Kinderen
alle pijlers
Verder leven na de dood van je kind.
vrijdag 16 november 2007 09:17
Mag ik jou een dag terug,
wat is nu een dag.
Ik wil zo graag je stem weer horen
en je leuke lach.
Nog een keer wil ik zo graag zien
hoe je danst op de muziek
Hoe je mooie dingen maakt
Je bent en blijft uniek.
Je grapjes en je leuke toet
zitten in mijn hart.
Maar een dag wil ik je terug
een uurtje voor mijn part.
Want ik mis je zo mijn kind.
Dat blijft en verdwijnt nooit meer.
Als ik op je grafje sta
Hoor ik je stem alweer.
Maar een dag wil ik je terug
en als je dan weer weg moet
Dat is te zwaar om op te brengen.
Ik wil je terug,
VOORGOED
Ons meiske stierf in 1995 aan de gevolgen van leukemie. Ze zou nu 24 jaar zijn. Ze is maar elf geworden.
Als je kind sterft, krijg je de eerste jaren volop medeleven. Maar na bijna 13 jaar moet je maar alleen zien op te lossen, hoe je hier mee omgaat. Voor mij lijkt het alsof het gisteren is gebeurt. Ik kan me alles nog voor de geest halen. Het staat in mijn geheugen gegrift. Ik draag het voor altijd mee. En eens, eens zie ik haar weer. Daar ben ik van overtuigd. Soms voel ik dat ze hier nog ergens rondfladderd. Dan gebeuren er dingen die niet te verklaren zijn. Die gebeurtenissen wil ik met jullie delen. Mijn gedichten aan mijn kind. Omdat ze misschien voor anderen troost kunnen zijn. Mijn waar gebeurde verhalen. Ongelofelijke verhalen. Omdat mijn kind zoveel humor had, ondanks (of juist door) de zware laatste zeven jaar van haar leventje.
wat is nu een dag.
Ik wil zo graag je stem weer horen
en je leuke lach.
Nog een keer wil ik zo graag zien
hoe je danst op de muziek
Hoe je mooie dingen maakt
Je bent en blijft uniek.
Je grapjes en je leuke toet
zitten in mijn hart.
Maar een dag wil ik je terug
een uurtje voor mijn part.
Want ik mis je zo mijn kind.
Dat blijft en verdwijnt nooit meer.
Als ik op je grafje sta
Hoor ik je stem alweer.
Maar een dag wil ik je terug
en als je dan weer weg moet
Dat is te zwaar om op te brengen.
Ik wil je terug,
VOORGOED
Ons meiske stierf in 1995 aan de gevolgen van leukemie. Ze zou nu 24 jaar zijn. Ze is maar elf geworden.
Als je kind sterft, krijg je de eerste jaren volop medeleven. Maar na bijna 13 jaar moet je maar alleen zien op te lossen, hoe je hier mee omgaat. Voor mij lijkt het alsof het gisteren is gebeurt. Ik kan me alles nog voor de geest halen. Het staat in mijn geheugen gegrift. Ik draag het voor altijd mee. En eens, eens zie ik haar weer. Daar ben ik van overtuigd. Soms voel ik dat ze hier nog ergens rondfladderd. Dan gebeuren er dingen die niet te verklaren zijn. Die gebeurtenissen wil ik met jullie delen. Mijn gedichten aan mijn kind. Omdat ze misschien voor anderen troost kunnen zijn. Mijn waar gebeurde verhalen. Ongelofelijke verhalen. Omdat mijn kind zoveel humor had, ondanks (of juist door) de zware laatste zeven jaar van haar leventje.
vrijdag 16 november 2007 09:24
Zoebie, ik vind dit zo mooi. Normaal doop ik mijn pen in de zwartste inkt om te schrijven over zaken en mensen die het daglicht schuwen, maar dit is echt mooi, ik krijg er tranen van in mijn ogen. Helaas is alles wat je schrijft als het mooi is tevens een cliche, maar het gervoel is er niet minder om.
vrijdag 16 november 2007 09:25
Hoi Zoebie,
Ik weet niet goed wat ik schrijven moet. Vorig jaar is er een jongentje hier in het dorp overleden aan leukemie. Dat heeft een diepe indruk gemaakt. We zullen dat nooit meer vergeten. We mogen hem ook nooit meer vergeten. Mijn zoon zegt wel eens .... is nu een sterretje.
Overlijden van kinderen is gewoon vreselijk. Een hele dikke knuffel voor jou!!!
Ik weet niet goed wat ik schrijven moet. Vorig jaar is er een jongentje hier in het dorp overleden aan leukemie. Dat heeft een diepe indruk gemaakt. We zullen dat nooit meer vergeten. We mogen hem ook nooit meer vergeten. Mijn zoon zegt wel eens .... is nu een sterretje.
Overlijden van kinderen is gewoon vreselijk. Een hele dikke knuffel voor jou!!!
vrijdag 16 november 2007 09:25
Hoi Zoebie,
Ik las afgelopen week al een paar stukjes van je, op Zoyla's topic.
Ik weet eigenlijk niet wat te zeggen. Wat zeg je tegen iemand die haar kind heeft verloren aan een vreselijke ziekte? Ik weet het niet. Ik weet wél dat er uit je reacties enorm veel liefde voor je dochter bleek (natuurlijk ). En dat je de herinneringen koestert, zoals die keer in het restaurant
Dat verhaal greep me aan, ik moest er om lachen en om huilen. Misschien wel omdat zij en ik dezelfde naam hebben, of omdat ze maar 2 jaar jonger zou zijn geweest, dan dat ik nu ben.
Ik vind je gedicht práchtig. Kon het maar inderdaad, even je meisje weer vasthouden en alleen maar naar haar kijken en haar knuffelen....
Je hebt aan mij in elk geval een meelezer, dus je zult me nog wel vaker zien hier
Ik las afgelopen week al een paar stukjes van je, op Zoyla's topic.
Ik weet eigenlijk niet wat te zeggen. Wat zeg je tegen iemand die haar kind heeft verloren aan een vreselijke ziekte? Ik weet het niet. Ik weet wél dat er uit je reacties enorm veel liefde voor je dochter bleek (natuurlijk ). En dat je de herinneringen koestert, zoals die keer in het restaurant
Dat verhaal greep me aan, ik moest er om lachen en om huilen. Misschien wel omdat zij en ik dezelfde naam hebben, of omdat ze maar 2 jaar jonger zou zijn geweest, dan dat ik nu ben.
Ik vind je gedicht práchtig. Kon het maar inderdaad, even je meisje weer vasthouden en alleen maar naar haar kijken en haar knuffelen....
Je hebt aan mij in elk geval een meelezer, dus je zult me nog wel vaker zien hier
vrijdag 16 november 2007 09:36
Lieve Zoebie, schrijf hier maar lekker van je af. Natuurlijk heb je na 13 jaar nog verdriet, en dat dat zal "slijten" is onzin. Jij houdt van je meisje en je mist haar. Misschien komt er nu pas een hoop zeer ineens weer naar buiten, dat mag je hier uiten. Wij kunnen je je kindje niet teruggeven, maar we kunnen wel naar je luisteren en je af en toe een virtuele knuf geven.
Zoyla's topic zal misschien veel bij je terugroepen, kijk anders ook nog even op iris9.punt.nl. Hier lees je de verslagen van Zoyla, vanaf mei 2007.
Zoyla's topic zal misschien veel bij je terugroepen, kijk anders ook nog even op iris9.punt.nl. Hier lees je de verslagen van Zoyla, vanaf mei 2007.
vrijdag 16 november 2007 09:41
Ja Zoyla heeft me op het idee gebracht. Zoveel medeleven als je hier op een topic krijgt. Zelfs de reacties daar van iedereen, deden me zo goed. Ik had dat niet verwacht. Ik had gedacht dat ik er klaar mee was. Hoewel mijn kind natuurlijk iedere minuut in mijn hoofd zit. Ik had er al mee leren leven dat ik er alleen mee verder zou moeten. Of corse wordt hier thuis nog veel over haar gesproken. Iedereen mist haar nog steeds. Haar papa. Wat was hij trots toen we na drie boys eindelijk onze lang gekoesterder wens van een dochter in vervulling zagen gaan. Haar broers die zo verschrikkelijk gek op haar waren. Het was liefde op het eerste gezicht. Onze knappe mooie dappere meid. Nu al zoveel fijne reacties. Niet normaal meer. Geweldig, groots.
vrijdag 16 november 2007 09:48
Heftig Zoebie. Wat een prachtig gedicht. Heb zelf 2 kinderen en kan me gewoon niet voorstellen hoe het is als ze zo ziek zouden worden. Maar door jouw gedicht komt dat gevoel wel dichterbij. Het gaat door hart en ziel.
Jouw mooie meiske dat maar elf jaar is geworden. Maar door hier te schrijven leeft ze toch een beetje voort. Nu denk zelfs ik, een totaal onbekende aan haar.
Je schrijft prachtig, ook bij Zoyla. Het lijkt erop dat je positief bent gebleven ondanks al het verdriet. Je bent niet verbitterd. En dat vind ik heel knap.
Hoe gaat het met de 3 broers?
Jouw mooie meiske dat maar elf jaar is geworden. Maar door hier te schrijven leeft ze toch een beetje voort. Nu denk zelfs ik, een totaal onbekende aan haar.
Je schrijft prachtig, ook bij Zoyla. Het lijkt erop dat je positief bent gebleven ondanks al het verdriet. Je bent niet verbitterd. En dat vind ik heel knap.
Hoe gaat het met de 3 broers?
vrijdag 16 november 2007 09:55
Oooch Zoebie toch, tuurlijk slijt je verdiet niet. Ik vind dit zó erg. Zo'n groots verdriet. Een groter verdriet is niet voorstelbaar. Jouw woorden doen mij extra beseffen hoe blij ik ben met mijn twee gezonde kinderen. Zelfs als ik echt megaboos op ze ben en stampvoetend en tierend door het huis ga, realiseer ik me nog wat een zegen dít is. Dankzij jouw verhaal en dat van Zoyla.
Als ik je dochter voor je terug zou kunnen halen, dan deed ik dat. Maar weet je, net als jij geloof ik dat je overleden dierbaren terug zal zien. Ooit.
Lieve Zoebie, ik wens je alle kracht.
Als ik je dochter voor je terug zou kunnen halen, dan deed ik dat. Maar weet je, net als jij geloof ik dat je overleden dierbaren terug zal zien. Ooit.
Lieve Zoebie, ik wens je alle kracht.
vrijdag 16 november 2007 10:03
De eerste vreemde gebeurtenis gebeurde al snel na haar begrafenis op een zaterdag. Eerst even uitleg hoe het allemaal begon. Mijn vriending Fien wilde een poes. Mijn dochter was gek op dieren en ze had zelf ook een poes, die ze niet op een eerlijke manier heeft gekregen.. Maar dat verhaal komt nog wel een keer. Dus vroeg Fien, Janine mee om er een uit te gaan zoeken in het asiel. Keuze genoeg en Fien viel meteen voor een pikzwarte super mooie kat. Maar Janine en Jord, (het zoontje van Fien), zagen in een ander hok een onooglijk, vies en natuurlijk verschrikkelijk zielig poesje zitten. Deze zou nooit een baasje krijgen. Niemand zoekt zo'n mormel uit. Het was een witte lapjeskat, maar veel wits was er niet meer aan te zien. Fien moest buigen voor de argumenten van de kinderen en ze koos niet voor de mooie zwarte, maar voor het onooglijke beestje. En warempel, na een wasbeurt en wat medicijnen is het een vreselijke mooie poes geworden. Janine was gek op het beest. Jammer dat het zo schuw was. Op de maandagavond na haar begrafenis, zit ik dus bij Fien koffie te drinken.
Opeens gaat de bel. Fien kijkt raar want de bel was al een tijdje kapot. Maar we hadden het echt allebei gehoord. Fien naar de voordeur, maar er was niemand. Ze woont helemaal buiten het dorp, dus als de bel het had gedaan, was belletje trekken bijna onmogelijk. We vonden het allebei maar vreemd. Toen..... weer de bel. Wij natuurlijk allebei naar de voordeur en daar kwam poes met opgeheven staart binnen lopen. Uhhhh... we keken elkaar aan en zeiden allebei tegelijk. Janine.... en de bel deed het echt niet. We hebben het meteen geprobeerd, maar er kwam geen geluid uit. Het eerste Janine wondertje was geboren. Er zullen er nog vele volgen.
-------------------------------------------------------------------------------------------------
En hier het vervolg want we hebben met Janine nog steeds iets met poezen. Daar zorgt ze wel voor, ook al is ze er niet meer.
Toen de poes van Fien van een lelijk eendje was veranderd in een mooie zwaan, (nou ja poes dan wel he) zagen de katers uit de buurt haar ook wel zitten. Blijkbaar was een rooie op haar witte vachtje gevallen en zo gebeurde het dat Poes dikker en dikker werd. En jawel hoor. Er kwamen vier kleine poesjes ter wereld. 1 lapjeskat, 2 rooie en....... een pikzwarte. Die zwarte heeft het moeilijk gehad, maar na mond op bek beademing heeft ie het overleefd en is het natuurlijk tot aan zijn dood de lang gekoesterde zwarte kat van Fien geweest. Als je nu denkt dat hiermee het kattenincident was afgelopen.... Dus niet he. Maar het duurde wel 7 jaar voor het een vervolg kreeg. Tsjaaaa en op dat verhaal moeten jullie nog even wachten.
Opeens gaat de bel. Fien kijkt raar want de bel was al een tijdje kapot. Maar we hadden het echt allebei gehoord. Fien naar de voordeur, maar er was niemand. Ze woont helemaal buiten het dorp, dus als de bel het had gedaan, was belletje trekken bijna onmogelijk. We vonden het allebei maar vreemd. Toen..... weer de bel. Wij natuurlijk allebei naar de voordeur en daar kwam poes met opgeheven staart binnen lopen. Uhhhh... we keken elkaar aan en zeiden allebei tegelijk. Janine.... en de bel deed het echt niet. We hebben het meteen geprobeerd, maar er kwam geen geluid uit. Het eerste Janine wondertje was geboren. Er zullen er nog vele volgen.
-------------------------------------------------------------------------------------------------
En hier het vervolg want we hebben met Janine nog steeds iets met poezen. Daar zorgt ze wel voor, ook al is ze er niet meer.
Toen de poes van Fien van een lelijk eendje was veranderd in een mooie zwaan, (nou ja poes dan wel he) zagen de katers uit de buurt haar ook wel zitten. Blijkbaar was een rooie op haar witte vachtje gevallen en zo gebeurde het dat Poes dikker en dikker werd. En jawel hoor. Er kwamen vier kleine poesjes ter wereld. 1 lapjeskat, 2 rooie en....... een pikzwarte. Die zwarte heeft het moeilijk gehad, maar na mond op bek beademing heeft ie het overleefd en is het natuurlijk tot aan zijn dood de lang gekoesterde zwarte kat van Fien geweest. Als je nu denkt dat hiermee het kattenincident was afgelopen.... Dus niet he. Maar het duurde wel 7 jaar voor het een vervolg kreeg. Tsjaaaa en op dat verhaal moeten jullie nog even wachten.
vrijdag 16 november 2007 10:17
Zoebie,
Wat een prachtig gedicht, ik zit hier met tranen in mijn ogen. Wat lijkt me dat vreselijk en wat erg dat mensen geen begrip zouden hebben voor jouw verdriet, het verlies van een kind is het ergste wat je kunt overkomen. Ik denk dat dat nooit slijt. Mijn dochter is pas 6 maanden en ik moet er niet aan denken dat ik haar ooit zou moeten missen. Maar mèn wat schrijf je mooi, ik blijf hier zeker meelezen.
Dikke knuffel,
Layla
Wat een prachtig gedicht, ik zit hier met tranen in mijn ogen. Wat lijkt me dat vreselijk en wat erg dat mensen geen begrip zouden hebben voor jouw verdriet, het verlies van een kind is het ergste wat je kunt overkomen. Ik denk dat dat nooit slijt. Mijn dochter is pas 6 maanden en ik moet er niet aan denken dat ik haar ooit zou moeten missen. Maar mèn wat schrijf je mooi, ik blijf hier zeker meelezen.
Dikke knuffel,
Layla
vrijdag 16 november 2007 10:26
Zoebie, wat een wonderlijk mooi verhaal, ik krijg er kippevel van! Ik ben heel benieuwd naar de andere seintjes vanuit de hemel....
Ik wil je heel veel sterkte wensen , het verdriet om het verlies van een dierbare verdwijt nooit, maar een kind verliezen is onmenselijk, ik heb werkelijk geen flauw idee hoe je daarmee zou moet leven............
En wat heeft je dochter een pachtige naam. Uiteraard vind ik die mooi want mijn dochter draagt de zelfde
Nogmaals heel veel sterkte, ik hoop dat je via dit topic de steun krijgt die je zoekt
liefs darsj
Ik wil je heel veel sterkte wensen , het verdriet om het verlies van een dierbare verdwijt nooit, maar een kind verliezen is onmenselijk, ik heb werkelijk geen flauw idee hoe je daarmee zou moet leven............
En wat heeft je dochter een pachtige naam. Uiteraard vind ik die mooi want mijn dochter draagt de zelfde
Nogmaals heel veel sterkte, ik hoop dat je via dit topic de steun krijgt die je zoekt
liefs darsj
vrijdag 16 november 2007 11:40
Zoebie, ik weet niet wat ik tegen je moet zeggen, maar ik vind je gedicht prachtig. Er spreekt zo veel liefde uit voor je dochtertje! De tranen lopen nu over mijn wangen.
Zelf heb ik twee zoontjes en moet er niet aan denken ze ooit te moeten missen. De dood van je kind is het meest tegennatuurlijke wat er bestaat. Persoonlijk denk ik niet dat dit verdriet ooit zal slijten.
Zelf heb ik twee zoontjes en moet er niet aan denken ze ooit te moeten missen. De dood van je kind is het meest tegennatuurlijke wat er bestaat. Persoonlijk denk ik niet dat dit verdriet ooit zal slijten.
vrijdag 16 november 2007 11:45
Wat een mooi gedichtje. Zelfs al sterft je kind als volwassene: als je dat als ouder mee moet maken, dat je je kind overleeft en dat je kind zo'n pijn heeft en zo "op" is, dat lijkt me zo verschrikkelijk! Je wilt zo graag dat ze oude mensen worden en niet al zo jong sterven.
Ik denk dat je dochter jullie troost wilt geven door al die malle dingetjes, zoals met de deurbel. Om even te laten zien: ik ben niet helemaal weg, ik zal altijd bij jullie zijn. De dood is gelukkig niet zo definitief. Je zult je dochter later vast weer zien en tot die tijd heb je nog een hoop mooie dingen te beleven in je leven!
Ze zal altijd je dochter zijn.
Ik denk dat je dochter jullie troost wilt geven door al die malle dingetjes, zoals met de deurbel. Om even te laten zien: ik ben niet helemaal weg, ik zal altijd bij jullie zijn. De dood is gelukkig niet zo definitief. Je zult je dochter later vast weer zien en tot die tijd heb je nog een hoop mooie dingen te beleven in je leven!
Ze zal altijd je dochter zijn.
vrijdag 16 november 2007 11:50
Er vliegt hier steeds een vlindertje rond
Het is denk ik iets aan het zoeken
Misschien wil het naar een bekend stukje grond
Of misschien wil het jou wel bezoeken
Dat vlindertje strijkt neer op een witte Margriet
Het ruikt eens en kijkt om zich heen
Dan vliegt het weer op als het mensen ziet
En zit even later weer op je steen.
Het dartelt, is vrolijk en geniet van de zon
Krijgt soms wel bezoek van een bijtje
Als ik dat vlindertje toch eens pakken kon
dan laat ik het weer los na een tijdje
Ik kijk naar dat vlindertje met zijn bonte kleuren
Ik zie de vleugeltjes donker en zacht
Ik ruik heerlijke bloemengeuren
En zie de vrolijke lentepracht
Ik denk dan dat jij dat vlindertje bent
Dat je soms wel eens hier op bezoek komt
Ik hoor dan je lach, het is zo bekend
Vlieg vlindertje, vlieg hier maar fijn in het rond
Vlieg in de lucht naar de hemel en snel
Groet daar ons Nienke en geef haar een zoen
Maar kom dan vlug terug en vertel
Wat ze daarboven allemaal doen
Ik zie een vlindertje dartelend gaan
Ik denk steeds als ik er één zie
Daar komt vast en zeker ons meiske weer aan
Ze heeft weer plezier voor drie
Het is denk ik iets aan het zoeken
Misschien wil het naar een bekend stukje grond
Of misschien wil het jou wel bezoeken
Dat vlindertje strijkt neer op een witte Margriet
Het ruikt eens en kijkt om zich heen
Dan vliegt het weer op als het mensen ziet
En zit even later weer op je steen.
Het dartelt, is vrolijk en geniet van de zon
Krijgt soms wel bezoek van een bijtje
Als ik dat vlindertje toch eens pakken kon
dan laat ik het weer los na een tijdje
Ik kijk naar dat vlindertje met zijn bonte kleuren
Ik zie de vleugeltjes donker en zacht
Ik ruik heerlijke bloemengeuren
En zie de vrolijke lentepracht
Ik denk dan dat jij dat vlindertje bent
Dat je soms wel eens hier op bezoek komt
Ik hoor dan je lach, het is zo bekend
Vlieg vlindertje, vlieg hier maar fijn in het rond
Vlieg in de lucht naar de hemel en snel
Groet daar ons Nienke en geef haar een zoen
Maar kom dan vlug terug en vertel
Wat ze daarboven allemaal doen
Ik zie een vlindertje dartelend gaan
Ik denk steeds als ik er één zie
Daar komt vast en zeker ons meiske weer aan
Ze heeft weer plezier voor drie
vrijdag 16 november 2007 11:54
vrijdag 16 november 2007 11:56
Ik kan me indenken dat het verdriet alleen maar groter kan worden. Het lijkt me zo erg om vriendinnen van haar wel volwassen te zien worden, maar je eigen dochter niet. Ik zou me denk ik altijd afvragen hoe ze geworden zou zijn.
Zoebie, laat je dochter nog op meer manieren weten dat ze niet echt weg is?
Zoebie, laat je dochter nog op meer manieren weten dat ze niet echt weg is?
vrijdag 16 november 2007 12:57
Lieve Zoebie,
Ik had je stukjes al gelezen bij het topic van Zoyla.Het zou niet mogen gebeuren dat ouders kinderen verliezen, zo vreselijk en oneerlijk
Wat je schrijft over dat je in het begin veel steun en medeleven krijgt.. en dat dat op een gegeven moment wegzakt. Ik denk dat dat idd voor een deel zo is, maar ik denk ook dat mensen vaak ook gewoon niet goed weten wát ze moeten zeggen. Maar dat wil niet zeggen dat ze niet aan je denken of met je mee leven.
Ik had je stukjes al gelezen bij het topic van Zoyla.Het zou niet mogen gebeuren dat ouders kinderen verliezen, zo vreselijk en oneerlijk
Wat je schrijft over dat je in het begin veel steun en medeleven krijgt.. en dat dat op een gegeven moment wegzakt. Ik denk dat dat idd voor een deel zo is, maar ik denk ook dat mensen vaak ook gewoon niet goed weten wát ze moeten zeggen. Maar dat wil niet zeggen dat ze niet aan je denken of met je mee leven.
vrijdag 16 november 2007 12:58
vrijdag 16 november 2007 13:07
Wat prachtig Zoebie. En wat een vreselijk gemis moet dat zijn. De nachtmerrie van elke ouder. Meer pijn kun je volgens mij als mens niet hebben, dan dat je kind overlijdt.
En wat mooi dat jullie signalen van haar krijgen. Ze zeggen weleens dat als er zoiets voorvalt, dat de eerste aan wie je dan denkt, dat signaal stuurt. Tja, ik geloof er zelf wel in eigenlijk. Ik heb het met mijn opa en libelles. Heel raar. Steeds als ik een libelle zie (en die zie je niet zo vaak) komt hij als eerste in mijn gedachten. Ook ben ik al een paar keer op het nippertje aan de dood ontsnapt op wonderlijke wijze. Alsof iemand er een stokje voorsteekt. Het geeft een heel warm gevoel dat er van gene zijde iemand voor je is..
En wat mooi dat jullie signalen van haar krijgen. Ze zeggen weleens dat als er zoiets voorvalt, dat de eerste aan wie je dan denkt, dat signaal stuurt. Tja, ik geloof er zelf wel in eigenlijk. Ik heb het met mijn opa en libelles. Heel raar. Steeds als ik een libelle zie (en die zie je niet zo vaak) komt hij als eerste in mijn gedachten. Ook ben ik al een paar keer op het nippertje aan de dood ontsnapt op wonderlijke wijze. Alsof iemand er een stokje voorsteekt. Het geeft een heel warm gevoel dat er van gene zijde iemand voor je is..