Zwanger
alle pijlers
Ervaring abortuspil
dinsdag 10 maart 2015 om 01:35
Hoi allemaal,
Ik wil graag even mijn verhaal delen. Een korte tijd geleden raakte ik door de pil heen zwanger. Ik 'wist' het al heel snel, maar durfde nog geen test te doen. Een zwangerschap was op dat moment m'n grootste angst. Toen ik een week over tijd was en mijn borsten een cupmaat groter waren, besloot ik toch een test te doen. Ik was niet verbaasd toen deze heel duidelijk positief bleek, wel voelde ik me ontzettend rot. Ik slikte netjes de pil en was nog helemaal niet toe aan een kind. Ik had pas een maand een relatie en studeerde nog.
Toen ik het mijn vriend vertelde waren we het er snel over eens dat het voor zowel hem, mij als het kindje geen goed plan zou zijn om het te houden. De keuze was niet makkelijk, maar we besloten om het weg te halen.
De reden dat ik dit verhaal schrijf is absoluut NIET om abortus te promoten. De reden is dat ik vanaf het maken van mijn keuze, tot het definitieve moment van de behandelingen dood- en doodsbang ben geweest. Met name door alle horrorverhalen die je op internet leest.
Omdat ik nog maar 4 weken zwanger was, raadden ze me aan om voor een overtijdbehandeling dmv de abortuspil te gaan. Daar ben ik toen nog meer over gaan lezen, waardoor ik nóg banger werd.
Op de dag van de behandeling moest ik om 10 uur 4 pillen inbrengen. Dit was een van de vervelendste momenten uit mijn leven; ik kon nu niet meer terug en was bang voor wat er komen ging.
Niet lang daarna kreeg ik krampen zoals bij een ongesteldheid. Ik heb toen feminax gepakt uit voorzorg. Na twee uur werden de krampen heviger, maar nog steeds draaglijk. Het enige probleem was dat er toen nog steeds niets uit kwam.
Ik ben toen gaan traplopen en de bloeding kwam op gang. Ik ben een paar keer naar de wc geweest en na 3 keer zag ik heel duidelijk dat het vruchtje eruit was gekomen. Ik voelde me meteen anders en wist dat ik niet meer zwanger was. Daarna heb ik een tijd gehuild van alle emoties en ontlading van de angst enzo.
Nu is het 4 weken geleden en ik ben net weer ongesteld geworden, nadat ik een week geleden stopte met bloeden.
Fysiek is het dus allemaal reuze mee gevallen. Ik hoop dat meiden en vrouwen die de abortuspil gaan gebruiken door mijn verhaal een beetje gerustgesteld worden. Het viel mij lichamelijk echt mee, terwijl ik een enorme angst heb.
Wat ik wel tegen vind vallen, is het psychische deel. Ik denk er nog vaak aan en heb bijna elke nacht nachtmerries. Dan droom ik dat mensen ontzettend boos worden door mijn keuze, of dat ik alsnog een hele enge operatie moet ondergaan.
Ik durf dan amper nog te gaan slapen. Herkent iemand dit? Hoe lang duurde het voordat je weer een beetje rust kon vinden?
Bedankt alvast voor diegenen die mijn verhaal wilden lezen. Het voelt fijn om het even van me af te schrijven en ik hoop dat sommigen er iets aan hebben.
Ik wil graag even mijn verhaal delen. Een korte tijd geleden raakte ik door de pil heen zwanger. Ik 'wist' het al heel snel, maar durfde nog geen test te doen. Een zwangerschap was op dat moment m'n grootste angst. Toen ik een week over tijd was en mijn borsten een cupmaat groter waren, besloot ik toch een test te doen. Ik was niet verbaasd toen deze heel duidelijk positief bleek, wel voelde ik me ontzettend rot. Ik slikte netjes de pil en was nog helemaal niet toe aan een kind. Ik had pas een maand een relatie en studeerde nog.
Toen ik het mijn vriend vertelde waren we het er snel over eens dat het voor zowel hem, mij als het kindje geen goed plan zou zijn om het te houden. De keuze was niet makkelijk, maar we besloten om het weg te halen.
De reden dat ik dit verhaal schrijf is absoluut NIET om abortus te promoten. De reden is dat ik vanaf het maken van mijn keuze, tot het definitieve moment van de behandelingen dood- en doodsbang ben geweest. Met name door alle horrorverhalen die je op internet leest.
Omdat ik nog maar 4 weken zwanger was, raadden ze me aan om voor een overtijdbehandeling dmv de abortuspil te gaan. Daar ben ik toen nog meer over gaan lezen, waardoor ik nóg banger werd.
Op de dag van de behandeling moest ik om 10 uur 4 pillen inbrengen. Dit was een van de vervelendste momenten uit mijn leven; ik kon nu niet meer terug en was bang voor wat er komen ging.
Niet lang daarna kreeg ik krampen zoals bij een ongesteldheid. Ik heb toen feminax gepakt uit voorzorg. Na twee uur werden de krampen heviger, maar nog steeds draaglijk. Het enige probleem was dat er toen nog steeds niets uit kwam.
Ik ben toen gaan traplopen en de bloeding kwam op gang. Ik ben een paar keer naar de wc geweest en na 3 keer zag ik heel duidelijk dat het vruchtje eruit was gekomen. Ik voelde me meteen anders en wist dat ik niet meer zwanger was. Daarna heb ik een tijd gehuild van alle emoties en ontlading van de angst enzo.
Nu is het 4 weken geleden en ik ben net weer ongesteld geworden, nadat ik een week geleden stopte met bloeden.
Fysiek is het dus allemaal reuze mee gevallen. Ik hoop dat meiden en vrouwen die de abortuspil gaan gebruiken door mijn verhaal een beetje gerustgesteld worden. Het viel mij lichamelijk echt mee, terwijl ik een enorme angst heb.
Wat ik wel tegen vind vallen, is het psychische deel. Ik denk er nog vaak aan en heb bijna elke nacht nachtmerries. Dan droom ik dat mensen ontzettend boos worden door mijn keuze, of dat ik alsnog een hele enge operatie moet ondergaan.
Ik durf dan amper nog te gaan slapen. Herkent iemand dit? Hoe lang duurde het voordat je weer een beetje rust kon vinden?
Bedankt alvast voor diegenen die mijn verhaal wilden lezen. Het voelt fijn om het even van me af te schrijven en ik hoop dat sommigen er iets aan hebben.
