Kinderen
alle pijlers
zwangerschap afbreken na uitslag vlokkentest
woensdag 3 oktober 2007 om 15:08
Wie heeft er ook, na een slechte uitslag van de vlokkentest, haar zwangerschap af laten breken? Ik heb nu zo'n 8 weken geleden mijn zwangerschap laten afbreken, mijn kindje had een erfelijke ziekte. Het was een moeilijke beslissing, maar voor mijn gevoel wel de beste.Ik ben benieuwd hoe anderen in eenzelfde situatie dit ervaren hebben.
dinsdag 23 oktober 2007 om 21:28
Lieve, lieve Anne,
Wat vreselijk droevig dat je kindje waarschijnlijk een open schedeltje heeft. Meisje toch, ik huil met je mee.
Wat je vragen betreft kan ik je niet helpen. Ik heb gekozen voor een curettage toen bij ons met 15 weken bleek dat de baby echt geen levenskansen had.
Liefje, huilen mag, nee huilen moet. Je moet het verdiet laten lopen. Deze huilbuien luchten helaas niet op en het verdriet wordt er niet minder van maar je hebt het wel nodig nu.
Ik hoop dat er nog iemand reageert die je met je vragen verder kan helpen en wens jou en je partner veel kracht. Probeer het allemaal over je heen te laten komen en doe wat jij denkt dat goed is.
Lieve Anne, heel veel sterkte.
Suus
Wat vreselijk droevig dat je kindje waarschijnlijk een open schedeltje heeft. Meisje toch, ik huil met je mee.
Wat je vragen betreft kan ik je niet helpen. Ik heb gekozen voor een curettage toen bij ons met 15 weken bleek dat de baby echt geen levenskansen had.
Liefje, huilen mag, nee huilen moet. Je moet het verdiet laten lopen. Deze huilbuien luchten helaas niet op en het verdriet wordt er niet minder van maar je hebt het wel nodig nu.
Ik hoop dat er nog iemand reageert die je met je vragen verder kan helpen en wens jou en je partner veel kracht. Probeer het allemaal over je heen te laten komen en doe wat jij denkt dat goed is.
Lieve Anne, heel veel sterkte.
Suus
zaterdag 27 oktober 2007 om 13:39
hoi Nelleke
t is idd ons 1e kindje en mijn 1e zwangerschap
het is nu zo dat een curettage niet meer mogelijk is en ik maandag zal worden ingeleid. Kunnen jullie me misschien nog helpen bij hoe ik t me t beste kan voorbereiden hierop en wat staat me te wachten??? hebben jullie veel pijn gehad of viel t mee?? ben nu redelijk rustig...hopelijk blijft dit zo
Liefs Anne
t is idd ons 1e kindje en mijn 1e zwangerschap
het is nu zo dat een curettage niet meer mogelijk is en ik maandag zal worden ingeleid. Kunnen jullie me misschien nog helpen bij hoe ik t me t beste kan voorbereiden hierop en wat staat me te wachten??? hebben jullie veel pijn gehad of viel t mee?? ben nu redelijk rustig...hopelijk blijft dit zo
Liefs Anne
zaterdag 27 oktober 2007 om 18:11
Anne, eerst en vooral. Ik leef met je mee en begrijp heel goed wat je meemaakt. Wij verloren ons kindje bij 17 weken zwangerschap.
om op je vragen te antwoorden, ik denk dat een inleiding beter is dan een curretage. Op die manier kan je je kindje nog zien en afscheid nemen. Ook bij ons is ons kindje gekomen langs de gewone weg en ergens ben ik echt blij dat ik het nog gezien heb. Ik heb het kunnen vasthouden zolang als ik wilde en het in mijn geheugen kunnen opnemen. Dan heb je toch iets, bij een curretage heb je niks om achteraf op terug te vallen. Wij hebben ook foto's gemaakt van onze lieve Rune en hij heeft nu ook een eigen grafje.
Hoe leiden ze je in. Dat gebeurt via pilletjes die ze vaginaal opsteken en dan zal je zien dat je weeën begint te krijgen. Bij mij waren spontaan mijn vliezen gebroken maar zette de bevalling niet door. Daarom hebben ze ook bij mij die pilletjes gestoken. Bij mij kwamen die weeën heel snel en ook heel snel opeen. Ik vond ze vergelijkbaar met die ik had tijdens de bevalling van mijn eerste, gezonde dochtertje. Pijnlijk dus. Als je liever geen pijn hebt, vraag dan een epidurale verdoving. Ik heb die niet gekregen omdat ik op het ogenblik dat ik ze gevraagd had, bevallen ben. Achteraf bekeken ben ik wel blij dat ik gewoon de pijn heb kunnen doorstaan en geen epidurale gekregen heb. Nu je MOET geen pijn hebben he maar vraag de verdoving dan op tijd.
In het ziekenhuis was de begeleiding echt wel goed. Wij hebben alle steun gekregen die we nodig hadden, zowel van vroedvrouwen, dokters als sociaal assistent.
Kan ik je met nog iets helpen? Want ik weet wat je nu doormaakt en je zit met zoveel vragen he. Een ding, wees niet bang van je kindje. Het is je eigen vlees en bloed. Het doet echt deugd om afscheid te nemen. Anders ga je toch achteraf spijt krijgen.
om op je vragen te antwoorden, ik denk dat een inleiding beter is dan een curretage. Op die manier kan je je kindje nog zien en afscheid nemen. Ook bij ons is ons kindje gekomen langs de gewone weg en ergens ben ik echt blij dat ik het nog gezien heb. Ik heb het kunnen vasthouden zolang als ik wilde en het in mijn geheugen kunnen opnemen. Dan heb je toch iets, bij een curretage heb je niks om achteraf op terug te vallen. Wij hebben ook foto's gemaakt van onze lieve Rune en hij heeft nu ook een eigen grafje.
Hoe leiden ze je in. Dat gebeurt via pilletjes die ze vaginaal opsteken en dan zal je zien dat je weeën begint te krijgen. Bij mij waren spontaan mijn vliezen gebroken maar zette de bevalling niet door. Daarom hebben ze ook bij mij die pilletjes gestoken. Bij mij kwamen die weeën heel snel en ook heel snel opeen. Ik vond ze vergelijkbaar met die ik had tijdens de bevalling van mijn eerste, gezonde dochtertje. Pijnlijk dus. Als je liever geen pijn hebt, vraag dan een epidurale verdoving. Ik heb die niet gekregen omdat ik op het ogenblik dat ik ze gevraagd had, bevallen ben. Achteraf bekeken ben ik wel blij dat ik gewoon de pijn heb kunnen doorstaan en geen epidurale gekregen heb. Nu je MOET geen pijn hebben he maar vraag de verdoving dan op tijd.
In het ziekenhuis was de begeleiding echt wel goed. Wij hebben alle steun gekregen die we nodig hadden, zowel van vroedvrouwen, dokters als sociaal assistent.
Kan ik je met nog iets helpen? Want ik weet wat je nu doormaakt en je zit met zoveel vragen he. Een ding, wees niet bang van je kindje. Het is je eigen vlees en bloed. Het doet echt deugd om afscheid te nemen. Anders ga je toch achteraf spijt krijgen.
zaterdag 27 oktober 2007 om 18:19
Nelleke, ik ben opgelucht dat het voor jullie allemaal goed zit deze keer. Geniet maar goed van je zwangerschap nu.
Suze, wij willen zeker zo snel mogelijk een derde kindje maar we moeten 6 maanden wachten omdat ik door die triploidie ook nog aan partiële mola had. Da's een vergrote placenta die eventueel na de bevalling er nog voor kan zorgen dat er cellen in je baarmoeder gaan woekeren die er niet horen. Als je na 6 maand geen hcg meer in je bloed hebt, wil dit zeggen dat er waarschijnlijk zo geen cellen meer gaan woekeren en kan je terug veilig zwanger worden. Dus nog 4.5 maand te gaan. Paternale triploidie wil zeggen dat je eicel bevrucht geweest is door twee zaadcellen (23 chromosomen van de mama en 2 keer 23 van de papa) , maternale triploidie wil zeggen dat tijdens de bevruchting de eicel zich in twee gedeeld heeft (23 chromosomen van de papa en 2 keer 23 van de mama). Het heeft dus niet direct iets te maken met het geslacht.
Suze, wij willen zeker zo snel mogelijk een derde kindje maar we moeten 6 maanden wachten omdat ik door die triploidie ook nog aan partiële mola had. Da's een vergrote placenta die eventueel na de bevalling er nog voor kan zorgen dat er cellen in je baarmoeder gaan woekeren die er niet horen. Als je na 6 maand geen hcg meer in je bloed hebt, wil dit zeggen dat er waarschijnlijk zo geen cellen meer gaan woekeren en kan je terug veilig zwanger worden. Dus nog 4.5 maand te gaan. Paternale triploidie wil zeggen dat je eicel bevrucht geweest is door twee zaadcellen (23 chromosomen van de mama en 2 keer 23 van de papa) , maternale triploidie wil zeggen dat tijdens de bevruchting de eicel zich in twee gedeeld heeft (23 chromosomen van de papa en 2 keer 23 van de mama). Het heeft dus niet direct iets te maken met het geslacht.
zaterdag 27 oktober 2007 om 19:00
Hoi Liesje,
heel erg bedankt voor je uitgebreide verhaal!
Het is vooral het onbekende he...wat gaat er gebeuren? hoe snel gebeurd het??? Heb ik erg veel pijn???
Ik begrijp dat t bij jou dus heel snel is gegaan, maar zo te lezen ben je dus eerder aleens bevallen van een gezonde dochter.
Pijnbestrijding kan ik krijgen in de vorm van pethidine soort morfine of idd een ruggenprik. Ben alleen bang dat ik er suf van ga worden en t niet allemaal ga meemaken.
Dus dat is een beeje wikken en wegen nog. 1e reactie was....ja doe mij maar die ruggenprik! maar daarna ben je dan wel gebonden aan bed en als t echt 24 uur gaat duren......
Zo verdraaid moeilijk allemaal he?
Omdat ons kindje een afwijking aan t hoofdje heeft vinden we t zelf gewoon naar om t te zien...vandaar deze beslissing...misschien beslissen we anders hoor maandag....maar andersom kun je t niet terugdraaien.....
Wat ik verder vervelend zou vinden als de placenta niet mocht loslaten...maar ja ook dat is afwachten he.....hadden we maar een glazen bolletje he waar we in konden kijken.....
Ik probeer me zoveel mogelijk rustig te houden....
voelde gister wel dat mijn baarmoedermond al iets openstaat en week is....hopelijk is dat in mijn voordeel.
Dit omdat ik allemaal steekjes voelde daar....je let ineens op alles he???
Bedankt voor je lange reactie, misschien horen we elkaar nog voor maandag... Liefs Anne
heel erg bedankt voor je uitgebreide verhaal!
Het is vooral het onbekende he...wat gaat er gebeuren? hoe snel gebeurd het??? Heb ik erg veel pijn???
Ik begrijp dat t bij jou dus heel snel is gegaan, maar zo te lezen ben je dus eerder aleens bevallen van een gezonde dochter.
Pijnbestrijding kan ik krijgen in de vorm van pethidine soort morfine of idd een ruggenprik. Ben alleen bang dat ik er suf van ga worden en t niet allemaal ga meemaken.
Dus dat is een beeje wikken en wegen nog. 1e reactie was....ja doe mij maar die ruggenprik! maar daarna ben je dan wel gebonden aan bed en als t echt 24 uur gaat duren......
Zo verdraaid moeilijk allemaal he?
Omdat ons kindje een afwijking aan t hoofdje heeft vinden we t zelf gewoon naar om t te zien...vandaar deze beslissing...misschien beslissen we anders hoor maandag....maar andersom kun je t niet terugdraaien.....
Wat ik verder vervelend zou vinden als de placenta niet mocht loslaten...maar ja ook dat is afwachten he.....hadden we maar een glazen bolletje he waar we in konden kijken.....
Ik probeer me zoveel mogelijk rustig te houden....
voelde gister wel dat mijn baarmoedermond al iets openstaat en week is....hopelijk is dat in mijn voordeel.
Dit omdat ik allemaal steekjes voelde daar....je let ineens op alles he???
Bedankt voor je lange reactie, misschien horen we elkaar nog voor maandag... Liefs Anne
zaterdag 27 oktober 2007 om 20:12
Lieve Anne,
Allereerst heel erg veel sterkte gewenst!
ik denk dat Liesje heel goed beschreven heeft wat je ongeveer kan verwachten.
Ik zou zeker adviseren om jullie lieve kindje te zien, ik denk dat je er anders echt spijt van krijgt. Maak ook foto's, het is het enigste dat je later nog kan bekijken, misschien ruim je ze op en kijk je ze pas over jaren weer eens, maar dan heb je het tenminste.
Ik hoop dat jullie ondanks deze verdrietige gebeurtenis ook wat kunnen genieten van jullie lieve kind, een mooi kadootje en mooie herinneringen kunnen bewaren aan hem of haar hoe graag je het ook anders had willen zien.
Heel veel sterkte, dikke knuffel
Nelleke
Allereerst heel erg veel sterkte gewenst!
ik denk dat Liesje heel goed beschreven heeft wat je ongeveer kan verwachten.
Ik zou zeker adviseren om jullie lieve kindje te zien, ik denk dat je er anders echt spijt van krijgt. Maak ook foto's, het is het enigste dat je later nog kan bekijken, misschien ruim je ze op en kijk je ze pas over jaren weer eens, maar dan heb je het tenminste.
Ik hoop dat jullie ondanks deze verdrietige gebeurtenis ook wat kunnen genieten van jullie lieve kind, een mooi kadootje en mooie herinneringen kunnen bewaren aan hem of haar hoe graag je het ook anders had willen zien.
Heel veel sterkte, dikke knuffel
Nelleke
donderdag 1 november 2007 om 11:14
nou ik ben er weer een beetje
na een inleiding die totaal 24 uur heeft geduurd waarin we de hele dag afscheid hebben kunnen nemen en de laatste reis van ons mooie meisje heel rustig hebben beleefd is ons prachtige mooie lieve meisje en dochter Manon om 8.55 u op dinsdag 30 oktober geboren. Het is heel rustig en verdig gegaan......
De bevalling zelf is me dankzij de pijnmedicatie heel erg meegevallen. We hebben foto's op ons eigen toesel staan, die kijken we als we daaraan toe zijn en de verpleging heeft voor in ons dossier ook foto's gemaakt. Ze lag heel mooi in haar eigen dekentje met haar eigen mutsje op....en zijn bij de beslissing geleven om haar niet te zien...en dat voelt nogsteeds heel goed.
We hebben hand en voetafdrukjes gekregen heel byzonder.....
Lichamelijk gezien gaat t steeds beter met me, emotioneel zitten we samen in een achtbaan.....dan intens verdrietig...dan opgelucht....dan heel even t verlangen terug naar een 2e kindje....pffffff heel heftig allemaal.....
en daar voelen we ons soms gewoon schuldig over......
Liefs Anne
na een inleiding die totaal 24 uur heeft geduurd waarin we de hele dag afscheid hebben kunnen nemen en de laatste reis van ons mooie meisje heel rustig hebben beleefd is ons prachtige mooie lieve meisje en dochter Manon om 8.55 u op dinsdag 30 oktober geboren. Het is heel rustig en verdig gegaan......
De bevalling zelf is me dankzij de pijnmedicatie heel erg meegevallen. We hebben foto's op ons eigen toesel staan, die kijken we als we daaraan toe zijn en de verpleging heeft voor in ons dossier ook foto's gemaakt. Ze lag heel mooi in haar eigen dekentje met haar eigen mutsje op....en zijn bij de beslissing geleven om haar niet te zien...en dat voelt nogsteeds heel goed.
We hebben hand en voetafdrukjes gekregen heel byzonder.....
Lichamelijk gezien gaat t steeds beter met me, emotioneel zitten we samen in een achtbaan.....dan intens verdrietig...dan opgelucht....dan heel even t verlangen terug naar een 2e kindje....pffffff heel heftig allemaal.....
en daar voelen we ons soms gewoon schuldig over......
Liefs Anne
donderdag 1 november 2007 om 18:04
Hoi Anne,
Allereerst van harte gefeliciteerd met de jullie lieve en mooie dochter Manon.
Jullie hadden het zo graag zo heel erg anders gezien, maar toch wil ik jullie feliciteren ze is tenslotte jullie dochter.
Die achtbaan die blijft nog een tijd hoor, net als je denkt dat hij weg is komt hij met volle vaart weer naar aanzetten. Verdriet, opluchting, gedachte aan een broertje of zusje voor Manon, de angst die dat weer met zich meebrengt en het schuld gevoel dat je al aan een tweede zwangerschap denkt zij zo herkenbaar en zullen je denk ik ook wel even blijven achtervolgen. Laat het komen zoals het komt en geef jezelf de tijd om dit te verwerken, over een tijdje gaat het wat beter en dan komt er weer een periode dat het minder gaat, laat het gebeuren, verzet je niet want het komt toch.
Ik wil jullie heel erg veel sterkte wensen.
Liefs Nelleke
Allereerst van harte gefeliciteerd met de jullie lieve en mooie dochter Manon.
Jullie hadden het zo graag zo heel erg anders gezien, maar toch wil ik jullie feliciteren ze is tenslotte jullie dochter.
Die achtbaan die blijft nog een tijd hoor, net als je denkt dat hij weg is komt hij met volle vaart weer naar aanzetten. Verdriet, opluchting, gedachte aan een broertje of zusje voor Manon, de angst die dat weer met zich meebrengt en het schuld gevoel dat je al aan een tweede zwangerschap denkt zij zo herkenbaar en zullen je denk ik ook wel even blijven achtervolgen. Laat het komen zoals het komt en geef jezelf de tijd om dit te verwerken, over een tijdje gaat het wat beter en dan komt er weer een periode dat het minder gaat, laat het gebeuren, verzet je niet want het komt toch.
Ik wil jullie heel erg veel sterkte wensen.
Liefs Nelleke
dinsdag 6 november 2007 om 17:29
Hoi Nelleke,
Bedankt voor je lieve berichtje.
Het is alweer een week verder, mijn hemel wat gaat de tijd hard.
Ik mis Manon* nog iedere minuut van de dag, maar weet ook dat het niet anders kon. Lichamelijk krabbel ik een beetje op...stapje voor stapje. Mentaal weet ik t niet zo goed...het gaat op en af maar dat zal nog wel even zo blijven.
Heb inmiddels wel medicijnen ingenomen tegen de stuwing, voorheen slikte ik deze ook omdat dit hormoon bij mij de eisprong tegenhield. Ik heb ook om recept foliumzuur hoge dosis gevraagd, want als de medicijnen net zo snel werken als vorige keer....dan lijkt me dat niet onverstandig.
Hoe is t verder met jou??? Ik zag deze week een verhaal in de flair staan wat me erg aan jou deed denken.
Fijne avond!
Liefs, Anne
Bedankt voor je lieve berichtje.
Het is alweer een week verder, mijn hemel wat gaat de tijd hard.
Ik mis Manon* nog iedere minuut van de dag, maar weet ook dat het niet anders kon. Lichamelijk krabbel ik een beetje op...stapje voor stapje. Mentaal weet ik t niet zo goed...het gaat op en af maar dat zal nog wel even zo blijven.
Heb inmiddels wel medicijnen ingenomen tegen de stuwing, voorheen slikte ik deze ook omdat dit hormoon bij mij de eisprong tegenhield. Ik heb ook om recept foliumzuur hoge dosis gevraagd, want als de medicijnen net zo snel werken als vorige keer....dan lijkt me dat niet onverstandig.
Hoe is t verder met jou??? Ik zag deze week een verhaal in de flair staan wat me erg aan jou deed denken.
Fijne avond!
Liefs, Anne
dinsdag 6 november 2007 om 20:09
He Anne,
Inderdaad het gaat nog even duren eer je er weer een beetje tegen kunt. Hebben jullie jullie meisje laten begraven?
Wij hebben afgelopen weekend het grafje van onze Rune mooi gemaakt. Spijtig genoeg stelden we vast dat er weer een nieuw kindje naast Rune is komen te liggen. Het staat niet stil. Dan bedenk ik weer bij mezelf, "waar moeten die mensen nu weer door?!" en dan komt alles terug naar boven.
Houd je goed, meid. Dikke knuffel
Liesje
Inderdaad het gaat nog even duren eer je er weer een beetje tegen kunt. Hebben jullie jullie meisje laten begraven?
Wij hebben afgelopen weekend het grafje van onze Rune mooi gemaakt. Spijtig genoeg stelden we vast dat er weer een nieuw kindje naast Rune is komen te liggen. Het staat niet stil. Dan bedenk ik weer bij mezelf, "waar moeten die mensen nu weer door?!" en dan komt alles terug naar boven.
Houd je goed, meid. Dikke knuffel
Liesje
dinsdag 6 november 2007 om 20:12
Hoi Anne,
Het verhaal in de flair is van mij!!
Fijn om te lezen dat het gezien de omstandigheden redelijk met je gaat.
Willen jullie gelijk weer proberen om zwanger te raken of wil je even wachten en je lichaam de tijd geven om weer "normaal" te worden?
Met mij gaat het verder goed. Ben al bijna 17 weken zwanger, net zo ver als jij. Ik voel nog weinig en dat maakt me wel eens ongerust ook al weet ik dat de placenta voor ligt en het dus nog een tijd kan duren voordat ik echt iets voel.
Anne doe lekker rustig aan. Gun jezelf de tijd om je verlies te verwerken want dat gaat niet zo snel als je soms misschien zou willen
Liefs
Het verhaal in de flair is van mij!!
Fijn om te lezen dat het gezien de omstandigheden redelijk met je gaat.
Willen jullie gelijk weer proberen om zwanger te raken of wil je even wachten en je lichaam de tijd geven om weer "normaal" te worden?
Met mij gaat het verder goed. Ben al bijna 17 weken zwanger, net zo ver als jij. Ik voel nog weinig en dat maakt me wel eens ongerust ook al weet ik dat de placenta voor ligt en het dus nog een tijd kan duren voordat ik echt iets voel.
Anne doe lekker rustig aan. Gun jezelf de tijd om je verlies te verwerken want dat gaat niet zo snel als je soms misschien zou willen
Liefs
dinsdag 6 november 2007 om 20:42
dinsdag 6 november 2007 om 21:22
Ik dacht t al Nelleke!!!! wat enorm knap dat je erin staat en wat enorm goed zeg dat jullie de stichting hebben opgezet!
Nu Manon* geboren is merk ik pas hoeveel ze bewoog....ervoor dacht ik dat t mijn darmen waren....maar blijkbaar was ieder 'blubje' toch duidelijk Manon*....Pas als ze uit je buik is merk je hoeveel ze bewoog.....dus maak je geen zorgen zeker als je placenta ervoor ligt....
Ons meisje wordt via het zkhs gecremeert we wachten nu op bericht dat haar as ook is uitgestrooid, ze is nl donderdag al gecremeert en ik had al een heel mooi bloemstuk besteld....belde ik naar t crematorium waar we moesten zijn....moet haar as nog uitgestrooid worden....gelukkig kon ik t bloemstuk verzetten naar de 16e....
Ik wil idd een menstruatie afwachten en er dan weer voor gaan....onze kinderwens is groter dan we dachten en ik wil heel graag weer terug zwanger zijn!!! Omdat ik hiervoor medicijnen slikte (tegen melkproduktie die had ik nl altijd al) ben ik er weer mee begonnen....ten eerste omdat de melkproduktie op gang kwam en ik behoorlijke last had van stuwing...en ten tweede omdat mijn cyclus dan misschien eerder op gang is...heb dan ook gebeld naar de ha vandaag voor de hogere dosis foliumzuur....Ga ik maar snel mee starten hoewel ik nogsteeds gravitamon slik hoor..
Fijne avond en bedankt voor jullie reacties!!! Fijn dit forum!!!
liefs Anne
Nu Manon* geboren is merk ik pas hoeveel ze bewoog....ervoor dacht ik dat t mijn darmen waren....maar blijkbaar was ieder 'blubje' toch duidelijk Manon*....Pas als ze uit je buik is merk je hoeveel ze bewoog.....dus maak je geen zorgen zeker als je placenta ervoor ligt....
Ons meisje wordt via het zkhs gecremeert we wachten nu op bericht dat haar as ook is uitgestrooid, ze is nl donderdag al gecremeert en ik had al een heel mooi bloemstuk besteld....belde ik naar t crematorium waar we moesten zijn....moet haar as nog uitgestrooid worden....gelukkig kon ik t bloemstuk verzetten naar de 16e....
Ik wil idd een menstruatie afwachten en er dan weer voor gaan....onze kinderwens is groter dan we dachten en ik wil heel graag weer terug zwanger zijn!!! Omdat ik hiervoor medicijnen slikte (tegen melkproduktie die had ik nl altijd al) ben ik er weer mee begonnen....ten eerste omdat de melkproduktie op gang kwam en ik behoorlijke last had van stuwing...en ten tweede omdat mijn cyclus dan misschien eerder op gang is...heb dan ook gebeld naar de ha vandaag voor de hogere dosis foliumzuur....Ga ik maar snel mee starten hoewel ik nogsteeds gravitamon slik hoor..
Fijne avond en bedankt voor jullie reacties!!! Fijn dit forum!!!
liefs Anne
donderdag 10 januari 2008 om 12:19
Ik herken veel, maar niet alles.
Op 3 december jl (een maandag) ging ik na een zondag vreselijk ongerust te zijn geweest voor n extra echo naar de spoedarts in het zh, samen met ons zoontje van 2,5, mijn man moest gewoon werken.
Dit was mijn 5e zwangerschap (we hebben een gezonde zoon van 2,5jaar) en net als al mijn zwangerschappen werd deze gekenmerkt door bloedverlies. En op 1 of andere reden vond de gyn waar ik tussentijds terecht kwam dat ik bij haar onder behandeling moest blijven, terwijl ik met de zwangerschap van onze zoon 24wkn gevloeid heb en er geen haan naar gekraaid heeft. (de zwangerschap liep trouwens belachelijk parallel met die van onze zoon en ik was op zn verjaardag uitgerekend)
Op de echo bleek ons kindje te zijn overleden (ik dacht: nee dat kan niet, want ik heb dr gisteren gevoeld, voor t eerst!!!) en ik gaf gelijk aan dat ik onderzoek wilde hebben omdat er in de familie vrij veel kinders zijn geweest met trisomie 18. (Wij zijn in t verleden getest, mijn man en ik en wij zijn geen drager van een gen-defect, voor zover de kennis daarover nu is)
Ik kwam direct bij een andere arts terecht die een echo deed en zag dat ons kind een open schedeltje had. Ik bleek te weinig vruchtwater te hebben voor een punctie, dus werd een curetage voorgesteld. Ik was 15w zwanger.
Mijn moeder had ik in de tussentijd gebeld en die kwam op dat moment binnen.
Ik kon de volgende dag gecureteerd worden, want dan was er n grotere kans dat tests op het kind mogelijk waren. Ik stelde voor om dat gelijk de procedure te beginnen en na wat aandringen ging de arts overstag en werd ik op een bed richting ok gereden. (Om 11.15 krijg ik een echo en zien we dat ons kindje is overleden, om 12.30 lig ik op de ok)
Ik had aangedrongen op een ruggeprik en heb die ook gekregen, terwijl de artsen aangaven dat ze de voorkeur gaven aan narcose.
Ik ben heel blij dat al mijn wensen hierin ingewilligd zijn.
Afgelopen dinsdag (8jan) heb ik te horen gekregen dat ons kindje, een meisje Sanne, triploïdie had en ik slik al weken een hele hoge dosering vanwege dat open schedeltje.
Volgende week krijg ik meer info, dan hebben we een gesprek bij de arts.
De hele zwangerschap ben ik onrustig geweest en onzeker over ons kindje. Ik heb nog geen 10dgn daarvoor n echo gekregen en voor die afspraak was ik zo bang dat ik mijn man min of meer geterroriseerd heb: hij zou en moest maar vrij zien te krijgen om mee te gaan naar deze afspraak in het zh, want ik was doodsbang.
Bij die afspraak klopte het hartje nog en ik was verrast. Maar echt zorgenvrij ben ik nooit geweest. En dat is zo gek, want met de zwangerschap van onze zoon, die echt parallel liep ook qua bloedingen etc, was ik helemaal niet bang.
OOk was ik overtuigd van een meisje.
Mijn voorgevoelens hebben er iig niet naast gezeten.
Nu ik dit weet, ben ik meer rustig, maar het verdriet is hier hetzelfde. Met de andere miskramen had ik wel wat verdriet, maar ik kon me er makkelijker bij neerleggen. Nu ben ik pas sinds afgelopen dinsdag rustiger.
Heb dinsdag wel ontzettende koppijn gehad en gisteren en vandaag ben ik vreselijk aan de diaree, maar mn hoofd is minder vol. Geen schuldgevoelens meer en geen rare gedachtes, we weten dat dit kind nooit had kunnen leven.
Ik heb nu zelfs het gevoel van wat bijzonder dat er mogelijk 2 zaadcellen 1 eicel binnen zijn gedrongen. Ik vind het al zo wonderlijk dat 1 zaadcel 1 eicel bevrucht, maar dit is n waar wonder! Helaas hebben we er niks aan.
Mijn man is ook niet happig op n volgende zwangerschap. Logisch. Maar ik wil zooooo graag. Ik wil ons gezinnetje completeren en eigenlijk ook zsm door die spannende tijd.
Wanneer ik weer zwanger raak, komen we in aanmerking voor vlokkentest en vruchtwaterpunctie en dat vind ik ontzettend eng. Ben bang voor n goeie uitslag, maar net die hele kleine kans op een mk door die tests.
Groetjes,
Op 3 december jl (een maandag) ging ik na een zondag vreselijk ongerust te zijn geweest voor n extra echo naar de spoedarts in het zh, samen met ons zoontje van 2,5, mijn man moest gewoon werken.
Dit was mijn 5e zwangerschap (we hebben een gezonde zoon van 2,5jaar) en net als al mijn zwangerschappen werd deze gekenmerkt door bloedverlies. En op 1 of andere reden vond de gyn waar ik tussentijds terecht kwam dat ik bij haar onder behandeling moest blijven, terwijl ik met de zwangerschap van onze zoon 24wkn gevloeid heb en er geen haan naar gekraaid heeft. (de zwangerschap liep trouwens belachelijk parallel met die van onze zoon en ik was op zn verjaardag uitgerekend)
Op de echo bleek ons kindje te zijn overleden (ik dacht: nee dat kan niet, want ik heb dr gisteren gevoeld, voor t eerst!!!) en ik gaf gelijk aan dat ik onderzoek wilde hebben omdat er in de familie vrij veel kinders zijn geweest met trisomie 18. (Wij zijn in t verleden getest, mijn man en ik en wij zijn geen drager van een gen-defect, voor zover de kennis daarover nu is)
Ik kwam direct bij een andere arts terecht die een echo deed en zag dat ons kind een open schedeltje had. Ik bleek te weinig vruchtwater te hebben voor een punctie, dus werd een curetage voorgesteld. Ik was 15w zwanger.
Mijn moeder had ik in de tussentijd gebeld en die kwam op dat moment binnen.
Ik kon de volgende dag gecureteerd worden, want dan was er n grotere kans dat tests op het kind mogelijk waren. Ik stelde voor om dat gelijk de procedure te beginnen en na wat aandringen ging de arts overstag en werd ik op een bed richting ok gereden. (Om 11.15 krijg ik een echo en zien we dat ons kindje is overleden, om 12.30 lig ik op de ok)
Ik had aangedrongen op een ruggeprik en heb die ook gekregen, terwijl de artsen aangaven dat ze de voorkeur gaven aan narcose.
Ik ben heel blij dat al mijn wensen hierin ingewilligd zijn.
Afgelopen dinsdag (8jan) heb ik te horen gekregen dat ons kindje, een meisje Sanne, triploïdie had en ik slik al weken een hele hoge dosering vanwege dat open schedeltje.
Volgende week krijg ik meer info, dan hebben we een gesprek bij de arts.
De hele zwangerschap ben ik onrustig geweest en onzeker over ons kindje. Ik heb nog geen 10dgn daarvoor n echo gekregen en voor die afspraak was ik zo bang dat ik mijn man min of meer geterroriseerd heb: hij zou en moest maar vrij zien te krijgen om mee te gaan naar deze afspraak in het zh, want ik was doodsbang.
Bij die afspraak klopte het hartje nog en ik was verrast. Maar echt zorgenvrij ben ik nooit geweest. En dat is zo gek, want met de zwangerschap van onze zoon, die echt parallel liep ook qua bloedingen etc, was ik helemaal niet bang.
OOk was ik overtuigd van een meisje.
Mijn voorgevoelens hebben er iig niet naast gezeten.
Nu ik dit weet, ben ik meer rustig, maar het verdriet is hier hetzelfde. Met de andere miskramen had ik wel wat verdriet, maar ik kon me er makkelijker bij neerleggen. Nu ben ik pas sinds afgelopen dinsdag rustiger.
Heb dinsdag wel ontzettende koppijn gehad en gisteren en vandaag ben ik vreselijk aan de diaree, maar mn hoofd is minder vol. Geen schuldgevoelens meer en geen rare gedachtes, we weten dat dit kind nooit had kunnen leven.
Ik heb nu zelfs het gevoel van wat bijzonder dat er mogelijk 2 zaadcellen 1 eicel binnen zijn gedrongen. Ik vind het al zo wonderlijk dat 1 zaadcel 1 eicel bevrucht, maar dit is n waar wonder! Helaas hebben we er niks aan.
Mijn man is ook niet happig op n volgende zwangerschap. Logisch. Maar ik wil zooooo graag. Ik wil ons gezinnetje completeren en eigenlijk ook zsm door die spannende tijd.
Wanneer ik weer zwanger raak, komen we in aanmerking voor vlokkentest en vruchtwaterpunctie en dat vind ik ontzettend eng. Ben bang voor n goeie uitslag, maar net die hele kleine kans op een mk door die tests.
Groetjes,
donderdag 10 januari 2008 om 14:33
Hai Minnima,
Wat verdrietig voor jullie...En ook nog zo kort geleden! Fijn dat de artsen op jouw wensen zijn ingegaan, dat heeft mij toen erg geholpen met de verwerking. Een volgende zwangerschap is heel spannend, moeilijk om de eerste tijd door te komen, blij maar ook angstig tegelijk. Ik begrijp alleen je laatste zin niet zo goed "Ben bang voor n goeie uitslag, maar net die hele kleine kans op een mk door die tests". Krijg je dan een vlokkentest en een vruchtwaterpunctie, is dat niet dubbelop? Voor mij was de kans op een ziek kindje 25%, dat is veel hoger dan de kans op een miskraam, daarom vond ik dat 't risico wel waard.
Sterkte de komende tijd...
Ik ben inmiddels weer zwanger, vorige week een vlokkentest gehad, binnen 4 dagen de uitslag al...Alles is goed en het is een meisje. We zijn dolblij! Het is allemaal veel sneller gegaan dan ik had durven hopen...Het afbreken van mijn vorige zwangerschap is net 5 maanden geleden. De eerste weken wilde ik niet teveel bij de zwangerschap stilstaan, uit zelfbescherming, pas toen ik de vlokkentest had gehad durfde ik het een beetje toe te laten. Kan me de reactie van jouw man ook wel voorstellen. Die van mij zei ook al dat hij het hierna niet nog een keer zo willen proberen (voor dat we de uitslag kregen), terwijl ik voor mezelf zoiets had; 3 keer is scheepsrecht( dus nog 1 poging). Ik droomde altijd van 4 kinderen, maar heb nu besloten dat het met 3 klaar is. Ik wil niet nog een keer door die onzekerheid heen. Ik kan het voor mezelf niet verantwoorden om nog een keer een zwangerschap af te breken, ik ga blij zijn met 3 gezonde kinderen. Het voelt nog wel onwerkelijk, ik heb roze sokjes naast m'n bed gelegd, omdat ik me elke ochtend afvroeg of ik het had gedroomd. De komende tijd ga ik vreselijk genieten!
Wat verdrietig voor jullie...En ook nog zo kort geleden! Fijn dat de artsen op jouw wensen zijn ingegaan, dat heeft mij toen erg geholpen met de verwerking. Een volgende zwangerschap is heel spannend, moeilijk om de eerste tijd door te komen, blij maar ook angstig tegelijk. Ik begrijp alleen je laatste zin niet zo goed "Ben bang voor n goeie uitslag, maar net die hele kleine kans op een mk door die tests". Krijg je dan een vlokkentest en een vruchtwaterpunctie, is dat niet dubbelop? Voor mij was de kans op een ziek kindje 25%, dat is veel hoger dan de kans op een miskraam, daarom vond ik dat 't risico wel waard.
Sterkte de komende tijd...
Ik ben inmiddels weer zwanger, vorige week een vlokkentest gehad, binnen 4 dagen de uitslag al...Alles is goed en het is een meisje. We zijn dolblij! Het is allemaal veel sneller gegaan dan ik had durven hopen...Het afbreken van mijn vorige zwangerschap is net 5 maanden geleden. De eerste weken wilde ik niet teveel bij de zwangerschap stilstaan, uit zelfbescherming, pas toen ik de vlokkentest had gehad durfde ik het een beetje toe te laten. Kan me de reactie van jouw man ook wel voorstellen. Die van mij zei ook al dat hij het hierna niet nog een keer zo willen proberen (voor dat we de uitslag kregen), terwijl ik voor mezelf zoiets had; 3 keer is scheepsrecht( dus nog 1 poging). Ik droomde altijd van 4 kinderen, maar heb nu besloten dat het met 3 klaar is. Ik wil niet nog een keer door die onzekerheid heen. Ik kan het voor mezelf niet verantwoorden om nog een keer een zwangerschap af te breken, ik ga blij zijn met 3 gezonde kinderen. Het voelt nog wel onwerkelijk, ik heb roze sokjes naast m'n bed gelegd, omdat ik me elke ochtend afvroeg of ik het had gedroomd. De komende tijd ga ik vreselijk genieten!
donderdag 10 januari 2008 om 15:17
Wauw Berberella,
Gefeliciteerd met je gezonde meisje. Ik heb er de tranen van in mn ogen.
Ik ben nog niet compleet op de hoogte, dus miss heb ik e.e.a. verkeerd begrepen met die vlokkentest e.d..
Met mn laatste zin bedoel ik dat ik bang ben om een mk te krijgen door zo'n test en dan later te horen dat dat kindje gezond was.
Ik heb al n hoger risico op een mk, althans tot nu toe werd me dat gezegd, omdat ik snel harde buiken heb en continue bloed verlies.
Als voorbeeld: Deze laatste zwangerschap zat ik met 6wkn in het ziekenhuis, omdat ik de avond te voren gesport had (pilates) en zulke buikpijn kreeg, dat ze verwachtten dat ik een buitenbaarmoederlijke zwangerschap had.
Met de zwangerschap van onze zoon mocht ik na 7w nauwelijks nog wandelen (laat staan sporten of fietsen), vanwege t bloedverlies en de krampen.
Ik had met deze afgelopen zwangerschap 4 d van te voren gezegd tegen mn beste vriendin (die trouwens gelijk met mij uitgerekend zou zijn) dat als deze zwangerschap goed loopt, ik niet nog es die slopende periode door wil maken (en wil ook mn gezin er niet meer mee belasten) en ik (we eigenlijk) ermee stop. Dan is ons gezin compleet. Maar als het niet goed zou gaan, zou ik dit ook niet nog es willen doormaken en laten we het bij 1 kind. (Daar ben ik wel heel snel op terug gekomen.
) (mijn man vindt ons gezin compleet met 1 kind, dus hij staat er volledig achter, terwijl ik altijd 4of 6 kinders had gewild)
Ik vond het op dat moment al gek van mij om dit tegen haar te zeggen, want ik was zo onwijs onder controle en nog geen week daarvoor had ik op de echo nog n kloppend hartje gezien en toevallig vloeide ik ook al 2 d niet. Dus eigenlijk geen reden voor zorgen, zou je denken. Maar het voelde gewoon niet zoals het zou moeten voelen.
Hoeveel weken ben je nu zwanger?
Geniet ervan en kijk lekker naar die roze sokjes. Je zal het nodig hebben, want ik denk dat dit ook n onderdeel is bij de verwerking van alles wat je meegemaakt hebt en de spanning tot de uitslag van deze vlokkentest.
groetjes,
Gefeliciteerd met je gezonde meisje. Ik heb er de tranen van in mn ogen.
Ik ben nog niet compleet op de hoogte, dus miss heb ik e.e.a. verkeerd begrepen met die vlokkentest e.d..
Met mn laatste zin bedoel ik dat ik bang ben om een mk te krijgen door zo'n test en dan later te horen dat dat kindje gezond was.
Ik heb al n hoger risico op een mk, althans tot nu toe werd me dat gezegd, omdat ik snel harde buiken heb en continue bloed verlies.
Als voorbeeld: Deze laatste zwangerschap zat ik met 6wkn in het ziekenhuis, omdat ik de avond te voren gesport had (pilates) en zulke buikpijn kreeg, dat ze verwachtten dat ik een buitenbaarmoederlijke zwangerschap had.
Met de zwangerschap van onze zoon mocht ik na 7w nauwelijks nog wandelen (laat staan sporten of fietsen), vanwege t bloedverlies en de krampen.
Ik had met deze afgelopen zwangerschap 4 d van te voren gezegd tegen mn beste vriendin (die trouwens gelijk met mij uitgerekend zou zijn) dat als deze zwangerschap goed loopt, ik niet nog es die slopende periode door wil maken (en wil ook mn gezin er niet meer mee belasten) en ik (we eigenlijk) ermee stop. Dan is ons gezin compleet. Maar als het niet goed zou gaan, zou ik dit ook niet nog es willen doormaken en laten we het bij 1 kind. (Daar ben ik wel heel snel op terug gekomen.
) (mijn man vindt ons gezin compleet met 1 kind, dus hij staat er volledig achter, terwijl ik altijd 4of 6 kinders had gewild)Ik vond het op dat moment al gek van mij om dit tegen haar te zeggen, want ik was zo onwijs onder controle en nog geen week daarvoor had ik op de echo nog n kloppend hartje gezien en toevallig vloeide ik ook al 2 d niet. Dus eigenlijk geen reden voor zorgen, zou je denken. Maar het voelde gewoon niet zoals het zou moeten voelen.
Hoeveel weken ben je nu zwanger?
Geniet ervan en kijk lekker naar die roze sokjes. Je zal het nodig hebben, want ik denk dat dit ook n onderdeel is bij de verwerking van alles wat je meegemaakt hebt en de spanning tot de uitslag van deze vlokkentest.
groetjes,
zondag 20 januari 2008 om 22:55
Hallo,
ik zit het hele internet af te zoeken naar verhalen over afbreken van een zwangerschap! Nu gelukkig iets gevonden!
Wij hebben een vruchtwaterpunctie laten doen en tot ons grote verdriet is er uitgekomen dat ons meisje een chromosonenafwijking heeft! En ik vindt het zo vreselijk we weten het nu 2 weken...en we moeten een beslissing maken...m'n verstand zegt dat we het af moeten breken maar m'n gevoel niet!
Het is gewoon onmenselijk om hier over te moeten beslissen..maar we moeten wel! Maar als ik mijn gezonde verstand moet volgen dan gaan we het afbreken hoe moeilijk ik het ook vindt! Ik vindt het eng....ook de bevalling...en durf ik wel naar het kindje te kijken van alles gaat er door mijn hoofd...en krijg ik straks geen spijt? Het gaat zo tegen m'n gevoel in dat ik het gewoon niet weet!
Ik mag me heel gelukkig prijzen met 2 gezonde dochters.. maar het is misschien raar dat ik het zeg maar de wens naar een derde kindje is voor mij eigelijk net zo groot als naar een eerste kindje! Over onze eerste dochter hebben we 7 jaar over gedaan IVF IUI alles hebben we gedaan en niks lukte, maar toch zo spontaan zwanger geworden en daarna ook ons 2de kindje! Wat dat betreft is dat al een wonder en nu ons 3de kindje...die helaas niet goed is!
We hebben morgen een gesprek met een maatschappelijk werkster in het Radboudt ziekenhuis...misschien dat ze ons hier in kan begeleiden!? En dan morgen of dinsdag de "echte" uitslag van de vruchtwaterpunctie....daar wachten we nog op eigelijk..ik wil gewoon 100% zekerheid voordat we zeggen van Ok we breken de zwangerschap af!....hopelijk hebben ze het helemaal mis maar de klinsich geneticus zij dat we daar niet op moesten rekenen!
Maar ik vindt het zo ontzettend eng de bevalling...ben bang als ik naar het babytje kijk dat dat m'n hele leven zal blijfen achter volgen! En ook ik denk wel alweer aan een andere zwangerschap...maar i s het wel eerlijk tegen over dit babytje??? Nou zoals jullie wel merken ben ik vreselijk onzeker en wanhopig!
Als de zwangerschap wordt afgebroken wat gebeurt er dan met m'n borsten??? Sorry ik draaf door!
Maar wat een verhaal ik dacht doe even een kort berichtje...
Hopelijk krijg ik wat reacties?
Alvast bedankt groetjes mies100
ik zit het hele internet af te zoeken naar verhalen over afbreken van een zwangerschap! Nu gelukkig iets gevonden!
Wij hebben een vruchtwaterpunctie laten doen en tot ons grote verdriet is er uitgekomen dat ons meisje een chromosonenafwijking heeft! En ik vindt het zo vreselijk we weten het nu 2 weken...en we moeten een beslissing maken...m'n verstand zegt dat we het af moeten breken maar m'n gevoel niet!
Het is gewoon onmenselijk om hier over te moeten beslissen..maar we moeten wel! Maar als ik mijn gezonde verstand moet volgen dan gaan we het afbreken hoe moeilijk ik het ook vindt! Ik vindt het eng....ook de bevalling...en durf ik wel naar het kindje te kijken van alles gaat er door mijn hoofd...en krijg ik straks geen spijt? Het gaat zo tegen m'n gevoel in dat ik het gewoon niet weet!
Ik mag me heel gelukkig prijzen met 2 gezonde dochters.. maar het is misschien raar dat ik het zeg maar de wens naar een derde kindje is voor mij eigelijk net zo groot als naar een eerste kindje! Over onze eerste dochter hebben we 7 jaar over gedaan IVF IUI alles hebben we gedaan en niks lukte, maar toch zo spontaan zwanger geworden en daarna ook ons 2de kindje! Wat dat betreft is dat al een wonder en nu ons 3de kindje...die helaas niet goed is!
We hebben morgen een gesprek met een maatschappelijk werkster in het Radboudt ziekenhuis...misschien dat ze ons hier in kan begeleiden!? En dan morgen of dinsdag de "echte" uitslag van de vruchtwaterpunctie....daar wachten we nog op eigelijk..ik wil gewoon 100% zekerheid voordat we zeggen van Ok we breken de zwangerschap af!....hopelijk hebben ze het helemaal mis maar de klinsich geneticus zij dat we daar niet op moesten rekenen!
Maar ik vindt het zo ontzettend eng de bevalling...ben bang als ik naar het babytje kijk dat dat m'n hele leven zal blijfen achter volgen! En ook ik denk wel alweer aan een andere zwangerschap...maar i s het wel eerlijk tegen over dit babytje??? Nou zoals jullie wel merken ben ik vreselijk onzeker en wanhopig!
Als de zwangerschap wordt afgebroken wat gebeurt er dan met m'n borsten??? Sorry ik draaf door!
Maar wat een verhaal ik dacht doe even een kort berichtje...
Hopelijk krijg ik wat reacties?
Alvast bedankt groetjes mies100
woensdag 23 januari 2008 om 15:50
Hai Mies,
Ik lees net je berichtje,wat ontzettend verdrietig voor jullie...Het is ook niet menselijk om zo'n beslissing te moeten maken, heel erg moeilijk. Hoeveel weken ben je nu? Toen ik mijn vorige zwangerschap af liet breken was ik 13 weken. Ik wilde geen curretage en heb medicijnen gekregen om thuis de "bevalling" op te wekken. Ik zag het meeste op tegen het moment dat ik ons kindje zou zien, was bang dat ik 'm eng zou vinden. Tegendeel bleek waar, hoe klein als 'ie was, hij was net zo eigen als onze andere twee ventjes. Zo klein, maar al zo compleet, zo mooi...ik heb 'm vastgehouden en een beetje geknuffeld. Ook heb ik foto's gemaakt, ik bekijk ze nog af en toe, als ik daar behoefte aan heb. De beelden zullen me altijd bijblijven, maar niet op een negatieve manier.
Ik denk dat een volgende zwangerschap los staat van dit kindje, het is toch niet zo dat je dit kindje niet wilt, je wilt het beste voor haar, en misschien is geboren worden (na een voldragen zwangerschap) voor haar niet het beste...
Ik ben nu weer zwanger, vrij snel, na 3 maanden al, beetje onverwacht, maar heel fijn! Ik voel me niet schuldig naar m'n kleine ventje, sta volledig achter mijn keuze, dit kindje is ook geen vervanging maar een extraatje.
Heel veel sterkte!
Minnima, ik wilde ook nog even op jou reageren, maar ik zie dat ik al weer weg moet, oudste van school halen...Hoe is het met je?
Ik kom snel weer even op het forum!
Ik lees net je berichtje,wat ontzettend verdrietig voor jullie...Het is ook niet menselijk om zo'n beslissing te moeten maken, heel erg moeilijk. Hoeveel weken ben je nu? Toen ik mijn vorige zwangerschap af liet breken was ik 13 weken. Ik wilde geen curretage en heb medicijnen gekregen om thuis de "bevalling" op te wekken. Ik zag het meeste op tegen het moment dat ik ons kindje zou zien, was bang dat ik 'm eng zou vinden. Tegendeel bleek waar, hoe klein als 'ie was, hij was net zo eigen als onze andere twee ventjes. Zo klein, maar al zo compleet, zo mooi...ik heb 'm vastgehouden en een beetje geknuffeld. Ook heb ik foto's gemaakt, ik bekijk ze nog af en toe, als ik daar behoefte aan heb. De beelden zullen me altijd bijblijven, maar niet op een negatieve manier.
Ik denk dat een volgende zwangerschap los staat van dit kindje, het is toch niet zo dat je dit kindje niet wilt, je wilt het beste voor haar, en misschien is geboren worden (na een voldragen zwangerschap) voor haar niet het beste...
Ik ben nu weer zwanger, vrij snel, na 3 maanden al, beetje onverwacht, maar heel fijn! Ik voel me niet schuldig naar m'n kleine ventje, sta volledig achter mijn keuze, dit kindje is ook geen vervanging maar een extraatje.
Heel veel sterkte!
Minnima, ik wilde ook nog even op jou reageren, maar ik zie dat ik al weer weg moet, oudste van school halen...Hoe is het met je?
Ik kom snel weer even op het forum!
woensdag 23 januari 2008 om 19:52
@Mies: ik keek toevallig even op dit topic en zag je berichtje. Wat een nare periode moet dit voor jullie zijn en wat een verschrikkelijk keuze die je moet maken hoe goed het ook is dat je de keuze hebt.
Ik kan je helaas geen raad of advies geven maar ik wil je wel even veel sterkte wensen de komende tijd.
Een insteek die ik laatst ergens hoorde vond ik wel iets waar ik zelf nog nooit bij had stil gestaan. Als je een gehandicapt kind hebt en er gebeurd iets met jou en je man dan komt de zorg voor een groot deel op je andere kinderen neer. Dat is best een zware last die ze dan krijgen. Mocht je de keuze maken om dit kindje niet te laten volgroeien dan kan een extra reden dus ook zijn dat je je andere kinderen hier niet mee wilt belasten.
Ik kan je helaas geen raad of advies geven maar ik wil je wel even veel sterkte wensen de komende tijd.
Een insteek die ik laatst ergens hoorde vond ik wel iets waar ik zelf nog nooit bij had stil gestaan. Als je een gehandicapt kind hebt en er gebeurd iets met jou en je man dan komt de zorg voor een groot deel op je andere kinderen neer. Dat is best een zware last die ze dan krijgen. Mocht je de keuze maken om dit kindje niet te laten volgroeien dan kan een extra reden dus ook zijn dat je je andere kinderen hier niet mee wilt belasten.
vrijdag 25 januari 2008 om 08:08
@Mies, wat een verdrietige beslissing moet je maken.
Wij maken nu een verhoogde kans op een kindje met afwijkingen. We hebben zelfs al snel te horen gekregen dat onze zoon mogelijk ons enig kindje zal blijven, vanwege de vele miskramen en nu Sanne* met haar chromosoomafwijking. Tenminste, we zouden wel zwanger kunnen worden, maar als blijkt dat we weer een kindje krijgen met zulk ernstige afwijkingen, dan zouden we kiezen voor afbreken van de zwangerschap.
Maar dat zeg ik nu, als de keuze daadwerkelijk gesteld wordt, wat dan?...
Nu staat voor mij mn eerste kind vast. Die wil ik zo goed en zo kwaad als het kan een fijne jeugd geven. Voor mij/ons geldt: wanneer we in ons een gezin een kindje zouden laten komen met zulk enstige afwijkingen, zou het waars niet eens binnen ons gezin opgroeien (als t al blijft leven). Dat kind zou geen pijn aan kunnen geven en wie doe ik er dan plezier meer? Dat kind niet, denk ik. Onze zoon ook niet, want die zal veel aandacht moeten delen met een zorgen kindje die niet eens thuis woont. (En ik heb gezien wat het betekent voor dat kind wat gezond is.)
Destijds met Giulian kregen we ook alle mogelijke scenario's voorgeschoteld.
Toen gold voor mij: als dit kindje rond de geboorte komt te overlijden, dan wilde ik de zwangerschap uitdragen. Gelukkig bleek het bij hem loosalarm.
De keuze die jij nu moet maken lijkt me afschuwelijk. Schrijf desnoods alle afwegingen voor jezelf op. En je man ook. Miss komt er dan een punt waarin jullie beiden de beslissing kunnen maken (welke dan ook) en erachter kunnen staan.
En zorg dat je weet wat de afwijking inhoudt. Daar kan je miss je beslissing op baseren.
Sanne* heeft gelukkig de keuze voor ons gemaakt en dat wens ik eigenlijk iedereen toe, die in hetzelfde schuitje zit.
Miss klinkt het allemaal als klinkklare onzin, sorry dan. Ik wil je niet een rotgevoel geven. Afwegingen die ik in mn hoofd heb, zijn er talloos, kan ze niet allemaal voor je schrijven en uitwerken. Maar ik vermoed dat jij die zelfde ook wel hebt.
Heel veel sterkte de komende tijd.
@Berberella: het gaat op en af. Het leek op te gaan, maar de laatste week is het puur af.
Ik moet vandaag ongesteld worden, houd nog 2 extra dagen aan, maar ik vind het vreselijk spannend. Ik zit dus met mn PMS of met andere hormonen die hun weerslag op me hebben.
Hoe gaat het nu met jou?
groetjes,
Wij maken nu een verhoogde kans op een kindje met afwijkingen. We hebben zelfs al snel te horen gekregen dat onze zoon mogelijk ons enig kindje zal blijven, vanwege de vele miskramen en nu Sanne* met haar chromosoomafwijking. Tenminste, we zouden wel zwanger kunnen worden, maar als blijkt dat we weer een kindje krijgen met zulk ernstige afwijkingen, dan zouden we kiezen voor afbreken van de zwangerschap.
Maar dat zeg ik nu, als de keuze daadwerkelijk gesteld wordt, wat dan?...
Nu staat voor mij mn eerste kind vast. Die wil ik zo goed en zo kwaad als het kan een fijne jeugd geven. Voor mij/ons geldt: wanneer we in ons een gezin een kindje zouden laten komen met zulk enstige afwijkingen, zou het waars niet eens binnen ons gezin opgroeien (als t al blijft leven). Dat kind zou geen pijn aan kunnen geven en wie doe ik er dan plezier meer? Dat kind niet, denk ik. Onze zoon ook niet, want die zal veel aandacht moeten delen met een zorgen kindje die niet eens thuis woont. (En ik heb gezien wat het betekent voor dat kind wat gezond is.)
Destijds met Giulian kregen we ook alle mogelijke scenario's voorgeschoteld.
Toen gold voor mij: als dit kindje rond de geboorte komt te overlijden, dan wilde ik de zwangerschap uitdragen. Gelukkig bleek het bij hem loosalarm.
De keuze die jij nu moet maken lijkt me afschuwelijk. Schrijf desnoods alle afwegingen voor jezelf op. En je man ook. Miss komt er dan een punt waarin jullie beiden de beslissing kunnen maken (welke dan ook) en erachter kunnen staan.
En zorg dat je weet wat de afwijking inhoudt. Daar kan je miss je beslissing op baseren.
Sanne* heeft gelukkig de keuze voor ons gemaakt en dat wens ik eigenlijk iedereen toe, die in hetzelfde schuitje zit.
Miss klinkt het allemaal als klinkklare onzin, sorry dan. Ik wil je niet een rotgevoel geven. Afwegingen die ik in mn hoofd heb, zijn er talloos, kan ze niet allemaal voor je schrijven en uitwerken. Maar ik vermoed dat jij die zelfde ook wel hebt.
Heel veel sterkte de komende tijd.
@Berberella: het gaat op en af. Het leek op te gaan, maar de laatste week is het puur af.
Ik moet vandaag ongesteld worden, houd nog 2 extra dagen aan, maar ik vind het vreselijk spannend. Ik zit dus met mn PMS of met andere hormonen die hun weerslag op me hebben.
Hoe gaat het nu met jou?
groetjes,
