Jaloers op vrouwen die zwanger zijn

Het stukje wat ik herken is het "ingehaald" worden en dat niet altijd leuk vinden. Reden iets anders. Had een missed abortion en daarna complicaties. Als mensen daarna aankondigden zwanger te zijn, voelde ik me wel eens ingehaald. Tegelijkertijd vond ik dat een irrationele gedachte om de redenen die hier al genoemd zijn. Wil niet zeggen dat ik me toch soms zo voelde. Tips;
- zie kinderen van anderen los van jouw nog onvervulde kinderwens. Je wilt jullie eigen kindje, niet die van hen.
- bedenk dat het wel of niet zwanger zijn van een ander niks verandert aan jullie situatie.
- creëer een nieuwe "obsessie" (iets waar je je op wil richten). Nog een reis maken? Verbouwing? Nieuwe inrichting huis? Etc.
- bedenk dat jouw tijd (waarschijnlijk) wel komt
- bedenk dat al deze gevoelens er niet meer toe doen als je kindje er over een aantal jaar is. Had je immers nu een kindje dan was hij/zij er niet. Klinkt vaag, maar mij hielp het.

Ik denk dat je even bij je zelf te rade moet gaan waarom je zo opvallend jaloers bent op andere, zwangere vrouwen, want dit is, in jouw stadium, best onverklaarbaar: je bent nog niets een begonnen met proberen zwanger te worden.

Ik herken je gevoelens ten dele, maar dat was wel nadat mijn man en ik al jaren bezig waren om zwanger te worden en dat niet spontaan lukte. En zelfs toen heb ik altijd geroepen dat de zwangerschappen van anderen eigenlijk los stonden van mijn eigen onvermogen om zwanger te worden en te blijven en probeerde ik wel blij te zijn voor anderen (wat m.u.v. een persoon doorgaans ook best lukte). De zwangerschappen van anderen hebben nl. helemaal niets met jou te maken en de kans is groot dat jouw tijd ook nog wel gewoon komt.

Als je straks wel actief gaat proberen zwanger te worden, zou ik me zo kunnen voorstellen dat je er een hele krampachtige toestand van maakt en daar wordt het echt niet gezelliger op tussen de lakens. En over je nichtje vond ik je erg moraliserend en onaardig.

Yellow002 schreef: ↑

06-03-2019 22:17

Het stukje wat ik herken is het "ingehaald" worden en dat niet altijd leuk vinden. Reden iets anders. Had een missed abortion en daarna complicaties. Als mensen daarna aankondigden zwanger te zijn, voelde ik me wel eens ingehaald. Tegelijkertijd vond ik dat een irrationele gedachte om de redenen die hier al genoemd zijn. Wil niet zeggen dat ik me toch soms zo voelde. Tips;
- zie kinderen van anderen los van jouw nog onvervulde kinderwens. Je wilt jullie eigen kindje, niet die van hen.
- bedenk dat het wel of niet zwanger zijn van een ander niks verandert aan jullie situatie.
- creëer een nieuwe "obsessie" (iets waar je je op wil richten). Nog een reis maken? Verbouwing? Nieuwe inrichting huis? Etc.
- bedenk dat jouw tijd (waarschijnlijk) wel komt
- bedenk dat al deze gevoelens er niet meer toe doen als je kindje er over een aantal jaar is. Had je immers nu een kindje dan was hij/zij er niet. Klinkt vaag, maar mij hielp het.

Helemaal eens en dat gevoel om ingehaald worden dat is best normaal na een miskraam. Dat had ik ook destijds - zo van eh, ik was toch eindelijk aan de beurt? Het significante verschil tussen jouw situatie en die van TO is wel dat TO nog niet eens begonnen is...

Ik heb een kinderwens maar kan niet zwanger worden.

Ik vind je reactie vreemd. Het draait er toch niet om wie de eerste is?

Smurfje28 schreef: ↑

06-03-2019 21:00

Dankjewel voor je reactie. Naar om te horen dat het mis is gegaan Begrijp helemaal dat het dan pijnlijk is. Nee anderen hoeven zeker niet te wachten en het is een goede tip om het los te zien.

# doeislief: dit begrijp jij helemaal niet, je hebt geen idee wat het inhoud om een vruchtje te verliezen na maanden if jaren proberen.
Het enige waar jij je mee bezig houdt is jezelf. Projecteer je gevoel op je vriend, daar is waar dit thuis hoort en gun een ander haar geluk.
Kan je dit niet? Dan lijkt me een psycholoog de enige optie.

Misschien had ik beter niet kunnen reageren want dit soort berichten maken me zo ontzettend nijdig. Ik gun het iedereen, ondanks hoe het bij mij loopt... maar dit soort shit? Sorry hoor.

Lynn1987 schreef: ↑

05-03-2019 22:34

Nou mensen, jullie zouden best wat vriendelijker kunnen reageren. Dingen als "wordt eerst eens volwassen" en "stel je niet aan" zijn niet aardig. Je kunt het inhoudelijk best met haar oneens zijn, maar probeer wel vriendelijk en respectvol te blijven. Voor TO is dit namelijk een wezenlijk probleem, ook als jullie daar anders over denken. #doeslief

Voor wat betreft de inhoud: ik herken het wel op enig niveau. Ik heb een kinderwens, en niet eens een partner.. Als ik mensen om mij heen zwanger zie worden, vind ik dat ook wel eens lastig.
Ik zou het met je partner bespreken dat moeder worden voor jou inmiddels toch wel een grote wens is. Wellicht realiseert je partner zich niet zo goed dat jij eigenlijk niet heel lang meer wilt wachten. Open zijn naar elkaar toe.

De oplossing van veel van de huidige problemen in een notendop. Niet zo pamperen! Een écht probleem is een echt probleem. Dat meepraten omdat iemand VINDT dat hij/zij een probleem heeft is echt heel destructief. Daar komen veel van de "burnouts" en depressies vandaan. Afstand nemen en objectief bekijken ipv iedereen maar problemen aanpraten. Liever een schop onder de kont.

nina1966 schreef: ↑

08-03-2019 00:08

De oplossing van veel van de huidige problemen in een notendop. Niet zo pamperen! Een écht probleem is een echt probleem. Dat meepraten omdat iemand VINDT dat hij/zij een probleem heeft is echt heel destructief. Daar komen veel van de "burnouts" en depressies vandaan. Afstand nemen en objectief bekijken ipv iedereen maar problemen aanpraten. Liever een schop onder de kont.

Dit dus! Ik ben het niet altijd met NINA eens, maar in dit geval wel. Zeggen dat het een probleem is louter en allen omdat TO het ziet als een probleem is larie: TO maakt een probleem van iets dat nog niet eens een probleem is en wellicht nooit een probleem zal worden als ze straks zelf met een zucht en een scheet zwanger is...

Ja, ik herken dit ook.

Hoewel ik voor anderen die graag een kindje wilden en gaan krijgen oprecht blij, gelukkig en opgelucht (bij mensen die al een tijdje aan het proberen waren) kan zijn.

Ik ben niet jaloers op anderen maar voel mij wel verdrietig. Wat bij mij meespeelt is dat mijn ex, die ik als grote liefde zag, nog geen kindje wilde... Hij weet niet wanneer hij wel wilt. Maar ik heb niet veel tijd meer.

Ik ben dus vooral verdrietig om de hele situatie. Mijn droomscenario was met hem in een mooi huisje wonen met een lief baby'tje. Het was alleen mijn droom scenario, niet die van hem.

Een tijdje terug heb ik wel een leuke man leren kennen waar het goed mee klikt. We hebben het erg leuk samen. Hij heeft ook een kinderwens. Maar is hij mijn grote liefde? Nee. Dit maakt het voor mij lastig.

TS, probeer je gedachten te verzetten en er niet constant mee bezig te zijn. Laat het je leven niet beheersen. Voor je het weet is het zomer. Probeer ook om er niet te vaak met je verloofde over te praten.

Ik herken het wel ergens, maar bij mij rammelde het al jaren. Uiteindelijk heeft het ruim 5 jaar geduurd, man was er nog niet klaar voor. Toch wilde ik alleen als we er allebei achter zouden staan.

Focus verleggen, genieten van andere dingen en blij zijn voor anderen. Geef je vriend wat tijd, je wil zoiets toch gewoon het liefste samen voor de 100% doen.

daenerys79 schreef: ↑

06-03-2019 09:26

kinderen zijn niet zaligmakend.
ik heb hier net een ochtend achter de rug.... pfffff.....
ik hou superveel van mijn kinderen, ze zijn echt mijn alles, maar soms... als je dat zou meemaken zou dit prima werken als anticonceptie denk ik.

Net zoals de miljonair die zegt dat geld niet gelukkig maakt.
Ook een dooddoener.

Als je vriend nog niet wil en jij wel is dat heel onzeker. Dat je daar zulke gevoelens bij kunt krijgen, is volkomen normaal. Zij hebben iets wat jij ook graag wil. Nergens voor nodig om zo hard te zijn tegen TO. Ze geeft zelf ook aan zich schuldig te voelen.
TO, je zult er mee om moeten leren gaan. Er zijn altijd mensen die iets hebben wat jij ook wil hebben. Je hebt niks aan de gevoelens die je nu hebt behalve last voor jezelf. Deze situatie kun je niet controleren. Je hebt geen invloed op wat anderen doen. Wel op jezelf. Hoe oud ben je? Wanneer trouw je? Weet je vriend hoe je je voelt?

Ik denk dat het leven voor jou nog heel zwaar kan worden als je er zo in staat en raad je oprecht aan daar nu al hulp voor te zoeken.

Ik ken mensen die net als jou ook vanbinnen een maakbare wereld om zich heen verwachten en daar als het anders loopt, minder gelukkig door worden. Alleen als het echt tegen zit, zitten die mensen meteen psychisch aan de grond.

Ik meen het serieus, doe hier iets mee!

drominique schreef: ↑

08-03-2019 00:03

# doeislief: dit begrijp jij helemaal niet, je hebt geen idee wat het inhoud om een vruchtje te verliezen na maanden if jaren proberen.
Het enige waar jij je mee bezig houdt is jezelf. Projecteer je gevoel op je vriend, daar is waar dit thuis hoort en gun een ander haar geluk.
Kan je dit niet? Dan lijkt me een psycholoog de enige optie.

Misschien had ik beter niet kunnen reageren want dit soort berichten maken me zo ontzettend nijdig. Ik gun het iedereen, ondanks hoe het bij mij loopt... maar dit soort shit? Sorry hoor.

Je kan iets best begrijpen (dat is overigens weer iets anders dan iets zich kunnen voorstellen) zonder iets zelf meegemaakt te hebben. Logisch dat zoiets een heel nare situatie is. Ik word juist altijd een beetje moe van dit soort zeikerige posts.

nina1966 schreef: ↑

08-03-2019 00:08

De oplossing van veel van de huidige problemen in een notendop. Niet zo pamperen! Een écht probleem is een echt probleem. Dat meepraten omdat iemand VINDT dat hij/zij een probleem heeft is echt heel destructief. Daar komen veel van de "burnouts" en depressies vandaan. Afstand nemen en objectief bekijken ipv iedereen maar problemen aanpraten. Liever een schop onder de kont.

Oh wat een eindeloos onzinnig gelul weer, inclusief Oud Hollandsche oneliners als 'schop onder de kont'.

Overigens vind ik het wel terecht hoor dat TO hier even een reality check krijgt.

Ik lees al even mee op het forum maar ik heb hier toch een account voor aangemaakt. Ik ben het namelijk niet eens met de mensen die zeggen dat je die gevoelens niet mag hebben omdat je niet eens bent begonnen. Daar ligt volgens mij namelijk het grote pijnpunt. Als je wel begonnen zou zijn, heb je in ieder geval het gevoel dat je actief bezig bent met je droom, of het nu snel lukt of niet. Nu sta je stil.

Ik herken je probleem namelijk volkomen. Ik ben bijna 7 jaar samen met mijn vriend en vanaf dat we ongeveer 2.5 jaar samen waren kreeg ik een hele sterke kinderwens. Wij wisten wel al van elkaar dat we ooit kinderen wilden. Hij wilde toen nog niet beginnen. We hadden beide geen vaste baan en woonden in een huurhuis. Mijn vriend wilde voor die tijd graag een koophuis. Mijn gevoel bleef en werd steeds sterker tot het punt dat ik dus ook jaloers en verdrietig werd als mensen om mij heen zwanger raakten. Ik gunde het hun wel hoor, maar het is wat je zelf ook noemt.. op een gegeven moment vond ik dat het mijn beurt was, want langer samen en ik wist zeker dat wij veel meer van elkaar hielden als al die andere mensen bij elkaar. Onrealistische gedachten natuurlijk en die andere mensen staan helemaal los van ons maar toch deed het soms wel zeer. Het enige wat ik kon doen is wachten. In de tussentijd kreeg een vriendin van mij 3 kinderen. Ze begon ook wel erg jong maar ik vond dat soms wel lastig. Haar oudste gaat nu naar school.
Mijn vriend kon ook niet zeggen wanneer hij het wél wilde en dat maakte het ook lastig. Begin vorig jaar noemde hij ineens een richttijd. Ik was zo blij. Eind 2019 wilde hij het wel gaan proberen. Zou nog even duren maargoed, ik kon me ergens op richten. Kort daarna kochten we een huis waarvan we in juni 2018 de sleutel zouden krijgen. Daarvoor, bij een avond uit eten gaan zag ik dat er iets was wat hij wilde bespreken. Hij had zich bedacht. Hij vond het prima als ik mijn pillenstrip zou afmaken zodat we het konden gaan proberen zodra we de sleutel hadden, want waarom zouden we nog wachten? Ik was dolgelukkig. Mijn 'jaloezie' jegens anderen was meteen met de noorderzon vertrokken, want wij zouden het eindelijk gaan proberen. We zouden werk gaan maken van onze droom. Omdat ik overgewicht heb ging ik ervan uit dat we misschien wel een jaar bezig zouden zijn.. misschien wel langer, maar dat vond ik niet erg. Maar wonder boven wonder was ik meteen zwanger! Intussen ben ik nu ruim 38 weken zwanger En ik zou het ook niet meer anders willen. Die vriendin die nu 3 kinderen heeft, heeft alles al meegemaakt. Keer 3. Dat wij zo lang hebben gewacht zorgt er nu voor dat we van elke minuut intens genieten, en over een paar weken alles voor het eerst gaan meemaken. Dat vind ik ook heel veel waard. Het lange wachten word beloond.

Mijn tip aan jou is wat de anderen hier ook al hebben genoemd: verleg de focus naar zaken die op de korte termijn wél gebeuren. Kijk uit naar je bruiloft. Dan ben je zo weer wat maanden verder. Misschien kun je wel aan hem vragen wanneer hij het voor zich ziet? Dit jaar, volgend jaar..? Het niet weten waar ik aan toe was vond ik zelf het moeilijkst. Als hij na de bruiloft nog een tijdje wil wachten, leg de focus dan weer ergens anders op. Ga een gave reis maken. Zo deed ik het ook. Wij gingen op een gegeven moment gewoon 3 keer per jaar op vakantie Vooral de bestemmingen die we met kinderen niet meer kunnen doen en ik ben blij dat we dat nog samen gedaan hebben

Veel succes!

Catcats schreef: ↑

08-03-2019 08:42

Ik lees al even mee op het forum maar ik heb hier toch een account voor aangemaakt. Ik ben het namelijk niet eens met de mensen die zeggen dat je die gevoelens niet mag hebben omdat je niet eens bent begonnen. Daar ligt volgens mij namelijk het grote pijnpunt. Als je wel begonnen zou zijn, heb je in ieder geval het gevoel dat je actief bezig bent met je droom, of het nu snel lukt of niet. Nu sta je stil.

Zoals jij vindt dat anderen niet kunnen zeggen dat het nog geen probleem is, bagatelliseer je vruchtbaarheidsproblemen nu (hopelijk onbedoeld) wel enorm door te zeggen dat je dan 'in ieder geval bezig bent aan je droom'. Ik kan je zeggen dat het helemaal niet zo prettig is om jaren 'aan je droom te werken' en kliniek in en uit te gaan en miskramen te hebben... Dat schrijf je dan wel erg makkelijk, terwijl je zelf in 1 keer zwanger was. Ik denk dat je het niet zo bedoeld, maar pas alsjeblieft op hoe je dingen verwoordt, want dit kan best pijnlijk overkomen.

TO als je nu al zo reageert op mensen om je heen hoe ga je het doen als je maand op maand niet zwanger word ? Want gemiddeld doen we er een jaar over om zwanger te worden uitschieters na boven en onder weggelaten.

Anadyomene schreef: ↑

08-03-2019 12:31

Zoals jij vindt dat anderen niet kunnen zeggen dat het nog geen probleem is, bagatelliseer je vruchtbaarheidsproblemen nu (hopelijk onbedoeld) wel enorm door te zeggen dat je dan 'in ieder geval bezig bent aan je droom'. Ik kan je zeggen dat het helemaal niet zo prettig is om jaren 'aan je droom te werken' en kliniek in en uit te gaan en miskramen te hebben... Dat schrijf je dan wel erg makkelijk, terwijl je zelf in 1 keer zwanger was. Ik denk dat je het niet zo bedoeld, maar pas alsjeblieft op hoe je dingen verwoordt, want dit kan best pijnlijk overkomen.

Ik snap volledig wat je bedoeld, en ik bedoel het ook niet vervelend. In mijn omgeving heb ik namelijk ook gezien hoe het is als je de mmm in moet. Dat wens ik ook niemand toe. Aan de andere kant wordt het gevoel van TO ook gebagatalliseerd omdat zij nog niet begonnen is en dan schijnbaar een 'reality check' nodig heeft als ik de reacties zo lees. Ik schrijf vooral vanuit mijn eigen ervaring. Ondanks dat ik in 1 keer zwanger was (en ik weet echt hoe veel geluk ik daar mee heb, mijn gynaecoloog vind het ook nodig om dat bij elke controle te vertellen) heb ik wel 4 jaar 'gewacht'. TO wacht ook, en dat is moeilijk.

TO kiest er wel zelf voor om de wachtstand te gaan zitten. Ook ik heb ervaring met op de ander wachten. Kinderen krijgen is een besluit van 2 mensen. Als 1 van de 2 geen besluit neemt, kan nemen, dan kan je gaan wachten of het heft in eigen handen nemen en de relatie verbreken. Juist dat afwachten maakt alles zo vervelend en als je 30 plus bent is dat ook niet verstandig meer. Gelukkig is het bij mij goed gekomen maar zeer zeker dat ik TO goed begrijp. Ik vind het ook onnodig hoe hard hier op haar wordt gereageerd. Ze zit er toch zeker zelf ook mee.

Catcats schreef: ↑

08-03-2019 15:27

Ik snap volledig wat je bedoeld, en ik bedoel het ook niet vervelend. In mijn omgeving heb ik namelijk ook gezien hoe het is als je de mmm in moet. Dat wens ik ook niemand toe. Aan de andere kant wordt het gevoel van TO ook gebagatalliseerd omdat zij nog niet begonnen is en dan schijnbaar een 'reality check' nodig heeft als ik de reacties zo lees. Ik schrijf vooral vanuit mijn eigen ervaring. Ondanks dat ik in 1 keer zwanger was (en ik weet echt hoe veel geluk ik daar mee heb, mijn gynaecoloog vind het ook nodig om dat bij elke controle te vertellen) heb ik wel 4 jaar 'gewacht'. TO wacht ook, en dat is moeilijk.

Klopt, volgens mij begrijpen we elkaar prima .

Smurfje28 schreef: ↑

05-03-2019 20:07

Hoi allemaal,

Ik ben nieuw. Ik zit namelijk met iets. Wanneer andere vrouwen zwanger zijn, dan raakt mij dat. Het maakt mij zelfs enorm jaloers en verdrietig. Nu lees ik op internet verhalen van vrouwen die dat ook hebben, maar zij zijn dan al bezig.

Ik heb een spiraal en we hebben nog niet de keuze gemaakt om het te proberen. "Tegen mijn zin in" overigens, ik heb al langer een onbewuste kinderwens. Mijn partner wil nog wachten. Dat steekt soms. We zijn nu wel verloofd en gaan deze zomer eindelijk trouwen. Na het trouwen wil hij pas gaan proberen. Ik weet niet precies op wat voor termijn.

Hoewel ik regelmatig twijfel of ik er klaar voor ben, eerst wil trouwen en een baan wil vinden waar ik gelukkig mee ben. Steekt het mij altijd als vrouwen in mijn omgeving zwanger worden. Helemaal als ze minder lang samen zijn, jonger zijn etc. Laats begreep ik dat een familielid zwanger was, met wie ik amper contact heb. Toch stak het enorm. Ik had het ergens niet verwacht, "gezondheidstechnisch" had ik gedacht dat het langer voor ze zou duren. Helemaal omdat een nichtje van mij het al een jaar aan het proberen was en er "gezondheidstechnisch" in mijn ogen beter voorstonden. Dat vond ik maar oneerlijk.

Nu blijkt mijn nichtje toch zwanger. Zij is directe familie en gaat onze opa en oma hun eerste achterkleinkind geven. Omdat zij jonger is (haar vriend is wel ouder) minder lang samen en niet getrouwd zijn, had ik verwacht dat mijn vriend en ik dit zouden doen. Gehoopt is het juiste woord. Toen ik van ze begreep dat het niet meteen lukte vond ik dat heel vervelend, ik gun het ze en ik ben blij voor ze.
Maar het steekt ook dat zij eerder zijn. Vind dat het bij mij allemaal te lang duurt
En dat terwijl we dus nog niets eens "bezig zijn" en misschien ook daarom. Al was moeilijker geweest als we al wel bezig waren? En wellicht was het voor hen pijnlijker geweest als wij wel eerder waren, terwijl zij al een jaar bezig waren.

Hoe ga ik hiermee om en herkend iemand dit?

Hoe oud ben je eigenlijk? Ben je 30 en begint de klok te tikken dan begrijp ik je! Maar als je begin 20 bent denk ik waar heb je het over eerst je lekker focussen op je huwelijk zonder bolle buik in een trouwjurk!!

Boehoe.

Je bent dus eigenlijk boos/teleurgesteld/verdrietig/gefrustreerd richting je vriend maar richt al die negatieve emoties op anderen die niets met jouw situatie van doen hebben?

Het is niet hun schuld dat jouw vriend (nog) niet wil.

Ik herken het wel maar dan met leedvermaak.

En ik zou het ook niet meer anders willen. Die vriendin die nu 3 kinderen heeft, heeft alles al meegemaakt. Keer 3. Dat wij zo lang hebben gewacht zorgt er nu voor dat we van elke minuut intens genieten, en over een paar weken alles voor het eerst gaan meemaken. Dat vind ik ook heel veel waard. Het lange wachten word beloond.
Waarom toch zo blijven vergelijken met die vriendin van je? En waarom denk je dat zij alles al heeft meegemaakt? Je zegt dat haar oudste nu 4 is, dan zit ze er toch juist middenin?

Zij zal vast nog jaren intens kunnen genieten van haar kinderen (en soms vast ook niet) en voor jou geldt hetzelfde. Waarom toch die neiging om alles tegen elkaar af te zetten?

Het leven is geen wedstrijd en je vrienden gun je toch al het geluk?