Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 5
zaterdag 7 juli 2007 om 23:49
Een topic waar iedere vrouw kan aansluiten die in een ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
dinsdag 8 januari 2008 om 01:38
Hai ben ik weer.
Ik reageer met gemengde gevoelens op je berichtje.
Hoe weet je dat het goed blijft?
Ik denk dat je om te beginnen je moet blijven realiseren dat deze relatie niet een 'gewone' meer relatie is. Maar er is al zoveel gebeurd dat het noodzakelijk is te blijven kijken naar hoe het nu gaat en op welke manier jullie omgaan met het verleden.
Kan niet gewoon zomaar blij zijn met de dingen die je schrijft.
Het nemen van die impulsieve beslissingen, zoals bijvoorbeeld dat je al afspraken hebt met andere mensen, maar toch meteen ja zegt tegen M.
Of dat je besluit dat je het toch niet meer wilt tegen houden met hem te praten, je wilde en móest gewoon.
Ja ik maak me dan zorgen. Weet niet of ik nu gewoon blij moet reageren omdat je eigenlijk toch fijne dagen hebt gehad. Of gewoon reageren vanuit het feit dat ik me zorgen om je blijf maken, en vanuit de herkenning.
Waarom was het erg gezellig maar tegelijk erg eenzaam om met Anna kerst te vieren? Omdat je toen M. zo miste? Hoe voelde het om met Anna samen te zijn?
Ik kon tijdens mijn relatie nooit echt samen met andere mensen zijn zonder mijn vriend echt vreselijk te missen. Ik voelde het gewoon in mijn lijf, wist me niet echt een houding te geven, was met mijn gedachten misschien wel de hele tijd bij hem. Inschatten wat hij zou doen, hoe en of ik hem zou bereiken, hem straks zou zien etc. Wat ik dan moest zeggen of doen, dat ik hem zo miste, gewoon verlangend naar zijn aanwezigheid.
Heb jij dat ook?
In hoeverre kun je je voorstellen dat mensen als het ware verslaafd kunnen zijn aan de relatie, hun vriend?
Dat gevoel van samen zijn vasthouden voor zo lang mogelijk. Dat lijkt wel een soort wens geworden, om tegelijk daarmee alle narigheid te kunnen wegwissen en dat niet meer te voelen.
Maak je je wel eens zorgen of dit weer niet hetzelfde patroon gaat volgen als eerst? Wat is er nu anders? Dat je je eigen kamer hebt is volgens mij niet genoeg.
Op welke manier gaat M. om met het verleden dat jullie samen kennen
Oh Lily, natuurlijk valt alles op zijn plek, daar wachtte je toch op?
Sorry, ik vind dit zo moeilijk. Voor mij klinkt dit zo erg bekend, en ik ben gewoon bang voor wat er tussen jullie kan gebeuren wanneer jullie verdergaan zonder die issues aan te pakken. Zonder hard werken van zijn kant (méér dan jou stevig vasthouden en daarmee 'alles' zeggen).
Waarom voel ik me zo onrustig?
Denk je dat ik tevel kijk vanuit wat ik zelf heb meegemaakt? Maar wat als nou steeds alles zo overeenkomt?
Wat vind jij dat nu de volgende stap moet zijn in het verwerkingsproces van wat jij hebt meegemaakt?
Lieve Lily, mag ik vragen waarom je geen contact hebt met je familie?
Liefs, Iseo
Ik reageer met gemengde gevoelens op je berichtje.
Hoe weet je dat het goed blijft?
Ik denk dat je om te beginnen je moet blijven realiseren dat deze relatie niet een 'gewone' meer relatie is. Maar er is al zoveel gebeurd dat het noodzakelijk is te blijven kijken naar hoe het nu gaat en op welke manier jullie omgaan met het verleden.
Kan niet gewoon zomaar blij zijn met de dingen die je schrijft.
Het nemen van die impulsieve beslissingen, zoals bijvoorbeeld dat je al afspraken hebt met andere mensen, maar toch meteen ja zegt tegen M.
Of dat je besluit dat je het toch niet meer wilt tegen houden met hem te praten, je wilde en móest gewoon.
Ja ik maak me dan zorgen. Weet niet of ik nu gewoon blij moet reageren omdat je eigenlijk toch fijne dagen hebt gehad. Of gewoon reageren vanuit het feit dat ik me zorgen om je blijf maken, en vanuit de herkenning.
Waarom was het erg gezellig maar tegelijk erg eenzaam om met Anna kerst te vieren? Omdat je toen M. zo miste? Hoe voelde het om met Anna samen te zijn?
Ik kon tijdens mijn relatie nooit echt samen met andere mensen zijn zonder mijn vriend echt vreselijk te missen. Ik voelde het gewoon in mijn lijf, wist me niet echt een houding te geven, was met mijn gedachten misschien wel de hele tijd bij hem. Inschatten wat hij zou doen, hoe en of ik hem zou bereiken, hem straks zou zien etc. Wat ik dan moest zeggen of doen, dat ik hem zo miste, gewoon verlangend naar zijn aanwezigheid.
Heb jij dat ook?
In hoeverre kun je je voorstellen dat mensen als het ware verslaafd kunnen zijn aan de relatie, hun vriend?
Dat gevoel van samen zijn vasthouden voor zo lang mogelijk. Dat lijkt wel een soort wens geworden, om tegelijk daarmee alle narigheid te kunnen wegwissen en dat niet meer te voelen.
Maak je je wel eens zorgen of dit weer niet hetzelfde patroon gaat volgen als eerst? Wat is er nu anders? Dat je je eigen kamer hebt is volgens mij niet genoeg.
Op welke manier gaat M. om met het verleden dat jullie samen kennen
Oh Lily, natuurlijk valt alles op zijn plek, daar wachtte je toch op?
Sorry, ik vind dit zo moeilijk. Voor mij klinkt dit zo erg bekend, en ik ben gewoon bang voor wat er tussen jullie kan gebeuren wanneer jullie verdergaan zonder die issues aan te pakken. Zonder hard werken van zijn kant (méér dan jou stevig vasthouden en daarmee 'alles' zeggen).
Waarom voel ik me zo onrustig?
Denk je dat ik tevel kijk vanuit wat ik zelf heb meegemaakt? Maar wat als nou steeds alles zo overeenkomt?
Wat vind jij dat nu de volgende stap moet zijn in het verwerkingsproces van wat jij hebt meegemaakt?
Lieve Lily, mag ik vragen waarom je geen contact hebt met je familie?
Liefs, Iseo
dinsdag 8 januari 2008 om 01:55
Hoe weet je dat het goed blijft?
Ik denk dat je om te beginnen je moet blijven realiseren dat deze relatie niet een 'gewone' meer relatie is. Maar er is al zoveel gebeurd dat het noodzakelijk is te blijven kijken naar hoe het nu gaat en op welke manier jullie omgaan met het verleden.
Oké zeker weten kan ik natuurlijk nooit, maar het voelt goed. En het gaat super en dan wil ik helemaal niet denken aan wat áls. Die als is er nu niet en komt er niet. Ik wil er niet aandenken ik wil enkel genieten van de tijd die we hebben. Genieten van hem en al een beetje van ons.. Hoewel er nog geen echte ons is..
Waarom was het erg gezellig maar tegelijk erg eenzaam om met Anna kerst te vieren? Omdat je toen M. zo miste? Hoe voelde het om met Anna samen te zijn?
Met anna voelde het super. Als twee melige schoolmeiden. Maar toen kwam Mark. En die gaat dan automatisch toch een beetje "kleffen" met anna, het is kerst. Je wilt bij elkaar zijn. De dagen waarop je extra lief doet voor degene van wie je houd. Ik voelde me een klein poosje het "vijfde" wiel aan de wagen.. de buitenstaander.. En toen miste ik hém. Dat hij mij niet meer zo een knuffel kon geven en een kus bij thuiskomt. Geen cadeuatjes van of voor hem onder de boom. Geen dineetje met en voor hem. Niks alleen ik.. en anna&mark. Maar ik alleen. En juist op zulke momenten heb ik zo erg door dat dit niet is wat ik wil. Dat ik hem helemaal niet kwijt wil. Dat ik nog wél wil vechten voor ons. En wil blijven vechten tot ik zeker weet dat het niet kán. Maar ik weet dat het wel kán. We moeten alleen beiden werken.. Beiden veranderen..
Ik kon tijdens mijn relatie nooit echt samen met andere mensen zijn zonder mijn vriend echt vreselijk te missen. Ik voelde het gewoon in mijn lijf, wist me niet echt een houding te geven, was met mijn gedachten misschien wel de hele tijd bij hem. Inschatten wat hij zou doen, hoe en of ik hem zou bereiken, hem straks zou zien etc. Wat ik dan moest zeggen of doen, dat ik hem zo miste, gewoon verlangend naar zijn aanwezigheid.
Heb jij dat ook?
In hoeverre kun je je voorstellen dat mensen als het ware verslaafd kunnen zijn aan de relatie, hun vriend?
Verslaafd vind ik een raar woord. Je houd van iemand geeft of diegene en wil diegene het liefst zo vaak mogelijk aan je zij hebben.. Maar is dat een verslaving? Nee ik vind van niet.. Ik kan me dat dus ook niet zo goed voorstellen..
Tuurlijk mis ik hem als ik bij anderen ben en hij er niet is. We waren zolang een ons. Kenden goede en slechte tijden, maar onze ons was er. En die mis ik.. Nog steeds.. Maar weet ook dat ik voormezelf rustig moet doen.
Dat gevoel van samen zijn vasthouden voor zo lang mogelijk. Dat lijkt wel een soort wens geworden, om tegelijk daarmee alle narigheid te kunnen wegwissen en dat niet meer te voelen.
Maak je je wel eens zorgen of dit weer niet hetzelfde patroon gaat volgen als eerst? Wat is er nu anders? Dat je je eigen kamer hebt is volgens mij niet genoeg.
Op welke manier gaat M. om met het verleden dat jullie samen kennen
Oh Lily, natuurlijk valt alles op zijn plek, daar wachtte je toch op?
Ik weet het niet, alles voelt anders.. Hoe hij doet, praat, smst, belt, reageert. Heel anders dan de vorige keren. Toen kwam er soms nog wat boosheid naar boven, wanneer ik wat afwees. Niets van dat is er nu nog. Alsof ik de koers mag bepalen die wij nu gaan varen. Ik wil niet denken aan wat áls. Dus ook niet aan vroegere patronen. Dat is achter hem.. achter mij..
Sorry, ik vind dit zo moeilijk. Voor mij klinkt dit zo erg bekend, en ik ben gewoon bang voor wat er tussen jullie kan gebeuren wanneer jullie verdergaan zonder die issues aan te pakken. Zonder hard werken van zijn kant (méér dan jou stevig vasthouden en daarmee 'alles' zeggen).
Niet alleen hij.. Ook ik zal moeten werken..
Waarom voel ik me zo onrustig?
Denk je dat ik tevel kijk vanuit wat ik zelf heb meegemaakt? Maar wat als nou steeds alles zo overeenkomt?
Wat vind jij dat nu de volgende stap moet zijn in het verwerkingsproces van wat jij hebt meegemaakt?
Ik weet het niet.. Het hoeft niet hetzelfde te gaan als bij jou. Maar ik snap wel dat je automatisch kijkt hoe het jou is vergaan en dat neem ik je ook helemaal niet kwalijk.. Maar ik wil graag verder zoals het nu gaat. Het gaat goed, we zijn beiden tevreden. En als we dit vasthouden dan komt het goed.
Hoe bedoel je verwerkingsproces?
Lieve Lily, mag ik vragen waarom je geen contact hebt met je familie?
Verwaterd denk ik.. Is er gewoon niet. Ook nooit een super goede band gehad met familie.
Liefs, Iseo
Liefs,
LillyRose
Ik denk dat je om te beginnen je moet blijven realiseren dat deze relatie niet een 'gewone' meer relatie is. Maar er is al zoveel gebeurd dat het noodzakelijk is te blijven kijken naar hoe het nu gaat en op welke manier jullie omgaan met het verleden.
Oké zeker weten kan ik natuurlijk nooit, maar het voelt goed. En het gaat super en dan wil ik helemaal niet denken aan wat áls. Die als is er nu niet en komt er niet. Ik wil er niet aandenken ik wil enkel genieten van de tijd die we hebben. Genieten van hem en al een beetje van ons.. Hoewel er nog geen echte ons is..
Waarom was het erg gezellig maar tegelijk erg eenzaam om met Anna kerst te vieren? Omdat je toen M. zo miste? Hoe voelde het om met Anna samen te zijn?
Met anna voelde het super. Als twee melige schoolmeiden. Maar toen kwam Mark. En die gaat dan automatisch toch een beetje "kleffen" met anna, het is kerst. Je wilt bij elkaar zijn. De dagen waarop je extra lief doet voor degene van wie je houd. Ik voelde me een klein poosje het "vijfde" wiel aan de wagen.. de buitenstaander.. En toen miste ik hém. Dat hij mij niet meer zo een knuffel kon geven en een kus bij thuiskomt. Geen cadeuatjes van of voor hem onder de boom. Geen dineetje met en voor hem. Niks alleen ik.. en anna&mark. Maar ik alleen. En juist op zulke momenten heb ik zo erg door dat dit niet is wat ik wil. Dat ik hem helemaal niet kwijt wil. Dat ik nog wél wil vechten voor ons. En wil blijven vechten tot ik zeker weet dat het niet kán. Maar ik weet dat het wel kán. We moeten alleen beiden werken.. Beiden veranderen..
Ik kon tijdens mijn relatie nooit echt samen met andere mensen zijn zonder mijn vriend echt vreselijk te missen. Ik voelde het gewoon in mijn lijf, wist me niet echt een houding te geven, was met mijn gedachten misschien wel de hele tijd bij hem. Inschatten wat hij zou doen, hoe en of ik hem zou bereiken, hem straks zou zien etc. Wat ik dan moest zeggen of doen, dat ik hem zo miste, gewoon verlangend naar zijn aanwezigheid.
Heb jij dat ook?
In hoeverre kun je je voorstellen dat mensen als het ware verslaafd kunnen zijn aan de relatie, hun vriend?
Verslaafd vind ik een raar woord. Je houd van iemand geeft of diegene en wil diegene het liefst zo vaak mogelijk aan je zij hebben.. Maar is dat een verslaving? Nee ik vind van niet.. Ik kan me dat dus ook niet zo goed voorstellen..
Tuurlijk mis ik hem als ik bij anderen ben en hij er niet is. We waren zolang een ons. Kenden goede en slechte tijden, maar onze ons was er. En die mis ik.. Nog steeds.. Maar weet ook dat ik voormezelf rustig moet doen.
Dat gevoel van samen zijn vasthouden voor zo lang mogelijk. Dat lijkt wel een soort wens geworden, om tegelijk daarmee alle narigheid te kunnen wegwissen en dat niet meer te voelen.
Maak je je wel eens zorgen of dit weer niet hetzelfde patroon gaat volgen als eerst? Wat is er nu anders? Dat je je eigen kamer hebt is volgens mij niet genoeg.
Op welke manier gaat M. om met het verleden dat jullie samen kennen
Oh Lily, natuurlijk valt alles op zijn plek, daar wachtte je toch op?
Ik weet het niet, alles voelt anders.. Hoe hij doet, praat, smst, belt, reageert. Heel anders dan de vorige keren. Toen kwam er soms nog wat boosheid naar boven, wanneer ik wat afwees. Niets van dat is er nu nog. Alsof ik de koers mag bepalen die wij nu gaan varen. Ik wil niet denken aan wat áls. Dus ook niet aan vroegere patronen. Dat is achter hem.. achter mij..
Sorry, ik vind dit zo moeilijk. Voor mij klinkt dit zo erg bekend, en ik ben gewoon bang voor wat er tussen jullie kan gebeuren wanneer jullie verdergaan zonder die issues aan te pakken. Zonder hard werken van zijn kant (méér dan jou stevig vasthouden en daarmee 'alles' zeggen).
Niet alleen hij.. Ook ik zal moeten werken..
Waarom voel ik me zo onrustig?
Denk je dat ik tevel kijk vanuit wat ik zelf heb meegemaakt? Maar wat als nou steeds alles zo overeenkomt?
Wat vind jij dat nu de volgende stap moet zijn in het verwerkingsproces van wat jij hebt meegemaakt?
Ik weet het niet.. Het hoeft niet hetzelfde te gaan als bij jou. Maar ik snap wel dat je automatisch kijkt hoe het jou is vergaan en dat neem ik je ook helemaal niet kwalijk.. Maar ik wil graag verder zoals het nu gaat. Het gaat goed, we zijn beiden tevreden. En als we dit vasthouden dan komt het goed.
Hoe bedoel je verwerkingsproces?
Lieve Lily, mag ik vragen waarom je geen contact hebt met je familie?
Verwaterd denk ik.. Is er gewoon niet. Ook nooit een super goede band gehad met familie.
Liefs, Iseo
Liefs,
LillyRose
dinsdag 8 januari 2008 om 02:03
Ik heb al een soort van "hulp". Ik kon het altijd erg goed vinden met mijn een van mijn docenten. Ik heb een afspraak voor morgen. Deze vrouw heeft voordat ze hier kwam werken(lesgeven) gewerkt in het maatschappelijk werk en ook nog bij stichting FIOM. Ze had al gezien dat bepaalde zaken mij zo aangrepen en zei al wel eens als dr wat was dat ik altijd kon komen. Ik heb gevraagd of ik met haar ergens over kon praten nu ze mij geen les mee gaf. Dat vond ik gepaster dan toen we nog docent/student waren.
Morgen is mijn eerste keer. Ze weet natuurlijk al wel wat.. Maar de spanning is er nu al. Ik ben nog steeds bang voor een oordeel als : wat ik hier doe terwijl ik zelf ook niet alles ok heb.
Toen ik het schreef voelde ik heel veel blijdschap en heel veel angst. Wat zouden jullie denken? Zouden jullie het fout vinde? Zouden jullie mij dom vinden? Of misschien wel negeren? Wat zouden jullie ervan denken dat ik toch weer "terug ben". Ondanks mijn eerdere berichten, zouden jullie me fake vinden? Of zouden juist jullie me goed snappen/begrijpen?
Weet niet wat ik meer zou willen delen..
Doel je ergens op?
liefs.. en natuurlijk ook een dikke
Morgen is mijn eerste keer. Ze weet natuurlijk al wel wat.. Maar de spanning is er nu al. Ik ben nog steeds bang voor een oordeel als : wat ik hier doe terwijl ik zelf ook niet alles ok heb.
Toen ik het schreef voelde ik heel veel blijdschap en heel veel angst. Wat zouden jullie denken? Zouden jullie het fout vinde? Zouden jullie mij dom vinden? Of misschien wel negeren? Wat zouden jullie ervan denken dat ik toch weer "terug ben". Ondanks mijn eerdere berichten, zouden jullie me fake vinden? Of zouden juist jullie me goed snappen/begrijpen?
Weet niet wat ik meer zou willen delen..
Doel je ergens op?
liefs.. en natuurlijk ook een dikke
dinsdag 8 januari 2008 om 02:12
Lily, fijn dat we even praten.
'Alsof ik de koers mag bepalen die wij nu gaan varen.'
Kun je hier beschrijven wat die koers gaat zijn?
Wat wil jij nu? Wat zoek jij in een relatie, wat vind je belangrijk?
Waarom wil je niet denken aan vroegere patronen, en hoe het mis is gegaan?
OKee, ik weet het antwoord, tenminste van mezelf toen.
Maar ik ben nu daarvan verder en als ik jouw stukje lees klinkt het behoorlijk naïef, zo van als ik doe of het niet is gebeurd is het er niet.
(Oogkleppen uit de titel)
'Ik weet het niet.. Het hoeft niet hetzelfde te gaan als bij jou. Maar ik snap wel dat je automatisch kijkt hoe het jou is vergaan en dat neem ik je ook helemaal niet kwalijk.. Maar ik wil graag verder zoals het nu gaat. Het gaat goed, we zijn beiden tevreden. En als we dit vasthouden dan komt het goed.
Hoe bedoel je verwerkingsproces?'
Ik bedoel dat je vriend je heeft geslagen, mishandeld. Meerdere keren. Dat je vorige keer schreef dat je het moeilijk had met het verwerken van de abortus en alle problemen van de afgelopen tijd.
Dat je twijfelde of je hulp kon gaan zoeken.
Dat verwerken is niet niks.
Ik heb niet voor niets nog steeds de behoefte om hier gewoon dingen weg te schrijven, omdat ze er nog zijn en ik het wil loslaten, wegsturen, uitwerken. Kleine dingen soms, of heftige dagen. Hier mag ik alles zeggen wat ik nooit dacht met iemand te delen. Zeker toen niet.
Dat is ook verwerken. Hier heb ik het gevoel dat jullie dat begrijpen.
Waar kun je je nu aan vasthouden eigenlijk?
Ik zei hetzelfde ook over mijn familie als iemand er naar vroeg. Het kan bij jou natuurlijk heel anders zijn gegaan, maar zou je er misschien iets over willen vertellen?
Soms denk ik wel eens dat je verder niemand hebt, en daarom zo bang bent M. kwijt te raken.
Die eenzaamheid, lieverd. dat is zoiets heftigs. God ik ben zo eenzaam geweest...
Helemaal alleen met je verdriet en je wens dat alles maar weer goed mag komen...
Hoe moet je daar mee omgaan?
Meis, veel liefs!
Hoop dat je nog wakker bent xx
'Alsof ik de koers mag bepalen die wij nu gaan varen.'
Kun je hier beschrijven wat die koers gaat zijn?
Wat wil jij nu? Wat zoek jij in een relatie, wat vind je belangrijk?
Waarom wil je niet denken aan vroegere patronen, en hoe het mis is gegaan?
OKee, ik weet het antwoord, tenminste van mezelf toen.
Maar ik ben nu daarvan verder en als ik jouw stukje lees klinkt het behoorlijk naïef, zo van als ik doe of het niet is gebeurd is het er niet.
(Oogkleppen uit de titel)
'Ik weet het niet.. Het hoeft niet hetzelfde te gaan als bij jou. Maar ik snap wel dat je automatisch kijkt hoe het jou is vergaan en dat neem ik je ook helemaal niet kwalijk.. Maar ik wil graag verder zoals het nu gaat. Het gaat goed, we zijn beiden tevreden. En als we dit vasthouden dan komt het goed.
Hoe bedoel je verwerkingsproces?'
Ik bedoel dat je vriend je heeft geslagen, mishandeld. Meerdere keren. Dat je vorige keer schreef dat je het moeilijk had met het verwerken van de abortus en alle problemen van de afgelopen tijd.
Dat je twijfelde of je hulp kon gaan zoeken.
Dat verwerken is niet niks.
Ik heb niet voor niets nog steeds de behoefte om hier gewoon dingen weg te schrijven, omdat ze er nog zijn en ik het wil loslaten, wegsturen, uitwerken. Kleine dingen soms, of heftige dagen. Hier mag ik alles zeggen wat ik nooit dacht met iemand te delen. Zeker toen niet.
Dat is ook verwerken. Hier heb ik het gevoel dat jullie dat begrijpen.
Waar kun je je nu aan vasthouden eigenlijk?
Ik zei hetzelfde ook over mijn familie als iemand er naar vroeg. Het kan bij jou natuurlijk heel anders zijn gegaan, maar zou je er misschien iets over willen vertellen?
Soms denk ik wel eens dat je verder niemand hebt, en daarom zo bang bent M. kwijt te raken.
Die eenzaamheid, lieverd. dat is zoiets heftigs. God ik ben zo eenzaam geweest...
Helemaal alleen met je verdriet en je wens dat alles maar weer goed mag komen...
Hoe moet je daar mee omgaan?
Meis, veel liefs!
Hoop dat je nog wakker bent xx
dinsdag 8 januari 2008 om 02:22
quote:LillyRose schreef op 08 januari 2008 @ 02:03:
Ik heb al een soort van "hulp". Ik kon het altijd erg goed vinden met mijn een van mijn docenten. Ik heb een afspraak voor morgen. Deze vrouw heeft voordat ze hier kwam werken(lesgeven) gewerkt in het maatschappelijk werk en ook nog bij stichting FIOM. Ze had al gezien dat bepaalde zaken mij zo aangrepen en zei al wel eens als dr wat was dat ik altijd kon komen. Ik heb gevraagd of ik met haar ergens over kon praten nu ze mij geen les mee gaf. Dat vond ik gepaster dan toen we nog docent/student waren.
Morgen is mijn eerste keer. Ze weet natuurlijk al wel wat.. Maar de spanning is er nu al. Ik ben nog steeds bang voor een oordeel als : wat ik hier doe terwijl ik zelf ook niet alles ok heb.
Toen ik het schreef voelde ik heel veel blijdschap en heel veel angst. Wat zouden jullie denken? Zouden jullie het fout vinde? Zouden jullie mij dom vinden? Of misschien wel negeren? Wat zouden jullie ervan denken dat ik toch weer "terug ben". Ondanks mijn eerdere berichten, zouden jullie me fake vinden? Of zouden juist jullie me goed snappen/begrijpen?
Weet niet wat ik meer zou willen delen..
Doel je ergens op?
liefs.. en natuurlijk ook een dikke
Wat goed dat je die afspraak hebt gemaakt!
Jeetje dat doet me echt goed om dat te lezen.
Ik denk dat je toch wel weet dat we je hier goed snappen?
Je weet toch dat je hier terecht kunt?
Wat zeggen die dingen die je denkt dat wij misschien van je vinden, van je verhaal vinden, eigenlijk over de hele situatie?
Waar ben je bang voor? Voor ons toch niet?
Nu ik al een tijd hier schrijf en steeds meer inzicht krijg in hoe de patronen werkten, en hoe ik zelf deed en reageerde toen ik nog zo vast zat in mijn relatie, denk ik datzelfde terug te zien bij jou.
Maar ja, ik zal blijven reageren vanuit mijn gevoelens over wat ik zelf heb meegemaakt, en wat ik dan lees in jouw stukjes.
Ik ben er de afgelopen dagen erg mee bezig geweest, omdat ik iets heb afgesloten de laatste tijd, een stuk verder ben gekomen. En omdat er een topic werd geopend wat me erg raakte en aan ook weer aan het denken zette. Misschien wil je eens lezen hier op de relatie-pijler bij 'Zijn woede'. Dan snap je wel wat ik bedoel.
Liefs!
Ik heb al een soort van "hulp". Ik kon het altijd erg goed vinden met mijn een van mijn docenten. Ik heb een afspraak voor morgen. Deze vrouw heeft voordat ze hier kwam werken(lesgeven) gewerkt in het maatschappelijk werk en ook nog bij stichting FIOM. Ze had al gezien dat bepaalde zaken mij zo aangrepen en zei al wel eens als dr wat was dat ik altijd kon komen. Ik heb gevraagd of ik met haar ergens over kon praten nu ze mij geen les mee gaf. Dat vond ik gepaster dan toen we nog docent/student waren.
Morgen is mijn eerste keer. Ze weet natuurlijk al wel wat.. Maar de spanning is er nu al. Ik ben nog steeds bang voor een oordeel als : wat ik hier doe terwijl ik zelf ook niet alles ok heb.
Toen ik het schreef voelde ik heel veel blijdschap en heel veel angst. Wat zouden jullie denken? Zouden jullie het fout vinde? Zouden jullie mij dom vinden? Of misschien wel negeren? Wat zouden jullie ervan denken dat ik toch weer "terug ben". Ondanks mijn eerdere berichten, zouden jullie me fake vinden? Of zouden juist jullie me goed snappen/begrijpen?
Weet niet wat ik meer zou willen delen..
Doel je ergens op?
liefs.. en natuurlijk ook een dikke
Wat goed dat je die afspraak hebt gemaakt!
Jeetje dat doet me echt goed om dat te lezen.
Ik denk dat je toch wel weet dat we je hier goed snappen?
Je weet toch dat je hier terecht kunt?
Wat zeggen die dingen die je denkt dat wij misschien van je vinden, van je verhaal vinden, eigenlijk over de hele situatie?
Waar ben je bang voor? Voor ons toch niet?
Nu ik al een tijd hier schrijf en steeds meer inzicht krijg in hoe de patronen werkten, en hoe ik zelf deed en reageerde toen ik nog zo vast zat in mijn relatie, denk ik datzelfde terug te zien bij jou.
Maar ja, ik zal blijven reageren vanuit mijn gevoelens over wat ik zelf heb meegemaakt, en wat ik dan lees in jouw stukjes.
Ik ben er de afgelopen dagen erg mee bezig geweest, omdat ik iets heb afgesloten de laatste tijd, een stuk verder ben gekomen. En omdat er een topic werd geopend wat me erg raakte en aan ook weer aan het denken zette. Misschien wil je eens lezen hier op de relatie-pijler bij 'Zijn woede'. Dan snap je wel wat ik bedoel.
Liefs!
dinsdag 8 januari 2008 om 02:28
Lily, fijn dat we even praten.
'Alsof ik de koers mag bepalen die wij nu gaan varen.'
Kun je hier beschrijven wat die koers gaat zijn?
Wat wil jij nu? Wat zoek jij in een relatie, wat vind je belangrijk?
Waarom wil je niet denken aan vroegere patronen, en hoe het mis is gegaan?
OKee, ik weet het antwoord, tenminste van mezelf toen.
Maar ik ben nu daarvan verder en als ik jouw stukje lees klinkt het behoorlijk naïef, zo van als ik doe of het niet is gebeurd is het er niet.
(Oogkleppen uit de titel)
Verder gaan zoals we nu gaan. Samen maar toch ook nog weer niet helemaal. Nog een beetje elkaar de ruimte geven om je te laten zien aan de ander. Te laten zien hoe je nu bent. Niet hoe je ooit was. Te laten zien dat ik anders ben dat hij anders is.
Als ik alleen maar denk aan hoe het is gegaan dan word ik alleen maar verdrietig. En bang, Dat wil niet. Ik wil weer vrolijk zijn, lachen, dingen doen, ondernemen, voor mezelf zorgen. Ik weet wel wat er is gebuerd dat is iets wat ik nooit kan vergeten... Maar ik kan het wel achter me laten.. Er niet meer aan denken. Denken aan de goede tijd die nu komen gaat!
Ik bedoel dat je vriend je heeft geslagen, mishandeld. Meerdere keren. Dat je vorige keer schreef dat je het moeilijk had met het verwerken van de abortus en alle problemen van de afgelopen tijd.
Dat je twijfelde of je hulp kon gaan zoeken.
Mishandelen wil ik het niet noemen. Het verloor zich zelf, wat hij deed was niet goed maar mishandeld klinkt zo zwaar. Dat vind ik niet oké. Ik ben die abortus nog steeds niet vergeten.. Daar zal ik mee moeten leren leven en ik hoop dat ikd at een plekje kan geven aan de hand van mijn gesprekken met mn oude docente. Zij heeft vaker met meiden zoals mij gewerkt en denk dat ik wel van haar kan leren. Ik twijfel og steeds. Maar ik wil me volledig kunnen geven aan M. Dat kan ik nu niet. Ik kan me niet helemaal geven. Er is nog steeds iets wat me tegen houd. En ik denk dat dat heeft te maken met wat ik heb gedaan toendertijd. De abortus.
Dat verwerken is niet niks.
Ik heb niet voor niets nog steeds de behoefte om hier gewoon dingen weg te schrijven, omdat ze er nog zijn en ik het wil loslaten, wegsturen, uitwerken. Kleine dingen soms, of heftige dagen. Hier mag ik alles zeggen wat ik nooit dacht met iemand te delen. Zeker toen niet.
Dat is ook verwerken. Hier heb ik het gevoel dat jullie dat begrijpen.
Maar ik kan alles wel delen hier en dat doe ik ook wel! Dat meen ik. Wanneer ik boos ben of ergens mee zit of me ontzettend klote voel. Dan ben ik meteen hier. En ook wanneer ik me ontzettend goed voel zo als nu..
Ik zei hetzelfde ook over mijn familie als iemand er naar vroeg. Het kan bij jou natuurlijk heel anders zijn gegaan, maar zou je er misschien iets over willen vertellen? Soms denk ik wel eens dat je verder niemand hebt, en daarom zo bang bent M. kwijt te raken. Die eenzaamheid, lieverd. dat is zoiets heftigs. God ik ben zo eenzaam geweest...Helemaal alleen met je verdriet en je wens dat alles maar weer goed mag komen...
Hoe moet je daar mee omgaan?
Ik praat niet graag over mijn familie. Heb ik al wel eens gedaan hier. Helemaal in het begin. Maar ik praat er niet graag over het is verwaterd en het hoeft van mij ook niet. Ik vind het wel prima zo. Ik wil echt niet alleen terug omdat ik bang ben allen te zijn! Ik houd echt van hem. Ik heb anna en mark.. Mn kamer.. Tess.. Ik heb mensen om me heen die van me houden.. om me geven. Ik heb wel mensen.. ik heb jullie ook een beetje. Ik ben niet wanhopig echt niet. Ik denk gewoon dat hij en ik de ware zijn voor elkaar.Maar dat wij er iets harder voor moeten werken dan anderen..
Meis, veel liefs!
Hoop dat je nog wakker bent xx
Liefs,,
Heb je anders msn?
Praat misschien sneller?
'Alsof ik de koers mag bepalen die wij nu gaan varen.'
Kun je hier beschrijven wat die koers gaat zijn?
Wat wil jij nu? Wat zoek jij in een relatie, wat vind je belangrijk?
Waarom wil je niet denken aan vroegere patronen, en hoe het mis is gegaan?
OKee, ik weet het antwoord, tenminste van mezelf toen.
Maar ik ben nu daarvan verder en als ik jouw stukje lees klinkt het behoorlijk naïef, zo van als ik doe of het niet is gebeurd is het er niet.
(Oogkleppen uit de titel)
Verder gaan zoals we nu gaan. Samen maar toch ook nog weer niet helemaal. Nog een beetje elkaar de ruimte geven om je te laten zien aan de ander. Te laten zien hoe je nu bent. Niet hoe je ooit was. Te laten zien dat ik anders ben dat hij anders is.
Als ik alleen maar denk aan hoe het is gegaan dan word ik alleen maar verdrietig. En bang, Dat wil niet. Ik wil weer vrolijk zijn, lachen, dingen doen, ondernemen, voor mezelf zorgen. Ik weet wel wat er is gebuerd dat is iets wat ik nooit kan vergeten... Maar ik kan het wel achter me laten.. Er niet meer aan denken. Denken aan de goede tijd die nu komen gaat!
Ik bedoel dat je vriend je heeft geslagen, mishandeld. Meerdere keren. Dat je vorige keer schreef dat je het moeilijk had met het verwerken van de abortus en alle problemen van de afgelopen tijd.
Dat je twijfelde of je hulp kon gaan zoeken.
Mishandelen wil ik het niet noemen. Het verloor zich zelf, wat hij deed was niet goed maar mishandeld klinkt zo zwaar. Dat vind ik niet oké. Ik ben die abortus nog steeds niet vergeten.. Daar zal ik mee moeten leren leven en ik hoop dat ikd at een plekje kan geven aan de hand van mijn gesprekken met mn oude docente. Zij heeft vaker met meiden zoals mij gewerkt en denk dat ik wel van haar kan leren. Ik twijfel og steeds. Maar ik wil me volledig kunnen geven aan M. Dat kan ik nu niet. Ik kan me niet helemaal geven. Er is nog steeds iets wat me tegen houd. En ik denk dat dat heeft te maken met wat ik heb gedaan toendertijd. De abortus.
Dat verwerken is niet niks.
Ik heb niet voor niets nog steeds de behoefte om hier gewoon dingen weg te schrijven, omdat ze er nog zijn en ik het wil loslaten, wegsturen, uitwerken. Kleine dingen soms, of heftige dagen. Hier mag ik alles zeggen wat ik nooit dacht met iemand te delen. Zeker toen niet.
Dat is ook verwerken. Hier heb ik het gevoel dat jullie dat begrijpen.
Maar ik kan alles wel delen hier en dat doe ik ook wel! Dat meen ik. Wanneer ik boos ben of ergens mee zit of me ontzettend klote voel. Dan ben ik meteen hier. En ook wanneer ik me ontzettend goed voel zo als nu..
Ik zei hetzelfde ook over mijn familie als iemand er naar vroeg. Het kan bij jou natuurlijk heel anders zijn gegaan, maar zou je er misschien iets over willen vertellen? Soms denk ik wel eens dat je verder niemand hebt, en daarom zo bang bent M. kwijt te raken. Die eenzaamheid, lieverd. dat is zoiets heftigs. God ik ben zo eenzaam geweest...Helemaal alleen met je verdriet en je wens dat alles maar weer goed mag komen...
Hoe moet je daar mee omgaan?
Ik praat niet graag over mijn familie. Heb ik al wel eens gedaan hier. Helemaal in het begin. Maar ik praat er niet graag over het is verwaterd en het hoeft van mij ook niet. Ik vind het wel prima zo. Ik wil echt niet alleen terug omdat ik bang ben allen te zijn! Ik houd echt van hem. Ik heb anna en mark.. Mn kamer.. Tess.. Ik heb mensen om me heen die van me houden.. om me geven. Ik heb wel mensen.. ik heb jullie ook een beetje. Ik ben niet wanhopig echt niet. Ik denk gewoon dat hij en ik de ware zijn voor elkaar.Maar dat wij er iets harder voor moeten werken dan anderen..
Meis, veel liefs!
Hoop dat je nog wakker bent xx
Liefs,,
Heb je anders msn?
Praat misschien sneller?
dinsdag 8 januari 2008 om 02:42
Mishandelen wil ik het wél noemen.
Weet je, als ik dit schrijf voel ik me meteen schuldig dat ik je misschien iets zeg wat je uit je fijne gevoel haalt.
Maar ja.
Het klinkt zo zwaar, maar het is ook zwaar.
Heftig om mee om te gaan.
Zoals Dubio schreef gisteren: Je wilt de relatie wel, maar het geweld niet.
Dat heb jij nu toch ook?
Want het is niet zomaar 'hij verloor zichzelf'.
Het gaat hier om twee mensen die hebben meegemaakt met elkaar dat het op een of andere manier erop uitdraaide dat de een de ander sloeg en duwde, omdat dat gekozen werd boven een andere manier van met elkaar omgaan.
En waar dat dan door kwam, dat vinden jullie erg moeilijk om uit te zoeken.
Heeft hij dat geprobeerd? Is het bespreekbaar?
Of toon jij vooral begrip?
Waarom eigenlijk?
Jullie basis zou toch veel sterker worden als dit iets zou zijn wat uitgewerkt is vóórdat jullie weer helemaal samen de toekomst in gaan?
Wat zoek je emotioneel gezien in een relatie?
Weet je, als ik dit schrijf voel ik me meteen schuldig dat ik je misschien iets zeg wat je uit je fijne gevoel haalt.
Maar ja.
Het klinkt zo zwaar, maar het is ook zwaar.
Heftig om mee om te gaan.
Zoals Dubio schreef gisteren: Je wilt de relatie wel, maar het geweld niet.
Dat heb jij nu toch ook?
Want het is niet zomaar 'hij verloor zichzelf'.
Het gaat hier om twee mensen die hebben meegemaakt met elkaar dat het op een of andere manier erop uitdraaide dat de een de ander sloeg en duwde, omdat dat gekozen werd boven een andere manier van met elkaar omgaan.
En waar dat dan door kwam, dat vinden jullie erg moeilijk om uit te zoeken.
Heeft hij dat geprobeerd? Is het bespreekbaar?
Of toon jij vooral begrip?
Waarom eigenlijk?
Jullie basis zou toch veel sterker worden als dit iets zou zijn wat uitgewerkt is vóórdat jullie weer helemaal samen de toekomst in gaan?
Wat zoek je emotioneel gezien in een relatie?
dinsdag 8 januari 2008 om 02:48
Zoek die hulp vooral voor jezelf. Niet voor iemand anders, of om er iets mee te bereiken bij M. op dit moment.
Gun jezelf de tijd om te verwerken wat je hebt meegemaakt. Durf open te staan voor nieuwe inzichten, doe rustig aan.
Ik hoop dat je je veilig voelt bij je docent om te praten over dit ingrijpende onderwerp, de abortus en het verdriet van de afgelopen tijd.
Je kunt ook met haar praten over hoe het is om nu hulp te zoeken terwijl je later hulpverlener juist wilt worden.
Ik heb trouwens geen msn.
Maar voelt wel speciaal altijd om hier te weten dat je even samen zit te schrijven.
Gun jezelf de tijd om te verwerken wat je hebt meegemaakt. Durf open te staan voor nieuwe inzichten, doe rustig aan.
Ik hoop dat je je veilig voelt bij je docent om te praten over dit ingrijpende onderwerp, de abortus en het verdriet van de afgelopen tijd.
Je kunt ook met haar praten over hoe het is om nu hulp te zoeken terwijl je later hulpverlener juist wilt worden.
Ik heb trouwens geen msn.
Maar voelt wel speciaal altijd om hier te weten dat je even samen zit te schrijven.
dinsdag 8 januari 2008 om 02:56
Mishandelen vind ik een groot woord ene zwaar word. En ik vind het voor mij te zwaar en te groot. Het ging niet goed. Hij deed dingen die hij nooit had mogen doen. Die hij ook noit meer wil doen. Maar mishandelen.. nee..
Wat iedereen zoekt.
Liefde, warmte, vertrouwen, veiligheid.. etc..
Dat is wat ik zoek. Wat ik ook in staat ben te kunnen vinden bij M.
Tuurlijk wil ik niet terug naar hoe het was, maar dat wil hij ook niet. Hij wil me geen pijn meer doen, dat heeft hij nooit gewild. En ik wil graag de fijne relatie, zoals deze in het begin was. Niet zoals deze uiteindelijk is gestrand. Maar is het zo fout om nu wel op mijn wolkje te blijven zitten, te blijven hopen en denken te weten dat het goed zal gaan. Dat wij anders zijn, dat hij anders is.
Ik wil er niet over praten. Ik wil niet dingen ophalen die ik net heb achter gelaten.Ik wil geen oude wonden open halen die net weer dicht zijn. Met welke zin? Hij was zichzelf niet, hij had een kuttijd en ik was mezelf niet. En doordat we beide veranderden op de verkeerde manier kwamen we in deze situatie terecht. Het is voor mij uitgewerkt. Ik wil denken aan de toekomst niet aan wat er nog kan gaan komen. Maar aan wat ik graag zou zien gaan komen. Wij samen.
Waarom zouden we sterker staan wanneer we elkaar ongelukkig maken, zere en oude wonden opnieuw gaan ophalen? Wat maakt dat ons sterker?
Liefs..
Wat iedereen zoekt.
Liefde, warmte, vertrouwen, veiligheid.. etc..
Dat is wat ik zoek. Wat ik ook in staat ben te kunnen vinden bij M.
Tuurlijk wil ik niet terug naar hoe het was, maar dat wil hij ook niet. Hij wil me geen pijn meer doen, dat heeft hij nooit gewild. En ik wil graag de fijne relatie, zoals deze in het begin was. Niet zoals deze uiteindelijk is gestrand. Maar is het zo fout om nu wel op mijn wolkje te blijven zitten, te blijven hopen en denken te weten dat het goed zal gaan. Dat wij anders zijn, dat hij anders is.
Ik wil er niet over praten. Ik wil niet dingen ophalen die ik net heb achter gelaten.Ik wil geen oude wonden open halen die net weer dicht zijn. Met welke zin? Hij was zichzelf niet, hij had een kuttijd en ik was mezelf niet. En doordat we beide veranderden op de verkeerde manier kwamen we in deze situatie terecht. Het is voor mij uitgewerkt. Ik wil denken aan de toekomst niet aan wat er nog kan gaan komen. Maar aan wat ik graag zou zien gaan komen. Wij samen.
Waarom zouden we sterker staan wanneer we elkaar ongelukkig maken, zere en oude wonden opnieuw gaan ophalen? Wat maakt dat ons sterker?
Liefs..
dinsdag 8 januari 2008 om 03:10
Ja maar leer je nu juist ook niet in je opleiding dat je kunt leren van het verleden om zo evenwichtiger en gelukkiger in het leven te staan?
Omdat je weet waarom iets fout ging en waarom je toen zo handelde als je deed?
Omdat het je oplucht om over moeilijke dingen te praten?
Die wonden zijn echt wonden, ze doen pijn.
Maar je kunt helen.
Wat ik lees is dat je nu alles in werking hebt gesteld om maar niet die pijn te hoeven voelen.
Maar dat gaat er toch op een dag uitkomen?
En dat geldt ook voor hem.
Ik snap je echt.
En ik wil niet tegen je zeggen wat je wel of niet moet doen.
Jij kiest zelf.
Maar het doet me wel veel dat je er zo over denkt. Als hoe je het net schreef.
En dan denk ik ook weer dat je het juist zo opschrijft omdat je hoopt op een reactie.
Ergens ben je misschien wel bang, vind je het moeilijk om te geloven.
Dat het goed gaat.
Misschien gaat het wel echt goed?
Misschien escaleert het straks ineens.
Misschien zijn jullie niet elkaars ware, maar past iemand anders veel beter bij hem, en een andere man veel beter bij jou?
Wie weet het?
Lily lieverd, ik weet niet goed wat ik je kan zeggen.
Daar zit ik mee.
Schrijf maar een beetje op wat ik denk.
Maar wat vind je daarvan?
Omdat je weet waarom iets fout ging en waarom je toen zo handelde als je deed?
Omdat het je oplucht om over moeilijke dingen te praten?
Die wonden zijn echt wonden, ze doen pijn.
Maar je kunt helen.
Wat ik lees is dat je nu alles in werking hebt gesteld om maar niet die pijn te hoeven voelen.
Maar dat gaat er toch op een dag uitkomen?
En dat geldt ook voor hem.
Ik snap je echt.
En ik wil niet tegen je zeggen wat je wel of niet moet doen.
Jij kiest zelf.
Maar het doet me wel veel dat je er zo over denkt. Als hoe je het net schreef.
En dan denk ik ook weer dat je het juist zo opschrijft omdat je hoopt op een reactie.
Ergens ben je misschien wel bang, vind je het moeilijk om te geloven.
Dat het goed gaat.
Misschien gaat het wel echt goed?
Misschien escaleert het straks ineens.
Misschien zijn jullie niet elkaars ware, maar past iemand anders veel beter bij hem, en een andere man veel beter bij jou?
Wie weet het?
Lily lieverd, ik weet niet goed wat ik je kan zeggen.
Daar zit ik mee.
Schrijf maar een beetje op wat ik denk.
Maar wat vind je daarvan?
dinsdag 8 januari 2008 om 03:16
Heel eerlijk?
Heb het gevoel dat ik van "mijn wolk" word gedrukt.
Je berichtjes doen me zeer.. Je reacties ook.
Maar toch snap ik ze ook weer voor een groot deel.
Ik moet nu echt even slapen want ik kan niets zinnigs meer schrijven. Mijn ogen vallen dicht en nu echt nadenken of je vragen kan ik niet. Niet eerlijk en helder. Niet in deze toestand. Maar dat wil ik zeker later wel proberen!
Morgen..
Sorry Iseo! maar de slaap wint het vanavond..
Liefs & Truste
LillyRose
Heb het gevoel dat ik van "mijn wolk" word gedrukt.
Je berichtjes doen me zeer.. Je reacties ook.
Maar toch snap ik ze ook weer voor een groot deel.
Ik moet nu echt even slapen want ik kan niets zinnigs meer schrijven. Mijn ogen vallen dicht en nu echt nadenken of je vragen kan ik niet. Niet eerlijk en helder. Niet in deze toestand. Maar dat wil ik zeker later wel proberen!
Morgen..
Sorry Iseo! maar de slaap wint het vanavond..
Liefs & Truste
LillyRose
dinsdag 8 januari 2008 om 09:47
Lieve Iseo en Lilly, wat een gesprek hebben jullie gehad vannacht zeg... ik hoop dat jullie toch nog wat hebben kunnen slapen.
Heel herkenbaar wat er geschreven is; de visie van Lilly op haar relatie - het willen kijken naar de toekomst en het verleden vergeten... en alles wat er gebeurd is, geen 'mishandeling' willen noemen. Ik heb zelf mijn situatie van toen nog steeds nooit hardop zo genoemd trouwens; ook voor mij is het woord te hard, te confronterend. Toen ik het in een medisch dossier zag staan over mij, dacht ik even dat ik de verkeerde gegevens meegekregen had...
Maar ook heel herkenbaar wat Iseo heeft geschreven, iedereen hier gunt jou van harte je geluk, maar ik houd ook zo mijn hart vast voor jou, Lilly...
Heel herkenbaar wat er geschreven is; de visie van Lilly op haar relatie - het willen kijken naar de toekomst en het verleden vergeten... en alles wat er gebeurd is, geen 'mishandeling' willen noemen. Ik heb zelf mijn situatie van toen nog steeds nooit hardop zo genoemd trouwens; ook voor mij is het woord te hard, te confronterend. Toen ik het in een medisch dossier zag staan over mij, dacht ik even dat ik de verkeerde gegevens meegekregen had...
Maar ook heel herkenbaar wat Iseo heeft geschreven, iedereen hier gunt jou van harte je geluk, maar ik houd ook zo mijn hart vast voor jou, Lilly...
dinsdag 8 januari 2008 om 10:37
Even bijgelezen zeg.. wat een gesprek en ik sluit me helemaal aan bij de woorden van Lemmy. Ik denk dat jullie tweeën veel voor elkaar kunnen betekenen, zoals ik voel in dit gesprek, Iseo en Lilly. Mooie dingen zijn dat dan weer, die gebeuren op zo'n forum. Voor mij óók herkenning hier trouwens. Het knijpt mijn keel dicht als ik dit zo allemaal lees. Zoveel te verwerken.
voor jullie.
voor jullie.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
dinsdag 8 januari 2008 om 16:27
Lieve, lieve LillyRose,
Fijn dat je weer iets van je laat horen! Ik ben blij dat je zo vrolijk overkomt, maar heb net als Iseo gemengde gevoelens bij de reden daarvoor. Dat wist je ook wel een beetje, denk ik? Misschien dat je onbewust daarom ook hier komt schrijven, om weer een beetje in de realiteit te worden teruggetrokken?
Een zwangere vrouw in haar buik stompen is volgens jou geen mishandeling? De vrouw van wie je houdt het ziekenhuis inslaan is volgens jou geen mishandeling? Je allerliefste de ribben breken is geen mishandeling? Wat dan wel, lieve LillyRose? Hoe ver mag het gaan voor jij toegeeft dat jij mishandeld wordt? Wordt ja. Je zit nu tussen twee episodes is, dat is alles. Je bent weer binnen zijn bereik, maakt jezelf weer kwetsbaar. Jij wilt hem weer vertrouwen en stelt je weer open. Er is inderdaad geen "als" LillyRose. Er is een "wanneer". Het is zeker dat hij je weer gaat aanvallen. Hij is niet anders, hij doet alleen anders. Hij verliest zichzelf niet, de gewelddadigheid is een deel van hem. Een deel dat hij met veel moeite probeert te verbergen en onderdrukken. Maar het enige wat dan gebeurt, is dat de druk steeds hoger oploopt, tot hij ontploft.
Huiselijk geweld (want zo heet het mishandelen van je partner, laten we het beestje maar eens bij de naam noemen) heeft de neiging te escaleren. Het gaat zeker nooit vanzelf weg. Niet zonder hulp, begeleiding of therapie. Het wordt ook niet vanzelf minder. Omdat jij geen aanleiding meer geeft, of omdat stressfactoren in zijn leven worden weggenomen, of omdat jullie gaan trouwen, of een kindje krijgen, of gaan verhuizen. Het zijn valkuilen waar veel vrouwen intrappen: ze denken dat "als maar...., dan gaat het wel beter". Maar de omstandigheden veranderen en het wordt niet beter, alleen maar slechter. Inmiddels verstrijkt de tijd en wordt het steeds moeilijker eruit te stappen. Dan ben je getrouwd, is dat kindje er, heb je samen dat huis...
De waarheid is dat de oorzaak voor de gewelddadigheid IN de man zit. Hij geeft wel externe factoren de schuld (inclusief jouw gedrag) maar de oorzaak zit in hém. Zolang hij dus van binnen niet verandert, blijft hij gewelddadig. Ik zeg van binnen: ik bedoel dus niet hoe hij DOET maar hoe hij IS. Dat hij nu lief is en je knuffelt, verbaast me niets. Hij wil je terug. Hij wil zijn speeltje terug, zijn boksbal. Hij heeft je nodig, hij zal op zijn manier ook vast van je houden. Maar het is als een bezit, een voorwerp waarover hij macht kan uitoefenen, niet een gelijkwaardige partner. Hij is bezig je terug te winnen. Dit is de veroveringsfase. Als de buit eenmaal binnen is, heeft hij je weer waar hij je hebben wil. Dan gaat hij je weer slaan.
Het spijt me dat ik zulke harde woorden moet schrijven. Ik wil je echt geen pijn doen, geloof me
Ik begrijp zo goed dat je dit niet wilt horen, dat je lekker met je roze bril en oogkleppen wilt blijven genieten zolang het duurt. Het is het sprookje, de happy ending waar je in wilt blijven geloven. En het maakt jou een mooi mens dat je zo veel vertrouwen in M. blijft hebben en dat je zo blijft geloven in je gevoel voor hem.
Je bent het aan jezelf verplicht eerlijk tegen jezelf te zijn. Naast die diepe liefde voor M. is er een ander gevoel. Angst. De enige reden waarom je niet wilt denken aan "als", waarom je tegen jezelf zegt dat hij veranderd is en waarom je wilt denken dat het geweld achter je ligt. Het geweld ligt ook voor je. Het staat als een enorme roze olifant in de kamer en jullie doen hardnekkig of jullie het niet zien. Hij houdt je vast en het is goed. Maar het is níet goed. Je durft je niet aan hem te geven, je durft niet met hem te praten over wat de mishandeling met jou heeft gedaan en wat de abortus voor je betekent.
"Ik wil denken aan de toekomst niet aan wat er nog kan gaan komen. Maar aan wat ik graag zou zien gaan komen." Als ik deze zinnen goed begrijp, zeg je dat je niet wilt denken aan de mogelijkheid van meer geweld maar aan een toekomst zoals jij die graag zou willen zien. Je sluit dus letterlijk je ogen en oren voor die mogelijkheid. Tegelijk geef je daarmee toe dat die mogelijkheid er wel is, anders zou je je er niet voor hoeven afsluiten. Als het echt achter jullie lag, dan zouden jullie er toch over moeten kunnen praten samen? Wees eerlijk tegen jezelf Lilly. Jij wilt graag dat hij erkent dat hij fout was en dat jij kan vertellen wat er door je heen is gegaan. Die keren dat jij je verwondingen verborg om hem niet aan het gebeurde te herinneren. Hoe jij je schuldig voelde over het geweld, alsof jij het had opgeroepen. Je hebt het nodig dat hij zegt dat het zijn schuld was, dat niets hem het recht gaf jou dit aan te doen, dat hij ook het recht niet had te beslissen over jouw zwangerschap. Je wilt dat hij je vraagt hem te vergeven dat hij je zo'n pijn heeft gedaan, zowel lichamelijk als emotioneel, en dat hij niet voor je gezorgd heeft nadat hij dat heeft gedaan. Heb ik gelijk of niet? Is het wel oké dat dit allemaal gebeurd is en is het zomaar met een knuffel en een kus opgelost? Of zitten die gekwetste gevoelens er nog steeds bij jou?
Lieve schat, ik besef dat mijn woorden erg confronterend zijn. Zijn ze voor mij ook hoor
Ik worstel ook met een liefde die feitelijk niet goed voor me is en waarin ik te veel van mezelf opgeef. Ik weet hoe ontzettend moeilijk het is dat op te geven. Gewoon het feit dat iemand van je houdt…. het is inderdaad wat we allemaal willen en naar op zoek zijn. Maar hebben we wel genoeg liefde voor onszelf?
Investeer in jezelf. Zorg voor pijlers die stevige fundamenten voor je vormen als je het alleen even niet redt. Ik hoop dat je beseft hoe bijzonder Anna en Mark zijn, dat ze het zo regelden dat jij met Kerst de avond alleen met Anna kon doorbrengen en dat je M. mocht meebrengen. Zij zijn onvoorwaardelijke vrienden! Wees daar alsjeblieft zuinig op. Geef de pijlers die er zijn niet op voor die ene centrale pilaar, die zo bros en scherp is. Als die dan wegvalt, stort je in. Bouw aan jezelf, maak jezelf sterk. Kom terug tot wie jij bent. Je bent de moeite waard zoals je bent, je hoeft niet te veranderen. Je hebt zo veel liefde in je, geef jezelf er eens wat meer van
dubio
Fijn dat je weer iets van je laat horen! Ik ben blij dat je zo vrolijk overkomt, maar heb net als Iseo gemengde gevoelens bij de reden daarvoor. Dat wist je ook wel een beetje, denk ik? Misschien dat je onbewust daarom ook hier komt schrijven, om weer een beetje in de realiteit te worden teruggetrokken?
Een zwangere vrouw in haar buik stompen is volgens jou geen mishandeling? De vrouw van wie je houdt het ziekenhuis inslaan is volgens jou geen mishandeling? Je allerliefste de ribben breken is geen mishandeling? Wat dan wel, lieve LillyRose? Hoe ver mag het gaan voor jij toegeeft dat jij mishandeld wordt? Wordt ja. Je zit nu tussen twee episodes is, dat is alles. Je bent weer binnen zijn bereik, maakt jezelf weer kwetsbaar. Jij wilt hem weer vertrouwen en stelt je weer open. Er is inderdaad geen "als" LillyRose. Er is een "wanneer". Het is zeker dat hij je weer gaat aanvallen. Hij is niet anders, hij doet alleen anders. Hij verliest zichzelf niet, de gewelddadigheid is een deel van hem. Een deel dat hij met veel moeite probeert te verbergen en onderdrukken. Maar het enige wat dan gebeurt, is dat de druk steeds hoger oploopt, tot hij ontploft.
Huiselijk geweld (want zo heet het mishandelen van je partner, laten we het beestje maar eens bij de naam noemen) heeft de neiging te escaleren. Het gaat zeker nooit vanzelf weg. Niet zonder hulp, begeleiding of therapie. Het wordt ook niet vanzelf minder. Omdat jij geen aanleiding meer geeft, of omdat stressfactoren in zijn leven worden weggenomen, of omdat jullie gaan trouwen, of een kindje krijgen, of gaan verhuizen. Het zijn valkuilen waar veel vrouwen intrappen: ze denken dat "als maar...., dan gaat het wel beter". Maar de omstandigheden veranderen en het wordt niet beter, alleen maar slechter. Inmiddels verstrijkt de tijd en wordt het steeds moeilijker eruit te stappen. Dan ben je getrouwd, is dat kindje er, heb je samen dat huis...
De waarheid is dat de oorzaak voor de gewelddadigheid IN de man zit. Hij geeft wel externe factoren de schuld (inclusief jouw gedrag) maar de oorzaak zit in hém. Zolang hij dus van binnen niet verandert, blijft hij gewelddadig. Ik zeg van binnen: ik bedoel dus niet hoe hij DOET maar hoe hij IS. Dat hij nu lief is en je knuffelt, verbaast me niets. Hij wil je terug. Hij wil zijn speeltje terug, zijn boksbal. Hij heeft je nodig, hij zal op zijn manier ook vast van je houden. Maar het is als een bezit, een voorwerp waarover hij macht kan uitoefenen, niet een gelijkwaardige partner. Hij is bezig je terug te winnen. Dit is de veroveringsfase. Als de buit eenmaal binnen is, heeft hij je weer waar hij je hebben wil. Dan gaat hij je weer slaan.
Het spijt me dat ik zulke harde woorden moet schrijven. Ik wil je echt geen pijn doen, geloof me
Ik begrijp zo goed dat je dit niet wilt horen, dat je lekker met je roze bril en oogkleppen wilt blijven genieten zolang het duurt. Het is het sprookje, de happy ending waar je in wilt blijven geloven. En het maakt jou een mooi mens dat je zo veel vertrouwen in M. blijft hebben en dat je zo blijft geloven in je gevoel voor hem.Je bent het aan jezelf verplicht eerlijk tegen jezelf te zijn. Naast die diepe liefde voor M. is er een ander gevoel. Angst. De enige reden waarom je niet wilt denken aan "als", waarom je tegen jezelf zegt dat hij veranderd is en waarom je wilt denken dat het geweld achter je ligt. Het geweld ligt ook voor je. Het staat als een enorme roze olifant in de kamer en jullie doen hardnekkig of jullie het niet zien. Hij houdt je vast en het is goed. Maar het is níet goed. Je durft je niet aan hem te geven, je durft niet met hem te praten over wat de mishandeling met jou heeft gedaan en wat de abortus voor je betekent.
"Ik wil denken aan de toekomst niet aan wat er nog kan gaan komen. Maar aan wat ik graag zou zien gaan komen." Als ik deze zinnen goed begrijp, zeg je dat je niet wilt denken aan de mogelijkheid van meer geweld maar aan een toekomst zoals jij die graag zou willen zien. Je sluit dus letterlijk je ogen en oren voor die mogelijkheid. Tegelijk geef je daarmee toe dat die mogelijkheid er wel is, anders zou je je er niet voor hoeven afsluiten. Als het echt achter jullie lag, dan zouden jullie er toch over moeten kunnen praten samen? Wees eerlijk tegen jezelf Lilly. Jij wilt graag dat hij erkent dat hij fout was en dat jij kan vertellen wat er door je heen is gegaan. Die keren dat jij je verwondingen verborg om hem niet aan het gebeurde te herinneren. Hoe jij je schuldig voelde over het geweld, alsof jij het had opgeroepen. Je hebt het nodig dat hij zegt dat het zijn schuld was, dat niets hem het recht gaf jou dit aan te doen, dat hij ook het recht niet had te beslissen over jouw zwangerschap. Je wilt dat hij je vraagt hem te vergeven dat hij je zo'n pijn heeft gedaan, zowel lichamelijk als emotioneel, en dat hij niet voor je gezorgd heeft nadat hij dat heeft gedaan. Heb ik gelijk of niet? Is het wel oké dat dit allemaal gebeurd is en is het zomaar met een knuffel en een kus opgelost? Of zitten die gekwetste gevoelens er nog steeds bij jou?
Lieve schat, ik besef dat mijn woorden erg confronterend zijn. Zijn ze voor mij ook hoor
Ik worstel ook met een liefde die feitelijk niet goed voor me is en waarin ik te veel van mezelf opgeef. Ik weet hoe ontzettend moeilijk het is dat op te geven. Gewoon het feit dat iemand van je houdt…. het is inderdaad wat we allemaal willen en naar op zoek zijn. Maar hebben we wel genoeg liefde voor onszelf?Investeer in jezelf. Zorg voor pijlers die stevige fundamenten voor je vormen als je het alleen even niet redt. Ik hoop dat je beseft hoe bijzonder Anna en Mark zijn, dat ze het zo regelden dat jij met Kerst de avond alleen met Anna kon doorbrengen en dat je M. mocht meebrengen. Zij zijn onvoorwaardelijke vrienden! Wees daar alsjeblieft zuinig op. Geef de pijlers die er zijn niet op voor die ene centrale pilaar, die zo bros en scherp is. Als die dan wegvalt, stort je in. Bouw aan jezelf, maak jezelf sterk. Kom terug tot wie jij bent. Je bent de moeite waard zoals je bent, je hoeft niet te veranderen. Je hebt zo veel liefde in je, geef jezelf er eens wat meer van
dubio
Ga in therapie!
dinsdag 8 januari 2008 om 17:17
Ha die Lily Rose,
Mijn reactie is wat gedateerd omdat ik er eerst een aantal mensen naar heb laten kijken, ik wilde weten of ze mijn posting aan jou te scherp zouden vinden. Ik wil je namelijk geen pijn doen maar ik wil ook niet alleen mijn steun aan je betuigen en ik ben eerlijk gezegd niet zo heel blij dat je weer terug bent bij M. Niet dat ik het je niet gun, o jawel, ik gun je een liefdevolle en prettige relatie toe maar dan met iemand die je niet slaat. Want al noem jíj dat geen mishandeling en bedek jij het met de mantel der liefde, ik ga dat zeker niet doen. Je bent door deze man zwanger en niet zwanger gestompt en geslagen en je moest je zelfs in het ziekenhuis laten behandelen. Dat is wel degelijk mishandeling volgens de wet, hoe jij het ook noemt.
Ik heb je hele gesprek met Iseo gelezen van A tot Z en ik zou deze pagina's op willen slaan. Voor later. Voor ons allemaal, voor jou, voor andere vrouwen. Op deze pagina 113 van deel 5 van dit topic beschrijven Iseo en jij Lily samen de roze wolk, de witte bruidsweken van de een en de zorg daarover, met in acht neming van het verleden, van de ander.
Iseo wil je graag dingen in laten zien, jij bent blind en doof voor wat ze zegt. Of eigenlijk verzet je je er met hand en tand tegen, je wil er liever niet aan nu het ein-de-lijk eens leuk is met die man van je. Jij leeft in je eigen sprookje nu met een man die je 'niet echt mishandelde' (beetje maar, hij werd boos, hij had een kuttijd, de arme schat) en jullie gaan sámen werken aan de toekomst. Want jij hebt nog niet hard genoeg gewerkt he lieverd? Jij moet nóg harder je best doen.
Je wil niet meer naar het verleden kijken, je wil alleen vooruit kijken en nu probeer je het door je kamer aan te houden en te latten met de man die je meermalen op de vlucht deed slaan. Nu heb je dan in ieder geval een plaats om te schuilen, dat is wel fijn inderdaad.
Geef hem nooit de sleutel wil ik je adviseren.
Je vriendin, die jouw vriend na alles wat er gebeurd is logischerwijze niet meer ziet zitten, moet voor jou oud & nieuw met hem doorbrengen en toezien hoe hij je teder knuffelt en zoent om 00.00 uur. Ze moet wel ontzettend veel van je houden.....Je boft, wees maar zuinig op haar. Mensen hebben de neiging genoeg te krijgen van het aan/uit gebeuren en de rotverhalen die er mee gepaard gaan. Draai het maar eens om, je hoort van Anna dat haar vriend haar slaat, dat ze bang is voor hem en niet één keer maar vaker, veel vaker en het is uit en dan is het weer aan en dan is het uit en weer aan en dan haat ze hem en dan houdt ze van hem. Ik denk dat jij ook je mening wel klaar hebt over haar geliefde dan en je doodmoe zou worden van dat gedoe. Omdat ze jou zo lief vindt accepteert ze het, dat is mooi, dát is ware liefde.
Je wil jouw verhouding met M. geen verslaving noemen. Ik moest er om grinniken. Dat is namelijk zowat het credo van zwaarverslaafden; 'Ik ben niet verslaafd'. Je doet er heel casual over maar vergeet niet dat we hier lezen hoe doodongelukkig je bent zonder hem, hoe kapot je gaat, hoe kleurloos je leven is zonder vriend. Je functioneert een stuk slechter als jullie niet samen zijn en zelfs als het even beter met je gaat dan verschijnt hij weer en stort jij weer in de put zolang hij je niet in zijn armen sluit. Je bent zwaar verslingerd aan de man. Verslaafd dus. Dat geeft helemaal niks maar ik verbaas me er bij jou altijd zo over dat je zo doof en blind wenst te zijn voor heel veel dingen, als het jou niet uitkomt.
Iedereen hier is bezig met haar eigen aandeel in het verhaal van haar relatie, die oogkleppen af, de wazen voor je ogen vandaan, Zíen, hóren, vóelen wat er gebeurt(de) in je leven! Keihard soms maar wel lekker duidelijk. En die duidelijkheid is in veel gevallen broodnodig.
Je schrijft dat het bij jou niet hoeft te gaan zoals bij Iseo. Natuurlijk niet. Iseo's relatie was die van Iseo, die van jou is die van jou. Dat is het grootste verschil. Maar Lily, deze relaties lopen volgens bepaalde patronen, daar breken allerlei wetenschappers al jaren hun hoofd over, ze schrijven er over en de conclusie is dat er maar weinig verschillen zijn in het verloop van geweldadige relaties, in ieder geval als de man zijn probleem niet erkent en de vrouw hem kans na kans geeft. Er verandert niks. Het gaat door zoals het ging met zo af en toe een opleving en veel diepe, diepe dalen.
Met Lemmy had ik laatst (gisteren meen ik) het over de diepe dalen en de hoge hoogtes. Zij herkende zich er niet zo in als ik. Bij mij waren de hoogtes inderdaad vrij hoog als ze er waren. Maar, als ik er goed over nadenk, Lemmy had gelijk toen ze schreef dat die hoge hoogtes misschien wel niet zo hoog waren uiteindelijk. Nu ze een stabiele en geweldloze relatie heeft ziet ze in dat je ook gewoon aan een stuk gelukkig kunt zijn en dan zijn de hoogtes niet zo hoog omdat er geen diepe dieptes zijn. En zo is het precies.
Zoals jij de houding van jouw vriend tijdens oud & nieuw beschrijft Lily, vasthouden, knuffelen, teder zijn, da's heel normaal hoor tussen twee geliefden. Mijn man is al zes jaar enorm teder met mij, knuffelt me iedere dag en houdt me vast zodra hij me in de smiezen krijgt. Ook SMS-t en mailt hij me na al die tijd nog iedere dag meerdere keren en hij belt naar huis als ik met onze dochter thuis ben. En dan is het nog niet eens feest.
Jij hebt door je ervaring met M. een vertekend beeld van wat liefde is. Gewone, doosnee, niet dramatische maar stabiele warmte en liefde. Jij verward de wanhopige afhankelijkheid die je voelt met liefde. Jij denkt dat zijn kuthumeur en onberekenbare karakter iets is waar jij wel verandering in kan brengen, wat jij wel kunt kanaliseren, terwijl jij juist degene bent die dat na wittebroodsweken in hem wakker maakt, gewoon omdat hij weet dat je van hem houdt en hij weet dat hij veilig is bij jou. Bij jou kan hij zo lekker 'zichzelf zijn'. Dat heb je al vaak mogen ervaren. Dat was zó fijn, weet je nog?
Lily, je zult me ongetwijfeld een verschrikkelijk mens vinden, ik zal er niks van begrijpen, ik ben jou niet en wat weet ik er van? Da’s allemaal waar misschien maar je bent in een relatie zoals jij hebt niet uniek meid, dat wil je graag zijn en dat begrijp ik dondersgoed maar je doet wat al jouw uiteindelijk gevluchtte zusters ook allemaal deden, je blijft in een situatie die niet goed voor je is en je probeert recht te praten wat krom is, je slalomt tussen je vrienden, je geliefde, je wanhoop, je vreugde, je pijn en je euforie en dat allemaal uiteindelijk ten koste van jezelf. Het is jouw leven en je moet het allemaal zelf weten maar ik hier en de andere vrouwen die hier schrijven zien allemaal wat je doet en hoe je het doet, het is ons niet vreemd, ook al ben jij ons niet en zijn wij nou niet. We herkennen wat je doet en we weten wat je wil. En weet je wat? We weten ook al hoe het afloopt.
Lieverd, wees boos op me, geef me ongelijk, vraag me desnoods nooit meer op je te reageren maar ik weiger om mijn kop met jou in het zand te stoppen.
Liefs,
Leo
Mijn reactie is wat gedateerd omdat ik er eerst een aantal mensen naar heb laten kijken, ik wilde weten of ze mijn posting aan jou te scherp zouden vinden. Ik wil je namelijk geen pijn doen maar ik wil ook niet alleen mijn steun aan je betuigen en ik ben eerlijk gezegd niet zo heel blij dat je weer terug bent bij M. Niet dat ik het je niet gun, o jawel, ik gun je een liefdevolle en prettige relatie toe maar dan met iemand die je niet slaat. Want al noem jíj dat geen mishandeling en bedek jij het met de mantel der liefde, ik ga dat zeker niet doen. Je bent door deze man zwanger en niet zwanger gestompt en geslagen en je moest je zelfs in het ziekenhuis laten behandelen. Dat is wel degelijk mishandeling volgens de wet, hoe jij het ook noemt.
Ik heb je hele gesprek met Iseo gelezen van A tot Z en ik zou deze pagina's op willen slaan. Voor later. Voor ons allemaal, voor jou, voor andere vrouwen. Op deze pagina 113 van deel 5 van dit topic beschrijven Iseo en jij Lily samen de roze wolk, de witte bruidsweken van de een en de zorg daarover, met in acht neming van het verleden, van de ander.
Iseo wil je graag dingen in laten zien, jij bent blind en doof voor wat ze zegt. Of eigenlijk verzet je je er met hand en tand tegen, je wil er liever niet aan nu het ein-de-lijk eens leuk is met die man van je. Jij leeft in je eigen sprookje nu met een man die je 'niet echt mishandelde' (beetje maar, hij werd boos, hij had een kuttijd, de arme schat) en jullie gaan sámen werken aan de toekomst. Want jij hebt nog niet hard genoeg gewerkt he lieverd? Jij moet nóg harder je best doen.
Je wil niet meer naar het verleden kijken, je wil alleen vooruit kijken en nu probeer je het door je kamer aan te houden en te latten met de man die je meermalen op de vlucht deed slaan. Nu heb je dan in ieder geval een plaats om te schuilen, dat is wel fijn inderdaad.
Geef hem nooit de sleutel wil ik je adviseren.
Je vriendin, die jouw vriend na alles wat er gebeurd is logischerwijze niet meer ziet zitten, moet voor jou oud & nieuw met hem doorbrengen en toezien hoe hij je teder knuffelt en zoent om 00.00 uur. Ze moet wel ontzettend veel van je houden.....Je boft, wees maar zuinig op haar. Mensen hebben de neiging genoeg te krijgen van het aan/uit gebeuren en de rotverhalen die er mee gepaard gaan. Draai het maar eens om, je hoort van Anna dat haar vriend haar slaat, dat ze bang is voor hem en niet één keer maar vaker, veel vaker en het is uit en dan is het weer aan en dan is het uit en weer aan en dan haat ze hem en dan houdt ze van hem. Ik denk dat jij ook je mening wel klaar hebt over haar geliefde dan en je doodmoe zou worden van dat gedoe. Omdat ze jou zo lief vindt accepteert ze het, dat is mooi, dát is ware liefde.
Je wil jouw verhouding met M. geen verslaving noemen. Ik moest er om grinniken. Dat is namelijk zowat het credo van zwaarverslaafden; 'Ik ben niet verslaafd'. Je doet er heel casual over maar vergeet niet dat we hier lezen hoe doodongelukkig je bent zonder hem, hoe kapot je gaat, hoe kleurloos je leven is zonder vriend. Je functioneert een stuk slechter als jullie niet samen zijn en zelfs als het even beter met je gaat dan verschijnt hij weer en stort jij weer in de put zolang hij je niet in zijn armen sluit. Je bent zwaar verslingerd aan de man. Verslaafd dus. Dat geeft helemaal niks maar ik verbaas me er bij jou altijd zo over dat je zo doof en blind wenst te zijn voor heel veel dingen, als het jou niet uitkomt.
Iedereen hier is bezig met haar eigen aandeel in het verhaal van haar relatie, die oogkleppen af, de wazen voor je ogen vandaan, Zíen, hóren, vóelen wat er gebeurt(de) in je leven! Keihard soms maar wel lekker duidelijk. En die duidelijkheid is in veel gevallen broodnodig.
Je schrijft dat het bij jou niet hoeft te gaan zoals bij Iseo. Natuurlijk niet. Iseo's relatie was die van Iseo, die van jou is die van jou. Dat is het grootste verschil. Maar Lily, deze relaties lopen volgens bepaalde patronen, daar breken allerlei wetenschappers al jaren hun hoofd over, ze schrijven er over en de conclusie is dat er maar weinig verschillen zijn in het verloop van geweldadige relaties, in ieder geval als de man zijn probleem niet erkent en de vrouw hem kans na kans geeft. Er verandert niks. Het gaat door zoals het ging met zo af en toe een opleving en veel diepe, diepe dalen.
Met Lemmy had ik laatst (gisteren meen ik) het over de diepe dalen en de hoge hoogtes. Zij herkende zich er niet zo in als ik. Bij mij waren de hoogtes inderdaad vrij hoog als ze er waren. Maar, als ik er goed over nadenk, Lemmy had gelijk toen ze schreef dat die hoge hoogtes misschien wel niet zo hoog waren uiteindelijk. Nu ze een stabiele en geweldloze relatie heeft ziet ze in dat je ook gewoon aan een stuk gelukkig kunt zijn en dan zijn de hoogtes niet zo hoog omdat er geen diepe dieptes zijn. En zo is het precies.
Zoals jij de houding van jouw vriend tijdens oud & nieuw beschrijft Lily, vasthouden, knuffelen, teder zijn, da's heel normaal hoor tussen twee geliefden. Mijn man is al zes jaar enorm teder met mij, knuffelt me iedere dag en houdt me vast zodra hij me in de smiezen krijgt. Ook SMS-t en mailt hij me na al die tijd nog iedere dag meerdere keren en hij belt naar huis als ik met onze dochter thuis ben. En dan is het nog niet eens feest.
Jij hebt door je ervaring met M. een vertekend beeld van wat liefde is. Gewone, doosnee, niet dramatische maar stabiele warmte en liefde. Jij verward de wanhopige afhankelijkheid die je voelt met liefde. Jij denkt dat zijn kuthumeur en onberekenbare karakter iets is waar jij wel verandering in kan brengen, wat jij wel kunt kanaliseren, terwijl jij juist degene bent die dat na wittebroodsweken in hem wakker maakt, gewoon omdat hij weet dat je van hem houdt en hij weet dat hij veilig is bij jou. Bij jou kan hij zo lekker 'zichzelf zijn'. Dat heb je al vaak mogen ervaren. Dat was zó fijn, weet je nog?
Lily, je zult me ongetwijfeld een verschrikkelijk mens vinden, ik zal er niks van begrijpen, ik ben jou niet en wat weet ik er van? Da’s allemaal waar misschien maar je bent in een relatie zoals jij hebt niet uniek meid, dat wil je graag zijn en dat begrijp ik dondersgoed maar je doet wat al jouw uiteindelijk gevluchtte zusters ook allemaal deden, je blijft in een situatie die niet goed voor je is en je probeert recht te praten wat krom is, je slalomt tussen je vrienden, je geliefde, je wanhoop, je vreugde, je pijn en je euforie en dat allemaal uiteindelijk ten koste van jezelf. Het is jouw leven en je moet het allemaal zelf weten maar ik hier en de andere vrouwen die hier schrijven zien allemaal wat je doet en hoe je het doet, het is ons niet vreemd, ook al ben jij ons niet en zijn wij nou niet. We herkennen wat je doet en we weten wat je wil. En weet je wat? We weten ook al hoe het afloopt.
Lieverd, wees boos op me, geef me ongelijk, vraag me desnoods nooit meer op je te reageren maar ik weiger om mijn kop met jou in het zand te stoppen.
Liefs,
Leo
dinsdag 8 januari 2008 om 17:46
hallo Lily Rose
ik ben blij je weer eens te lezen, soms wel aan je gedacht en ook al min of meer verwacht dat je weer naar hem terug zou zijn. Ook ik ben daar niet blij mee. Besef dat het elke keer moeilijker word om hem te verlaten omdat jij je steeds meer afhankelijk van hem maakt. Misschien niet in jouw ogen, maar je bent emotioneel zo met hem verbonden dat je je alleen op hem richt. Hoelang zal het duren voor je wel je kamer opgeeft?
Ga zelf open en eerlijk praten, het is belangrijk. Ik ben trouwens wel heel erg benieuwd hoe jij mensen gaat begeleiden die in dezelfde omstandigheden verkeren als jijzelf. Nu ben je je aan het afsluiten voor het verleden, maar dat gaat een keer opspelen. Je kan niet doen alsof het niet is gebeurd, het is WEL gebeurd en zal een plek moeten krijgen. En eerlijk gezegd lees ik nergens dat jullie samen in therapie gaan. Dat hij verantwoordelijkheid neemt voor zijn aandeel. Jij bent bezig je aan te passen, dingen goed te praten. Makkelijk zeggen als je ervan buiten tegenaan kijkt en daarom wil ik je toch ook vragen hier wel te blijven posten. Vertel ons hoe het gaat, wat je voelt, hoe je het beleefd. Durf je die confrontatie aan?
Iseo, wat heb je het mooi beschreven, ik denk echt dat jij hierin Lily tot veel steun kan zijn. Applausje voor jou hoor, dat heb jij wel verdiend
En nog even over die hoge toppen en diepe dalen
Die toppen lijken alleen maar zo hoog omdat de dalen gewoon diepe kloven zijn. En als het dan plotseling beter gaat is het al snel heel geweldig. Maar eerlijk gezegd was het niet geweldig, het kwam nooit een keer boven het gemiddelde uit. Ik was gewoon blij met een dode mus als het eindelijk weer eens wat beter leek te gaan, het gaf me (ijdele) hoop.
ha de vergelijking met de aarde dringt zich plotseling op: kijk, de bergtoppen zijn zichtbaar, de aarde is het gewone niveau en in de oceanen zijn diepe kloven te vinden die niet zichtbaar zijn.
ik ben blij je weer eens te lezen, soms wel aan je gedacht en ook al min of meer verwacht dat je weer naar hem terug zou zijn. Ook ik ben daar niet blij mee. Besef dat het elke keer moeilijker word om hem te verlaten omdat jij je steeds meer afhankelijk van hem maakt. Misschien niet in jouw ogen, maar je bent emotioneel zo met hem verbonden dat je je alleen op hem richt. Hoelang zal het duren voor je wel je kamer opgeeft?
Ga zelf open en eerlijk praten, het is belangrijk. Ik ben trouwens wel heel erg benieuwd hoe jij mensen gaat begeleiden die in dezelfde omstandigheden verkeren als jijzelf. Nu ben je je aan het afsluiten voor het verleden, maar dat gaat een keer opspelen. Je kan niet doen alsof het niet is gebeurd, het is WEL gebeurd en zal een plek moeten krijgen. En eerlijk gezegd lees ik nergens dat jullie samen in therapie gaan. Dat hij verantwoordelijkheid neemt voor zijn aandeel. Jij bent bezig je aan te passen, dingen goed te praten. Makkelijk zeggen als je ervan buiten tegenaan kijkt en daarom wil ik je toch ook vragen hier wel te blijven posten. Vertel ons hoe het gaat, wat je voelt, hoe je het beleefd. Durf je die confrontatie aan?
Iseo, wat heb je het mooi beschreven, ik denk echt dat jij hierin Lily tot veel steun kan zijn. Applausje voor jou hoor, dat heb jij wel verdiend
En nog even over die hoge toppen en diepe dalen
Die toppen lijken alleen maar zo hoog omdat de dalen gewoon diepe kloven zijn. En als het dan plotseling beter gaat is het al snel heel geweldig. Maar eerlijk gezegd was het niet geweldig, het kwam nooit een keer boven het gemiddelde uit. Ik was gewoon blij met een dode mus als het eindelijk weer eens wat beter leek te gaan, het gaf me (ijdele) hoop.
ha de vergelijking met de aarde dringt zich plotseling op: kijk, de bergtoppen zijn zichtbaar, de aarde is het gewone niveau en in de oceanen zijn diepe kloven te vinden die niet zichtbaar zijn.
