Zwanger
alle pijlers
Ongepland zwanger, wat nu?
zondag 5 januari 2020 om 18:56
Vandaag ben ik erachter gekomen dat ik heel pril zwanger ben. Mijn man en ik zijn al bijna 11 jaar samen en gelukkig getrouwd, hebben een zoontje van bijna 2 en een leuke woning en goede banen. Allemaal prima omstandigheden om nog een kindje te verwelkomen. Maar toch voelen wij ons alles behalve blij met deze zwangerschap en twijfelen we of we dit al zo snel weer willen.
Er zijn een aantal redenen waarom we een abortus aan het overwegen zijn. Zo vindt mijn man het ouderschap zwaarder dan hij van te voren had gedacht en, hoewel hij dit uiteraard met liefde doet, moet hij er meer voor opgeven dan hij van te voren had verwacht. Onze relatie heeft daar ook best een beetje onder geleden (het zijn niet voor niets de tropenjaren) en we beginnen net weer een beetje een balans te vinden in het ouderschap en onze relatie als man en vrouw. Mijn man voelt zich niet klaar om voor een tweede kindje te kunnen zorgen en ook ik heb daar mijn twijfels over bij mezelf. Ons zoontje heeft mij nog erg veel nodig. Hij slaapt nog elke nacht bij ons in bed, ik draag hem nog elke dag in de draagzak en hij heeft een enorm sterke voorkeur voor mij, waardoor hij bijna geen seconde van mijn zijde wijkt. Ik zou niet goed weten hoe ik die aandacht moet gaan verdelen als ons zoontje ons nog zo veel nodig heeft.
Daarnaast is er op mijn werk geen begrip. Bij mijn vorige zwangerschap werd er geen rekening gehouden met mijn zwangerschap in mijn werkzaamheden, is mijn zwangerschap door mijn baas een last genoemd tegenover mijn collega's en is er gedreigd met een contractbeëindiging toen ik niet wilde stoppen met kolven. Ik heb hier erg veel last van gehad en nog steeds is er nul begrip als mijn zoontje ziek is en ik bijvoorbeeld onverhoopt weg zou moeten. Dit is absoluut geen reden voor abortus als mijn werk het enige obstakel zou zijn, maar aangezien er meerdere dingen meespelen in deze beslissing, weet ik niet of ik nog een keer door deze strijd met mijn baas heen wil gaan.
Wij hebben altijd het idee gehad om voor een tweede kindje te gaan als ons zoontje rond de 4 jaar oud is. Dan heeft ons zoontje alle persoonlijke aandacht gehad in de eerste jaren die hij verdient, is hij veel zelfstandiger en krijgt hij de zwangerschap bewuster mee en begint hij met school zodat er meer ruimte is om het tweede kindje ook persoonlijke aandacht te kunnen geven en hebben wij de tijd gehad om ook aan onze relatie te kunnen werken. Het lijkt ons erg lastig om een tweede kindje te krijgen als ons zoontje 2,5 jaar is en midden in de peuterpuberteit zit en alles veel minder goed snapt. We voelen ons er gewoon niet klaar voor.
Het gaat natuurlijk wel om een kindje en het blijft een keuze die ons erg verdrietig maakt en die we niet hadden verwacht te moeten maken. Maar ons gevoel zegt dat we deze zwangerschap niet moeten uitdragen. Zijn er hier mensen die een soortgelijke ervaring hebben gehad of tips/adviezen/hart onder de riem voor ons hebben?
Er zijn een aantal redenen waarom we een abortus aan het overwegen zijn. Zo vindt mijn man het ouderschap zwaarder dan hij van te voren had gedacht en, hoewel hij dit uiteraard met liefde doet, moet hij er meer voor opgeven dan hij van te voren had verwacht. Onze relatie heeft daar ook best een beetje onder geleden (het zijn niet voor niets de tropenjaren) en we beginnen net weer een beetje een balans te vinden in het ouderschap en onze relatie als man en vrouw. Mijn man voelt zich niet klaar om voor een tweede kindje te kunnen zorgen en ook ik heb daar mijn twijfels over bij mezelf. Ons zoontje heeft mij nog erg veel nodig. Hij slaapt nog elke nacht bij ons in bed, ik draag hem nog elke dag in de draagzak en hij heeft een enorm sterke voorkeur voor mij, waardoor hij bijna geen seconde van mijn zijde wijkt. Ik zou niet goed weten hoe ik die aandacht moet gaan verdelen als ons zoontje ons nog zo veel nodig heeft.
Daarnaast is er op mijn werk geen begrip. Bij mijn vorige zwangerschap werd er geen rekening gehouden met mijn zwangerschap in mijn werkzaamheden, is mijn zwangerschap door mijn baas een last genoemd tegenover mijn collega's en is er gedreigd met een contractbeëindiging toen ik niet wilde stoppen met kolven. Ik heb hier erg veel last van gehad en nog steeds is er nul begrip als mijn zoontje ziek is en ik bijvoorbeeld onverhoopt weg zou moeten. Dit is absoluut geen reden voor abortus als mijn werk het enige obstakel zou zijn, maar aangezien er meerdere dingen meespelen in deze beslissing, weet ik niet of ik nog een keer door deze strijd met mijn baas heen wil gaan.
Wij hebben altijd het idee gehad om voor een tweede kindje te gaan als ons zoontje rond de 4 jaar oud is. Dan heeft ons zoontje alle persoonlijke aandacht gehad in de eerste jaren die hij verdient, is hij veel zelfstandiger en krijgt hij de zwangerschap bewuster mee en begint hij met school zodat er meer ruimte is om het tweede kindje ook persoonlijke aandacht te kunnen geven en hebben wij de tijd gehad om ook aan onze relatie te kunnen werken. Het lijkt ons erg lastig om een tweede kindje te krijgen als ons zoontje 2,5 jaar is en midden in de peuterpuberteit zit en alles veel minder goed snapt. We voelen ons er gewoon niet klaar voor.
Het gaat natuurlijk wel om een kindje en het blijft een keuze die ons erg verdrietig maakt en die we niet hadden verwacht te moeten maken. Maar ons gevoel zegt dat we deze zwangerschap niet moeten uitdragen. Zijn er hier mensen die een soortgelijke ervaring hebben gehad of tips/adviezen/hart onder de riem voor ons hebben?
donderdag 9 januari 2020 om 22:19
Ik vind het prima dat mensen zeggen wat ze denken. Tot op zekere hoogte.
Iemand toewensen dat het nooit meer zal lukken zwanger te worden omdat ze nu abortus overwegen vind ik grof.
Nodeloos grof.
En het voegt helemaal niets toe.
Achteraf kun je nog denken dat het niet goed voelde omdat het geen goede zwangerschap was. Maar dat weet je ook niet.
Ik hoop dat het goed met je gaat TO, en dat je snel opknapt. En dat je de anticonceptie anders regelt, deze was niet waterdicht en je weet nu dat je nu geen kind wil.
Sterkte
Iemand toewensen dat het nooit meer zal lukken zwanger te worden omdat ze nu abortus overwegen vind ik grof.
Nodeloos grof.
En het voegt helemaal niets toe.
Achteraf kun je nog denken dat het niet goed voelde omdat het geen goede zwangerschap was. Maar dat weet je ook niet.
Ik hoop dat het goed met je gaat TO, en dat je snel opknapt. En dat je de anticonceptie anders regelt, deze was niet waterdicht en je weet nu dat je nu geen kind wil.
Sterkte
donderdag 9 januari 2020 om 23:59
Sterkte met de situatie TO.
Misschien is dit een opluchting? En zonder te willen preken, lees eens wat over betrouwbaarheid van verschillende anticonceptie. Het zou naar zijn als je weer voor deze keus komt te staan.
Wat betreft leeftijdsverschil: wij krijgen in maart een baby en dochter van 4 ligt regelmatig bij ons in bed en heeft last van driftbuien. Het komt nooit echt goed uit en is in mijn geval niet te plannen.
Eerst maar eens samen bepalen of je die tweede überhaupt ziet zitten
Misschien is dit een opluchting? En zonder te willen preken, lees eens wat over betrouwbaarheid van verschillende anticonceptie. Het zou naar zijn als je weer voor deze keus komt te staan.
Wat betreft leeftijdsverschil: wij krijgen in maart een baby en dochter van 4 ligt regelmatig bij ons in bed en heeft last van driftbuien. Het komt nooit echt goed uit en is in mijn geval niet te plannen.
Eerst maar eens samen bepalen of je die tweede überhaupt ziet zitten
vrijdag 10 januari 2020 om 11:05
Mee eens.Madderijn schreef: ↑09-01-2020 22:19Ik vind het prima dat mensen zeggen wat ze denken. Tot op zekere hoogte.
Iemand toewensen dat het nooit meer zal lukken zwanger te worden omdat ze nu abortus overwegen vind ik grof.
Nodeloos grof.
En het voegt helemaal niets toe.
Achteraf kun je nog denken dat het niet goed voelde omdat het geen goede zwangerschap was. Maar dat weet je ook niet.
Ik hoop dat het goed met je gaat TO, en dat je snel opknapt. En dat je de anticonceptie anders regelt, deze was niet waterdicht en je weet nu dat je nu geen kind wil.
Sterkte
