allemaal geescaleerd was tussen mijn man en mij, vond ik het ook ''fijn'' om te kunnen laten zien aan de hand van al mijn blauwe plekken en verwondingen hoe erg het was. Het maakte uitleggen onnodig, en het was overduidelijk dat ik niet voor niets was weggegaan. Daarvóór was het wel nodig dat ik dingen uitlegde, de politie kon niets doen zolang er ''niets'' was gebeurd en sommige mensen in mijn familie vonden dat ik met het minste of geringste mijn man in de steek liet. Nee, dan slaan (of schoppen vooral, in mijn geval), dat is een gegronde reden, dan kun je niet anders.
Maar de blauwe plekken genezen en dan zijn ze weg. De andere dingen, het beledigen, kleineren, de respectloosheid, al mijn liefde die door hem kapot gemaakt werd... en de reacties van de mensen erna, zo van: "ja, we hadden wel gedacht dat het niets zou worden tussen jullie" of "ik had het nooit zover laten komen"... daar kan ik nog steeds wel om huilen.
Maar de blauwe plekken genezen en dan zijn ze weg. De andere dingen, het beledigen, kleineren, de respectloosheid, al mijn liefde die door hem kapot gemaakt werd... en de reacties van de mensen erna, zo van: "ja, we hadden wel gedacht dat het niets zou worden tussen jullie" of "ik had het nooit zover laten komen"... daar kan ik nog steeds wel om huilen.
maandag 7 januari 2008 om 00:49
Ik snap eigenlijk niet wat er zo moeilijk aan te begrijpen is. Je wilt de relatie wel, maar het geweld niet. Dus probeer je het geweld te beëindigen maar de relatie te behouden.
Voor je doorhebt dat jij het geweld niet kunt beëindigen, ben je vaak jaren verder. Als je al zo ver komt.
liefs,
dubio
die nu écht naar bed gaat
Voor je doorhebt dat jij het geweld niet kunt beëindigen, ben je vaak jaren verder. Als je al zo ver komt.
liefs,
dubio
die nu écht naar bed gaat
Ga in therapie!
maandag 7 januari 2008 om 00:51
Nu je het zo formuleert, denk ik dat het voor mij ook zo werkt met de kinderen. Eén blauwe plek was voldoende om me over de streep te trekken, terwijl ik me al ruim een jaar zorgen maak over het alcoholprobleem van mijn ex in relatie tot de kinderen. Maar omdat er niets aantoonbaar of tastbaar misging, vond ik dat ik niets kon ondernemen.
Ga in therapie!
maandag 7 januari 2008 om 00:57
Lemmy
je hebt het heel goed geformuleerd en ik kan me er alleen maar bij aan sluiten. Ik heb inmiddels wel afgeleerd dingen uit te leggen, ik voel wel aan wanneer mensen wel oprechte belangstelling hebben en dan ben ik wel bereid meer te vertellen. Ook hier komt nu pas het begrip nu duidelijk word dat het ook over de ruggen van de kinderen gaat.
Tot die tijd ben je min of meer machteloos en is het moeilijk om de juiste paden te bewandelen en de juiste steun te vinden, ook voor de kinderen. Het draait altijd weer om bewijs, gewoon echt keihard bewijs.
Ook toont het aan dat het al veel eerder begint, niet pas als er klappen vallen.
slaap lekker allemaal, ik ga ook maar eens mijn bedje opzoeken
je hebt het heel goed geformuleerd en ik kan me er alleen maar bij aan sluiten. Ik heb inmiddels wel afgeleerd dingen uit te leggen, ik voel wel aan wanneer mensen wel oprechte belangstelling hebben en dan ben ik wel bereid meer te vertellen. Ook hier komt nu pas het begrip nu duidelijk word dat het ook over de ruggen van de kinderen gaat.
Tot die tijd ben je min of meer machteloos en is het moeilijk om de juiste paden te bewandelen en de juiste steun te vinden, ook voor de kinderen. Het draait altijd weer om bewijs, gewoon echt keihard bewijs.
Ook toont het aan dat het al veel eerder begint, niet pas als er klappen vallen.
slaap lekker allemaal, ik ga ook maar eens mijn bedje opzoeken
maandag 7 januari 2008 om 15:52
Flashbacks. Heel simpele aanleiding: een vriendje van een vriendin woont in 'mijn' stad, de buurt waar ik woonde. Ook nog een gesprek bij de psych over mijn familieverbanden.
Maar het gevoel komt niet terug, de volledige herinneringen ook niet. Alleen maar flarden.
Ik weet dus niet zoals jullie weten hoe het is gekomen, hoe ik zo diep kon gaan met hem terwijl ik wist dat er iets grondig fout was.
Ik herinner me dat ik beslist niet zonder hem verder kon, dat ik eerder mijn kinderen liet gaan dan zonder hem te zijn, maar waarom, weet ik niet meer.
Alleen rationeel dat ik zo verdomd depressief die relatie ingedoken ben dat eigenlijk alles een weg omhoog was.
Maar het gevoel komt niet terug, de volledige herinneringen ook niet. Alleen maar flarden.
Ik weet dus niet zoals jullie weten hoe het is gekomen, hoe ik zo diep kon gaan met hem terwijl ik wist dat er iets grondig fout was.
Ik herinner me dat ik beslist niet zonder hem verder kon, dat ik eerder mijn kinderen liet gaan dan zonder hem te zijn, maar waarom, weet ik niet meer.
Alleen rationeel dat ik zo verdomd depressief die relatie ingedoken ben dat eigenlijk alles een weg omhoog was.
maandag 7 januari 2008 om 22:27
Misschien is dat wel uit zelfbescherming Mamz, dat je innerlijk op een of andere manier weet dat je het nog niet kunt voelen en je daarom beschermt tegen die ongetwijfeld zeer heftige emoties
Misschien ben jij het wel gewoon nodig om eerst 'sterker' te worden, meer jezelf te leren kennen. Dat de muur om je heen gewoon nog te dik is. Begrijp je het een beetje?
ik voel me dus vanavond niet goed, ben al dagen enorm gespannen en nu dus een jankbui, het lucht wel iets op maar ik voel dat het er nog steeds zit op mijn schouders.
Misschien ben jij het wel gewoon nodig om eerst 'sterker' te worden, meer jezelf te leren kennen. Dat de muur om je heen gewoon nog te dik is. Begrijp je het een beetje?
ik voel me dus vanavond niet goed, ben al dagen enorm gespannen en nu dus een jankbui, het lucht wel iets op maar ik voel dat het er nog steeds zit op mijn schouders.
dinsdag 8 januari 2008 om 00:21
Hé Zon, je ligt hopelijk al op bed maar van hieruit een dikke knuffel. Janken moet soms even.
Hier een domper, het moment van confrontatie waar ik me al zenuwachtig voor zat te maken deze week is uitgesteld. Maar goed, ergens komt het me ook niet slecht uit.
Iseo, hoe was je eerste dag?
welterusten!
dubio
Hier een domper, het moment van confrontatie waar ik me al zenuwachtig voor zat te maken deze week is uitgesteld. Maar goed, ergens komt het me ook niet slecht uit.
Iseo, hoe was je eerste dag?
welterusten!
dubio
Ga in therapie!
dinsdag 8 januari 2008 om 00:32
Beetje rommelig maar toch wel weer iets opgeschoten. Ik ben in elk geval minder moe, voor het eerst in maanden geen hoofdpijn of grieperigheid. Het helpt enorm als je je fysiek beter voelt. Ik begin dus het vooruitzicht weer te gaan werken wel weer prettig te vinden. Alles weer een beetje normaal (een beetje dan hè).
Bij jou gaat het meteen weer los, zo te horen. Blijft dit de hele studie zo of zou het nog wat rustiger worden na het eerste jaar?
liefs!
dubio
Bij jou gaat het meteen weer los, zo te horen. Blijft dit de hele studie zo of zou het nog wat rustiger worden na het eerste jaar?
liefs!
dubio
Ga in therapie!
dinsdag 8 januari 2008 om 00:38
Fijn dat je je wat beter voelt!
Ja het blijft nu druk, maar het tweede jaar wordt heel anders.
Ik voel wel dat het dit jaar gaat lukken, ben benieuwd of ik in 1 x mijn propedeuse ga halen dan ga ik echt een feestje geven! Moest er aan denken omdat we na de komende tentamens al weer op de helft zijn, gaat zo snel!
Ja het blijft nu druk, maar het tweede jaar wordt heel anders.
Ik voel wel dat het dit jaar gaat lukken, ben benieuwd of ik in 1 x mijn propedeuse ga halen dan ga ik echt een feestje geven! Moest er aan denken omdat we na de komende tentamens al weer op de helft zijn, gaat zo snel!
dinsdag 8 januari 2008 om 01:05
Hey allemaal,
Het gaat redelijk met me. Ik heb oud en nieuw gevierd met M. En met de kerst ben ik en in mijn huisje(kamer) gebleven en de tweede naar Anna toegegaan. We hebben daar heerlijk met zijn tweeen gekookt en gegeten.. ( ze had mark "weggestuurd"). Toen hadden we nog een paar kleine cadeautjes voor elkaar.. Het was erg gezellig maar ook erg eenzaam. Mark kwam later thuis en hebben met zijn drieen een film gekeken&spelletjes gedaan. Daarna ben ik naar huis gegaan.. Waar ik uren heb gemsnt met M. Hij miste mij. Ik miste hem. Kwam zoveel naar boven. Geen contact hebben viel me zwaar en toen hij begon te praten had ik besloten het dan ook maar niet meer tegen te houden. Ik wilde en moest gewoon met hem praten.
Oud&nieuw zou ik met anna, mark & anderen vieren. Maar toen M mij uitnodigde op msn heb ik meteen ja gezegd. Toen ik dat had gedaan, besefte ik meteen dat ik hem niet mee kon nemen naar Anna. Maar ik wilde ook niet Anna afzeggen. Ik heb toen met anna gepraat en en uiteindelijk vond ze het dan goed als hij kwam. Maar 1 ding en ze zou hem er persoonlijk uitgooien. Prima! Ik kon samen zijn met hem&anna. Ik vond alles best. Met oud en nieuw kwam hij aanzetten met een enorm vuurwerkpakket, champagne en lekker dingetjes. Het was geweldig. De avond was helemaal leuk.. Hij was er en week geen moment van mijn zijde.. Heerlijk&vertrouwd voelde dat! Ik kon me niet gelukkiger voelen. Behalve dan toen het 12 uur was. Opeens gaf hij mij een knuffel en op het moment dat iedereen stond te juichen zoenden wij! En het voelde zo goed! Ik wilde dat gevoel wel voor altijd vasthouden en zorgen dat het nooit meer weg zou gaan. De hele verdere avond bij hem gezeten/gepraat/geknuffeld en me goed gevoeld. Toen iedereen naar huis ging besloot hij een taxi te bellen en ik ben mee gegaan. Hij vroeg het niet, ik vroeg het. Sinds die avond gaat het heel leuk tussen ons.. Ik heb mijn kamer nog. En die houd ik. We hebben ook nog niet iets, maar ik denk wel dat dat gaat komen. En als dat zo is dan houd ik mijn kamer. We kunnen ook prima een relatie hebben maar niet samen wonen. Ik denk dat de rust en de vrijheid die we elkaar nu geven ons ook goed doen..
En Iseo.. contact met familie heb ik niet. En ja je vermoeden dat ik bij M. zou zijn was goed. Maar dat is dit keer echt niets ergs. Het gaat goed en het blijft goed. Sinds oud en nieuw loop ik weer op kussentjes lijkt alles weer op zijn plek te vallen. Ja ik heb me kut gevoeld maar mssn was dat wel goed, ik heb heel erg kunnen nadenken over wat we allemaal fout hebben gedaan. Ja.. wé niet ík niet híj.. maar wíj..
En ik denk dat we het wel kunnen laten werken wanneer we elkaar vrijheid geven en af en toe rust. Niet meer meteen erin duiken zoals we steeds deden. Gewoon een eigen huisje allebei, en elkaar zien en soms bij elkaar slapen. Maar zeker niet altijd. Ik&hij trekken dat allebei niet. Hij reageerde die frustraties anders af dan mij.. maar het kwam voort uit hetzelfde..
Dusja.. geen echte slechte berichten hier..
Ja 1 ding--> school.. Ik heb het zo ontzettend druk.. Zoveel toetsen verslagen en nog meer.. Dat is mijn struikelblok nu!
Liefs,
LillyRose..
Het gaat redelijk met me. Ik heb oud en nieuw gevierd met M. En met de kerst ben ik en in mijn huisje(kamer) gebleven en de tweede naar Anna toegegaan. We hebben daar heerlijk met zijn tweeen gekookt en gegeten.. ( ze had mark "weggestuurd"). Toen hadden we nog een paar kleine cadeautjes voor elkaar.. Het was erg gezellig maar ook erg eenzaam. Mark kwam later thuis en hebben met zijn drieen een film gekeken&spelletjes gedaan. Daarna ben ik naar huis gegaan.. Waar ik uren heb gemsnt met M. Hij miste mij. Ik miste hem. Kwam zoveel naar boven. Geen contact hebben viel me zwaar en toen hij begon te praten had ik besloten het dan ook maar niet meer tegen te houden. Ik wilde en moest gewoon met hem praten.
Oud&nieuw zou ik met anna, mark & anderen vieren. Maar toen M mij uitnodigde op msn heb ik meteen ja gezegd. Toen ik dat had gedaan, besefte ik meteen dat ik hem niet mee kon nemen naar Anna. Maar ik wilde ook niet Anna afzeggen. Ik heb toen met anna gepraat en en uiteindelijk vond ze het dan goed als hij kwam. Maar 1 ding en ze zou hem er persoonlijk uitgooien. Prima! Ik kon samen zijn met hem&anna. Ik vond alles best. Met oud en nieuw kwam hij aanzetten met een enorm vuurwerkpakket, champagne en lekker dingetjes. Het was geweldig. De avond was helemaal leuk.. Hij was er en week geen moment van mijn zijde.. Heerlijk&vertrouwd voelde dat! Ik kon me niet gelukkiger voelen. Behalve dan toen het 12 uur was. Opeens gaf hij mij een knuffel en op het moment dat iedereen stond te juichen zoenden wij! En het voelde zo goed! Ik wilde dat gevoel wel voor altijd vasthouden en zorgen dat het nooit meer weg zou gaan. De hele verdere avond bij hem gezeten/gepraat/geknuffeld en me goed gevoeld. Toen iedereen naar huis ging besloot hij een taxi te bellen en ik ben mee gegaan. Hij vroeg het niet, ik vroeg het. Sinds die avond gaat het heel leuk tussen ons.. Ik heb mijn kamer nog. En die houd ik. We hebben ook nog niet iets, maar ik denk wel dat dat gaat komen. En als dat zo is dan houd ik mijn kamer. We kunnen ook prima een relatie hebben maar niet samen wonen. Ik denk dat de rust en de vrijheid die we elkaar nu geven ons ook goed doen..
En Iseo.. contact met familie heb ik niet. En ja je vermoeden dat ik bij M. zou zijn was goed. Maar dat is dit keer echt niets ergs. Het gaat goed en het blijft goed. Sinds oud en nieuw loop ik weer op kussentjes lijkt alles weer op zijn plek te vallen. Ja ik heb me kut gevoeld maar mssn was dat wel goed, ik heb heel erg kunnen nadenken over wat we allemaal fout hebben gedaan. Ja.. wé niet ík niet híj.. maar wíj..
En ik denk dat we het wel kunnen laten werken wanneer we elkaar vrijheid geven en af en toe rust. Niet meer meteen erin duiken zoals we steeds deden. Gewoon een eigen huisje allebei, en elkaar zien en soms bij elkaar slapen. Maar zeker niet altijd. Ik&hij trekken dat allebei niet. Hij reageerde die frustraties anders af dan mij.. maar het kwam voort uit hetzelfde..
Dusja.. geen echte slechte berichten hier..
Ja 1 ding--> school.. Ik heb het zo ontzettend druk.. Zoveel toetsen verslagen en nog meer.. Dat is mijn struikelblok nu!
Liefs,
LillyRose..
