Psyche
alle pijlers
Wanneer stop je met redden.............
vrijdag 11 januari 2008 om 11:07
quote:iris16 schreef op 10 januari 2008 @ 21:01:
Riet,fijn dat je zo'n gesprek met je andere kind had.
Ik heb nog 2 grote kids,en ook wij hebben wel van dat soort gesprekken,wel probeer ik mijn eigen gevoel daarbij niet teveel te laten zien.
Heel jammer dat je dat niet doet Iris.
Draai het eens om?
Je kinderen die gevoelens voor jou achterhouden, hoe zou jij dat vinden??
Dit is wat ik vaker tegenkom.
Zelf niet de dingen doen die je wel van/bij anderen verwacht.
Onthoud alsjeblieft: Hetgeen je inzet krijg je ook weer terug.
Begin je boos, dan krijg je boosheid terug.
Begin je vriendelijk, dan krijg je vriendelijkheid terug.
Begin je gesloten, dan krijg je geslotenheid terug.
Ik wil de druk die ik voel,niet teveel bij hun leggen,en voor hun gewoon moeder blijven.
Ook hier maak je een denkfout.
Niet jij, maar je kinderen besluiten of ze iets als druk ervaren.
Jij neemt ze nu niet echt serieus, want jij beslist voor hen dat zij het niet aankunnen.
Komt me bekent voor..... jij meent ook beter te weten wat je zoon nodig heeft en laat hem ook niet zelf kiezen.
Snap je de parallel??
Dat evenwicht blijf ik zoeken.
Nou meid,zet'm op,je bent volgens mij,behoorlijk aan het zoeken,zoek niet tever,soms ligt de oplossing vlak voor je
Neemt niet weg dat het moeilijk is.
Als moeder wil je zorgen en de verantwoording blijven houden.
Houden van betekent ook loslaten en de verantwoording uit handen geven.
Sterkte allemaal!
Riet,fijn dat je zo'n gesprek met je andere kind had.
Ik heb nog 2 grote kids,en ook wij hebben wel van dat soort gesprekken,wel probeer ik mijn eigen gevoel daarbij niet teveel te laten zien.
Heel jammer dat je dat niet doet Iris.
Draai het eens om?
Je kinderen die gevoelens voor jou achterhouden, hoe zou jij dat vinden??
Dit is wat ik vaker tegenkom.
Zelf niet de dingen doen die je wel van/bij anderen verwacht.
Onthoud alsjeblieft: Hetgeen je inzet krijg je ook weer terug.
Begin je boos, dan krijg je boosheid terug.
Begin je vriendelijk, dan krijg je vriendelijkheid terug.
Begin je gesloten, dan krijg je geslotenheid terug.
Ik wil de druk die ik voel,niet teveel bij hun leggen,en voor hun gewoon moeder blijven.
Ook hier maak je een denkfout.
Niet jij, maar je kinderen besluiten of ze iets als druk ervaren.
Jij neemt ze nu niet echt serieus, want jij beslist voor hen dat zij het niet aankunnen.
Komt me bekent voor..... jij meent ook beter te weten wat je zoon nodig heeft en laat hem ook niet zelf kiezen.
Snap je de parallel??
Dat evenwicht blijf ik zoeken.
Nou meid,zet'm op,je bent volgens mij,behoorlijk aan het zoeken,zoek niet tever,soms ligt de oplossing vlak voor je
Neemt niet weg dat het moeilijk is.
Als moeder wil je zorgen en de verantwoording blijven houden.
Houden van betekent ook loslaten en de verantwoording uit handen geven.
Sterkte allemaal!
anoniem_19286 wijzigde dit bericht op 11-01-2008 11:09
Reden: Riet en Iris door elkaar gehaald.
Reden: Riet en Iris door elkaar gehaald.
% gewijzigd
vrijdag 11 januari 2008 om 12:22
quote:iris16 schreef op 11 januari 2008 @ 12:05:
Ik kom even terug op wat jij schrijft Hvj
Ik denk daar toch anders over,mijn oudere kinderen,en zeker 1 daarvan,die ook een borderline heeft,maakt zich al snel druk over anderen.
Ze trekt zich dat erg aan,en maakt het haar probleem,ik praat er dus wel over met hun,vertel ook wel,hoe ik erover denk,maar ga zeker niet bij ze uithuilen.
Uithuilen is een oordeel. Voor jou waarschijnlijk iets negatiefs, aangezien je dit je kinderen niet "aan wilt doen".
Lees wat Riet schrijft. Zij is aangenaam verrast en kan van haar kind leren!!
Laat je dus verrassen.
Daarmee,behandel ik ze dan in mijn gedachte als gelijke,ik wil hun moeder blijven,en wil dat ook hun met hun problemen bij me blijven komen.
Ze als gelijke behandelen en tegelijkertijd de rol van moeder hebben??
Als je ze als gelijke behandeld zul je ook dezelfde rol moeten hebben. Voor mij is dat de rol mens.
Moeder en kind, in die rol, kunnen per definitie geen gelijkwaardige relatie hebben.
En niet ze het gevoel geven dat ze mij niet extra kunnen belasten,met hun eigen dingen,en op hun tenen lopen.
Lieve Iris, hierboven beschrijf jij je eigen gevoel.
Jij bent bang dat als jij bij je kinderen gaat uithuilen, zoals je zelf schrijft, jij hen belet om met hun dingen bij jou te kunnen komen.
Precies dat houdt je tegen om het zelf bij hen te doen.
Ik ga dus een gesprek over hun broer niet uit de weg,omdat ze dat zelf ook nodig zijn,ik laat alleen mijn diepste gevoel niet zien,maar vertel ze wel,dat ik het ook erg moeilijk vind.
Juist zij zijn in staat om zich in jouw situatie in te leven, omdat ze er zo dichtbij staan. Lees Riet haar verhaal nog eens.
Zo ben je elkaar tot steun. Nu probeer jij ze uit de wind te houden en staan zij aan de zijlijn en kunnen jou niet bereiken om hetzelfde voor jou te kunnen doen.
Snap je dat?
Met mijn eigen angsten,verdriet,en wanhoop,praat ik met I-man,of met hulpverlening.
Helemaal goed dat je dat doet.
Sluit alleen je kinderen niet buiten in dit proces!!
Ik kom even terug op wat jij schrijft Hvj
Ik denk daar toch anders over,mijn oudere kinderen,en zeker 1 daarvan,die ook een borderline heeft,maakt zich al snel druk over anderen.
Ze trekt zich dat erg aan,en maakt het haar probleem,ik praat er dus wel over met hun,vertel ook wel,hoe ik erover denk,maar ga zeker niet bij ze uithuilen.
Uithuilen is een oordeel. Voor jou waarschijnlijk iets negatiefs, aangezien je dit je kinderen niet "aan wilt doen".
Lees wat Riet schrijft. Zij is aangenaam verrast en kan van haar kind leren!!
Laat je dus verrassen.
Daarmee,behandel ik ze dan in mijn gedachte als gelijke,ik wil hun moeder blijven,en wil dat ook hun met hun problemen bij me blijven komen.
Ze als gelijke behandelen en tegelijkertijd de rol van moeder hebben??
Als je ze als gelijke behandeld zul je ook dezelfde rol moeten hebben. Voor mij is dat de rol mens.
Moeder en kind, in die rol, kunnen per definitie geen gelijkwaardige relatie hebben.
En niet ze het gevoel geven dat ze mij niet extra kunnen belasten,met hun eigen dingen,en op hun tenen lopen.
Lieve Iris, hierboven beschrijf jij je eigen gevoel.
Jij bent bang dat als jij bij je kinderen gaat uithuilen, zoals je zelf schrijft, jij hen belet om met hun dingen bij jou te kunnen komen.
Precies dat houdt je tegen om het zelf bij hen te doen.
Ik ga dus een gesprek over hun broer niet uit de weg,omdat ze dat zelf ook nodig zijn,ik laat alleen mijn diepste gevoel niet zien,maar vertel ze wel,dat ik het ook erg moeilijk vind.
Juist zij zijn in staat om zich in jouw situatie in te leven, omdat ze er zo dichtbij staan. Lees Riet haar verhaal nog eens.
Zo ben je elkaar tot steun. Nu probeer jij ze uit de wind te houden en staan zij aan de zijlijn en kunnen jou niet bereiken om hetzelfde voor jou te kunnen doen.
Snap je dat?
Met mijn eigen angsten,verdriet,en wanhoop,praat ik met I-man,of met hulpverlening.
Helemaal goed dat je dat doet.
Sluit alleen je kinderen niet buiten in dit proces!!
vrijdag 11 januari 2008 om 15:12
Een echte eye-opener schrijf je daar Hvj.
Ik heb ook zo als Iris gedacht: IK ben de moeder, de rots in de branding en van mij zullen jullie niets merken.
Terwijl je je verdriet als een steen op je schouders en in je hart meedraagt.
Gelukkig heb ik ook wel vriendinnen en hulpverlening waar ik me ei kwijt kan, maar je gaat toch altijd weer naar huis terug.
Daar kun je moeilijk die knop omdraaien, heb het wel geprobeerd om toch maar die rots te blijven, maar het is me niet gelukt. En nu zeg ik: gelukkig maar.
Want nu konden we alletwee over onze gevoelens praten, ik kon hem nu ook serieus nemen en het gaf niet wat hij me vertelde hoe HIJ het voelde, het was zijn gevoel en dat heb ik hem ook laten blijken dat ik DAT serieus nam.
Maar ik heb uit Hvj's stukje heel veel dingen opgepikt waar ik verder mee wil gaan, verdorie het is waar, ik wil niemand belasten (nou ja, hulpverlening is er voor, denk ik dan maar), maar heb ontkent dat diegen die er ook dichtbij mee te maken hebben ook recht op hun gevoelens hebben en die van mij ook mogen kennen.
Maar...als ik een kind had, zoals bij Iris die er zelf aan onderdoor zou gaan, die heeft toch bescherming nodig? Of zie ik dat verkeerd?
Misschien dat je het dan "anders" moet brengen, weet zelf niet hoe, maar ik vind in die hoedanigheid niet dat het kind daar grote problemen mee moet krijgen.
Ik heb ook zo als Iris gedacht: IK ben de moeder, de rots in de branding en van mij zullen jullie niets merken.
Terwijl je je verdriet als een steen op je schouders en in je hart meedraagt.
Gelukkig heb ik ook wel vriendinnen en hulpverlening waar ik me ei kwijt kan, maar je gaat toch altijd weer naar huis terug.
Daar kun je moeilijk die knop omdraaien, heb het wel geprobeerd om toch maar die rots te blijven, maar het is me niet gelukt. En nu zeg ik: gelukkig maar.
Want nu konden we alletwee over onze gevoelens praten, ik kon hem nu ook serieus nemen en het gaf niet wat hij me vertelde hoe HIJ het voelde, het was zijn gevoel en dat heb ik hem ook laten blijken dat ik DAT serieus nam.
Maar ik heb uit Hvj's stukje heel veel dingen opgepikt waar ik verder mee wil gaan, verdorie het is waar, ik wil niemand belasten (nou ja, hulpverlening is er voor, denk ik dan maar), maar heb ontkent dat diegen die er ook dichtbij mee te maken hebben ook recht op hun gevoelens hebben en die van mij ook mogen kennen.
Maar...als ik een kind had, zoals bij Iris die er zelf aan onderdoor zou gaan, die heeft toch bescherming nodig? Of zie ik dat verkeerd?
Misschien dat je het dan "anders" moet brengen, weet zelf niet hoe, maar ik vind in die hoedanigheid niet dat het kind daar grote problemen mee moet krijgen.
vrijdag 11 januari 2008 om 20:40
zondag 13 januari 2008 om 02:19
Hoi allemaal,
Hier gaat het wel goed. Zoon is gister eetafspraak niet nagekomen, maar daar maak ik me niet zo druk over. Belangrijker is, dat hij wel bij zijn psych. is geweest en dat ik van haar hoorde dat hij positief tov een daginvulling staat. Nu nog de begeleidende hulp van start (dat duurt allemaal zo lang.... en dan ben ik nog geruster. Hij zal het toch zelf moeten doen c.q. moeten meewerken.
Verder heb ik me voorgenomen me er niet zo druk mee over te maken, daar heeft niemand iets aan.
Ook ik vind het moeilijk wat wel en niet te laten zien van mijn zorgen aan ander kind. Wij zijn tenslotte moeders met een leven achter ons, ervaringen etc. etc. en kinderen zijn kinderen, zij hebben nog niet zoveel ervaren en "weten" nog niet wat wij weten. Daarom deel ik wel, maar niet alles.
Lieve andere moeders (en meelezers), probeer positief te blijven denken en
Hier gaat het wel goed. Zoon is gister eetafspraak niet nagekomen, maar daar maak ik me niet zo druk over. Belangrijker is, dat hij wel bij zijn psych. is geweest en dat ik van haar hoorde dat hij positief tov een daginvulling staat. Nu nog de begeleidende hulp van start (dat duurt allemaal zo lang.... en dan ben ik nog geruster. Hij zal het toch zelf moeten doen c.q. moeten meewerken.
Verder heb ik me voorgenomen me er niet zo druk mee over te maken, daar heeft niemand iets aan.
Ook ik vind het moeilijk wat wel en niet te laten zien van mijn zorgen aan ander kind. Wij zijn tenslotte moeders met een leven achter ons, ervaringen etc. etc. en kinderen zijn kinderen, zij hebben nog niet zoveel ervaren en "weten" nog niet wat wij weten. Daarom deel ik wel, maar niet alles.
Lieve andere moeders (en meelezers), probeer positief te blijven denken en
zondag 13 januari 2008 om 13:35
Dat is een goed bericht, Monissa!
Ook mooi dat jij ook in contact staat met zn psych, vroeger werden die zaken -het contact met familie- nogal gescheiden gehouden.
Je hoeft het inhoudelijke van die gesprekken niet te weten, mag ook niet, maar of ze op komen dagen en hoe hij er verder tegen aan kijkt is best fijn om dat te weten.
Ik heb dat ook eens gedaan, naar zn hulpverleenster gebeld met knikkende knien, want ik wist niet of ik te horen zou krijgen, waar bemoei je je mee, maar kreeg toen wel te horen dat hij maar paar keer geweest was en daarna had afgebeld.
Vergis je niet wat de impact op een ander kind kan hebben, natuurlijk gezien onze leeftijd hebben wij meer ervaring, maar zij zien ook ons verdriet en onmacht en ze missen ook iets.
Het hangt natuurlijk ook van de leeftijd en het kind zelf af.
Wel, zoon nog steeds niet gezien, ook niet om het geleende geld terug te geven, tja.
Eigenlijk, en dat mag ook wel gezegd worden, ben ik best trots op hem, dat hij nog steeds werkt en dus ook op tijd zn bed dus uitkomt.
Als je die drama's zou weten toen hij nog thuis was en ik voor het dilemma stond wel of niet roepen, hij kan het dus wel.
Ook mooi dat jij ook in contact staat met zn psych, vroeger werden die zaken -het contact met familie- nogal gescheiden gehouden.
Je hoeft het inhoudelijke van die gesprekken niet te weten, mag ook niet, maar of ze op komen dagen en hoe hij er verder tegen aan kijkt is best fijn om dat te weten.
Ik heb dat ook eens gedaan, naar zn hulpverleenster gebeld met knikkende knien, want ik wist niet of ik te horen zou krijgen, waar bemoei je je mee, maar kreeg toen wel te horen dat hij maar paar keer geweest was en daarna had afgebeld.
Vergis je niet wat de impact op een ander kind kan hebben, natuurlijk gezien onze leeftijd hebben wij meer ervaring, maar zij zien ook ons verdriet en onmacht en ze missen ook iets.
Het hangt natuurlijk ook van de leeftijd en het kind zelf af.
Wel, zoon nog steeds niet gezien, ook niet om het geleende geld terug te geven, tja.
Eigenlijk, en dat mag ook wel gezegd worden, ben ik best trots op hem, dat hij nog steeds werkt en dus ook op tijd zn bed dus uitkomt.
Als je die drama's zou weten toen hij nog thuis was en ik voor het dilemma stond wel of niet roepen, hij kan het dus wel.
zondag 13 januari 2008 om 23:17
Hee meiden, ik lees nog mee...al heb ik niet zoveel te zeggen. Het gaat al weer een tijdje wat redelijker met mijn zoon. Hij doet in ieder geval wel weer zijn best.
Ik wilde nog wel even reageren op hvj, wat betreft het wel of niet achterhouden van je eigen verdriet/problemen, t.a.v. je andere kinderen. (en eigenlijk ook tegenover de zoon waar we hier allemaal over praten)
Ik zou niet zo snel mijn eigen shit bij mijn kinderen neerleggen. Gewoon omdat ik de volwassene ben en ik niet hoor te leunen op mijn kinderen. Aan de andere kant, als ze zelf komen met vragen of als er echt iets aan de hand is, heb ik wel gemerkt, hoe belangrijk het is om volkomen eerlijk te zijn. Eerlijk over wat je denkt en voelt. Toen mijn zoon een zelfmoordpoging deed, heb ik heel eerlijk gezegd wat dat precies met mij deed. Hoe onmachtig ik mij voelde om hem te helpen. Dat ik het bijna niet kon handelen, gezien mijn eigen verdriet om mijn moeder. Dat gesprek is ondertussen zo'n 5 jaar geleden, maar nog ben ik verrast over de wending die het kreeg omdat ik echt goudeerlijk was en ook niets achterhield, verbloemde, bagataliseerde of overdreef.
Ik wilde nog wel even reageren op hvj, wat betreft het wel of niet achterhouden van je eigen verdriet/problemen, t.a.v. je andere kinderen. (en eigenlijk ook tegenover de zoon waar we hier allemaal over praten)
Ik zou niet zo snel mijn eigen shit bij mijn kinderen neerleggen. Gewoon omdat ik de volwassene ben en ik niet hoor te leunen op mijn kinderen. Aan de andere kant, als ze zelf komen met vragen of als er echt iets aan de hand is, heb ik wel gemerkt, hoe belangrijk het is om volkomen eerlijk te zijn. Eerlijk over wat je denkt en voelt. Toen mijn zoon een zelfmoordpoging deed, heb ik heel eerlijk gezegd wat dat precies met mij deed. Hoe onmachtig ik mij voelde om hem te helpen. Dat ik het bijna niet kon handelen, gezien mijn eigen verdriet om mijn moeder. Dat gesprek is ondertussen zo'n 5 jaar geleden, maar nog ben ik verrast over de wending die het kreeg omdat ik echt goudeerlijk was en ook niets achterhield, verbloemde, bagataliseerde of overdreef.
Just a little strenght in our hearts. Enough to heal.
maandag 14 januari 2008 om 10:28
Is het echt je eigen shit bij je kind neerleggen als je dat kind conftonteert met de gevolgen van hetgeen datzelfde kind doet?
Of is het juist het verzachten en/of verbloemen van de gevolgen van de daad of daden van je kind.
Is het leven niet juist leren van je daden en vergissingen?
Hoe doe je dat als je geen feedback krijgt over hetgeen je daden en/of vergissingen??
Vanuit mijn eigen ervaring heb ik geleerd dat mijn beste vrienden juist die vrienden zijn die mij open en eerlijk hun mening vertellen, ook als die mening mij misschien niet goed uitkomt of zelfs zeer doet.
Ik heb niets aan "vrienden" die mooi weer spelen en mij naar de mond praten.
Daar leer ik niets van en daarom voegen ze weinig toe aan mijn leven.
Of is het juist het verzachten en/of verbloemen van de gevolgen van de daad of daden van je kind.
Is het leven niet juist leren van je daden en vergissingen?
Hoe doe je dat als je geen feedback krijgt over hetgeen je daden en/of vergissingen??
Vanuit mijn eigen ervaring heb ik geleerd dat mijn beste vrienden juist die vrienden zijn die mij open en eerlijk hun mening vertellen, ook als die mening mij misschien niet goed uitkomt of zelfs zeer doet.
Ik heb niets aan "vrienden" die mooi weer spelen en mij naar de mond praten.
Daar leer ik niets van en daarom voegen ze weinig toe aan mijn leven.
maandag 14 januari 2008 om 14:00
Ik bedoel iets anders hvj....
Natuurlijk wordt hij geconfronteerd met zijn eigen gedrag....maar daar waar het doorwerkt op mij en groter is dan zijn gedrag, door wat ik allemaal (los van hem) in mijn referentiekader heb zitten (zoals de zelfmoord van mijn moeder), trek ik wel een grens. Ik heb geen zin om een enorme quilt-trip op hem te leggen....geloof niet dat dat vruchtbaar is. Dat hij zich stom/klote gedraagt, mag hij zeker weten.....en dat ik me daar soms machteloos, verdrietig of boos om voel. Wat hij namelijk ook moet leren is dat je reactie op iemands gedrag nog altijd je eigen reactie/keus is. Als ik nachtenlang wakker lig uit angst dat hij zichzelf wat aandoet, dan is dat mijn verantwoordelijkheid.
Als je de moeder van David S. leest, lees je ook duidelijk dat de moeder continue haar ellende ventileerde, voorkomend uit zijn gedraag, David alleen maar verder in de hoek dreef, door het schuldgevoel wat bij hem ontstond. Ik wijs hem niet als persoon af, wel zijn gedrag. En dat vraagt toch een wat meer zakelijke benadering, anders zitten we continue met z'n allen in een emotionele achtbaan.
Een vriendschappelijke relatie is toch anders dan een ouder-kind relatie. De verantwoordelijkheden liggen anders. De emotionele band is anders. Ook ik heb liever vrienden die mij hard een waarheid zeggen dan zacht een leugen/goedhoudertje...
Kortom, het is soms behoorlijk ingewikkeld allemaal en het kost kracht en doorzettingsvermogen om het "juiste" te doen. En we hebben allemaal filters, waar we doorheen moeten proberen te kijken....
Natuurlijk wordt hij geconfronteerd met zijn eigen gedrag....maar daar waar het doorwerkt op mij en groter is dan zijn gedrag, door wat ik allemaal (los van hem) in mijn referentiekader heb zitten (zoals de zelfmoord van mijn moeder), trek ik wel een grens. Ik heb geen zin om een enorme quilt-trip op hem te leggen....geloof niet dat dat vruchtbaar is. Dat hij zich stom/klote gedraagt, mag hij zeker weten.....en dat ik me daar soms machteloos, verdrietig of boos om voel. Wat hij namelijk ook moet leren is dat je reactie op iemands gedrag nog altijd je eigen reactie/keus is. Als ik nachtenlang wakker lig uit angst dat hij zichzelf wat aandoet, dan is dat mijn verantwoordelijkheid.
Als je de moeder van David S. leest, lees je ook duidelijk dat de moeder continue haar ellende ventileerde, voorkomend uit zijn gedraag, David alleen maar verder in de hoek dreef, door het schuldgevoel wat bij hem ontstond. Ik wijs hem niet als persoon af, wel zijn gedrag. En dat vraagt toch een wat meer zakelijke benadering, anders zitten we continue met z'n allen in een emotionele achtbaan.
Een vriendschappelijke relatie is toch anders dan een ouder-kind relatie. De verantwoordelijkheden liggen anders. De emotionele band is anders. Ook ik heb liever vrienden die mij hard een waarheid zeggen dan zacht een leugen/goedhoudertje...
Kortom, het is soms behoorlijk ingewikkeld allemaal en het kost kracht en doorzettingsvermogen om het "juiste" te doen. En we hebben allemaal filters, waar we doorheen moeten proberen te kijken....
Just a little strenght in our hearts. Enough to heal.
maandag 14 januari 2008 om 14:35
Jullie schrijven over iets waar ik nog niet helemaal uit ben.
Om met het laatste te beginnen, Hvj, die vriend(innen) heb ik ook, gelukkig!
Ik wil juist graag horen, wat ik fout doe , aan ja-knikkers heb ik niks, wil de insteek achter die andere mening ook kunnen begrijpen.
Maar dan nu mijn vraag: Als ik weet wanner mn zoon komt ben ik meestal zenuwachtig; hoe ziet hij eruit, hoe gedraagt hij zich (eindelijk eens volwassen?), hij komt toch niet vragen om geld, mn hart schreeuwt van kom nou terug, enfin vul maar in.
Terwijl...als hij er is ben ik de effen moeder, ik houd afstand.
Dan kun je wel zeggen luister naar je gevoel, maar als hij er dan is is dat mijn gevoel. (terwijl ik het eigenlijk op zit te kroppen)
Want....ik vind dat hij een sterke moeder moet zien, 1 die achter haar beslissing staat, hem laat merken dat ons leventje doorgaat, hem zo dwingt om zn eigen problemen onder ogen te zien.
En....bang is dat als ik emoties laat zien, hij zich schuldig gaat voelen, het een trigger wordt om dan maar weer eens te gaan gebruiken.
Bij de groep waar ik ook naar toe ga raden ze dat ook aan: sterk blijven.
Heb eens van een ex-verslaafde gelezen dat ie het ook fijn vond, dat zn moeder gewoon met haar leven door ging, was hij zelfs blij mee.
Maar...aan de andere kant gaat me steeds meer het gevoel bekruipen om eens te zeggen: besef je wel wat je ons aandoet, wat voor impact het op ons allemaal heeft, we willen je er ook bij hebben
Kijk, zn gevolg van zn daden heeft ie al gekregen: het huis uitgezet.
Ik kom er niet uit, wat is wijsheid?
Om met het laatste te beginnen, Hvj, die vriend(innen) heb ik ook, gelukkig!
Ik wil juist graag horen, wat ik fout doe , aan ja-knikkers heb ik niks, wil de insteek achter die andere mening ook kunnen begrijpen.
Maar dan nu mijn vraag: Als ik weet wanner mn zoon komt ben ik meestal zenuwachtig; hoe ziet hij eruit, hoe gedraagt hij zich (eindelijk eens volwassen?), hij komt toch niet vragen om geld, mn hart schreeuwt van kom nou terug, enfin vul maar in.
Terwijl...als hij er is ben ik de effen moeder, ik houd afstand.
Dan kun je wel zeggen luister naar je gevoel, maar als hij er dan is is dat mijn gevoel. (terwijl ik het eigenlijk op zit te kroppen)
Want....ik vind dat hij een sterke moeder moet zien, 1 die achter haar beslissing staat, hem laat merken dat ons leventje doorgaat, hem zo dwingt om zn eigen problemen onder ogen te zien.
En....bang is dat als ik emoties laat zien, hij zich schuldig gaat voelen, het een trigger wordt om dan maar weer eens te gaan gebruiken.
Bij de groep waar ik ook naar toe ga raden ze dat ook aan: sterk blijven.
Heb eens van een ex-verslaafde gelezen dat ie het ook fijn vond, dat zn moeder gewoon met haar leven door ging, was hij zelfs blij mee.
Maar...aan de andere kant gaat me steeds meer het gevoel bekruipen om eens te zeggen: besef je wel wat je ons aandoet, wat voor impact het op ons allemaal heeft, we willen je er ook bij hebben
Kijk, zn gevolg van zn daden heeft ie al gekregen: het huis uitgezet.
Ik kom er niet uit, wat is wijsheid?
maandag 14 januari 2008 om 14:51
He Lin, we postten gelijk (had mn posting is stukjes gedaan), trouwens fijn dat het met je zoon redelijk gaat.
Je hebt zo gelijk dat het onze verantwoording is hoe onze reactie op zn gedrag is, nl ik rook nog steeds en daar geef ik de situatie de schuld van, terwijl ik dondersgoed besef dat dit mn eigen pakkie-an/keus is.Je geeft ook heel duidelijk de scheiding aan van persoon/gedrag. Is iets om over na te denken, wist het wel, maar kan in een event aankomend gesprek goed zijn om bij de hand te hebben.
l
Je hebt zo gelijk dat het onze verantwoording is hoe onze reactie op zn gedrag is, nl ik rook nog steeds en daar geef ik de situatie de schuld van, terwijl ik dondersgoed besef dat dit mn eigen pakkie-an/keus is.Je geeft ook heel duidelijk de scheiding aan van persoon/gedrag. Is iets om over na te denken, wist het wel, maar kan in een event aankomend gesprek goed zijn om bij de hand te hebben.
l
maandag 14 januari 2008 om 15:14
En ik bedoel het ook even net iets anders als jullie beiden schrijven.
Tekst blijft een lastig transportmiddel voor een boodschap.
Ik haak aan bij Riet.
Er wordt je geadviseerd een rol te spelen. Eigenlijk een rol die je niet past.
Wist je dat lichaamstaal voor meer dan 80% je communicatie bepaald?
Dus jij speelt je rol en zoonlief prikt daar, door deze lichaamstaal, feilloos doorheen.
Juist om die reden had ik het over liefde, vanuit liefde je zoon benaderen. Die liefde die voel je wel en daarmee is je lichaamstaal congruent, ondersteunend met de boodschap die je hebt.
Dan pas komt hij over.
Datzelfde geldt als je gedrag vertoond, omdat je de overtuiging hebt dat je iets niet mag zeggen, laten merken, whatever, omdat dit wordt afgeraden.
Je ondersteunt dit gedrag niet met je lichaamstaal.
Onderschat dit niet. Het verschil tussen de verbale en non verbale comunicatie zorgt ervoor dat je dat "onderbuik" gevoel hebt "er klopt iets niet".
Je kan er niet precies je vinger opleggen, maar je voelt dat het stinkt. Je blijft dan op zoek naar de reden.
Je weet/voelt echter wel dat de boodschap niet klopt.
Tekst blijft een lastig transportmiddel voor een boodschap.
Ik haak aan bij Riet.
Er wordt je geadviseerd een rol te spelen. Eigenlijk een rol die je niet past.
Wist je dat lichaamstaal voor meer dan 80% je communicatie bepaald?
Dus jij speelt je rol en zoonlief prikt daar, door deze lichaamstaal, feilloos doorheen.
Juist om die reden had ik het over liefde, vanuit liefde je zoon benaderen. Die liefde die voel je wel en daarmee is je lichaamstaal congruent, ondersteunend met de boodschap die je hebt.
Dan pas komt hij over.
Datzelfde geldt als je gedrag vertoond, omdat je de overtuiging hebt dat je iets niet mag zeggen, laten merken, whatever, omdat dit wordt afgeraden.
Je ondersteunt dit gedrag niet met je lichaamstaal.
Onderschat dit niet. Het verschil tussen de verbale en non verbale comunicatie zorgt ervoor dat je dat "onderbuik" gevoel hebt "er klopt iets niet".
Je kan er niet precies je vinger opleggen, maar je voelt dat het stinkt. Je blijft dan op zoek naar de reden.
Je weet/voelt echter wel dat de boodschap niet klopt.
maandag 14 januari 2008 om 16:10
Klopt hvj, zelfs 90% van de communicatie is non-verbaal. En natuurlijk is vanuit liefde reageren altijd het beste. Ik heb mijn zoon toen ook uit liefde losgelaten. Echter, behalve liefde, voel je zoveel meer....boosheid, verdriet, machteloosheid, enz. Je kunt gewoon niet al die gevoelens voorrang geven, en al helemaal niet tegelijkertijd. Je hoeft voor jezelf ook niet te ontkennen dat je ze hebt, maar je kan wel een keus maken in wat je er mee doet. Zelf heb ik de diagnose borderlinepersoonlijkheidsstoornis en heb vaak zat last van heftige gevoelens, teveel gevoelens....Daar waar een ander misschien moet leren beter naar haar/zijn gevoel te luisteren en/of erna te leven, is het voor juist zaak, gevoelens te verdragen, te kannaliseren....anders lopen ze aardig uit de hand en breng ik mezelf en anderen schade toe.
Richting mijn zoon zal ik wel aangeven dat ik me kwaad/verdriet/onmachtig voel, zodat het plaatje klopt....want ik ben daar andersom ook heel gevoelig voor. Maar ik zal ook zeggen dat ik ervoor kies me er niet door te laten leiden. Dat ik dus of afstand van hem neem, of iets anders, omdat dat voor mij gezonder is.
Richting mijn zoon zal ik wel aangeven dat ik me kwaad/verdriet/onmachtig voel, zodat het plaatje klopt....want ik ben daar andersom ook heel gevoelig voor. Maar ik zal ook zeggen dat ik ervoor kies me er niet door te laten leiden. Dat ik dus of afstand van hem neem, of iets anders, omdat dat voor mij gezonder is.
Just a little strenght in our hearts. Enough to heal.
dinsdag 15 januari 2008 om 18:47
Dan is lijkt het me voor jou nog moeilijker, Lin met jouw diagnose.
Maar ik herken het toch ook wat je zegt!
Ik zou zo graag daarom eens met hem willen praten, vertellen hoe ik me voel, dat hij ons verdriet aan doet,hoe ik hem en een gewone situatie mis (al heel lang)
Ja, zullen jullie schrijven dan doe je dat toch, maar waar ik zo bang voor ben is dat ik een gigantische huilbui krijg (nu ik dit opschrijf denk ik: nou en?)
Het borrelt in me en ik weet het niet meer.
Trouwens, ALS hij komt is het maar voor eventjes, even iets ophalen of ergens gebruik van maken, zoals bv de tondeuse. tlijkt wel of hij al nattigheid voelt of wat dan ook.
Monissa, Iris, Prada en alle meelezers hoe dat bij jullie?
Maar ik herken het toch ook wat je zegt!
Ik zou zo graag daarom eens met hem willen praten, vertellen hoe ik me voel, dat hij ons verdriet aan doet,hoe ik hem en een gewone situatie mis (al heel lang)
Ja, zullen jullie schrijven dan doe je dat toch, maar waar ik zo bang voor ben is dat ik een gigantische huilbui krijg (nu ik dit opschrijf denk ik: nou en?)
Het borrelt in me en ik weet het niet meer.
Trouwens, ALS hij komt is het maar voor eventjes, even iets ophalen of ergens gebruik van maken, zoals bv de tondeuse. tlijkt wel of hij al nattigheid voelt of wat dan ook.
Monissa, Iris, Prada en alle meelezers hoe dat bij jullie?
