Werk & Studie
alle pijlers
Oververmoeid..
dinsdag 16 maart 2010 om 16:14
Pfff ik moet het even van me afschrijven. Het is alleen een erg lang verhaal ben ik bang.
In het kort; ik ben oververmoeid door de hoge werkdruk en vele spanningen binnen het team. Hier is alleen geen begrip voor bij mijn manager. Ik doe m'n best maar weet niet meer hou ik verder moet.
In het lang; ik werk nu 2 jaar bij een uitzendbureau. Eerst als intercedent en nu een half jaar als HR-functionaris. In het laatste half jaar is veel gebeurt. De functie is echt ontzettend leuk maar het team waarin in werk loopt niet zo goed. Hierdoor zijn er steeds spanningen onderling.
Daarnaast is het een drukke baan. Ik ben een harde werker en ik kan veel hebben. Daardoor wordt er veel werk naar me toegeschoven. Ik heb 2 directe collega's en die waren beide afwezig. Kortom; heel veel druk op mijn schouders.
De afgelopen weken was ik steeds erg moe en ik kreeg steeds vaker last van hoofdpijn. Vorige week ook nog erg verkouden en dit had ik aangegeven bij collega's en m'n manager. Alleen ging het werk onverstoord verder. Niet alleen mijn eigen werk maar ook nog het werk van beide afwezige collega's. Daarbij nog verschillende escalaties en nog meer spanning met een collega. Het werd me allemaal teveel.
Ik heb me daarop ziekgemeld en ben naar de huisarts geweest. Deze gaf aan dat de kans toch wel erg groot is dat ik oververmoeid/overwerkt ben. De vermoeidheid, hoofdpijn, depressieve klachten zijn daardoor te verklaren. Daarnaast is m'n gezichtskleur wit/grijs/grouw. Dit was wel even schrikken omdat het toch confronterend is om het van een ander te horen.
Gisterochtend ben ik na veel twijfel toch maar gaan werken. Dit ging nog niet erg goed en ik ben na de lunch naar huis gegaan. M'n manager was afwezig. Vandaag weer naar het werk geweest en een gesprek gehad met m'n manager. Ik heb weer geprobeert om m'n verhaal te doen maar er is geen begrip voor. In plaats van hulp of steun te krijgen kreeg ik verwijten. M'n manager kan met zo'n strak gezicht tegenover je gaan zitten en heeft geen begrip voor emoties. Het was zo'n gesprek waarin je ook geen steun krijgt om je verhaal te doen. Het leek meer alsof m'n maanger opzoek was naar punten om me onderuit te halen. Ik moest me steeds verdedigen om aan te tonen dat het niet goed met me gaat. Terwijl dit voor iedereen verder overduidelijk is. Daarnaast heb ik een zeer laag verzuimgehalte in de afgelopen 2 jaar. Ik ben de stabiele kracht binnen het team, functioneer altijd uitstekend en er zijn nog nooit problemen geweest.
Deze week werk ik halve dagen omdat ik hele dagen niet volhou door de vermoeidheid en hoofdpijn. Ik ben bang dat ik meer tijd nodig heb dan een week, maar of m'n manager daarmee akkoord gaat? Daarnaast voel ik me zo rot over het gesprek vanmorgen. Ik zet me altijd 100% in voor m'n werk en ik heb dit niet verdiend. Hoe kan ik nu nog gewoon samenwerken met mijn manager? Ik heb er geen vertouwen meer in. Moet ik me anders volledig ziekmelden? Ondertussen zoek ik verder naar een andere baan maar er is zoveel concurrentie.
Zijn er mensen die in een soortgelijke situatie hebben gezeten? Of ideeën over hoe ik verder moet? HELP!
Groetjes Kuss
In het kort; ik ben oververmoeid door de hoge werkdruk en vele spanningen binnen het team. Hier is alleen geen begrip voor bij mijn manager. Ik doe m'n best maar weet niet meer hou ik verder moet.
In het lang; ik werk nu 2 jaar bij een uitzendbureau. Eerst als intercedent en nu een half jaar als HR-functionaris. In het laatste half jaar is veel gebeurt. De functie is echt ontzettend leuk maar het team waarin in werk loopt niet zo goed. Hierdoor zijn er steeds spanningen onderling.
Daarnaast is het een drukke baan. Ik ben een harde werker en ik kan veel hebben. Daardoor wordt er veel werk naar me toegeschoven. Ik heb 2 directe collega's en die waren beide afwezig. Kortom; heel veel druk op mijn schouders.
De afgelopen weken was ik steeds erg moe en ik kreeg steeds vaker last van hoofdpijn. Vorige week ook nog erg verkouden en dit had ik aangegeven bij collega's en m'n manager. Alleen ging het werk onverstoord verder. Niet alleen mijn eigen werk maar ook nog het werk van beide afwezige collega's. Daarbij nog verschillende escalaties en nog meer spanning met een collega. Het werd me allemaal teveel.
Ik heb me daarop ziekgemeld en ben naar de huisarts geweest. Deze gaf aan dat de kans toch wel erg groot is dat ik oververmoeid/overwerkt ben. De vermoeidheid, hoofdpijn, depressieve klachten zijn daardoor te verklaren. Daarnaast is m'n gezichtskleur wit/grijs/grouw. Dit was wel even schrikken omdat het toch confronterend is om het van een ander te horen.
Gisterochtend ben ik na veel twijfel toch maar gaan werken. Dit ging nog niet erg goed en ik ben na de lunch naar huis gegaan. M'n manager was afwezig. Vandaag weer naar het werk geweest en een gesprek gehad met m'n manager. Ik heb weer geprobeert om m'n verhaal te doen maar er is geen begrip voor. In plaats van hulp of steun te krijgen kreeg ik verwijten. M'n manager kan met zo'n strak gezicht tegenover je gaan zitten en heeft geen begrip voor emoties. Het was zo'n gesprek waarin je ook geen steun krijgt om je verhaal te doen. Het leek meer alsof m'n maanger opzoek was naar punten om me onderuit te halen. Ik moest me steeds verdedigen om aan te tonen dat het niet goed met me gaat. Terwijl dit voor iedereen verder overduidelijk is. Daarnaast heb ik een zeer laag verzuimgehalte in de afgelopen 2 jaar. Ik ben de stabiele kracht binnen het team, functioneer altijd uitstekend en er zijn nog nooit problemen geweest.
Deze week werk ik halve dagen omdat ik hele dagen niet volhou door de vermoeidheid en hoofdpijn. Ik ben bang dat ik meer tijd nodig heb dan een week, maar of m'n manager daarmee akkoord gaat? Daarnaast voel ik me zo rot over het gesprek vanmorgen. Ik zet me altijd 100% in voor m'n werk en ik heb dit niet verdiend. Hoe kan ik nu nog gewoon samenwerken met mijn manager? Ik heb er geen vertouwen meer in. Moet ik me anders volledig ziekmelden? Ondertussen zoek ik verder naar een andere baan maar er is zoveel concurrentie.
Zijn er mensen die in een soortgelijke situatie hebben gezeten? Of ideeën over hoe ik verder moet? HELP!
Groetjes Kuss
dinsdag 16 maart 2010 om 16:47
Ziekmelden?
en je grenzen gaan leren aangeven, vooral zodat jij ze zelf niet overschijdt, en een ander dus ook niet.
Quote: Daarnaast is het een drukke baan. Ik ben een harde werker en ik kan veel hebben. Daardoor wordt er veel werk naar me toegeschoven.
Dat toeschuiven veroorzaak jijzelf.
Als je dat ziet ben je er al voor de helft.
Vind het erg rot voor je..Heb verder geen goed advies.
en je grenzen gaan leren aangeven, vooral zodat jij ze zelf niet overschijdt, en een ander dus ook niet.
Quote: Daarnaast is het een drukke baan. Ik ben een harde werker en ik kan veel hebben. Daardoor wordt er veel werk naar me toegeschoven.
Dat toeschuiven veroorzaak jijzelf.
Als je dat ziet ben je er al voor de helft.
Vind het erg rot voor je..Heb verder geen goed advies.
..popcorn?
dinsdag 16 maart 2010 om 16:54
Als eerste een hele dikke knuffel.
Zo te horen zit je er echt doorheen. Ik zou zo snel mogelijk een afspraak maken met een arbo-arts en tot die tijd werken wat voor jou mogenlijk is. Word de spanning op het werk te hoog doordat je manager geen begrip kan opbrengen voor je situatie kun je je alsnog volledig ziek melden.
Als je nu niet even wat rustiger aan doet heb je grote kans dat je straks overspannen of met een burn-out thuis komt te zitten en dat wil je echt niet.
Ik zou bij de arbo ook aangeven hoe de situatie en de werkdruk op dit moment is. Misschien dat zij iets voor je kunnen doen in een gesprek met je manager.
Ik zou geen ander werk gaan zoeken als je het verder wel naar je zin hebt. Heel veel sterkte!
Zo te horen zit je er echt doorheen. Ik zou zo snel mogelijk een afspraak maken met een arbo-arts en tot die tijd werken wat voor jou mogenlijk is. Word de spanning op het werk te hoog doordat je manager geen begrip kan opbrengen voor je situatie kun je je alsnog volledig ziek melden.
Als je nu niet even wat rustiger aan doet heb je grote kans dat je straks overspannen of met een burn-out thuis komt te zitten en dat wil je echt niet.
Ik zou bij de arbo ook aangeven hoe de situatie en de werkdruk op dit moment is. Misschien dat zij iets voor je kunnen doen in een gesprek met je manager.
Ik zou geen ander werk gaan zoeken als je het verder wel naar je zin hebt. Heel veel sterkte!
dinsdag 16 maart 2010 om 16:58
Eens met de rest. Het vooral niet verder laten komen hoor, dan steven je regelrecht op een fikse (en langdurige) burn-out af! Daar ben jij, en je werkgever trouwens ook, nog veel verder mee van huis.
Goed overleggen met de bedrijfsarts, zij nemen jouw en je klachten hopelijk serieus en dan kunnen jullie vanuit daar een manier vinden om op jouw tempo weer te reintegreren.
Veel sterkte!
Goed overleggen met de bedrijfsarts, zij nemen jouw en je klachten hopelijk serieus en dan kunnen jullie vanuit daar een manier vinden om op jouw tempo weer te reintegreren.
Veel sterkte!
dinsdag 16 maart 2010 om 17:08
Bepaal de grenzen van je eigen kunnen en ga daarbij niet het tempo te hoog opvoeren. En zorg dat je die grenzen ook naar anderen toe aanhoudt.
Ik ken hetgeen wel waar je tegen aan loopt... je zit echt tegen het randje of er zelfs overheen en je manager doet geen fluit om je daarin te begeleiden en/of te ondersteunen. Dus hoe dan ook, de enige die nog iets kan doen ben jezelf. Door je grenzen aan te geven. En door niet in een razend tempo te gaan werken.
Zelf kan ik in een ontzettend hoog tempo werken als het een keertje moet. Gaat prima voor een dagje of enkele daagjes, maar als ik weken/maanden op dat tempo doorga, dan trek ik het niet. Inmiddels heb ik dat zo benoemd en weet ik dat ik mijn korte-termijn tempo alleen zou moeten inschakelen als het een keer zo uitkomt, maar het moet een uitzondering blijven. Mijn lange-termijn tempo kan ik dag in/dag uit volhouden en dan lever ik nog een prima tempo af.
Wat mij nog enorm frustreert is dat mijn collega's alleen maar zichzelf zielig konden vinden qua werkdruk toen ze een paar weken mijn werk moesten overnemen. Terwijl zij met in totaal 4 man of zo mijn werk overnamen, en de werkdruk op mijn werkvlak niet anders was dan toen ik er wel was (en het verder ook niet extreem druk was of zo met normale werkzaamheden van henzelf). En nog geen seconde staan ze er dan bij stil dat wat zij met z'n 4-en "niet te doen vinden" ik altijd in mijn eentje aan het doen was (en dat was zeker een te hoge werkdruk voor mij alleen). Onbegrip vind je helaas overal.
Ik ken hetgeen wel waar je tegen aan loopt... je zit echt tegen het randje of er zelfs overheen en je manager doet geen fluit om je daarin te begeleiden en/of te ondersteunen. Dus hoe dan ook, de enige die nog iets kan doen ben jezelf. Door je grenzen aan te geven. En door niet in een razend tempo te gaan werken.
Zelf kan ik in een ontzettend hoog tempo werken als het een keertje moet. Gaat prima voor een dagje of enkele daagjes, maar als ik weken/maanden op dat tempo doorga, dan trek ik het niet. Inmiddels heb ik dat zo benoemd en weet ik dat ik mijn korte-termijn tempo alleen zou moeten inschakelen als het een keer zo uitkomt, maar het moet een uitzondering blijven. Mijn lange-termijn tempo kan ik dag in/dag uit volhouden en dan lever ik nog een prima tempo af.
Wat mij nog enorm frustreert is dat mijn collega's alleen maar zichzelf zielig konden vinden qua werkdruk toen ze een paar weken mijn werk moesten overnemen. Terwijl zij met in totaal 4 man of zo mijn werk overnamen, en de werkdruk op mijn werkvlak niet anders was dan toen ik er wel was (en het verder ook niet extreem druk was of zo met normale werkzaamheden van henzelf). En nog geen seconde staan ze er dan bij stil dat wat zij met z'n 4-en "niet te doen vinden" ik altijd in mijn eentje aan het doen was (en dat was zeker een te hoge werkdruk voor mij alleen). Onbegrip vind je helaas overal.
dinsdag 16 maart 2010 om 17:10
Volgens mij heeft je manager niks te zeggen over jouw gezondheid. Dus: als jij ziek bent, ga je naar huis. Alleen ben jij de enige die dit ook echt kan doen.
Als jij je niet in staat voelt te werken, moet je niet gaan werken. En dan inderdaad nog een keer naar je huisarts om een duidelijk advies van hem/haar te krijgen en daarna is het misschien handig om uit jezelf de ARBO arts te bellen (anders duurt het vaak wel een paar weken voordat zij uit zichzelf een afspraak met je willen maken) om eea uit te leggen.
Begin met je grenzen aan te geven, echt, als het niet gaat, dan GAAT HET NIET!! Zoals je het beschrijft kom je op mij niet over als een 'zielige aanstelster' alleen schijn je dat zelf nog niet zo te geloven.
Sterkte meid!
Als jij je niet in staat voelt te werken, moet je niet gaan werken. En dan inderdaad nog een keer naar je huisarts om een duidelijk advies van hem/haar te krijgen en daarna is het misschien handig om uit jezelf de ARBO arts te bellen (anders duurt het vaak wel een paar weken voordat zij uit zichzelf een afspraak met je willen maken) om eea uit te leggen.
Begin met je grenzen aan te geven, echt, als het niet gaat, dan GAAT HET NIET!! Zoals je het beschrijft kom je op mij niet over als een 'zielige aanstelster' alleen schijn je dat zelf nog niet zo te geloven.
Sterkte meid!
dinsdag 16 maart 2010 om 19:11
Een herkenbare situatie. Ik ben ook een harde werker in een team met veel uitval. Dit heeft bijna 3 jaar geduurd en een paar weken geleden ging het niet meer.
Ik heb mij toen ziek gemeld, heb een afspraak gemaakt met de bedrijfsarts en ben 10 dagen later weer begonnen met werken. Ik heb nu sinds een paar weken een aangepast werkpakket en werk tijdelijk minder uren. Ik dacht dat ik er in een week of twee weer helemaal bovenop zou zijn, maar dat valt vies tegen. Ik heb geleerd dat hoe langer je wacht, hoe langer het duurt om te herstellen van 'oververmoeidheid' of een (beginnende burn-out) en dat je in deze situatie onderschat wat voor een aanslag je pleegt op je lichaam en geest.
Daarnaast is het mij duidelijk dat mijn oude werkmentaliteit in mijn huidige (overbelaste) organisatie niet werkt en ik moet nu leren om vaker nee te zeggen en duidelijker grenzen te stellen.
Ik heb mij toen ziek gemeld, heb een afspraak gemaakt met de bedrijfsarts en ben 10 dagen later weer begonnen met werken. Ik heb nu sinds een paar weken een aangepast werkpakket en werk tijdelijk minder uren. Ik dacht dat ik er in een week of twee weer helemaal bovenop zou zijn, maar dat valt vies tegen. Ik heb geleerd dat hoe langer je wacht, hoe langer het duurt om te herstellen van 'oververmoeidheid' of een (beginnende burn-out) en dat je in deze situatie onderschat wat voor een aanslag je pleegt op je lichaam en geest.
Daarnaast is het mij duidelijk dat mijn oude werkmentaliteit in mijn huidige (overbelaste) organisatie niet werkt en ik moet nu leren om vaker nee te zeggen en duidelijker grenzen te stellen.
dinsdag 16 maart 2010 om 20:28
Bedankt voor alle reacties! Jullie hebben gelijk dat ik meer m'n grenzen moet stellen. Op het werk is het zo normaal om tot over je oren in het werk te zitten. Dat is de standaard en dat is ook wat er van je verwacht wordt. Daardoor vind ik het moeilijk om nee te zeggen. Je krijgt dan gewoon scheve gezichten. Maar ik ga nu alleen nog maar m'n eigen functie doen en niets erbij. Moet gewoon een beetje meer schijt hebben aan de rest 
Ik probeer het deze week met halve dagen en als het niet gaat meld ik me volledig ziek. Dan kom ik ook bij de ARBO uit. Ik hoop dat ik met een week weer wat opgeknapt ben maar als het langer duurt dan is het niet anders. Ik wil me gewoon weer écht goed voelen. Nu gaat het weer even goed maar over 3 uur zit ik misschien weer te huilen. Het is zo raar wispelturig terwijl ik normaal gesproken heel stabiel ben. Kan er nu ook weer om lachen, zo stom
Ik probeer het deze week met halve dagen en als het niet gaat meld ik me volledig ziek. Dan kom ik ook bij de ARBO uit. Ik hoop dat ik met een week weer wat opgeknapt ben maar als het langer duurt dan is het niet anders. Ik wil me gewoon weer écht goed voelen. Nu gaat het weer even goed maar over 3 uur zit ik misschien weer te huilen. Het is zo raar wispelturig terwijl ik normaal gesproken heel stabiel ben. Kan er nu ook weer om lachen, zo stom
dinsdag 16 maart 2010 om 21:39
Ik krijg de indruk dat je manager denkt: die krijg ik wel zover dat ze stopt met zeuren en weer aan de slag gaat. Aangezien je altijd al veel werk op je nam probeert ze gewoon zoals ze gewend is op je verantwoordelijkheidsgevoel te spelen, en als je erin meegaat bevestig je haar idee dat je dit best aankan.
Aan haar gebrekkige empathie en hulp kun je weinig doen. Zoals de rest zegt, geef zelf je grenzen aan. Huil lekker uit bij iemand die je wel kan steunen en vertel je manager gewoon heel neutraal waar het op staat: je bent overwerkt en zo doorgaan is geen optie.
Dat zij doorvraagt naar een directe oorzaak snap ik niet helemaal; wat is er vaag aan een constant te hoge werkdruk en slechte sfeer?
Succes!
Aan haar gebrekkige empathie en hulp kun je weinig doen. Zoals de rest zegt, geef zelf je grenzen aan. Huil lekker uit bij iemand die je wel kan steunen en vertel je manager gewoon heel neutraal waar het op staat: je bent overwerkt en zo doorgaan is geen optie.
Dat zij doorvraagt naar een directe oorzaak snap ik niet helemaal; wat is er vaag aan een constant te hoge werkdruk en slechte sfeer?
Succes!
This is an unacceptable timeline
donderdag 18 maart 2010 om 07:06
Hoi Kusss,
Voel je je al weer wat rustiger? Hier nog een advies van mij. Als ik jou was zou ik op eigen initiatief een afspraak maken met een arboarts. Dit laat namelijk zien dat je er zelf echt iets aan wil doen en je situatie wil veranderen.
Het gevaar als je afwacht is dat je niet wordt uitgenodigd en veranderd je situatie uiteindelijk niet.
Voel je je al weer wat rustiger? Hier nog een advies van mij. Als ik jou was zou ik op eigen initiatief een afspraak maken met een arboarts. Dit laat namelijk zien dat je er zelf echt iets aan wil doen en je situatie wil veranderen.
Het gevaar als je afwacht is dat je niet wordt uitgenodigd en veranderd je situatie uiteindelijk niet.
donderdag 18 maart 2010 om 18:21
Helaas is het vandaag verder misgegaan en nu heb ik me volledig ziekgemeld. Ik heb ook contact gehad met de verzuimadviseur en morgen bel ik om een afspraak te maken. Meestal geven ze je een paar weken tijd voordat de ARBO wordt ingeschakeld. Volgende week heb ik ook een vervolgafspraak met m'n huisarts. Ik heb voor mezelf besloten dat ik de komende weken niet ga werken tot ik me weer normaal voel.
Het is gewoon erg frustrerend dat je na 2 jaar keihard werken geen steun, begrip of wat dan ook krijgt. Ik had niet verwacht dat het zover zou komen en ik heb heel hard geprobeerd om het niet zover te laten komen. Na een slecht gesprek met m'n manager dinsdag heb ik vanmorgen geprobeerd een gesprek met de senior aan te gaan. Ik had de hoop advies te krijgen maar deze gaf te kennen dat ze me niet kon helpen. Toen ik vervolgens overstuur was en ging huilen werd me verzocht om op te houden of om naar huis te gaan.
Ik wist echt niet meer naar wie ik verder kon wenden voor hulp of hoe ik nu nog verder moest. Ik weet dat ik alles geprobeerd heb en ik kan me er nu bij neerleggen dat het zo niet werkt. Nu ga ik eerst maar een tijdje op adem komen. Geen idee wat ik verder kan verwachten van mijn werkgever of van mijn manager. Waarschijnlijk hoor ik daar morgen meer over.
Bedankt voor alle berichtjes! Tis toch wel een fijn idee dat anderen dit ook hebben meegemaakt. Het advies kan ik goed gebruiken.
Het is gewoon erg frustrerend dat je na 2 jaar keihard werken geen steun, begrip of wat dan ook krijgt. Ik had niet verwacht dat het zover zou komen en ik heb heel hard geprobeerd om het niet zover te laten komen. Na een slecht gesprek met m'n manager dinsdag heb ik vanmorgen geprobeerd een gesprek met de senior aan te gaan. Ik had de hoop advies te krijgen maar deze gaf te kennen dat ze me niet kon helpen. Toen ik vervolgens overstuur was en ging huilen werd me verzocht om op te houden of om naar huis te gaan.
Ik wist echt niet meer naar wie ik verder kon wenden voor hulp of hoe ik nu nog verder moest. Ik weet dat ik alles geprobeerd heb en ik kan me er nu bij neerleggen dat het zo niet werkt. Nu ga ik eerst maar een tijdje op adem komen. Geen idee wat ik verder kan verwachten van mijn werkgever of van mijn manager. Waarschijnlijk hoor ik daar morgen meer over.
Bedankt voor alle berichtjes! Tis toch wel een fijn idee dat anderen dit ook hebben meegemaakt. Het advies kan ik goed gebruiken.
donderdag 18 maart 2010 om 18:40
Hoi Kusss.
Ik heb het niet zo als jou mee gemaakt maar wel zo iets.
November 2008 heb ik mijn baas verteld dat ik zwanger was van een tweeling. Haar eerste reactie: Oh je blijf daarna toch nog wel werken? Geen felicitatie of niks maar ik dacht nog bij mezelf ach het is ook een mens.
In maart ging ik met zwangerschapsverlof het werd toen echt te zwaar gelukkig deed ze daar niet moeilijk over maar normaal deed ze ook niet meer tegen mij. Na de bevalling heb ik heel erg rugklachten gehad en ben ik in Juli geopereerd. Begin september ben ik weer gaan werken eerst 2 dagen in de week later 3 en daarna nog een halve dag. Al snel merkte ik dat het te veel was ik was helemaal op van het werk en thuis had ik soms echt geen puf meer voor de kinderen en dat was ook heel zwaar.
Ik ben daar mee naar mijn baas geweest en kreeg echt een hele botte reactie terwijl ik echt helemaal op was. Voor mij was het toen genoeg. Ik ben ergens anders gaan solliciteren en ben daar aangenomen.Ik werk nu in 3 dagen 22 uur vlakbij mijn huis en ik voel mij echt veel beter zo.
Het enige wat ik kan zeggen laat je niet gek maken door je baas of chef als jij zegr dat je echt niet meer kan dan kan het niet. Je moet echt niet verder gaan dan dat je kunt.
Ik heb het niet zo als jou mee gemaakt maar wel zo iets.
November 2008 heb ik mijn baas verteld dat ik zwanger was van een tweeling. Haar eerste reactie: Oh je blijf daarna toch nog wel werken? Geen felicitatie of niks maar ik dacht nog bij mezelf ach het is ook een mens.
In maart ging ik met zwangerschapsverlof het werd toen echt te zwaar gelukkig deed ze daar niet moeilijk over maar normaal deed ze ook niet meer tegen mij. Na de bevalling heb ik heel erg rugklachten gehad en ben ik in Juli geopereerd. Begin september ben ik weer gaan werken eerst 2 dagen in de week later 3 en daarna nog een halve dag. Al snel merkte ik dat het te veel was ik was helemaal op van het werk en thuis had ik soms echt geen puf meer voor de kinderen en dat was ook heel zwaar.
Ik ben daar mee naar mijn baas geweest en kreeg echt een hele botte reactie terwijl ik echt helemaal op was. Voor mij was het toen genoeg. Ik ben ergens anders gaan solliciteren en ben daar aangenomen.Ik werk nu in 3 dagen 22 uur vlakbij mijn huis en ik voel mij echt veel beter zo.
Het enige wat ik kan zeggen laat je niet gek maken door je baas of chef als jij zegr dat je echt niet meer kan dan kan het niet. Je moet echt niet verder gaan dan dat je kunt.
donderdag 18 maart 2010 om 19:46
quote:Kussss schreef op 18 maart 2010 @ 18:21:
Het is gewoon erg frustrerend dat je na 2 jaar keihard werken geen steun, begrip of wat dan ook krijgt. Ik had niet verwacht dat het zover zou komen en ik heb heel hard geprobeerd om het niet zover te laten komen. Na een slecht gesprek met m'n manager dinsdag heb ik vanmorgen geprobeerd een gesprek met de senior aan te gaan. Ik had de hoop advies te krijgen maar deze gaf te kennen dat ze me niet kon helpen. Toen ik vervolgens overstuur was en ging huilen werd me verzocht om op te houden of om naar huis te gaan.
Bedankt voor alle berichtjes! Tis toch wel een fijn idee dat anderen dit ook hebben meegemaakt. Het advies kan ik goed gebruiken.
Denk nu aan jezelf. Zo te lezen denken ze ook niet aan jou. Ik herken veel dingen. Wegens herkenbaarheid kan ik niet te veel zeggen, maar je bent inderdaad echt niet de enige.
Je loyaliteit is goed en je bent een harde werker, maar je moet nu vooral goed zijn voor jezelf. De reactie van je manager en senior vind ik eigenlijk walgelijk.
Sterkte!!
Het is gewoon erg frustrerend dat je na 2 jaar keihard werken geen steun, begrip of wat dan ook krijgt. Ik had niet verwacht dat het zover zou komen en ik heb heel hard geprobeerd om het niet zover te laten komen. Na een slecht gesprek met m'n manager dinsdag heb ik vanmorgen geprobeerd een gesprek met de senior aan te gaan. Ik had de hoop advies te krijgen maar deze gaf te kennen dat ze me niet kon helpen. Toen ik vervolgens overstuur was en ging huilen werd me verzocht om op te houden of om naar huis te gaan.
Bedankt voor alle berichtjes! Tis toch wel een fijn idee dat anderen dit ook hebben meegemaakt. Het advies kan ik goed gebruiken.
Denk nu aan jezelf. Zo te lezen denken ze ook niet aan jou. Ik herken veel dingen. Wegens herkenbaarheid kan ik niet te veel zeggen, maar je bent inderdaad echt niet de enige.
Je loyaliteit is goed en je bent een harde werker, maar je moet nu vooral goed zijn voor jezelf. De reactie van je manager en senior vind ik eigenlijk walgelijk.
Sterkte!!
vrijdag 19 maart 2010 om 15:52
Kussss, allereerst heel veel sterkte. Moedig van je dat je je hebt ziek gemeld. Ik weet uit ervaring dat dat heel moeilijk is.
Als ik je verhaal zo lees ben je een heel goede kracht, loyaal naar het bedrijf. Dat jij er nu doorheen zit komt echt niet door jou. Voel je alsjeblieft niet schuldig.
Wat een keiharde secreten die managers gedver wat een pokkevolk.
Als ik je verhaal zo lees ben je een heel goede kracht, loyaal naar het bedrijf. Dat jij er nu doorheen zit komt echt niet door jou. Voel je alsjeblieft niet schuldig.
Wat een keiharde secreten die managers gedver wat een pokkevolk.
vrijdag 19 maart 2010 om 16:28
Bedankt voor de berichtjes! Aanstaande maandag heb ik een afspraak met de HR Adviseur en die is ook vertrouwenspersoon. Ik heb haar vanmorgen al even kort gesproken en ze klonk erg vriendelijk en begripvol. Volgende week ook nog een afspraak bij de huisarts voor advies. Vanmorgen heb ik toch even naar m'n manager gebeld. Ik wou me toch ook nog bij haar ziekmelden en laten weten dat ik deze afspraak heb gemaakt. Gelukkig was ze dit keer een stuk meer begripvol en meelevend. Ik vind het zelf belangrijk om open en eerlijk te communiceren en dat blijf ik ook gewoon doen, ongeacht wat er gebeurd is. Daarom heb ik bij haar ook aangegeven dat ik verwacht dat ik voorlopig niet terugkom en ik heb al m'n werk overgedragen. Volgens mij realiseert ze zich nu dat het echt niet goed met me gaat en hier is ze ook wel van geschrokken.
Ik ben blij dat ik maandag met iemand kan praten die er niet direct bij betrokken is. Nu heb ik wel op de harde manier geleerd dat ik echt grenzen moet stellen qua werkdruk. Maar de spanningen met collega's zijn lastiger te voorkomen. Ik probeer om open te communiceren maar helaas doen andere collega's dat niet altijd. Mijn manager wil zich niet mengen in problemen tussen collega's. Daardoor moet ik het steeds zelf uitzoeken maar na een half jaar weet je gewoon niet meer waar je het zoeken moet. Nu hoop ik dat deze HR adviseur hierover ook ideeen heeft.
Ik ben blij dat ik maandag met iemand kan praten die er niet direct bij betrokken is. Nu heb ik wel op de harde manier geleerd dat ik echt grenzen moet stellen qua werkdruk. Maar de spanningen met collega's zijn lastiger te voorkomen. Ik probeer om open te communiceren maar helaas doen andere collega's dat niet altijd. Mijn manager wil zich niet mengen in problemen tussen collega's. Daardoor moet ik het steeds zelf uitzoeken maar na een half jaar weet je gewoon niet meer waar je het zoeken moet. Nu hoop ik dat deze HR adviseur hierover ook ideeen heeft.
zaterdag 20 maart 2010 om 22:39
quote:ColeTurner schreef op 20 maart 2010 @ 10:50:
Mijn leidinggevende is ook een meelevend persoon die heel goed weet hoe om te gaan met dit soort situaties. Het is vervelend dat managers, zoals die van TO het beeld bepalen dat bestaat van managers.Ik mag ook zeker niet klagen. Maar het is wel heel erg dat er managers bestaan zoals die van Kussss en dat je daar zo tegen moet 'vechten' terwijl je zelf zo van goede wil bent.
Mijn leidinggevende is ook een meelevend persoon die heel goed weet hoe om te gaan met dit soort situaties. Het is vervelend dat managers, zoals die van TO het beeld bepalen dat bestaat van managers.Ik mag ook zeker niet klagen. Maar het is wel heel erg dat er managers bestaan zoals die van Kussss en dat je daar zo tegen moet 'vechten' terwijl je zelf zo van goede wil bent.
zaterdag 20 maart 2010 om 22:52
