Doorgaan/stoppen promotietraject

Hallo forummers,

Volgens mij zijn er hier in het verleden ook wel topics over geopend, maar ik hoop dat jullie mij toch advies kunnen geven. Vanaf het moment dat ik begon met studeren een de universiteit (nu al meer dan 10 jaar geleden) was het mijn droom om te promoveren. Eerst waren de redenen vrij oppervlakkig, zou ik zeggen: ik was jong en wilde de beste zijn, het prestige, mezelf uitdagen. In mijn masterfase vond ik daadwerkelijk een onderwerp waar ik diepe passie voor had, waar ik mezelf heel lang aan zag werken, waarmee ik ook het gevoel had iets te kunnen betekenen voor mensen, veranderde mijn motivatie.

Voor dat onderwerp heb ik uiteindelijk eigen financiering gekregen (ik zit dus niet binnen een project, en ook nog binnen een mini departement). Echter, als ik eerlijk ben heb ik vanaf dag één het lastig gehad. Ik weet nog dat ik op mijn eerste dag, nu twee jaar geleden, huilend thuis kwam omdat niemand naar mij om had gekeken, ik me zo eenzaam voelde, en ik niet wist wat ik moest doen. Uiteindelijk heb ik aan mijn eerste jaar wel mijn eigen draai weten te geven en ging het wel redelijk, hoewel ik zo vaak forums als viva heb afgespeurd op zoek naar advies over stoppen of niet. Ik ben toen doorgegaan omdat PhD'ers en professors in mijn omgeving mij voorhielden dat mijn tweede jaar - in mijn discipline het jaar van datacollectie - beter zou worden, anders. En, omdat ik nog passie voor mijn onderwerp had.

Alleen, nu aan het einde van jaar twee is de conclusie dat mijn dataverzameling is niet gegaan zoals gepland, mijn onderwerp is aangepast en veranderd op een manier die ik alles behalve prettig vindt. Ook sturen mijn begeleiders mij een richting op waar ik me niet comfortabel mee voel (ik heb dit al 2 jaar proberen te veranderen, met weinig resultaat). Vrienden zeggen dat terwijl ik vroeger met een licht in mijn ogen over mijn onderwerp sprak, ik dat nu doe met wrok, walging, verdriet. Ik moet nu ook gaan schrijven, maar er komt nauwelijks iets uit. Extra opdrachten die ik vroeger geweldig zou hebben gevonden, laat ik gaan.

Ik denk er nu al tijden over na om te stoppen, maar ik ben zo bang om dat te doen. Ik ben bang dat ik het 'gewone werkende leven' idealiseer. Ik heb me altijd alleen maar ingezet om professor te worden, ik heb nooit stage of iets gelopen, dus ik heb geen idee wat ik dán zou willen, of hoe ik mijn strikte academische ervaring interessant kan maken voor een werkgever. In de wetenschap heb je een strikt carrierepad, en als ik stop weet ik ook gewoon niet hoe ik dan een carriere moet bouwen. Na mijn master heb ik veel gesolliciteerd en ben ik voor alles behalve mijn PhD afgewezen. Ik hoef alleen maar een kans en dan bewijs ik me wel, maar ik weet niet hoe ik die kan krijgen, of bij wat. Of misschien moet ik gewoon door de zure appel heen bijten en het afmaken. Maar ondertussen zie ik vrienden om mij heen carriere maken, salarisverhoging, en blijf ik worstelen.

nausicaa schreef: ↑

30-09-2019 13:15

Het is natuurlijk een wisselwerking. De universiteit heeft zeker een verantwoordelijkheid, maar jij zelf ook. Om bij mijn hondenvoorbeeld te blijven: je kunt ook zelf na de 20e keer bijten besluiten dat het genoeg is geweest, en dat je er zo niet mee doorgaat. Ik neem aan dat je begeleiding niet met een pistool op je hoofd gedwongen heeft om door te gaan.
Maar tegelijk is het zeker wel zo dat er een onveilige situatie geschapen kan worden door druk uit te oefenen. Door niet in te grijpen bij incidenten, ben je nalatig als werkgever, zelfs als je die incidenten in eerste instantie niet had kunnen voorzien. En na een aantal incidenten, gaat dat steeds zwaarder wegen, omdat je ze dan natuurlijk steeds beter wél kunt voorzien.
Maar goed, ik bedoelde als klacht ook niet zo zeer een juridische procedure, jij hebt niet veel te winnen helaas. Maar het ergens signaleren dat dit gebeurt en echt niet goed is, kan zorgen voor bewustwording.

Nogmaals, niemand kan je vertellen wat je moet doen. Maar ik zou wel als advies willen geven om niet te veel tussen regels door te gaan lezen. Je ‘krijgt de indruk’ dat je geen klacht kunt indienen. Je ‘hoort’ van mensen dat je geen andere begeleiding kunt regelen, enz. Het is vaak makkelijker als je echt duidelijkheid hebt. Dus wil je weten of je andere begeleiding mag (vragen)? Ga naar degene die je geld geeft, en vraag het. Vraag om wat je wilt, probeer het niet voorzichtig te regelen. Te voorzichtig maakt het veel te makkelijk om vage antwoorden te geven, of halve beloften of je gewoon af te wimpelen.

Dankje voor je antwoord. Mijn begeleiding heeft mij inderdaad niet gedwongen om te blijven, maar er was wel grote druk: met mijn financierder was het zo geregeld dat als ik niet alle stappen van mijn data collectie in een bepaalde volgorde zou doen, ik bepaalde financiering niet terugbetaald zou krijgen (lang verhaal). Daarnaast heeft met name mijn tweede begeleider mij actief ontmoedigd te stoppen, geprobeerd mijn angsten kleiner te maken en onder het bureaucratische tapijt te schuiven, is ze koel en afstandelijk sinds ik mijn datacollectie niet volgens plan heb uitgevoerd, en ben ik dus door de vertrouwenspersoon gewaarschuwd dat als ik haar als begeleider zou vervangen, ze me het leven zuur zou proberen te maken: proberen mij binnen haar netwerk geen baan te laten krijgen, blokkeren van conferenties en journals waar zij bij betrokken is, etc. Ook heb ik van te voren tegen mijn financierder gezegd meer geld nodig te hebben om mijn veiligheid te kunnen waarborgen - onder druk van mijn begeleiders is daar niet verder over gesproken, niet verder aan tegemoet gekomen. Dus pistool, nee, maar druk wel.

Ok, ik ben te vaag. Die klacht kan, maar komt dus met repercussies, andere begeleiding zie boven, komt dus met repercussies. Maar dat is wat ze zeggen, ik weet niet of dat echt zo is.

nausicaa schreef: ↑

30-09-2019 15:13

Nee hoor, zo vaag is het niet. Ik snap wel ongeveer wat je bedoelt. En ik wilde de schuld ook zeker niet bij jou leggen, ik zou me als begeleider vreselijk schuldig voelen als ik iemand zo slecht beschermd had dat het zo mis ging. Ik kan me alleen voorstellen dat de universiteit het zo bedoelt met hun ‘de verantwoordelijkheid ligt bij jou’. Zoals ik zelf al zei, ook zonder letterlijk pistool kan er onredelijke druk worden uitgeoefend, en dat lijkt hier gebeurd. Wat zeer zeer kwalijk is.
Ok, gelukkig. Ik ben echt héél héél blij om te horen dat jij er zo over denkt, dat er ook gewoon normale en daadkrachtige begeleiders zijn. Het zou wat betreft mijn begeleiders al heel veel hebben uitgemaakt als ze dit hadden gezegd, dat ze zich rot voelen over de situatie, hun excuses zouden aanbieden, in plaats van dingen zo op mij af te schuiven

Angst voor repercussies snap ik, maar vind ik moeilijk in te schatten. In mijn vak heeft niemand zo veel macht dat ze het je echt onmogelijk kunnen maken. In hele smalle vakgebieden kan dat lastiger zijn, dat begrijp ik ook wel. Dan kan het inderdaad een optie zijn om eieren voor je geld te kiezen. Ja, dat is ook mijn probleem, ik weet niet hoe serieus ik dit kan/moet nemen. Mijn vakgebied is wel vrij klein/obscuur, maar ook weer niet zó klein dat echt iedereen elkaar kent.

Aan de andere kant, als je alternatief is om te stoppen, dan kan het ook een poging waard zijn. Dan heb je ‘de wetenschap uit’ al, en kunt misschien nog komen naar ‘ze vond het niet leuk, maar jammer dan, en het viel uiteindelijk wel mee’. Of niet, maar dan ben je net zo ver als met stoppen. Ja dat is waar. Iets om over na te denken.

Maar goed, voor al die opties heb je wel nog wat kracht nodig, en ik weet niet of je die momenteel hebt, en de energie er voor over hebt. Nogmaals: stoppen is ook helemaal prima! Dat zullen ze je ook niet in dank afnemen, maar dat is dus echt níet jouw probleem. Spijker op de kop. Dat is het. Ik ben zo moe en er zo klaar mee. Vanaf dag 1 is mijn PhD een gevecht geweest, in ieder geval zo voelt het. Ik heb trouwens ook al eerder bij de funding agency aan de bel getrokken, die noemden wel van universiteit wisselen als mogelijkheid, maar mijn eigen universiteit houdt dat tegen/zei dat dat niet kon, bedenk ik me nu