Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 5
zaterdag 7 juli 2007 om 23:49
Een topic waar iedere vrouw kan aansluiten die in een ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
zaterdag 5 januari 2008 om 22:50
Lily, hoe gaat het toch met je?
Als ik aan je denk stel ik me toch voor dat je bij M. bent. Of niet?
Heb je je kamer nog, kun je rondkomen? Had je nog hulp nodig met het uitzoeken van de studiefinanciering, ik weet even niet meer wat je daar als laatste over had geschreven.
Dat noem ik dan vooral omdat het te maken heeft met zelfstandig zijn, niet hoeven aannemen van hulp van M. omdat je het zelf op orde hebt.
Begin jij ook maandag weer met school?
Hoe kijk je er tegen aan, heb je energie om weer te studeren?
Ik heb deze vakantie ook veel tijd voor mezelf genomen, had dat nodig. Verder toetsen die eraan komen.
Hoop dat je snel iets van je laat horen, veel liefs!
Als ik aan je denk stel ik me toch voor dat je bij M. bent. Of niet?
Heb je je kamer nog, kun je rondkomen? Had je nog hulp nodig met het uitzoeken van de studiefinanciering, ik weet even niet meer wat je daar als laatste over had geschreven.
Dat noem ik dan vooral omdat het te maken heeft met zelfstandig zijn, niet hoeven aannemen van hulp van M. omdat je het zelf op orde hebt.
Begin jij ook maandag weer met school?
Hoe kijk je er tegen aan, heb je energie om weer te studeren?
Ik heb deze vakantie ook veel tijd voor mezelf genomen, had dat nodig. Verder toetsen die eraan komen.
Hoop dat je snel iets van je laat horen, veel liefs!
zaterdag 5 januari 2008 om 23:17
Hoi lieve Iseo en Zon,
Ik vind het ook lastig te omschrijven wat ik erbij voel op het andere topic. Wil niet teveel in de verdediging schieten, en niet teveel vanuit 'toen' redeneren, maar doe dat toch eigenlijk wel. Ik merk wel dat ik niet meer zo geraakt word als eerder een keertje, toen iemand op een ander topic zo heel scherp en aanvallend reageerde (jullie weten nog wel wat ik bedoel).
Het is ook lastig je in te leven voor een ander denk ik, als je het niet hebt meegemaakt. Ik bedoel, ik denk achteraf zelf ook 'hoe kón het zo uit de hand lopen' en dat denkt een ander logischerwijs ook.
Ik vind het ook lastig te omschrijven wat ik erbij voel op het andere topic. Wil niet teveel in de verdediging schieten, en niet teveel vanuit 'toen' redeneren, maar doe dat toch eigenlijk wel. Ik merk wel dat ik niet meer zo geraakt word als eerder een keertje, toen iemand op een ander topic zo heel scherp en aanvallend reageerde (jullie weten nog wel wat ik bedoel).
Het is ook lastig je in te leven voor een ander denk ik, als je het niet hebt meegemaakt. Ik bedoel, ik denk achteraf zelf ook 'hoe kón het zo uit de hand lopen' en dat denkt een ander logischerwijs ook.
zaterdag 5 januari 2008 om 23:33
Ja, hoe kon het zo uit de hand lopen, en zo lang duren.
Ik was er toch zelf bij?
Dat.
Zo voel ik me nu, maar ik schaam me er niet meer voor. Het is gebeurd, en ik weet nu wel beter. Zie ook wat er allemaal mee speelde voor mij en daar ben ik mee aan de slag gegaan. Dat is ook bewust worden, en ook van grenzen.
Het was een idiote tijd en als ik dan iets terugherken in het verhaal van iemand anders raakt dat me wel.
Maar ja wat is wijsheid? Wat kun je adviseren, en advies lijkt ook weer voor meerdere interpretaties vatbaar. Bljift ingewikkeld. Niet iedereen leest bijvoorbeeld hetzelfde als je het hebt over grenzen bewaken.
Wat betekent dat voor jou?
Ik was er toch zelf bij?
Dat.
Zo voel ik me nu, maar ik schaam me er niet meer voor. Het is gebeurd, en ik weet nu wel beter. Zie ook wat er allemaal mee speelde voor mij en daar ben ik mee aan de slag gegaan. Dat is ook bewust worden, en ook van grenzen.
Het was een idiote tijd en als ik dan iets terugherken in het verhaal van iemand anders raakt dat me wel.
Maar ja wat is wijsheid? Wat kun je adviseren, en advies lijkt ook weer voor meerdere interpretaties vatbaar. Bljift ingewikkeld. Niet iedereen leest bijvoorbeeld hetzelfde als je het hebt over grenzen bewaken.
Wat betekent dat voor jou?
zaterdag 5 januari 2008 om 23:45
Ja, dat 'ik was er toch zelf bij', dat blijft lastig. Dat is ook wat anderen vaak zeggen/denken, en wat anderen vaak zeggen 'dat zou mij nooit overkomen'... tja, blijft lastig. Ik heb mezelf altijd heel erg kwalijk genomen dat ik het zover heb laten komen (vooral omdat in mijn geval mijn familie er op zo'n rotmanier bij betrokken is geraakt), maar probeer het nu te benaderen met de gedachte dat ik in ieder geval veel geleerd heb, ver gekomen ben sinds toen, en mijn leven nu wel in eigen hand heb. Dat vind ik wel troostend.
Grenzen... toen waren mijn grenzen zo vaag dat ik ze niet alleen steeds liet verleggen, maar niet eens meer wist dat ze er überhaupt waren, denk ik... totdat opeens dat punt bereikt werd en mijn kind in gevaar kwam, dat was opeens glashelder 'De Grens'. Nu liggen mijn grenzen heel anders, tussen mijn man en mij is heel veel respect. Zou hij het ooit in zijn hoofd halen om mij zo uit te schelden als mijn toenmalige man zo vaak deed (wat echt onvoorstelbaar is, dat mijn huidige man dat zou doen), dan zou de grens al overschreden zijn, en ons huwelijk niet meer zijn wat het nu is.
Advies geven aan iemand, ik vind het moeilijk. Uiteindelijk kun je eigenlijk alleen je gedachten op papier zetten, de beslissing moet toch echt puur door de persoon zelf genomen worden. Je kunt hooguit iets van helderheid brengen in de warboel in iemands hoofd, maar dan nog pikt iemand er alleen uit waar hij/zij voor openstaat.
Grenzen... toen waren mijn grenzen zo vaag dat ik ze niet alleen steeds liet verleggen, maar niet eens meer wist dat ze er überhaupt waren, denk ik... totdat opeens dat punt bereikt werd en mijn kind in gevaar kwam, dat was opeens glashelder 'De Grens'. Nu liggen mijn grenzen heel anders, tussen mijn man en mij is heel veel respect. Zou hij het ooit in zijn hoofd halen om mij zo uit te schelden als mijn toenmalige man zo vaak deed (wat echt onvoorstelbaar is, dat mijn huidige man dat zou doen), dan zou de grens al overschreden zijn, en ons huwelijk niet meer zijn wat het nu is.
Advies geven aan iemand, ik vind het moeilijk. Uiteindelijk kun je eigenlijk alleen je gedachten op papier zetten, de beslissing moet toch echt puur door de persoon zelf genomen worden. Je kunt hooguit iets van helderheid brengen in de warboel in iemands hoofd, maar dan nog pikt iemand er alleen uit waar hij/zij voor openstaat.
zaterdag 5 januari 2008 om 23:46
zaterdag 5 januari 2008 om 23:55
zondag 6 januari 2008 om 14:15
Hallo allemaal,
Hier ben ik weer ! Dankjullie wel allemaal voor jullie verwelkoming!
Ik had gisteren er even geen zin meer in , ik wou er niet aandenken wat er gebeurt was, ik wou gewoon dat het een nachtmerrie was! Ik weet dat het gewoon je hoofd in het zandsteken is , maar aan de ene kant ik wil hier ook niet de hele tijd mee bezig zijn. Ik wil niet dat dit nu het hoofd onderwerp blijft van onze relatie, snappen jullie dat?
Iseo bedankt voor je verhaal.
Je vroeg aan mij als ik het zie aan komen, ja dat zie ik. Vriend word eerst wat bokkig, irriteert zich wat sneller aan mensen, meestal heeft drank hier ook een oorzaak mee. Maar ookal is het niet de drank , hij word dan gewoon snel geirriteerd, laat mij niet uitspreken, wilt horen wat ik zeg, praat ook door mij heen. Op een gegeven moment hou ik me mond en ben ik, maar stil en dan komen meestal de opmerkingen, het uitschelden. Of ik word zelf boos omdat hij niet wilt luisteren naar wat ik zeg. Hij duikt namelijk heel snel in zijn slachtofferrol, dus jaaa ik ben allemaal slecht en ooo ik doe alles, ik zeg dan ook vaak dat zeg k helemaal niet je moet luisteren.
Hij voelt zich ook zeer snel aangevallen.
Ik ben er voor mijn idee wel achter waarom hij dat gescheld gebruikt, puur om reactie te krijgen van mij, en wat voor reactie maakt niet uit.
Waarom ik met hem verder wil omdat hij dus ook echt een goede kant heeft, hij kan super zorgzaam, attent, lief , chalant zijn , je echt vrouw laten voelen.
Ik kan echt met hem lachen, knuffelen, lekker gek doen enz.
En ik hou dus echt van hem.
Heb ik je zo een beetje een helder beeld gegeven??
Hier ben ik weer ! Dankjullie wel allemaal voor jullie verwelkoming!
Ik had gisteren er even geen zin meer in , ik wou er niet aandenken wat er gebeurt was, ik wou gewoon dat het een nachtmerrie was! Ik weet dat het gewoon je hoofd in het zandsteken is , maar aan de ene kant ik wil hier ook niet de hele tijd mee bezig zijn. Ik wil niet dat dit nu het hoofd onderwerp blijft van onze relatie, snappen jullie dat?
Iseo bedankt voor je verhaal.
Je vroeg aan mij als ik het zie aan komen, ja dat zie ik. Vriend word eerst wat bokkig, irriteert zich wat sneller aan mensen, meestal heeft drank hier ook een oorzaak mee. Maar ookal is het niet de drank , hij word dan gewoon snel geirriteerd, laat mij niet uitspreken, wilt horen wat ik zeg, praat ook door mij heen. Op een gegeven moment hou ik me mond en ben ik, maar stil en dan komen meestal de opmerkingen, het uitschelden. Of ik word zelf boos omdat hij niet wilt luisteren naar wat ik zeg. Hij duikt namelijk heel snel in zijn slachtofferrol, dus jaaa ik ben allemaal slecht en ooo ik doe alles, ik zeg dan ook vaak dat zeg k helemaal niet je moet luisteren.
Hij voelt zich ook zeer snel aangevallen.
Ik ben er voor mijn idee wel achter waarom hij dat gescheld gebruikt, puur om reactie te krijgen van mij, en wat voor reactie maakt niet uit.
Waarom ik met hem verder wil omdat hij dus ook echt een goede kant heeft, hij kan super zorgzaam, attent, lief , chalant zijn , je echt vrouw laten voelen.
Ik kan echt met hem lachen, knuffelen, lekker gek doen enz.
En ik hou dus echt van hem.
Heb ik je zo een beetje een helder beeld gegeven??
zondag 6 januari 2008 om 14:22
zondag 6 januari 2008 om 14:28
Ik snap je ook volkomen hoor, Perzik
Schrijf hier zoveel je wilt en wanneer je wilt, we kennen allemaal wel eens perioden dat we ineens niet meer kunnen of willen schrijven, het even wegduwen, net doen alsof het niet bestaat.
Misschien dat je daar toch iets mee kunt, het feit dat je het zo goed kunt zien aankomen. Daar een duidelijke strategie op los laten zodat het niet uit de hand kan gaan lopen. Dit vergt veel jou maar wie weet helpt het.
Ga je niet afsluiten en opsluiten in jezelf, laat schaamte niet de leidraad van je eigen akties worden.
liefs Zonlicht
Schrijf hier zoveel je wilt en wanneer je wilt, we kennen allemaal wel eens perioden dat we ineens niet meer kunnen of willen schrijven, het even wegduwen, net doen alsof het niet bestaat.
Misschien dat je daar toch iets mee kunt, het feit dat je het zo goed kunt zien aankomen. Daar een duidelijke strategie op los laten zodat het niet uit de hand kan gaan lopen. Dit vergt veel jou maar wie weet helpt het.
Ga je niet afsluiten en opsluiten in jezelf, laat schaamte niet de leidraad van je eigen akties worden.
liefs Zonlicht
zondag 6 januari 2008 om 14:37
Lieve Perzik,
Fijn dat je je weg hebt gevonden naar dit bolwerk van liefdevolle opvang en begrip voor je situatie. Fantastische vrouwen schrijven hier, allemaal met een ruime ervaring op het gebied van ongelijkwaardige relaties, fysiek en verbaal geweld, vernedering, drank en drugsgebruik, verslaving en meer factoren die een relatie ingewikkeld maken.
Ik lees je bovenstaande posting en dan zie ik een bepaald soort man. Ik kan er natuurlijk volkomen naast zitten maar ik maak het op uit wat jij over hem schrijft;
Hij is een spannende man. Letterlijk en figuurlijk. Hij kan je helemaal vrouw doen voelen. Da's vaak een kenmerk van een mannelijke, macho-achtige man die van zijn vrouw vrouwelijkheid eist en graag de baas is in huis. De man, de kostwinner, de winnaar, de veroveraar. Seks is een belangrijk element in je relatie, iets waardoor jullie je met elkaar verbonden voelen. Hij is jaloers en bezitterig en ook jij moet er niet aan denken dat hij met een ander naar bed zou gaan, je gaat al over je nek bij het idee. Jullie willen exclusief bij en van elkaar zijn en als jullie het goed hebben dan komt er niemand tussen jullie, san zijn jullie op je exclusieve eiland en jullie hebben er niemand bij nodig.
Hij vind het belangrijk dat jij er goed uitziet, heeft snel zijn oordeel klaar over vrouwen die zich laten gaan, verslonzen zoals hij dat noemt en hamert op bepaalde uiterlijkheden (lang haar, hoge hakken, bepaalde soorten ondergoed, dat soort dingen). Hij is onzeker maar zal dat niet snel laten merken, vindt het niet leuk als hij ergens ongelijk in heeft, zal dat niet snel toegeven dat hij er naast zit. Liever draait hij de zaken zo dat hij toch min of meer het gelijk aan zijn kant heeft.
Het is waarschijnlijk een mannenman, die vrouwen graag om zich heen heeft maar ze niet als gelijkwaardig ziet. Hij is loyaal aan zijn vrienden en zij aan hem. Hij wil exclusief met zijn vrienden dingen doen, dingen waarbij jij niet betrokken wordt, stappen, sporten e.d.
Je vriend is snel beledigd schrijf je, snel op zijn tenen getrapt, gevoelig voor humor ten koste van hem, daar kan hij heel kwaad om worden, als hij denkt dat hij in de maling wordt genomen. Is dat zo? Andersom kan hij smalend lachen om anderen, vindt hij mensen snel losers, vergelijkt hij zichzelf positief met anderen die minder zijn dan hij. Klopt dat?
Herken je je vriend in de man die ik beschrijf? Ik heb een man beschreven die past bij een aantal van de vrouwen die in eenzelfde relatie hebben gezeten als o.a. ikzelf. Ik ben benieuwd of jouw vriend ook zo'n beetje in dat profiel past omdat ik het patroon zo herkende van de oudjaarsnacht die je beschreef.
Liefs,
Leo
Fijn dat je je weg hebt gevonden naar dit bolwerk van liefdevolle opvang en begrip voor je situatie. Fantastische vrouwen schrijven hier, allemaal met een ruime ervaring op het gebied van ongelijkwaardige relaties, fysiek en verbaal geweld, vernedering, drank en drugsgebruik, verslaving en meer factoren die een relatie ingewikkeld maken.
Ik lees je bovenstaande posting en dan zie ik een bepaald soort man. Ik kan er natuurlijk volkomen naast zitten maar ik maak het op uit wat jij over hem schrijft;
Hij is een spannende man. Letterlijk en figuurlijk. Hij kan je helemaal vrouw doen voelen. Da's vaak een kenmerk van een mannelijke, macho-achtige man die van zijn vrouw vrouwelijkheid eist en graag de baas is in huis. De man, de kostwinner, de winnaar, de veroveraar. Seks is een belangrijk element in je relatie, iets waardoor jullie je met elkaar verbonden voelen. Hij is jaloers en bezitterig en ook jij moet er niet aan denken dat hij met een ander naar bed zou gaan, je gaat al over je nek bij het idee. Jullie willen exclusief bij en van elkaar zijn en als jullie het goed hebben dan komt er niemand tussen jullie, san zijn jullie op je exclusieve eiland en jullie hebben er niemand bij nodig.
Hij vind het belangrijk dat jij er goed uitziet, heeft snel zijn oordeel klaar over vrouwen die zich laten gaan, verslonzen zoals hij dat noemt en hamert op bepaalde uiterlijkheden (lang haar, hoge hakken, bepaalde soorten ondergoed, dat soort dingen). Hij is onzeker maar zal dat niet snel laten merken, vindt het niet leuk als hij ergens ongelijk in heeft, zal dat niet snel toegeven dat hij er naast zit. Liever draait hij de zaken zo dat hij toch min of meer het gelijk aan zijn kant heeft.
Het is waarschijnlijk een mannenman, die vrouwen graag om zich heen heeft maar ze niet als gelijkwaardig ziet. Hij is loyaal aan zijn vrienden en zij aan hem. Hij wil exclusief met zijn vrienden dingen doen, dingen waarbij jij niet betrokken wordt, stappen, sporten e.d.
Je vriend is snel beledigd schrijf je, snel op zijn tenen getrapt, gevoelig voor humor ten koste van hem, daar kan hij heel kwaad om worden, als hij denkt dat hij in de maling wordt genomen. Is dat zo? Andersom kan hij smalend lachen om anderen, vindt hij mensen snel losers, vergelijkt hij zichzelf positief met anderen die minder zijn dan hij. Klopt dat?
Herken je je vriend in de man die ik beschrijf? Ik heb een man beschreven die past bij een aantal van de vrouwen die in eenzelfde relatie hebben gezeten als o.a. ikzelf. Ik ben benieuwd of jouw vriend ook zo'n beetje in dat profiel past omdat ik het patroon zo herkende van de oudjaarsnacht die je beschreef.
Liefs,
Leo
zondag 6 januari 2008 om 14:40
quote:Iseo schreef op 05 januari 2008 @ 23:33:
Ja, hoe kon het zo uit de hand lopen, en zo lang duren.
Ik was er toch zelf bij?
Dat.
Zo voel ik me nu, maar ik schaam me er niet meer voor. Het is gebeurd, en ik weet nu wel beter. Zie ook wat er allemaal mee speelde voor mij en daar ben ik mee aan de slag gegaan. Dat is ook bewust worden, en ook van grenzen.
Het was een idiote tijd en als ik dan iets terugherken in het verhaal van iemand anders raakt dat me wel.
Maar ja wat is wijsheid? Wat kun je adviseren, en advies lijkt ook weer voor meerdere interpretaties vatbaar. Bljift ingewikkeld. Niet iedereen leest bijvoorbeeld hetzelfde als je het hebt over grenzen bewaken.
Wat betekent dat voor jou?
hm, had een hele reaktie geschreven maar het werkt weer eens niet
Lieve Iseo,
je was het niet zelf! in die relatie was je niet jezelf en daarom was je er juist niet bij! Dat lijkt maar zo.
En lastig wat je iemand moet en kan adviseren. Ik denk dat het belangrijker is dat die persoon beseft dat er een vangnet is, dat ze gehoord en begrepen word. We kennen allemaal wel de reakties waardoor je juist meer gaat afsluiten en richten op je relatie waardoor het gevoel ontstaat dat er niets anders meer is.
Dit zie je nu ook een beetje op het andere topic, iemand die er geen ervaring mee heeft probeert toch met oplossingen te komen. Alleen leggen die oplossingen direkt de verantwoordelijkheid neer bij 1 persoon, terwijl je toch echt met 2 personen in een relatie zit. Ik merk wel dat ik daar minder heftig op reageer, maar soms moet ik inderdaad even wachten met posten omdat ik het anders niet kan verwoorden. Ik begrijp het ook wel, als je dit niet meegemaakt hebt is het ook heel lastig voor te stellen en als je werkt met mensen die wel willen veranderen dan is dat ook wat je ziet. Niet die groep die gewoon niet wil of kan veranderen om wat voor reden dan ook. Punt is wat mij betreft dat tegen de tijd dat de ander inziet dat het echt niet gaat er bij jezelf al zoveel kapot is. Het vertrouwen al zo tot het dieptepunt is gedaald dat alleen dat al ervoor zorgt dat het eigenlijk geen haalbare kaart meer is. Hoe eerder dit proces duidelijk is en hoe sneller er door beide partners aan gewerkt word hoe meer kans van slagen er is dit proces om te buigen. Maar dat is heel hard werken en eigenlijk hoort het niet zo te zijn in een relatie
Ja, hoe kon het zo uit de hand lopen, en zo lang duren.
Ik was er toch zelf bij?
Dat.
Zo voel ik me nu, maar ik schaam me er niet meer voor. Het is gebeurd, en ik weet nu wel beter. Zie ook wat er allemaal mee speelde voor mij en daar ben ik mee aan de slag gegaan. Dat is ook bewust worden, en ook van grenzen.
Het was een idiote tijd en als ik dan iets terugherken in het verhaal van iemand anders raakt dat me wel.
Maar ja wat is wijsheid? Wat kun je adviseren, en advies lijkt ook weer voor meerdere interpretaties vatbaar. Bljift ingewikkeld. Niet iedereen leest bijvoorbeeld hetzelfde als je het hebt over grenzen bewaken.
Wat betekent dat voor jou?
hm, had een hele reaktie geschreven maar het werkt weer eens niet
Lieve Iseo,
je was het niet zelf! in die relatie was je niet jezelf en daarom was je er juist niet bij! Dat lijkt maar zo.
En lastig wat je iemand moet en kan adviseren. Ik denk dat het belangrijker is dat die persoon beseft dat er een vangnet is, dat ze gehoord en begrepen word. We kennen allemaal wel de reakties waardoor je juist meer gaat afsluiten en richten op je relatie waardoor het gevoel ontstaat dat er niets anders meer is.
Dit zie je nu ook een beetje op het andere topic, iemand die er geen ervaring mee heeft probeert toch met oplossingen te komen. Alleen leggen die oplossingen direkt de verantwoordelijkheid neer bij 1 persoon, terwijl je toch echt met 2 personen in een relatie zit. Ik merk wel dat ik daar minder heftig op reageer, maar soms moet ik inderdaad even wachten met posten omdat ik het anders niet kan verwoorden. Ik begrijp het ook wel, als je dit niet meegemaakt hebt is het ook heel lastig voor te stellen en als je werkt met mensen die wel willen veranderen dan is dat ook wat je ziet. Niet die groep die gewoon niet wil of kan veranderen om wat voor reden dan ook. Punt is wat mij betreft dat tegen de tijd dat de ander inziet dat het echt niet gaat er bij jezelf al zoveel kapot is. Het vertrouwen al zo tot het dieptepunt is gedaald dat alleen dat al ervoor zorgt dat het eigenlijk geen haalbare kaart meer is. Hoe eerder dit proces duidelijk is en hoe sneller er door beide partners aan gewerkt word hoe meer kans van slagen er is dit proces om te buigen. Maar dat is heel hard werken en eigenlijk hoort het niet zo te zijn in een relatie
zondag 6 januari 2008 om 15:33
Hai Leo,
Ik herken er wel iets van , maar het is niet mijn vriend.
Ik zal hem proberen te omschrijven.
Hij is geen macho, hij is juist meer een jongen die netjes is en eerst de kat uit de boom kijkt. Hij vind het fijn om verzorgt eruit te zien en houdt wel meer van merk, zolang het maar niet te zichtbaar is. Hij vind het ook leuk als ik me vrouwelijk kleed, maar het moet wel stoer/netjes zijn, sexy maar niet te laten we maar zeggen. Hij wilt het graag goed doen voor iedereen die belangrijk voor hem is. Hij wilt ook graag aardig gevonden worden door mensen.
Hij heeft daarin wel een hele grote trots, hij wilt andere niet laten zien als er iets mis gaat of iets mis is. Dat vind hij zichzelf een loser. Hij wilt alles zelf kunnen in die zin. Waardoor hij mij ook soms vergeet intelichten bij belangerijke dingen. Hij wilt dan dat ik me er niet druk maak, dat is zijn verklaring.
Hij wilt dus ook wel de zorger zijn die alles oplost en dat hij de kostwinnaar is, maar hij vind het wel belangrijk dat ik ook werk.
Daar naast laat hij veel beslissingen aan mij over, hij zegt dat hij het niet weet en geen beslissing kan maken, dus hak ik ook weer veel knopen door. Ik denk dat dit weer te maken heeft dat hij alles goed wilt doen.
Activiteiten zoals stappen enz doen we meestal samen, of ik ga met vriendinnen opstap , dan zegt hij het niet erg te vinden, ookal maakt hij van te voren grapjes over de leuke jongens die ik misschien dan tegen zou komen. Ik ben zelf niet snel jaloers, hij wat meer als we samen op stap, maar op een gezonde manier denk ik. Sex is voor ons beide belangrijk. Maar we kunnen ook samen lekker douchen, inzepen, haren wassen en knuffelen en daar halen we ook veel uit.
Hij is meer een eenling, vrienden die heeft hij via mij leren kennen en hij ziet af en toe, maar meestal zien we ze samen , hij kan zich uitstekend vermaken in zijn 1tje.
Als ik iets zeg wat mij niet aan staat over hem, dan komt het gesprek snel op mij uit, dat ik dat en dit niet heb gedaan enz.
Het lijkt dan altijd wel dat ik het gesprek niet ben begonnen, maar hij.
Zelf komt hij niet snel met dingen naar mij toe, hij kropt het op en dat weet hij zelf ook. Hij wilt hier zelf ook iets mee gaan doen. Dus op het moment dat ik iets tegen hem zeg, komen er meteen tienduizend dingen terug naar mijn kant.
Als ik iets vraag over iets wat hij zou doen, voelt hij zich aangevallen, en wordt hij boos.
Hij loopt vaak dan weg en wilt er niet over praten, maar hij zoekt me dan wel weer even op om een rot opmerking te maken.
mm ik denk dat ik zo wel goed heb opgeschreven hoe hij is, en jou rijtjes wat jij geschreven had naar hem terug heb gekoppeld.
Ik herken er wel iets van , maar het is niet mijn vriend.
Ik zal hem proberen te omschrijven.
Hij is geen macho, hij is juist meer een jongen die netjes is en eerst de kat uit de boom kijkt. Hij vind het fijn om verzorgt eruit te zien en houdt wel meer van merk, zolang het maar niet te zichtbaar is. Hij vind het ook leuk als ik me vrouwelijk kleed, maar het moet wel stoer/netjes zijn, sexy maar niet te laten we maar zeggen. Hij wilt het graag goed doen voor iedereen die belangrijk voor hem is. Hij wilt ook graag aardig gevonden worden door mensen.
Hij heeft daarin wel een hele grote trots, hij wilt andere niet laten zien als er iets mis gaat of iets mis is. Dat vind hij zichzelf een loser. Hij wilt alles zelf kunnen in die zin. Waardoor hij mij ook soms vergeet intelichten bij belangerijke dingen. Hij wilt dan dat ik me er niet druk maak, dat is zijn verklaring.
Hij wilt dus ook wel de zorger zijn die alles oplost en dat hij de kostwinnaar is, maar hij vind het wel belangrijk dat ik ook werk.
Daar naast laat hij veel beslissingen aan mij over, hij zegt dat hij het niet weet en geen beslissing kan maken, dus hak ik ook weer veel knopen door. Ik denk dat dit weer te maken heeft dat hij alles goed wilt doen.
Activiteiten zoals stappen enz doen we meestal samen, of ik ga met vriendinnen opstap , dan zegt hij het niet erg te vinden, ookal maakt hij van te voren grapjes over de leuke jongens die ik misschien dan tegen zou komen. Ik ben zelf niet snel jaloers, hij wat meer als we samen op stap, maar op een gezonde manier denk ik. Sex is voor ons beide belangrijk. Maar we kunnen ook samen lekker douchen, inzepen, haren wassen en knuffelen en daar halen we ook veel uit.
Hij is meer een eenling, vrienden die heeft hij via mij leren kennen en hij ziet af en toe, maar meestal zien we ze samen , hij kan zich uitstekend vermaken in zijn 1tje.
Als ik iets zeg wat mij niet aan staat over hem, dan komt het gesprek snel op mij uit, dat ik dat en dit niet heb gedaan enz.
Het lijkt dan altijd wel dat ik het gesprek niet ben begonnen, maar hij.
Zelf komt hij niet snel met dingen naar mij toe, hij kropt het op en dat weet hij zelf ook. Hij wilt hier zelf ook iets mee gaan doen. Dus op het moment dat ik iets tegen hem zeg, komen er meteen tienduizend dingen terug naar mijn kant.
Als ik iets vraag over iets wat hij zou doen, voelt hij zich aangevallen, en wordt hij boos.
Hij loopt vaak dan weg en wilt er niet over praten, maar hij zoekt me dan wel weer even op om een rot opmerking te maken.
mm ik denk dat ik zo wel goed heb opgeschreven hoe hij is, en jou rijtjes wat jij geschreven had naar hem terug heb gekoppeld.
zondag 6 januari 2008 om 16:15
Hai Perzik,
Sommige dingen komen wel overeen met wat ik beschreef zie ik. Dat macho idee zit hem wat mij betreft ook in het zorgen voor iedereen trouwens, de goederik zijn, degene die het allemaal regelt.
Als hij een einzelganger is dan ben jij denkelijk degene die het dichst bij hem staat en zodoende de meeste klappen op vangt, jamer genoeg laast letterlijk en figuurlijk, dat zie je wel vaker bij mensen die niet open kunnen communiceren dat ze in hun macheloosheid gaan slaan, dan zijn de woorden op, dan is er alleen maar woede.
Jij neemt de meeste beslissingen en dus maak jij ook de meeste fouten. Dat herken ik uit mijn voormalige relatie. Heel makkelijk om iemand de schuld te geven van wat er mis gaat als je zelf geen beslissingen neemt.
Je bent waarschijnlijk de enige die zijn andere gezicht kent meid. Dat hij jou zo vertrouwt is heel mooi, laat het geen last voor je worden want jij hoeft niet letterlijk de klappen op te vangen voor zijn onmacht zich in woorden uit te drukken.
Sommige dingen komen wel overeen met wat ik beschreef zie ik. Dat macho idee zit hem wat mij betreft ook in het zorgen voor iedereen trouwens, de goederik zijn, degene die het allemaal regelt.
Als hij een einzelganger is dan ben jij denkelijk degene die het dichst bij hem staat en zodoende de meeste klappen op vangt, jamer genoeg laast letterlijk en figuurlijk, dat zie je wel vaker bij mensen die niet open kunnen communiceren dat ze in hun macheloosheid gaan slaan, dan zijn de woorden op, dan is er alleen maar woede.
Jij neemt de meeste beslissingen en dus maak jij ook de meeste fouten. Dat herken ik uit mijn voormalige relatie. Heel makkelijk om iemand de schuld te geven van wat er mis gaat als je zelf geen beslissingen neemt.
Je bent waarschijnlijk de enige die zijn andere gezicht kent meid. Dat hij jou zo vertrouwt is heel mooi, laat het geen last voor je worden want jij hoeft niet letterlijk de klappen op te vangen voor zijn onmacht zich in woorden uit te drukken.
anoniem_12394 wijzigde dit bericht op 06-01-2008 16:15
Reden: vertrouwt is met een 't' in dit geval....
Reden: vertrouwt is met een 't' in dit geval....
% gewijzigd
zondag 6 januari 2008 om 16:15
Ik wil nog wel even zeggen dat ik het echt heel fijn vindt, dat ik hier zo welkom ben!
Het geeft toch ook wel weer lucht om er over te kunnen praten.
En om te lezen dat jullie me niet voor gek verklaren.
Want dat is ook wel iets wat ik me afvraag, ik bedoel ik had niet gedacht dat, dit mij ooit zou over komen en ik snap ook wel de reactie's uit het andere topic van sommige mensen.
Omdat ik zelf ook lang er zo overdacht, en weetje ik krijg dan toch het idee dat ik gefaald hebt. Ik weet dat het niet zo is, maar het voelt zo wel.
Ik vind het fijn, verhelderend en lief wat jullie zeggen! Jullie zijn allemaal stuk voor stuk super! Ik probeer alles voor mezelf op een rijtje te zetten in mijn hoofd en waarschijnlijk duurt het wel even, maar ik ben blij dat ik hier mijn verhaal kwijt kan.
Zonlicht wat je zei, dat ik het zie aankomen en dus hier een plan op kan maken, vindt ik echt moeilijk. Ik heb dus verschillende dingen geprobeerd, maar het lijkt wel dat alles waar ik voor kies op dat moment fout is voor hem.
De volgende dag kan hij zeggen, ja ik was onredelijk, maar op het moment zelf ziet hij het niet.
Als ik hem negeer blijft hij mijn aandacht zoeken, als ik met hem mee ga in gesprek ( in hoeverre je dan kan praten over een gesprek) dan werkt dat ook niet. Als ik weg ga en ik kom terug dan kan is het negeren en dat kan dagen duren, totdat ik het niet vol hou.
Dus dat is heel lastig.
Ik ben blij dat vriend nu dus langzaam begint in te zien dat het zo niet werkt. En dat hij moet leren te comminuseren.
Het geeft toch ook wel weer lucht om er over te kunnen praten.
En om te lezen dat jullie me niet voor gek verklaren.
Want dat is ook wel iets wat ik me afvraag, ik bedoel ik had niet gedacht dat, dit mij ooit zou over komen en ik snap ook wel de reactie's uit het andere topic van sommige mensen.
Omdat ik zelf ook lang er zo overdacht, en weetje ik krijg dan toch het idee dat ik gefaald hebt. Ik weet dat het niet zo is, maar het voelt zo wel.
Ik vind het fijn, verhelderend en lief wat jullie zeggen! Jullie zijn allemaal stuk voor stuk super! Ik probeer alles voor mezelf op een rijtje te zetten in mijn hoofd en waarschijnlijk duurt het wel even, maar ik ben blij dat ik hier mijn verhaal kwijt kan.
Zonlicht wat je zei, dat ik het zie aankomen en dus hier een plan op kan maken, vindt ik echt moeilijk. Ik heb dus verschillende dingen geprobeerd, maar het lijkt wel dat alles waar ik voor kies op dat moment fout is voor hem.
De volgende dag kan hij zeggen, ja ik was onredelijk, maar op het moment zelf ziet hij het niet.
Als ik hem negeer blijft hij mijn aandacht zoeken, als ik met hem mee ga in gesprek ( in hoeverre je dan kan praten over een gesprek) dan werkt dat ook niet. Als ik weg ga en ik kom terug dan kan is het negeren en dat kan dagen duren, totdat ik het niet vol hou.
Dus dat is heel lastig.
Ik ben blij dat vriend nu dus langzaam begint in te zien dat het zo niet werkt. En dat hij moet leren te comminuseren.
zondag 6 januari 2008 om 18:22
Even niet echt de rust om bij te lezen, maar wel wil ik je welkom heten, Rareperzik (hoop dat je naam goed is zo, zit in een ander schermpje). Ik hoop dat je je hier op je gemak voelt.
Ergens zag ik staan 'verleden in een doosje, en dicht'. Dat heb ik ook, wat mijn eerdere relatie betreft. Echt geen zin meer om daarover nog dingen te vertellen. Ik vrees dat ik nog veel woede heb weggestopt. Wat het andere verleden betreft: dat valt helaas niet in een doosje weg te stoppen, daar moet ik juist naar kijken en mee leren omgaan. Maar oh, daar voel ik nu ook zoveel woede over, dat ik gewoon niet weet hoe ik dat allemaal moet behappen. Ik mis de therapiegroep, twee weken vakantie en de week daarvoor bezig met verhuizen. Dat is een goede uitlaatklep.
Voor jullie allemaal
Ergens zag ik staan 'verleden in een doosje, en dicht'. Dat heb ik ook, wat mijn eerdere relatie betreft. Echt geen zin meer om daarover nog dingen te vertellen. Ik vrees dat ik nog veel woede heb weggestopt. Wat het andere verleden betreft: dat valt helaas niet in een doosje weg te stoppen, daar moet ik juist naar kijken en mee leren omgaan. Maar oh, daar voel ik nu ook zoveel woede over, dat ik gewoon niet weet hoe ik dat allemaal moet behappen. Ik mis de therapiegroep, twee weken vakantie en de week daarvoor bezig met verhuizen. Dat is een goede uitlaatklep.
Voor jullie allemaal
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zondag 6 januari 2008 om 21:46
Ha lieve Elmervrouw.
Een hele dikke knuffel voor jou terug!
Perzik, fijn dat het je wat lucht geeft om hier te schrijven. Het is nogal wat wat je doormaakt.
Alles is bespreekbaar hier, niemand zal je voor gek verklaren. Als iemand kan reageren vanuit een eigen ervaring of advies heeft, het topic is bedoel om elkaar sterker te maken, bewust te worden. Of ook vooral je gevoel te uiten, er proberen woorden aan te geven.
Echt je wilt niet weten hoeveel ik er al aan gehad heb om hier mee te schrijven.
Een hele dikke knuffel voor jou terug!
Perzik, fijn dat het je wat lucht geeft om hier te schrijven. Het is nogal wat wat je doormaakt.
Alles is bespreekbaar hier, niemand zal je voor gek verklaren. Als iemand kan reageren vanuit een eigen ervaring of advies heeft, het topic is bedoel om elkaar sterker te maken, bewust te worden. Of ook vooral je gevoel te uiten, er proberen woorden aan te geven.
Echt je wilt niet weten hoeveel ik er al aan gehad heb om hier mee te schrijven.
zondag 6 januari 2008 om 23:14
Lieve Perzik,
Ik heb je verhaal nog niet gelezen, alleen hier op het topic. Ik wil graag iets vragen naar aanleiding van wat je schrijft. Je noemt drank als oorzaak. Hoeveel en hoe vaak drinkt je vriend? Drank kan een grote impact op een persoon hebben die veel verder gaat dan de roes en kater. Sommige mensen kunnen drank goed 'hebben' maar ondertussen gaat het in hun leven wel de verkeerde kant op. Ik herken in jouw verhaal sociale geïsoleerdheid, jaloezie (er bestaat geen gezonde jaloezie, lieve Perzik!), geen verantwoordelijkheid willen nemen, onredelijke eisen, ongecontroleerde woede. Allemaal dingen die met een drankprobleem kunnen samenhangen.
liefs,
dubio
Ik heb je verhaal nog niet gelezen, alleen hier op het topic. Ik wil graag iets vragen naar aanleiding van wat je schrijft. Je noemt drank als oorzaak. Hoeveel en hoe vaak drinkt je vriend? Drank kan een grote impact op een persoon hebben die veel verder gaat dan de roes en kater. Sommige mensen kunnen drank goed 'hebben' maar ondertussen gaat het in hun leven wel de verkeerde kant op. Ik herken in jouw verhaal sociale geïsoleerdheid, jaloezie (er bestaat geen gezonde jaloezie, lieve Perzik!), geen verantwoordelijkheid willen nemen, onredelijke eisen, ongecontroleerde woede. Allemaal dingen die met een drankprobleem kunnen samenhangen.
liefs,
dubio
Ga in therapie!
zondag 6 januari 2008 om 23:33
Gaat wel, dankjewel Lemmy Ik heb een nogal zware week voor de boeg, er hangt een hoop vanaf. De hulpverlening voor de kinderen heeft besloten dat het voorlopig beter is de kinderen niet te zien, maar alleen met mij en mijn ex te praten. Wij moeten eerst maar eens om de tafel gaan zitten om het conflict op te lossen waar de kinderen onder lijden. Nou, ik wil misschien best om de tafel gaan zitten (let op het misschien, ik sta niet te springen), maar dat conflict gaan we daar echt niet uit zitten praten hoor. Ik snap de redenering niet dat we eerst het conflict moeten oplossen en dán pas met de kinderen gaan praten. Het gaat er toch juist om dat de kinderen nú lijden onder dat conflict?
Als jij het snapt, mag je het me uitleggen Het is trouwens puur vrijwillige hulpverlening, dus ik moet eens nadenken of ik ermee door wil gaan. Ik kan ook gewoon zelf naar een kinderpsycholoog stappen natuurlijk.
Ik hoop binnenkort wel weer aan het werk te gaan, ik heb dat ook weer nodig. Maar hoe dat zal gaan? Ik ben er erg lang uitgeweest, ik zal best even tijd nodig hebben om weer mijn draai te vinden.
Hoe is het met jou? Ben je de feestdagen een beetje goed doorgekomen? Heb je contact kunnen hebben met je man?
liefs!
dubio
Als jij het snapt, mag je het me uitleggen Het is trouwens puur vrijwillige hulpverlening, dus ik moet eens nadenken of ik ermee door wil gaan. Ik kan ook gewoon zelf naar een kinderpsycholoog stappen natuurlijk.
Ik hoop binnenkort wel weer aan het werk te gaan, ik heb dat ook weer nodig. Maar hoe dat zal gaan? Ik ben er erg lang uitgeweest, ik zal best even tijd nodig hebben om weer mijn draai te vinden.
Hoe is het met jou? Ben je de feestdagen een beetje goed doorgekomen? Heb je contact kunnen hebben met je man?
liefs!
dubio
Ga in therapie!
zondag 6 januari 2008 om 23:34
quote:zonlicht2 schreef op 06 januari 2008 @ 14:40:
[...]
hm, had een hele reaktie geschreven maar het werkt weer eens niet
Lieve Iseo,
je was het niet zelf! in die relatie was je niet jezelf en daarom was je er juist niet bij! Dat lijkt maar zo.
En lastig wat je iemand moet en kan adviseren. Ik denk dat het belangrijker is dat die persoon beseft dat er een vangnet is, dat ze gehoord en begrepen word. We kennen allemaal wel de reakties waardoor je juist meer gaat afsluiten en richten op je relatie waardoor het gevoel ontstaat dat er niets anders meer is.
Dit zie je nu ook een beetje op het andere topic, iemand die er geen ervaring mee heeft probeert toch met oplossingen te komen. Alleen leggen die oplossingen direkt de verantwoordelijkheid neer bij 1 persoon, terwijl je toch echt met 2 personen in een relatie zit. Ik merk wel dat ik daar minder heftig op reageer, maar soms moet ik inderdaad even wachten met posten omdat ik het anders niet kan verwoorden. Ik begrijp het ook wel, als je dit niet meegemaakt hebt is het ook heel lastig voor te stellen en als je werkt met mensen die wel willen veranderen dan is dat ook wat je ziet. Niet die groep die gewoon niet wil of kan veranderen om wat voor reden dan ook. Punt is wat mij betreft dat tegen de tijd dat de ander inziet dat het echt niet gaat er bij jezelf al zoveel kapot is. Het vertrouwen al zo tot het dieptepunt is gedaald dat alleen dat al ervoor zorgt dat het eigenlijk geen haalbare kaart meer is. Hoe eerder dit proces duidelijk is en hoe sneller er door beide partners aan gewerkt word hoe meer kans van slagen er is dit proces om te buigen. Maar dat is heel hard werken en eigenlijk hoort het niet zo te zijn in een relatie
Hier komt een heel verhaal hoor...
Hoi Zonnetje
Wel en niet. Als ik kijk naar die laatste tijd herken ik mezelf niet echt terug nee. Maar ik was er eerder wel zelf bij, was alleen 'ver weg'. Ik zie de beslissingen die ik maakte, ook waar ze op gebaseerd waren toen, na er achteraf veel over geschreven te hebben.
Sommige ervan komen echt voort ook uit de manier waar op ik toch wel in elkaar steek denk ik. En andere beslissingen nam ik onder druk. Maar toch, dat 'ik was er zelf bij' gevoel blijft wel.
Ik was vanavond bij mij familie, er even tussenuit. Moet zeggen dat het fijn is om te merken dat de band met hen steeds hechter wordt. Dat is ook wel iets geweest van het afgelopen jaar, dat beter ging.
Heb zo lang geen echt contact gehad met ze, en nu al iets meer dan twee jaar wel.
Tussendoor tijdens de relatie af en toe even.
Soms als ik wegging bij ex. Een keer mijn vader gebeld of hij me kwam halen (andere stad eind weg) ik liep toen al op krukken door iets wat was gebeurd en ex had me nog eens vol in mijn buik geraakt en ik was het helemaal zat gewoon zat. Letterlijk ziek van. Maar niets verteld aan mijn ouders toen ik daar eenmaal was.
Waar moet je beginnen? Ze waren veels te blij om me te zien! En je weet toch wel wat er gaat komen.
Maar ik voelde me helemaal niet thuis daar, was alweer met hem bezig op het moment dat ik bij mijn familie aankwam.
Oh ik heb ook zoveel schuldgevoelens als ik er aan terugdenk. Ben op de dag dat mijn moeder jarig was weer vertrokken toen ex belde en zei dat ik moest komen omdat hij niet zonder me kon (in iets dramatischer bewoording dan, door te dreigen dat hij zichzelf iets aan zou doen omdat hij helemaal gek werd van het idee mij kwijt te raken en ik zo ver weg voelde). Mijn moeder was zo verdrietig, maar ik wilde het niet zien, heb haar niet meer aangekeken maar ben gegaan. Dat was een keuze, ik maakte die afweging.
Dat soort momenten staan me wel bij.
Mijn ex haatte het om bij familie langs te gaan. Hij sprak altijd over zijn ouders vol woede om wat ze hem hadden aangedaan. Maar nu ken ik de andere kant van die verhalen, ze liggen ver uit elkaar.
Maar had zijn ouders wel nodig. Op momenten dat hij er echt doorheen zat, of toen ik aangifte had gedaan bijvoorbeeld.
Dan kwam hij als een klein kind 'thuis'. Om weer te vertrekken of de boel op stelten zetten als het wat beter ging en hij het weer beter wist dan anderen. Dat duurde niet lang. En gekl genoeg of juist begrijpelijk willen zijn ouders dit niet zien zoals het is. Zijn moeder heeft mij nog geholpen een brief te schrijven om te proberen de aangifte in te trekken. Wat dus niet bleek te kunnen, vind ik achteraf wel goed geweest dat die regel zo was.
Maar goed, waar ik heen wil en voel ineens weer die behoefte om wat van me af te schrijven omdat ik er nogal aan moest denken vandaag enzo doordat ik er weer even in zat, hij probeerde ook het een en ander te bereiken bij mijn familie. Als hij mijn zus eens zag was hij echt een lieverd en zij was best onder de indruk. Ook zo bij mijn moeder. Ze wist dat er iets niet goed zat, maar had best een zwak voor hem.
Ze is zelfs bij hem langsgegaan toen hij was opgenomen (in de tijd toen ik aangifte had gedaan, ontwenningskliniek om daarna therapie te gaan volgen) toen hij dat vroeg, omdat hij sorry wilde zeggen. Omdat veel mensen toen wel wisten van die aangifte, al logeerde ik zelf bij andere familie en wilde niemand zien toen. Zij is daarheen gegaan, en hij had zoveel spijt! Heeft daar ziitten huilen. Nu zie ik eigenlijk ook het alsof hij het via mijn moeder speelde, ik weet het niet goed. Hij deed het in ieder geval voorkomen alsof het vanuit het niets ineens fout was gegaan, en hij er helemaal van in shock was en alles wilde doen om het goed te maken.
Mijn moeder had toch met hem te doen. En ik ook toen ik het hoorde. Wat ik dan gek vind van mezelf, is dat ik heel graag meeging in dit verhaal van dat het voor het eerst was dat zoiets gebeurde bij ons. Dat hij dit had gedaan.
Al had iedereen zeker anders gereageerd als ze mijn verklaring hadden gelezen van wat die nacht zich had afgespeeld.
Zelfs daarna, toen het er even op leek dat het beter ging met hem, wat ik hoorde via zijn vader, verlangde ik zo erg terug naar onze wereld samen. Daarbuiten was niemand bij wie ik hoorde, bij mijn familie voelde ik mij een vreemde omdat het voor mij twee verschillende levens waren, en we niet wisten hoe te communiceren. En ik dat ook niet wilde, en ik kon niet huilen want wist ergens dat ik nog niet klaar was met ex. Was gewoon aan het wachten op de dag dat we elkaar weer zagen, zie ik nu. En als er tekenen waren die pasten in het verhaal wat ik er voor mezelf van had gemaakt, dan zag ik dat als bevestiging. Zoals dat hij echt spijt had etc.
Maar goed, het moment dat hij voor het eerst langskwam in mijn nieuwe huisje, wat ik ook aan niemand had verteld, voelde ik het wel als een fout. Ik schrok en kon niet mezelf blijven zoals ik dat had gewild van te voren. Had hem weer in mijn huis, in mijn leven, in mijn bed.
Daarom raakt het me denk ik ook wat er gezegd wordt over het wel weggaan, maar nog niet los kunnen laten van de relatie, de partner. Had nog steeds het 'wij tegen de wereld' gevoel, was wel weg bij hem maar was er nog niet klaar voor. Ik had niemand om echt mee te praten, zag af en toe familie maar die wisten heel weinig, was erg eenzaam in mijn nieuwe huis in een nieuwe stad en zat er helemaal doorheen. Geen energie, geen zin in iets, alleen maar een beetje de dag doorkomen.
Ik denk dat die eenzaamheid en het niet weten wat te denken, het niet precies begrijpen wat er nou is gebeurd en het niet willen weten ook, het erg moeilijk maakt om weerstand te bieden aan teruggaan naar ex. Ik miste hem zo! Ik miste hem en die mooie dagen waren weer waar ik me aan vast hield, dat wilde ik terug.
Ik wilde me niet zo verloren voelen in de echt wereld.
Dan nog liever dat aan elkaar trekken en elke dag die weer een nieuwe dag is vol met van alles en het reageren op hem enzo.
Ik denk dat het ook belangrijk is dat iemand je misschien helpt als je uit zo'n isolement komt, omdat je gewoon niet weet waar je moet beginnen.
Toen ik zwanger was bijvoorbeeld, had ik pas voor het eerst motivatie om echt iets te ondernemen naar buiten. Ik moest wel naar de huisarts en af en toe iets kopen of had afspraken om een huis te kunnen vinden etc. Maar toen had ik ook hulp, want ik wist echt niet hoe ik moest beginnen, was zo van de kaart.
Toen ben ik overigens wel eerlijk geweest tegen iemand over dat ex me steeds belde en contact zocht, en de manieren (kon heel naar zijn) waar hij dat op deed. Dat is heel belangrijk geweest.
Maar dan moet je wel iemand hebben die dat allemaal al begrijpt, en dat geluk had ik toen met die vrouw waar ik al eerder eens over schreef.
Maar ja, wat wil ik nou zeggen. Dat ik het er wel bij heb gelaten bij mijn familie, dat het een paar incidenten waren. Ook nu nog.
Maar tussen mij en mijn ouders is het steeds beter gegaan, die band was heel slecht op het moment dat ik uit huis ging toen ik een tiener was.
Op zo'n dag als vandaag ben ik gewoon erg blij met hoe het nu gaat, tussen ons.
Ben ook wel blij dat ze het niet weten, al was ik gek geworden als er geen andere uitlaatklep was geweest.
Maar ik moest er even tussenuit vanmiddag en kon er echt van genieten hoe het nu allemaal is.
Ik weet niet of het helemaal okee is, maar ik schrijf hier soms een soort reactie op wat op het andere topic werd genoemd door iemand. Bijvoorbeeld over het voor jezelf op kunnen komen.
Heb ook rondgedwaald 's nachts in de stad, ben lastig gevallen in het park.
Ben tijdens het werken, toen der tijd, had verschillende rotbaantjes overal en nergens, wel vaker in situaties gekomen dat ik voor mezelf op moest komen. En dat kon ik ook.
Ben aangerand, bijvoorbeeld op de toiletten in zo'n fabriek, zat er tussenin toen mannen in de auto van het uitzendbureau begonnen te vechten, werd eens bijna geraakt door een pijp waarmee de ene man een andere sloeg tijdens een meningsverschil waar ik al niets van begreep en ging uit mijn dak waarna ze naar buiten gingen. Heb best zwaar werk gedaan tussen wat niet erg fijne figuren, moest vaak voor mezelf opkomen.
Deed werk waar je geen opleiding voor nodig had omdat ik van het gym was afgegaan, en wilde eigenlijk altijd wel gaan studeren het liefst. Maar ik zat vast in dat soort werk, in die tijd. Niet de wat nettere baantjes want daar werd meer op me gerekend of daar moest ik toch op een bepaalde manier voor de dag komen.
Dat ik wel voor mezelf opkwam daar, maar niet thuis, daar was ik heel anders inmiddels, wat zegt dat toch.
[...]
hm, had een hele reaktie geschreven maar het werkt weer eens niet
Lieve Iseo,
je was het niet zelf! in die relatie was je niet jezelf en daarom was je er juist niet bij! Dat lijkt maar zo.
En lastig wat je iemand moet en kan adviseren. Ik denk dat het belangrijker is dat die persoon beseft dat er een vangnet is, dat ze gehoord en begrepen word. We kennen allemaal wel de reakties waardoor je juist meer gaat afsluiten en richten op je relatie waardoor het gevoel ontstaat dat er niets anders meer is.
Dit zie je nu ook een beetje op het andere topic, iemand die er geen ervaring mee heeft probeert toch met oplossingen te komen. Alleen leggen die oplossingen direkt de verantwoordelijkheid neer bij 1 persoon, terwijl je toch echt met 2 personen in een relatie zit. Ik merk wel dat ik daar minder heftig op reageer, maar soms moet ik inderdaad even wachten met posten omdat ik het anders niet kan verwoorden. Ik begrijp het ook wel, als je dit niet meegemaakt hebt is het ook heel lastig voor te stellen en als je werkt met mensen die wel willen veranderen dan is dat ook wat je ziet. Niet die groep die gewoon niet wil of kan veranderen om wat voor reden dan ook. Punt is wat mij betreft dat tegen de tijd dat de ander inziet dat het echt niet gaat er bij jezelf al zoveel kapot is. Het vertrouwen al zo tot het dieptepunt is gedaald dat alleen dat al ervoor zorgt dat het eigenlijk geen haalbare kaart meer is. Hoe eerder dit proces duidelijk is en hoe sneller er door beide partners aan gewerkt word hoe meer kans van slagen er is dit proces om te buigen. Maar dat is heel hard werken en eigenlijk hoort het niet zo te zijn in een relatie
Hier komt een heel verhaal hoor...
Hoi Zonnetje
Wel en niet. Als ik kijk naar die laatste tijd herken ik mezelf niet echt terug nee. Maar ik was er eerder wel zelf bij, was alleen 'ver weg'. Ik zie de beslissingen die ik maakte, ook waar ze op gebaseerd waren toen, na er achteraf veel over geschreven te hebben.
Sommige ervan komen echt voort ook uit de manier waar op ik toch wel in elkaar steek denk ik. En andere beslissingen nam ik onder druk. Maar toch, dat 'ik was er zelf bij' gevoel blijft wel.
Ik was vanavond bij mij familie, er even tussenuit. Moet zeggen dat het fijn is om te merken dat de band met hen steeds hechter wordt. Dat is ook wel iets geweest van het afgelopen jaar, dat beter ging.
Heb zo lang geen echt contact gehad met ze, en nu al iets meer dan twee jaar wel.
Tussendoor tijdens de relatie af en toe even.
Soms als ik wegging bij ex. Een keer mijn vader gebeld of hij me kwam halen (andere stad eind weg) ik liep toen al op krukken door iets wat was gebeurd en ex had me nog eens vol in mijn buik geraakt en ik was het helemaal zat gewoon zat. Letterlijk ziek van. Maar niets verteld aan mijn ouders toen ik daar eenmaal was.
Waar moet je beginnen? Ze waren veels te blij om me te zien! En je weet toch wel wat er gaat komen.
Maar ik voelde me helemaal niet thuis daar, was alweer met hem bezig op het moment dat ik bij mijn familie aankwam.
Oh ik heb ook zoveel schuldgevoelens als ik er aan terugdenk. Ben op de dag dat mijn moeder jarig was weer vertrokken toen ex belde en zei dat ik moest komen omdat hij niet zonder me kon (in iets dramatischer bewoording dan, door te dreigen dat hij zichzelf iets aan zou doen omdat hij helemaal gek werd van het idee mij kwijt te raken en ik zo ver weg voelde). Mijn moeder was zo verdrietig, maar ik wilde het niet zien, heb haar niet meer aangekeken maar ben gegaan. Dat was een keuze, ik maakte die afweging.
Dat soort momenten staan me wel bij.
Mijn ex haatte het om bij familie langs te gaan. Hij sprak altijd over zijn ouders vol woede om wat ze hem hadden aangedaan. Maar nu ken ik de andere kant van die verhalen, ze liggen ver uit elkaar.
Maar had zijn ouders wel nodig. Op momenten dat hij er echt doorheen zat, of toen ik aangifte had gedaan bijvoorbeeld.
Dan kwam hij als een klein kind 'thuis'. Om weer te vertrekken of de boel op stelten zetten als het wat beter ging en hij het weer beter wist dan anderen. Dat duurde niet lang. En gekl genoeg of juist begrijpelijk willen zijn ouders dit niet zien zoals het is. Zijn moeder heeft mij nog geholpen een brief te schrijven om te proberen de aangifte in te trekken. Wat dus niet bleek te kunnen, vind ik achteraf wel goed geweest dat die regel zo was.
Maar goed, waar ik heen wil en voel ineens weer die behoefte om wat van me af te schrijven omdat ik er nogal aan moest denken vandaag enzo doordat ik er weer even in zat, hij probeerde ook het een en ander te bereiken bij mijn familie. Als hij mijn zus eens zag was hij echt een lieverd en zij was best onder de indruk. Ook zo bij mijn moeder. Ze wist dat er iets niet goed zat, maar had best een zwak voor hem.
Ze is zelfs bij hem langsgegaan toen hij was opgenomen (in de tijd toen ik aangifte had gedaan, ontwenningskliniek om daarna therapie te gaan volgen) toen hij dat vroeg, omdat hij sorry wilde zeggen. Omdat veel mensen toen wel wisten van die aangifte, al logeerde ik zelf bij andere familie en wilde niemand zien toen. Zij is daarheen gegaan, en hij had zoveel spijt! Heeft daar ziitten huilen. Nu zie ik eigenlijk ook het alsof hij het via mijn moeder speelde, ik weet het niet goed. Hij deed het in ieder geval voorkomen alsof het vanuit het niets ineens fout was gegaan, en hij er helemaal van in shock was en alles wilde doen om het goed te maken.
Mijn moeder had toch met hem te doen. En ik ook toen ik het hoorde. Wat ik dan gek vind van mezelf, is dat ik heel graag meeging in dit verhaal van dat het voor het eerst was dat zoiets gebeurde bij ons. Dat hij dit had gedaan.
Al had iedereen zeker anders gereageerd als ze mijn verklaring hadden gelezen van wat die nacht zich had afgespeeld.
Zelfs daarna, toen het er even op leek dat het beter ging met hem, wat ik hoorde via zijn vader, verlangde ik zo erg terug naar onze wereld samen. Daarbuiten was niemand bij wie ik hoorde, bij mijn familie voelde ik mij een vreemde omdat het voor mij twee verschillende levens waren, en we niet wisten hoe te communiceren. En ik dat ook niet wilde, en ik kon niet huilen want wist ergens dat ik nog niet klaar was met ex. Was gewoon aan het wachten op de dag dat we elkaar weer zagen, zie ik nu. En als er tekenen waren die pasten in het verhaal wat ik er voor mezelf van had gemaakt, dan zag ik dat als bevestiging. Zoals dat hij echt spijt had etc.
Maar goed, het moment dat hij voor het eerst langskwam in mijn nieuwe huisje, wat ik ook aan niemand had verteld, voelde ik het wel als een fout. Ik schrok en kon niet mezelf blijven zoals ik dat had gewild van te voren. Had hem weer in mijn huis, in mijn leven, in mijn bed.
Daarom raakt het me denk ik ook wat er gezegd wordt over het wel weggaan, maar nog niet los kunnen laten van de relatie, de partner. Had nog steeds het 'wij tegen de wereld' gevoel, was wel weg bij hem maar was er nog niet klaar voor. Ik had niemand om echt mee te praten, zag af en toe familie maar die wisten heel weinig, was erg eenzaam in mijn nieuwe huis in een nieuwe stad en zat er helemaal doorheen. Geen energie, geen zin in iets, alleen maar een beetje de dag doorkomen.
Ik denk dat die eenzaamheid en het niet weten wat te denken, het niet precies begrijpen wat er nou is gebeurd en het niet willen weten ook, het erg moeilijk maakt om weerstand te bieden aan teruggaan naar ex. Ik miste hem zo! Ik miste hem en die mooie dagen waren weer waar ik me aan vast hield, dat wilde ik terug.
Ik wilde me niet zo verloren voelen in de echt wereld.
Dan nog liever dat aan elkaar trekken en elke dag die weer een nieuwe dag is vol met van alles en het reageren op hem enzo.
Ik denk dat het ook belangrijk is dat iemand je misschien helpt als je uit zo'n isolement komt, omdat je gewoon niet weet waar je moet beginnen.
Toen ik zwanger was bijvoorbeeld, had ik pas voor het eerst motivatie om echt iets te ondernemen naar buiten. Ik moest wel naar de huisarts en af en toe iets kopen of had afspraken om een huis te kunnen vinden etc. Maar toen had ik ook hulp, want ik wist echt niet hoe ik moest beginnen, was zo van de kaart.
Toen ben ik overigens wel eerlijk geweest tegen iemand over dat ex me steeds belde en contact zocht, en de manieren (kon heel naar zijn) waar hij dat op deed. Dat is heel belangrijk geweest.
Maar dan moet je wel iemand hebben die dat allemaal al begrijpt, en dat geluk had ik toen met die vrouw waar ik al eerder eens over schreef.
Maar ja, wat wil ik nou zeggen. Dat ik het er wel bij heb gelaten bij mijn familie, dat het een paar incidenten waren. Ook nu nog.
Maar tussen mij en mijn ouders is het steeds beter gegaan, die band was heel slecht op het moment dat ik uit huis ging toen ik een tiener was.
Op zo'n dag als vandaag ben ik gewoon erg blij met hoe het nu gaat, tussen ons.
Ben ook wel blij dat ze het niet weten, al was ik gek geworden als er geen andere uitlaatklep was geweest.
Maar ik moest er even tussenuit vanmiddag en kon er echt van genieten hoe het nu allemaal is.
Ik weet niet of het helemaal okee is, maar ik schrijf hier soms een soort reactie op wat op het andere topic werd genoemd door iemand. Bijvoorbeeld over het voor jezelf op kunnen komen.
Heb ook rondgedwaald 's nachts in de stad, ben lastig gevallen in het park.
Ben tijdens het werken, toen der tijd, had verschillende rotbaantjes overal en nergens, wel vaker in situaties gekomen dat ik voor mezelf op moest komen. En dat kon ik ook.
Ben aangerand, bijvoorbeeld op de toiletten in zo'n fabriek, zat er tussenin toen mannen in de auto van het uitzendbureau begonnen te vechten, werd eens bijna geraakt door een pijp waarmee de ene man een andere sloeg tijdens een meningsverschil waar ik al niets van begreep en ging uit mijn dak waarna ze naar buiten gingen. Heb best zwaar werk gedaan tussen wat niet erg fijne figuren, moest vaak voor mezelf opkomen.
Deed werk waar je geen opleiding voor nodig had omdat ik van het gym was afgegaan, en wilde eigenlijk altijd wel gaan studeren het liefst. Maar ik zat vast in dat soort werk, in die tijd. Niet de wat nettere baantjes want daar werd meer op me gerekend of daar moest ik toch op een bepaalde manier voor de dag komen.
Dat ik wel voor mezelf opkwam daar, maar niet thuis, daar was ik heel anders inmiddels, wat zegt dat toch.
zondag 6 januari 2008 om 23:58
Hoi lieve Iseo,
Ja, raar is dat he, dat je ergens anders wel je mannetje kunt staan en binnen je relatie niet. Dat had ik ook. Ik ging veel uit vroeger, en was nooit bang. Ik bracht een keer een vriendin te voet naar huis omdat zij bang was alleen te lopen en moest daarna alleen terug naar mijn auto. Ik moest een donkere steeg door en zag een groep jongens staan die provocerend overkwamen. Ik liep er toch gewoon tussendoor en opeens probeerde eentje mij vast te pakken, maar voordat hij me aanraakte had ik hem al een klap in z'n gezicht gegeven. En toen durfden ze niks meer, ondanks mijn kabouter-postuur...
De angst die ik had voor mijn toenmalige man was ook niet zozeer dat ik bang was dat hij me pijn zou doen of ging slaan. Lichamelijke pijn kon ik wel hebben. Maar het me gekwetst voelen, het verdriet, het niet meer kunnen ontkennen dat er iets heel erg misging, daar was ik bang voor.
Ja, raar is dat he, dat je ergens anders wel je mannetje kunt staan en binnen je relatie niet. Dat had ik ook. Ik ging veel uit vroeger, en was nooit bang. Ik bracht een keer een vriendin te voet naar huis omdat zij bang was alleen te lopen en moest daarna alleen terug naar mijn auto. Ik moest een donkere steeg door en zag een groep jongens staan die provocerend overkwamen. Ik liep er toch gewoon tussendoor en opeens probeerde eentje mij vast te pakken, maar voordat hij me aanraakte had ik hem al een klap in z'n gezicht gegeven. En toen durfden ze niks meer, ondanks mijn kabouter-postuur...
De angst die ik had voor mijn toenmalige man was ook niet zozeer dat ik bang was dat hij me pijn zou doen of ging slaan. Lichamelijke pijn kon ik wel hebben. Maar het me gekwetst voelen, het verdriet, het niet meer kunnen ontkennen dat er iets heel erg misging, daar was ik bang voor.
maandag 7 januari 2008 om 00:02
Lieve Dubio, ik zal aan je denken de komende week! Hopelijk kom je toch snel verder met alles.
Met mij gaat het goed, de feestdagen waren niet zo leuk als anders maar we hebben het toch gezellig gehad. Soms heb ik dagelijks contact met mijn man, soms een paar weken heel weinig, dat ligt aan waar hij zich op dat moment bevindt. Sinds een week heb ik hem weinig gesproken, maar volgende week zal hij naar verwachting weer meer van zich kunnen laten horen. We redden het allemaal wel zo, eigenlijk.
Met mij gaat het goed, de feestdagen waren niet zo leuk als anders maar we hebben het toch gezellig gehad. Soms heb ik dagelijks contact met mijn man, soms een paar weken heel weinig, dat ligt aan waar hij zich op dat moment bevindt. Sinds een week heb ik hem weinig gesproken, maar volgende week zal hij naar verwachting weer meer van zich kunnen laten horen. We redden het allemaal wel zo, eigenlijk.
maandag 7 januari 2008 om 00:07
Ja, herkenbaar. Ik heb gejankt, gejankt. En dat lokte nog meer uit, maar dat deed me dan niet veel. Gewoon dat zó gekwetst voelen.
Was ook bang om door hem in de steek gelaten te worden. Dat het nooit meer goed zou komen, en elke keer als het een graadje erger werd was ik daar nog banger voor, dat vind ik nou ook echt zo raar.
Was ook bang om door hem in de steek gelaten te worden. Dat het nooit meer goed zou komen, en elke keer als het een graadje erger werd was ik daar nog banger voor, dat vind ik nou ook echt zo raar.
