Zwanger
alle pijlers
Opzien tegen zwangerschap
maandag 11 februari 2019 om 22:30
Wij willen voor ons eerste kindje gaan proberen. Ik wil dolgraag kinderen, het lijkt me echt het mooiste wat er is. Maar als ik denk aan zwanger zijn; dan zie ik daar zoooo enorm tegen op. Ik zou het liever overslaan. Ik vraag me af of er meerdere mensen zijn die dit hebben?
Ik heb het idee dat er een taboe op ligt om over dit onderwerp te praten. Iedereen zegt dat het straks wel mee zal vallen, dat het mooi gaat zijn je kindje in je buik te voelen. Maar ik twijfel daarover.
Ik heb een eetstoornis gehad, ontwijkende persoonlijkheidsstoornis en ben vroeger seksueel misbruikt. Ik denk dat het daardoor komt. Het idee dat er straks een kindje in mijn buik groeit die de controle over mijn lichaam over neemt en ook nog eens mijn buik laat groeien.. daar walg ik nu van. Ik vind dat echt erg dat ik er zo over denk want ik weet hoe blij ik mag zijn mocht ik zwanger kunnen worden (zie te veel ellende rondom dit onderwerp op mij heen), maar mijn angsten zijn er ook echt.
Ik hoop dat ik hier iemand vind die deze angsten met mij deelt. Hoe heb jij dat gedaan? Heb je hulp gezocht? Ik ga binnenkort een traumabehandeling starten om het misbruik te verwerken, hopelijk komt dit ook een beetje een bod. Ben zo benieuwd naar andere ervaringen op dit gebied.
Ik heb het idee dat er een taboe op ligt om over dit onderwerp te praten. Iedereen zegt dat het straks wel mee zal vallen, dat het mooi gaat zijn je kindje in je buik te voelen. Maar ik twijfel daarover.
Ik heb een eetstoornis gehad, ontwijkende persoonlijkheidsstoornis en ben vroeger seksueel misbruikt. Ik denk dat het daardoor komt. Het idee dat er straks een kindje in mijn buik groeit die de controle over mijn lichaam over neemt en ook nog eens mijn buik laat groeien.. daar walg ik nu van. Ik vind dat echt erg dat ik er zo over denk want ik weet hoe blij ik mag zijn mocht ik zwanger kunnen worden (zie te veel ellende rondom dit onderwerp op mij heen), maar mijn angsten zijn er ook echt.
Ik hoop dat ik hier iemand vind die deze angsten met mij deelt. Hoe heb jij dat gedaan? Heb je hulp gezocht? Ik ga binnenkort een traumabehandeling starten om het misbruik te verwerken, hopelijk komt dit ook een beetje een bod. Ben zo benieuwd naar andere ervaringen op dit gebied.
woensdag 13 februari 2019 om 20:41
Wat anderen zeggen: zwanger zijn is voor mij ook een noodzakelijk kwaad (hoe dankbaar ik ook ben dat het uberhaubt mag lukken). Ik vond de eerst zwangerschap verschrikkelijk, de kwaaltjes, klachten, niets meer kunnen doen. En nu bij de tweede zegt iedereen "misschien gaat het anders!" maar ervaar ik weer precies hetzelfde - en ik zit pas op 14 weken. Er zijn welgeteld twee moeders die 'toegeven' dat ze het ook niets vinden. En natuurlijk relativeer ik dat het maar 9 maanden zijn. En de vorige keer was ik het ook vergeten (totdat ik weer een positieve test had). Maar als je er middenin zit, is het gewoon niet altijd leuk, nee.
Ik heb overigens niet de problematiek die jij beschrijft, maar wel een lange geschiedenis met gewichtsproblemen. En ik maakte me echt zorgen om 'teveel' aankomen en moest echt mijn best doen er niet obsessief mee bezig te zijn. Maar uiteindelijk was mijn kind het belangrijkst, dus zette ik mijn zorgen opzij. Dat probeer ik nu weer te doen.
Hopelijk kun jij (met hulp) ook de zwangerschap-ervaring en angsten wat kleiner maken en je meer proberen te focussen op het kind wat je erna krijgt. Als je begrijpt wat ik bedoel.
En wat iedereen zegt, misschien eerst die traumabehandeling afmaken, zodat je zo sterk mogelijk de zwangerschap in gaat. En tsja... misschien valt het je wel mee, dat kan natuurlijk wel echt zo zijn! En mocht het niet meevallen, dan ben je dus niet de enige en vind je hopelijk een luisterend oor, al is het een forum.
Succes met alles, ik hoop voor je dat je bereikt wat je wil!
Ik heb overigens niet de problematiek die jij beschrijft, maar wel een lange geschiedenis met gewichtsproblemen. En ik maakte me echt zorgen om 'teveel' aankomen en moest echt mijn best doen er niet obsessief mee bezig te zijn. Maar uiteindelijk was mijn kind het belangrijkst, dus zette ik mijn zorgen opzij. Dat probeer ik nu weer te doen.
Hopelijk kun jij (met hulp) ook de zwangerschap-ervaring en angsten wat kleiner maken en je meer proberen te focussen op het kind wat je erna krijgt. Als je begrijpt wat ik bedoel.
En wat iedereen zegt, misschien eerst die traumabehandeling afmaken, zodat je zo sterk mogelijk de zwangerschap in gaat. En tsja... misschien valt het je wel mee, dat kan natuurlijk wel echt zo zijn! En mocht het niet meevallen, dan ben je dus niet de enige en vind je hopelijk een luisterend oor, al is het een forum.
Succes met alles, ik hoop voor je dat je bereikt wat je wil!
