Werk & Studie alle pijlers

Doorgaan/stoppen promotietraject

22-09-2019 19:57 54 berichten
Alle reacties Link kopieren
Hallo forummers,

Volgens mij zijn er hier in het verleden ook wel topics over geopend, maar ik hoop dat jullie mij toch advies kunnen geven. Vanaf het moment dat ik begon met studeren een de universiteit (nu al meer dan 10 jaar geleden) was het mijn droom om te promoveren. Eerst waren de redenen vrij oppervlakkig, zou ik zeggen: ik was jong en wilde de beste zijn, het prestige, mezelf uitdagen. In mijn masterfase vond ik daadwerkelijk een onderwerp waar ik diepe passie voor had, waar ik mezelf heel lang aan zag werken, waarmee ik ook het gevoel had iets te kunnen betekenen voor mensen, veranderde mijn motivatie.

Voor dat onderwerp heb ik uiteindelijk eigen financiering gekregen (ik zit dus niet binnen een project, en ook nog binnen een mini departement). Echter, als ik eerlijk ben heb ik vanaf dag één het lastig gehad. Ik weet nog dat ik op mijn eerste dag, nu twee jaar geleden, huilend thuis kwam omdat niemand naar mij om had gekeken, ik me zo eenzaam voelde, en ik niet wist wat ik moest doen. Uiteindelijk heb ik aan mijn eerste jaar wel mijn eigen draai weten te geven en ging het wel redelijk, hoewel ik zo vaak forums als viva heb afgespeurd op zoek naar advies over stoppen of niet. Ik ben toen doorgegaan omdat PhD'ers en professors in mijn omgeving mij voorhielden dat mijn tweede jaar - in mijn discipline het jaar van datacollectie - beter zou worden, anders. En, omdat ik nog passie voor mijn onderwerp had.

Alleen, nu aan het einde van jaar twee is de conclusie dat mijn dataverzameling is niet gegaan zoals gepland, mijn onderwerp is aangepast en veranderd op een manier die ik alles behalve prettig vindt. Ook sturen mijn begeleiders mij een richting op waar ik me niet comfortabel mee voel (ik heb dit al 2 jaar proberen te veranderen, met weinig resultaat). Vrienden zeggen dat terwijl ik vroeger met een licht in mijn ogen over mijn onderwerp sprak, ik dat nu doe met wrok, walging, verdriet. Ik moet nu ook gaan schrijven, maar er komt nauwelijks iets uit. Extra opdrachten die ik vroeger geweldig zou hebben gevonden, laat ik gaan.

Ik denk er nu al tijden over na om te stoppen, maar ik ben zo bang om dat te doen. Ik ben bang dat ik het 'gewone werkende leven' idealiseer. Ik heb me altijd alleen maar ingezet om professor te worden, ik heb nooit stage of iets gelopen, dus ik heb geen idee wat ik dán zou willen, of hoe ik mijn strikte academische ervaring interessant kan maken voor een werkgever. In de wetenschap heb je een strikt carrierepad, en als ik stop weet ik ook gewoon niet hoe ik dan een carriere moet bouwen. Na mijn master heb ik veel gesolliciteerd en ben ik voor alles behalve mijn PhD afgewezen. Ik hoef alleen maar een kans en dan bewijs ik me wel, maar ik weet niet hoe ik die kan krijgen, of bij wat. Of misschien moet ik gewoon door de zure appel heen bijten en het afmaken. Maar ondertussen zie ik vrienden om mij heen carriere maken, salarisverhoging, en blijf ik worstelen.
Alle reacties Link kopieren
Vind je wetenschap nog wel leuk? Zou je er voor voelen om op een ander onderwerp wel te promoveren? Of ben je helemaal afgeknapt op onderzoek doen? Het klinkt eigenlijk alsof er veel externe oorzaken zijn. Zou je een nieuw onderzoek aandurven?

Trekt toegepast onderzoek je meer? Geen idee wat voor vakgebied je werkt. Ik ben na mijn promotie en postdoc industrieel onderzoek gaan doen, dat lag me beter. Daarna werk dat nog veel toegepaster is, maar waarbij analytische vaardigheden een groot voordeel hadden.
Alle reacties Link kopieren
[verwijderd ivm privacy]
Trouwens, focus je niet teveel op 'iedereen is op werkgebied heel succesvol maar ik niet'. Ten eerste word jij nu misschien door anderen ook als succesvol gezien (academische studie afgerond), ten tweede heeft niet iedereen het zo goed als het soms lijkt (heel veel 20'ers zijn zoekende) en ten derde heeft vergelijken gewoon geen zin. :)
jupiter1995 wijzigde dit bericht op 29-09-2019 01:38
Reden: Privacy
50.04% gewijzigd
Oh joh, wat vervelend voor je! Ik ken het gevoel helaas - ik heb twee jaar geworsteld met mijn onderzoeksvoorstel goedgekeurd krijgen door mijn graduate school, en heb daarin ook enorm getwijfeld over of ik zou moeten stoppen. Bij mij ging het alleen vanaf de datacollectie juist beter (en ik zit nu een half jaar voor het eind van het traject, dus ik ga er vanuit dat ik het haal).

Hierboven worden al een paar goede vragen gesteld; ben je nog wel enthousiast over onderzoek doen an sich? Heb je eventueel andere begeleiders waar je terecht kunt, of zijn er bijvoorbeeld onderzoeksgroepen in het buitenland die je aanspreken? In dat geval zou je kunnen kijken of je daar een paar maand als visiting researcher heen zou kunnen - verandering van omgeving, hopelijk een paar mensen die net zo enthousiast zijn over je onderwerp als jij eerst was, en met wat mazzel een extra begeleider die meer in jouw hoek zit?

Dichterbij zou ik eens kijken of je universiteit een phd support iets aanbiedt; ik weet dat de RUG bijvoorbeeld PhD support groups heeft die zorgen voor meer inzicht in wat je moet doen, hoe je dat aanpakt, en hoe je gemotiveerd blijft als je het gevoel hebt dat je in je eentje 'dobbert'. Misschien heeft jouw uni ook zoiets? Of kijk eens of je terecht kunt bij de PhD coordinator van je graduate school; die hebben vaak redelijk wat zicht op je traject en je begeleiders. In mijn geval hebben zij ervoor gezorgd dat ik na 2 jaar een extra begeleider kreeg, die wel in mijn faculteit zat maar die ik nog niet kende, en dat heeft een grote slinger gegeven aan mijn onderzoek.
Alle reacties Link kopieren
Kun je beschrijven wat het verschil is tussen je onderzoek nu en het onderzoek dat je tijdens je master deed? En wat het dus is dat je nu tegenstaat? Als je dat specifiek weet te maken kun je ermee verder om een plan te maken met wat je zou willen veranderen om het weer leuk te maken.

Het is geen schande om te stoppen met je PhD, dus kijk echt naar wat je zelf wilt, niet wat je gevoel is dat je 'zou moeten doen'. Daarbij is het wel zo dat je je moet realiseren dat niemands dataverwerking gaat zoals ze zouden willen, vrijwel iedere PhDer soms het gevoel heeft dat iedereen het beter doet dan hij/zij, en dat er niemand op zijn/haar onderzoek zit te wachten. Ik zou daarom dus redenen als geen plezier meer hebben, zwaarder laten wegen dan het gevoel hebben te falen en het niet kunnen.

Heb je andere phders om je heen met wie je hierover kunt praten? Of een mentor, iemand die niet met je onderwerp bezig is maar jou wel goed kent, een docent van je bachelorstudie bijvoorbeeld?
Kan het dat je het overzicht een beetje kwijt bent en je project je zo overweldigt dat je de controle kwijt lijkt? Of dat het buiten je comfortzone ligt en je daar heel erg onzeker van wordt en veel druk voelt?
Alle reacties Link kopieren
Wat fijn dat jullie meedenken! Heel erg bedankt! Ik zal morgen proberen uitgebreider op alle vragen/suggesties te antwoorden, maar om enkelen te beantwoorden:
- naar extra of andere begeleiding heb ik gekeken en dat mag/kan niet.
- naar een visiting scholarship ook, en dat mag ook niet.

Of ik wetenschap nog leuk vind...eerlijk gezegd snap ik steeds minder de waarde ervan en heel die haantjesgedrag cultuur.

Ik wil niet te veel in details treden, maar door mijn data verzameling ben ik ernstig ziek geworden en ben ik voor mijn gevoel een deel van mezelf en de liefde van mijn leven verloren. Mijn data gaat niet over positieve dingen, wat ik voor ogen had, maar over ...een bak ellende. En iedere keer als ik er mee aan de slag ga word ik geconfronteerd met mijn eigen pijn en verdriet. Het zijn idd vooral externe factoren uiteindelijk: ik kán best promoveren, maar...alles is zo moeilijk geweest de afgelopen 2 jaar
Alle reacties Link kopieren
Die strikt academische ervaring, van 10 jaar, bestaat uit wat? Als je nooit stage hebt gelopen en nu je 2e jaar hebt vraag ik me af wat je al die tijd hebt gedaan.

Ik denk niet dat werkgevers zitten te springen om strikt 10 jaar met je neus in de boeken. Zij willen iemand die de theorie weet toe te passen in de praktijk. Kun je dat? Want dat is niet wat je leert door een universitaire studie maar juist door opdrachten en stages. En dat is waar je vast lijkt te lopen.

Is het een idee om je studie voort te zetten op een HBO, en in ieder geval een papiertje te halen waar je wel iets mee kunt?

In je laatste bericht hebt je het over data die je persoonlijk raakt. Ik dacht altijd dat date vrij droge stof is, met als het goed is een interessant onderwerp. Op basis waarvan je onderzoek kunt uitvoeren, en anderen verder kunt helpen. Niet het snotteren waard. Zo is dat bij mij in ieder geval.
Alle reacties Link kopieren
Stormwijnglas, TO heeft haar diploma's al binnen. Een promotietraject is een baan, geen studie. Het is een soort werk/leertraject binnen de wetenschap.

TO, als ik je laatste bericht lees heb ik erg met je te doen. Wat enorm rot dat je je zo voelt, door iets waarvan je dacht dat het echt iets voor jou was.

Een PhD is een gekke baan, waarbij je identiteit als het ware een beetje vergroeit met je project. Maar bekijk het eens als een 'normale' baan. Zou je dan blijven als je je al een tijd lang zo zou voelen? Of zou je nu al lang aan het solliciteren zijn voor iets anders?
Je spendeert zoveel tijd op je werk, zeker tijdens een PhD, dat het je per saldo gelukkig moet maken en energie moet geven. Daar mogen best wat mindere periodes tussen zitten, maar over een heel jaar genomen moet je het gemiddeld echt wel een dikke voldoende geven. Dat lijkt bij jou niet zo te zijn, klopt dat?
Alle reacties Link kopieren
stomwijnglas schreef:
23-09-2019 01:31
Die strikt academische ervaring, van 10 jaar, bestaat uit wat? Als je nooit stage hebt gelopen en nu je 2e jaar hebt vraag ik me af wat je al die tijd hebt gedaan.

Ik denk niet dat werkgevers zitten te springen om strikt 10 jaar met je neus in de boeken. Zij willen iemand die de theorie weet toe te passen in de praktijk. Kun je dat? Want dat is niet wat je leert door een universitaire studie maar juist door opdrachten en stages. En dat is waar je vast lijkt te lopen.

Is het een idee om je studie voort te zetten op een HBO, en in ieder geval een papiertje te halen waar je wel iets mee kunt?

In je laatste bericht hebt je het over data die je persoonlijk raakt. Ik dacht altijd dat date vrij droge stof is, met als het goed is een interessant onderwerp. Op basis waarvan je onderzoek kunt uitvoeren, en anderen verder kunt helpen. Niet het snotteren waard. Zo is dat bij mij in ieder geval.
Heey Stormwijnglas,
Ik waardeer het meedenken, maar een PhD is niet iets wat je op hbo niveau voort kan zetten :p daarnaast heb ik ook al gewoon een bachelor en twee masters, buitenland ervaring en verschillende bestuursfuncties gedaan. Ik heb de afgelopen 10 jaar echt heel heel erg hard gewerkt, "je afvragen wat ik die 10 jaar heb gedaan" - een PhD positie in mijn veld krijg je niet zomaar.
Alle reacties Link kopieren
Klinkt heftig die dataverzameling... Stiekem maak je me nieuwsgierig wat je dan precies doet, maar ik snap dat je dat hier niet deelt hoor (en misschien is het ook maar beter ook om niet te weten, als je zo deprimerend is). Pfff. Het enige wat ik nog bedenk is: is er een mogelijkheid om die deprimerendheid om te zetten in iets positiefs? In inzien dat jouw onderzoek ergens aan kan bijdragen, zonder het leven minder leuk te vinden?
Alle reacties Link kopieren
stokbootje schreef:
23-09-2019 08:02

Een PhD is een gekke baan, waarbij je identiteit als het ware een beetje vergroeit met je project. Maar bekijk het eens als een 'normale' baan. Zou je dan blijven als je je al een tijd lang zo zou voelen? Of zou je nu al lang aan het solliciteren zijn voor iets anders?
Je spendeert zoveel tijd op je werk, zeker tijdens een PhD, dat het je per saldo gelukkig moet maken en energie moet geven. Daar mogen best wat mindere periodes tussen zitten, maar over een heel jaar genomen moet je het gemiddeld echt wel een dikke voldoende geven. Dat lijkt bij jou niet zo te zijn, klopt dat?
Precies dit. Voor zo lang was mijn onderwerp zo erg wie ik was. Ik was/ben ook de enige in de wereld met dit specifieke specialisme en daar was ik trots op. Maar nu ....vrienden zeiden ook dat ik bij een normale baan waarschijnlijk allang gestopt was en een behoorlijke aanklacht tegen mijn werkgever zou hebben ingediend wegens zwaar niet in acht nemen van mijn gezondheid en veiligheid.

Maar ik weet dus niet waar ik dan zou moeten beginnen met solliciteren. Hoe al die abstracte kennis te vertalen naar een concrete baan.
Alle reacties Link kopieren
Jupiter1995 schreef:
23-09-2019 08:23
Klinkt heftig die dataverzameling... Stiekem maak je me nieuwsgierig wat je dan precies doet, maar ik snap dat je dat hier niet deelt hoor (en misschien is het ook maar beter ook om niet te weten, als je zo deprimerend is). Pfff. Het enige wat ik nog bedenk is: is er een mogelijkheid om die deprimerendheid om te zetten in iets positiefs? In inzien dat jouw onderzoek ergens aan kan bijdragen, zonder het leven minder leuk te vinden?
Ja, mijn onderzoek zou zeker allerlei misstanden aan de kaak (?) Kunnen stellen. Dus het positieve is dat ik voor anderen op zou kunnen komen. Alleen ben ik zo gekwetst/beschadigd dat ik die mensen helemaal niets goeds meer toe wens. Ik begon mijn PhD om iets voor deze mensen te betekenen maar ben zo structureel gekleineerd en bedreigd en pijn gedaan dat ik die "positieve verantwoordelijkheid" nauwelijks/niet durf te nemen.
Alle reacties Link kopieren
Kidagakash schreef:
23-09-2019 08:26
Maar ik weet dus niet waar ik dan zou moeten beginnen met solliciteren. Hoe al die abstracte kennis te vertalen naar een concrete baan.
Jij bent vanwege bepaalde kwaliteiten aangenomen voor deze PhD. Je werkt secuur, je werkt goed in teamverband, je bijt je ergens in vast en gaat er dan voor, you name it. Die kwaliteiten, die kun je gebruiken voor je volgende baan. Je hoeft niet precies in je vakgebied te blijven, de universiteit heeft je veel meer geleerd dan alleen vakinhoud. Ook een manier van werken en denken. Echt, je kunt veel meer dan je denkt.

Veel universiteiten en instituten hebben een career centre o.i.d. Je zou daar eens naar kunnen informeren, bij mij bieden ze bijv. gesprekken met een carrièrecoach aan en beroepskeuzetests. Dat zou je vrijblijvend kunnen doen om de mogelijkheden binnen en buiten de wetenschap voor jezelf wat helderder te krijgen.
Kidagakash schreef:
23-09-2019 08:31
Ja, mijn onderzoek zou zeker allerlei misstanden aan de kaak (?) Kunnen stellen. Dus het positieve is dat ik voor anderen op zou kunnen komen. Alleen ben ik zo gekwetst/beschadigd dat ik die mensen helemaal niets goeds meer toe wens. Ik begon mijn PhD om iets voor deze mensen te betekenen maar ben zo structureel gekleineerd en bedreigd en pijn gedaan dat ik die "positieve verantwoordelijkheid" nauwelijks/niet durf te nemen.
Je bent tijdens je dataverzameling structureel gekleineerd, bedreigd en pijn gedaan? Of zijn het data die je aan eerdere pijnlijke ervaringen herinneren? Want in het eerste geval zou ik adviseren naar een vertrouwenspersoon ( heeft elke universiteit als het goed is) te stappen. Dat is namelijk niet normaal en hadden je begeleiders al op in moeten grijpen. Natuurlijk moet ook de universiteit een veilige werkomgeving zijn.
Alle reacties Link kopieren
Het klinkt erg heftig. Op basis van je OP dacht ik dat een verandering van omgeving misschien al erg zou helpen. Aan het begin van mijn Phd zat ik bij een vakgroep met veel andere gezellige promovendi, we lunchten iedere dag samen, iedere vrijdag een paar drankjes in de kroeg, samen sporten, en er was altijd iemand om mee te sparren over onderzoek. Maar zij waren allemaal al bijna klaar met hun phd en na 2 jaar waren ze allemaal weg en van de nieuwe phds was er maar eentje die ook open stond voor interactie naast werk. Dat maakte zo'n verschil, ik heb me echt door die laatste 2 jaar heen gesleept terwijl het daarvoor heel makkelijk ging. En dan had ik nog 2 fijne promotoren. Dus een andere omgeving en andere begeleiding zou je vast erg helpen. Je zegt dat dat niet mogelijk is, maar is dat echt zo als je aangeeft dat je er anders mee stopt? Mijn ervaring is dat er dan ineens wel veel kan, niemand wil 2 jaar werk weggooien.

Op basis van de rest van je posts vind ik het nog veel heftiger klinken, en zou ik zeggen stoppen. Ik herken wel wat je zegt over de wetenschap, om die reden heb ik zelf de wetenschap verlaten en nog geen seconde spijt van gehad. Ik heb wel spijt van mijn promotietraject. Nadat de sfeer bij de vakgroep minder werd en ik wel uitgekeken was op mijn onderwerp heb ik getwijfeld maar ben toch doorgegaan omdat ik mijn werk niet wilde weggooien. Ik heb er heus wel veel van geleerd, maar in mijn baan leer ik minstens zoveel. Ik heb de titel maar echt meerwaarde heeft het niet buiten de wetenschap. En ik merk dat oud-collegas in die 4 jaar dat ik aan het promoveren was mij qua carrière hebben ingehaald. Dus achteraf had ik gewoon halverwege moeten stoppen. Bij jou gaat het nog veel verder, ik was uitgekeken op mijn onderwerp maar jij walgt ervan. Waarom dan nog doorgaan? De arbeidsmarkt is goed dus je vindt echt wel een baan.
Wow, wat zie jij er vandaag geweldig uit!
Alle reacties Link kopieren
Heb je al contact gehad met de bedrijfsarts? Het is geen schande om je een poosje ziek te melden om tot jezelf te komen en weer helderder te kunnen voelen en denken.
Het klinkt namelijk alsof er van alles aan de hand is dat strikt genomen niets te maken heeft met jouw passie voor onderzoek doen, maar met promotoren/een werkgever die je niet goed beschermt, te weinig inbedding in een onderzoeksgroep waar je steun hebt aan andere promovendi, persoonlijke pijn die aangeraakt is door je dataverzameling (?) - en het zou zonde zijn om dat niet eerst goed uiteen te rafelen voor jezelf.
Of anders inderdaad vertrouwenspersoon/coördinator graduate school etc... Promovendi Netwerk Nederland misschien eens bellen met je verhaal en kijken of zij advies kunnen geven, wellicht hebben zij ideeën waar je zelf nog niet aan gedacht hebt?
Alle reacties Link kopieren
Anna2208 schreef:
23-09-2019 08:48
Je bent tijdens je dataverzameling structureel gekleineerd, bedreigd en pijn gedaan? Of zijn het data die je aan eerdere pijnlijke ervaringen herinneren? Want in het eerste geval zou ik adviseren naar een vertrouwenspersoon ( heeft elke universiteit als het goed is) te stappen. Dat is namelijk niet normaal en hadden je begeleiders al op in moeten grijpen. Natuurlijk moet ook de universiteit een veilige werkomgeving zijn.
Het eerste, helaas. Ik denk dat meer details het te herkenbaar zou maken. De reactie van mijn begeleiders/de uni is onderdeel van het probleem; mijn begeleiders hebben mij in eerste instantie aangemoedigd door te gaan in de onveilige situatie, toen dat me te veel werd en ik ziek werd wilden ze het in de doofpot stoppen en de vertrouwenspersoon heeft me verteld dat ik niet van begeleiders kan wisselen - er zijn geen anderen met dit specialisme in mijn departement en als ik al wissel is dit blijkbaar zo ongehoord dat ze me zullen gaan dwarsbomen/zorgen dat ik geen baan in de wetenschap kan krijgen etc. Ik weet niet of dat waar is, maar dat is wat de vertrouwenspersoon mij "als ze heel eerlijk was" zei :(
Alle reacties Link kopieren
Kidagakash schreef:
23-09-2019 09:41
Het eerste, helaas. Ik denk dat meer details het te herkenbaar zou maken. De reactie van mijn begeleiders/de uni is onderdeel van het probleem; mijn begeleiders hebben mij in eerste instantie aangemoedigd door te gaan in de onveilige situatie, toen dat me te veel werd en ik ziek werd wilden ze het in de doofpot stoppen en de vertrouwenspersoon heeft me verteld dat ik niet van begeleiders kan wisselen - er zijn geen anderen met dit specialisme in mijn departement en als ik al wissel is dit blijkbaar zo ongehoord dat ze me zullen gaan dwarsbomen/zorgen dat ik geen baan in de wetenschap kan krijgen etc. Ik weet niet of dat waar is, maar dat is wat de vertrouwenspersoon mij "als ze heel eerlijk was" zei :(
wat heftig allemaal voor je zeg! afschuwelijk dat je begeleiders/de universiteit je niet gesteund hebben in die situatie.
wil je een baan in de wetenschap, als je er deze prijs voor moet betalen? dat lijkt me een vraag die je voor jezelf (met goede steun!!!) moet zien uit te zoeken...
Alle reacties Link kopieren
stokbootje schreef:
23-09-2019 08:39
Jij bent vanwege bepaalde kwaliteiten aangenomen voor deze PhD. Je werkt secuur, je werkt goed in teamverband, je bijt je ergens in vast en gaat er dan voor, you name it. Die kwaliteiten, die kun je gebruiken voor je volgende baan. Je hoeft niet precies in je vakgebied te blijven, de universiteit heeft je veel meer geleerd dan alleen vakinhoud. Ook een manier van werken en denken. Echt, je kunt veel meer dan je denkt.

Veel universiteiten en instituten hebben een career centre o.i.d. Je zou daar eens naar kunnen informeren, bij mij bieden ze bijv. gesprekken met een carrièrecoach aan en beroepskeuzetests. Dat zou je vrijblijvend kunnen doen om de mogelijkheden binnen en buiten de wetenschap voor jezelf wat helderder te krijgen.
Ah, dit helpt echt heel erg! Dankjewel! Misschien moet ik op zoek naar iemand die met mij dit soort punten op een rijtje zet, ik zal kijken naar de mogelijkheden die career services biedt :)
Kidagakash schreef:
23-09-2019 09:41
Het eerste, helaas. Ik denk dat meer details het te herkenbaar zou maken. De reactie van mijn begeleiders/de uni is onderdeel van het probleem; mijn begeleiders hebben mij in eerste instantie aangemoedigd door te gaan in de onveilige situatie, toen dat me te veel werd en ik ziek werd wilden ze het in de doofpot stoppen en de vertrouwenspersoon heeft me verteld dat ik niet van begeleiders kan wisselen - er zijn geen anderen met dit specialisme in mijn departement en als ik al wissel is dit blijkbaar zo ongehoord dat ze me zullen gaan dwarsbomen/zorgen dat ik geen baan in de wetenschap kan krijgen etc. Ik weet niet of dat waar is, maar dat is wat de vertrouwenspersoon mij "als ze heel eerlijk was" zei :(
Dit klinkt wel erg kwalijk en is niet zoals het zou moeten zijn. Ik begrijp dat je niet teveel details wilt geven. Misschien is het ook nog een idee om met iemand van de vakbond te praten (hoef je niet per se lid voor te zijn) Maar ik zou het ze niet te makkelijk maken door zelf maar ontslag te nemen (dan krijg je ook geen ww) en eerst inderdaad gebruik maken van de faciliteiten die de universiteit biedt in de vorm van jobcoaching.
Oef, dat klinkt wel als een extreem nare omgeving. Is de vertrouwenspersoon die je sprak er 1 van je faculteit/groep, of van de universiteit? Kijk eens of je op het andere niveau ook iemand kunt spreken; deze vertrouwenspersoon kan wel 'heel eerlijk iets zeggen', maar tegelijk faciliteert hij/zij het onveilige gevoel dat je hebt in je PhD en stuurt je niet door naar de juiste personen, dus het is niet zo'n beste vertrouwenspersoon.

Ik zou, als je eerder zo enthousiast was over je onderwerp, echt eerst proberen om een andere begeleider te krijgen. Mijn begeleiders weten inhoudelijk ook lang niet alles van mijn onderwerp, maar ik heb er 4 (zo gegroeid gedurende mijn traject) en samen kunnen ze me enorm helpen. Ik ben zelf de specialist, maar voor methoden kan ik naar 1, voor analyses naar een ander, en zo kom ik er wel. Dat je huidige begeleiders de enige specialisten zijn hoeft dus niet per sé een dealbreaker te zijn.

En je kunt ook eens zien of je uni een studentenpsycholoog of -coach heeft; hier mogen PhD's daar ook naartoe (en andere uni's hebben ook vaak zoiets voor PhD's) en dat kan enorm helpen. Tot slot kun je, als je nu zelf psychisch zo in de knoop zit, eens gaan praten met een psycholoog en eventueel later de bedrijfsarts, zodat je eventueel ziek gemeld kunt worden om aan je herstel te werken, en daarna pas in een betere omgeving verder te gaan met je PhD of het zoeken van een andere baan. In je huidige toestand een andere baan zoeken kan goed zijn, maar het kan natuurlijk ook zorgen dat je verder afglijdt, want dit klinkt echt niet ok.
Alle reacties Link kopieren
Kidagakash schreef:
23-09-2019 09:41
Het eerste, helaas. Ik denk dat meer details het te herkenbaar zou maken. De reactie van mijn begeleiders/de uni is onderdeel van het probleem; mijn begeleiders hebben mij in eerste instantie aangemoedigd door te gaan in de onveilige situatie, toen dat me te veel werd en ik ziek werd wilden ze het in de doofpot stoppen en de vertrouwenspersoon heeft me verteld dat ik niet van begeleiders kan wisselen - er zijn geen anderen met dit specialisme in mijn departement en als ik al wissel is dit blijkbaar zo ongehoord dat ze me zullen gaan dwarsbomen/zorgen dat ik geen baan in de wetenschap kan krijgen etc. Ik weet niet of dat waar is, maar dat is wat de vertrouwenspersoon mij "als ze heel eerlijk was" zei :(

Ik vind dit schokkend. Je kunt altijd wisselen van begeleider. En ook als begeleiders niet precies op jouw onderwerp zitten, kunnen het goede begeleiders zijn. Als je je eigen financiering hebt, zou ik op zoek naar iemand die jij prettig zou vinden als begeleider en met die persoon om de tafel. Desnoods aan een andere universiteit. En over je toekomst: de universitaire wereld is weliswaar klein, maar zelfs als je begeleiders je willen dwarsbomen, betekent dat niet dat je nergens meer aan de slag komt. Niet iedereen vindt hetzelfde, en als je begeleiders zijn zoals je zegt dat ze zijn, zijn er vast genoeg partijen het met ze oneens.

Veel sterkte.
Eén van mijn medepromovendi lukte het destijds niet om te promoveren omdat er onenigheid in de promotiecommissie was. Een deel van de commissie vond zijn werk uitstekend, andere leden vonden dat bepaalde passages geschrapt dienden te worden, juist die passages die de promovendus de kern van zijn werk vond.
Járen later kwam ik hem gepromoveerd en wel tegen, hij was naar het buitenland gegaan en daar was het wel mogelijk een commissie samen te stellen die het onderling voldoende eens was en zijn ideeën waardeerden. Dus, zit je vast aan Nederland?
Alle reacties Link kopieren
Dat klinkt heel heftig, als falende begeleiding. Ik zou kijken naar de voorwaarden van je financiering en als het kan op zoek gaan naar nieuwe begeleiders buiten de vakgroep (en wellicht universiteit) waar je nu in zit.

Ik woon niet in Nederland, maar heb ook een promovendus "overgenomen" waarbij de begeleiding eerder een probleem was. Gaat nu hartstikke goed qua onderzoek.
If at first you don’t succeed, call it version 1.0

Dit is een oud topic. Het topic is daarom gesloten.
Maak een nieuw topic aan om verder praten over dit onderwerp.

Terug naar boven