Zwanger
alle pijlers
Ongepland zwanger, wat nu?
zondag 5 januari 2020 om 18:56
Vandaag ben ik erachter gekomen dat ik heel pril zwanger ben. Mijn man en ik zijn al bijna 11 jaar samen en gelukkig getrouwd, hebben een zoontje van bijna 2 en een leuke woning en goede banen. Allemaal prima omstandigheden om nog een kindje te verwelkomen. Maar toch voelen wij ons alles behalve blij met deze zwangerschap en twijfelen we of we dit al zo snel weer willen.
Er zijn een aantal redenen waarom we een abortus aan het overwegen zijn. Zo vindt mijn man het ouderschap zwaarder dan hij van te voren had gedacht en, hoewel hij dit uiteraard met liefde doet, moet hij er meer voor opgeven dan hij van te voren had verwacht. Onze relatie heeft daar ook best een beetje onder geleden (het zijn niet voor niets de tropenjaren) en we beginnen net weer een beetje een balans te vinden in het ouderschap en onze relatie als man en vrouw. Mijn man voelt zich niet klaar om voor een tweede kindje te kunnen zorgen en ook ik heb daar mijn twijfels over bij mezelf. Ons zoontje heeft mij nog erg veel nodig. Hij slaapt nog elke nacht bij ons in bed, ik draag hem nog elke dag in de draagzak en hij heeft een enorm sterke voorkeur voor mij, waardoor hij bijna geen seconde van mijn zijde wijkt. Ik zou niet goed weten hoe ik die aandacht moet gaan verdelen als ons zoontje ons nog zo veel nodig heeft.
Daarnaast is er op mijn werk geen begrip. Bij mijn vorige zwangerschap werd er geen rekening gehouden met mijn zwangerschap in mijn werkzaamheden, is mijn zwangerschap door mijn baas een last genoemd tegenover mijn collega's en is er gedreigd met een contractbeëindiging toen ik niet wilde stoppen met kolven. Ik heb hier erg veel last van gehad en nog steeds is er nul begrip als mijn zoontje ziek is en ik bijvoorbeeld onverhoopt weg zou moeten. Dit is absoluut geen reden voor abortus als mijn werk het enige obstakel zou zijn, maar aangezien er meerdere dingen meespelen in deze beslissing, weet ik niet of ik nog een keer door deze strijd met mijn baas heen wil gaan.
Wij hebben altijd het idee gehad om voor een tweede kindje te gaan als ons zoontje rond de 4 jaar oud is. Dan heeft ons zoontje alle persoonlijke aandacht gehad in de eerste jaren die hij verdient, is hij veel zelfstandiger en krijgt hij de zwangerschap bewuster mee en begint hij met school zodat er meer ruimte is om het tweede kindje ook persoonlijke aandacht te kunnen geven en hebben wij de tijd gehad om ook aan onze relatie te kunnen werken. Het lijkt ons erg lastig om een tweede kindje te krijgen als ons zoontje 2,5 jaar is en midden in de peuterpuberteit zit en alles veel minder goed snapt. We voelen ons er gewoon niet klaar voor.
Het gaat natuurlijk wel om een kindje en het blijft een keuze die ons erg verdrietig maakt en die we niet hadden verwacht te moeten maken. Maar ons gevoel zegt dat we deze zwangerschap niet moeten uitdragen. Zijn er hier mensen die een soortgelijke ervaring hebben gehad of tips/adviezen/hart onder de riem voor ons hebben?
Er zijn een aantal redenen waarom we een abortus aan het overwegen zijn. Zo vindt mijn man het ouderschap zwaarder dan hij van te voren had gedacht en, hoewel hij dit uiteraard met liefde doet, moet hij er meer voor opgeven dan hij van te voren had verwacht. Onze relatie heeft daar ook best een beetje onder geleden (het zijn niet voor niets de tropenjaren) en we beginnen net weer een beetje een balans te vinden in het ouderschap en onze relatie als man en vrouw. Mijn man voelt zich niet klaar om voor een tweede kindje te kunnen zorgen en ook ik heb daar mijn twijfels over bij mezelf. Ons zoontje heeft mij nog erg veel nodig. Hij slaapt nog elke nacht bij ons in bed, ik draag hem nog elke dag in de draagzak en hij heeft een enorm sterke voorkeur voor mij, waardoor hij bijna geen seconde van mijn zijde wijkt. Ik zou niet goed weten hoe ik die aandacht moet gaan verdelen als ons zoontje ons nog zo veel nodig heeft.
Daarnaast is er op mijn werk geen begrip. Bij mijn vorige zwangerschap werd er geen rekening gehouden met mijn zwangerschap in mijn werkzaamheden, is mijn zwangerschap door mijn baas een last genoemd tegenover mijn collega's en is er gedreigd met een contractbeëindiging toen ik niet wilde stoppen met kolven. Ik heb hier erg veel last van gehad en nog steeds is er nul begrip als mijn zoontje ziek is en ik bijvoorbeeld onverhoopt weg zou moeten. Dit is absoluut geen reden voor abortus als mijn werk het enige obstakel zou zijn, maar aangezien er meerdere dingen meespelen in deze beslissing, weet ik niet of ik nog een keer door deze strijd met mijn baas heen wil gaan.
Wij hebben altijd het idee gehad om voor een tweede kindje te gaan als ons zoontje rond de 4 jaar oud is. Dan heeft ons zoontje alle persoonlijke aandacht gehad in de eerste jaren die hij verdient, is hij veel zelfstandiger en krijgt hij de zwangerschap bewuster mee en begint hij met school zodat er meer ruimte is om het tweede kindje ook persoonlijke aandacht te kunnen geven en hebben wij de tijd gehad om ook aan onze relatie te kunnen werken. Het lijkt ons erg lastig om een tweede kindje te krijgen als ons zoontje 2,5 jaar is en midden in de peuterpuberteit zit en alles veel minder goed snapt. We voelen ons er gewoon niet klaar voor.
Het gaat natuurlijk wel om een kindje en het blijft een keuze die ons erg verdrietig maakt en die we niet hadden verwacht te moeten maken. Maar ons gevoel zegt dat we deze zwangerschap niet moeten uitdragen. Zijn er hier mensen die een soortgelijke ervaring hebben gehad of tips/adviezen/hart onder de riem voor ons hebben?
zondag 5 januari 2020 om 19:42
mijn abortusarts zei:
wij artsen snappen nog steeds niet, waarom sommige vrouwen ondanks anticonceptie zwanger worden, en andere vrouwen hun levenlang ongewenst kinderloos blijven.
De reden doet er echt niet toe
zondag 5 januari 2020 om 19:42
Hier ben ik het helemaal mee eens. Ook ik ben pro abortus, maar als ik dit verhaal lees komt er bij mij ook stoom uit m’n oren.
Wat een verwend gedrag. Hoe kun je het bedenken, een abortus omdat het tweede kindje zich wat te vroeg aandient.
zondag 5 januari 2020 om 19:43
Soms loopt het anders in je leven dan dat je wil, je kan niet alles onder controle hebben in je leven. In jullie geval vind ik de redenen die je geeft allemaal problemen die je kunt oplossen. Je baas bijvoorbeeld, nou dikke toeter.
Je zoontje niet meer dragen in een draagzak, hij kan zelf nu goed lopen dus lekker laten lopen. Tussen jullie in slapen afbouwen, hij heeft zelf een bedje. Tropenjaren komen ook weer terug over een paar jaar als je voor een tweede zou gaan. Het leeftijdsverschil word ook groter als je een paar jaar wacht. Voor alles zijn voor en nadelen te noemen, maar dit kindje komt zomaar op jullie pad en misschien moest het zo zijn. Denk in oplossingen, die zijn er echt!
Je zoontje niet meer dragen in een draagzak, hij kan zelf nu goed lopen dus lekker laten lopen. Tussen jullie in slapen afbouwen, hij heeft zelf een bedje. Tropenjaren komen ook weer terug over een paar jaar als je voor een tweede zou gaan. Het leeftijdsverschil word ook groter als je een paar jaar wacht. Voor alles zijn voor en nadelen te noemen, maar dit kindje komt zomaar op jullie pad en misschien moest het zo zijn. Denk in oplossingen, die zijn er echt!
zondag 5 januari 2020 om 19:48
ik ben 100% pro-abortus
Heel principieel, ik vind elke reden goed, Want...
er is geen alternatief, zodra we redenen en randvoorwaarden gaan verzinnen wanneer abortus wel/niet kan&mag is het hek van de dam.
Dan gaan wijze meneren regels bedenken wanneer abortus zou mogen.
We hebben nu een wekengrens en dat is een prima richtlijn. Verder kan alleen de vrouw in kwestie (en een beetje de man) bedenken waar haar grens ligt
zondag 5 januari 2020 om 19:49
Een abortus omdat vader er nog niet aan toe is, omdat de relatie een flinke knauw heeft gekregen van alle veranderingen en omdat TO ook twijfelt of ze wel klaar is voor een 2e kind.
zondag 5 januari 2020 om 19:50
Bedankt voor al jullie reacties, ik vind het fijn om alle kanten te lezen en als denkstof mee te nemen. Ik snap dat jullie het gek vinden om nu een abortus te doen terwijl we over 1-2 jaar nog een kindje willen (iets waar we overigen nog niet 100% over uit zijn, we zouden ook gelukkig zijn met maar één kindje). Maar is timing dan geen hele belangrijke factor?
Telt het niet mee dat mijn zoontje misschien veel beter met een broertje of zusje om kan gaan als hij wat ouder is en niet meer alle persoonlijke aandacht nodig heeft? Telt het niet dat onze relatie over 2 jaar waarschijnlijk veel beter in staat is om nog een kindje aan te kunnen? Is pro-choice niet juist de keuze om onder andere de timing te bepalen? Om ervoor te zorgen dat de hechting en emotionele ontwikkeling van mijn zoontje niet verstoord wordt? Dat onze relatie misschien minder te lijden onder de druk van een tweede kind?
Naar ons gevoel is timing alles. Het kan meehelpen met de (emotionele) balans van ons gezin. Is dat niet heel belangrijk? Benieuwd naar jullie mening!
Telt het niet mee dat mijn zoontje misschien veel beter met een broertje of zusje om kan gaan als hij wat ouder is en niet meer alle persoonlijke aandacht nodig heeft? Telt het niet dat onze relatie over 2 jaar waarschijnlijk veel beter in staat is om nog een kindje aan te kunnen? Is pro-choice niet juist de keuze om onder andere de timing te bepalen? Om ervoor te zorgen dat de hechting en emotionele ontwikkeling van mijn zoontje niet verstoord wordt? Dat onze relatie misschien minder te lijden onder de druk van een tweede kind?
Naar ons gevoel is timing alles. Het kan meehelpen met de (emotionele) balans van ons gezin. Is dat niet heel belangrijk? Benieuwd naar jullie mening!
zondag 5 januari 2020 om 19:52
het gaat alleen om wat jullie vindenOliveViva schreef: ↑05-01-2020 19:50Bedankt voor al jullie reacties, ik vind het fijn om alle kanten te lezen en als denkstof mee te nemen. Ik snap dat jullie het gek vinden om nu een abortus te doen terwijl we over 1-2 jaar nog een kindje willen (iets waar we overigen nog niet 100% over uit zijn, we zouden ook gelukkig zijn met maar één kindje). Maar is timing dan geen hele belangrijke factor?
Telt het niet mee dat mijn zoontje misschien veel beter met een broertje of zusje om kan gaan als hij wat ouder is en niet meer alle persoonlijke aandacht nodig heeft? Telt het niet dat onze relatie over 2 jaar waarschijnlijk veel beter in staat is om nog een kindje aan te kunnen? Is pro-choice niet juist de keuze om onder andere de timing te bepalen? Om ervoor te zorgen dat de hechting en emotionele ontwikkeling van mijn zoontje niet verstoord wordt? Dat onze relatie misschien minder te lijden onder de druk van een tweede kind?
Naar ons gevoel is timing alles. Het kan meehelpen met de (emotionele) balans van ons gezin. Is dat niet heel belangrijk? Benieuwd naar jullie mening!
zondag 5 januari 2020 om 19:53
Een kind timen is nu eenmaal niet altijd mogelijkOliveViva schreef: ↑05-01-2020 19:50Bedankt voor al jullie reacties, ik vind het fijn om alle kanten te lezen en als denkstof mee te nemen. Ik snap dat jullie het gek vinden om nu een abortus te doen terwijl we over 1-2 jaar nog een kindje willen (iets waar we overigen nog niet 100% over uit zijn, we zouden ook gelukkig zijn met maar één kindje). Maar is timing dan geen hele belangrijke factor?
Telt het niet mee dat mijn zoontje misschien veel beter met een broertje of zusje om kan gaan als hij wat ouder is en niet meer alle persoonlijke aandacht nodig heeft? Telt het niet dat onze relatie over 2 jaar waarschijnlijk veel beter in staat is om nog een kindje aan te kunnen? Is pro-choice niet juist de keuze om onder andere de timing te bepalen? Om ervoor te zorgen dat de hechting en emotionele ontwikkeling van mijn zoontje niet verstoord wordt? Dat onze relatie misschien minder te lijden onder de druk van een tweede kind?
Naar ons gevoel is timing alles. Het kan meehelpen met de (emotionele) balans van ons gezin. Is dat niet heel belangrijk? Benieuwd naar jullie mening!
zondag 5 januari 2020 om 19:56
Ik vind de redenen die je aangeeft om dit kindje niet te houden meer klinken als redenen om geen tweede kind te nemen en niet om nu geen tweede kind te nemen. Je baas is er dan ook nog, je man zal nog steeds veel in moeten leveren, je zoon zal niet meer alle aandacht alleen krijgen etc. Dus wat je doet moet je zelf weten, maar als jullie toch graag een tweede willen, zou ik er wel goed over na denken of die 2 jaar echt zoveel uitmaakt.
zondag 5 januari 2020 om 19:59
Timing... Je weet niet of het überhaupt opnieuw gaat lukken op het moment dat jullie er wél klaar voor denken te zijn. En ook niet of dat wel of niet goed zal zijn voor jullie relatie en jullie zoontje. Ik wens je veel sterkte en wijsheid bij het maken van deze moeilijke beslissing.OliveViva schreef: ↑05-01-2020 19:50Bedankt voor al jullie reacties, ik vind het fijn om alle kanten te lezen en als denkstof mee te nemen. Ik snap dat jullie het gek vinden om nu een abortus te doen terwijl we over 1-2 jaar nog een kindje willen (iets waar we overigen nog niet 100% over uit zijn, we zouden ook gelukkig zijn met maar één kindje). Maar is timing dan geen hele belangrijke factor?
Telt het niet mee dat mijn zoontje misschien veel beter met een broertje of zusje om kan gaan als hij wat ouder is en niet meer alle persoonlijke aandacht nodig heeft? Telt het niet dat onze relatie over 2 jaar waarschijnlijk veel beter in staat is om nog een kindje aan te kunnen? Is pro-choice niet juist de keuze om onder andere de timing te bepalen? Om ervoor te zorgen dat de hechting en emotionele ontwikkeling van mijn zoontje niet verstoord wordt? Dat onze relatie misschien minder te lijden onder de druk van een tweede kind?
Naar ons gevoel is timing alles. Het kan meehelpen met de (emotionele) balans van ons gezin. Is dat niet heel belangrijk? Benieuwd naar jullie mening!
zondag 5 januari 2020 om 19:59
Waarom zoek je bevestiging?? Je hoeft van ons geen goedkeuring te krijgen voor je besluit. Doe wat je wilt. Ik heb mijn ervaring met je gedeeld.OliveViva schreef: ↑05-01-2020 19:50Bedankt voor al jullie reacties, ik vind het fijn om alle kanten te lezen en als denkstof mee te nemen. Ik snap dat jullie het gek vinden om nu een abortus te doen terwijl we over 1-2 jaar nog een kindje willen (iets waar we overigen nog niet 100% over uit zijn, we zouden ook gelukkig zijn met maar één kindje). Maar is timing dan geen hele belangrijke factor?
Telt het niet mee dat mijn zoontje misschien veel beter met een broertje of zusje om kan gaan als hij wat ouder is en niet meer alle persoonlijke aandacht nodig heeft? Telt het niet dat onze relatie over 2 jaar waarschijnlijk veel beter in staat is om nog een kindje aan te kunnen? Is pro-choice niet juist de keuze om onder andere de timing te bepalen? Om ervoor te zorgen dat de hechting en emotionele ontwikkeling van mijn zoontje niet verstoord wordt? Dat onze relatie misschien minder te lijden onder de druk van een tweede kind?
Naar ons gevoel is timing alles. Het kan meehelpen met de (emotionele) balans van ons gezin. Is dat niet heel belangrijk? Benieuwd naar jullie mening!
zondag 5 januari 2020 om 20:01
Ik en mijn zus schelen 4 jaar, wij vochten elkaar als kind compleet de tent uit. We zaten steeds in hele andere levensfase en het was de helft van de tijd oorlog.
Zij zat volop in de puberteit, ik was echt nog een kind. En toen ik flink aan het puberen was, was zij juist al aardig volwassen.
Dus houd er wel rekening mee dat je picture perfect weleens behoorlijk anders uit kan pakken dan je nu hoopt.
Je hoort de vogels weer, je ruikt de regen nog
zondag 5 januari 2020 om 20:03
Ik denk niet dat timing alles is. Ten eerste zijn er tig voor- én nadelen te bedenken bij een groot leeftijdsverschil en ook bij een kleiner leeftijdsverschil. Ten tweede kun je heel veel zaken toch niet voorspellen. Je weet niet hoe je nieuwe kindje gaat zijn, hoe je zoon zich verder gaat ontwikkelen, hoe de dynamiek tussen die twee zal zijn, hoe jullie gezinsdynamiek verandert... Dus laat dat een beetje los.OliveViva schreef: ↑05-01-2020 19:50Bedankt voor al jullie reacties, ik vind het fijn om alle kanten te lezen en als denkstof mee te nemen. Ik snap dat jullie het gek vinden om nu een abortus te doen terwijl we over 1-2 jaar nog een kindje willen (iets waar we overigen nog niet 100% over uit zijn, we zouden ook gelukkig zijn met maar één kindje). Maar is timing dan geen hele belangrijke factor?
Telt het niet mee dat mijn zoontje misschien veel beter met een broertje of zusje om kan gaan als hij wat ouder is en niet meer alle persoonlijke aandacht nodig heeft? Telt het niet dat onze relatie over 2 jaar waarschijnlijk veel beter in staat is om nog een kindje aan te kunnen? Is pro-choice niet juist de keuze om onder andere de timing te bepalen? Om ervoor te zorgen dat de hechting en emotionele ontwikkeling van mijn zoontje niet verstoord wordt? Dat onze relatie misschien minder te lijden onder de druk van een tweede kind?
Naar ons gevoel is timing alles. Het kan meehelpen met de (emotionele) balans van ons gezin. Is dat niet heel belangrijk? Benieuwd naar jullie mening!
Ik denk wel, zoals veel mensen hier zeggen, dat juist een wat kleiner leeftijdsverschil zorgt voor nog wat intensievere 'tropenjaren', maar daarmee ben je er wél sneller vanaf, in plaats van na vier jaar weer bij nul te beginnen. Bijvoorbeeld, heb je net alweer een of twee jaar de vrijheid om dagjes weg te gaan, want geen middagslaapje, zit je er wéér twee jaar aan vast.
Het klinkt ook wel alsof jullie wat te moeilijk denken. Je man heeft meer moeten inleveren; wat voor verwachtingen had hij dan vooraf? Dat het leven onbekommerd door zou gaan? Dat is natuurlijk niet zo. Anderzijds kun je met slim plannen, goede opvang en afspraken nog heel veel doen wat je daarvoor ook deed. Lukt hem dan niet?
Je kind klampt zich erg vast aan jouzeg jij; wat maakt het voor hém dan zo zwaar, als jij er zoveel mee bezig bent? En een kind tussen je in laten slapen én dragen met bijna twee is, kom op, nergens voor nodig. Als je dit kind krijgt is je zoon 2,5, dan kan hij al zelfstandig van alles, in elk geval lopen en slapen. Heel gezond om op die leeftijd te leren om aandacht te delen. En misschien ook nog eens een leuk speelgenootje dat niet al te veel in leeftijd scheelt!
Ik kan me best voorstellen dat het je overvalt, en in principe is elke reden een geldige voor abortus. Maar de redenen die je noemt lijken mij met een wat andere mindset vrij makkelijk op te lossen. Vraag er desnoods wat hulp of (opvoed)coaching bij.
zondag 5 januari 2020 om 20:04
Lastig denk ik.
Ook ik ben een vrouw die qua gevoel niet voelt dat het niet kan. Maar wat ik voel is onbelangrijk. Het gaat om wat jullie voelen.
Nee, het is niet nodig voor jullie zoon om 4 jaar lang onverdeelde aandacht te krijgen. Dat krijgt jullie eventueel tweede kindje ook niet.
Hoewel niet altijd, zie je in veel gevallen dat kinderen het heel leuk vinden om een boertje of zusje te krijgen. Vlak voor de bevalling van de tweede voelde ik mij ook erg schuldig naar de oudste, maar dat was weg toen ik haar verliefde bekkie zag na de bevalling.
Ze zijn nu nog steeds de beste vrienden met 6 en 4.
Maar het is natuurlijk wel zo, dat jullie het moeten doen.
Kan je nog een keer 2 jaar door de drukte heen? De enige die dat kan beantwoorden ben je zelf.
Sterkte met de beslissing! Er is geen goed of fout, er is alleen wat jullie zelf wel of niet willen.
Ook ik ben een vrouw die qua gevoel niet voelt dat het niet kan. Maar wat ik voel is onbelangrijk. Het gaat om wat jullie voelen.
Nee, het is niet nodig voor jullie zoon om 4 jaar lang onverdeelde aandacht te krijgen. Dat krijgt jullie eventueel tweede kindje ook niet.
Hoewel niet altijd, zie je in veel gevallen dat kinderen het heel leuk vinden om een boertje of zusje te krijgen. Vlak voor de bevalling van de tweede voelde ik mij ook erg schuldig naar de oudste, maar dat was weg toen ik haar verliefde bekkie zag na de bevalling.
Ze zijn nu nog steeds de beste vrienden met 6 en 4.
Maar het is natuurlijk wel zo, dat jullie het moeten doen.
Kan je nog een keer 2 jaar door de drukte heen? De enige die dat kan beantwoorden ben je zelf.
Sterkte met de beslissing! Er is geen goed of fout, er is alleen wat jullie zelf wel of niet willen.
anoniem_64c96ece978b5 wijzigde dit bericht op 05-01-2020 20:05
17.49% gewijzigd
zondag 5 januari 2020 om 20:04
flipje2 schreef: ↑05-01-2020 20:01Ik en mijn zus schelen 4 jaar, wij vochten elkaar als kind compleet de tent uit. We zaten steeds in hele andere levensfase en het was de helft van de tijd oorlog.
Dus houd er wel rekening mee dat je picture perfect weleens behoorlijk anders uit kan pakken dan je nu hoopt.
Mijn zus en ik schelen de "picture perfect" 2 jaar en wij vochten elkaar ook de tent uit. Nog steeds zijn we geen vriendinnen. Ik vind trouwens sowieso dat je alleen een kind moet krijgen als (en wanneer) je dat zelf wil. Niet omdat het zo gezellig is voor broer/zus, niet omdat een enig kind zielig is en niet omdat 2 kinderen als een ideaal wordt gezien.
zondag 5 januari 2020 om 20:08
Dit is het beste advies wat je maar kunt krijgen, TO.
Je hoort de vogels weer, je ruikt de regen nog
zondag 5 januari 2020 om 20:08
Het is je volste recht om nu geen tweede kind te willen, ook als je dat later wel wilt. De overwegingen van andere mensen zijn niet belangrijk, zij staan niet in jouw schoenen. Oordelen vanaf de zijlijn is altijd makkelijk, maar jullie zijn degene die dit kind moeten verzorgen en opvoeden. Als dat nu teveel is, mag je ingrijpen.
Hallo?!
zondag 5 januari 2020 om 20:09
Je maakt het jezelf ook wel een moeilijk. Een kind van bijna 2 kan prima lopen, die hoeft niet dagelijks in de draagzak gedragen te worden. Verbaasd mij dat hij dit nog wil, die van mij wil het liefst zelf lopen. Als jullie elkaar niet meer goed kunnen vinden in de man en vrouw relatie dan snap ik niet dat jullie zoon nog bij jullie in bed slaapt. Het lijkt erop dat je een bepaalt idee hebt hoe je kind opgevoed moet worden en daar heel star in blijft hangen waardoor je het jezelf heel moeilijk maakt (en je man waarschijnlijk ook) en waardoor je weinig flexibel lijkt. Waardoor je weer de ruimte voor een tweede niet kan zien.OliveViva schreef: ↑05-01-2020 19:50Bedankt voor al jullie reacties, ik vind het fijn om alle kanten te lezen en als denkstof mee te nemen. Ik snap dat jullie het gek vinden om nu een abortus te doen terwijl we over 1-2 jaar nog een kindje willen (iets waar we overigen nog niet 100% over uit zijn, we zouden ook gelukkig zijn met maar één kindje). Maar is timing dan geen hele belangrijke factor? Als er iets niet (volledig) te timen is dan is het wel een kind. Wie zegt dat het over 2 jaar (meteen) lukt? Je geen miskramen krijgt? Erg naïef dit.
Telt het niet mee dat mijn zoontje misschien veel beter met een broertje of zusje om kan gaan als hij wat ouder is en niet meer alle persoonlijke aandacht nodig heeft? Je zoon heeft niet alle persoonlijke aandacht nodig. Die kan dit prima delen met een broertje of zusje. En je kind zal altijd je aandacht nodig hebben, of die nu 2, 8, 12 of 15 is. Dat verandert niet omdat hij ouder wordt. Telt het niet dat onze relatie over 2 jaar waarschijnlijk veel beter in staat is om nog een kindje aan te kunnen? Is pro-choice niet juist de keuze om onder andere de timing te bepalen? Om ervoor te zorgen dat de hechting en emotionele ontwikkeling van mijn zoontje niet verstoord wordt? Die wordt echt niet verstoord door een broertje of zusjeDat onze relatie misschien minder te lijden onder de druk van een tweede kind? Als jullie relatie niet goed is dan snap ik niet dat je überhaupt een tweede kind wilt. Over 2 jaar is het ouderschap echt niet ineens magisch anders
Naar ons gevoel is timing alles. Het kan meehelpen met de (emotionele) balans van ons gezin. Is dat niet heel belangrijk? Benieuwd naar jullie mening!
zondag 5 januari 2020 om 20:12
broer en ik schelen 2,5 jaar en gingen elkaar (bijna) met messen te lijfflipje2 schreef: ↑05-01-2020 20:01Ik en mijn zus schelen 4 jaar, wij vochten elkaar als kind compleet de tent uit. We zaten steeds in hele andere levensfase en het was de helft van de tijd oorlog.
Zij zat volop in de puberteit, ik was echt nog een kind. En toen ik flink aan het puberen was, was zij juist al aardig volwassen.
Mijn kinderen schelen 4,5 jaar en zijn altijd leuk geweest samen
Je kunt er echt niks van zeggen. Ligt enkel aan de kinderen en aan hoe de ouders met ze omgaan
