Been there done that ... uitzichtloos

Eerdere topics van mij ging over mijn werk verleden, het gevoel van falen en telkens op de verkeerde plek zitten. Nou there we go again...

Na lastige banen te hebben gehad (onder mijn niveau, eigen bedrijf beëindigd en contracten die niet verlengt worden door reorganisatie of omdat ze geen vast contract willen geven) waarvoor ik telkens totaal voorbij liep aan mezelf met het gevolg paniek aanvallen en wekelijks spanningshoofdpijn, raakte ik in mei werkloos. Eigenlijk heel goed want ik ben in die 6 weken dat ik thuis zat nog nooit zo rustig gewordenen en Mn eigen waarde weer ontdekt, ik had 11 maanden recht op WW en mijn werkbegeleider van het UWV vond het ook zeker een goed idee dat ik mezelf weer zou gaan ontwikkelen op persoonlijk vlak. Vervolgens kreeg ik al heel snel een nieuwe baan in de branche waar ik graag werkzaam in wil zijn, de ww stopgezet plus een andere goede baan waar ik opnieuw was uitgenodigd voor een sollicitatie afgewezen

Nieuwe baan : Ik heb daar hele duidelijke afspraken gemaakt en alles was rozen kleur en manen schijn, enkel totaal niet ingewerkt, daarentegen mocht ik gelijk doen en laten wat ik wilde dus dat ik totaal niet werd begeleid of ingewerkt had ik de eerste weken nog niet zo’n last van, ik vond zelf wel werk en mijn voordeel ik zie wat er gedaan moet worden. De proeftijd ging voorbij en heel de sfeer draaide om. De baas blijkt veel stres te hebben wat afgereageerd word op het personeel, je word totaal genegeerd of weg gewuifd, totaal niet mijn mentaliteit. Niets word geleerd, ik moet het maar aan de collega’s vragen, totaal niet de manier hoe ik de functie “assistent” bedrijfsleider kan waarmaken.

Goed de maand was dus net voorbij de afspraken over flexibiliteit waren zeer duidelijk en goedwillig naar mij, ik had die week wat extra gewerkt en ik vroeg dus voor de eerste keer of ik een half uur eerder weg kon ( toen het 40 graden was) Nou hij veranderde in een hork, slaan op de tafel met een luide stem en ik citeer “ ik ben hier de baas en ik bepaal wat hier gebeurt, wat jij hebt heb ik helemaal niks mee te maken. Ik ben vervolgens rustig gebleven en gezegd dat ik het jammer vond dat hij zo reageerde, wel laten weten dat ik hier niet van gediend was vooral ook om de afspraken, gezegd dat ik de tijd afmaakte en het wel prima vond, later kwam hij terug om het te lijmen. Een week later kwam hij of ik tot zijn bedachte tijd kon werken , ik heb hem gevraagd hoe we dat dan met de uren doen aangezien de week ervoor er zoveel strubbelt waren en weer ging hij over de kook en begon me te manipuleren met iets wat hij me zelf had toegezegd. Ik heb gezegd dat ik Mn normale werktijd werk en heb het daarbij gelaten. Dus tot nu toe is de sfeer klote, ik heb het niet naar Mn zin en heb weer spannings hoofdpijn continu. Ww heb ik geen recht meer op, maar het liefste stop ik vandaag nog. Voor dat ik daar begon heb ik tegen mezelf gezegd dat ik belangrijk ben, dat ik niet meer op een negatieve manier ga stressen om werk maar ik zit weer in het zelfde schuitje... Geen communicatie, alleen op een neerbuigende wijze zeggen als er iets mis gaat , maar totaal geen inbreng van de eigenaar ... Wat zouden jullie doen ? Ik voel me er echt weer zwaar beroerd onder Ik heb het gevoel weer helemaal vast te zitten dus ik denk dat ik dinsdag maar naar de huisarts ga. Is er een manier om na 2 maanden nog aanspraak op mijn ww te maken?

viva-amber schreef: ↑

12-08-2019 21:05

Hoezo ben je vrij van psychologische problemen? Je maakt achtereen volgens pathologische keuzes, wanneer je wordt gevraagd om ook naar je eigen aandeel te kijken of naar de motieven van een ander dan ga je om je heen slaan....lijkt mij een blauwdruk van een pathologisch psychologisch patroon.

Ook je laatste post staat weer bol van het vinger wijzen en aannames over motieven van de ander.

Wil je dit nou veranderen of kom je hier alleen je gelijk halen?

Uiteraard wil ik dat patroon/mezelf hierin veranderen, teruglezend en denkend had ik best wat milder en minder fel kunnen reageren. Niet om het goed te praten, ik denk dat dit voortkomt uit het gevoel dat ik mezelf steeds maar moet verdedigen..

Zojuist ben ik bij de huisarts geweest, omdat ik wel aan mezelf wil werken en omdat ik mezelf ook een stuk beter wil gaan voelen wat uiteindelijk effect heeft op mijn omgeving natuurlijk. De huisarts heeft gezegd dat ik burn-out klachten heb, waar ik mogelijk al een hele tijd mee loop maar het steeds verwaarloos door maar door te gaan en telkens werk boven mijzelf plaats. Ik zou meer aan mezelf moeten denken. Dat ik mijn grenzen nu begin aan te geven is misschien al een stapje? Morgen bloed prikken en volgende week de uitslag. Hij vind dat ik tot na de uitslag aan mezelf moet denken zodat ik voor mezelf ook alles even rustig op een rijtje kan zetten. Zodadelijk mijn werkgever bellen, hier kijk ik behoorlijk tegen op ... de samenloop van alles, de indruk...is natuurlijk alles behalve ideaal

Ik zag een vriendin na het bezoek, en dat geeft misschien wel een beetje aan hoe ik over kom, dat ik er zo makkelijk over doe... dat is mijn verschijning maar niet wat er in mijn koppie omgaat. Ik kon dit al wel met mijn partner gaan bespreken. Daar hoef ik niet veel begrip van te verwachten, hij is hier heel nuchter in, burn-out is aanstellerij gewoon werken en geld verdienen. Dokters zijn voor ziektes, niet voor de geestelijke gezondheid. En dat ik het allemaal voor mezelf verpest(waar hij dan wel weer gelijk in heeft) Zo sta ik er zelf normaal gesproken ook altijd wel in, niet klagen maar dragen en door... eerlijk gezegd denk ik dat hij gewoon niet zo goed weet wat hij hier mee moet. Mja vrij weinig natuurlijk... hij draait wel bij.


Dus jullie vragen, waar gaat het mis? Wat is mijn aandeel? Dat zijn vragen die ik misschien al wel deels kan beantwoorden. Maar of ik dat ook wil in zien? Wat kan ik er nu nog mee, gedane zaken nemen geen keer. Ik kan alleen zelf bewuster worden, beter voor mezelf gaan zorgen zodat mijn omgeving hier ook profijt van heeft en proberen te voorkomen dat de geschiedenis zich gaat herhalen. Wat meer ontspanning proberen te zoeken want dat vind ik ook erg lastig, de laatste jaren kan ik maar moeilijk het geduld voor “ontspanning” hobby’s opbrengen en doe ik voornamelijk wat moet.

viva-amber schreef: ↑

13-08-2019 12:10

Ik heb zelf ook een burnout gehad en ik was een super sterke krachtsporter die burnouts onzin vond. Bij mij kwam er niets uit al die onderzoeken maar in het staartje van mijn burnout was ik zo uitgeput dat ik geen gewone verkoudheid meer aankon. Dubbele longontsteking, daarna lyme. Ondanks dat mijn werkomgeving echt wel fout heeft gereageerd op mijn stress en uitval heb ik met Gestalt therapie (deels zelf betaald) ook naar mezelf leren kijken.

Ik ben inmiddels al weer 2 jaar aan het werk en ik zeg vaker nee op mijn werk (ik ben nog steeds behoorlijk kritisch) maar wel met het in waarde laten van de ander. Ik doe mijn best om positief bij te dragen waar kan: nee is niet nee tegen alles maar eerder niet voor dit moment of ik pak nu liever iets anders op als het kan.

Het werken aan mijzelf is nog niet klaar want ik ga nu beginnen met trainingen persoonlijk leiderschap omdat er nog steeds forse verschillen zijn in mijn normen/waarden en die van het bedrijf. Dat zal vermoed ik ook zo blijven dus ik moet daar iets mee en kan niet alleen tegen heilige huisjes schoppen. Ik ben daarom bezig om een zzp project op te zetten in totaal andere branche en zie een combi van werknemerschap en zzp wel zitten als tegenhanger (branche is meer eco wat van mezelf is).

Tijdens mijn burnout had ik absoluut geen grote stappen of ontwikkelingen aangekund. Ik was onzeker, wist van voor niet dat ik van achter leefde en vice versa. Ik zou als ik jou was een preventief gesprek aan gaan met de bedrijfsart/arbo arts daar heb je ook recht op. Zo krijg je advies hoe je met je werk kan omgaan.

Ik vind het wel enorm dapper van je hoe je er mee omgaat en er zelfs een zzp project van maakt , pure kracht halen uit je eigen ervaringen.

Hoe reageerde jouw werkgever en omgeving op het feit dat je een burn-out had? Ik las wel dat ze verkeerd omgingen met jouw stres? Werd het door hun ook als taboe gezien? Je werkt nog steeds voor dezelfde werkgever?

lise1985 schreef: ↑

13-08-2019 12:17

Interessante invulling wel. Maar het klopt niet. Ik wil niet interessant doen. Ik probeerde je juist te helpen. Jammer dat je dat niet ziet, maar wellicht was ik daar ook niet duidelijk genoeg in (puntje van zelfreflectie van mijn kant).

Ik begrijp je goede bedoelingen wel. Sommige mensen zijn nou eenmaal ontzettend koppig, moet ik ook maar eens los laten <- zelfreflectie puntje naar mezelf

Knap dat je daar bent blijven werken, zegt wel iets over jouw doorzettingsvermogen.

Hoe spelletjes in elkaar zitten merk ik ook al snel op, alleen hoe ik hier mee om ga is ook weer of nog steeds een leerprocesje. Vaak te direct en vervolgens probeer ik iedereen tevreden te houden, om mezelf veilig te stellen en de ander te ontzien. Ik heb een hele lieve een beetje hippie achtige huisarts, komt altijd met spreuken of gezegdes waar zeker wel waarheid in zit. Vandaag vertelde hij dat ik egoïstischer moet zijn juist voor mezelf. Hij gaf als voorbeeld een stukje kaas, in het zakenleven probeert iedereen zo snel mogelijk een stukje te pakken. Maar ik wacht af tot iedereen heeft of zou het gaan verdelen. Wel grappig hoe hij dit dan brengt. Bij de baan die ik hiervoor had, had ik recht op een vergoeding voor het niet naleven van de aanzegtermijn. Ik wil hem ontzien en laat het er bij zitten... gekkenwerk eigenlijk want uiteindelijk koop ik zelf niks voor.

En dat is nou zo heerlijk aan de verkoop. Je speelt wel een spelletje samen met de klant. Je kan heel veel geluk hebben, de klant verleiden en van alles bij verkopen of juist op andere gedachtes brengen, enkel advies geven geeft mij ook trouwens ook veel voldoening. geen omslachtig geneuzel, zo niet even goede vrienden. Ieder nog steeds blij (meestal) en tot de volgende keer. De glimlach op het laatst is waar het om draait.

Ik ben wel benieuwd hoe dit proces mij gaat vormen uiteindelijk.

Zojuist met de werkgever gesproken trouwens, ben gewoon eerlijk geweest. Hij vroeg wat er scheelde, Hij zei dat hij de bedrijfsarts al had ingeschakeld en zei oh dan zou je er wel een tijd uit zijn.
Ik merk wel dat ik hem dan gelijk goed wil doen en dat ik me zelf dan een last vind.

Joyce48 schreef: ↑

13-08-2019 16:35

Dat leerproces geldt ook voor lezen ..... lees de tweede zin van de door jou gequote tekst nog even heel goed door en kom dan zelf tot de conclusie wat je hier fout hebt gedaan, ten koste van de privacy van iemand anders.

Je hebt helemaal gelijk, ik heb het aangepast.

Joyce48 schreef: ↑

13-08-2019 16:55

Ik weet niet wat je hebt aangepast maar de quote staat er nog steeds .....

nog iets inhoudelijks toe te voegen?

Kan het topic niet gewoon verwijderd worden?

Parallella schreef: ↑

13-08-2019 17:33

Ik ga toch maar even reageren...

TO, Viva-amber heeft om 12.34 uur gevraagd haar tekst niet te quoten omdat ze het later wil weghalen.
Jij las dit blijkbaar niet (goed) en hebt het toch gequote.
Dat bedoelde Joyce om 16.35 uur.
Vervolgens heb je blijkbaar iets aangepast maar respecteer je nog steeds de vraag van Viva-Amber niet en heb je de quote laten staan.

Misschien kun je deze alsnog weghalen?

Dat was inderdaad erg stom en had niet mogen gebeuren. Heeft niets te maken met haar niet te respecteren overigens, ze is 1 van de weinige die wel serieus en inhoudelijk op het topic onderwerp in is gegaan, ik waardeer juist haar eerlijkheid en kennis ..Blijkbaar zit ik echt met Mn hoofd op vele plekken tegelijk. Tijdens het typen zat ik er nog aan te denken ...