Onlogische angst tijdens zwangerschap maakt me kapot

Hallo allemaal,

Graag wil ik even van mij afschrijven en hoop ik op een beetje steun/relativerende gedachten.

Het zit namelijk zo: momenteel ben ik 13 weken zwanger van mijn tweede kindje samen met mijn vriend. Super leuk natuurlijk! Alleen kamp ik echt met een onlogische angst...

In eerste instantie super blij met de positieve test, die volgens mij al 10 dagen na mijn eisprong positief was! Ik heb geen ovu testen gebruikt, maar heb een vrij regelmatige cyclus waarbij rond cd 17/18 de ovulatie is (ik voel meestal wanneer ik in de ovu periode zit) en mijn lf is rond de 10/11 dagen.

Naderhand is er ineens iets gaan knagen, namelijk.. ik heb het weekend na mijn vermoedelijke eisprong (zo'n 4-5 dagen later) een super leuk feestje gehad met vriendinnen. We hebben genoeg gedronken, maar voor mijn gevoel weet ik nog alles. Alleen beklom mij ineens de angst; wat als ik niet meer alles weet en seks heb gehad met iemand zonder mij dit te herinneren en zwanger ben geraakt?! Deze angst werd zo erg dat ik echt down werd en nergens meer zin in had. Ik zag mijn leven al als alleenstaande moeder voor me. Heb het gelijk gedeeld met mijn vriend en ouders die super lief reageerden en zeiden dat dit echt bijna niet mogelijk is, want dan zou ik dit nog wel weten. Ook volgens mijn vriendin zou er niemand iets geks hebben gedaan die avond (ik rookte toen en ga soms alleen naar buiten, dus dan denk ik miss dachten zij dat ik was roken?!). Het zou voor mijn gevoel ook gaan over een tijdsbestek van 30-45min waarover ik twijfel of er iets gebeurd zou zijn, want dit moment kan ik niet meer helemaal voor de geest halen. Op advies van mijn ouders en vriend heb ik het besproken met mijn vk die aangeeft dat hormonen met je op de loop kunnen gaan. We hebben de termijnecho gedaan en deze kwam uit op de dag die ik wel al had verwacht obv van mijn ovulatie (zelfs 1 dag meer). De vk zei dit kan er zo'n 2-3, hoogstens 4 dagen naast zitten. De termijn tov het feest scheelt dan 6 dagen. Bij de echo van 8 weken zat ik ook precies op de juiste termijn.
Na de echo weer wat gerustgesteld, want de vk zei ook dat het eigenlijk niet mogelijk is. Maar later komt het gevoel toch weer een beetje op; wat als....
Mijn vriend en ik hebben het over een prenatale dna test gehad, maar dit is heel duur en mijn vriend zegt nu dat hij dit niet meer wil doen, omdat de echo's met 2 dezelfde termijnen (op 1 dag verschil na) al voldoende zekerheid geven en er verder geen enkele aanleiding is om anders te denken. Hij zegt dat ik daarna wss wel over iets anders ga piekeren. Hier ben ik het wel mee eens, maar toch...

Ik probeer de feiten voor ogen te houden:
- een positieve test 5-6dagen na eisprong (geteld vanaf het feest) is zeldzaam/niet mogelijk.
- ik meen de ovulatie gevoeld te hebben
- twee termijnecho's gehad die overeen komen.
- het lijkt me niet logisch dat ik niets meer zou weten als zoiets gebeurd zou zijn.

Sorry voor het lange berichtje, maar het moest van me af. Wie weet heeft iemand een fijne, relativerende gedachte! Ik merk dat praten goed doet.

Jeetje, van sommige reacties schrik ik wel een beetje. Maar goed, anderzijds weet ik ook dat het allemaal een beetje gek overkomt. Toch is het iets dat mij bezighoud, helaas...

Om even in te gaan op mijn verleden en waarvan ik soms ook het idee heb dat ik deze gekke slag in mijn hoofd heb gekregen:
- In mijn vorige relatie ben ik in een dronken toestand vreemd gegaan met een ander (deze relatie was al niet meer stabiel, maar dat en de alcohol is zeker geen excuus). Dit gebeuren kon ik me de dag erna nog zelf herinneren, wel met veel spijt achteraf. Kort hierna is de relatie ook verbroken.
- Vroeger, toen ik nog geen relatie had (circa 12 jaar geleden) is er eens iets naars gebeurd tijdens een avondje uit met een groepje jongens. Ik kan mij niet meer alles herinneren, dat was heel bizar. Wel weet ik nog compleet overstuur te zijn. Hier is politie bij aan te pas gekomen en er bleek iets in mijn drankje gedaan te zijn. Ondanks dit gegeven heb ik mijzelf heel schuldig gevoeld dat het zo ver is kunnen komen. Nooit wilde ik er echt hulp voor. Wilde vooral door met mijn leven en dacht dit voor mijzelf ook altijd goed verwerkt te hebben.

Ik heb mijn angstgedachte al besproken met mijn vk die dit goed in de gaten houdt met mij. Zij gooit het deels op de hormonen, tenzij het niet over gaat natuurlijk. Ik baal heel erg van mezelf dat ik hier zo mee zit en begrijp mezelf dan ook echt niet. Vooral omdat ik mezelf niet herken, zeker ook niet in mijn eerst zwangerschap of daarna. Ik ben normaal vrij stabiel.

Pingu schreef: ↑

25-08-2024 23:28

Ik ben nooit zwanger geweest, maar ik reageer toch even, omdat ik die irreële angst zo goed herken. Het is absoluut geen aanstellerij en je overdrijft ook niet. Ik heb door hormonale schommelingen ook periodes gehad waarin ik de meest onwaarschijnlijke scenario’s uitdacht. En in mijn hoofd waren ze wáár. Dat is ontzettend naar. Voorbeeldje: ik was gevallen met de fiets, had een bebloede hand en een heel aardige man van een winkel kwam aan met een verbandtrommel. Hij plakte een pleister op mijn hand. Wat deed mijn hormonale stresshoofd? Ik had op deze manier HIV opgelopen. Want ik had bloed en stel dat die man ook een snee had en hiv had en mij had besmet. Ik hád op dat moment hiv. Ik kon niet anders denken. Dit is weggegaan, maar zo heb ik veel meer krankzinnige verhalen waarheid gemaakt in mijn hoofd. Dankzij therapie en een andere pil heb ik dit nu beter onder controle.
Wat ik maar wil zeggen: ik leef met je mee. Het is niet waar wat je denkt. En kijk of je met dit met een arts of therapeut gerichter kunt aanpakken.
Liefs!

Ik vind het fijn jouw reactie te lezen, ondanks dat het natuurlijk niet fijn js dat jij ook te maken hebt (gehad) met die irreële angsten.
Wat voor een soort therapie is dat wat jij hebt gevolgd? En je zegt een andere pil. Ik merkte namelijk sinds ik gestopt was met de pil vanwege onze kinderwens, ik al aan mezelf merkte dat ik hormonaal wat uit balans was. Veel mensen geven aan het fijn te vinden als ze gestopt zijn met de pil, terwijl ik juist het idee had veel beter te gaan op het gebruik van de pil.

Pingu schreef: ↑

26-08-2024 06:54

Ik heb ‘gewoon’ cognitieve gedragstherapie gevolgd, en o ja, yoga en ademhalingstechnieken hebben ook erg geholpen. Ik slikte mycrogynon en nu alweer een hele tijd Yaz. Maar de pil is zo persoonlijk, ik kan niet zeggen dat deze voor iedereen werkt. Maar jij bent nu natuurlijk zwanger en zoals de rest hier ook zegt, kunnen die hormonen ook met je aan de haal gaan.
Hoe is het nu met je gedachten? Weet je nu wel dat die echt niet waar zijn?

Dankjewel voor het snel reageren. Denk dat ik straks na mijn werk de vk even bel.

Mijn gedachten gaan echt op en neer. Relationeel gezien weet ik dat het niet waar kan zijn, maar de angst lijkt soms sterker.. en dan twijfel ik weer aan mezelf in de zin van; hoe weet ik nu zeker dat er niets is geweest? Het is zoooo irritant. Mijn vriend zegt soms wel eens: vertrouw eens een beetje op jezelf. En dan zelfs krijg ik al een benauwd gevoel, want op mijzelf vertrouwen is door deze gedachtes best lastig.