Werk & Studie
alle pijlers
WAO, studie en weer aan het werk pogen te komen
woensdag 16 september 2009 om 09:58
Hallo mensen
Ik heb een vraag.. Ik zit in de wao, al een fikse poos, ben herkeurd (2 x) en toen weer afgekeurd. Zelf wil ik heel graag weer aan het werk. Fulltime kan niet meer door mijn ziekte maar 1 a 2 dagen zou haalbaar moeten zijn. UWV wilde hieraan niet meewerken, de arbeidsdeskundige lachte me nog niet uit , noemde me arbeidsgehandicapt etc. en zij vonden mijn plan niet realistisch.
Nu ben ik nogal eigenwijs
Ik wil dus een opleiding gaan doen (verpleegkunde ) en moet eerst de daarvoor gelden opleiding gaan doen (HBO-V). Nu is concreet mijn vraag :
* mag dit met een uitkering
* kosten voor de opleiding zijn uiteraard niet misselijk, is er een mogelijkheid dat je het collegegeld in bijv. 4 termijnen betaald ?
boeken etc. kom ik wel aan via bol of MP dus dat is het punt niet.
* en als ik dan uiteindelijk klaar ben.. kom ik aan het werk ? Ik zal toch ook stage moeten lopen etc.
Kortom.. kan deze arbeidsgehandicapt (wat een k.t. woord) toch weer aan de slag (al is het dan niet fulltime ?) of is het een plan wat ik beter maar kan laten varen ?
Ik heb een vraag.. Ik zit in de wao, al een fikse poos, ben herkeurd (2 x) en toen weer afgekeurd. Zelf wil ik heel graag weer aan het werk. Fulltime kan niet meer door mijn ziekte maar 1 a 2 dagen zou haalbaar moeten zijn. UWV wilde hieraan niet meewerken, de arbeidsdeskundige lachte me nog niet uit , noemde me arbeidsgehandicapt etc. en zij vonden mijn plan niet realistisch.
Nu ben ik nogal eigenwijs
Ik wil dus een opleiding gaan doen (verpleegkunde ) en moet eerst de daarvoor gelden opleiding gaan doen (HBO-V). Nu is concreet mijn vraag :
* mag dit met een uitkering
* kosten voor de opleiding zijn uiteraard niet misselijk, is er een mogelijkheid dat je het collegegeld in bijv. 4 termijnen betaald ?
boeken etc. kom ik wel aan via bol of MP dus dat is het punt niet.
* en als ik dan uiteindelijk klaar ben.. kom ik aan het werk ? Ik zal toch ook stage moeten lopen etc.
Kortom.. kan deze arbeidsgehandicapt (wat een k.t. woord) toch weer aan de slag (al is het dan niet fulltime ?) of is het een plan wat ik beter maar kan laten varen ?
woensdag 16 september 2009 om 11:26
Altijd dierenarts willen worden, maar ook niet kunnen doen vanwege ziekte. Ik kan het nu nog altijd moelijk accepteren om zo'n grote droom te moeten laten varen merk ik. Ook een beetje het romatische beeld erover wat roosvrouw zegt. Maar het was gewoon niet realistisch.
Verder sluit ik me geheel aan bij Qwertu. Zij heeft echt goede punten erbij staan.
Verder sluit ik me geheel aan bij Qwertu. Zij heeft echt goede punten erbij staan.
woensdag 16 september 2009 om 12:13
quote:Dejavu schreef op 16 september 2009 @ 11:34:
Inderdaad eens met Qwertu en Roosvrouw. Zij weten hoe het is om ziek te zijn en (te) veel te willen. Wees realistisch en kijk naar wat je kunt in plaats naar wat je hoopt.Te veel willen? Ik wil nooit te veel! *probeert zo onschuldig engelachtig mogelijk te kijken*.
Inderdaad eens met Qwertu en Roosvrouw. Zij weten hoe het is om ziek te zijn en (te) veel te willen. Wees realistisch en kijk naar wat je kunt in plaats naar wat je hoopt.Te veel willen? Ik wil nooit te veel! *probeert zo onschuldig engelachtig mogelijk te kijken*.
vandaag ga ik van alles kunnen
woensdag 16 september 2009 om 12:54
quote:Babsjuh schreef op 16 september 2009 @ 10:22:
Ik kan me voorstellen dat je niet zit te wachten op vragen rondom je WAO. Maar een van de vragen die je zelf stelt in je OP is:"kom ik aan het werk ? Ik zal toch ook stage moeten lopen etc. " en daarvoor is o.a. de reden waarom je in de WAO zit toch echt relevant.
.
Nee ik snap wat jij bedoelt en dat bedoelde ik er ook niet mee. Ik vind het alleen hinderlijk dat er sommige mensen zijn die direct denken dat je er voor de lol in zit en die wilde ik voorzijn.
Ik weet heel goed mijn beperkingen en weet dat ik wel degelijk een bijdrage kan levereren maar dat zal dan geen standaard functie zijn.. dus in die zin maak ik de kans dan kleiner , dan realiseer ik me ook wel. Het is niet dat ik denk dat ik zo maar aan de slag kan..
Ik kan me voorstellen dat je niet zit te wachten op vragen rondom je WAO. Maar een van de vragen die je zelf stelt in je OP is:"kom ik aan het werk ? Ik zal toch ook stage moeten lopen etc. " en daarvoor is o.a. de reden waarom je in de WAO zit toch echt relevant.
.
Nee ik snap wat jij bedoelt en dat bedoelde ik er ook niet mee. Ik vind het alleen hinderlijk dat er sommige mensen zijn die direct denken dat je er voor de lol in zit en die wilde ik voorzijn.
Ik weet heel goed mijn beperkingen en weet dat ik wel degelijk een bijdrage kan levereren maar dat zal dan geen standaard functie zijn.. dus in die zin maak ik de kans dan kleiner , dan realiseer ik me ook wel. Het is niet dat ik denk dat ik zo maar aan de slag kan..
woensdag 16 september 2009 om 12:57
quote:NannieB schreef op 16 september 2009 @ 10:29:
TO, heb je het met je arbeidsdeskundige wel eens over een reintegratietraject gehad?
Ja direct toen ik ik bij de AD kwam en hoorde dat ik wederom 100% werd afgekeurd en arbeidsgehandicapt zou zijn.. Maar ik mocht dus niet re-integreren vanwege mijn medisch dossier. De kans was niet reeel dat ik aan de slag zou komen en mijn gezondheid is niet iets wat ik kan vooruitzien zeg maar.. dus in die zin mocht ik niet re-integreren.
TO, heb je het met je arbeidsdeskundige wel eens over een reintegratietraject gehad?
Ja direct toen ik ik bij de AD kwam en hoorde dat ik wederom 100% werd afgekeurd en arbeidsgehandicapt zou zijn.. Maar ik mocht dus niet re-integreren vanwege mijn medisch dossier. De kans was niet reeel dat ik aan de slag zou komen en mijn gezondheid is niet iets wat ik kan vooruitzien zeg maar.. dus in die zin mocht ik niet re-integreren.
woensdag 16 september 2009 om 12:58
woensdag 16 september 2009 om 13:01
quote:Marahbloem schreef op 16 september 2009 @ 10:47:
HBO-V met reuma, terwijl je weet niet meer dan 1 a 2 dagen te kunnen werken, klinkt niet heel realistisch.
*** nee dat is het ook niet.. en dat weet ik eigenlijk wel. maar soms moet je het echt honderd keer horen ...
Heb je dit ook met je behandelend artsen besproken? Die kunnen je kansen ook wel goed inschatten volgens mij.
** reumatoloog en revalidatie arts zijn er op tegen.
Maar ik zou wel realistisch blijven als ik jou was.Ik ben wakker ...
HBO-V met reuma, terwijl je weet niet meer dan 1 a 2 dagen te kunnen werken, klinkt niet heel realistisch.
*** nee dat is het ook niet.. en dat weet ik eigenlijk wel. maar soms moet je het echt honderd keer horen ...
Heb je dit ook met je behandelend artsen besproken? Die kunnen je kansen ook wel goed inschatten volgens mij.
** reumatoloog en revalidatie arts zijn er op tegen.
Maar ik zou wel realistisch blijven als ik jou was.Ik ben wakker ...
woensdag 16 september 2009 om 13:05
[quote]roosvrouw schreef op 16 september 2009 @ 10:51:
Hmm, zal wel aan mij liggen maar arbeidshandicap klinkt mij niet gek in de oren o.i.d. Je hébt een handicap op het gebied van arbeid, plain and simpel.
** maar het is wel een klap in je b.k als je toch stiekum hoopt dat je toch nog wat uren mag werken.. en dat ze je niet uitlachen als je verteld dat je wel weer aan de slag wil.
Of je mag studeren en welke gevolgen dat heeft op jouw uitkering? Dat kan alleen het UWV jouw vertellen. Je zult hierover met de AD (arbeidsdeskundige) in gesprek moeten. Vraag hierbij alle gedane toezeggingen ook zwart op wit. Je zult dit volgens UWV regels moeten spelen, wil je het recht op jouw AO-uitkering en/of erop kunnen terugvallen in de toekomst niet in gevaar brengen. Kortom; babbelen met het UWV
** ik mag geen reintegratie traject volgens, maar mag wel algemene studies doen, dwz niet beroepsgericht.Vergoeding kom ik niet voor in aanmerking maar daar was ik sowieso niet vanuit gegaan..
En daarnaast voor jezelf éérlijk naar je plannen kijken. Hoe realistisch is het? Niet alleen voor dit jaar, maar ook voor 2010 en voor 2015. Als de kans levensgroot is dat je dan al niet meer in het veld zou kunnen werken waar je voor wilt gaan studeren, is je wens dan wel realistisch of zou het beter zijn om naar andere opties te kijken?
** ja als ik realistisch ben weet ik niet of ik kan werken. Mijn reuma is niet te voorspellen. Het is vrij grillig en komt en gaat met peieken en dalen.
Misschien moet ik gewoon een opleiding gaan doen die voor de leuk is (en voor de hersens) en niet de intentie hebben om te gaan werken vooralsnog .. zucht.. jeemig.. wat is het soms moeilijk om wakker geschud te worden..
Hmm, zal wel aan mij liggen maar arbeidshandicap klinkt mij niet gek in de oren o.i.d. Je hébt een handicap op het gebied van arbeid, plain and simpel.
** maar het is wel een klap in je b.k als je toch stiekum hoopt dat je toch nog wat uren mag werken.. en dat ze je niet uitlachen als je verteld dat je wel weer aan de slag wil.
Of je mag studeren en welke gevolgen dat heeft op jouw uitkering? Dat kan alleen het UWV jouw vertellen. Je zult hierover met de AD (arbeidsdeskundige) in gesprek moeten. Vraag hierbij alle gedane toezeggingen ook zwart op wit. Je zult dit volgens UWV regels moeten spelen, wil je het recht op jouw AO-uitkering en/of erop kunnen terugvallen in de toekomst niet in gevaar brengen. Kortom; babbelen met het UWV
** ik mag geen reintegratie traject volgens, maar mag wel algemene studies doen, dwz niet beroepsgericht.Vergoeding kom ik niet voor in aanmerking maar daar was ik sowieso niet vanuit gegaan..
En daarnaast voor jezelf éérlijk naar je plannen kijken. Hoe realistisch is het? Niet alleen voor dit jaar, maar ook voor 2010 en voor 2015. Als de kans levensgroot is dat je dan al niet meer in het veld zou kunnen werken waar je voor wilt gaan studeren, is je wens dan wel realistisch of zou het beter zijn om naar andere opties te kijken?
** ja als ik realistisch ben weet ik niet of ik kan werken. Mijn reuma is niet te voorspellen. Het is vrij grillig en komt en gaat met peieken en dalen.
Misschien moet ik gewoon een opleiding gaan doen die voor de leuk is (en voor de hersens) en niet de intentie hebben om te gaan werken vooralsnog .. zucht.. jeemig.. wat is het soms moeilijk om wakker geschud te worden..
woensdag 16 september 2009 om 13:11
Polder, je hangt wel erg op het 'mogen'. Klinkt alsof dat veiliger voor je is dan onder ogen komen dat het eigenlijk gaat om kunnen. Kan een punt zijn wat je verder aandacht wilt schenken.
Los daarvan; ook al doe je al vrijwilligerswerk, ga je nog meer ingraven in die wereld. Daarin is zo ongeveer een wereld aan mogelijkheden. Natuurlijk zul je geen verpleegkundige handelingen zonder diploma mogen uitvoeren, maar ook qua zorg kun je allerlei kanten op in het vrijwilligersgebeuren. Vaak is het ook een stukje groei. Je groeit van het een in het ander, je wordt zichtbaarder waardoor je eerder wat aangeboden wordt etc.
Wat is het in zorg dat je trekt? Het lichamelijk bezig zijn met mensen? Of is het meer het helpen van mensen? Medische handelingen uitvoeren? Verzorgende taken uitvoeren? Of is het een combinatie van zorg leuk vinden en toch ook nog te zwaar hechten aan zelf geld binnen brengen?
Als je die vragen kunt beantwoorden, dan kun je bijv. ook gerichter zoeken naar vrijwilligerswerk dat daarbij én bij jouw belastbaarheid past. En het maakt voor ons meedenken ook wat makkelijk. Veel forummers weten er meer dan 1 en wie weet komt er wel iemand met vrijwilligerswerk waar jij ongekend happy van wordt.
Los daarvan; ook al doe je al vrijwilligerswerk, ga je nog meer ingraven in die wereld. Daarin is zo ongeveer een wereld aan mogelijkheden. Natuurlijk zul je geen verpleegkundige handelingen zonder diploma mogen uitvoeren, maar ook qua zorg kun je allerlei kanten op in het vrijwilligersgebeuren. Vaak is het ook een stukje groei. Je groeit van het een in het ander, je wordt zichtbaarder waardoor je eerder wat aangeboden wordt etc.
Wat is het in zorg dat je trekt? Het lichamelijk bezig zijn met mensen? Of is het meer het helpen van mensen? Medische handelingen uitvoeren? Verzorgende taken uitvoeren? Of is het een combinatie van zorg leuk vinden en toch ook nog te zwaar hechten aan zelf geld binnen brengen?
Als je die vragen kunt beantwoorden, dan kun je bijv. ook gerichter zoeken naar vrijwilligerswerk dat daarbij én bij jouw belastbaarheid past. En het maakt voor ons meedenken ook wat makkelijk. Veel forummers weten er meer dan 1 en wie weet komt er wel iemand met vrijwilligerswerk waar jij ongekend happy van wordt.
vandaag ga ik van alles kunnen
woensdag 16 september 2009 om 13:12
quote:qwertu schreef op 16 september 2009 @ 11:15:
Heb je al ervaring met vrijwilligerswerk? Je zegt dat je het denkt te kunnen, een of twee dagen in de week werken, maar het lijkt me het handigst om dat eerst eens te staven voor je allemaal dingen in gang gaat zetten. Liever dat vrijwilligerswerk uitloopt op een teleurstelling dan dat je levensplan dat doet, nietwaar?
** nu doe ik vrijwillligers werk inderdaad op de uren dat het mij past .. ben ik niet in orde dan komt het een andere dag wel..
Ik zit zelf ziek thuis (en wel bijna volledig goedgekeurd, flauw om daar zo'n opmerking over te maken,
** nee hoor.. is niet erg.. ik vind het zelf niet vervelend om reuma te hebben, althans dat klinkt weer raar.. ik weet niet beter maar ik bedoel dat mijn leven niet is opgehouden.
Mijn advies aan jou zou zijn om je tempo wat te temperen en om je plan op te splitsen in heel kleine stapjes. Zo merk je vanzelf of het haalbaar is (en wat er dan precies haalbaar is). Gaandeweg merk je ook wel of je het tempo moet versnellen of juist moet vertragen.
** goed advies
Je zit in de "luxepositie" dat je voor het geld niet hoeft te werken. Maak gebruik van de kans die je dat biedt, zou ik zeggen, door eerst eens te beginnen met werken zonder dat daar betaling aan vast zit.
** nou.. wao is geen vetpot hoor.. daar hoef ik het niet voor te doen.. Betaald werk levert in alle opzichten meer op.. als ik in de wao blijf en ga met pensioen dat heb ik niet veel extra. Ik heb wel een werk-periode achter de rug maar niet lang genoeg om daar dik pensioen van te hebben
En neem vooral ook de tijd om je plan uit te werken. Kijk even om je droom heen, of er alternatieven zijn die misschien met jouw gezondheid haalbaarder zijn en die je misschien net zo zeer aanspreken (onderwijs, remedial teaching noemde je al, etc.). De opleiding HBO-V is natuurlijk ook wel heel lichamelijk, terwijl Pabo dat al een stuk minder is (en voor remedial teaching moet je dan geloof ik een post-HBO opleiding doen).
** je hebt gelijk. Ik heb de hele ochtend zitten pluizen en er is zoveel meer dan HBO-V maar goed.. ik had me nogal gefocussed daarop en dan zie je soms niet de wellicht wat betere opties.
Tot slot toch nog een andere kwestie...
Zo'n drang om aan het werk te willen, kan ook voortkomen uit moeite te accepteren dat je ziek bent. Zou dit bij jou aan de orde kunnen zijn? Zou je het aandurven om eerst dát traject in te gaan voordat je weer vooruit gaat kijken naar wat je dan wél kunt bereiken in je leven?Pff daar zeg je wat. Je hebt geen keus en dat stond me tegen. Toen ik thuis kwam te zitten omdat het echt niet meer kon.. drukke baan, niet in eigen woonplaats dus veel reizen met de trein, gezin en toen stortte mijn hele lijf in.. klaar was het.. en ik sukkelde al jaaaren hoor maar het ging.. totdat het niet meer ging.. En dat heeft me 2 jaar gekost om te accepteren en nu leef ik er mee en niet meer dan dat. Ik ben dankbaar dat ik geen andere ziekte heb waaraan ik dood ga maar het is moeilijk om als 40-er je te voelen en bewegen als een bejaarde.. Ik heb via de revalidatie arts wel een programma waarin ik al een fikse poos meedraai .. en dat is een soort leven met programma..
Heb je al ervaring met vrijwilligerswerk? Je zegt dat je het denkt te kunnen, een of twee dagen in de week werken, maar het lijkt me het handigst om dat eerst eens te staven voor je allemaal dingen in gang gaat zetten. Liever dat vrijwilligerswerk uitloopt op een teleurstelling dan dat je levensplan dat doet, nietwaar?
** nu doe ik vrijwillligers werk inderdaad op de uren dat het mij past .. ben ik niet in orde dan komt het een andere dag wel..
Ik zit zelf ziek thuis (en wel bijna volledig goedgekeurd, flauw om daar zo'n opmerking over te maken,
** nee hoor.. is niet erg.. ik vind het zelf niet vervelend om reuma te hebben, althans dat klinkt weer raar.. ik weet niet beter maar ik bedoel dat mijn leven niet is opgehouden.
Mijn advies aan jou zou zijn om je tempo wat te temperen en om je plan op te splitsen in heel kleine stapjes. Zo merk je vanzelf of het haalbaar is (en wat er dan precies haalbaar is). Gaandeweg merk je ook wel of je het tempo moet versnellen of juist moet vertragen.
** goed advies
Je zit in de "luxepositie" dat je voor het geld niet hoeft te werken. Maak gebruik van de kans die je dat biedt, zou ik zeggen, door eerst eens te beginnen met werken zonder dat daar betaling aan vast zit.
** nou.. wao is geen vetpot hoor.. daar hoef ik het niet voor te doen.. Betaald werk levert in alle opzichten meer op.. als ik in de wao blijf en ga met pensioen dat heb ik niet veel extra. Ik heb wel een werk-periode achter de rug maar niet lang genoeg om daar dik pensioen van te hebben
En neem vooral ook de tijd om je plan uit te werken. Kijk even om je droom heen, of er alternatieven zijn die misschien met jouw gezondheid haalbaarder zijn en die je misschien net zo zeer aanspreken (onderwijs, remedial teaching noemde je al, etc.). De opleiding HBO-V is natuurlijk ook wel heel lichamelijk, terwijl Pabo dat al een stuk minder is (en voor remedial teaching moet je dan geloof ik een post-HBO opleiding doen).
** je hebt gelijk. Ik heb de hele ochtend zitten pluizen en er is zoveel meer dan HBO-V maar goed.. ik had me nogal gefocussed daarop en dan zie je soms niet de wellicht wat betere opties.
Tot slot toch nog een andere kwestie...
Zo'n drang om aan het werk te willen, kan ook voortkomen uit moeite te accepteren dat je ziek bent. Zou dit bij jou aan de orde kunnen zijn? Zou je het aandurven om eerst dát traject in te gaan voordat je weer vooruit gaat kijken naar wat je dan wél kunt bereiken in je leven?Pff daar zeg je wat. Je hebt geen keus en dat stond me tegen. Toen ik thuis kwam te zitten omdat het echt niet meer kon.. drukke baan, niet in eigen woonplaats dus veel reizen met de trein, gezin en toen stortte mijn hele lijf in.. klaar was het.. en ik sukkelde al jaaaren hoor maar het ging.. totdat het niet meer ging.. En dat heeft me 2 jaar gekost om te accepteren en nu leef ik er mee en niet meer dan dat. Ik ben dankbaar dat ik geen andere ziekte heb waaraan ik dood ga maar het is moeilijk om als 40-er je te voelen en bewegen als een bejaarde.. Ik heb via de revalidatie arts wel een programma waarin ik al een fikse poos meedraai .. en dat is een soort leven met programma..
woensdag 16 september 2009 om 13:15
Mijn man is volledig afgekeurd (o.a. met reuma) en doet nu cursussen om zichzelf te ontwikkelen. Niet om ooit nog aan het werk te gaan, dat is gewoon onrealistisch. Er zijn weken, dat het heel goed gaat. Maar dan komt de klap en gaat het maanden weer minder.
Maar het is voor hem net zo moeilijk als voor jou om te accepteren, dat dit het is voor hem en er geen verandering zal komen.
Maar het is voor hem net zo moeilijk als voor jou om te accepteren, dat dit het is voor hem en er geen verandering zal komen.
woensdag 16 september 2009 om 13:16
En heel praktisch; kijk naar wat wél binnen jouw grenzen ligt. Welke talenten heb je? Waar ben je goed in? Wat vind je leuk? Talenten zijn leuke grappige dingen. Die kun je in allerlei vormen toepassen, die zijn veel flexibeler dan sec een bepaalde job of studierichting. Wat kun je met jouw talenten, eigenschappen en wensen binnen jouw grenzen?
vandaag ga ik van alles kunnen
woensdag 16 september 2009 om 13:17
Lieve mensen
bedankt voor al jullie heldere inzichten (die ik eigenlijk zelf ook wel heb maar soms ben je een struisvogel ).. tuurlijk had ik gehoopt op succesverhalen van vrouwen die het ook gedaan hebben tuurlijk hoopte ik op verhalen van moet je doen ..
Daarvoor is een forum een uitgelezen plek. meningen en gedachten uitwisselen.
Ik ga eens goed om de tafel met mijn begeleider vanuit het revalidatie traject (een soort van maatschappelijk werkster is dat) en dan ga ik serieus bekijken wat ik dan wel zou kunnen doen met mijn leven dan achter de geraniums zitten.. Er moet toch iets zijn wat in de richting komt en waarmee ik toch een beetje mijn soort van droom kan uitleven. Misschien iets met psychologie, RT etc..
Ik hou me aanbevolen voor tips !
bedankt voor al jullie heldere inzichten (die ik eigenlijk zelf ook wel heb maar soms ben je een struisvogel ).. tuurlijk had ik gehoopt op succesverhalen van vrouwen die het ook gedaan hebben tuurlijk hoopte ik op verhalen van moet je doen ..
Daarvoor is een forum een uitgelezen plek. meningen en gedachten uitwisselen.
Ik ga eens goed om de tafel met mijn begeleider vanuit het revalidatie traject (een soort van maatschappelijk werkster is dat) en dan ga ik serieus bekijken wat ik dan wel zou kunnen doen met mijn leven dan achter de geraniums zitten.. Er moet toch iets zijn wat in de richting komt en waarmee ik toch een beetje mijn soort van droom kan uitleven. Misschien iets met psychologie, RT etc..
Ik hou me aanbevolen voor tips !
woensdag 16 september 2009 om 13:27
Ik sluit me ook aan bij Qwertu en Roosvrouw.
Ik krijg nu zo'n 15 jaar een WAO-uitkering. Een aantal jaren daarvan volledig afgekeurd, nu nog een kleine 60%. En veel schommelingen in de jaren ervoor.
Ik herken het willen, het romantiseren, het niet accepteren (en dat willen wegwerken met een baan, voelde me 'er niet meer bij horen', laag zelfbbeeld etc.) wat door de dames hiervoor genoemd is.
Ook het overschatten van mijn kunnen, trouwens. *bloos*
Ook nu nog, ik werk, heb de leukste baan die ik voor mijzelf kan bedenken, maar eigenlijk is één facet vd werkzaamheden erg lastig voor me. De onregelmatigheid.
Maar ondanks dat me dat veel kost, haal ik zoveel voldoening en plezier uit mijn werk dat ik het ervoor over heb dat ik nu vaak erg moe ben en ernaast 'weinig' doe. Het zij zo: ik werk liever dan dat ik mijn huishouden doe.
Iom het UWV heb ik tijdelijk een fulltime opleiding gedaan (ook véél te zwaar, maar tering wat trots dat ik het toch maar geflikt heb -beste cijfers vd klas), ben daarna met veel te veel uren begonnen. Maar ook dat was al overlegd met het UWV: als ik het niet volhield kon ik dat terugdraaien. (en dat gebeurde 2 maanden later al).
Ach, ik weet niet exact wat ik hiermee wil zeggen. Ik herken het, soms is het het echt waard om te proberen. Wees realistisch, vergeef jezelf als het niet lukt in de vorm die je wou, wees bereid je prioriteiten bij te stellen en vooral overleg met het UWV.
Ik begrijp dondersgoed dat je je oriënteert, succes.
Ik krijg nu zo'n 15 jaar een WAO-uitkering. Een aantal jaren daarvan volledig afgekeurd, nu nog een kleine 60%. En veel schommelingen in de jaren ervoor.
Ik herken het willen, het romantiseren, het niet accepteren (en dat willen wegwerken met een baan, voelde me 'er niet meer bij horen', laag zelfbbeeld etc.) wat door de dames hiervoor genoemd is.
Ook het overschatten van mijn kunnen, trouwens. *bloos*
Ook nu nog, ik werk, heb de leukste baan die ik voor mijzelf kan bedenken, maar eigenlijk is één facet vd werkzaamheden erg lastig voor me. De onregelmatigheid.
Maar ondanks dat me dat veel kost, haal ik zoveel voldoening en plezier uit mijn werk dat ik het ervoor over heb dat ik nu vaak erg moe ben en ernaast 'weinig' doe. Het zij zo: ik werk liever dan dat ik mijn huishouden doe.
Iom het UWV heb ik tijdelijk een fulltime opleiding gedaan (ook véél te zwaar, maar tering wat trots dat ik het toch maar geflikt heb -beste cijfers vd klas), ben daarna met veel te veel uren begonnen. Maar ook dat was al overlegd met het UWV: als ik het niet volhield kon ik dat terugdraaien. (en dat gebeurde 2 maanden later al).
Ach, ik weet niet exact wat ik hiermee wil zeggen. Ik herken het, soms is het het echt waard om te proberen. Wees realistisch, vergeef jezelf als het niet lukt in de vorm die je wou, wees bereid je prioriteiten bij te stellen en vooral overleg met het UWV.
Ik begrijp dondersgoed dat je je oriënteert, succes.
Known to cause insanity in laboratory mice
woensdag 16 september 2009 om 13:31
Oh en voordat ik weer betaald ging werken heb ik 2 jaar lang 3 soorten vrijwilligerswerk gedaan om te kijken wat ik nu ook echt aankon qua uren en werkzaamheden.
Verschillende zaken, van (zittend) lesgeven aan anderstaligen, een winkel op het azc (staand en veel lopen/opruimen) en een wijkbalie.
Verschillende zaken, van (zittend) lesgeven aan anderstaligen, een winkel op het azc (staand en veel lopen/opruimen) en een wijkbalie.
Known to cause insanity in laboratory mice
woensdag 16 september 2009 om 14:12
quote:poldervrouw schreef op 16 september 2009 @ 13:17:
Ik ga eens goed om de tafel met mijn begeleider vanuit het revalidatie traject (een soort van maatschappelijk werkster is dat) en dan ga ik serieus bekijken wat ik dan wel zou kunnen doen met mijn leven dan achter de geraniums zitten.. Er moet toch iets zijn wat in de richting komt en waarmee ik toch een beetje mijn soort van droom kan uitleven. Misschien iets met psychologie, RT etc..
Ik hou me aanbevolen voor tips !
Slim plan! En die geraniums? Meid, er is nog zo veel wél aan opties dat als je wilt, je tijd en/of energie tekort komt om die geraniums water te geven. Laat staan er achter te zitten.
Wellicht heb je wat aan mijn ervaring? Ondergetekende gek had ooit het idee dat ze geneeskunde wilde en zou studeren. Grapjas! Kom vaak genoeg niet eens uit bed en dan uiteindelijk co-schappen en erger? Hahahahahaha. Het is zoeken geweest, maar ik ben gaan kijken naar wat ik leuk vind. Waar ben ik goed in? Wat wil ik? Belangrijke punten voor mij;
- productief bezig zijn
- ambitieus kunnen zijn
- welzijnsgericht/ 'helpend' zijn en resultaat zien
- mijn tanden ergens in kunnen zetten qua niveau
Klonk me best lastig in de oren met een belastbaarheid die zeer onvoorspelbaar is, behalve dat een belangrijk deel vanuit bed gedaan moet kunnen worden. Ik ben eerst begonnen in een sociaal cultureel centrum (combinatie theater en dorpshuis). Erg leuk, erg gezellig, maar vooral voor de leuk. Niet omdat ik mijn grote ei erin kwijt kan. Ik was toen ook nog niet met bovenstaand lijstje bezig. Langzaam maar zeker ging ik eens kijken naar wat me nu eigenlijk zou liggen.
En niet veel later kwam de mogelijkheid om me in een WMO-adviesraad te storten. Een dergelijke raad geeft de eigen gemeente gevraagd en ongevraagd advies over WMO-beleid. WMO is enorm ruim. Wat mij er enorm in trok is die ruime opzet en het sociale en welzijnsaspect dat er bij komt kijken. Concreet dingen kunnen gaan doen, maar ook wat kunnen doen met mijn onvrede over hoe sommige dingen op WMO-gebied geregeld waren/zijn. Dat begon heel vrijblijvend, laagdrempelig en eigenlijk als wat aankloten.
Inmiddels? In 2 jaar is het uitgegroeid tot een belangrijke factor in het lokale WMO-beleid. Ik kan in het bestuursgedeelte al mijn grote eieren kwijt. Kan me vastbijten in adviesrapportages die geschreven moeten worden, lobby voeren, doelen ontwikkelen en nastreven. Maar ook in het contact met mensen zelf, concreet helpen als iemand vastloopt hierin, noem het maar op. Ik zit -voor nu- helemaal op mijn juiste plek.
En toch kan ik alles op mijn wijze, mijn belastbaarheid doen. Ik kan schuiven met taken, collega's kunnen waar nodig bijspringen, het meeste kan ik indien nodig vanuit bed doen. En doordat het gaat om sociaal beleid kan ik zelfs terug grijpen op de mogelijkheid om een bespreking -indien echt nodig, probeer het altijd te vermijden- vanuit bed te doen. En of het dan een collega is, een burgemeester of wie dan ook, dat doet er allemaal niet toe. Heerlijk!
Het grappigste? Je bent zichtbaarder zodra je actief bezig bent. Ik krijg van diverse kanten allerlei vragen en aanbiedingen na die 4 jaar die ik ben gaan vrijwilligen. Uiteindelijk zal dat hopelijk uitmonden tot een situatie die ik zelf als werk beschouw. Het ís geen werk volgens het UWV en de wetgeving, maar gevoelsmatig is het dat wel voor mij. Iets wat ik nooit dacht te behalen. Wat in een 'echte' werkvloersituatie ook niet haalbaar zou zijn geweest. Er kunnen soms enorm veel deuren dicht gaan, maar dat kan vaak ook allerlei andere open deuren en ramen met zich meebrengen. You never know!
Ik ga eens goed om de tafel met mijn begeleider vanuit het revalidatie traject (een soort van maatschappelijk werkster is dat) en dan ga ik serieus bekijken wat ik dan wel zou kunnen doen met mijn leven dan achter de geraniums zitten.. Er moet toch iets zijn wat in de richting komt en waarmee ik toch een beetje mijn soort van droom kan uitleven. Misschien iets met psychologie, RT etc..
Ik hou me aanbevolen voor tips !
Slim plan! En die geraniums? Meid, er is nog zo veel wél aan opties dat als je wilt, je tijd en/of energie tekort komt om die geraniums water te geven. Laat staan er achter te zitten.
Wellicht heb je wat aan mijn ervaring? Ondergetekende gek had ooit het idee dat ze geneeskunde wilde en zou studeren. Grapjas! Kom vaak genoeg niet eens uit bed en dan uiteindelijk co-schappen en erger? Hahahahahaha. Het is zoeken geweest, maar ik ben gaan kijken naar wat ik leuk vind. Waar ben ik goed in? Wat wil ik? Belangrijke punten voor mij;
- productief bezig zijn
- ambitieus kunnen zijn
- welzijnsgericht/ 'helpend' zijn en resultaat zien
- mijn tanden ergens in kunnen zetten qua niveau
Klonk me best lastig in de oren met een belastbaarheid die zeer onvoorspelbaar is, behalve dat een belangrijk deel vanuit bed gedaan moet kunnen worden. Ik ben eerst begonnen in een sociaal cultureel centrum (combinatie theater en dorpshuis). Erg leuk, erg gezellig, maar vooral voor de leuk. Niet omdat ik mijn grote ei erin kwijt kan. Ik was toen ook nog niet met bovenstaand lijstje bezig. Langzaam maar zeker ging ik eens kijken naar wat me nu eigenlijk zou liggen.
En niet veel later kwam de mogelijkheid om me in een WMO-adviesraad te storten. Een dergelijke raad geeft de eigen gemeente gevraagd en ongevraagd advies over WMO-beleid. WMO is enorm ruim. Wat mij er enorm in trok is die ruime opzet en het sociale en welzijnsaspect dat er bij komt kijken. Concreet dingen kunnen gaan doen, maar ook wat kunnen doen met mijn onvrede over hoe sommige dingen op WMO-gebied geregeld waren/zijn. Dat begon heel vrijblijvend, laagdrempelig en eigenlijk als wat aankloten.
Inmiddels? In 2 jaar is het uitgegroeid tot een belangrijke factor in het lokale WMO-beleid. Ik kan in het bestuursgedeelte al mijn grote eieren kwijt. Kan me vastbijten in adviesrapportages die geschreven moeten worden, lobby voeren, doelen ontwikkelen en nastreven. Maar ook in het contact met mensen zelf, concreet helpen als iemand vastloopt hierin, noem het maar op. Ik zit -voor nu- helemaal op mijn juiste plek.
En toch kan ik alles op mijn wijze, mijn belastbaarheid doen. Ik kan schuiven met taken, collega's kunnen waar nodig bijspringen, het meeste kan ik indien nodig vanuit bed doen. En doordat het gaat om sociaal beleid kan ik zelfs terug grijpen op de mogelijkheid om een bespreking -indien echt nodig, probeer het altijd te vermijden- vanuit bed te doen. En of het dan een collega is, een burgemeester of wie dan ook, dat doet er allemaal niet toe. Heerlijk!
Het grappigste? Je bent zichtbaarder zodra je actief bezig bent. Ik krijg van diverse kanten allerlei vragen en aanbiedingen na die 4 jaar die ik ben gaan vrijwilligen. Uiteindelijk zal dat hopelijk uitmonden tot een situatie die ik zelf als werk beschouw. Het ís geen werk volgens het UWV en de wetgeving, maar gevoelsmatig is het dat wel voor mij. Iets wat ik nooit dacht te behalen. Wat in een 'echte' werkvloersituatie ook niet haalbaar zou zijn geweest. Er kunnen soms enorm veel deuren dicht gaan, maar dat kan vaak ook allerlei andere open deuren en ramen met zich meebrengen. You never know!
vandaag ga ik van alles kunnen
vrijdag 18 september 2009 om 09:57
Hoi roosvrouw
Jouw verhaal is echt een positieve opsteker.. Ik ben inmiddels weer wat verder, heb afspraak gemaak met mijn begeleider en dan gaan we serieus eea bekijken.. en wie weet is er wel wat voor me en anders ga ik me op andere manieren nuttig maken..
Lys: ook jouw verhaal is er 1 om te onthouden..
Bedankt mensen !
Jouw verhaal is echt een positieve opsteker.. Ik ben inmiddels weer wat verder, heb afspraak gemaak met mijn begeleider en dan gaan we serieus eea bekijken.. en wie weet is er wel wat voor me en anders ga ik me op andere manieren nuttig maken..
Lys: ook jouw verhaal is er 1 om te onthouden..
Bedankt mensen !
vrijdag 18 september 2009 om 10:36
Niemand zal je tegenhouden bij een mogelijk reïntegratie, het UWV op de laatste plaats. Maar dat is nog iets anders dan jouw reïntegratiepoging actief financieel ondersteunen als de slagingskansen zo klein zijn. Bovendien is de term arbeidsgehandicapt geen scheldwoord maar een correcte term voor jouw huidige situatie. Tot slot denk ik dat je de onrust die gepaard gaat met werken op oproepbasis niet moet onderschatten. Ik stel me voor dat je eerder gebaat bent met stabiliteit en structuur zodat je je energie beter kunt verdelen.
Is jouw ziekte overigens progressief? Dat kan namelijk van belang zijn bij de beslissing of je op lange of korte termijn plannen wilt maken.
Er is niet gezegd dat je nooit betaald zult kunnen werken. Ik denk wel dat je, net als iedereen die op latere leeftijd een nieuwe loopbaan wilt starten, heel kritisch zou moeten kijken naar je mogelijkheden en onmogelijkheden. Misschien kan een patiëntenvereniging je goede tips geven?
Is jouw ziekte overigens progressief? Dat kan namelijk van belang zijn bij de beslissing of je op lange of korte termijn plannen wilt maken.
Er is niet gezegd dat je nooit betaald zult kunnen werken. Ik denk wel dat je, net als iedereen die op latere leeftijd een nieuwe loopbaan wilt starten, heel kritisch zou moeten kijken naar je mogelijkheden en onmogelijkheden. Misschien kan een patiëntenvereniging je goede tips geven?
zondag 20 september 2009 om 15:34
Ten eerste, goed dat je ondanks je beperkingen iets van je leven wil maken!
Soms kan (deeltijd) werken beter zijn dan niet-werken, omdat je bezig bent, in een ritme wordt gedwongen, afgeleid wordt van je ziekte, weer onder de mensen komt, je nuttig voelt. Dit zijn behoeften die ieder mens heeft en onderschat ze niet!
Zet eens goed op een rijtje wat je fysieke en evt. psychische beperkingen zijn. Welke handelingen kosten je moeite of kun je maar een beperkte tijd volhouden? Wat kun je wel lang of vaak doen zonder dat je pijn krijgt?
Je interesse gaat uit naar de zorg, zeg je. Wat spreekt je daar precies in aan? Zijn er andere beroepen dan verpleegkundige binnen de zorg die je ook leuk lijken en die minder belastend voor je zijn? Kijk eens goed rond naar andere banen in de zorg.
Een HBO-opleiding is pittig. Misschien is het een idee om op MBO niveau te gaan starten. Natuurlijk kan je eigenlijk meer, maar je kunt altijd nog omhoog.
Succes!
Soms kan (deeltijd) werken beter zijn dan niet-werken, omdat je bezig bent, in een ritme wordt gedwongen, afgeleid wordt van je ziekte, weer onder de mensen komt, je nuttig voelt. Dit zijn behoeften die ieder mens heeft en onderschat ze niet!
Zet eens goed op een rijtje wat je fysieke en evt. psychische beperkingen zijn. Welke handelingen kosten je moeite of kun je maar een beperkte tijd volhouden? Wat kun je wel lang of vaak doen zonder dat je pijn krijgt?
Je interesse gaat uit naar de zorg, zeg je. Wat spreekt je daar precies in aan? Zijn er andere beroepen dan verpleegkundige binnen de zorg die je ook leuk lijken en die minder belastend voor je zijn? Kijk eens goed rond naar andere banen in de zorg.
Een HBO-opleiding is pittig. Misschien is het een idee om op MBO niveau te gaan starten. Natuurlijk kan je eigenlijk meer, maar je kunt altijd nog omhoog.
Succes!
