Werk & Studie
alle pijlers
Ontslag nemen bij vader
zaterdag 4 augustus 2018 om 12:02
Hoi allemaal,
Ik wil graag jullie advies over iets waar ik al een paar maanden mee loop. Het is een lang verhaal, maar ik hoop dat jullie me willen helpen.
Ik werk nu precies 1 jaar bij het bedrijf van mijn vader. Het is geen makkelijke functie, maar omdat ik van uitdagingen hou heb ik een jaar geleden toch besloten het te doen. De eerste weken waren verschrikkelijk, ik ben niet goed ingewerkt en ik maakte veel fouten. Ik wil niet te diep in te gaan op het soort bedrijf, maar het is dienstverlening en fouten maken = boze klanten. Na een aantal weken begon in mijn draai te vinden en kan ik nu zeggen dat ik best goed ben geworden in mijn werk. Mijn vader is natuurlijk erg trots en hij is blij dat hij eigenlijk niet om hoeft te kijken naar mijn werk en taken.
Mijn vader is een keiharde werker, 60+ uur per week stopt hij in zijn bedrijf en het gaat (gelukkig) goed met de zaken.
Ik vind het verschrikkelijk om mijn vader zoveel te moeten zien werken. Hij is lichamelijk niet erg gezond en houdt nooit tijd over om leuke dingen (bijv. met mijn moeder) te doen. Hierdoor heb ik voor mijn gevoel nog meer druk om mijn werk goed te doen en hem te ontlasten.
Ik heb een vast contract van 40u per week, maar mijn werk kost meer tijd dan de 40 uur die ik hoor te werken. Vaak zit ik tegen de 50u op kantoor en werk daarnaast thuis verder op mijn laptop. Vakantie of vrije dagen nemen is moeilijk, omdat niemand mijn werk zomaar even over kan nemen. Ik ben de enige die de ins en outs kent.
Het grootste probleem van alles is dat ik het werk eigenlijk helemaal niet leuk vind. Je moet hard zijn tegen mensen en ik heb al vaker problemen gehad met collega's/personeel/klanten. Zo zit ik niet in elkaar, ik help liever mensen dan ze te zeggen wat ze wel of niet moeten doen of boos moeten worden omdat ze niet luisteren.
De combinatie van werk doen wat ik niet leuk vind, de vele uren die ik moet werken en de druk die ik voel om mijn vader te ontlasten resulteren in een gevoel wat ik nog nooit heb gevoeld. Dagen vliegen voorbij maar ik sta voor mijn gevoel stil. Ik voel me vaak down, moe en ik heb eigenlijk nergens meer zin in. Emotionele uitbarstingen en huilbuien doen zich regelmatig voor. Buikpijn van de stress, misselijk wakker worden en over het algemeen voel ik me gewoon kl*te.
Ik heb net 3 weken vakantie achter de rug en ik hoopte dat ik me weer kon opladen in deze weken. Helaas heb ik alle dagen van mijn vakantie buikpijn gehad, stress, angst. Ik ben niet opgeladen, ik voel me nog steeds klote en zie vreselijk op tegen maandag... Ik zit nu op het punt dat ik niet meer graag naar m'n ouders ga omdat mijn hoofd het associeert met werk. (Bedrijf zit aan huis bij mijn ouders)
Vanavond wil ik gaan praten met mijn vader. Ik wil hem de waarheid vertellen en ander werk gaan zoeken. Dit heb ik al vaker uitgesteld met de gedachte "stel je niet zo aan, ff doorzetten". Het enige wat mij tegen houdt is het vreselijke schuldgevoel. Ik weet dat mijn vader wederom 2x zo hard moet werken als ik ontslag neem, en hij heeft het al zo vreselijk druk. Ik wil met alle liefde doorwerken tot hij een vervanger heeft gevonden, maar ik kan dit ook niet nog maanden volhouden.
Tevens ben ik bang dat hij teleurgesteld zal zijn in mij, omdat ik niet sterk genoeg ben voor deze uren en dit werk. Ik voel me zo'n slappeling..
Hebben jullie ooit in een situatie gezeten dat je je ouders moest teleurstellen? Dat je je eigen belang voorop dat van je ouders zet? Ik ben bang dat ik bij het gesprek bij de eerste zin al begin te huilen omdat ik zo'n emotioneel wrak ben.
Tips en adviezen zijn van harte welkom.
Nogmaals sorry voor het lange verhaal. Het is wel fijn om het van me af te schrijven.
Liefs, een 26-jarige dame.
Ik wil graag jullie advies over iets waar ik al een paar maanden mee loop. Het is een lang verhaal, maar ik hoop dat jullie me willen helpen.
Ik werk nu precies 1 jaar bij het bedrijf van mijn vader. Het is geen makkelijke functie, maar omdat ik van uitdagingen hou heb ik een jaar geleden toch besloten het te doen. De eerste weken waren verschrikkelijk, ik ben niet goed ingewerkt en ik maakte veel fouten. Ik wil niet te diep in te gaan op het soort bedrijf, maar het is dienstverlening en fouten maken = boze klanten. Na een aantal weken begon in mijn draai te vinden en kan ik nu zeggen dat ik best goed ben geworden in mijn werk. Mijn vader is natuurlijk erg trots en hij is blij dat hij eigenlijk niet om hoeft te kijken naar mijn werk en taken.
Mijn vader is een keiharde werker, 60+ uur per week stopt hij in zijn bedrijf en het gaat (gelukkig) goed met de zaken.
Ik vind het verschrikkelijk om mijn vader zoveel te moeten zien werken. Hij is lichamelijk niet erg gezond en houdt nooit tijd over om leuke dingen (bijv. met mijn moeder) te doen. Hierdoor heb ik voor mijn gevoel nog meer druk om mijn werk goed te doen en hem te ontlasten.
Ik heb een vast contract van 40u per week, maar mijn werk kost meer tijd dan de 40 uur die ik hoor te werken. Vaak zit ik tegen de 50u op kantoor en werk daarnaast thuis verder op mijn laptop. Vakantie of vrije dagen nemen is moeilijk, omdat niemand mijn werk zomaar even over kan nemen. Ik ben de enige die de ins en outs kent.
Het grootste probleem van alles is dat ik het werk eigenlijk helemaal niet leuk vind. Je moet hard zijn tegen mensen en ik heb al vaker problemen gehad met collega's/personeel/klanten. Zo zit ik niet in elkaar, ik help liever mensen dan ze te zeggen wat ze wel of niet moeten doen of boos moeten worden omdat ze niet luisteren.
De combinatie van werk doen wat ik niet leuk vind, de vele uren die ik moet werken en de druk die ik voel om mijn vader te ontlasten resulteren in een gevoel wat ik nog nooit heb gevoeld. Dagen vliegen voorbij maar ik sta voor mijn gevoel stil. Ik voel me vaak down, moe en ik heb eigenlijk nergens meer zin in. Emotionele uitbarstingen en huilbuien doen zich regelmatig voor. Buikpijn van de stress, misselijk wakker worden en over het algemeen voel ik me gewoon kl*te.
Ik heb net 3 weken vakantie achter de rug en ik hoopte dat ik me weer kon opladen in deze weken. Helaas heb ik alle dagen van mijn vakantie buikpijn gehad, stress, angst. Ik ben niet opgeladen, ik voel me nog steeds klote en zie vreselijk op tegen maandag... Ik zit nu op het punt dat ik niet meer graag naar m'n ouders ga omdat mijn hoofd het associeert met werk. (Bedrijf zit aan huis bij mijn ouders)
Vanavond wil ik gaan praten met mijn vader. Ik wil hem de waarheid vertellen en ander werk gaan zoeken. Dit heb ik al vaker uitgesteld met de gedachte "stel je niet zo aan, ff doorzetten". Het enige wat mij tegen houdt is het vreselijke schuldgevoel. Ik weet dat mijn vader wederom 2x zo hard moet werken als ik ontslag neem, en hij heeft het al zo vreselijk druk. Ik wil met alle liefde doorwerken tot hij een vervanger heeft gevonden, maar ik kan dit ook niet nog maanden volhouden.
Tevens ben ik bang dat hij teleurgesteld zal zijn in mij, omdat ik niet sterk genoeg ben voor deze uren en dit werk. Ik voel me zo'n slappeling..
Hebben jullie ooit in een situatie gezeten dat je je ouders moest teleurstellen? Dat je je eigen belang voorop dat van je ouders zet? Ik ben bang dat ik bij het gesprek bij de eerste zin al begin te huilen omdat ik zo'n emotioneel wrak ben.
Tips en adviezen zijn van harte welkom.
Nogmaals sorry voor het lange verhaal. Het is wel fijn om het van me af te schrijven.
Liefs, een 26-jarige dame.
zaterdag 4 augustus 2018 om 19:18
Ik gok dat werk en privé nogal door elkaar loopt.Nummer*Zoveel schreef: ↑04-08-2018 18:37TO heeft een zakelijke relatie met haar vader die zij nu op wil zeggen. Het is dus wel zo logisch om het gesprek dan met haar vader aan te gaan. Je gaat normaal gesproken toch ook de vrouw van je baas niet bellen om je ontslag voor te bespreken?
Zeker omdat het bedrijf dan nog es aan huis is.
zaterdag 4 augustus 2018 om 21:27
Waarom ben je bij je vader gaan werken? Ter goedkeuring? Dat werd verwacht? Of leek het je oprecht leuk?
Jaren geleden vroeg mijn vader of ik voor hem wilde werken. Ik heb hem direct 20 redenen gegeven waarom ik dat niet wilde. Het fijne er nu ook van is dat hij ook alleen de rol van vader voor mij hoeft te vervullen. Dus ik kan hem altijd voor advies vragen en praten over van alles.
Mijn broer werkt wel voor hem en tussen hun gaat het altijd over werk, ook in privetijd.
Jaren geleden vroeg mijn vader of ik voor hem wilde werken. Ik heb hem direct 20 redenen gegeven waarom ik dat niet wilde. Het fijne er nu ook van is dat hij ook alleen de rol van vader voor mij hoeft te vervullen. Dus ik kan hem altijd voor advies vragen en praten over van alles.
Mijn broer werkt wel voor hem en tussen hun gaat het altijd over werk, ook in privetijd.
en sterkte bij het brengen van de boodschap.
zaterdag 4 augustus 2018 om 21:57
Je vader heeft het al die jaren ervoor ook zonder jou gered. Je stelt jezelf aan als je denkt dat hij in de problemen komt als jij weggaat, die heeft z'n zaakjes heus wel voor mekaar. Wat wel zeker is, is dat JIJ in de problemen komt als je blijft. Je lichaam geeft je echt de allerlaatste alarmsignalen voordat je eens heel hard met je kop tegen de muur gaat lopen en als je zover komt, herstel je er ook nooit meer helemaal van en zal je altijd moeten blijven opletten. Stel je ontslag dus niet uit zou ik zeggen.
zondag 5 augustus 2018 om 08:03
Mag toch hopen dat het tussen vader/dochter wat gemoedelijker werkt en dat TO gewoon kan aangeven dat ze naar wat anders op zoek wil en dat vader haar laat gaan zodra ze wat gevonden heeft, zonder dat er 'n officiele einddatum aan haar contract gegeven is.
