Kinderen
alle pijlers
Verder leven na de dood van je kind.
vrijdag 16 november 2007 om 09:17
Mag ik jou een dag terug,
wat is nu een dag.
Ik wil zo graag je stem weer horen
en je leuke lach.
Nog een keer wil ik zo graag zien
hoe je danst op de muziek
Hoe je mooie dingen maakt
Je bent en blijft uniek.
Je grapjes en je leuke toet
zitten in mijn hart.
Maar een dag wil ik je terug
een uurtje voor mijn part.
Want ik mis je zo mijn kind.
Dat blijft en verdwijnt nooit meer.
Als ik op je grafje sta
Hoor ik je stem alweer.
Maar een dag wil ik je terug
en als je dan weer weg moet
Dat is te zwaar om op te brengen.
Ik wil je terug,
VOORGOED
Ons meiske stierf in 1995 aan de gevolgen van leukemie. Ze zou nu 24 jaar zijn. Ze is maar elf geworden.
Als je kind sterft, krijg je de eerste jaren volop medeleven. Maar na bijna 13 jaar moet je maar alleen zien op te lossen, hoe je hier mee omgaat. Voor mij lijkt het alsof het gisteren is gebeurt. Ik kan me alles nog voor de geest halen. Het staat in mijn geheugen gegrift. Ik draag het voor altijd mee. En eens, eens zie ik haar weer. Daar ben ik van overtuigd. Soms voel ik dat ze hier nog ergens rondfladderd. Dan gebeuren er dingen die niet te verklaren zijn. Die gebeurtenissen wil ik met jullie delen. Mijn gedichten aan mijn kind. Omdat ze misschien voor anderen troost kunnen zijn. Mijn waar gebeurde verhalen. Ongelofelijke verhalen. Omdat mijn kind zoveel humor had, ondanks (of juist door) de zware laatste zeven jaar van haar leventje.
wat is nu een dag.
Ik wil zo graag je stem weer horen
en je leuke lach.
Nog een keer wil ik zo graag zien
hoe je danst op de muziek
Hoe je mooie dingen maakt
Je bent en blijft uniek.
Je grapjes en je leuke toet
zitten in mijn hart.
Maar een dag wil ik je terug
een uurtje voor mijn part.
Want ik mis je zo mijn kind.
Dat blijft en verdwijnt nooit meer.
Als ik op je grafje sta
Hoor ik je stem alweer.
Maar een dag wil ik je terug
en als je dan weer weg moet
Dat is te zwaar om op te brengen.
Ik wil je terug,
VOORGOED
Ons meiske stierf in 1995 aan de gevolgen van leukemie. Ze zou nu 24 jaar zijn. Ze is maar elf geworden.
Als je kind sterft, krijg je de eerste jaren volop medeleven. Maar na bijna 13 jaar moet je maar alleen zien op te lossen, hoe je hier mee omgaat. Voor mij lijkt het alsof het gisteren is gebeurt. Ik kan me alles nog voor de geest halen. Het staat in mijn geheugen gegrift. Ik draag het voor altijd mee. En eens, eens zie ik haar weer. Daar ben ik van overtuigd. Soms voel ik dat ze hier nog ergens rondfladderd. Dan gebeuren er dingen die niet te verklaren zijn. Die gebeurtenissen wil ik met jullie delen. Mijn gedichten aan mijn kind. Omdat ze misschien voor anderen troost kunnen zijn. Mijn waar gebeurde verhalen. Ongelofelijke verhalen. Omdat mijn kind zoveel humor had, ondanks (of juist door) de zware laatste zeven jaar van haar leventje.
vrijdag 16 november 2007 om 13:18
Lieve Zoebie,
Sinds ik zelf sinds een half jaar moeder ben geworden, is het mijn grootste angst: je kind verliezen. Die angst is voor jou werkelijkheid geworden. Wat verschrikkelijk, wat een verdriet en pijn. Wat een prachtig verhaal over de poes! Een glimlachje van de andere kant, zeker weten! Veel liefs van Poekie
Sinds ik zelf sinds een half jaar moeder ben geworden, is het mijn grootste angst: je kind verliezen. Die angst is voor jou werkelijkheid geworden. Wat verschrikkelijk, wat een verdriet en pijn. Wat een prachtig verhaal over de poes! Een glimlachje van de andere kant, zeker weten! Veel liefs van Poekie
zaterdag 17 november 2007 om 07:28
De eerste vreemde gebeurtenis gebeurde al snel na haar begrafenis op een zaterdag. Eerst even uitleg hoe het allemaal begon. Mijn vriending Fien wilde een poes. Mijn dochter was gek op dieren en ze had zelf ook een poes, die ze niet op een eerlijke manier heeft gekregen.. Maar dat verhaal komt nog wel een keer. Dus vroeg Fien, Janine mee om er een uit te gaan zoeken in het asiel. Keuze genoeg en Fien viel meteen voor een pikzwarte super mooie kat. Maar Janine en Jord, (het zoontje van Fien), zagen in een ander hok een onooglijk, vies en natuurlijk verschrikkelijk zielig poesje zitten. Deze zou nooit een baasje krijgen. Niemand zoekt zo'n mormel uit. Het was een witte lapjeskat, maar veel wits was er niet meer aan te zien. Fien moest buigen voor de argumenten van de kinderen en ze koos niet voor de mooie zwarte, maar voor het onooglijke beestje. En warempel, na een wasbeurt en wat medicijnen is het een vreselijke mooie poes geworden. Janine was gek op het beest. Jammer dat het zo schuw was. Op de maandagavond na haar begrafenis, zit ik dus bij Fien koffie te drinken.
Opeens gaat de bel. Fien kijkt raar want de bel was al een tijdje kapot. Maar we hadden het echt allebei gehoord. Fien naar de voordeur, maar er was niemand. Ze woont helemaal buiten het dorp, dus als de bel het had gedaan, was belletje trekken bijna onmogelijk. We vonden het allebei maar vreemd. Toen..... weer de bel. Wij natuurlijk allebei naar de voordeur en daar kwam poes met opgeheven staart binnen lopen. Uhhhh... we keken elkaar aan en zeiden allebei tegelijk. Janine.... en de bel deed het echt niet. We hebben het meteen geprobeerd, maar er kwam geen geluid uit. Het eerste Janine wondertje was geboren. Er zullen er nog vele volgen.
En hier het vervolg want we hebben met Janine nog steeds iets met poezen. Daar zorgt ze wel voor, ook al is ze er niet meer.
Toen de poes van Fien van een lelijk eendje was veranderd in een mooie zwaan, (nou ja poes dan wel he) zagen de katers uit de buurt haar ook wel zitten. Blijkbaar was een rooie op haar witte vachtje gevallen en zo gebeurde het dat Poes dikker en dikker werd. En jawel hoor. Er kwamen vier kleine poesjes ter wereld. 1 lapjeskat, 2 rooie en....... een pikzwarte. Die zwarte heeft het moeilijk gehad, maar na mond op bek beademing heeft ie het overleefd en is het natuurlijk tot aan zijn dood de lang gekoesterde zwarte kat van Fien geweest. Als je nu denkt dat hiermee het kattenincident was afgelopen.... Dus niet he. Maar het duurde wel 7 jaar voor het een vervolg kreeg toen Janine haar lieve kater op een gegeven moment niet meer thuis kwam. Zij was er toen zelf al niet meer. (gelukkig) Ziek waren we ervan. Advertentie's gezet. Dierenasiels gebeld, rondgevraagd, totdat we van de gemeentewerf hoorde dat er zo'n kater was opgehaald bij mensen die achter ons woonde. Morsdood. Vergiftigd. Aan de uitleg van die mensen bleek het onze Siep te zijn. Ohhh wat gemeen. Arme kat, hoe is zijn laatste uurtje geweest. Er werden in die periode meer katten en honden vergiftigd, dus we besloten nog geen andere kat te nemen. We hadden een rooie van Fien gekregen en die was na een half jaar weggebleven en die hebben we nooit meer terug gevonden. Gelukkig gingen we met onze Border Collie alleen maar aangelijnd wandelen. Maar de hond van de buren heeft het toen ook niet overleefd. Toen we in 2001 verhuisden naar een ander dorp, dacht ik meteen, Ha fijn kunnen we weer een kat aanschaffen. Maar op de een of andere manier kwam het er niet zo snel van. Tot we er bijna een jaar woonde. Ik hoorde een gigantisch kattegejank in de achtertuin. Heel zielig. Ik zoeken maar niets kunnen vinden. Maar ik bleef het horen, Al een paar dagen. Maar niet in onze tuin. Het bleek in de tuin van de buren te zijn. En jawel hoor, daar zat ie. Siep 2. Echt 2 druppels water de ouwe Siepie. Broodmager. Een paar oren die niet van hem leken te zijn, zoooo groot. En erg zielig. Ik ermee naar de dierenarts. Het katje woog 8 ons en bleek drie maanden oud te zijn. Het was aan 't wisselen. Vandaar die mega grote oren natuurlijk. En het zat onder de luizen (hoewel we daar pas na een week achter kwamen). Getver als ik daar nog aan denk. Brrr, Ik kon meteen hele grote schoonmaak houden. Maar het bleek een erg lief katje te zijn. Erg aanhankelijk en met een eetlust die die nooit meer is kwijtgeraakt. Precies 2 druppels water Siep 1, qua uiterlijk en ook qua karakter. We doopten hem dus Siep 2, hoewel dat nu natuurlijk alleen maar Siep is. Maar hoe kwam dat katje daar terecht. Waarom bleef het zo lang op dezelfde plaats zitten. Normaal doen zwerfkatten dat niet.
Weer een Janine wondertje.En wat katten betreft was dit nog niet het laatste.
Opeens gaat de bel. Fien kijkt raar want de bel was al een tijdje kapot. Maar we hadden het echt allebei gehoord. Fien naar de voordeur, maar er was niemand. Ze woont helemaal buiten het dorp, dus als de bel het had gedaan, was belletje trekken bijna onmogelijk. We vonden het allebei maar vreemd. Toen..... weer de bel. Wij natuurlijk allebei naar de voordeur en daar kwam poes met opgeheven staart binnen lopen. Uhhhh... we keken elkaar aan en zeiden allebei tegelijk. Janine.... en de bel deed het echt niet. We hebben het meteen geprobeerd, maar er kwam geen geluid uit. Het eerste Janine wondertje was geboren. Er zullen er nog vele volgen.
En hier het vervolg want we hebben met Janine nog steeds iets met poezen. Daar zorgt ze wel voor, ook al is ze er niet meer.
Toen de poes van Fien van een lelijk eendje was veranderd in een mooie zwaan, (nou ja poes dan wel he) zagen de katers uit de buurt haar ook wel zitten. Blijkbaar was een rooie op haar witte vachtje gevallen en zo gebeurde het dat Poes dikker en dikker werd. En jawel hoor. Er kwamen vier kleine poesjes ter wereld. 1 lapjeskat, 2 rooie en....... een pikzwarte. Die zwarte heeft het moeilijk gehad, maar na mond op bek beademing heeft ie het overleefd en is het natuurlijk tot aan zijn dood de lang gekoesterde zwarte kat van Fien geweest. Als je nu denkt dat hiermee het kattenincident was afgelopen.... Dus niet he. Maar het duurde wel 7 jaar voor het een vervolg kreeg toen Janine haar lieve kater op een gegeven moment niet meer thuis kwam. Zij was er toen zelf al niet meer. (gelukkig) Ziek waren we ervan. Advertentie's gezet. Dierenasiels gebeld, rondgevraagd, totdat we van de gemeentewerf hoorde dat er zo'n kater was opgehaald bij mensen die achter ons woonde. Morsdood. Vergiftigd. Aan de uitleg van die mensen bleek het onze Siep te zijn. Ohhh wat gemeen. Arme kat, hoe is zijn laatste uurtje geweest. Er werden in die periode meer katten en honden vergiftigd, dus we besloten nog geen andere kat te nemen. We hadden een rooie van Fien gekregen en die was na een half jaar weggebleven en die hebben we nooit meer terug gevonden. Gelukkig gingen we met onze Border Collie alleen maar aangelijnd wandelen. Maar de hond van de buren heeft het toen ook niet overleefd. Toen we in 2001 verhuisden naar een ander dorp, dacht ik meteen, Ha fijn kunnen we weer een kat aanschaffen. Maar op de een of andere manier kwam het er niet zo snel van. Tot we er bijna een jaar woonde. Ik hoorde een gigantisch kattegejank in de achtertuin. Heel zielig. Ik zoeken maar niets kunnen vinden. Maar ik bleef het horen, Al een paar dagen. Maar niet in onze tuin. Het bleek in de tuin van de buren te zijn. En jawel hoor, daar zat ie. Siep 2. Echt 2 druppels water de ouwe Siepie. Broodmager. Een paar oren die niet van hem leken te zijn, zoooo groot. En erg zielig. Ik ermee naar de dierenarts. Het katje woog 8 ons en bleek drie maanden oud te zijn. Het was aan 't wisselen. Vandaar die mega grote oren natuurlijk. En het zat onder de luizen (hoewel we daar pas na een week achter kwamen). Getver als ik daar nog aan denk. Brrr, Ik kon meteen hele grote schoonmaak houden. Maar het bleek een erg lief katje te zijn. Erg aanhankelijk en met een eetlust die die nooit meer is kwijtgeraakt. Precies 2 druppels water Siep 1, qua uiterlijk en ook qua karakter. We doopten hem dus Siep 2, hoewel dat nu natuurlijk alleen maar Siep is. Maar hoe kwam dat katje daar terecht. Waarom bleef het zo lang op dezelfde plaats zitten. Normaal doen zwerfkatten dat niet.
Weer een Janine wondertje.En wat katten betreft was dit nog niet het laatste.
zondag 18 november 2007 om 16:38
Zoebie wat schrijf je mooi, ook op Zoyla's topic. Wat triest om je kind zo jong te verliezen...
Wij hebben een neef verloren toen hij 15 was, botkanker. Tussen de diagnose en de sterfdatum zat een maand. Niet te bevatten wat er dan allemaal gebeurt, in hun gezin en iedereen er omheen. Het heeft grote inpact gehad op ons allemaal, hij is gestorven op de verjaardag van onze zoon. Die had daarvoor nog smekend gevraagd: hij gaat toch niet op mijn verjaardag sterven? Toen om acht uur 's morgens de telefoon ging wisten we genoeg...
Het is bijna 10 jaar geleden maar voelt als de dag van gisteren.
Wij hebben een neef verloren toen hij 15 was, botkanker. Tussen de diagnose en de sterfdatum zat een maand. Niet te bevatten wat er dan allemaal gebeurt, in hun gezin en iedereen er omheen. Het heeft grote inpact gehad op ons allemaal, hij is gestorven op de verjaardag van onze zoon. Die had daarvoor nog smekend gevraagd: hij gaat toch niet op mijn verjaardag sterven? Toen om acht uur 's morgens de telefoon ging wisten we genoeg...
Het is bijna 10 jaar geleden maar voelt als de dag van gisteren.
zondag 18 november 2007 om 18:11
Die hele K kanker zou niet meer voor moeten komen. Vreselijk. Ik heb er al vier familieleden aan verloren. Mijn vader, 1 jaar daarna Janine. 3 jaar geleden mijn zwager en 2 jaar geleden mijn zusje. Allemaal aan verschillende soorten, Gek wordt ik ervan.En ze vinden er maar geen medicijnen voor. 't Is een doemscenario als je weer hoort dat er iemand is die het heeft.
zondag 18 november 2007 om 21:06
Zoebie, heel veel knuffels van mij. Wat erg dat je zoveel mensen in zo'n korte tijd moet verliezen.
Ik heb bewondering voor je, en vind het verschrikkelijk lief zoals je Zoyla nu bemoedigend toespreekt.
De gedichten die je plaatst, zijn dat gedichten die je in het verleden hebt geschreven ? Zo lief, dat gedicht over dat vlindertje. Janine zal altijd bij je zijn.
Ik heb bewondering voor je, en vind het verschrikkelijk lief zoals je Zoyla nu bemoedigend toespreekt.
De gedichten die je plaatst, zijn dat gedichten die je in het verleden hebt geschreven ? Zo lief, dat gedicht over dat vlindertje. Janine zal altijd bij je zijn.
zondag 18 november 2007 om 23:22
Hé Zoebie
Leuk je verhalen hier te lezen, of ja leuk is wellicht misplaatst, indrukwekkend en ontroerend eerder. Ik heb door de jaren heen al één en ander van je gehoord over het leven van je dochter, maar het hier te lezen (zonder gestoord te worden door die hinderlijke telefoon ) is toch heel anders. Ik had al veel respect voor je, maar als ik de verhalen van Zoyla lees en weet dat jij soortgelijks hebt moeten doormaken maakt dat respect alleen maar groter.
Dusss... blijf schrijven, ik lees in ieder geval mee!
Leuk je verhalen hier te lezen, of ja leuk is wellicht misplaatst, indrukwekkend en ontroerend eerder. Ik heb door de jaren heen al één en ander van je gehoord over het leven van je dochter, maar het hier te lezen (zonder gestoord te worden door die hinderlijke telefoon ) is toch heel anders. Ik had al veel respect voor je, maar als ik de verhalen van Zoyla lees en weet dat jij soortgelijks hebt moeten doormaken maakt dat respect alleen maar groter.
Dusss... blijf schrijven, ik lees in ieder geval mee!
zondag 18 november 2007 om 23:30
Zoebie wat kun jij prachtig schrijven.
Ik moet er niet aan dénken om onze zoon te moeten verliezen, poeh. Wat een kracht spreekt er uit jouw teksten.
En al die tekens die je krijgt, prachtig ! Ik geloof er in en weet bijna zeker dat we onze dierbaren ooit weer gaan zien. Daar houd ik me maar aan vast als ik weer verdrietig ben om het verlies van dierbaren.
Ik moet er niet aan dénken om onze zoon te moeten verliezen, poeh. Wat een kracht spreekt er uit jouw teksten.
En al die tekens die je krijgt, prachtig ! Ik geloof er in en weet bijna zeker dat we onze dierbaren ooit weer gaan zien. Daar houd ik me maar aan vast als ik weer verdrietig ben om het verlies van dierbaren.
zondag 18 november 2007 om 23:49
Ha Niek
Leuk dat je hier ook bent. Tsjaa nu ik het van Zoyla allemaal lees komt er weer veel boven. Wou eerst niet reageren en toen weer wel en toen weer niet en je weet dat ik mijn bakkes niet kan houden als ik iets weet waar ze wat aan kunnen hebbben. 't Is niet mis wat Iris allemaal mee moet maken en er is dus echt helemaal geen klap veranderd. 't Is nog steeds een nachtmerrie. Grrr.
Zie je morgen. (Of overmorgen).
Leuk dat je hier ook bent. Tsjaa nu ik het van Zoyla allemaal lees komt er weer veel boven. Wou eerst niet reageren en toen weer wel en toen weer niet en je weet dat ik mijn bakkes niet kan houden als ik iets weet waar ze wat aan kunnen hebbben. 't Is niet mis wat Iris allemaal mee moet maken en er is dus echt helemaal geen klap veranderd. 't Is nog steeds een nachtmerrie. Grrr.
Zie je morgen. (Of overmorgen).
dinsdag 20 november 2007 om 17:00
Het 3e vervolg van het kattenverhaal. En het is echt WAAR GEBEURD.
Op de verjaardag van Fien vorig najaar zaten we lekker in de tuin. Poes de lapjeskat van Fien was inmiddels overleden. Ze had nu alleen de zwarte nog maar. Opeens komt er een kleine lapjeskat aan de vijver drinken. Toen Fien weer buiten kwam zei ik dat tegen haar. "Oh die is van de buren" zei Fien. "Die komt vaker aan de vijver drinken". Maar toen Fien de kat zag, was deze dus duidelijk niet van de buren. 't Katje was een beetje mager en (ja alweer) 2 druppels water de oude Poes. Maar dan miniatuur. Een zwerfpoes? Het zou toch wel te gek worden als dit inderdaad zo was. We zeiden tegen elkaar dat dit misschien een cadeautje was van Janine? Het was inderdaad een zwerfkatje en ja, zij heeft nu weer een nieuw bazinnetje. Juist Fien. Inmiddels is de zwarte van Fien ook overleden. Maar er komt geen nieuwe poes. Die stuurt Janine wel weer een keertje.
Op de verjaardag van Fien vorig najaar zaten we lekker in de tuin. Poes de lapjeskat van Fien was inmiddels overleden. Ze had nu alleen de zwarte nog maar. Opeens komt er een kleine lapjeskat aan de vijver drinken. Toen Fien weer buiten kwam zei ik dat tegen haar. "Oh die is van de buren" zei Fien. "Die komt vaker aan de vijver drinken". Maar toen Fien de kat zag, was deze dus duidelijk niet van de buren. 't Katje was een beetje mager en (ja alweer) 2 druppels water de oude Poes. Maar dan miniatuur. Een zwerfpoes? Het zou toch wel te gek worden als dit inderdaad zo was. We zeiden tegen elkaar dat dit misschien een cadeautje was van Janine? Het was inderdaad een zwerfkatje en ja, zij heeft nu weer een nieuw bazinnetje. Juist Fien. Inmiddels is de zwarte van Fien ook overleden. Maar er komt geen nieuwe poes. Die stuurt Janine wel weer een keertje.
dinsdag 20 november 2007 om 18:17
Zoebie, ook ik had je al gezien op Zoyla´s topic. Het moet voor jou ook zwaar zijn dat alles weer boven komt. Maar wel lief dat je toch zo meeleeft met Zoyla en haar adviezen geeft.
Je schrijft prachtige gedichten en prachtig over je dochter. Wat mooi dat je tekens krijgt en dat katten steeds op zo´n wonderlijke wijze terug keren.
Ik geloof ook zeker in leven na de dood. Heb zelf al drie jonge mensen verloren ( niet aan kanker) en zij geven mij en vrienden van mij ook wel eens tekens. Dat vind ik / vinden we fijn. Op de momenten dat ik / we verdrietig ben / zijn geeft dat mij / ons kracht.
Je schrijft prachtige gedichten en prachtig over je dochter. Wat mooi dat je tekens krijgt en dat katten steeds op zo´n wonderlijke wijze terug keren.
Ik geloof ook zeker in leven na de dood. Heb zelf al drie jonge mensen verloren ( niet aan kanker) en zij geven mij en vrienden van mij ook wel eens tekens. Dat vind ik / vinden we fijn. Op de momenten dat ik / we verdrietig ben / zijn geeft dat mij / ons kracht.
Liefde is als Sinterklaas: je moet er in geloven, anders wordt het niks...
woensdag 21 november 2007 om 12:06
Gedicht over de zee
Als de golven rollend aankomen op het strand
Met de bulderende kracht van geweld
En met schuimende koppen belanden aan land
Denk ik weer aan jou mijn kleine held.
Als de wind weer raast aan de zee, oorverdovend en krachtig
Met bulderende geweld het land wordt binnengeleid
wil ik boven op de duinen staan om die storm te voelen, zo machtig
dan denk ik weer aan jou mijn kleine meid
Als het zand dan opwaait en prikkelt op onbedekte plekken
Door de kracht van die geweldige harde wind
Zodat ik door de pijn mijn gezicht moet bedekken
Is er niemand die mijn tranen ziet om jou mijn kind
Als de dreigende wolken voorbij razen over de duinen
hef ik mijn betraande gezicht omhoog in de regenbui
Denk ik weer aan jou en hoe we samen het strand afstruinde
En later neervielen in het zand en lachten en moe waren en lui.
Herinneringen die als de wind voorbijrazen
Herinneringen koesterend als de zon
Herinneringen aan leuke momenten en ook aan dwaze
Ik wou dat ik je nog een keer voelen, ruiken of zien kon.
Als de golven rollend aankomen op het strand
Met de bulderende kracht van geweld
En met schuimende koppen belanden aan land
Denk ik weer aan jou mijn kleine held.
Als de wind weer raast aan de zee, oorverdovend en krachtig
Met bulderende geweld het land wordt binnengeleid
wil ik boven op de duinen staan om die storm te voelen, zo machtig
dan denk ik weer aan jou mijn kleine meid
Als het zand dan opwaait en prikkelt op onbedekte plekken
Door de kracht van die geweldige harde wind
Zodat ik door de pijn mijn gezicht moet bedekken
Is er niemand die mijn tranen ziet om jou mijn kind
Als de dreigende wolken voorbij razen over de duinen
hef ik mijn betraande gezicht omhoog in de regenbui
Denk ik weer aan jou en hoe we samen het strand afstruinde
En later neervielen in het zand en lachten en moe waren en lui.
Herinneringen die als de wind voorbijrazen
Herinneringen koesterend als de zon
Herinneringen aan leuke momenten en ook aan dwaze
Ik wou dat ik je nog een keer voelen, ruiken of zien kon.
woensdag 21 november 2007 om 22:09
Zoebie, mooie gedichten en een verschrikkelijk verhaal ikmoet er niet aan denken dat het mij zou overkomen. Sterkte nog.
Ik heb nog wel een vraagje, jouw dochter heette toch Janine? In het gedicht van de vlinder gaat hetover een Nienke. Helaas heb ik van dichtbij meegemaakt dat er een meisje vermoord is die deze naam droeg, zij was gek van vlinders. Er is veel met vlinders gedaan om dit verlies te dragen, in het park een vlinderbak, vlinderplpantenbakken, vlinderplanten enz. Dit is ook vaak in de media geweest. Ik vraag me dan nu ook af of je dit gedicht zelf hebt geschreven.
Ik heb nog wel een vraagje, jouw dochter heette toch Janine? In het gedicht van de vlinder gaat hetover een Nienke. Helaas heb ik van dichtbij meegemaakt dat er een meisje vermoord is die deze naam droeg, zij was gek van vlinders. Er is veel met vlinders gedaan om dit verlies te dragen, in het park een vlinderbak, vlinderplpantenbakken, vlinderplanten enz. Dit is ook vaak in de media geweest. Ik vraag me dan nu ook af of je dit gedicht zelf hebt geschreven.
woensdag 21 november 2007 om 23:12
Janine's troetelnaampje was eigenlijk meteen na haar geboorte al Nienke en ik heb alle gedichten echt zelf geschreven. Toen zij was overleden, was er al een bloemstukje met vlinders. Vlinders zijn het symbool van veel overleden kinderen. Ik heb het gedichtje trouwens al in 1998 geschreven. Zoals zoveel van mijn gedichtjes aan en over Janine zijn geschreven de eerste jaren na haar overlijden.
woensdag 21 november 2007 om 23:31
quote:Esther1981 schreef op 21 november 2007 @ 22:09:
Ik vraag me dan nu ook af of je dit gedicht zelf hebt geschreven.Er is van mijn gedichten een boekje gemaakt en dit hebben familie en vrienden gekregen. Ik heb ze zelfs nog allemaal op diskettes staan en ben er erg zuinig op. Misschien is het toch niet zo'n goed idee om ze te plaatsen.
Ik vraag me dan nu ook af of je dit gedicht zelf hebt geschreven.Er is van mijn gedichten een boekje gemaakt en dit hebben familie en vrienden gekregen. Ik heb ze zelfs nog allemaal op diskettes staan en ben er erg zuinig op. Misschien is het toch niet zo'n goed idee om ze te plaatsen.
donderdag 22 november 2007 om 09:56
Sorry ik heb misschien veel te heftig gereageerd. Dat had ik niet moeten doen.
Maar het vlindergedicht heb ik in een moeilijke periode geschreven en ik vind het zelf het mooiste wat ik ooit gemaakt heb. Ligt nogal gevoelig.
Jij had het waarschijnlijk over Nienke uit Schiedam. Vreselijk was dat. Het raakte me toen natuurlijk vooral door wat er gebeurt was en haar naam.
Nogmaals sorry voor de heftige reactie.
Maar het vlindergedicht heb ik in een moeilijke periode geschreven en ik vind het zelf het mooiste wat ik ooit gemaakt heb. Ligt nogal gevoelig.
Jij had het waarschijnlijk over Nienke uit Schiedam. Vreselijk was dat. Het raakte me toen natuurlijk vooral door wat er gebeurt was en haar naam.
Nogmaals sorry voor de heftige reactie.
donderdag 22 november 2007 om 10:55
Zoebie, volgens mij komt er veel bij jou naarboven sinds je in het topic van Zoyla bent gaan lezen. Ik hoop dat je het een beetje trekt. Het hartezeer komt zo goed door je gedichten naar buiten. Ik vind ze prachtig. Ook moedig dat je erover schrijft want dat zal niet zonder het verdriet gaan. Het is niet raar dat je na al die jaren nog steeds evenveel verdiet en pijn hebt. voor jou. Ook omdat je ondanks je eigen verdriet Zoyla een hart onder de riem weet te steken
donderdag 22 november 2007 om 10:56
Vlinders zijn een symbool van de overgang van de ene wereld naar de andere (rups-pop-vlinder). Er worden veel betekenissen aan gegeven, zoals deze.
Vlinder: symbool van de onsterfelijke ziel en voor de kortstondigheid van het leven. De vlinder staat ook symbool voor de drie stadia die de menselijke ziel doorloopt: leven (rups), dood (pop) en wederopstanding (vlinder)
Bron:symboliek
donderdag 22 november 2007 om 11:00
Zoebie; de zin van Esther die jij quote in je bericht van 23.31, kwam bij mij denk ik net zo vreemd over als bij jou. Ik vind in elk geval helemaal niet dat je heftig reageert!
Ik vind je gedichten zowel enorm intens als prachtig om te lezen, omdat ik je moederliefde erin lees, maar ook je verdriet. Blijf ze lekker plaatsen op de momenten dat jij daar behoefte aan hebt!
Ik vind je gedichten zowel enorm intens als prachtig om te lezen, omdat ik je moederliefde erin lees, maar ook je verdriet. Blijf ze lekker plaatsen op de momenten dat jij daar behoefte aan hebt!
donderdag 22 november 2007 om 13:42
Ahhhhh mooi Moppetoet.
Gek eigenlijk, ik heb dat nooit geweten. Het komt denk ik vooral omdat Janine zelf iets had met vlinders. Ze vond ze altijd zo mooi. Het gedicht is ook wel erg gevoelig. Zo mooi..... (al zeg ik het zelf)
En ja er komt natuurlijk wel een en ander boven als ik alle ellende bij Zoyla lees. 't Is zo bekend en er is nog zo weinig veranderd. Maar ik trek het echt wel hoor. Toch lief Pruttel, dank je wel. Ik vind het leuk hier de reacties te lezen. En gedichtjes blijf ik plaatsen.
Gek eigenlijk, ik heb dat nooit geweten. Het komt denk ik vooral omdat Janine zelf iets had met vlinders. Ze vond ze altijd zo mooi. Het gedicht is ook wel erg gevoelig. Zo mooi..... (al zeg ik het zelf)
En ja er komt natuurlijk wel een en ander boven als ik alle ellende bij Zoyla lees. 't Is zo bekend en er is nog zo weinig veranderd. Maar ik trek het echt wel hoor. Toch lief Pruttel, dank je wel. Ik vind het leuk hier de reacties te lezen. En gedichtjes blijf ik plaatsen.
