Zwanger
alle pijlers
Miskraam en reacties hierop
woensdag 2 oktober 2019 om 23:09
Hallo,
Ik ben een jonge dame van 25 met een kinderwens. Tot op 2 weken geleden ben ik zo gelukkig geweest, want ja hoor we waren zwanger. Maar helaas heeft het leven ons met onze beiden voeten terug naar de grond getrokken.
Ik was 8w1dag zwanger. Ikzelf ben vroedvrouw van opleiding (maar werk op het Operatiekwartier) en mijn beste vriendin werkt als vroedvrouw. Ze had een collega die pret echo's maakte. Die ochtend gingen we ons klein wonder nog eens bekijken. Ik had echter een echo gehad op 6 weken en de volgende pas op 12. Ik was te nieuwsgierig en wou graag nog eens checken of alles ok was.
Helaas zag ik het meteen en de grond zakte onder mijn voeten weg. De emotionele rollercoaster was begonnen.
Thuis hebben we op een mooie serene en intieme manier afscheid kunnen nemen. Het was triest. Maar mooi tegelijkertijd … Maar toen kwam het....
De reacties van andere mensen. Ik kreeg de indruk dat enkel mensen die in het vak zaten of zelf een ervaring hadden meegemaakt dingen konden zeggen waar ik iets aan had. De meeste "troostende" (volgens mensen) woorden deden meer pijn dan ik dacht …
"Hoe ver was je ? … Ahh nog geen 12 weken?"
"Och trek het u niet aan... het zal waarschijnlijk ziek zijn geweest, wees maar blij dat het zo gelopen is"
"Och de zus van de buurvrouw heeft 3 keer een miskraam gehad en kijk die is nu gelukkig met 2 gelukkige kinderen"
Alsof je verdriet afhangt van enkele dagen? Alsof ik het op 8 weken minder erg zou moeten vinden dan op 9 weken of 10 … Alsof die enkele weken een verschil zouden uitmaken voor het verlangen naar dat kindje? Alsof de maatschappij er vrede mee heeft gesloten dat het OKE is om je kindje te verliezen voor 12 weken omdat we er maar van uit gaan dat het ziek, gehandicapt of niet sterk genoeg is. Alsof je pas mag rouwen je kindje een bepaalde lengte heeft bereikt?
Waarom mogen we ons niet even slecht voelen ? Waarom mocht ik me niet al was het heel even een soort van mama voelen die haar "onbekend" kindje moest afgeven. Me heel even schuldig voelen en nagaan of ik alles had gedaan en alles op alles had gezet om het te doen lukken. Het jammer vinden dat April 2020 niet de mooiste maand zou worden.
De miskraam was fysiek geen aangename ervaring , maar mentaal heeft het me enorm gekraakt. Ik heb soms dingen gehoord die ik niet zou verwachten … Maar ik kan het ze niet kwalijk nemen ergens. We leven nu eenmaal in een TGV maatschappij waarin we moeten werken presteren en doorgaan. Maar mijn wereld stond even stil. Wat ging ik nu doen ? Ik dacht aan niets anders... zag niets anders... Hoe kon ik van het ene op andere moment terug in de tijd en doen alsof er niets is geweest en mijn leven terug oppikken ?
Ik weet niet wat ik met dit berichtje wil bereiken. Ik denk dat het gewoon even van me af moest. Kwetsbaarheid is een kracht. Want JA ik vind het erg. Nog steeds... ik heb het een plekje gegeven maar momenteel mis ik het en het zwanger zijn nog steeds... mensen doen alsof zwanger worden een makkelijk koud kunstje is. Al heb je amper 20% kans per cyclus om zwanger te worden. 1 kans op 5. Maar een kans die de moeite waard is. De kans die ik wil wagen.
Ik ben een jonge dame van 25 met een kinderwens. Tot op 2 weken geleden ben ik zo gelukkig geweest, want ja hoor we waren zwanger. Maar helaas heeft het leven ons met onze beiden voeten terug naar de grond getrokken.
Ik was 8w1dag zwanger. Ikzelf ben vroedvrouw van opleiding (maar werk op het Operatiekwartier) en mijn beste vriendin werkt als vroedvrouw. Ze had een collega die pret echo's maakte. Die ochtend gingen we ons klein wonder nog eens bekijken. Ik had echter een echo gehad op 6 weken en de volgende pas op 12. Ik was te nieuwsgierig en wou graag nog eens checken of alles ok was.
Helaas zag ik het meteen en de grond zakte onder mijn voeten weg. De emotionele rollercoaster was begonnen.
Thuis hebben we op een mooie serene en intieme manier afscheid kunnen nemen. Het was triest. Maar mooi tegelijkertijd … Maar toen kwam het....
De reacties van andere mensen. Ik kreeg de indruk dat enkel mensen die in het vak zaten of zelf een ervaring hadden meegemaakt dingen konden zeggen waar ik iets aan had. De meeste "troostende" (volgens mensen) woorden deden meer pijn dan ik dacht …
"Hoe ver was je ? … Ahh nog geen 12 weken?"
"Och trek het u niet aan... het zal waarschijnlijk ziek zijn geweest, wees maar blij dat het zo gelopen is"
"Och de zus van de buurvrouw heeft 3 keer een miskraam gehad en kijk die is nu gelukkig met 2 gelukkige kinderen"
Alsof je verdriet afhangt van enkele dagen? Alsof ik het op 8 weken minder erg zou moeten vinden dan op 9 weken of 10 … Alsof die enkele weken een verschil zouden uitmaken voor het verlangen naar dat kindje? Alsof de maatschappij er vrede mee heeft gesloten dat het OKE is om je kindje te verliezen voor 12 weken omdat we er maar van uit gaan dat het ziek, gehandicapt of niet sterk genoeg is. Alsof je pas mag rouwen je kindje een bepaalde lengte heeft bereikt?
Waarom mogen we ons niet even slecht voelen ? Waarom mocht ik me niet al was het heel even een soort van mama voelen die haar "onbekend" kindje moest afgeven. Me heel even schuldig voelen en nagaan of ik alles had gedaan en alles op alles had gezet om het te doen lukken. Het jammer vinden dat April 2020 niet de mooiste maand zou worden.
De miskraam was fysiek geen aangename ervaring , maar mentaal heeft het me enorm gekraakt. Ik heb soms dingen gehoord die ik niet zou verwachten … Maar ik kan het ze niet kwalijk nemen ergens. We leven nu eenmaal in een TGV maatschappij waarin we moeten werken presteren en doorgaan. Maar mijn wereld stond even stil. Wat ging ik nu doen ? Ik dacht aan niets anders... zag niets anders... Hoe kon ik van het ene op andere moment terug in de tijd en doen alsof er niets is geweest en mijn leven terug oppikken ?
Ik weet niet wat ik met dit berichtje wil bereiken. Ik denk dat het gewoon even van me af moest. Kwetsbaarheid is een kracht. Want JA ik vind het erg. Nog steeds... ik heb het een plekje gegeven maar momenteel mis ik het en het zwanger zijn nog steeds... mensen doen alsof zwanger worden een makkelijk koud kunstje is. Al heb je amper 20% kans per cyclus om zwanger te worden. 1 kans op 5. Maar een kans die de moeite waard is. De kans die ik wil wagen.
donderdag 3 oktober 2019 om 04:23
Zizo … amai … moedig van je dat je dit wou delen. Bedankt hiervoor.Zizo schreef: ↑03-10-2019 04:07Ik snap je heel goed. Een miskraam komt ook hard aan als je niet weet of je daarna nog zwanger gaat worden, immers het is nu mislukt. Wetende dat het erna nog gaat lukken, helpt.
Helaas heb ik na ruim vier jaar proberen zwanger te worden (ivf/icsi) een miskraam gehad en zal het ook nooit meer lukken. Bij mij ligt de miskraam erg gevoelig. Te meer omdat een vriendin van mij rond dezelfde datum was uitgerekend. Elke keer als ik haar kindje zie, herinnert dat me extra aan die miskraam.
En ja, natuurlijk leef ik door en doe ik leuke dingen met mijn man.
Ik weet hoe hard een miskraam kan binnen komen. Gelukkig proberen veel mensen troostende woorden te zeggen, al is niet iedereen daar goed in.
Heel veel sterkte, dit is een rouwproces, dat kost tijd voordat je het (hopelijk) een plekje kunt geven.
Ik kan me voorstellen dat het een hele emotionele rollercoaster is geweest.
Ik denk ook inderdaad dat als je een miskraam hebt zonder dat je nog kinderen hebt, dat je het anders ervaart dan als je er een of 2 hebt rond lopen. En ja zoals we in al deze reacties kunnen lezen reageert iedereen anders. Maar goed ook misschien.
Het blijft hoe dan ook jammer en een harde realiteit.
donderdag 3 oktober 2019 om 04:28
Idem. 2 miskramen binnen de 12 weken. Weet niet eens meer exact welke weken.
Ik vond het ook eventjes 'jammer' zo gezegd maar dat was dat.
En tis geen 'wondertje' , tis een vruchtje dus om te doen alsof je een kindje verliest vind ik echt niet correct ( niet TO, maar iemand die schreef over een vrouw die zegt ik heb zoveel kinderen)
Vind het wel degelijk uitmaken hoe ver je zwanger bent en een miskraam krijgt.
donderdag 3 oktober 2019 om 04:59
Mensen met verdriet zijn soms niet goed in staat naar goede bedoelingen te kijken en maken mensen verwijten omdat ze niet exact gewenst reageren. Dat onvermogen tolerant en positief naar anderen te kijken hoort kennelijk bij verdriet, maar het zit toch vooral bij jezelf. Je versterkt er je eigen negatieve emoties mee en dat is jammer. Probeer jezelf daar overheen te zetten, daar ga je je beter van voelen
donderdag 3 oktober 2019 om 05:07
donderdag 3 oktober 2019 om 05:39
Klopt. Mooi verwoord. Maar er is uiteindelijk toch niets mis met je even slecht en verdrietig voelen toch ?BlaZoo schreef: ↑03-10-2019 04:59Mensen met verdriet zijn soms niet goed in staat naar goede bedoelingen te kijken en maken mensen verwijten omdat ze niet exact gewenst reageren. Dat onvermogen tolerant en positief naar anderen te kijken hoort kennelijk bij verdriet, maar het zit toch vooral bij jezelf. Je versterkt er je eigen negatieve emoties mee en dat is jammer. Probeer jezelf daar overheen te zetten, daar ga je je beter van voelen
Maar klopt helemaal wat je zegt.
donderdag 3 oktober 2019 om 05:41
Daar is zeker niets mis mee, maar je gaat je beter voelen als je mensen niet verwijtend maar waarderend bezietBoucle-d-Or schreef: ↑03-10-2019 05:39Klopt. Mooi verwoord. Maar er is uiteindelijk toch niets mis met je even slecht en verdrietig voelen toch ?
Maar klopt helemaal wat je zegt.
donderdag 3 oktober 2019 om 05:43
donderdag 3 oktober 2019 om 05:45
Boucle-d-Or schreef: ↑03-10-2019 05:43Helemaal waar. Helaas was dat op het moment zelf heel moeilijk. Maar dat zie ik nu zeker wel in.
maar ook dat is niet erg hè, je mag reageren zoals je reageert, daar is geen goed of fout in!
donderdag 3 oktober 2019 om 06:55
Lieve TO,
Jou verdriet hierom mag er zijn.
Niet iedereen verwerkt een miskraam op dezelfde manier, dat geeft niet.
Je bent nu kwetsbaar, reacties kunnen dan extra hard aankomen.
Ik heb ook een miskraam gehad, voelde mij soms ook erg onbegrepen met de reacties. Je hebt die verwachting en dat uitzien wat dan ineens niet meer zo blijkt te zijn. Dat doet pijn en dat mag!
Veel sterkte!
Jou verdriet hierom mag er zijn.
Niet iedereen verwerkt een miskraam op dezelfde manier, dat geeft niet.
Je bent nu kwetsbaar, reacties kunnen dan extra hard aankomen.
Ik heb ook een miskraam gehad, voelde mij soms ook erg onbegrepen met de reacties. Je hebt die verwachting en dat uitzien wat dan ineens niet meer zo blijkt te zijn. Dat doet pijn en dat mag!
Veel sterkte!
donderdag 3 oktober 2019 om 06:56
BlaZoo schreef: ↑03-10-2019 04:59Mensen met verdriet zijn soms niet goed in staat naar goede bedoelingen te kijken en maken mensen verwijten omdat ze niet exact gewenst reageren. Dat onvermogen tolerant en positief naar anderen te kijken hoort kennelijk bij verdriet, maar het zit toch vooral bij jezelf. Je versterkt er je eigen negatieve emoties mee en dat is jammer. Probeer jezelf daar overheen te zetten, daar ga je je beter van voelen
Dit!
En verder ben ik ook altijd heel selectief geweest in het kiezen van de mensen met wie ik mijn verdriet wilde delen. Na een fertiliteitstraject van vier jaar. Twee zwangerschappen en twee geboortes kreeg ik ook nog twee miskramen te verwerken.
Met mijn intimi deelde ik het verdriet, met iedereen dat omheen deelde ik alleen de feiten. 'Ik was even uit de running want miskraam. Ja, heel jammer inderdaad.' Klaar en dóór. Voor mij de makkelijkste manier om mezelf te beschermen tegen lompe opmerkingen. Want als je derde zwangerschap mis loopt gaan mensen zeggen dat je blij moet zijn met de twee kinderen die je al hebt. Etc
Voor jou TO, heel veel sterkte.
donderdag 3 oktober 2019 om 07:25
Mooi gezegd.BlaZoo schreef: ↑03-10-2019 04:59Mensen met verdriet zijn soms niet goed in staat naar goede bedoelingen te kijken en maken mensen verwijten omdat ze niet exact gewenst reageren. Dat onvermogen tolerant en positief naar anderen te kijken hoort kennelijk bij verdriet, maar het zit toch vooral bij jezelf. Je versterkt er je eigen negatieve emoties mee en dat is jammer. Probeer jezelf daar overheen te zetten, daar ga je je beter van voelen
Verdriet maakt egoïstisch. En mss is dat niet erg, maar het zou wel goed zijn als de verdrietige mens zich dat wat meer realiseert.
When arguing with a fool, first make sure the other isn't doing the same thing.
David Dunning
David Dunning
donderdag 3 oktober 2019 om 07:31
Ook dit is weer een redenering om jezelf de put in te praten en leed te vergelijken.Boucle-d-Or schreef: ↑03-10-2019 04:23
Ik denk ook inderdaad dat als je een miskraam hebt zonder dat je nog kinderen hebt, dat je het anders ervaart dan als je er een of 2 hebt rond lopen.
Ik kreeg mijn miskraam een jaar nadat ik een voldragen tweeling had verloren.
Dus ik had nog geen levende kinderen rondlopen.
En toch vond ik die miskraam niet meer dan een lullig rimpeltje in het leven.
Ik krijg regelmatig commentaar dat ik te weinig naar mijn gevoel luister, maar ik raak er steeds meer van overtuigd dat de meeste mensen veel te veel naar hun gevoel luisteren.
When arguing with a fool, first make sure the other isn't doing the same thing.
David Dunning
David Dunning
donderdag 3 oktober 2019 om 07:43
Misschien is het niet zozeer een kwestie van “te weinig” of “te veel” maar zitten mensen gewoon verschillend in elkaar.Solomio schreef: ↑03-10-2019 07:31Ook dit is weer een redenering om jezelf de put in te praten en leed te vergelijken.
Ik kreeg mijn miskraam een jaar nadat ik een voldragen tweeling had verloren.
Dus ik had nog geen levende kinderen rondlopen.
En toch vond ik die miskraam niet meer dan een lullig rimpeltje in het leven.
Ik krijg regelmatig commentaar dat ik te weinig naar mijn gevoel luister, maar ik raak er steeds meer van overtuigd dat de meeste mensen veel te veel naar hun gevoel luisteren.
donderdag 3 oktober 2019 om 07:51
Denk wel dat er anno 2019 heel veel ruimte is voor 'gevoel' omtrent, zwanger worden, zwanger zijn, miskramen, bevalling en kraamtijd.
Alles moet mooi zijn, leuk zijn, gepland worden en als het dan mis loopt zijn velen van slag. Bijvoorbeeld vriendin van mij: wilde thuis bevallen werd ziekenhuis, heeft daar nu nog last van, want ze heeft 'gefaald'.
Ja sorry, noem mij te nuchter maar daar kan ik helemaal niks mee. Beetje nuchterheid please.
donderdag 3 oktober 2019 om 07:56
Dat sowieso, maar als ik even uitsluitend naar dit onderwerp kijk:
Ik ben niet zo iemand die vindt dat vroeger alles beter was, integendeel, maar als je vroeger met 8 weken een miskraam kreeg wist je vaak nog niet eens dat je zwanger was en 'had je gewoon een menstruatie overgeslagen'.
En we kunnen nu eenmaal niet terug naar die tijd, maar we kunnen wel proberen dat perspectief wat meer terug te krijgen.
When arguing with a fool, first make sure the other isn't doing the same thing.
David Dunning
David Dunning
donderdag 3 oktober 2019 om 08:27
Zo redeneerde mijn oma en moeder ook.. een prille miskraam is geen kind verliezen, maar een paar weken over tijd hebben gelopen. Er werd niet eens over gesproken.
Dat was misschien wel te gevoelloos, cru en te onverschillig... maar tegenwoordig wordt veel wellicht te groot gemaakt?
Ik vind het lastig, iemand zijn verdriet baggatelliseren vind ik ook niet goed. Het mag er ook zijn.. vroeger mocht dat niet en vroeger was beslist niet alles beter.
Dat was misschien wel te gevoelloos, cru en te onverschillig... maar tegenwoordig wordt veel wellicht te groot gemaakt?
Ik vind het lastig, iemand zijn verdriet baggatelliseren vind ik ook niet goed. Het mag er ook zijn.. vroeger mocht dat niet en vroeger was beslist niet alles beter.
donderdag 3 oktober 2019 om 10:34
Nou, sorry hoor, dat zal misschien gelden als je echt heel pril bent.. maar met 8 weken is het echt al wel een vruchtje. Zou me kapot schrikken in ieder geval als er ineens zo’n prop uit komt zetten met flink wat buikpijn, er achteraan nog wat stolsels. Kan moeilijk denken dat het dan wel een zware menstruatie zou zijn.Solomio schreef: ↑03-10-2019 07:56Dat sowieso, maar als ik even uitsluitend naar dit onderwerp kijk:
Ik ben niet zo iemand die vindt dat vroeger alles beter was, integendeel, maar als je vroeger met 8 weken een miskraam kreeg wist je vaak nog niet eens dat je zwanger was en 'had je gewoon een menstruatie overgeslagen'.
En we kunnen nu eenmaal niet terug naar die tijd, maar we kunnen wel proberen dat perspectief wat meer terug te krijgen.
donderdag 3 oktober 2019 om 12:19
bettiepage_2 schreef: ↑03-10-2019 10:34Nou, sorry hoor, dat zal misschien gelden als je echt heel pril bent.. maar met 8 weken is het echt al wel een vruchtje. Zou me kapot schrikken in ieder geval als er ineens zo’n prop uit komt zetten met flink wat buikpijn, er achteraan nog wat stolsels. Kan moeilijk denken dat het dan wel een zware menstruatie zou zijn.
Inderdaad schrikken! teleurstellend en lichamelijk ook niet fijn..
maar je beschrijft het juist.. je verliest een propje, geen mensje.
In mijn geval zag ik er in ieder geval geen mensje in.
Mijn beide miskramen waren voorbij de 10e week..
donderdag 3 oktober 2019 om 13:33
Ik vind ook dat de maatschappij er heel laconiek op reageert. Maar ergens troostte mij het ook. Dat een miskraam bijvoorbeeld veeeeel vaker voorkomt dan dat ik dacht, gaf me een geruststelling dat het dus niet aan mijn lichaam hoeft te liggen. En ik vond de woorden: Je lichaam stoot het af omdat er hoogwaarschijnlijk iets niet klopte juist heel fijn. Dat gaf mij het gevoel dat ik mijn lichaam kon vertrouwen en dat het idd maar beter nu is dan bij de 20 weken echo.
Het is echt voor iedereen anders. Maar ik snap je helemaal dat men echt doet alsof het voor de 12 weken niet erg is. Maar als de medische vragen komen met: hoe vaak ben je zwanger geweest moet je wel die miskraam mee tellen. En dan confronteert voor mij heel erg.
Het is echt voor iedereen anders. Maar ik snap je helemaal dat men echt doet alsof het voor de 12 weken niet erg is. Maar als de medische vragen komen met: hoe vaak ben je zwanger geweest moet je wel die miskraam mee tellen. En dan confronteert voor mij heel erg.
donderdag 3 oktober 2019 om 14:03
Nee, laat je dat door anderen ook niet aanpraten joh.Boucle-d-Or schreef: ↑03-10-2019 05:39Klopt. Mooi verwoord. Maar er is uiteindelijk toch niets mis met je even slecht en verdrietig voelen toch ?
Maar klopt helemaal wat je zegt.
Je mag hier heel verdrietig om zijn. Het is toch ook erg verdrietig? Na een positieve test klim je gelijk op die wolk, dat is toch niet tegen te houden. je krijgt hoop en verwachtingen.
The road to hell is paved with good intentions. Al die goedbedoelde opmerkingen kunnen gewoon keihard aankomen. Een beetje tact heeft nog niemand kwaad gedaan.
