Uitgerekend zomer 2025

Wij genieten echt zo van ons lieve zoontje! Nooit gedacht dat ik zo’n intense liefde kon ervaren!

Helaas heb ik wel een moeizaam herstel na een lange en pittige bevalling. Hieronder mijn/ons verhaal.

Ik heb dus vaginisme, waardoor inwendig onderzoek niet echt mogelijk is bij mij. Vorige week vrijdag begonnen bij mij in de ochtend rond 07:30, zonder enige aankondiging, de weeën. Die heb ik weggepuft tot ongeveer 20:00 uur ‘s avonds zonder enige verdere actie.

Toen verloskundige gebeld, de weeën waren namelijk wel echt killing, want rugweeën. Ik had het gevoel dat na 12 uur wegpuffen niet nog veel langer aan te kunnen zonder pijnstilling. Dus ziekenhuizen rondgebeld voor een plekje en de hele regio was vol. Moesten dus half uur rijden naar een ziekenhuis waar we wel terecht konden. Daar kwamen we rond 22:00 uur aan.

Eenmaal daar moest ik toch een toucheer, zonder verdoving, ondergaan. Ze moesten namelijk weten of ik al ontsluiting had anders kwam ik niet in aanmerking voor een ruggenprik. Ingestemd met het onderzoek, ik heb het echt uitgeschreeuwd en dit wel als traumatisch ervaren. Toen bleek ik na al die tijd ook pas slechts 2-3 cm ontsluiting te hebben, maar kon ik wel de ruggenprik krijgen. Die viel me echt alles mee en toen werd alles voor een tijdje beter: geen weeën meer gevoeld en kon ik even rusten. Daarna is het inwendig onderzoek gedurende de nacht nog een drietal keer herhaald (wat door de prik toen wel mogelijk was). Rond half 6 ‘s ochtends had ik 5-6 cm ontsluiting waarop besloten werd dat de vliezen gebroken moesten worden om het proces te versnellen en kreeg ik ook een lichte dosis oxytocine. Tegen 13:30 had ik volledige ontsluiting en uur later kreeg ik onder toediening van nog wat meer oxytocine persweeën en kon ik starten met persen.

Na 1,5 uur persen was de baby slechts een paar cm gedaald en zagen we op de hartmonitor dat de kleine toch wel wat gestresst was en kreeg ik een MBO, een onderzoek waarbij ze een koker inbrengen en op het hoofdje van de baby wat bloed weghalen om te controleren of ik zelfstandig door kon gaan met persen of niet. Dit onderzoek hebben ze drie keer moeten herhalen voor ze het resultaat goed konden aflezen. Daaruit bleek icm met hartfilmpje dat we over moesten op een vacuümverlossing. Daar heb ik in drie weeën uiteindelijk ons zoontje mee op de wereld gebracht. Wel zat hij ook nog vast met zijn schoudertje en zat de navelstreng bijna twee keer om zijn nekje gewikkeld. Hij heeft daardoor een paar seconden zuurstof toegediend gekregen en al snel hoorde ik hem huilen en kreeg ik hem bij me. Ik heb uiteindelijk ook nog een knip gekregen die eindigde in een totaalruptuur die achteraf nog op de OK gehecht moest worden. Als klap op de vuurpijl kon ik na de bevalling niet zelf plassen, waardoor ik nu al bijna 6 dagen met een blaaskatheter thuis zit. Alles daar beneden heeft een enorme optater gekregen en is bont en blauw…

Al met al was dit voor mij met het hele vaginisme erbij echt de slechtste bevalling die ik me had kunnen wensen en de ruggenprik heeft me echt gered wat dat betreft. Uiteindelijk zijn we 33 uur bezig geweest en iedere keer als ik aan het hele proces terug denk word ik super emotioneel. Het heeft echt nog even tijd nodig om te landen en een plek te krijgen. Tegelijkertijd ben ik ook wel trots op wat ik heb doorstaan met al die onderzoeken en interventies om onze kleine geboren te laten worden.

We zijn wel echt enorm blij en gelukkig met de komst van onze prachtige zoon! Hij doet het heel erg goed, de borstvoeding is al goed op gang en hij is zelfs al aan het groeien. Hij huilt niet, heeft het schattigste lachje met kuiltjes in zijn wangen en we kijken echt uit naar de toekomst met ons gezin.

Ll2l89 wowww wat mega heftig zeg Bij mijn 1e had ik ook een heftige bevalling met veel dingen die jij ook hebt meegemaakt. Ik heb er ook last van gehad maar na een paar maanden keek ik er wel met wat meer rust op terug. Geef jezelf de tijd om het te verwerken, het is niet niks!

Fijn om te horen dat jullie zo genieten van de kleine

@I2I89 jij hebt het ook flink voor je kiezen gehad tijdens de bevalling. Hebben ze vanuit het ziekenhuis of de verpleegkundige nog nazorg aangeboden? Denk dat dit voor jou misschien ook wel verschil gaat maken in verwerking.

@Ava_92 het is bij mij heel wisselend. Ben enorm trots op elke scheet en blik die m'n kleintje laat zien, m'n telefoon staat vol met foto's en het liefst spam ik m'n moeder en man met elke foto die ik maak haha.
Tegelijkertijd heeft hij in de middag de laatste dagen enorme huilbuien waarbij hij ontroostbaar is. Inbakeren helpt iets en het huilen is vooral in de middag/avond. In de nacht slaapt hij op een flesje na wel redelijk door.
Ik zit nog middenin m'n herstel wat voor mijn gevoel veel te traag gaat (pas drie weken geleden bevallen maar vind dat het te lang duurt) en ik vind om hulp vragen best lastig. M'n litteken is helaas een beetje open gegaan en ik bleek achteraf toch meer bloed verloren te hebben dan ze zeiden. Eerder 2 liter of meer.
Soms worstel ik nog met hoe de bevalling is gegaan dus ik ga hiervoor wel gesprekken aanvragen omdat ik bang ben om af te glijden in m'n mentale staat.

Hoe is het met de rest hier?