Jaloers op vrouwen die zwanger zijn

Yellow002 schreef: ↑

06-03-2019 22:17

Het stukje wat ik herken is het "ingehaald" worden en dat niet altijd leuk vinden. Reden iets anders. Had een missed abortion en daarna complicaties. Als mensen daarna aankondigden zwanger te zijn, voelde ik me wel eens ingehaald. Tegelijkertijd vond ik dat een irrationele gedachte om de redenen die hier al genoemd zijn. Wil niet zeggen dat ik me toch soms zo voelde. Tips;
- zie kinderen van anderen los van jouw nog onvervulde kinderwens. Je wilt jullie eigen kindje, niet die van hen.
- bedenk dat het wel of niet zwanger zijn van een ander niks verandert aan jullie situatie.
- creëer een nieuwe "obsessie" (iets waar je je op wil richten). Nog een reis maken? Verbouwing? Nieuwe inrichting huis? Etc.
- bedenk dat jouw tijd (waarschijnlijk) wel komt
- bedenk dat al deze gevoelens er niet meer toe doen als je kindje er over een aantal jaar is. Had je immers nu een kindje dan was hij/zij er niet. Klinkt vaag, maar mij hielp het.

Poloppie schreef: ↑

06-03-2019 09:39

Ik denk dat je een beetje slachtoffer bent van je eigen idee-fixe'n (of wat is daar het meervoud van?)
laat ook eens wat andere ideeën toe, die jou wel helpen om met de situatie om te gaan. Kies maar wat past.
- dat een ander kinderen krijgt, heeft geen impact op jouw leven
- misschien niet het eerste achterkleinkind, maar zodra je kindje geboren wordt (er even van uitgaand dat dat lukt), wel het jongste (al duurt dat ook niet eeuwig) of misschien wel het achterkleinkind waar je grootouders de beste band mee krijgen
- je kan nu nog impulsief beslissen om vanavond ergens te gaan eten, morgen op reis vertrekken, straks naar een festival, zonder dingen te moeten regelen, dat is een immense vrijheid.
- het leven dat je met je vriend hebt, is ook een leuk leven

Weet je, als je eenmaal kinderen hebt, doet het er allemaal niet toe hoor, wie de eerste was (tenzij je echt een ongelooflijk oppervlakkig persoon bent, die zich graag druk maakt in non issues, maar dat hoop ik niet voor jou en je eventuele kinderen).
Het besef dat de gezondheid en het welzijn van je kindje het belangrijkste zijn, komt dan hopelijk wel.
Niet alles in het leven is maakbaar. Kies maar hoe je daarmee omgaat.

Melisza schreef: ↑

08-03-2019 04:30

Ja, ik herken dit ook.

Hoewel ik voor anderen die graag een kindje wilden en gaan krijgen oprecht blij, gelukkig en opgelucht (bij mensen die al een tijdje aan het proberen waren) kan zijn.

Ik ben niet jaloers op anderen maar voel mij wel verdrietig. Wat bij mij meespeelt is dat mijn ex, die ik als grote liefde zag, nog geen kindje wilde... Hij weet niet wanneer hij wel wilt. Maar ik heb niet veel tijd meer.

Ik ben dus vooral verdrietig om de hele situatie. Mijn droomscenario was met hem in een mooi huisje wonen met een lief baby'tje. Het was alleen mijn droom scenario, niet die van hem.

Een tijdje terug heb ik wel een leuke man leren kennen waar het goed mee klikt. We hebben het erg leuk samen. Hij heeft ook een kinderwens. Maar is hij mijn grote liefde? Nee. Dit maakt het voor mij lastig.

TS, probeer je gedachten te verzetten en er niet constant mee bezig te zijn. Laat het je leven niet beheersen. Voor je het weet is het zomer. Probeer ook om er niet te vaak met je verloofde over te praten.

Shiitake schreef: ↑

08-03-2019 06:11

Ik herken het wel ergens, maar bij mij rammelde het al jaren. Uiteindelijk heeft het ruim 5 jaar geduurd, man was er nog niet klaar voor. Toch wilde ik alleen als we er allebei achter zouden staan.

Focus verleggen, genieten van andere dingen en blij zijn voor anderen. Geef je vriend wat tijd, je wil zoiets toch gewoon het liefste samen voor de 100% doen.

damas schreef: ↑

08-03-2019 07:46

Ik denk dat het leven voor jou nog heel zwaar kan worden als je er zo in staat en raad je oprecht aan daar nu al hulp voor te zoeken.

Ik ken mensen die net als jou ook vanbinnen een maakbare wereld om zich heen verwachten en daar als het anders loopt, minder gelukkig door worden. Alleen als het echt tegen zit, zitten die mensen meteen psychisch aan de grond.

Ik meen het serieus, doe hier iets mee!

Catcats schreef: ↑

08-03-2019 08:42

Ik lees al even mee op het forum maar ik heb hier toch een account voor aangemaakt. Ik ben het namelijk niet eens met de mensen die zeggen dat je die gevoelens niet mag hebben omdat je niet eens bent begonnen. Daar ligt volgens mij namelijk het grote pijnpunt. Als je wel begonnen zou zijn, heb je in ieder geval het gevoel dat je actief bezig bent met je droom, of het nu snel lukt of niet. Nu sta je stil.

Ik herken je probleem namelijk volkomen. Ik ben bijna 7 jaar samen met mijn vriend en vanaf dat we ongeveer 2.5 jaar samen waren kreeg ik een hele sterke kinderwens. Wij wisten wel al van elkaar dat we ooit kinderen wilden. Hij wilde toen nog niet beginnen. We hadden beide geen vaste baan en woonden in een huurhuis. Mijn vriend wilde voor die tijd graag een koophuis. Mijn gevoel bleef en werd steeds sterker tot het punt dat ik dus ook jaloers en verdrietig werd als mensen om mij heen zwanger raakten. Ik gunde het hun wel hoor, maar het is wat je zelf ook noemt.. op een gegeven moment vond ik dat het mijn beurt was, want langer samen en ik wist zeker dat wij veel meer van elkaar hielden als al die andere mensen bij elkaar. Onrealistische gedachten natuurlijk en die andere mensen staan helemaal los van ons maar toch deed het soms wel zeer. Het enige wat ik kon doen is wachten. In de tussentijd kreeg een vriendin van mij 3 kinderen. Ze begon ook wel erg jong maar ik vond dat soms wel lastig. Haar oudste gaat nu naar school.
Mijn vriend kon ook niet zeggen wanneer hij het wél wilde en dat maakte het ook lastig. Begin vorig jaar noemde hij ineens een richttijd. Ik was zo blij. Eind 2019 wilde hij het wel gaan proberen. Zou nog even duren maargoed, ik kon me ergens op richten. Kort daarna kochten we een huis waarvan we in juni 2018 de sleutel zouden krijgen. Daarvoor, bij een avond uit eten gaan zag ik dat er iets was wat hij wilde bespreken. Hij had zich bedacht. Hij vond het prima als ik mijn pillenstrip zou afmaken zodat we het konden gaan proberen zodra we de sleutel hadden, want waarom zouden we nog wachten? Ik was dolgelukkig. Mijn 'jaloezie' jegens anderen was meteen met de noorderzon vertrokken, want wij zouden het eindelijk gaan proberen. We zouden werk gaan maken van onze droom. Omdat ik overgewicht heb ging ik ervan uit dat we misschien wel een jaar bezig zouden zijn.. misschien wel langer, maar dat vond ik niet erg. Maar wonder boven wonder was ik meteen zwanger! Intussen ben ik nu ruim 38 weken zwanger En ik zou het ook niet meer anders willen. Die vriendin die nu 3 kinderen heeft, heeft alles al meegemaakt. Keer 3. Dat wij zo lang hebben gewacht zorgt er nu voor dat we van elke minuut intens genieten, en over een paar weken alles voor het eerst gaan meemaken. Dat vind ik ook heel veel waard. Het lange wachten word beloond.

Mijn tip aan jou is wat de anderen hier ook al hebben genoemd: verleg de focus naar zaken die op de korte termijn wél gebeuren. Kijk uit naar je bruiloft. Dan ben je zo weer wat maanden verder. Misschien kun je wel aan hem vragen wanneer hij het voor zich ziet? Dit jaar, volgend jaar..? Het niet weten waar ik aan toe was vond ik zelf het moeilijkst. Als hij na de bruiloft nog een tijdje wil wachten, leg de focus dan weer ergens anders op. Ga een gave reis maken. Zo deed ik het ook. Wij gingen op een gegeven moment gewoon 3 keer per jaar op vakantie Vooral de bestemmingen die we met kinderen niet meer kunnen doen en ik ben blij dat we dat nog samen gedaan hebben

Veel succes!

Baggal schreef: ↑

07-03-2019 23:48

Ik denk dat je even bij je zelf te rade moet gaan waarom je zo opvallend jaloers bent op andere, zwangere vrouwen, want dit is, in jouw stadium, best onverklaarbaar: je bent nog niets een begonnen met proberen zwanger te worden.

Ik herken je gevoelens ten dele, maar dat was wel nadat mijn man en ik al jaren bezig waren om zwanger te worden en dat niet spontaan lukte. En zelfs toen heb ik altijd geroepen dat de zwangerschappen van anderen eigenlijk los stonden van mijn eigen onvermogen om zwanger te worden en te blijven en probeerde ik wel blij te zijn voor anderen (wat m.u.v. een persoon doorgaans ook best lukte). De zwangerschappen van anderen hebben nl. helemaal niets met jou te maken en de kans is groot dat jouw tijd ook nog wel gewoon komt.

Als je straks wel actief gaat proberen zwanger te worden, zou ik me zo kunnen voorstellen dat je er een hele krampachtige toestand van maakt en daar wordt het echt niet gezelliger op tussen de lakens. En over je nichtje vond ik je erg moraliserend en onaardig.

Chelle89 schreef: ↑

08-03-2019 16:20

Hoe oud ben je eigenlijk? Ben je 30 en begint de klok te tikken dan begrijp ik je! Maar als je begin 20 bent denk ik waar heb je het over eerst je lekker focussen op je huwelijk zonder bolle buik in een trouwjurk!!

vivapimpelmees schreef: ↑

02-09-2019 21:17

Iemand doet moeite om te reageren en jij komt een half jaar later weer eens terug in je eigen topic. Niet netjes!