Eerste baan wetenschap lastiger dan gedacht

Hoi!

Ik ben een jonge vrouw die afgelopen zomer is afgestudeerd (psychologie WO). Ik ben altijd een vrij wetenschappelijk/onderzoekend type geweest en mij studie ging me vrij gemakkelijk af, vooral mijn scriptieprojecten. Ik zou dan ook graag een carrière in de wetenschap hebben en een PhD leek me de ideale volgende stap.

In de zomer ben ik begonnen met kijken naar passende banen. Ik vond de pauze na zes jaar studie ook wel even lekker en keek op mijn gemak; ik was voor het eerst meer bezig met zelfontwikkeling (bijv. door meer te lezen, sporten, musea bezoeken, etc.) en dacht dat ik wanneer ik er klaar voor was gemakkelijk een juiste baan/PhD zou vinden. Hier heb ik me helaas flink op verkeken.

In de periode tot nu heb ik op veel PhD's en andere banen gereageerd, eerst sporadisch alleen op 'ideale posities' en inmiddels (ongeveer sinds het nieuwe jaar) erg fanatiek. Ik denk dat ik op ongeveer 30 banen gesolliciteerd heb en rond de 10-15 gesprekken heb gevoerd, zonder succes. PhD's (en überhaupt banen) in mijn interessegebied zijn erg gewild en ik heb naast stages natuurlijk nog geen ervaring. De gesprekken gaan meestal goed en de keren dat ik persoonlijke feedback ontving heb ik teruggekregen dat ik een goede kandidaat was, maar dat iemand anders meer ervaring had met bijv. een specifieke doelgroep. Dit zowel bij PhD's (waar ik drie keer 'bijna' was gekozen) als onderzoeksassistent banen, wat me toch ideaal lijkt om mee te starten en waarvan het me verbaast dat andere kandidaten al veel ervaring hebben. Ik heb helaas nooit feedback gekregen over iets wat ik kon verbeteren.

De moed begint me een beetje in de schoenen te zakken en ik weet niet zo goed wat ik kan doen om de situatie te veranderen. Ik denk dat het aan mijn competenties niet ligt. Wel ben ik niet heel sterk in mezelf 'verkopen', maar als ervaring het argument is zou dit misschien ook niet doorslaggevend zijn. Ik snap dat de inwerktijd korter is met een kandidaat die al veel relevante ervaring heeft, alleen als er altijd op die manier geselecteerd wordt dan krijgen pas afgestudeerden zoals ik toch nooit een plek? Dan is het eigenlijk wachten tot er in een procedure toevallig niemand is met exact de juiste achtergrond/ervaring. Dat geeft me best een machteloos gevoel.

Ik ben tijdens het zoeken ook een stuk minder kritisch geworden; ik heb ook op horecabanen en bijv. bijles geven gereageerd maar dit is ook niet gelukt (op één aanbod na met zeer slechte voorwaarden). Ik merk dat ik echt klaar ben om aan de slag te gaan, liefst natuurlijk wel in mijn vakgebied, maar het voelt alsof er geen plek voor me is/er teveel concurrentie is.

Persoonlijk is deze tijd ook niet super; ik heb regelmatig sollicitatiegesprekken en hoop dan telkens dat het deze keer wel lukt. Ondertussen kijk ik zeker verder, maar een groot deel van de tijd ben ik toch aan het 'wachten' op een telefoontje en sta ik niet te open om bijv. te starten met een nieuw project of vrijwilligerswerk. Terwijl dat in retrospect natuurlijk wel had gekund en ook heel goed was geweest tijdens deze periode. Ook voel ik schaamte om mensen te vertellen dat ik al zo lang aan het zoeken ben. Familieleden zien mij als 'de slimme' en roepen altijd dat ik mijn studie toch zo snel en succesvol heb afgerond. En dat ik nog zo jong ben, dus me geen zorgen hoef te maken en lekker moet gaan reizen ofzo. Dat wil ik dus niet . Ik wil graag werken!

De eerste 'pauze' periode na studie zonder werk was echt goed voor mijn welzijn, maar nu begint het me tegen te werken. Ik ben nu elke dag bezig met solliciteren en had laatst bijv. vijf gesprekken in een week, allemaal niet gelukt. Ik denk steeds dat ik heel dichtbij ben en heb vaak leuke gesprekken, maar dat is dus al heel lang. Ik blijf zeker verder zoeken en heb er vertrouwen in dat het uiteindelijk wel goedkomt, ik zit ook verder niet slecht of onzeker in mijn vel. Maar het onderwerp 'werk zoeken' is inmiddels wel erg beladen geworden.

Waar ik hier eigenlijk naar op zoek ben na dit lange verhaal is vooral mijn ei kwijt kunnen, maar misschien ook advies van mensen die wellicht werkzaam zijn in de wetenschap. Hoe kan ik zonder werkervaring toch zo'n goede indruk achterlaten om wel gekozen te worden?
En wat kan ik vertellen op een sollicitatie over wat ik de afgelopen tijd heb gedaan? Ik werk soms via uitzendbureaus, maar dit vind ik niet heel relevant te benoemen. Kan ik liegen over dat ik gereisd heb, of eerlijk zeggen dat ik al lang een vaste baan zoek? En hoe zorg ik dat ik het hier niet te veel over hoef te hebben met mensen om mij heen? Met goede vrienden bespreek ik natuurlijk dat het werk zoeken tegenvalt, alleen het is niet mijn favoriete onderwerp (ook uit een soort trots). Ik merk dat mensen snel goedbedoeld, maar ongevraagd advies geven ('Heb je al op Indeed gekeken?') waar ik echt niet op zit te wachten. Ik weet van mezelf dat ik echt mijn best doe met het solliciteren en dat ik in veel gevallen ook een geschikte kandidaat was, maar simpelweg pech heb gehad.

Moet ik nog minder kritisch zijn en bij wijze van spreken gaan vakkenvullen, of wel blijven focussen op banen in het wetenschappelijk onderzoek? En hoe zorg ik dat ik wat meer zingeving aan mijn dagen geef? Ik heb kortgeleden ook gereageerd op bijbanen oa in de ouderenzorg en het lijkt me dat daar wel plek is, maar dat dacht ik in het verleden dus vaak ook... .

Alle persoonlijke ervaringen/tips/geruststellende woorden/hard advies zijn hier uiteraard wel gewenst!

Liefs