Werk & Studie
alle pijlers
De mythe van het glazen plafond
woensdag 16 september 2009 om 23:32
Zag net een dame bij Pauw en Witteman vol passie vertellen over de Mythe van het glazen plafond. Marieke Stellinga. Nooit van gehoord, maar er zit wel wat in.
Samenvatting van 'De mythe van het glazen plafond'
Marike Stellinga verzet zich met feiten en cijfers tegen clichés over de werkende vrouw. Kern van haar gloedvolle betoog: Nederlandse vrouwen kunnen bereiken wat ze willen. De kinderopvang is niet te duur, vaders zijn geen luie varkens en het old boys network is zo macho niet.
Maar waarom zijn er dan zo weinig topvrouwen? Omdat Nederlandse vrouwen niet naar de top wíllen, blijkt uit stapels onderzoeken, ze zijn tevreden met hun deeltijdbaan. Toch proberen politici van links tot rechts steeds feller meer topvrouwen af te dwingen - met quota, hoge oppassubsidies, langer vaderschapsverlof en onterechte kritiek op mannen. Maar wie wil dat vrouwen vaker carrière maken, rest na het lezen van dit boek maar één ding: de Nederlandse vrouw aanspreken op haar gebrek aan ambitie. Wie daar geen zin in heeft, moet accepteren dat Nederlandse vrouwen in vrijheid kiezen voor een plaats op de laagste trede van de carrièreladder en daar domweg gelukkig zijn. 'De mythe van het glazen plafond' is een humoristisch en baanbrekend boek over een van de gevoeligste thema's van deze tijd.
Inhoudsopgave
Proloog - Over vrijheid
1. Bericht uit de feministische heilstaat
2. Domweg gelukkig zonder ambitie
3. Leve de Nederlandse man
4. Vrouwen verdienen minder dan mannen. En terecht
5. Verwennen werkt averechts
6. Overspannen moeders bestaan niet
7. Waarom kinderopvang subsidiëren zinloos is
Epiloog: Mag de feministische bril af?
Wie heeft het ook gezien? Wat vond jij?
Samenvatting van 'De mythe van het glazen plafond'
Marike Stellinga verzet zich met feiten en cijfers tegen clichés over de werkende vrouw. Kern van haar gloedvolle betoog: Nederlandse vrouwen kunnen bereiken wat ze willen. De kinderopvang is niet te duur, vaders zijn geen luie varkens en het old boys network is zo macho niet.
Maar waarom zijn er dan zo weinig topvrouwen? Omdat Nederlandse vrouwen niet naar de top wíllen, blijkt uit stapels onderzoeken, ze zijn tevreden met hun deeltijdbaan. Toch proberen politici van links tot rechts steeds feller meer topvrouwen af te dwingen - met quota, hoge oppassubsidies, langer vaderschapsverlof en onterechte kritiek op mannen. Maar wie wil dat vrouwen vaker carrière maken, rest na het lezen van dit boek maar één ding: de Nederlandse vrouw aanspreken op haar gebrek aan ambitie. Wie daar geen zin in heeft, moet accepteren dat Nederlandse vrouwen in vrijheid kiezen voor een plaats op de laagste trede van de carrièreladder en daar domweg gelukkig zijn. 'De mythe van het glazen plafond' is een humoristisch en baanbrekend boek over een van de gevoeligste thema's van deze tijd.
Inhoudsopgave
Proloog - Over vrijheid
1. Bericht uit de feministische heilstaat
2. Domweg gelukkig zonder ambitie
3. Leve de Nederlandse man
4. Vrouwen verdienen minder dan mannen. En terecht
5. Verwennen werkt averechts
6. Overspannen moeders bestaan niet
7. Waarom kinderopvang subsidiëren zinloos is
Epiloog: Mag de feministische bril af?
Wie heeft het ook gezien? Wat vond jij?
donderdag 24 september 2009 om 09:26
quote:Zoyla schreef op 24 september 2009 @ 08:50:
Nee het schijnt ook bewezen te zijn dat wij vrouwen helemaal niet op zo'n zorgman zitten te wachten. Wij willen een jager die de centen binnen haalt, die ons bevrucht. Wij zijn zorgers, we zoeken iemand die ons kan onderhouden zodat wij zijn kinderen kunnen opvoeden.
Het klinkt heel cru, en dat is het mss ook wel, maar er zit toch wel degelijk een kern van waarheid in.
Ehm, sorry maar speak for yourself. Ik heb wel degelijk ambities iom voor mezelf te kunnen zorgen en om carriere te maken. Nit dat ik niet een partner wil uiteindelijk of een gezin, maar niet om in mijn kostje te voorzien, dat doe ik zelf wel.
Waarmee ik niet zeg dat vrouwen dus maar niet mogen of moeten werken, oh nee, dat zou je me nooit horen beweren. Maar ik zeg wel dat we zelf kiezen voor de situatie waarin wij zitten, in die zin dat wij ook gemiddeld gezien meer en vaker wíllen zorgen! We láten het ons vaak ook aanleunen, kiezen om parttime te gaan werken komt ook gewoon vaker van de vrouw uit als er kinderen komen. ( nee niet altijd, maar gemiddeld gezien toch zeker vaker wel dan niet). Dat het niet de schuld van de man is dat wij minder verdienen, dat het niet nodig is om jezelf te bewijzen ( voor wie?) en dat als wij parttime willen werken ( wat wij dan ook massaal doen) dat dat prima is, maar dat je niet moet gaan lopen miepen dat je minder doorgroei kansen hebt ( is dat ook echt zo, of wíl je gewoon niet?) of minder verdiend dat je mannelijke collega. Vrouwen moeten wat meer lef tonen, wat mannelijker leren onderhandelen ( dus níet mannelijker worden), maar voor de rest vooral lekker zichzelf blijven. Waarom zullen we ons nog langer verzetten tegen die verschillen tussen man en vrouw? Die zijn er nu eenmaal, leer er mee te dealen of dóe er wat aan.
Ik denk dat er maar weinig feministen niet voor vrije keuze zijn hoor. Het gaat er veel vrouwen gewoon om dat wanneer ze wél willen nog steeds tegen vooroordelen aanlopen. Als je dat in de praktijk meemaakt, is dat erg frustrerend, ook al zijn er op papier wel de groeimogelijkheden. Net zoals met leeftijds discriminatie. Dat het niet mag, wil niet zeggen dat het niet onbewust gebeurd.
Ik denk ook dat er maar weinig mensen (of in ieder geval die ik ken) de biologische verschillen tussen mannen en vrouwen ontkennen. Mijn 'probleem' is echter dat door teveel stereotype denken, je individuen te kort doet. Daarom vind ik het boek van Marike Stellinga kwalijk omdat het het stereotype 'de vrouwtjes willen toch niet' propageert.
Het zal mij eerlijk gezegd weinig boeien als er veel vrouwen geen carriere willen maken (Als dat echt vannuit hun zelf komt en niet vannuit een cultureel idee dat ze niet mogen). Maar ik zou het ontzettend jammer en kwalijk vinden als door het versterken van dit stereotype de vrouwen die wél willen, niet meer serieus genomen worden. Ik had het daarom ook veel indrukwekkender gevonden als mevrouw Stellinga meer gepleit had voor een open houding tegenover werknemers man of vrouw, wanneer het gaat om carrie maken, dan haar sensatiezuchtige stellingen.
Nee het schijnt ook bewezen te zijn dat wij vrouwen helemaal niet op zo'n zorgman zitten te wachten. Wij willen een jager die de centen binnen haalt, die ons bevrucht. Wij zijn zorgers, we zoeken iemand die ons kan onderhouden zodat wij zijn kinderen kunnen opvoeden.
Het klinkt heel cru, en dat is het mss ook wel, maar er zit toch wel degelijk een kern van waarheid in.
Ehm, sorry maar speak for yourself. Ik heb wel degelijk ambities iom voor mezelf te kunnen zorgen en om carriere te maken. Nit dat ik niet een partner wil uiteindelijk of een gezin, maar niet om in mijn kostje te voorzien, dat doe ik zelf wel.
Waarmee ik niet zeg dat vrouwen dus maar niet mogen of moeten werken, oh nee, dat zou je me nooit horen beweren. Maar ik zeg wel dat we zelf kiezen voor de situatie waarin wij zitten, in die zin dat wij ook gemiddeld gezien meer en vaker wíllen zorgen! We láten het ons vaak ook aanleunen, kiezen om parttime te gaan werken komt ook gewoon vaker van de vrouw uit als er kinderen komen. ( nee niet altijd, maar gemiddeld gezien toch zeker vaker wel dan niet). Dat het niet de schuld van de man is dat wij minder verdienen, dat het niet nodig is om jezelf te bewijzen ( voor wie?) en dat als wij parttime willen werken ( wat wij dan ook massaal doen) dat dat prima is, maar dat je niet moet gaan lopen miepen dat je minder doorgroei kansen hebt ( is dat ook echt zo, of wíl je gewoon niet?) of minder verdiend dat je mannelijke collega. Vrouwen moeten wat meer lef tonen, wat mannelijker leren onderhandelen ( dus níet mannelijker worden), maar voor de rest vooral lekker zichzelf blijven. Waarom zullen we ons nog langer verzetten tegen die verschillen tussen man en vrouw? Die zijn er nu eenmaal, leer er mee te dealen of dóe er wat aan.
Ik denk dat er maar weinig feministen niet voor vrije keuze zijn hoor. Het gaat er veel vrouwen gewoon om dat wanneer ze wél willen nog steeds tegen vooroordelen aanlopen. Als je dat in de praktijk meemaakt, is dat erg frustrerend, ook al zijn er op papier wel de groeimogelijkheden. Net zoals met leeftijds discriminatie. Dat het niet mag, wil niet zeggen dat het niet onbewust gebeurd.
Ik denk ook dat er maar weinig mensen (of in ieder geval die ik ken) de biologische verschillen tussen mannen en vrouwen ontkennen. Mijn 'probleem' is echter dat door teveel stereotype denken, je individuen te kort doet. Daarom vind ik het boek van Marike Stellinga kwalijk omdat het het stereotype 'de vrouwtjes willen toch niet' propageert.
Het zal mij eerlijk gezegd weinig boeien als er veel vrouwen geen carriere willen maken (Als dat echt vannuit hun zelf komt en niet vannuit een cultureel idee dat ze niet mogen). Maar ik zou het ontzettend jammer en kwalijk vinden als door het versterken van dit stereotype de vrouwen die wél willen, niet meer serieus genomen worden. Ik had het daarom ook veel indrukwekkender gevonden als mevrouw Stellinga meer gepleit had voor een open houding tegenover werknemers man of vrouw, wanneer het gaat om carrie maken, dan haar sensatiezuchtige stellingen.
donderdag 24 september 2009 om 11:45
Ik denk dat er twee culturele invloeden die niet direct een rol spelen met werk te maken hebben met de keuze van vrouwen om parttime te gaan werken.
De eerste is de manier waarop er tegen kinderopvang wordt aangekeken. In nederland overheerst nog altijd het idee dat een kind altijd het allerbeste af is bij de eigen moeder. ( Een ander ongewenst effect hiervan is bijvoorbeeld ook de reden dat er bij mishandeling en misbruik pas heel laat overgegaan wordt tot uithuisplaatsing) Kinderopvang is een noodzakelijk iets, een noodplossing, vooral voor de ouders.
In de Scandinavische landen is kinderopvang veel meer gericht op ontwikkeling van het kind. kinderleidsters zijn HBO geschoold. Waar men in nederland kinderen zielig vind die 3 dagen of meer naar het KDV gaan, vinden Denen kinderen zielig die maar twee dagen per week mogen. het loslaten van het idee dat KDV net zo goed is voor de ontwikkkeling van een kind als thuis zijn, en een hoger niveau van de kinderbegeleiding, zou hier meer effect hebben dan vrouwen blijven verwijten dat ze ongeemancipeerd zijn.
Het tweede fenomeen is dat vrouwen vaak "omhoog"trouwen en mannen "omlaag". Man is een paar jaar ouder en net een trapje hoger opgeleidt, verdient daardoor iets meer dan de vrouw. Op het moment dat er iemand minder moet gaan werken, is het voor het gezinsinkomen het meest gunstig, als degene die per uur het minst verdient, deze uren inlevert. Dat zal vaak de vrouw zijn. OP een of andere manier hebben zowel vrouwen als mannen er nog steeds enorm moeite mee om dat patroon te doorbreken. Zowel vrouwenals mannen worden met het idee opgevoedt dat een man een vrouw financieel moet kunnen onderhouden. mannen die dat niet kunnen of willen worden nog steeds als losers en watjes beschouwd, maar ook vrouwen zien ziczelf als losers als ze gaan 'downdaten" en dus een relatie aangaan met een man die hen niet kan onderhouden. Ik vrees dat dit patroon heel wat lastiger te doorbreken is.
De eerste is de manier waarop er tegen kinderopvang wordt aangekeken. In nederland overheerst nog altijd het idee dat een kind altijd het allerbeste af is bij de eigen moeder. ( Een ander ongewenst effect hiervan is bijvoorbeeld ook de reden dat er bij mishandeling en misbruik pas heel laat overgegaan wordt tot uithuisplaatsing) Kinderopvang is een noodzakelijk iets, een noodplossing, vooral voor de ouders.
In de Scandinavische landen is kinderopvang veel meer gericht op ontwikkeling van het kind. kinderleidsters zijn HBO geschoold. Waar men in nederland kinderen zielig vind die 3 dagen of meer naar het KDV gaan, vinden Denen kinderen zielig die maar twee dagen per week mogen. het loslaten van het idee dat KDV net zo goed is voor de ontwikkkeling van een kind als thuis zijn, en een hoger niveau van de kinderbegeleiding, zou hier meer effect hebben dan vrouwen blijven verwijten dat ze ongeemancipeerd zijn.
Het tweede fenomeen is dat vrouwen vaak "omhoog"trouwen en mannen "omlaag". Man is een paar jaar ouder en net een trapje hoger opgeleidt, verdient daardoor iets meer dan de vrouw. Op het moment dat er iemand minder moet gaan werken, is het voor het gezinsinkomen het meest gunstig, als degene die per uur het minst verdient, deze uren inlevert. Dat zal vaak de vrouw zijn. OP een of andere manier hebben zowel vrouwen als mannen er nog steeds enorm moeite mee om dat patroon te doorbreken. Zowel vrouwenals mannen worden met het idee opgevoedt dat een man een vrouw financieel moet kunnen onderhouden. mannen die dat niet kunnen of willen worden nog steeds als losers en watjes beschouwd, maar ook vrouwen zien ziczelf als losers als ze gaan 'downdaten" en dus een relatie aangaan met een man die hen niet kan onderhouden. Ik vrees dat dit patroon heel wat lastiger te doorbreken is.
donderdag 24 september 2009 om 12:02
quote:Zoyla schreef op 24 september 2009 @ 08:50:
Nee het schijnt ook bewezen te zijn dat wij vrouwen helemaal niet op zo'n zorgman zitten te wachten. Wij willen een jager die de centen binnen haalt, die ons bevrucht. Wij zijn zorgers, we zoeken iemand die ons kan onderhouden zodat wij zijn kinderen kunnen opvoeden.
Onzin. Zelfs in het Stenen Tijdperk hadden vrouwen veel meer te doen dan alleen op kinders passen, bv voedsel verzamelen voor wanneer de mannen met lege handen van de jacht terugkwamen.
Ik ben zelf opgevoed door een thuispapa, met parttime baan. Mijn vent is ook een tijd huisvader geweest. Wat bekrompen mensen daar van denken, mogen ze in hun bekrompen achterwerk steken.
Nee het schijnt ook bewezen te zijn dat wij vrouwen helemaal niet op zo'n zorgman zitten te wachten. Wij willen een jager die de centen binnen haalt, die ons bevrucht. Wij zijn zorgers, we zoeken iemand die ons kan onderhouden zodat wij zijn kinderen kunnen opvoeden.
Onzin. Zelfs in het Stenen Tijdperk hadden vrouwen veel meer te doen dan alleen op kinders passen, bv voedsel verzamelen voor wanneer de mannen met lege handen van de jacht terugkwamen.
Ik ben zelf opgevoed door een thuispapa, met parttime baan. Mijn vent is ook een tijd huisvader geweest. Wat bekrompen mensen daar van denken, mogen ze in hun bekrompen achterwerk steken.
donderdag 24 september 2009 om 14:17
En terecht ook, toch? Jij leeft jouw leven en hebt wat dat aangaat aan niks of niemand verantwoording af te leggen.
Ik ben in de jaren 70 ook merendeel door mijn vader opgevoed die toen nog student was aan de HBO-V, mijn moeder werkte al als verpleegster en wel fulltime. Dat vond men raar toendertijd. Dat mijn ouders ook nog eens niet getrouwd waren was helemaal raar.
Mijn man werkt overigens 32 uur en ik heb wisselende diensten, en werk alles tussen de 20 en eveneens 32 uur.
Zo verdelen wij de zorgen zoveel mogelijk, maar dit was ook echt niet in het begin al haalbaar. Pas toen mijn man zijn carriere echt goed op de rit had kon hij eisen gaan stellen. En dat deed ie dan ook direct. Dan maar een 'mietje' want in de ict ( hij is programmeur) is het bepaald niet de gewoonte om parttime te gaan werken. Het is toch nog voornamelijk een mannencultuur en die werken gewoon fulltime blijkbaar.
Ik ben in de jaren 70 ook merendeel door mijn vader opgevoed die toen nog student was aan de HBO-V, mijn moeder werkte al als verpleegster en wel fulltime. Dat vond men raar toendertijd. Dat mijn ouders ook nog eens niet getrouwd waren was helemaal raar.
Mijn man werkt overigens 32 uur en ik heb wisselende diensten, en werk alles tussen de 20 en eveneens 32 uur.
Zo verdelen wij de zorgen zoveel mogelijk, maar dit was ook echt niet in het begin al haalbaar. Pas toen mijn man zijn carriere echt goed op de rit had kon hij eisen gaan stellen. En dat deed ie dan ook direct. Dan maar een 'mietje' want in de ict ( hij is programmeur) is het bepaald niet de gewoonte om parttime te gaan werken. Het is toch nog voornamelijk een mannencultuur en die werken gewoon fulltime blijkbaar.
zondag 27 september 2009 om 11:08
quote:Petrokia schreef op 17 september 2009 @ 22:47:
[...]
Precies! Ze verkondigen beide een tegengestelde boodschap. Marieke STellinga beweert volgens mij dat vrouwen niet alleen een keuze hebben, maar dat de meeste vrouwen úberhaupte niet carriere-ambiteus zijn, maar willen moederen/pt werken. En dat je als Helees Mees en Overheid kan willen en regelen wat je wilt, maar dat het geen fluit uitmaakt, want (de meeste) vrouwen wíllen niet. Kortom dat alle kostbare gelijkstellings wetten en maatregelen zinloos zijn.
Ze verkondigen volgens mij in beginsel wel degelijk dezelfde boodschap, namelijk de vooronderstelling dat vrouwen volgens hen 'gewoon' geen carriere-ambitie hebben. In hoe daar -bv. als overheid- vervolgens mee om te gaan verkondigen ze idd wel een verschillende boodschap.
Of vrouwen 'gewoon' geen carriere-ambitie hebben trek ik in twijfel, al was het alleen al omdat zij binnen relatief korte tijd massaal de arbeidsmarkt op zijn gegaan. Verder zijn er zeer grote verschillen tussen de verschillende (Europese) welfarestate regimes (liberaal, sociaal-democratisch, conservatief). Tig onderzoeken wijzen uit dat het type welfarestate-regime, cq. type gezinsvriendelijk beleid op verschillende fronten van grote invloed is op vrouwenarbeidsparticipatie. Overigens wijzen ook al geruime tijd tig onderzoeken uit dat vrouwen massaal betaald zijn gaan werken, maar dat vooral zij tegelijkertijd verantwoordelijk zijn gebleven voor de zorg voor kinderen en huishoudelijke taken, cq. dat mannen daarentegen naar verhouding amper een poot meer thuis zijn uit gaan steken.
[...]
Precies! Ze verkondigen beide een tegengestelde boodschap. Marieke STellinga beweert volgens mij dat vrouwen niet alleen een keuze hebben, maar dat de meeste vrouwen úberhaupte niet carriere-ambiteus zijn, maar willen moederen/pt werken. En dat je als Helees Mees en Overheid kan willen en regelen wat je wilt, maar dat het geen fluit uitmaakt, want (de meeste) vrouwen wíllen niet. Kortom dat alle kostbare gelijkstellings wetten en maatregelen zinloos zijn.
Ze verkondigen volgens mij in beginsel wel degelijk dezelfde boodschap, namelijk de vooronderstelling dat vrouwen volgens hen 'gewoon' geen carriere-ambitie hebben. In hoe daar -bv. als overheid- vervolgens mee om te gaan verkondigen ze idd wel een verschillende boodschap.
Of vrouwen 'gewoon' geen carriere-ambitie hebben trek ik in twijfel, al was het alleen al omdat zij binnen relatief korte tijd massaal de arbeidsmarkt op zijn gegaan. Verder zijn er zeer grote verschillen tussen de verschillende (Europese) welfarestate regimes (liberaal, sociaal-democratisch, conservatief). Tig onderzoeken wijzen uit dat het type welfarestate-regime, cq. type gezinsvriendelijk beleid op verschillende fronten van grote invloed is op vrouwenarbeidsparticipatie. Overigens wijzen ook al geruime tijd tig onderzoeken uit dat vrouwen massaal betaald zijn gaan werken, maar dat vooral zij tegelijkertijd verantwoordelijk zijn gebleven voor de zorg voor kinderen en huishoudelijke taken, cq. dat mannen daarentegen naar verhouding amper een poot meer thuis zijn uit gaan steken.
