Werk, studie en gezin met zorgintensief kind. Hoe dan?

Eerst even zo kort mogelijk de situatie omschrijven. Ik ben achter in de 40. Heb geen diploma's. Tot 10 jaar geleden gewerkt in sales functies bij grote bedrijven. Een tijdje gestopt geweest na de geboorte van mijn zoon van nu 11 maar ook op een gegeven moment weer aan het werk gegaan en weer gestopt en was nu alweer bijna 5 jaar thuis.

Mijn zoon is geboren met een syndroom, verstandelijke beperking, ASS, ernstige hartafwijking, heeft 4 openhartoperaties gehad en heeft sinds zijn 3e ook een hoge complete dwarslaesie vanaf zijn borst door een complicatie na een hartoperatie.

Sociaal-emotioneel is hij heel jong, 1-2 jaar en cognitief rond de 3. En door de dwarslaesie heeft hij hele broze botten en nu elke keer dijbeenbreuken (al 7x!) en hij heeft ook een scoliose waarvoor hij nu sinds 3 jaar een groeisysteem heeft en binnen nu en een jaar wordt zijn rug vastgezet.

We besteden tegenwoordig veel zorg uit (ma-vrij het grootste deel) maar vooral de medische problemen blijven veel aandacht vragen. Verkoudheidsvirussen die tot longontsteking leiden omdat hij niet goed kan hoesten, de dijbeenbreuken, decubitus door het gips, alles vergroeid als een malle en dan nu weer binnen het komende jaar een hartkatheterisatie en een scoliose operatie. Het is veel en het breekt me op.

Maar ik maakte me ook zorgen om mijn eigen toekomst. Ik ben dus 5 jaar fulltime thuis geweest en kon dat omdat ik mezelf kon uitbetalen vanuit het PGB van mijn zoon. Toen we gingen nadenken over een woonplek voor hem - ik zou dat wel al over een paar jaar willen en partner wil het liefst dat hij zo lang mogelijk thuis blijft - realiseerde ik me ook dat als hij op zijn 18e in een woonvorm gaat wonen ik halverwege de 50 ben, geen inkomen meer heb, al 13 jaar uit het arbeidsproces ben en ook nog een onopgeleid.

Daarom ben ik ruim een jaar geleden aan de opleiding HBO social work begonnen. Deze flexibele deeltijd is voor mensen die al werkzaam zijn binnen het sociaal domein of zich willen laten omscholen. Je kunt deze opleiding niet doen zonder baan of stageplek binnen het werkveld.

Ik ben eerst met stage begonnen maar de organisaties die me aanspraken wilden allemaal 3-4 dagen per week stage. Nu heb ik een baan gevonden en werk ik sinds begin dit jaar 3 dagen per week bij een welzijnsorganisatie. Ik vind zowel de baan als de organisatie echt heel erg leuk en het past ook heel goed bij me. Ik ben sociaal werker in opleiding en kan echt lekker pionieren binnen mijn functie. Ik zit omdat ik mijn opleiding niet heb wel een schaal lager dan normaal maar prima.

Maar de combinatie van 3 dagen werken, de studie (er staat ongeveer 20u per week zelfstudie voor) en de situatie thuis zijn erg uitdagend. Zoon heeft weer een beenbreuk gehad en nu decubitus. In de afgelopen 2 maanden zijn we 5x in het ziekenhuis geweest, 2x een afspraak op school, 1x een afspraak voor spalken, 1x bij de wondverpleegkundige. 2x afmelding door ziekte van een zorgverlener en geen vervanging, zoon zelf ook 2x ziek en altijd weer spannend, ik zelf ook een keer ziek. Ben ook nog op mijn al geplande alleen vakantie geweest want ik had het zo nodig. En tenslotte hebben we door zoon de laatste tijd ook weer regelmatig gebroken nachten.

Al deze dingen gaan niet ten koste van werk. Want als we een dag naar het ziekenhuis moeten dat ik werk ga ik schuiven. Maar het gaat wel ten koste van mijn studie. In het weekend lukt het ook gewoon niet om tijd aan de studie te besteden. Alles draait dan om zoon en partner zegt wel vaak 'ga dan even een uurtje boven zitten' maar dat werkt echt niet zo. Ik moet vooral verslagen schrijven en het duurt vaak een uur om er weer een beetje in te komen.

Ook hebben we veel gedoe met zorgverleners. We hebben iemand fulltime in dienst die inwoont bij ons en 3 0-uren contracten. En ik ben eigenlijk niet tevreden over de fulltimer. Ik denk dat ze dol is om onze zoon maar eigenlijk de baan gewoon niet leuk vindt. Maar het was al zo moeilijk om haar te krijgen dus het is ook niet zo dat ik even zo haar contract opzeg en er een ander klaar staat.

Tenslotte zijn er ook spanningen tussen mij en partner. We zitten niet op 1 lijn over de toekomst. Zoals dat hij wil dat zoon zo lang mogelijk thuis blijft wonen en ik nu echt de zorg al als te belastend begin te voelen. Hij wil bijvoorbeeld in het weekend geen hulp maar gewoon met z'n 3-en zijn maar dat betekent alle zorg zelf doen. En als hij dan een dagje of weekendje weg is sta ik er alleen voor. Hij werkt overigens fulltime, zit daarnaast in 3 besturen, organiseert 5 grote zomeractiviteiten en zit in een band waarmee ze wekelijks oefenen op zondagavond. Dus ik sta er ook vaak alleen voor. En bovendien doe ik alle regel zaken rondom zoon en de boodschappen.

Ik kamp dus al weken met heel veel spanning in mijn lijf en ik ben gewoon ook heel moe door die spanning en het slechte slapen. Ik wil zo graag die opleiding doen (ben pas halverwege het eerste jaar maar ben al ruim een jaar bezig) want dat is mijn zekerheid voor de toekomst. Daar moet ik bij werken of stage lopen en dan is dit echt de leukste baan die ik kan wensen. Dus dat wil ik ook niet opgeven. Ik ben dus op zoek naar een oplossing die me verlichting gaat brengen.

Ik overweeg mijn baas te vragen of ik 2 dagen kan werken. Weet niet of hij daar 'ja' op gaat zeggen. Dan heb ik 3 dagen voor de studie en kan ik wat gemakkelijker de onverwachte dingen opvangen. Ik overweeg ook toch te stoppen met de studie. Er staat nergens in mijn arbeidscontract dat ik de studie verplicht moet afmaken. Bovendien werk ik niet met een kwetsbare doelgroep maar zit ik in de vrijwilligerswerk hoek. Een medestudent gaat na de zomer overstappen naar de MBO4 sociaal werk opleiding. Zij zit bij een vergelijkbare welzijnsorganisatie. Dat is een optie die mijn werkgever vast ok vindt want vanwege personeelstekorten worden er nu ook MBOers aangenomen op functies die voorheen alleen door HBOers ingevuld mochten worden. Maar wat is wijsheid. Ik zou ook zo trots op mezelf zijn als ik een HBO diploma haal. Ik moet nog bijna 20 jaar werken. Dus ik weet het gewoon even niet zo goed wat wijsheid is.

Al met al best een lang verhaal geworden. Sorry. Ik stel jullie mening op prijs. Maar ook fijn om het even van me af te tikken (terwijl ik eigenlijk nu zou moeten studeren )

Ik denk toch ergens dat ik het niet goed overbreng. Ik mag absoluut niet klagen over hoeveel partner doet in zorg en huishouden. Maar ondanks dat hij dat doet ontlast het me toch niet. Dat zit hem in een aantal dingen:

- Ik ben een piekeraar en zet me letterlijk en figuurlijk schrap voor wat komen gaat. Daardoor heb ik veel spanningen in mijn lijf en slaap ik slecht.
- We hebben een situatie met de zorgverlener die verre van optimaal is. Het schuurt maar omdat de zorgverleners niet in de rij staan accepteren we dat maar ook dat kost bakken met energie. Ik ben aan de ene kant bang om zonder zorgverlener te komen zitten en aan de andere kant denk ik dat huidige zorgverlener niet geschikt is.
- Ik zou het liefst alle zorg voor de hele week uitbesteden maar partner wil dat pertinent niet. Daarop zitten we niet op 1 lijn. We gaan bijvoorbeeld 2 weken kamperen. Partner wil liefst langer. Minimaal 3 of 4 weken. Ik zie dat gewoon niet zitten want dat betekent dat we de zorg allemaal zelf moeten doen en de hele dag draait dan alleen maar om zoon. Ik vind 2 weken al een opgave. De hele dag draait alleen maar om de zorgmomenten. Stadje bezoeken kan niet want dat vindt zoon niet leuk en dan gaat hij protesteren. Ik heb het gevoel dat ik alleen maar op vakantie ga om hun een plezier te doen en niet voor mezelf.
- Ik ben veel minder belastbaar dan ik zou willen. Bij het minste of geringste schiet ik in het rood en schiet de spanning in mijn lijf met als resultaat hartkloppingen, fysiek niet meer kunnen ontspannen en slecht slapen. Dan kom ik in een negatieve spiraal terecht en grijp ik naar de slaappillen en dan wordt het niet beter.
- Voordat ik begon aan de studie en de baan had ik doordeweeks als zoon op school zat tijd voor mezelf. Hij was dan van 8-16/17 weg en dan kon ik wandelen, koffie drinken, lezen, kortom ik ben dus 5 jaar gewend veel tijd voor mezelf te hebben op schoolvakanties en corona lockdowns na. Op doordeweekse dagen overdag kon ik opladen en dat kan nu niet meer. Daarvoor gebruik ik nu deels het weekend.
- 20u zelfstudie red ik niet in 2 dagen. Veel afspraken voor zoon vinden plaats op die dagen en ook mijn eigen afspraken moet ik dan doen.

Ik geloof best wel dat ik heel goed kan delegeren. Daar zit het probleem niet. We zijn gewend om veel zorg uit te besteden en los te laten. En partner de regeldingen laten doen kan. Maar dan voelt het alsof we nog meer scheef gaan. Hij doet echt wel veel. Dat kan ik niet genoeg benadrukken.

MevrouwJack schreef: ↑

12-05-2023 14:20

Los even van de de verdeling van jullie onderling: heb je ook gedacht aan een associate degree? Dat is niveau 5, dus tussen mbo-4 en hbo in. Dan heb je na 2 jaar een diploma, en als je wil kun je dan instromen in het derde jaar van de hbo-opleiding social work.

Dezelfde uitkomst, maar misschien wat meer behapbaar omdat je na 2 jaar al kunt uitstromen met een diploma als je dat zou willen.

Ik weet in elk geval dat in Rotterdam een ad social work gaat starten dit jaar.

Goeie tip. Dank je wel. Dat neem ik mee.