Werk & Studie
alle pijlers
Ontslag nemen bij vader
zaterdag 4 augustus 2018 om 12:02
Hoi allemaal,
Ik wil graag jullie advies over iets waar ik al een paar maanden mee loop. Het is een lang verhaal, maar ik hoop dat jullie me willen helpen.
Ik werk nu precies 1 jaar bij het bedrijf van mijn vader. Het is geen makkelijke functie, maar omdat ik van uitdagingen hou heb ik een jaar geleden toch besloten het te doen. De eerste weken waren verschrikkelijk, ik ben niet goed ingewerkt en ik maakte veel fouten. Ik wil niet te diep in te gaan op het soort bedrijf, maar het is dienstverlening en fouten maken = boze klanten. Na een aantal weken begon in mijn draai te vinden en kan ik nu zeggen dat ik best goed ben geworden in mijn werk. Mijn vader is natuurlijk erg trots en hij is blij dat hij eigenlijk niet om hoeft te kijken naar mijn werk en taken.
Mijn vader is een keiharde werker, 60+ uur per week stopt hij in zijn bedrijf en het gaat (gelukkig) goed met de zaken.
Ik vind het verschrikkelijk om mijn vader zoveel te moeten zien werken. Hij is lichamelijk niet erg gezond en houdt nooit tijd over om leuke dingen (bijv. met mijn moeder) te doen. Hierdoor heb ik voor mijn gevoel nog meer druk om mijn werk goed te doen en hem te ontlasten.
Ik heb een vast contract van 40u per week, maar mijn werk kost meer tijd dan de 40 uur die ik hoor te werken. Vaak zit ik tegen de 50u op kantoor en werk daarnaast thuis verder op mijn laptop. Vakantie of vrije dagen nemen is moeilijk, omdat niemand mijn werk zomaar even over kan nemen. Ik ben de enige die de ins en outs kent.
Het grootste probleem van alles is dat ik het werk eigenlijk helemaal niet leuk vind. Je moet hard zijn tegen mensen en ik heb al vaker problemen gehad met collega's/personeel/klanten. Zo zit ik niet in elkaar, ik help liever mensen dan ze te zeggen wat ze wel of niet moeten doen of boos moeten worden omdat ze niet luisteren.
De combinatie van werk doen wat ik niet leuk vind, de vele uren die ik moet werken en de druk die ik voel om mijn vader te ontlasten resulteren in een gevoel wat ik nog nooit heb gevoeld. Dagen vliegen voorbij maar ik sta voor mijn gevoel stil. Ik voel me vaak down, moe en ik heb eigenlijk nergens meer zin in. Emotionele uitbarstingen en huilbuien doen zich regelmatig voor. Buikpijn van de stress, misselijk wakker worden en over het algemeen voel ik me gewoon kl*te.
Ik heb net 3 weken vakantie achter de rug en ik hoopte dat ik me weer kon opladen in deze weken. Helaas heb ik alle dagen van mijn vakantie buikpijn gehad, stress, angst. Ik ben niet opgeladen, ik voel me nog steeds klote en zie vreselijk op tegen maandag... Ik zit nu op het punt dat ik niet meer graag naar m'n ouders ga omdat mijn hoofd het associeert met werk. (Bedrijf zit aan huis bij mijn ouders)
Vanavond wil ik gaan praten met mijn vader. Ik wil hem de waarheid vertellen en ander werk gaan zoeken. Dit heb ik al vaker uitgesteld met de gedachte "stel je niet zo aan, ff doorzetten". Het enige wat mij tegen houdt is het vreselijke schuldgevoel. Ik weet dat mijn vader wederom 2x zo hard moet werken als ik ontslag neem, en hij heeft het al zo vreselijk druk. Ik wil met alle liefde doorwerken tot hij een vervanger heeft gevonden, maar ik kan dit ook niet nog maanden volhouden.
Tevens ben ik bang dat hij teleurgesteld zal zijn in mij, omdat ik niet sterk genoeg ben voor deze uren en dit werk. Ik voel me zo'n slappeling..
Hebben jullie ooit in een situatie gezeten dat je je ouders moest teleurstellen? Dat je je eigen belang voorop dat van je ouders zet? Ik ben bang dat ik bij het gesprek bij de eerste zin al begin te huilen omdat ik zo'n emotioneel wrak ben.
Tips en adviezen zijn van harte welkom.
Nogmaals sorry voor het lange verhaal. Het is wel fijn om het van me af te schrijven.
Liefs, een 26-jarige dame.
Ik wil graag jullie advies over iets waar ik al een paar maanden mee loop. Het is een lang verhaal, maar ik hoop dat jullie me willen helpen.
Ik werk nu precies 1 jaar bij het bedrijf van mijn vader. Het is geen makkelijke functie, maar omdat ik van uitdagingen hou heb ik een jaar geleden toch besloten het te doen. De eerste weken waren verschrikkelijk, ik ben niet goed ingewerkt en ik maakte veel fouten. Ik wil niet te diep in te gaan op het soort bedrijf, maar het is dienstverlening en fouten maken = boze klanten. Na een aantal weken begon in mijn draai te vinden en kan ik nu zeggen dat ik best goed ben geworden in mijn werk. Mijn vader is natuurlijk erg trots en hij is blij dat hij eigenlijk niet om hoeft te kijken naar mijn werk en taken.
Mijn vader is een keiharde werker, 60+ uur per week stopt hij in zijn bedrijf en het gaat (gelukkig) goed met de zaken.
Ik vind het verschrikkelijk om mijn vader zoveel te moeten zien werken. Hij is lichamelijk niet erg gezond en houdt nooit tijd over om leuke dingen (bijv. met mijn moeder) te doen. Hierdoor heb ik voor mijn gevoel nog meer druk om mijn werk goed te doen en hem te ontlasten.
Ik heb een vast contract van 40u per week, maar mijn werk kost meer tijd dan de 40 uur die ik hoor te werken. Vaak zit ik tegen de 50u op kantoor en werk daarnaast thuis verder op mijn laptop. Vakantie of vrije dagen nemen is moeilijk, omdat niemand mijn werk zomaar even over kan nemen. Ik ben de enige die de ins en outs kent.
Het grootste probleem van alles is dat ik het werk eigenlijk helemaal niet leuk vind. Je moet hard zijn tegen mensen en ik heb al vaker problemen gehad met collega's/personeel/klanten. Zo zit ik niet in elkaar, ik help liever mensen dan ze te zeggen wat ze wel of niet moeten doen of boos moeten worden omdat ze niet luisteren.
De combinatie van werk doen wat ik niet leuk vind, de vele uren die ik moet werken en de druk die ik voel om mijn vader te ontlasten resulteren in een gevoel wat ik nog nooit heb gevoeld. Dagen vliegen voorbij maar ik sta voor mijn gevoel stil. Ik voel me vaak down, moe en ik heb eigenlijk nergens meer zin in. Emotionele uitbarstingen en huilbuien doen zich regelmatig voor. Buikpijn van de stress, misselijk wakker worden en over het algemeen voel ik me gewoon kl*te.
Ik heb net 3 weken vakantie achter de rug en ik hoopte dat ik me weer kon opladen in deze weken. Helaas heb ik alle dagen van mijn vakantie buikpijn gehad, stress, angst. Ik ben niet opgeladen, ik voel me nog steeds klote en zie vreselijk op tegen maandag... Ik zit nu op het punt dat ik niet meer graag naar m'n ouders ga omdat mijn hoofd het associeert met werk. (Bedrijf zit aan huis bij mijn ouders)
Vanavond wil ik gaan praten met mijn vader. Ik wil hem de waarheid vertellen en ander werk gaan zoeken. Dit heb ik al vaker uitgesteld met de gedachte "stel je niet zo aan, ff doorzetten". Het enige wat mij tegen houdt is het vreselijke schuldgevoel. Ik weet dat mijn vader wederom 2x zo hard moet werken als ik ontslag neem, en hij heeft het al zo vreselijk druk. Ik wil met alle liefde doorwerken tot hij een vervanger heeft gevonden, maar ik kan dit ook niet nog maanden volhouden.
Tevens ben ik bang dat hij teleurgesteld zal zijn in mij, omdat ik niet sterk genoeg ben voor deze uren en dit werk. Ik voel me zo'n slappeling..
Hebben jullie ooit in een situatie gezeten dat je je ouders moest teleurstellen? Dat je je eigen belang voorop dat van je ouders zet? Ik ben bang dat ik bij het gesprek bij de eerste zin al begin te huilen omdat ik zo'n emotioneel wrak ben.
Tips en adviezen zijn van harte welkom.
Nogmaals sorry voor het lange verhaal. Het is wel fijn om het van me af te schrijven.
Liefs, een 26-jarige dame.
zaterdag 4 augustus 2018 om 12:11
zaterdag 4 augustus 2018 om 12:12
Iedereen is verantwoordelijk voor zijn eigen keuzes. Zo heeft je vader (ooit) de keus gemaakt om zoveel te werken. En nu moet jij een keus maken die jou gelukkig maakt.
Praat met hem. Laat hem desnoods je OP lezen. Ik ga ervan uit dat je ouders hun dochter liever gelukkig zien dan ongelukig in het familiebedrijf.
Maak daarna afspraken voor de overgang, zodat jij tijd hebt iets anders te zoeken en je vader tijd heeft om iemand anders te zoeken. Houd die afspraken wel zakelijk, zodat je niet in een situatie komt dat bijvoorbeeld de einddatum steeds opschuift, want dan blijf je bezig.
Ik kan me voorstellen dat het moeilijk is, sterkte!
Praat met hem. Laat hem desnoods je OP lezen. Ik ga ervan uit dat je ouders hun dochter liever gelukkig zien dan ongelukig in het familiebedrijf.
Maak daarna afspraken voor de overgang, zodat jij tijd hebt iets anders te zoeken en je vader tijd heeft om iemand anders te zoeken. Houd die afspraken wel zakelijk, zodat je niet in een situatie komt dat bijvoorbeeld de einddatum steeds opschuift, want dan blijf je bezig.
Ik kan me voorstellen dat het moeilijk is, sterkte!
zaterdag 4 augustus 2018 om 12:14
Knap dat je dit n jaar hebt gedaan en hebt vol gehouden. En knap dat je eerlijk naar jezelf durft te zijn... Dit hou je niet nog tijden vol en als je nu niet eerlijk bent naar je vader, zit hij straks metg n zieke dochter en werknemer. Dan zijn zowel jezelf als je vader niet bij geholpen.
Ik zou als ik jou was, je openingspost uitprinten en die aan je vader laten lezen. Over het algemeen willen vaders vooral dat t goed gaat met hun kind!!!
Niet te veel dubben over hoe je vader dan verder moet met al t werk: dat is zijn verantwoordelijkheid/keuze!
Echt doen hoor, vanavond! En echt zsm stoppen met die baan!
Xxx
Ik zou als ik jou was, je openingspost uitprinten en die aan je vader laten lezen. Over het algemeen willen vaders vooral dat t goed gaat met hun kind!!!
Niet te veel dubben over hoe je vader dan verder moet met al t werk: dat is zijn verantwoordelijkheid/keuze!
Echt doen hoor, vanavond! En echt zsm stoppen met die baan!
Xxx
zaterdag 4 augustus 2018 om 12:15
zaterdag 4 augustus 2018 om 12:16
zaterdag 4 augustus 2018 om 12:24
Het klinkt alsof je vader meer werkt dan gezond en prettig voor hem is. Deze situatie lijkt me heel lastig, omdat je behoefte aan een prettige baan botst met je behoefte om je vader te ontzien. Maar het feit dat je vader ervoor kiest om zijn leven op deze manier in te vullen, betekent absoluut niet dat jij dat ook moet doen.
Jij bent niet verantwoordelijk voor de keuzes en het welzijn van je vader. Misschien zet jouw ontslag hem wel aan het denken over zijn eigen keuzes, en inspireer je hem om te evalueren of zijn huidige manier van leven hem wel gelukkig maakt. Hoe dan ook vind ik het juist van veel kracht getuigen om kritisch naar je eigen behoeften te kijken en indien nodig tegen de verwachtingen van je omgeving in te durven gaan.
Is het voor je vader noodzakelijk om op deze manier te werken? Kan hij zich geen extra personeel veroorloven om een deel van zijn taken over te nemen?
Jij bent niet verantwoordelijk voor de keuzes en het welzijn van je vader. Misschien zet jouw ontslag hem wel aan het denken over zijn eigen keuzes, en inspireer je hem om te evalueren of zijn huidige manier van leven hem wel gelukkig maakt. Hoe dan ook vind ik het juist van veel kracht getuigen om kritisch naar je eigen behoeften te kijken en indien nodig tegen de verwachtingen van je omgeving in te durven gaan.
Is het voor je vader noodzakelijk om op deze manier te werken? Kan hij zich geen extra personeel veroorloven om een deel van zijn taken over te nemen?
zaterdag 4 augustus 2018 om 12:32
Mijn vader is geen kwade man, in tegenstelling zelfs. Hij is er altijd voor mij en de rest van onze familie. Naast directeur van zijn eigen bedrijf is hij ook het hoofd van onze familie, als ik het zo kan zeggen.
Hij zou extra personeel aan kunnen nemen, maar ik denk dat zijn probleem is dat hij het niet uit handen wíl geven. "Als ik het zelf niet doe, komt het niet goed." Maar jullie hebben gelijk, dat is zijn keuze en niet die van mij.
Wat een geweldig forum is dit trouwens! Zoveel lieve reacties in korte tijd. Ik ga de reacties allemaal nog een aantal keer nalezen om mezelf moed in te praten voor vanavond.
Hij zou extra personeel aan kunnen nemen, maar ik denk dat zijn probleem is dat hij het niet uit handen wíl geven. "Als ik het zelf niet doe, komt het niet goed." Maar jullie hebben gelijk, dat is zijn keuze en niet die van mij.
Wat een geweldig forum is dit trouwens! Zoveel lieve reacties in korte tijd. Ik ga de reacties allemaal nog een aantal keer nalezen om mezelf moed in te praten voor vanavond.
zaterdag 4 augustus 2018 om 12:34
Ga niet wachten tot hij een vervanger heeft gevonden, ga al eerder solliciteren. Zolang jij blijft wachten op die vervanger zal jouw vader niet echt moeite doen, want jij bent er nog, dus geen noodzaak. En zolang jij niet serieus solliciteert zal hij denken dat je het niet zo ernstig meent, dat het allemaal nogal meevalt.
De waarheid is dat iedereen zomaar wat probeert
zaterdag 4 augustus 2018 om 12:36
Ooo wat lijkt mij dat moeilijk. Maar wel doen hoor. Je bent niet verantwoordelijk voor je vader, het is zijn keuze om zoveel te werken en hiermee door te gaan.
Ik vindt dat je jouw klachten echt serieus moet nemen anders ga je er aan onderdoor en ik denk niet dat je ouders dat willen.
Ik hoop voor je dat je ouders het goed zullen opvatten. Ik zou in ieder geval mijn kind begrijpen.
Ik vindt dat je jouw klachten echt serieus moet nemen anders ga je er aan onderdoor en ik denk niet dat je ouders dat willen.
Ik hoop voor je dat je ouders het goed zullen opvatten. Ik zou in ieder geval mijn kind begrijpen.
zaterdag 4 augustus 2018 om 12:52
Zie jij jezelf ooit dit bedrijf overnemen?
Is het antwoord nee, dan zou ik dit ook duidelijk maken. Jij wilt een andere kant op met je carrière. En zoals een goede werknemer, ga jij je baas helpen een opvolger te vinden en in te werken.
Zou jij ooit het bedrijf willen gaan overnemen in de toekomst. Dan is het, gezien je jonge leeftijd, ook goed om ervaring op te doen bij andere bedrijven. Niet direct het familiebedrijf in stappen.
Nu is het gewoon een baan, toevallig bij je vader, je hebt een contract. En daarbij past ook dat je ontslag kunt nemen. Hou het zakelijk. Je wilt alleen de relatie baas/werknemer verbreken en niet vader/dochter.
Succes!
Is het antwoord nee, dan zou ik dit ook duidelijk maken. Jij wilt een andere kant op met je carrière. En zoals een goede werknemer, ga jij je baas helpen een opvolger te vinden en in te werken.
Zou jij ooit het bedrijf willen gaan overnemen in de toekomst. Dan is het, gezien je jonge leeftijd, ook goed om ervaring op te doen bij andere bedrijven. Niet direct het familiebedrijf in stappen.
Nu is het gewoon een baan, toevallig bij je vader, je hebt een contract. En daarbij past ook dat je ontslag kunt nemen. Hou het zakelijk. Je wilt alleen de relatie baas/werknemer verbreken en niet vader/dochter.
Succes!
I can't control the wind but I can adjust the sail
explore, dream & discover
explore, dream & discover
zaterdag 4 augustus 2018 om 12:58
Waarom zou je slap zijn wanneer je ermee stopt? Je hebt het een jaar gedaan, je kunt het dus. Het werk past alleen niet bij je, dus je wordt er niet gelukkig van. Uit loyaliteit ben je doorgegaan, wat nu resulteert in klachten. Maar die klachten komen niet doordat je je werk niet kan, maar doordat je niet genoeg voor jezelf gezorgd hebt. Hartstikke goed dat je de knoop doorhakt. Ik zou vooral heel eerlijk zijn tegen je vader (vertellen wat je hier ook vertelt). Zoals je je vader omschrijft, lijken jullie erg op elkaar. Misschien kan jouw verhaal een beetje als een spiegel dienen voor hem. Volgens mij is namelijk alles wat je over hem vertelt ook op jou van toepassing 
Tjezus, wat vals
zaterdag 4 augustus 2018 om 13:03
Misschien kan je vader beter 'n paar werknemers aannemen als hij zelf 60 uur werkt en zijn enige werknemer (jij) ook 50. Dan is ie beter of met 2-3 mensen die kortere werkweken hebben en die op kunnen vangen voor elkaar als ze op vakantie gaan.
Verder lijkt 't me heel erg om 'n workaholic als vader te hebben. Zo zonde als iemand zijn leven vergooid aan werken en geen tijd vrijmaakt voor je moeder/jullie gezin/gezelligheid.
Verder lijkt 't me heel erg om 'n workaholic als vader te hebben. Zo zonde als iemand zijn leven vergooid aan werken en geen tijd vrijmaakt voor je moeder/jullie gezin/gezelligheid.
zaterdag 4 augustus 2018 om 13:12
Ik denk dat jij je minder zorgen om jouw vader moet maken. Hij heeft dit bedrijf opgezet dus zal er met “passie” aan werken. Sommige mensen vinden het helemaal niet erg om 60 uur per week te werken, en verkiezen dat boven tijd met hun partner. Het is zijn leven en zijn keus om het zo te doen. Hij heeft ook de keus om dingen te veranderen, en zal goede redenen hebben om dat (nu nog) niet te doen.
Zoals de rest al zegt: je moet het gesprek wel aan gaan, want;
- een dochter met een burn-out doet meer pijn
- een werknemer met een burn-out kost veel geld
- je zit - gezien je klachten - heel dichtbij die burn-out, en dat moet je natuurlijk voor jezelf ook niet willen.
Probeer deze objectieve feiten in je achterhoofd te houden, dat maakt het gesprek makkelijker.
En als het gesprek toch stokt door emotie, laat hem jouw openingspost dan lezen (of buig de tekst eerst nog even om naar een persoonlijke brief aan je vader), zodat er geen uitstel (of zelfs afstel) van kan komen.
Sterkte en succes! En ik verwacht dat jouw vader vooral heel lief en begripvol zal reageren, gezien zijn rol als hoofd van de familie. Misschien heeft hij er wel even tijd voor nodig om aan het idee te wennen en tot het juiste inzicht te komen, en zo ja, gun hem dat dan ook even.
Zoals de rest al zegt: je moet het gesprek wel aan gaan, want;
- een dochter met een burn-out doet meer pijn
- een werknemer met een burn-out kost veel geld
- je zit - gezien je klachten - heel dichtbij die burn-out, en dat moet je natuurlijk voor jezelf ook niet willen.
Probeer deze objectieve feiten in je achterhoofd te houden, dat maakt het gesprek makkelijker.
En als het gesprek toch stokt door emotie, laat hem jouw openingspost dan lezen (of buig de tekst eerst nog even om naar een persoonlijke brief aan je vader), zodat er geen uitstel (of zelfs afstel) van kan komen.
Sterkte en succes! En ik verwacht dat jouw vader vooral heel lief en begripvol zal reageren, gezien zijn rol als hoofd van de familie. Misschien heeft hij er wel even tijd voor nodig om aan het idee te wennen en tot het juiste inzicht te komen, en zo ja, gun hem dat dan ook even.
zaterdag 4 augustus 2018 om 13:38
Ik zou vooral twee dingen proberen te scheiden:
1) je vader is je baas, en die zal vast niet blij zijn als een van zijn werknemers (misschien wel zijn liefste werknemer) er mee gaat stoppen. En dat mag. Hij stopt niet voor niets zoveel tijd in zijn bedrijf, logsich dat hij er van baalt als jij besluit te stoppen.
2) je vader is je vader en daar wil je misschien goedkeuring of steun van. Maar misschien is het niet realistisch om dat van hem te verwachten nu in deze situatie. Het zou extra knap van hem zijn als hem dat wel lukt.
Succes met het gesprek! Ga het zakelijk aan. Weet wat je wil, en probeer dat op een zo constructief mogelijke manier te regelen. Denk mee, maar wees je ook bewust van je grenzen. Door vaag te gaan zitten doen creeer je mogelijk meer onrust.
En regel een vriendin ofzo die jou daarna lekker kan steunen met je beslissing.
1) je vader is je baas, en die zal vast niet blij zijn als een van zijn werknemers (misschien wel zijn liefste werknemer) er mee gaat stoppen. En dat mag. Hij stopt niet voor niets zoveel tijd in zijn bedrijf, logsich dat hij er van baalt als jij besluit te stoppen.
2) je vader is je vader en daar wil je misschien goedkeuring of steun van. Maar misschien is het niet realistisch om dat van hem te verwachten nu in deze situatie. Het zou extra knap van hem zijn als hem dat wel lukt.
Succes met het gesprek! Ga het zakelijk aan. Weet wat je wil, en probeer dat op een zo constructief mogelijke manier te regelen. Denk mee, maar wees je ook bewust van je grenzen. Door vaag te gaan zitten doen creeer je mogelijk meer onrust.
En regel een vriendin ofzo die jou daarna lekker kan steunen met je beslissing.
zaterdag 4 augustus 2018 om 14:48
Kopieer je OT en laat het aan je vader lezen.
En je ouders niet teleurstellen is onmogelijk, want ook al zou je bij je vader blijven werken zwaar tegen je zin is, zal dit ook een teleurstelling voor ze kunnen zijn.
Tenslotte, probeer iets minder voor iemand anders te denken. Wie weet is je vader wel heel erg opgelucht als je aangeeft ermee te willen stoppen.
En je ouders niet teleurstellen is onmogelijk, want ook al zou je bij je vader blijven werken zwaar tegen je zin is, zal dit ook een teleurstelling voor ze kunnen zijn.
Tenslotte, probeer iets minder voor iemand anders te denken. Wie weet is je vader wel heel erg opgelucht als je aangeeft ermee te willen stoppen.
zaterdag 4 augustus 2018 om 15:48
Moeilijk, mijn zus zat bij mijn ouders in een soortgelijke situatie maar is uiteindelijk gebleven.
Achteraf gezien had mijn vader de zaak waarschijnlijk eerder verkocht als mijn zus niet in de zaak zat, hij dacht dat hij het voor haar deed, zij dacht dat ze het voor hem deed....
Wordt niemand gelukkig van, wel een moeilijk gesprek.
Hoe oud zijn je ouders? Maw hoe lang nog tot hun pensioen?
Achteraf gezien had mijn vader de zaak waarschijnlijk eerder verkocht als mijn zus niet in de zaak zat, hij dacht dat hij het voor haar deed, zij dacht dat ze het voor hem deed....
Wordt niemand gelukkig van, wel een moeilijk gesprek.
Hoe oud zijn je ouders? Maw hoe lang nog tot hun pensioen?
en me vriend die wilt ook nog wat zegge
zaterdag 4 augustus 2018 om 16:53
Ben ik de enige die eerst met je moeder zou gaan praten?
Dan kan zij de klap die je vader krijgt als je het hém meldt tenminste opvangen. Of weet ze tenminste al dat er een klap komt.
Ik zou overigens wel eerst beginnen te solliciteren.
Anders zit je daar over een jaar nog, want dan is er weinig haast gemoeid bij je vader met het uitschrijven van een vacature.
Als jij laat zien dat je liefst binnen de 3 maanden weg bent én iemand opgeleid hebt, zal hij sneller uit zijn pijp moeten komen.
(En waarom inderdaad geen 2 deeltijdsen van 24 uur?)
Dan kan zij de klap die je vader krijgt als je het hém meldt tenminste opvangen. Of weet ze tenminste al dat er een klap komt.
Ik zou overigens wel eerst beginnen te solliciteren.
Anders zit je daar over een jaar nog, want dan is er weinig haast gemoeid bij je vader met het uitschrijven van een vacature.
Als jij laat zien dat je liefst binnen de 3 maanden weg bent én iemand opgeleid hebt, zal hij sneller uit zijn pijp moeten komen.
(En waarom inderdaad geen 2 deeltijdsen van 24 uur?)
zaterdag 4 augustus 2018 om 17:40
TO, los van het ontslag zou ik ook meteen maatregelen nemen om te voorkomen dat je nog verder overbelast raakt. Ik zou per direct geen overuren meer maken en je werktempo een paar tandjes lager schakelen, om te voorkomen dat je (langdurig) uit gaat vallen. Ik raad je aan om zo spoedig mogelijk een afspraak met de arboarts / bedrijfsarts te maken.
Het ontslag zou ik pas nemen als je niet meer overbelast bent.
Het ontslag zou ik pas nemen als je niet meer overbelast bent.
zaterdag 4 augustus 2018 om 17:52
Goed dat je inziet dat dit geen houdbare situatie is. Ik zou allereerst gaan werken op je werk voor het afgesproken aantal uren en buiten je werk niets meer aan het werk doen. Nu heb je geen moment van de dag meer rust omdat er geen grens is tussen werk en vrij zijn.
Gelijk ontslag nemen is misschien rigoreus, maar als jij geen andere oplossing ziet, moet je wat.
Gelijk ontslag nemen is misschien rigoreus, maar als jij geen andere oplossing ziet, moet je wat.
zaterdag 4 augustus 2018 om 18:37
TO heeft een zakelijke relatie met haar vader die zij nu op wil zeggen. Het is dus wel zo logisch om het gesprek dan met haar vader aan te gaan. Je gaat normaal gesproken toch ook de vrouw van je baas niet bellen om je ontslag voor te bespreken?Tornacense schreef: ↑04-08-2018 16:53Ben ik de enige die eerst met je moeder zou gaan praten?
Dan kan zij de klap die je vader krijgt als je het hém meldt tenminste opvangen. Of weet ze tenminste al dat er een klap komt.
zaterdag 4 augustus 2018 om 18:45
Jij bent de enige die voor jezelf kan zorgen. En dat dit de verkeerde kant op gaat als je nog langer zo door gaat lijkt me duidelijk. Overigens: hoe komt het trouwens dat je vader het normaal vindt dat jij je over de kop werkt? Verwacht hij dat ook van zijn andere werknemers? En zo niet: waarom dan wel van jou? Of verwacht jij het van jezelf? En als hij het ook van zijn andere werknemers verwacht: wat maakt hem dan eigenlijk zo'n goede werkgever? Het klinkt namelijk alles behalve leuk en gezond.
