Angst bevallen

Doreia schreef: ↑

13-06-2017 19:32

Hier ook de angst toen ik zwanger was van de eerste. Nou Doreia, dat heb je prachtig voor elkaar! Jij met je naaldenfobie gaat er nu een kind uit willen persen zeker?!

Maar weet je: een zwangerschap duurt niet voor niets 9 maanden. Jij mag er ook 9 maanden aan wennen. En tegen het einde heb je het gehad en wil je graag bevallen. Heeft de natuur zo geregeld. Niet om je angsten te bagatelliseren, maar om aan te geven dat de Natuur ook wat tips en trucs voor je heeft bedacht. En ik smeekte uiteindelijk bij de tweede om een ruggenprik. Ik met mijn naaldenfobie, vroeg om the mother of all needles

Leg je angsten voor bij de verloskundige en lees je nog eerder in over bevallen en welke manieren er zijn. Sluit een goede aanvullende zorgverzekering af en dan kun je eigenlijk te kust en te keur kijken naar welke bevalling bij je past.

miss_musica schreef: ↑

13-06-2017 19:41

Ik zag ook enorm op tegen de bevalling. Als het goed is heb je op een bepaald moment een gesprek over de naderende bevalling. Daar kun je je angsten bij bespreken. Bij mij werd gevraagd of ik pijnstilling wilde. Ik heb toen gezegd dat ik dat ter plekke wilde kunnen beslissen(mijn bevalling was sowieso poliklinisch, dus in zh met verlos). Ik had nogal een snelle bevalling, en de pijn werd snel erger en de weeën korter op elkaar. Heb toen vrij snel aangegeven een ruggenprik gevraagd(wilt u nog over de voor en na... NEE! Ik heb 2 cursussen gevolgd en ik hoef geen uitleg. Ik wil een ruggenprik!).
In mijn ziekenhuis is het toen gelukkig heel snel geregeld. Ik zat klappertandend op bed, maar de anesthesist heeft hem er uiteindelijk goed ingekregen. Aanvankelijk zat ie niet goed, en toen is hij nogmaals gezet. Hij liet me niet weggaan voor het goed zat. Ik heb daarna uren geslapen, en bij de eerste keer toucheren('3 cm zou mooi zijn'), zat ik al op 10 cm! Persen mocht op halve ruggenprik(ze zetten m dan lager), en binnen een halfuur was mijn zoontje er.
Ik zou het zo weer doen. Ik heb een hele fijne bevalling gehad op deze manier. IK denk dat het belangrijk is dat je alles goed bespreekt van tevoren, ook je wens voor pijnstilling. Ik weet niet in wat voor ziekenhuis je bevalt, maar in mijn ziekenhuis werd er dus heel fijn mee omgegaan. En het is het ZO WAARD!

blablamana schreef: ↑

13-06-2017 19:43

Ik zou echt aanraden hier direct werk van te maken. Dus melden aan je verloskundige/gyn en het liefst een psych zoeken die hiermee werkt. Vaak kan je verloskundige/gyn hierbij helpen.

Het nadeel is namelijk dat zo'n angst groeit want het is en blijft onbekend. Je weet niet hoe het gaat lopen. Over het algemeen valt het hartstikke mee. Ja het doet zeer etc.

Ik was bijvoorbeeld totaal niet bang voor de bevalling. En in principe zelf ging de bevalling erg vanzelf. Na 3x persen vloog mijn zoontje eruit. Geen scheuren of wat dan ook. En ik stond vrijwel meteen weer naast mijn bed en heb nooit ergens last van gehad.
MAAR, ik ben de hele zwangerschap om een andere reden doodsbang geweest, want had net een miskraam gehad en was meteen weer zwanger (niet ongesteld geweest tussendoor). En de hele zwangerschap doodsbang geweest dat ik het kindje zou verliezen (totaal ongegrond overigens). Toen met 36 weken met pProm mijn water brak kon je me dus echt opvegen, ookal was dat al eigenlijk veel beter dan ik maanden bang voor was geweest. Maar ik was gewoon báng. En eigenlijk dus totaal onnodig.
Momenteel ben ik doodsbang en is dat gegrond, want op bedrust vanwege weeënactiviteit met 23 weken. Als ik dan nu terugdenk aan mijn vorige zwangerschap vind ik het zo zonde.. vergeleken met nu was dat echt peanuts.

Maar, je mag gewoon een ruggeprik wanneer jij aangeeft dat het niet meer gaat. Dat kun je dus gewoon aangeven. Ze kunnen het dan wel afraden of zeggen van, we wachten even tot je op x centimeter zit etc. Maar dan zijn er in de tussentijd ook nog dingen als een pompje etc.
Daarnaast: Ja de pijn is erg. Maar ik vond het eigenlijk bést meevallen na alle horrorverhalen. En na de bevalling dacht ik er echt geen moment meer aan. Vergeet ook niet dat de pijn heel erg een doel heeft: het motiveert je het kind eruit te persen en geeft je ook een oerkracht. Die pijn is heel nuttig (niet dat je niet goed kan persen als je een ruggeprik hebt hoor, uiteindelijk komt dat kind eruit )

Even heel cru, aan die pijn van die klaplong heb je helemaal geen zak. Het doet pijn en het is oneerlijk en dan ook nog te weinig medicatie. Deze pijn helpt je concentreren naar een heel mooi doel: je kindje!
Die gedachte hielp mijn nicht heel erg, want die is ook altijd doodsbang voor pijn. Die huilt al als je tegen haar aanstoot bij wijze van.

prinzessin schreef: ↑

13-06-2017 19:50

Ik ben ruim een week geleden bevallen en had andere angsten. Vooraf in het bevalplan gezet dat ik vroeg een ruggenprik wilde. Na de eerste wee die ik heftig vond stonden ze meteen in mijn kamer en kreeg ik die prik. Ze zeiden dat het goed was dat ik dit vooraf aangegeven had en niet in het heetst van de strijd erom riep. Daardoor konden ze zich erop voorbereiden en ook richting mij aangeven als het team vrij was.

Overigens zijn wel al mijn angsten uitgekomen, maar was daar op het moment totaal niet mee bezig. Baby moest eruit, dat was veel belangrijker.

ShaunTheSheep schreef: ↑

13-06-2017 20:40

Mijn gynaecoloog moest hard lachen toen ze mijn bevallings-plan las. Naast mijn gegevens stond er maar 1 woord op: "ruggenprik!". En die heb ik twee keer zonder gedoe gekregen en het was een verademing.

Overigens wilde ik de ruggenprik omdat ik pijn lijden onnodig vind, maar ik kan me erg goed voorstellen dat dit een hele goede optie is bij angst. Het maakt het zoveel draaglijker. Je hoeft echt geen pijn te lijden, maar je moet het wel zelf aangeven wat je wil. Echt, ze luisteren naar je!