Ik weet echt niet wat ik wil met mijn leven

quote:ikweetnietwatikwil schreef op 14 juli 2009 @ 03:47:

Goedenacht allemaal,



Ik ga proberen zo duidelijk mogelijk te zijn en jullie mee te nemen in mijn denkproces. Ik ben erg ongelukkig, wat door meerdere dingen is veroorzaakt en dat is ook de reden dat al mijn studies tot nu toe helemaal zijn mislukt en ik na 4 jaar HBO met lege handen sta.



Mijn naam is Samantha, ik ben bijna 22 jaar en alweer 5 jaar geleden ben ik begonnen met studeren aan het HBO. Ik heb de HAVO met gemak met goede cijfers afgerond en de enige woorden die de studiebegeleider heeft gezegd "zoek zelf maar uit wat je leuk vind, je bent overal wel goed in en niet iets wat uitblinkt"

Mijn ouders komen uit Friesland ( niets ten nadele daarvan, ben zelf ook friezin) maar wonen in een klein dorp en hebben allebei niet gestudeerd. Ze waren beide erg jong toen ze mij kregen en ik ben de jongste. Ze hebben allebei nooit interesse getoond in wat ik wilde, waar ik goed in was. Mijn moeder was alleen geinteresseert in hoge cijfers horen en kijken of ik wel op gewicht bleef. Ik moest en zou afvallen, dat was in haar ogen het belangrijkste. Mijn vader leeft voor zichzelf en zijn bedrijf. Werkt 70 uur per week en is ontzettend perfectionistisch. Daarnaast is hij heel erg gierig, gunt hij mij en mijn zusjes niets en zit hij momenteel met een drankprobleem en een burnout.



Vanaf het moment dat ik klaar was met de HAVO kwam dus alles op mij aan, geen begeleiding van ouders, geen ervaring, Heel veel gepest vanwege dik zijn en vanbinnen erg onzeker ging ik maar HBO doen, want dat deed iedereen die klaar was met de HAVO, maar wat ik wilde geen idee....

Daarbij kwamen ALLE kosten op mijn schouders, van ziekenfonds tot collegegeld tot boeken tot kleding.



En zo heb ik 5 jaar lang doorgemodderd. Ik probeer van alles, maar het lukt me gewoon niet door te zetten, omdat ik én niet doe wat ik écht leuk vindt, én omdat er zoveel andere problemen zijn waar ik mee zit. Ik moet veel werken om rond te kunnen komen, heb een relatie die veel energie van mij vergt ( een vriend die ook niet goed weet wat hij wil en ook nog een aantal behoorlijke problemen tussen ons) En ik ben ook nog eens zo onzeker over mijn lijf...

En nu heb ik dus niets.....



Ik heb een half jaar small buisiness gedaan toen ik amper 16 was, na een kwart jaar kwam ik erachter dat dat niets voor me was, veel te jong. In februari daarna ben ik maar meteen ( op aandringen van mijn ex vriend destijds, die me verbaal vaak mishandelde, uitschelden etc.) meteen een nieuwe studie begonnen, Vastgoed en Makelaardij. Heel leuk, maar de chique wereld en mensen waarmee ik in aanraking kwam, daar voelde ik me echt niet thuis tussen.

Daarna ging ik in de horeca werken, wat ik veel te leuk vond. aandacht, gezelligheid, vrolijkheid etc.

Dit ging ten koste van de studie en daardoor mede gestopt.

Toen een jaar PABO gedaan, waar ik geen uitdaging had maar wel ontzettend veel plezier op school. En toen heb ik een jaartje gewerkt. Maar ook daar kon ik niet aarden. Dat was op kantoor, wat niets voor mij is, weet ik nu.....



Toen als laatste vorige zomer fanatiek weer aan de studie gegaan, ben gaan samenwonen en ik dacht nu heb ik alles voor elkaar en kan ik maar raak studeren. Niets bleek minder waar. Mijn vriend verandere in een lamme tak die van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat maar wat achter zijn PC hing, waarbij msnen, chatten met andere meiden, hyven tot diep in de nacht voor hem normaal waren. Daarbij moest ik álles doen in huis en ging meneer gerust soms 3 keer per week stappen. Zijn vriend bleek ook een plakker te zijn en was zowat elke dag als ik thuis kwam van school bij ons.



Hij was van maandag tot vrijdag hele dagen thuis en deed niks....

Is in die tijd 2 keer vreemdgegaan en heeft me maar wat aan m'n lot overgelaten en niks gezegd....

Totdat ik mijn gevoel dat er IETS was, na 100 keren te hebben gevraagd, niet meer los kon laten. Al mijn tijd slokte dit op... Ik moest hem checken, natrekken en erachter komen wat meneer voor mij verborgen hield....

En dat was dus dat vreemdgaan in de stad tijdens het uitgaan...

Nu vertrouw ik hem dus niet meer en ben ik alleen maar daar mee bezig, want hij wilde door met mij en zou er alles aan doen, maar ondertussen ben ik alleen maar aan het vechten.Hij werkt alleen in het weekend en dan 's nachts en vind het moeilijk hem te vetrouwen. Mijn eigenwaarde, die diep vanbinnen door het altijd gepest te zijn al niet zo hoog was, wordt steeds lager en ik begin alleen nog maar voor mijn relatie te leven, ik vergeet daarbij volledig mezelf en richt me alleen op de problemen van mijn vriend...



- Hij weet niet wat voor studie

- Hij zoekt werk

- Hij is ongelukkig door het overlijden van zijn Moeder

- Hij is bijna failliet door nooit iets aan administratie te hebben gedaan ( hij werkt als zelfstandige en deed NIETS aan financien) ik heb dat voor hem opgelost

- Hij heeft woede uitbarstingen en ik balanceer daartussen en doe alles voor zijn liefde, wat alleen maar averechts werkt, waardoor ik nog meer mijn best ga doen...



Ik richt mijn blik alleen nog maar op hem, maar heb ondertussen al mijn studiefinanciering opgemaakt, heb geen idee wat ik graag zou willen in mijn leven en heb het idee dat ik helemaal alleen ben, want steun van mijn vriend heb ik wat dat betreft nog nooit echt gehad.... Ik geef teveel en krijg niets terug... Een goed gesprek is voor hem heel moeilijk...



Ik heb hulp nodig, wil weten wat ik wil met mijn leven, heb een doel nodig en ik heb adviezen nodig. Ik zou zo graag met mensen willen praten die misschien enige dingen herkennen, die misschien ook helemaal niet weten wat ze willen of waar ze goed in zijn.... Ik hoop dat jullie mijn verhaal willen lezen en wellicht iets kunnen bijdragen om tot mezelf te komen en de toekomst voor mezelf eens helderder te krijgen.... Dank alvast!!



Ik heb altijd het idee, stel dat ik morgen 30 kilo lichter wakker wordt, dan zou ik mijn vriend meteen dumpen ( er zijn zoveel lievere, attentere, mannen die wel aandacht voor me zouden hebben dan, nu niet want ik ben dik en lelijk en stel niets voor... Hij geeft tenminste om me en is bij tijden echt wel lief voor me)

Ik moet er nog even bij zeggen dat mijn vriend sinds een half jaar niet meer met me samenwoont en dat dit alles veel heeft veranderd. Hij werkt tegenwoordig fulltime overdag, is bezig met zijn schulden aflossen, is een toekomst aan het uitzoeken. En hij is veel liever dan destijds. Hij heeft een doel nodig in zijn leven zeg maar.....

Samantha,

Allereerst

En dan nu die vent van je dumpen... Je bent zijn moeder niet!

Heel goed dat je naar een loopbaanbureau gaat. Daar ga je heen voor jezelf! JIJ bent het meest belangrijk in JOUW leven.

Hoezo als ik 30 kg lichter zou zijn dan zou ik mijn vriend meteen dumpen, wat heeft jouw gewicht daar mee te maken? Als je niet happy met hem bent, weg met die gozer.

Probeer via je huisarts een afspraak te maken met een psycholoog, je hebt duidelijk een gebrek aan eigenwaarde.

Het is heel normaal dat je op jouw leeftijd zoekende bent, naar studie, baan, je leven, enz. Maar het is niet normaal dat je een vriend hebt die je helemaal opslokt. Prioriteiten stellen, en ik kan er maar een verzinnen! JIJ!!!

Je kunt héél snel héél veel afvallen. Waarschijnlijk zo'n kilo of 75, door je vriend te dumpen.



Beter géén partner dan zo-een toch? Dan maar dik en lelijk zónder partner maar gewoon met jezelf dan dik en lelijk met een partner die het alleen maar erger maakt.



Daarbij, dik kun je best zijn, dat is nou eenmaal zo of niet, maar dik is niet per se lelijk en dik is al helemaal niet 'niets waard'. Je bent altijd waardevol, of je nu 50 of 100 kilo weegt, je gewicht verandert niets aan je waarde. Jij bent wat waard om wie jij bent, en je bent niet wat je weegt.



Ik zou je heel ernstig willen aanraden om eens naar de huisarts te gaan, dit verhaal daar neer te leggen en te vragen om een doorverwijzing naar een psycholoog. Je hebt jarenlang heel hard je best gedaan voor van alles, maar je schiet er zelf bij in zo, en dat verdien je niet. Je moet voor jezelf gaan zorgen.



Je bent nog maar 22, dat is hartstikke jong en als je wilt kun je nog elke studie doen die je wilt. Maar je moet éérst zorgen dat je van die vent afkomt, want hij maakt alles alleen maar ingewikkelder en erger. Hij zorgt niet voor je en dat mag je ook niet van een partner verwachten, want dat moet je zélf doen. En een partner moet je steunen, en dat doet hij niet. Jij steunt hem veel teveel en daar moet je mee stoppen.

En goed dat je je aangemeld hebt bij een loopbaanadviseur.



En dat je stufie op is is jammer, maar er zijn meer mogelijkheden. Desnoods ga je werken en deeltijd studeren. Maar zoek éérst uit wat je wilt, zet je vriend aan de kant, zorg dat je een goede thuisbasis hebt.



Je voordelen zijn dat je heel goed voor jezelf kunt zorgen, want dat heb je al die jaren gedaan. En je hebt al aardig wat studies uitgeprobeert, dus je weet al wat je níet wilt Elk nadeel heb z'n voordeel zeg maar

Ik sluit mij aan bij de bovenstaande posten. Jouw grootste probleem lijkt mij je gebrek aan zelfrespect en zelfwaarde.



Wie denkt die pannenkoek van een vriend wel niet dat hij is. Wat een ongelofelijke looser zeg.



Meid, print je openingspost uit en neem het mee naar de huisarts. Ik denk echt dat een aantal gesprekken met een psycholoog jou heel erg goed gaan doen.



Sterkte.

quote:Thyra schreef op 14 juli 2009 @ 08:31:

Je kunt héél snel héél veel afvallen. Waarschijnlijk zo'n kilo of 75, door je vriend te dumpen.



dat wou ik ook net opmerken

het kon wel eens voelen alsof je een paar honderd kilo overgewicht kwijtraakt.....



dump die gast, ga naar het cwi of iets dergelijks en ga een beroepentest doen.

vind uit welk vak bij jou past, doe die opleiding.

je bent nog zo jong, de hele toekomst ligt nog aan je voeten!



oh, en de huisarts zou ik zeker ook doen.

niet doormodderen, maar naar een psycholoog oid.

Leuk voor je vriend ook, dat je bij hem blijft bij gebrek aan beter.

Goed, even op een rijtje. Je vriend:

- scheldt je uit

- gaat vreemd

- heeft woedeuitbarstingen

- steunt je niet



En zijn enige pluspunt is dat hij af en toe (niet altijd natuurlijk, stel je voor) lief is. Samantha, zo erg is het niet om alleen te zijn! Wat heb je hier nou aan?

Het wel of niet aandacht krijgen van andere mannen heeft niets te maken met je gewicht, maar met wat je uitstraalt. Op dit moment vind jij jezelf niets waard, dan zie je er ook niet sexy uit. Dat verandert vanzelf op het moment dat je meer zelfvertrouwen krijgt. Daarom zou ik je idd ook adviseren om naar een psycholoog te gaan.



Naar het loopbaanadviesbureau gaan is een goede eerste stap. Misschien kun je wat in de horeca gaan doen? Dat vond je erg leuk en er zijn ook voldoende hbo-functies in die branche. Niet dat je per se een hbo-functie moet hebben, als jij ander werk stukken leuker vindt, moet je dat gewoon gaan doen!

'ikweetnietwatikwil', misschien zou je de volgende gedachteoefening eens moeten doen: Wie ben jij zonder relatie? Zou je als single minder waardevol zijn, minder leuk, minder gezellig?



Ik denk dat het goed voor je zou zijn als je eens in jezelf zou investeren voor je weer in een relatie begint. Doe een periode wat je leuk vindt, wat jou gelukkig maakt. Ga weer een poosje werken in de horeca als je dat gelukkig maakt, zoek hobby' s die je leuk vind. Je lijkt me een slimme en leuke meid. De wereld ligt voor je open. Een vriend die ècht goed bij je past komt echt wel als je goed in je vel zit. Je bent veel meer waard dan wat je vriend je tot nu toe heeft gegeven!



(overigens is het een groot misverstand dat mannen niet op stevige vrouwen vallen. Het is cliché, maar uitstraling is veel belangrijker. Er zijn natuurlijk mannen die alleen een slanke vriendin willen, maar daarnaast ook een heleboel die juist dikkere vrouwen mooier vinden... (eigen ervaring))



Woon je nog steeds in Friesland? Ik kom er zelf ook vandaan, al ben ik weggegaan toen ik 18 was. Persoonlijk vind ik de sfeer in veel Friese dorpen en Friese families best beklemmend. Al dat geroddel en waardeoordelen altijd! Zelfs toen ik 200 km verderop woonde had ik er nog wel eens last van. Later kon ik er alleen maar om lachen. (Toen ik op mijn 26ste een appartement kocht in de Randstad hoorde ik van de buurvrouw van mijn ouders dat sommige mensen in het dorp het belachelijk vonden dat zo'n jong meisje als ik zo veel verdiende dat ik in mijn eentje een appartement kon kopen )



Ik ken ook verschillende jonge vrouwen die behoorlijk last hebben van deze druk. Die ideeën dat meisjes bescheiden moeten zijn en niet trots mogen zijn op hun intelligentie of prestaties (mijn beppe vond het belachelijk dat er een feestelijke buluitreiking voor mijn nicht was op de universiteit, en dat alleen omdat 'ze toevallig goed kon leren'. Toen ik als 12 jarige op de schoolrommelmarkt een boek kocht over symboliek in sprookjes zei de schoolmeester tegen me dat ik niet zo naast mijn schoenen moest lopen, hij vond het te hoogdravend), de norm dat je zo snel mogelijk een vriend moet hebben en samen moet wonen, de druk van ouders dat hun kinderen vooral niet te ver weg moeten gaan wonen, het idee dat je niet meer op kamers hoort te wonen als je 24 bent, moeders die zich voor hun dochters schamen als je je anders gedraagt dan de norm in de familie of dorp voorschrijft (toen een oud-dorpsgenootje van mij ging scheiden zei mijn moeder 'Oh, dat vind haar moeder niet leuk!'... In plaats van 'wat jammer voor het dorpsgenootje dat haar relatie kennelijk niet werkt' )... Al dit soort dingen doen jonge vrouwen die 'anders zijn' vaak meer kwaad dan goed, zeker als je wat gevoelig bent.



Mocht je last hebben van dit soort dingen en je woont nog in Friesland: Ga dan weg! Gun jezelf een paar jaar de tijd om te ontdekken wat voor leven je wilt leven. Ga naar de Randstad, of als je het daar te hektisch vindt naar Noord-Holland, Arnhem, Nijmegen of Brabant... (een flink eind weg dus, uit het zicht ... ik ken verschillende vrouwen die daar heel erg van zijn opgeknapt)... Ben je al weg, dan is het misschien goed om eens na te denken over welke normen uit je opvoeding en het dorp je jezelf nog steeds oplegt (over een relatie moeten hebben bijvoorbeeld, of over dik zijn). Zorg dat je mensen ontmoet die op allerlei manieren in het leven staan. Je zou bijvoorbeeld nu de zomer er aan komt een internationale werkvakantie kunnen doen in een ander Europees land. In de twee weken daar zul je mensen uit allerlei landen, met allerlei achtergronden en ideeën ontmoeten. Dit soort dingen kunnen enorm bevrijdend werken. De sfeer is vaak enorm positief op dit soort plekken. Je zou zelfs kunnen overwegen om zoiets voor een jaar te gaan doen... waarschijnlijk kom je veel zelfbewuster terug en dat is één van de grootste kado's die je jezelf kunt geven.



Maar ook dichter bij huis kun je met leuke mensen in aanraking komen, bijvoorbeeld via vrijwilligerswerk, ander betaald werk of hobby's.



Dikke kans dat je ook beter weet wat je wilt als je in jezelf hebt geinvesteerd en zelfbewuster bent.



(f)

Visotsky, wat zeg je het treffend en wat een goede post.



En dik zijn is níet erg. Ik ben ook niet bepaald slank, weeg 93 kilo schoon aan de haak. Maar ik vind mezelf níet lelijk, heb een hele leuke, knappe, lieve, betrouwbare man die elke gram van mij geweldig vindt. En ik vermoed ook niet dat mensen in mijn omgeving mij als vervelend, niets waard of lelijk zouden omschrijven.



Daarnaast ben ik 26 en heb ik ook bepaald geen idee wat ik nou precies met mijn leven wil, ook een HBO studie afgebroken en een nieuwe begonnen, enzovoorts. Het is níet raar dat je op je 22e niet weet wat je met je leven wilt, lijkt me eerder heel algemeen en doorsnee.



Dus kom op, bel de huisarts, ga daar eens langs, en laat hem desnoods dit verhaal lezen (eventueel wat aangepast) dat werkt het best.

Visotsky, goeie post.

-

Da's verfrissend, ouders die willen dat je afvalt!

Hoi,



Ik zit net je hele verhaal te lezen en vroeg me af hoe het nu met je gaat? Heb je iets aan de reacties/adviezen gehad en er wat mee gedaan?



Als je jong bent is het moeilijk om te bepalen wat je de rest van je leven wilt doen, maar je kunt later ook altijd nog wat anders gaan doen. Je weet in ieder geval al wat je niet wil doen. Je moet niet nadenken over wat anderen van je willen, jij moet het willen, het is jouw leven. Ik ben 28 en weet ook niet precies wat ik nu wil. Jij bent nog n stuk jonger, je kunt nog alle kanten op.



En over dat dik zijn moet je niet inzitten, wat kan jouw t nou schelen wat anderen van je denken? Ik weet dat dat heel moeilijk is, ben zelf ook altijd te zwaar geweest. Je moet zelf tevreden zijn met je lijf. En er zijn genoeg mannen die niet van die hele magere meiden houden hoor.



Ik zou ook zoals anderen al voorstelden eens met n psycholoog gaan praten, tegenwoordig kun je dat volgens mij zelfs doen zonder tussenkomst van je huisarts. Die kan je helpen n beter zelfbeeld te krijgen, en helpen je gedachten op n rijtje te zetten.



Hou in ieder geval vol meid, je komt r echt wel.

Oke mijn situatie is niet precies hetzelfde. Maar ik heb ook teveel jaren aan een vent verspild die het absoluut niet waard was! Veel herkenbare situaties geweest zoals jij ze beschrijft.

vanaf het moment dat ik er echt definitief een punt achter gezet heb ging het een stuk beter met mijzelf.



Dan km je er pas aan toe om iets voor jezelf te doen/uit te zoeken. Dan kan je pas prioriteiten stellen die er toe doen. Nu ben je alleen maar met hem bezig. Ik wou het ook liever niet horen als iemand het me zei, drong toch niet tot me door. Nu achteraf denk ik...had ik maar eerder. Maar goed ook dat maakt je tot wie je bent.

Dan pas kun je echt op zoek gaan naar wie je bent en evt wel afvallen. trouwens afvallen is altijd goed, ivm medische redenen. Maar als jij 30kg afvalt blijf je nog op precies dezelfde manier denken zoals je nu doet. En daarvoor moet je naar een psycholoog. Je eigenwaarde moet flink wat omhoog gaan. want als je afvalt komt er echt niet ineens wel een leuke jongen op je af. dat ligt aan je karakter en hoe je je opstelt. en dat is dan nog precies hetzelfde.



Lees de vorige posts van forummers nog eens goed door want daar staan echt veel goede en bruikbare tips in.



ps voel je niet schuldig t.o.v. je vriend want die doet wat hij zelf wilt. Of je hem nu wel of niet helpt. Het maakt niet uit. Is voor hem trouwens ook veel beter dan zoveel aan jou hangen.



Veeeeeel succes en sterkte!

Na een (vermoeiende) zoektocht van járen zit ik nu eindelijk qua werk/studie op mijn plek. Terugkijkend op deze zoekperiode durf ik te zeggen dat ik eigenlijk altijd in mijn kleine teen wel (ongeveer) wist welke hoek/richting ik leuk vond, maar durfde (daar) om allerlei (onzekere) redenen niet voor mezelf te kiezen. Dat niet (voor mezelf) durven kiezen uitte zich ook op andere gebieden, zoals relaties. Bij jou meen ik een beetje hetzelfde te lezen. Echt, ik denk dat je in je kleine teen heus weet wat je wilt (of iig de richting), sowieso zo te lezen wat relaties betreft, dus is het nu aan jou jezelf aan je eigen haren uit het moeras te trekken, de relatie met je vriend te beeindigen (je kan echt beter krijgen!!), aan jezelf te gaan werken en jezelf te volgen! Neem het heft in eigen hand, alleen dat al zal je een stuk beter doen laten voelen!